Gebeurtenissen:
Zondagmiddag 25 april treft mijn moeder opa kapot aan op de bank in zijn huis.
Mama belt huisarts, huisarts komt en zegt dat opa uitgedroogd is (duh hij at en dronk sinds zijn pfizer prik op 19 april niet meer). Zou je misschien naar het ziekenhuis willen?
Opa klikt ja ja ja (dit terwijl opa helemaal niet van ziekenhuizen houdt)
Er komt een ambulance zonder sirenes om hem naar een ziekenhuis te brengen. Rustig stapt opa in, mama en oma zwaaien hem vrolijk uit. Nooit hadden ze op dat moment kunnen weten dat hij gewoon niet meer terug gaat komen (hart breekt)
Opa ging dus naar het ziekenhuis ivm uitdroging, ma ja we leven in Coronatijd en dus testen ze eerst voordat ze patiënt opnemen. 3 uur later wordt mijn moeder gebeld: Hij is positief getest.
WAT! Hij is volledig gevaccineerd, what about us? Hebben wij het dan ook? Dat kan toch niet? Er is wat verwarring en opwinding bij ons thuis. Maar we leggen ons erbij neer, en boeken wat GGD Coronatesten en verzoeken oma om dat ook te doen.
Voordat mama gaat slapen belt ze het ziekenhuis nog even om te checken hoe het gaat. 'Hij is verward door de Corona' EEEH NEE? Paar uur geleden was er niets aan de hand, hij was alleen niet lekker, stomme koe!
Maar goed, wij moeten jn quarantaine, oma ook, dus opa is 2 dagen moederziel alleen. Niemand bezoekt hem. Mama belt wel en krijgt maandag te horen dat hij zuurstof krijgt, en dat hij brood heeft gegeten, en dinsdag mag ze opa telefonisch spreken. Opa is gewoon helder en vertelt mama dat hij zich te pletter verveelt, en dat hij voortdurend rondjes door de kamer loopt. Hij klonk zo goed, dat mama erop vertrouwde dat dit goed komt.
Op woensdagmiddag wordt mijn moeder weer gebeld: ZIJN SITUATIE IS ERNSTIG. Iemand moet gauw komen, Corona of niet. Ouders rennen naar het ziekenhuis, in speciaal pak mogen ze naar binnen. Allemaal infusen en apparaten en slangen treft mijn moeder. Mijn moeder denkt die is dood, en vraagt de verpleegster of ze hier nu zomaar naar hem moet staren. Verpleegster geeft aan dat mensen dat inderdaad doen. Ze zet opa rechtop in bed (bedleuning naar voren) en vertrekt. EN dan barst opa vrolijk los. Heel veel te vertellen en klagen, maar telkens als de verpleegsters komen wordt die stil. Ook kijkt hij telkens angstig naar de deur. Na 3 uur ging mijn moeder weg, opa wou eigenlijk door babbelen, en mama hoort hem mopperen 'mijn dochter laat me alleen' terwijl ze de deur dichtmaakt.
Voordat ze gaat slapen belt mama weer met het ziekenhuis, HIJ IS HELEMAAL OPGEKNAPT. De volgende donderdagochtend heeft hij vla gegeten en is hij stabiel. Mama vertelt het goede nieuws aan oma. Het lijkt er op dat opa snel naar huis mag. Jippie!!! 4 uur later wordt mama weer gebeld HET IS ERNSTIG, GAUW KOMEN, KAN ELK MOMENT GEDAAN ZIJN, OMA MOET OOK AFSCHEID KOMEN NEMEN.
WHAT THE FOK?!
Mijn ouders + oma rennen weer. Daar treffen ze opa, die gewoon weer vrolijk babbelt. Hoezo ernstig?! Mama vraagt: Heb je ergens pijn? Nee hoor, voel me alleen niet goed (niks bijzonders denk aan een grieperig gevoel). Oma is na het zien van opa gerustgesteld. Niks aan de hand. Ze praat met de longarts, die zegt echter dat opa niet meer te redden valt, omdat het Coronavirus verspreid in zijn lichaam is geraakt. Oke dan, maar jullie zeggen ook dat de communicatie met hem slecht is (onzin, maar ja opa is de Nederlandse taal niet echt machtig, in hindi klepppert hij er vrolijk op los), en dat hij verward is (onzin).
Oma en mijn ouders vertrekken. Morgen gaat mijn moeder haar andere broers en zussen en andere familieleden op de hoogte brengen, zodat iedereen de komende dagen naar opa kan gaan.
Nu komt er iets dat mijn moeder pas 2 uurtjes geleden aan de telefoon tegen oma vertelde. Toen mama naar huis ging werd ze rond 23:00 gebeld door een verpleegster. We gaan hem morfine toedienen. Medische leek Mama: Waarvoor dat? Verpleegster: Pijnbestrijding en rust. Achterlijke medische leek Mama: Ja, dat beslissen jullie zelf toch? Verpleegster: Ik wou het alleen laten weten (yes, ingedekt dacht die).
MORFINE!!! De naam die ik in die interessante blogs van neuroblastoom en kankerpatiënten tegenkwam vroeger. Het werd altijd toegediend als de pijn ondraagbaar werd. En de dosis wordt dan telkens iets verhoogd, tot het zo hoog is dat de patiënt sterft.
MAAR OPA HAD GEEN PIJN!!!! GEEN CENTJE PIJN!!!!!!!! EN RUST KREEG HIJ OOK!!! HIJ SLIEP NAMELIJK GEWOON!!!!!
Precies 5 uur later is hij overleden.
En nu begint het duidelijk te worden. Hij is niet door Corona of gevolgen van Corona overleden, maar door morfine.
87 jaar, en ze zijn overbezet, overwerkt willen een bed vrij, geen zuurstof verspillen aan een bejaarde, dus nadat ze zijn vrouw (oma) hem hebben laten zien, hebben ze zijn leven beëindigd.
En dat doet pijn!!!
Ik weet dat velen het hiermee eens zullen zijn, want ja die bejaarden zijn duur en doen niets meer, maar hij was gewoon helder, en tot ze met volproppen met medicijnen begonnen kon hij ook gewoon lopen en al. Sterker nog hij zorgde gewoon nog voor zichzelf, en hij wou zo graag naar huis. Ik weet zeker dat hij nog een jaar of 3 zonder problemen had doorgeleefd.
Maar ja, nu? Onderzoek laten verrichten op zijn lichaam? Rechtszaak? Ik hoef geen geld, ik wil opa terug, en die krijg ik nooit meer terug. Schandalige situatie en triest dat ze handig op de onwetenheid van mijn moeder hebben ingespeeld. Was ik er maar bij geweest die avond toen die verpleegster belde.
Ik voel me door dit onrecht heel erg verdrietig. Opa ligt nu helemaal in zijn uppie in een gekoelde kist in een mortuarium. Maandag is zijn uitvaart. Deze moord is moeilijk te verkroppen. Had mijn moeder zondag maar niet de huisarts gebeld, was opa maar nooit naar het ziekenhuis gegaan.....
Niet doen