Direct na mijn geboorte ben ik afgestaan door mijn biologische moeder, die ik vanaf nu mijn b-moeder zal noemen. Tot mijn 4e maand heb ik bij een pleeggezin in Apeldoorn gewoond, totdat de kinderbescherming een gepast gezin voor mij gevonden had.
Ik was 4 maanden toen ik bij mijn ouders terecht kwam. Zij konden geen kinderen krijgen en waren hartstikke blij met mij (en dat zijn ze nog steeds hoor
). Ik heb altijd geweten dat ik geadopteerd was en heb er nooit moeite mee gehad. Zo rond mijn 19e wilde ik graag weten waar ik vandaan kwam. Ik heb toen contact gezocht met de kinderbescherming en zij hebben mij in contact gebracht met mijn b-moeder.Ik heb haar een paar keer ontmoet, ze was in het begin helemaal door het dolle heen, heeft zelfs nog een stuk over mij geschreven in de Libelle, "ik heb mijn dochter terug". Het enthousiasme van mijn kant was beduidend minder, ik ben alleen biologisch gezien haar dochter, maar ik voel me verder 100% kind van mijn (adoptief)ouders en niet van haar. Ik had niets met haar gemeen gelukkig, innerlijk niet en ook uiterlijk niet. Het contact met haar heb ik dan ook verbroken. Mijn b-vader wilde destijds niets met haar te maken hebben en wist wel dat hij een kind bij haar had verwekt, maar daar bleef het dan ook bij. Meneer bleek namelijk gelukkig getrouwd te zijn en al een kind te hebben.
Toch was ik nieuwsgierig naar hem geworden, ik wilde weten hoe hij over bepaalde zaken dacht, of hij op mij leek, enz. Ik heb zijn naam en woonplaats weten los te krijgen bij mijn b-moeder en ik hoorde dat hij een eigen bedrijf had. Ik heb toen een brief geschreven met daarin kort en zakelijk mijn levensverhaal, ben zijn winkel binnengestapt en heb die brief afgegeven bij de kassa. Een tijdje later kreeg ik inderdaad een brief terug. Hij heeft inmiddels 2 kinderen en is nog steeds getrouwd met dezelfde vrouw, die uiteraard niets van mijn bestaan afweet. Maar hij stond niet afwijzend tegen een ontmoeting met mij. Vervolgens hoorde ik een half jaar niets en toen ben ik maar weer naar zijn winkel gegaan en weer een brief afgegeven.
Sindsdien zijn we sporadisch aan het mailen (4 keer per jaar ofzo), hebben we foto's uitgewisseld via de mail, enz. Hij vertelde mij er ook maar even gelijk bij dat hij mijn mails gelijk wist, omdat zijn zoon, mijn halfbroer dus, wel eens achter zijn computer zit. Ineens krijg ik een mail van hem dat hij mijn gegevens is kwijtgeraakt en dat dat zo jammer was, omdat hij in het zuiden des lands was en graag bij mij had langs willen komen. Ik stuur hem dus een mail terug met opnieuw mijn tel.nummer en adres, en tegelijkertijd vraag ik me af waarom hij dan nog wel mijn emailadres heeft. Maar ok. Sindsdien krijg ik alleen nog maar heel af en toe een mailtje wat helemaal nergens over gaat, over zijn geweldige fietsvakantie met zijn vrouw, of over de oldtimerclub waar hij bij zit aangesloten.
Dingen waar ik niets mee kan dus. Als ik aandring op een afspraak dan weet hij het altijd zo te draaien dat het op niets uitloopt. Nu vraag ik me af hoever ik kan gaan om een ontmoeting met hem te regelen. Heb ik daar, als niet-erkend kind recht op? Moet ik dingen gaan forceren? Overigens, ik ben niet op zoek naar een vaderfiguur, ik heb namelijk al hele lieve ouders die ik noooooooit kwijt wil. Ik wil gewoon zien wie hij is, waarom hij dingen zo doet. En ik zal best wel eens willen weten wie mijn halfbroer en -zus zijn. Is dat zo raar?
Als alles van jouw kant moet komen en hij alleen maar mailt als het uitkomt en dan alleen over zijn oldtime vrouw praat...
Ik zou zeggen probeer is met hem af te spreken, kijk hoe dat is en bepaal daarna wat je wilt...
quote:Dat heb ik al een paar keer gedaan, en hij is er van op de hoogte dat ik hem wil ontmoeten. Maar blijkbaar probeert hij het er gemakkelijk van af te brengen door het gesprek iedere keer een andere kant op te sturen. Als ik namelijk mijn halfbroer-en zus wil ontmoeten dan staat zijn huwelijk op het spel. Hij zal dan moeten vertellen dat hij is vreemdgegaan en dat hij nog een kind heeft, ik dus. En ik weet niet in hoeverre dat fair is van mijn kant, om zoiets "af te dwingen".
Op maandag 27 januari 2003 00:25 schreef kariem112 het volgende:
Ik zit zelf niet in z'on situatie zoals jij, maar het lijkt me helemaal niet vreemd dat je wilt weten hoe de dingen in elkaar zitten. Het lijkt me logisch dat je wilt weten wie je half-broers en zussen zijn. En wat betreft je b-vader; Ik zou hem een kort e-mailtje sturen, en daarin vertellen wat je van hem verwacht... zeg tegen hem dat je hem graag wilt zien, omdat je benieuwd bent wie hij is en zo. Dan weet b-daddy ook waar ie aan toe is, en jij ook....
En als het niet goedschiks kan werkt een overrompelingsactie vast wel...
Wettelijk gezien heb je nergens recht op geloof ik, maar verdomme, zijn andere kinderen zijn toch jouw halfbroer en -zus! Hij verdient echt een enorme schop onder zijn reet als hij niet wil dat jij ze ontmoet omdat hij dan aan zijn vrouw moet opbiechten dat hij zijn rits niet dicht kon houden hoor!
GO FOR IT!
fijn trouwens dat je zulke lieve ouders getroffen hebt! 
quote:Dank je voor je reactie
Op maandag 27 januari 2003 00:29 schreef Nyame het volgende:
Als hij weleens in die zaak is kun je hem gewoon daar opzoeken, als je ineens voor zijn neus staat zal hij je niet zomaar wegsturen hoor!
En als het niet goedschiks kan werkt een overrompelingsactie vast wel...Wettelijk gezien heb je nergens recht op geloof ik, maar verdomme, zijn andere kinderen zijn toch jouw halfbroer en -zus! Hij verdient echt een enorme schop onder zijn reet als hij niet wil dat jij ze ontmoet omdat hij dan aan zijn vrouw moet opbiechten dat hij zijn rits niet dicht kon houden hoor!
GO FOR IT!
fijn trouwens dat je zulke lieve ouders getroffen hebt!
Ik ben inderdaad heel blij met mijn ouders Maar inderdaad, misschien is dat wel een optie, ineens voor zijn neus gaan staan in zijn eigen winkel.
quote:ja, daar heb ik eerlijk gezegd niet zo bij stil gestaan.... je kan in ieder geval hem een keer ontmoeten. Dat moet toch geen probleem zijn voor zijn voor z'n huwelijk?... Over je half-broers - zussen moet je idd maar eens goed nadenken. Dat kan je dan wel met B-daddy overleggen toch? Kijken wat hij er precies van vind... en of hij het de mooite waard vind om zijn huwelijk op het spel te zetten. (of je dan naar hem luisteren moet is een tweede)
Op maandag 27 januari 2003 00:29 schreef La_Chatte_Noir het volgende:[..]
Dat heb ik al een paar keer gedaan, en hij is er van op de hoogte dat ik hem wil ontmoeten. Maar blijkbaar probeert hij het er gemakkelijk van af te brengen door het gesprek iedere keer een andere kant op te sturen. Als ik namelijk mijn halfbroer-en zus wil ontmoeten dan staat zijn huwelijk op het spel. Hij zal dan moeten vertellen dat hij is vreemdgegaan en dat hij nog een kind heeft, ik dus. En ik weet niet in hoeverre dat fair is van mijn kant, om zoiets "af te dwingen".
quote:Nee, dat is helemaal niet raar. De enige die raar doet is je vader die niet goed weet hoe hij met de situatie moet dealen en zich blijkbaar terugtrekt.
Op maandag 27 januari 2003 00:16 schreef La_Chatte_Noir het volgende:
Ik heb het hier nooit eerder op gehad op dit forum, omdat het onderwerp voor mij wat gevoelig ligt. Maar ik wil mijn ei nu toch wel eens kwijt.
Direct na mijn geboorte ben ik afgestaan door mijn biologische moeder, die ik vanaf nu mijn b-moeder zal noemen. Tot mijn 4e maand heb ik bij een pleeggezin in Apeldoorn gewoond, totdat de kinderbescherming een gepast gezin voor mij gevonden had.
Ik was 4 maanden toen ik bij mijn ouders terecht kwam. Zij konden geen kinderen krijgen en waren hartstikke blij met mij (en dat zijn ze nog steeds hoorIk heb haar een paar keer ontmoet, ze was in het begin helemaal door het dolle heen, heeft zelfs nog een stuk over mij geschreven in de Libelle, "ik heb mijn dochter terug". Het enthousiasme van mijn kant was beduidend minder, ik ben alleen biologisch gezien haar dochter, maar ik voel me verder 100% kind van mijn (adoptief)ouders en niet van haar. Ik had niets met haar gemeen gelukkig, innerlijk niet en ook uiterlijk niet. Het contact met haar heb ik dan ook verbroken. Mijn b-vader wilde destijds niets met haar te maken hebben en wist wel dat hij een kind bij haar had verwekt, maar daar bleef het dan ook bij. Meneer bleek namelijk gelukkig getrouwd te zijn en al een kind te hebben.
Toch was ik nieuwsgierig naar hem geworden, ik wilde weten hoe hij over bepaalde zaken dacht, of hij op mij leek, enz. Ik heb zijn naam en woonplaats weten los te krijgen bij mijn b-moeder en ik hoorde dat hij een eigen bedrijf had. Ik heb toen een brief geschreven met daarin kort en zakelijk mijn levensverhaal, ben zijn winkel binnengestapt en heb die brief afgegeven bij de kassa. Een tijdje later kreeg ik inderdaad een brief terug. Hij heeft inmiddels 2 kinderen en is nog steeds getrouwd met dezelfde vrouw, die uiteraard niets van mijn bestaan afweet. Maar hij stond niet afwijzend tegen een ontmoeting met mij. Vervolgens hoorde ik een half jaar niets en toen ben ik maar weer naar zijn winkel gegaan en weer een brief afgegeven.
Sindsdien zijn we sporadisch aan het mailen (4 keer per jaar ofzo), hebben we foto's uitgewisseld via de mail, enz. Hij vertelde mij er ook maar even gelijk bij dat hij mijn mails gelijk wist, omdat zijn zoon, mijn halfbroer dus, wel eens achter zijn computer zit. Ineens krijg ik een mail van hem dat hij mijn gegevens is kwijtgeraakt en dat dat zo jammer was, omdat hij in het zuiden des lands was en graag bij mij had langs willen komen. Ik stuur hem dus een mail terug met opnieuw mijn tel.nummer en adres, en tegelijkertijd vraag ik me af waarom hij dan nog wel mijn emailadres heeft. Maar ok. Sindsdien krijg ik alleen nog maar heel af en toe een mailtje wat helemaal nergens over gaat, over zijn geweldige fietsvakantie met zijn vrouw, of over de oldtimerclub waar hij bij zit aangesloten.
Dingen waar ik niets mee kan dus. Als ik aandring op een afspraak dan weet hij het altijd zo te draaien dat het op niets uitloopt. Nu vraag ik me af hoever ik kan gaan om een ontmoeting met hem te regelen. Heb ik daar, als niet-erkend kind recht op? Moet ik dingen gaan forceren? Overigens, ik ben niet op zoek naar een vaderfiguur, ik heb namelijk al hele lieve ouders die ik noooooooit kwijt wil. Ik wil gewoon zien wie hij is, waarom hij dingen zo doet. En ik zal best wel eens willen weten wie mijn halfbroer en -zus zijn. Is dat zo raar?
Heb je al eens een brief geschreven? Daarin kan je misschien duidelijk maken dat je al een vader hebt maar nieuwsschierig naar je genen
bent.
Weet je wat ik raar vind? Mensen die de waarheid schuwen, dat is ook niet makkelijk maar kom op zeg, hij beschermd zijn nieuwe gezin tegen het oude! Waarom? Omdat hij en iedereen denkt dat je bezit van elkaar bent als je elkaar aardig vind en vertrouwd,of juist andersom?Ik trek het even door hoor Zwarte Kat, vergeef mijn gebabbel maar natuurlijk herken ik iets in jouw situatie en wil dat blijkbaar ook even kwijt.
quote:Geen dank, het is eerder zo dat ik JOU moet bedanken voor het openen van dit topic!
Op maandag 27 januari 2003 00:31 schreef La_Chatte_Noir het volgende:[..]
Dank je voor je reactie
Maar inderdaad, misschien is dat wel een optie, ineens voor zijn neus gaan staan in zijn eigen winkel.
Maar nu ik er zo nog over na zit te denken, als je ineens zijn winkel binnenstapt heb je altijd kans dat hij er niet is, een vrije dag ofzo. Kun je niet een afspraak maken met een of andere kutsmoes dat je een nieuwe leverancier bent ofzo, of iemand met een speciale bestelling, of weet ik wat er nog meer te bedenken valt? Dan weet je zeker dat hij er is en dat hij niet kan weglopen want dan is die tijd al voor jou gereserveerd! Jammer voor hem dat hij dat nog niet wist, had hij maar niet zo raar moeten doen!
Hou je ons wel op de hoogte?
Wedden dat ie binnen een dag bij je op de stoep staat? 
Ja dat geloof ik ook wel, dat hij dan binnen een dag op de stoep staat! Maar het ligt niet in mijn aard om dingen zo aan te pakken, ben er misschien wel wat schijterig in, maar ik ben dan bang dat ik dingen uit zijn evenwicht haal. Het enige wat ik eigenlijk wil is gewoon een gesprek, het hoe en waarom. Mijn halfbroer en halfzus is een tweede, ik wil graag weten wie ze zijn, ben zelf als enig kind opgegroeid. Maar als ik ze daarmee in shock breng, dan heb ik het er niet voor over.
Ik zou namelijk best wel heel geshoqueerd zijn als mijn (adoptief)vader na 23 jaar zou zeggen dat hij nog ergens anders kinderen heeft rondlopen (hoewel dat technisch gezien niet mogelijk is )
quote:Hij wist wel van je bestaan en het verzwijgen van 'm voor zijn familie is eigenlijk zijn eigen probleem. Hij had toen beter gelijk kunnen vertellen hoe de vork in de steel zat.
Op maandag 27 januari 2003 00:52 schreef La_Chatte_Noir het volgende:
Maar het ligt niet in mijn aard om dingen zo aan te pakken, ben er misschien wel wat schijterig in, maar ik ben dan bang dat ik dingen uit zijn evenwicht haal. Het enige wat ik eigenlijk wil is gewoon een gesprek, het hoe en waarom. Mijn halfbroer en halfzus is een tweede, ik wil graag weten wie ze zijn, ben zelf als enig kind opgegroeid. Maar als ik ze daarmee in shock breng, dan heb ik het er niet voor over.Ik zou namelijk best wel heel geshoqueerd zijn als mijn (adoptief)vader na 23 jaar zou zeggen dat hij nog ergens anders kinderen heeft rondlopen (hoewel dat technisch gezien niet mogelijk is
Jij hebt wel recht op het leren kennen van je half-broertjes en -zusjes.
Hoe hij het aanpakt en uitlegt is zijn probleem.
quote:Nou, daar zou ik maar niet al te zeker van zijn. Voor hetzelfde geld schrikt ie zich te pletter en blokkeert de ontmoeting al meteen bij het begin. En dan ben je ook nog eens bij hem in de zaak, met waarschijnlijk klanten & collega's in de buurt...erg onbehaaglijk lijkt me.
Op maandag 27 januari 2003 00:29 schreef Nyame het volgende:
Als hij weleens in die zaak is kun je hem gewoon daar opzoeken, als je ineens voor zijn neus staat zal hij je niet zomaar wegsturen hoor!
En als het niet goedschiks kan werkt een overrompelingsactie vast wel...
Nee, ik zou het niet zo aanpakken.
Waarom mail je hem niet je telefoonnummer door, met het verzoek hem te bellen, of te sms'en als bellen te dichtbij komt? Dan heb je in ieder geval ook zijn telefoonnummer, en kun je hem misschien na een tijdje op een afgesproken tijdstip zelf bellen.
Ik vind wel dat als hij echt laat blijken geen contact te willen, je dit ook niet moet forceren...hoe moeilijk dat misschien ook is. Ik vind niet dat je er zonder meer "recht" op hebt in ieder geval.
quote:Pff, beetje simpel gedacht. Natuurlijk ben je nieuwsgierig naar je halfbroer & -zus, maar netzomin als je moeder-dochter gevoelens had bij je b-moeder maakt het werkelijk wat uit dat er een bloedband bestaat tussen jou en je halfbroer & -zus. Een èchte band is er niet, en daar ben je ook niet naar op zoek. Meer dan nieuwsgierigheid is het dus niet, en om die nieuwsgierigheid te bevredigen zou je het risico moeten nemen een huwelijk ten gronde te richten. Nou, ik zou dat niet op mijn geweten willen hebben hoor, en ik kan me prima voorstellen dat b-pa ook geen zin heeft om gestraft te worden voor een fout die hij bijna een kwart eeuw geleden ooit beging.
Wettelijk gezien heb je nergens recht op geloof ik, maar verdomme, zijn andere kinderen zijn toch jouw halfbroer en -zus! Hij verdient echt een enorme schop onder zijn reet als hij niet wil dat jij ze ontmoet omdat hij dan aan zijn vrouw moet opbiechten dat hij zijn rits niet dicht kon houden hoor!
Just my 2 cents.
quote:Tuurlijk is dat een vreselijk overrompelend moment voor hem, maar La Chatte Noir heeft al meerdere malen geprobeerd "gewoon" iets af te spreken, en dat lukt dus niet! Best kans dat haar B-vader het minstens zo eng vindt als zij, en wie weet straks erg dankbaar is dat ze die stap gezet heeft, zodat hij haar ook een keer gezien heeft en echt weet dat het allemaal goed is met zijn dochter en dat zij hem niets kwalijk neemt! Zoiets kan denk ik toch een stukje innerlijke vrede scheppen voor hem, want hij zal ook echt nog weleens aan haar gedacht hebben hoor!
Op maandag 27 januari 2003 04:56 schreef Kwark het volgende:[..]
Nou, daar zou ik maar niet al te zeker van zijn. Voor hetzelfde geld schrikt ie zich te pletter en blokkeert de ontmoeting al meteen bij het begin. En dan ben je ook nog eens bij hem in de zaak, met waarschijnlijk klanten & collega's in de buurt...erg onbehaaglijk lijkt me.
Nee, ik zou het niet zo aanpakken.
Een schrikreaktie is zeker te verwachten, maar La Chatte Noir zal echt niet binnenstappen van "hey ik ben je dochter en nu wil ik je ook weleens zien!" Dát zou inderdaad een genante vertoning zijn... Maar als ze hem gewoon opzoekt als er niemand in de zaak is en hem vraagt even mee te gaan een rondje lopen ofzo zullen weinig mensen er iets achter zoeken. Op deze manier helpt zij hém ook over een drempel heen!
quote:Zoals je kunt lezen hebben ze al contact per mail, en pogingen om "gewoon" af te spreken zijn mislukt. Dat wiel is dus al uitgevonden en het lijkt me erg sterk dat het deze keer wel zal werken, hoewel het als eerste opzet een goed plan is! Alleen denk ik dat er in deze situatie al genoeg geprobeerd is op soortgelijke manieren...
Waarom mail je hem niet je telefoonnummer door, met het verzoek hem te bellen, of te sms'en als bellen te dichtbij komt? Dan heb je in ieder geval ook zijn telefoonnummer, en kun je hem misschien na een tijdje op een afgesproken tijdstip zelf bellen.
quote:Ik kan nergens lezen dat hij laat blijken echt geen contact te willen, ik zie er meer in dat hij gewoon niet durft, dat het bedreigend is...
Ik vind wel dat als hij echt laat blijken geen contact te willen, je dit ook niet moet forceren...hoe moeilijk dat misschien ook is. Ik vind niet dat je er zonder meer "recht" op hebt in ieder geval.
[..]
Recht is een moeilijk woord, ik denk dat het voor hem een kleine moeite is om La Chatte Noir een keer te ontmoeten als je het vergelijkt met hoe groot het laatste puzzelstukje is dat haar leven compleet maakt!
En volslagen subjectief vind ik het wel een recht...
quote:Genen zijn eigenwijze dingen die ook willen zien waar ze vandaan komen. La Chatte Noir heeft lang gedacht over haar keuze hem toch te willen zien en ik kan niet een ondoordachte stap vinden in haar verhaal. Ze weet donders waar ze mee bezig is, en wil alles gewoon heel netjes doen!
Pff, beetje simpel gedacht. Natuurlijk ben je nieuwsgierig naar je halfbroer & -zus, maar netzomin als je moeder-dochter gevoelens had bij je b-moeder maakt het werkelijk wat uit dat er een bloedband bestaat tussen jou en je halfbroer & -zus. Een èchte band is er niet, en daar ben je ook niet naar op zoek. Meer dan nieuwsgierigheid is het dus niet, en om die nieuwsgierigheid te bevredigen zou je het risico moeten nemen een huwelijk ten gronde te richten. Nou, ik zou dat niet op mijn geweten willen hebben hoor, en ik kan me prima voorstellen dat b-pa ook geen zin heeft om gestraft te worden voor een fout die hij bijna een kwart eeuw geleden ooit beging.Just my 2 cents.
Het risico van een huwelijk ten gronde richten is ook nog niet aanwezig denk ik. Dat zou wel zo zijn als ze hem thuis op zou zoeken ineens...
En dan nog: sommige fouten hebben ernstige consequenties, ook 25 jaar later nog! Ik denk dat het aan zijn vrouw is hem die fout te vergeven, hoe moeilijk zij het ook zal vinden. La Chatte Noir staat hier wat dat betreft helemaal buiten en is meer "lijdend voorwerp". Lijkt mij dus dat er met haar meer rekening gehouden moet worden als met hem!
Sorry als ik me er teveel mee bemoei La Chatte Noir, maar ik wilde toch graag reageren, maar zeker niet voor jou spreken!
Wel leuk om het ook van de andere kant te bekijken Kwark!
quote:Mijn nummer heeft hij al. Ook is het niet zo dat hij echt geen contact wil, anders had hij dat allang gezegd en mij niet meer gemaild. Wat ik in mijn openingspost zei, is dat hij niet afwijzend tegen een ontmoeting aankijkt maar het steeds weet te "ontlopen".
Op maandag 27 januari 2003 04:56 schreef Kwark het volgende:[..]
Waarom mail je hem niet je telefoonnummer door, met het verzoek hem te bellen, of te sms'en als bellen te dichtbij komt? Dan heb je in ieder geval ook zijn telefoonnummer, en kun je hem misschien na een tijdje op een afgesproken tijdstip zelf bellen.Ik vind wel dat als hij echt laat blijken geen contact te willen, je dit ook niet moet forceren...hoe moeilijk dat misschien ook is. Ik vind niet dat je er zonder meer "recht" op hebt in ieder geval.
quote:Met het eerste gedeelte ben ik het eens. Ik ben niet op zoek naar een broer-zus relatie die er nooit is geweest, want die zal ik ook niet vinden. Ik vind het dan ook cru om daar een huwelijk voor kapot te maken. Maar toch wil ik weten wie het zijn. Natuurlijk wint mijn verstand van mijn gevoel, maar het is wel moeilijk.
Pff, beetje simpel gedacht. Natuurlijk ben je nieuwsgierig naar je halfbroer & -zus, maar netzomin als je moeder-dochter gevoelens had bij je b-moeder maakt het werkelijk wat uit dat er een bloedband bestaat tussen jou en je halfbroer & -zus. Een èchte band is er niet, en daar ben je ook niet naar op zoek. Meer dan nieuwsgierigheid is het dus niet, en om die nieuwsgierigheid te bevredigen zou je het risico moeten nemen een huwelijk ten gronde te richten. Nou, ik zou dat niet op mijn geweten willen hebben hoor, en ik kan me prima voorstellen dat b-pa ook geen zin heeft om gestraft te worden voor een fout die hij bijna een kwart eeuw geleden ooit beging.Just my 2 cents.
Je laatste zin kan ik echter moeilijk begrijpen. Je kan je wel voorstellen dat hij geen zin heeft om gestraft te worden voor iets wat hij 23 jaar geleden onderging? Hallo zeg, hij heeft geen simpel winkeldiefstalletje gepleegd maar een kind verwekt bij een vrouw die hij al een jaar belazerde door te zeggen dat hij vrijgezel was. Tsja, en in dit geval ben ik dat kind. Dan had hij maar een condoom moeten gebruiken, dan had ik hier niet gezeten en had hij geen problemen gehad. Enigszins vind ik, dat als je zoiets doet, de consequenties er ook van moet overzien.
Nyame, dankje voor je uitgebreide reply Je weet goed te verwoorden hoe ik momenteel denk over de situatie en ik ben blij dat je het begrijpt.
quote:Je zet me wel aan het denken Nyame, dank je daarvoor
Op maandag 27 januari 2003 13:10 schreef Nyame een interessant betoogSorry als ik me er teveel mee bemoei La Chatte Noir, maar ik wilde toch graag reageren, maar zeker niet voor jou spreken!
Wel leuk om het ook van de andere kant te bekijken Kwark!
Ik bekijk het niet zozeer van de andere kant, maar probeer gewoon de belangen af te wegen. Laat wel even duidelijk zijn dat ik volledig sympathiseer met LCN's wens om haar b-vader te zien
Wat deze kwestie zo moeilijk maakt is dat de b-vader nooit verteld heeft dat hij is vreemdgegaan, en dat daaruit een kind is geboren. Dat kun je hem verwijten, en dan geef ik je zeker geen ongelijk, maar het is wèl al bijna 25 jaar geleden en dat maakt het verdomd moeilijk om die fout nu nog te corrigeren. Niet dat dat hem zou vrijpleiten van zijn verantwoordelijkheid overigens, maar in theorie zijn we allemaal Ghandi.
De praktijk is een stuk zwaarder, en misschien zelfs ondoenlijk voor hem. Ik weet echt niet of ikzelf die kracht zou hebben.
LCN's b-vader heeft gewoon een hoop te verliezen, en LCN niet. Dat maakt de belangen wat conflictueus, terwijl ze eigenlijk toch wel hetzelfde willen, daar ben ik van overtuigd.
Ik ben het wèl met iedereen hier eens, dat b-pa wat duidelijker moet zijn. Als hij zijn dochter wil zien, moet ie dat doen, en haar niet aan het lijntje houden. Wil hij dat niet, dan moet hij daar ook duidelijk in zijn.
En eerlijk is eerlijk, áls dat laatste het geval is moet je dat respecteren vind ik. Maar dat is persoonlijk, denk ik.
Ik weet nog steeds niet of hem in zijn winkel 'overvallen' de beste manier is. Er is wel wat te zeggen voor de argumenten die jij aandraagt, Nyame. Ikzelf zou het risico dat het averechts werkt denk ik niet willen nemen, maar ook dat is natuurlijk persoonlijk. Ik zie het gewoon als een heel delicate situatie, en zou dan op z'n minst van tevoren aankondigen dat ik bv. volgende week donderdag langs kom...en als dat hem niet schikt moet 'ie maar bellen.
Maar zowieso zou ik éérst het contact intensiveren via e-mail. Of misschien is het wel een idee om hem een linkje door te spturen naar dit topic!
Hoe dan ook, zijn gezin lijkt me voorlopig off-limits. Het is aan hem om te bepalen hoe en wanneer hij dit zijn geheim wil prijsgeven, áls hij dat al wil. En dat zal niet van de een op de andere dag gebeuren.
quote:Dat hij je nummer al had was me tijdens het schrijven van mijn reply even ontschoten
Op maandag 27 januari 2003 14:19 schreef La_Chatte_Noir het volgende:Mijn nummer heeft hij al. Ook is het niet zo dat hij echt geen contact wil, anders had hij dat allang gezegd en mij niet meer gemaild. Wat ik in mijn openingspost zei, is dat hij niet afwijzend tegen een ontmoeting aankijkt maar het steeds weet te "ontlopen".
.Ik weet wel dat hij niet afwijzend staat tegenover een ontmoeting, maar hij geeft wèl tegenstrijdige signalen af. Vandaar de kanttekening die ik plaatste. Ik ben er echter van overtuigd dat hij je wèl wil zien, maar gewoon doodsbenauwd is. En daar kan ik me best iets bij voorstellen
.quote:Ik ben achteraf niet erg gelukkig met hoe ik e.e.a. heb verwoord. Niet dat ik er niet achter sta, maar het schijnt me nu veel botter toe dan ik het bedoelde. Zowieso te praten over een "fout" als we het hebben over het verwekken van jou zit me al niet lekker. Maar goed.
Je laatste zin kan ik echter moeilijk begrijpen. Je kan je wel voorstellen dat hij geen zin heeft om gestraft te worden voor iets wat hij 23 jaar geleden onderging? Hallo zeg, hij heeft geen simpel winkeldiefstalletje gepleegd maar een kind verwekt bij een vrouw die hij al een jaar belazerde door te zeggen dat hij vrijgezel was. Tsja, en in dit geval ben ik dat kind. Dan had hij maar een condoom moeten gebruiken, dan had ik hier niet gezeten en had hij geen problemen gehad. Enigszins vind ik, dat als je zoiets doet, de consequenties er ook van moet overzien.
Mijn betoogje diende niet om hem vrij te pleiten van zijn verantwoordelijkheid. Maar ik kan me wèl enigszins inleven in zijn situatie (althans, dat pretendeer ik, ik heb zelf nooit in een dergelijke situatie gezeten). Hij zit gewoon in een heel lastig parket, en om na vijfentwintig jaar niet alleen jezelf, maar ook je gezin geconfronteerd te zien met een (grote) misstap uit je verleden, dat lijkt me een enorm dilemma. Ik kan nu wel heel moreel verantwoord roepen dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen daden, maar of ik in de praktijk ook de kracht zou hebben om daarnaar te leven, in zijn situatie, dat weet ik niet.
Snap je nu iets beter wat ik bedoelde? Het was zeker niet mijn bedoeling om je te beledigen, of jouw wens te bagatelliseren.
quote:Ja, daar heb jij recht op. Het recht om je biologische ouders te kennen, met ze om te gaan en/of een band te hebben, is een onvervreemdbaar, fundamenteel mensenrecht. Dit idee komt voort uit onze genen, of uit hoe en uit welke (geloofs)overtuiging je deze oorzaak ook maar verwoordt, uit ons diepste wezen..
Op maandag 27 januari 2003 00:16 schreef La_Chatte_Noir het volgende:...Nu vraag ik me af hoever ik kan gaan om een ontmoeting met hem te regelen. Heb ik daar, als niet-erkend kind recht op? Moet ik dingen gaan forceren? En ik zal best wel eens willen weten wie mijn halfbroer en -zus zijn. Is dat zo raar?...
Als biologische ouder heb je de morele plicht om goed voor je kind te zorgen. In de praktijk, door omstandigheden, houdt dit niet altijd de dagelijkse zorg voor een kind in. Dit neemt echter niet weg dat je als ouder gewoon klaar hoort te staan op het moment dat je kind voor de deur staat. Ongeacht de reden, een schrijnende behoefte om de eigen identiteit te vinden, of slechts nieuwsgierigheid (Wat fijn trouwens dat je zo goed terecht gekomen bent).
Je mag gewoon het contact met je vader en je halfbroer en -zus aangaan, op de manier die jij prettig vind. Eenmalig, om eens te kijken, een paar keer per jaar, of op zeer regelmatige basis wanneer dit van beide kanten gewaardeerd wordt.
Zolang je je zelf fatsoenlijk en respectvol gedraagt, hoef je je totaal niet af te vragen wat je wel of niet kunt doen. Je halfbroer en -zus hebben er trouwens ook recht op om te weten dat jij bestaat, en samen met jou te bepalen hoe en hoe vaak je met elkaar om wilt gaan. Je biologische vader heeft nu gelegenheid genoeg gehad om van zijn kant de juiste stappen te zetten. Hoogste tijd om eens een nette en vriendelijke brief aan je broer en zus te sturen, met het verzoek om een keer samen een kop koffie te drinken. Het beste kun je wellicht eerst nog je b-vader hiervan op de hoogte brengen, want het zou natuurlijk het leukste zijn als hij het initiatief neemt.
Gewoon doen hoor. Je kunt er alleen maar beter en completer van worden. En zoals ik al zei, als je je fatsoenlijk en respectvol opstelt, heb je het volste recht om dit een beetje te forceren. 
[Dit bericht is gewijzigd door DonQuichotte op 01-02-2003 00:13]
misschien vallen ze allemaal harstikke tegen maar misschien wordt je ook wel liefdevol ontvangen oid. Als je de stap niet maakt krijg je daar later alleen maar spijt van .
Ik ken me niet anders voorstellen dan dat dit topic je toch weer aan het denken heeft gezet.
Laat je het allemaal nog even rusten, of ben je van plan toch door te zetten?