Draai hier alle platen in je platenkast #24 (Meadow Rag)

bazbo cd1217: Karmakanic - .dot



Het duurt tot 2016 voordat Karmakanic met iets nieuws komt. Ik koop het album .dot op 1 augustus 2016 als het verschijnt en bij de cd zit een dvd met daarop een docu over hoe de plaat tot stand is gekomen, wat interviews en livebeelden van dat concert op RosFest 2012 (niet alles, slechts vijf stukken waaronder dat belachelijke jampielstuk). Het album zelf is prog met veel prachtmomenten erin. Opener Dot duurt maar liefst een minuut en daarna volgt God - the universe and everything else no one really cares about - Part I dat dan weer slechts vierentwintig minuten bestrijkt. Het is wel een bijzonder gaaf stuk, van symfobombast tot lieflijke kinderkoortjes, van jazzy piano tot steviger stamppassages. In die meegeleverde docu vertelt Jonas Reingold tjdens het beluisteren van dat stuk wat er allemaal gaande is en het is prachtig om te zien hoe enthousiast hij is over die ene vijfde noot in de bas tijdens dat ene mineur zeven akkoord en hoe hij alle lagen rondom twee thema's heeft opgebouwd. Daarna nog drie middellange en redelijk toegankelijke stukken en de plaat sluit af met God - the universe and everything else no one really cares about - Part II, waarin allerlei thema's uit deel 1 terugkomen. De bezetting van de band is nagenoeg hetzelfde als die van RosFest 2012, met Andy Tillison (van The Tangent) als toevoeging op Hammond. De zang is dit keer prettig en lijkt wat beter in het groepsgeluid te passen. Alle songmateriaal is dit keer geschreven door Jonas Reingold, met uitzondering van Steer By The Stars, dat hij samen met Tillison componeerde. Leuke plaat; jammer dat de band hierna niets meer heeft gemaakt (Reingold druk met werk voor Steve Hackett en The Flower Kings), maar wie weet.






[ Bericht 4% gewijzigd door bazbo op 03-06-2021 05:29:28 ]

bazbo cd1218: Mick Karn - Dreams Of Reason Produce Monsters



Het basbeest van Japan zit na het uiteenvallen van de groep in 1982 niet stil. In dat jaar al verschijnt zijn soloplaat Tiles (die heb ik op vinyl, zie aldaar). Karn blijft samenwerken met de leden van Japan en zet zich ook in als sessiemuzikant, vooral in Japan (het land). In 1987 komt hij met dit album Dreams Of Reason Produce Monsters. Stonden op Tiles nog stukken waarop de bas prominent op de voorgrond staat; op deze plaat presenteert Karn zich nadrukkelijker als componist. We krijgen muziek te horen die duidelijk is beïnvloed door de 'minimal music': repeterend, hypnotiserend en uitermate sfeervol. Karn speelt toetsen, natuurlijk alle baspartijen en haalt ook weer zijn saxofoons en klarinetten tevoorschijn. Japandrummer Steve Jansen is er voor het drumwerk en aanvullende toetsen en zijn broer David Sylvian zingt in twee stukken: Buoy (dat rond die tijd ook B-kantje was van Sylvians single Let The Happiness In) en When Love Walks In en speelt ook wat toetsen her en der op de plaat. Daarnaast horen we de trompet en hoorn van Eric Willian en in het afsluitende, bizarre en dreigende Answer klinkt het Bury Church School Choir. De balans tussen instrumentaal en vocaal, repeterend en melodieus, ontspannend en dreigend is perfect en ik vind dit echt een schitterende plaat. Ik kocht natuurlijk de vinylversie in 1987 en was jaren op zoek naar een cd ervan. Die vond ik pas op 16 juli 2016, bij Uli in de kraam tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland.

bazbo cd1219: Mick Karn - Bestial Cluster



Opener en titelnummer Bestial Cluster is een beest van een stuk. Hoor die bas! Dit is Mick Karn ten voeten uit. Funky en freaky en weird als de hel. Joachim Kühn zet een scheurende toetsensolo in. Als David Torn dan - met zijn zo kenmerkende stem - 'Whey-hey!' roept, is het kippenvel compleet. Bestial Cluster verscheen in 1993 en op deze plaat verkent Karn de grenzen met jazz, avant-garde, prog en etnische muziek. Oud-Japanleden Richard Barbieri en Steve Jansen zijn van de partij op respectievelijk toetsen en drums. Torn is er met zijn gierende gitaar en er zijn een gastoptredentje van percussionist Ed Mann (bekend uit zijn tijd dat hij bij Zappa speelde) en fluit- en bansurispeler Steve Gorn. Verder horen we gasten die sax, piano, harmonica, percussie en achtergrondzang verzorgen, waardoor het klankpalet van dit album bijzonder rijk is. Het meeste materiaal is instrumentaal; her en der zingt Karn met zijn donkere stem. Karn en Torn zijn verantwoordelijk voor de composities. Gruwelijk goede plaat, misschien wel mijn favoriet van Karn. Ik kocht hem op 30 november 1993 bij het verschijnen en ik knal hem nog geregeld door de kamer. Zeer luid. 'Whey-hey!'

bazbo cd1220: Mick Karn - The Tooth Mother



Gestaag gaat Karn door met het uitbrengen van zijn eigenzinnige muziek. Ook het materiaal van The Tooth Mother uit 1995 (en dat ik koop op 3 juni 1995) is nauwelijks in een hokje te plaatsen. Ik hoor funk, jazz, rock, etnisch, avant-garde ... is art rock een goede term? De lijst van medewerkende muzikanten is weer indrukwekkend: oud-Japanmaten Jansen en Barbieri, David Torn, Jakko Jakszyk, Gavin Harrison en Steven Wilson. Een bijzondere gastrol is er voor zangeres Natacha Atlas. De bas van Karn knalt en knort op de manier zoals ik hem graag hoor, zonder dat het een piel- freakplaat is. Grandioos spul allemaal en ook dit album is een grote favoriet in dit huis.

bazbo cd1221: Mick Karn - The Mick Karn Collector's Edition



Begin jaren negentig waren er op het CMP-lapel vijf platen verschenen waarop Mick Karn zijn monsterbas etaleert. Van die vijf platen verscheen in 1996 een samenvatting en die kocht ik op 23 november van dat jaar. Veel materiaal had ik al, want het komt van de drie platen die ik had: de soloalbums Bestial Cluster en The Tooth Mother plus het gigantische Polytown door het trio Torn Karn Bozzio (waarover later meer bij de T, tot over anderhalf jaar). Het merendeel van het materiaal op deze verzamelaar komt van deze drie platen. Slechts drie van de elf stukken zijn nieuw; daarnaast staan er van twee een nieuwe mix op. Dus toch een leuk hebbeding. Corridor komt van de plaat Lonely Universe van Michael White & Michel Lambert en House Of Home is afkomstig van Jason's Chord door Andy Rinehart. Het derde nieuwe ding is Drawings We Have Lived en is een nooit eerder verschenen stuk gecomponeerd door ene Mendinueta en opgenomen tijdens de sessies voor The Tooth Mother in 1995. Leuke verzameling dus; enige minpunt is de nieuwe mix van Bestial Cluster waarop de opzwepende omgevingsgeluiden zijn verdwenen, net als Torns 'Whey-hey!'. Maar die bas blijft beestachtig.

bazbo cd1222: Mick Karn - Each Eye A Path



Each Eye A Path verschijnt in 2001 en is helemaal het werk van Mick Karn en Steve Jansen. Karn heeft alle materiaal geschreven, opgenomen en geproduceerd; Jansen mixte de boel af. Karn en Jansen zijn - met uitzondering van enkele achtergrondzangpassages - ook de enige muzikanten op de plaat. Karn hanteert zijn bassen, saxen, klarinetten en toetsen; Jansen beroert de drums, percussie, sampler en aanvullende toetsen. De muziek is soms minimalistisch, dan weer wat gelaagder. De atmosfeer is vaak obscuur, donker en dreigend, niet in het minst vanwege de diep duistere stem van Karn die we af en toe te horen krijgen. De tien klankschilderijtjes zijn bij vlagen experimenteel; bij andere vlagen rustgevend. Avontuurlijke art rock, al vraag ik me af of we de term rock hier wel mogen hanteren. Ik kocht dit intrigerende album op 16 februari 2001 en vind het een prachtige, doch duistere parel in het oeuvre van Mick Karn.

bazbo cd1223: Mick Karn - Each Path A Remix



Each Path A Remix verschijnt een jaar later (in 2002) en bevat acht remixen (goh) van stukken van Each Eye A Path. David Torn, Yoshihiro Hanno, Richard Barbieri en Ryuichi Sakamoto zijn namen van muzikanten met wie Karn vaker samenwerkte, daarnaast maken ook Claudio Chianura en Paul Wong een nieuwe versie van een titel. Ik koop het album op 10 oktober 2003 en ben bij aanschaf benieuwd. De donkere atmosfeer is wat weg, maar de bevreemdende klanken zijn gebleven. Niet alles werkt even goed; zo vind ik bijvoorbeeld Torns bewerking wat te veel recht-in-de-bek: dat onderhuidse en sinistere is verdwenen en dat maakt de muziek van Karn in mijn oren nou juist zo intrigerend. Toch een geinige plaat, die me na meerdere luisterbeurten steeds meer liet horen. Of zo.

bazbo cd1224: Mick Karn - More Better Different



More Better Different is dan een écht soloalbum van Mick Karn. Hij componeert, speelt, neemt op, mixt, produceert, alles zelf. Alleen het hoesontwerp is van een ander. Het maakt dit tot een van de meest eigenzinnige albums uit de Karncatalogus. Qua stijl is er geen enkel etiket op te plakken: art rock, jazz, avantgarde, donker, ritmisch, melodieus, funky, minimaal, atmosferisch. Het is Karnmuziek en grandioos ook. Ik koop de plaat op 2 juli 2004 als hij verschijnt en sindsdien verzuip ik me graag in deze bizarre en meeslepende wereld die Mick Karn heet.

bazbo cd1225: Mick Karn - Three Part Species



Three Part Species is ook al zo'n duister, obscuur en hoogst intrigerend knutselwerk van Mick Karn. Het verschijnt in 2006 en ik koop het bij het verschijnen op 2 oktober van dat jaar. Karn heeft weer alles zelf gedaan, behalve de zang en de tekst in All You Have, die voor rekening van ene Becky Collins zijn. Dat stuk vormt een kleine afwisseling in het instrumentale, atmosferische en avantgardeachtige werk van de rest van de plaat. Niet dat ik die afwisseling nodig heb. Karn zoekt de diepte op en weet mij mee te slepen in zijn wat sinistere wereld vol klankschoon.

bazbo cd1226: Mick Karn - The Concrete Twin



The Concrete Twin verschijnt vier jaar later en ik koop 'm gelijk, op 1 maart 2010. Dit album lijkt op het eerste gehoor wat toegankelijker en lichter, maar schijn bedriegt. Wederom gaat de muziek onder de huid kruipen en boort daar sentimenten aan die allesbehalve opbeurend zijn. Karn doet opnieuw alles zelf, met uitzondering van drums in vier stukken. Die laat hij doen door Pete Lockett, maar naderhand gaat Karn er nog wel overheen met allerlei effecten, goed te horen in Confabulation. Heerlijke plaat weer, vol funk, art rock, avantgarde, elektronica en die uit duizenden herkenbare springende beestbas. Drie maanden na het verschijnen van dit album laat Mick Karn de wereld weten dat hij is gediagnosticeerd met kanker in een vergevorderd stadium; welke vorm vertelde hij niet. Op 4 januari 2011 overlijdt een van de meest inventieve en eigenzinnige bassisten ooit.

bazbo cd1227: Katydids - Katydids



Nick Lowe produceerde in 1990 dit album van dit Britse bandje, een nevenproject van Adam Seymour, lid van The Pretenders. Ik had er nog nooit van gehoord tot Zwager het cd'tje op 29 juni 1992 aan mij gaf. Ik denk dat we toen een verlaat verjaardagsfeest vierden, vandaar dat hij met een cadeau aan kwam. Het plaatje heb ik jarenlang veel gedraaid, want er staan elf bijzonder prettig in het gehoor liggende gitaarpopliedjes op. De stem van zangeres Susie Hug klinkt aangenaam warm en lief en nu ik dit weer eens hoor vind ik het weer fijn. Lights Out (Read My Lips) was nog een singletje, ontdek ik nu. Er verscheen in 1991 een tweede album, maar dat heb ik niet en sindsdien is er weinig meer van het bandje vernomen en je vraagt je af waarom.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 07-06-2021 07:42:48 ]

O. Plank negentien gedraaid. Op naar plank twintig.

bazbo 1228: Kayak - Starlight Dancer



In 1977 heeft Kayak al een rijtje platen gemaakt (vier) en brengt de groep Starlight Dancer uit. Ton Scherpenzeel heeft dan al heel wat bandleden en achtergrondzangeressen versleten. Zo is Pim Koopman, met wie Scherpenzeel de band begon in 1972, al vertrokken. Max Werner doet op deze plaat de zang en ene meneer Rick van der Linden is gast op synthesizer (vreemd, aangezien Scherpenzeel zelf ook een aardig riedeltje kan spelen). De plaat staat vol met pakkende progpop. Niet wereldschokkend, maar wel hoogst vermakelijk. De plaat is lang niet op cd verkrijgbaar geweest; pas in 2010 komt er een uit en die koop ik op 16 september van dat jaar. Ik heb Kayak een aantal jaren daarvoor zien spelen in poptempel Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn; dat moet ergens tussen 2000 en 2005 zijn geweest, want Bert Heerink zat in de band en allemensen wat een strot had die vogel. Een dergelijke strot is op dit album niet te horen; Werners zang is helder en zuiver en soms wat te glad, net als de muziek, overigens.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 07-06-2021 07:43:06 ]

bazbo cd1229: Kayak - Phantom Of The Night



Een jaar later komt Kayak met Phantom Of The Night. Scherpenzeel heeft weer wat mensen uit de band gezet en nieuwe achtergrondzangeressen aangenomen. Opvallendste nieuwe aanwinst in de band is zanger Edward Reekers, zodat Max Werner weer terug achter het drumstel kan. Deze plaat blijkt de commerciële doorbraak van Kayak, niet in het minst vanwege het hitje Ruthless Queen. Voor de rest is er weinig veranderd: dezelfde toegankelijke progpop, niet verrassend, wel aangenaam. Ook dit album was nooit op cd te verkrijgen tot 2010 en de remaster uit dat jaar kocht ik eveneens op 16 september van datzelfde jaar.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 07-06-2021 07:43:43 ]

bazbo cd1230: Kayak - Close To The Fire



Er is een geinig festivalletje op 16 september 2012 hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Het is een uitgesteld Bevrijdingsfestival en het vindt plaats in het Mheenpark: het Legends Festival, tijdens welke allerlei 'klassieke' Nederlandsche bands spelen. Drie podia, nauwelijks catering, bier op om 21.00 uur en geen zitplekken, behalve op de grond. Heerlijk Apeldoornsch knullig dus, zeker voor het oude, grijze publiek dat af komt op acts als Focus, Tower, Bots, The Time Bandits, Powerplay, Gruppo Sportivo, The Amazing Stroopwafels, dat werk. Ik schreef er nog een verhaal c.q. recensie over op de lokale stadsblog. Maar waar ik eigenlijk voor kwam was Kayak. Ik had vernomen dat de band in (weer) een nieuwe bezetting rond toerde en écht goed was. Dus dat moest ik zien. En het wás goed. Edward Reekers terug in de band en mevrouw Cindy Oudshoorn met een dijk van een stem. Nog geen drie maanden later, op 15 december 2012 om precies te zijn, komt Kayak nog een keer naar ons zo majestueuze Apeldoorn, dit keer speelt de band in onze poptempel Gigant en ik ben er weer bij. Ik schrijf er nog een recensie over voor onze lokale stadsblog. Weer een sterk concert, misschien nog wel beter dan op het Legends Festival. Na afloop spreek ik meneer Ton Scherpenzeel en ik laat hem mijn zojuist bij de merchandisetafel gekochte cd'tje signeren. Als ik de volgende dag het plaatje uit 2000 draai, ontdek ik dat er weinig is veranderd: nog altijd de pakkende progpop met hier en daar een kweelnummer ertussendoor. Pim Koopman zit achter de drums en schrijft een nummer of wat, Max Werner zingt en Scherpenzeel schrijft de rest van de stukken en speelt natuurlijk alle toetsen. Hoop nieuwe achtergrondzangeressen weer. Opener en titelnummer is het meest proggy, daarna is het allemaal wat lichtvoetiger. De plaat sluit zelfs af met een folkachtig instrumentaaltje, met een gitaarsolo van Andy Latimer (van Camel, de band waarvan Scherpenzeel deel uitmaakte in 1984), dat dan weer wel. Helemaal aan het eind zit er nog een bonus toegevoegd: een totaal overbodige heropname van de grootste Kayakhit ooit, dit keer ingezongen door Syb van De Kast. Over de kast gesproken: meer Kayak heb ik er niet in staan.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 07-06-2021 16:09:38 ]

bazbo cd1231: Mike Keneally - hat.



hat. is de eerste soloplaat van Mike Keneally. Keneally is een kind van mijn generatie. Het Amerikaanse jochie groeit op in de jaren zeventig en krijgt muziek van The Beatles, Todd Rundgren en Frank Zappa met de paplepel ingegoten. Halverwege de jaren tachtig heeft hij met zijn broer Marty de band Drop Control waarmee hij in de regio van de westkust regelmatig optreedt. In 1987 hoort hij via via dat Frank Zappa op zoek is naar een gitarist; Keneally belt op goed geluk, mag gelijk diezelfde middag auditie doen, speelt een uur lang de onmogelijke gitaarpartijen voor de ogen van Zappa en mag vervolgens mee in het circus dat de tour van 1988 zou worden. Tijdens de Europese tour valt de band uiteen en Zappa cancelt alle concerten die nog aan de westkust van de Verenigde Staten zouden plaatsvinden. Keneally speelt en toert vervolgens met Zappazonen Dweezil en Ahmet en met Zappabassist Scott Thunes in de band AZ/DZ, maar begin 1991 stopt ook die band. Dan besluit hij de studio in te gaan om alle ideeën die hij de afgelopen jaren heeft opgedaan vast te leggen. Het resultaat is hat., een kaleidoscopische mix van rock, zoete liedjes, gierende gitaren, avantgarde, bizarre geluiden en gepiel. Bijna tachtig minuten lang. Een deel van het materiaal bestaat uit de 'hits' van Drop Control (I Can't Stop, Open Up, Rosemary Girl, The Car Song) en tweederde is 'nieuw'. hat. verschijnt in 1992. Later zou Keneally zeggen dat dit zijn meest door Zappa geïnspireerde plaat is, net als bij Zappa luistert het als een lange ononderbroken suite muziek. Keneally zelf speelt alle gitaren en toetsen en hij zingt de meeste partijen. Daarnaast krijgt hij hulp van bassisten Doug Lunn, Doug Booth en Scott Thunes, plus drummers Toss Panos en Alan Silverstein. Er zijn wat achtergrondvocalisten, waarvan Kevin Gilbert de meest opvallende naam is. Ik had natuurlijk een eerste cd-versie die ik halverwege of eind jaren negentig kocht. Die werd overbodig toen in 2007 een uitgebreide en geremasterde heruitgave kwam (de genummerde #65 van 3000 exemplaren had ik op 3 mei 2007 in handen), met een bijgevoegde dvd waarop een 'reünie'concert (in een huiskamer) met Toss Panos en Doug Lunn, interviews, video van een volledig concert van dit drietal uit 1993, plus nog een dik uur aan extra audiomateriaal. hat. is in mijn oren gelijk een van de meesterwerken van Keneally (Cowlogy, Cheddar en het briljante Zappa'esque Lightnin' Roy). Houd je vast: er volgt nu een interessant rijtje platen...

bazbo cd1232: Mike Keneally - Boil That Dust Speck



Dust That Boil Speck (ik kan die titel maar niet goed onthouden) is de tweede plaat van Mike Keneally en hij verschijnt in 1995. Op het eerste gehoor lijkt Keneally hat. nog eens dunnetjes over te doen, want de opzet lijkt hetzelfde als de debuutplaat: dit keer maar liefst dertig stukken aaneengeregen tot een lange songsuite. Maar schijn bedriegt. Tuurlijk, er zijn weer mooie popliedjes, er is weer veel gitaargefreak en er zijn abstracte geluidscollages, maar hier is de atmosfeer veel dreigender en donkerder. Tijdens het samenstellen van de plaat kreeg Keneally een paar persoonlijke en ingrijpende zaken voor z'n kiezen. Zo overleed plots zijn vader en liep de relatie met de moeder van zijn dochtertje Jessie definitief op de klippen. Keneally giert zijn emoties van zich af. Er staat weer waanzinnig spul op: meesterlijk is de minitrilogie Them Dolphins Is Smart, 1988 Was A Million Years Ago en Yep, Them Dolphins Is Smart; gruwelijk goed is Bullys [sic] en een (inmiddels) heel fijne klassieker is My Dilemma. Ook vermeldenswaardig is Faithful Axe: een melig liedje van een minuut en vijfentwintig seconden waarin hij maar liefst zeventig (!) muzikale quotes uit stukken van Yes heeft verwerkt, al dan niet met behulp van knip- en plakwerk uit de originelen (en jarenlang liep er een wedstrijd wie de meeste wist te achterhalen en uiteindelijk was er een Italiaan die ze - op twee na - wist te vinden). De lijst met muzikanten is ook dit keer weer indrukwekkend. Keneally zelf speelt gitaren, toetsen en stembanden, daarnaast horen we bassisten Doug Lunn en Bryan Beller en drummers Toss Panos, Joe Travers en Tom Freeman. De afsluitende drie korte Varèseachtige percussiepielknipplakstukken zijn een eerbetoon aan Keneally's in 1993 overleden leermeester: Frank Zappa. Ik had een eerste versie van de cd al eind jaren negentig, maar toen op 3 mei 2007 een heruitgave mijn huis binnen kwam, verdween die eerste versie ver weg achterin een kast. Die heruitgave is geremasterd en er zit een dvd bij, met daarop een docu over hoe de plaat tot stand kwam (met videobeelden van de opnamesessies), optredens live in de studio van de band Keneally-Lunn-Panos en nog weer een uur extra muziek waaronder originele opnames/takes van Drop Control uit de jaren tachtig. Van de drieduizend gemaakte exemplaren heb ik nummer 416. Retegoed plaatje, wel.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 07-06-2021 16:19:12 ]

bazbo cd1233: Mike Keneally & Beer For Dolphins - (Half Alive In Hollywood)



(Half Alive In Hollywood) is een dubbelcd die Keneally uitbrengt in 1996; ik koop 'm op 28 juli 2002. Op het eerste plaatje staan opnames van Beer For Dolphins (Keneally, bassist Bryan Beller en drummer Toss Panos) live in de studio in 1995. Beer For Dolphins is een rauw klinkende band hier, Keneally speelt veelal gruizig gierende gitaar; een soort punk maar dan anders. De opnames zijn niet perfect, maar de energie is grandioos. Aan het eind krijgen we nog een eerste versie van het experimentele stuk The Desired Effect dat Keneally in de studio in elkaar heeft geknutseld. Het tweede plaatje bevat dezelfde band, maar dan op het podium een jaar later. De band is nog veel meer op elkaar ingespeeld en de energie is alleen nog maar groter. Gruwelijk. Toch zijn er her en der ook rustpuntjes. Daar staat dan weer een monsterlijke en meesterlijke uitvoering van Led Zeps Immigrant Song tegenover. Er zijn zelfs flarden Lightnin' Roy. Veel Keneallyklassiekers van zijn eerste twee soloalbums komen voorbij, maar klinken in deze rauwe setting totaal anders.

_{Zo goed als niks van te vinden op YT, behalve:}

bazbo cd1234: Mike Keneally & Beer For Dolphins - Sluggo!



Sluggo! beschouwt Mike Keneally zelf als zijn meest geïnspireerde werk. Het album verscheen in 1997, maar was snel uitverkocht en moeilijk te verkrijgen. Ik heb het jaren moeten doen met een kopietje op cdr, gekregen van een medewerker van mijn plaatselijke platenwinkel. Gelukkig kwam in 2013 de heruitgave en ik ontving de Super Deluxe Edition op 25 december 2013. Leuk kerstcadeau. De plaat zelf is weer een kaleidoscopische mix van rock, lieve liedjes, jazz, prog, gepiel, avantgarde en ander fraais. Voor deze gelegenheid was Keneally eindelijk in de gelegenheid om de plaat opnieuw te mixen; de originele mix klonk in zijn oren achteraf toch niet zoals hij het graag had gewild. Opener Potato zet de toon voor de toegankelijke rock, Why Am I Your Guy? is dan weer meer metal en Cardboard Dog de progjazzkant. Veel spul van Sluggo! bleef Keneally's jarenlang op het podium spelen en zijn echte klassiekers geworden. Keneally doet weer alle toetsen en gitaren en heel veel zang. Hij krijgt hulp van bassist Bryan Beller, drummers Toss Panos, Frank Briggs, Tom Freeman, Joe Travers en Mike Mangini, plus een achtergrondzanger of wat. Op deze heruitgave komen nog twee bonusstukken. Daarnaast zijn er maar liefst twee dvd's toegevoegd. Op de eerste staat het album in allerlei andere mixen, waaronder een surround (toch maar eens gaan luisteren, vandaag of morgen). Op de tweede dik anderhalf uur live Beer For Dolphins in 1998 van drie verschillende shows, een half uur videobeelden van de pianosessies tijdens de opname van de plaat, de oorspronkelijke mix van het album uit 1997 (waar Keneally dus niet zo tevreden over was), nog meer audiomateriaal en foto's en noem het allemaal maar op. En bij de Super Deluxe Edition kwam ook nog eens een apart cd'tje (ik heb #68 van de 1000) Live At Mama Kin - Boston, MA, August 15,1998, tijdens welke Keneally, Beller, toetsenist Marc Ziegenhagen en drummer Jason Harrison Smith op grandioze wijze heel veel spul van Sluggo! spelen, maar ook wat ouder materiaal van de eerste twee soloplaten, plús een gestoord goede versie van Zappa's Inca Roads. In de liner notes zegt Keneally dat met deze heruitgave Sluggo! voor hem eindelijk voltooid is. Meesterlijke plaat, wederom een hoogtepunt in de Keneallycatalogus.






[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 11-06-2021 11:24:10 ]

bazbo cd1235: Mike Keneally - The Tar Tapes Vol. 1



The Tar Tapes Vol. 1 is een verzameling demo's, live- en studio-opnames die Mike Keneally maakte tussen 1983 en 1990. Keneally bracht die opnames eerder uit op zes 90-minuten durende cassettes eind jaren tachtig en 1990, die via postorder waren te bestellen. Sinds 1993 zijn ze niet meer verkrijgbaar, dus in 1997 maakte Keneally een uittreksel en dat bracht hij uit onder deze titel The Tar Tapes Vol. 1. Ik vond een Japanse versie ervan op 25 juli 2003, tijdens het Zappafestival in Noordoost-Duitschland, waar Keneally dat jaar meerdere keren in verschillende bezettingen speelde. Het gebodene op deze cd is hoogst vermakelijk en we horen spul dat later - soms in zeer bewerkte vorm - een plek zou krijgen op een van de twee eerste soloplaten. Zo is er een vroege versie van Open Up! en Performing Miracles. Sommig werk is uitgevoerd door Keneally's oude band Drop Control, ander is samen met zijn broer Marty en de rest is echt in z'n uppie. Er zijn poppy deuntjes, fiks rockende krakers en absurd-abstracte passages. Een van de opmerkelijkste stukken is Moleshead Revisited: een improvisatie op een elektronische piano, waarin compaan Scott Chatfield later de pianoklank veranderde door willekeurige samplegeluiden. Het resultaat is even bizar als intrigerend. Niet alles is even goed; dat komt vaak door het wat 'plastic' jarentachtiggeluid en Keneally had goed door wat in het demostadium moest blijven. Niettemin: dit geeft een unieke kijk in de Keneallykeuken.

_{Bijna niks van te vinden op YT, in ieder geval niet de stukken die ik hier graag zou willen laten horen, dus we moeten het doen met:}






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 12-06-2021 07:15:18 ]

bazbo cd1236: Mike Keneally - The Tar Tapes Vol. 2



The Tar Tapes Vol. 2 verschijnt een jaar later en bevat nog eens zeventien demo's, live- en studio-opnames uit het archief van Mike Keneally. Leuke aan dit tweede deel is dat er maar een enkel stuk op staat dat later op een van de eerste soloplaten terecht zou komen (Fencing en Always Man); verder is het spul dat 'nieuw' is, zij het dat Keneally een enkel stuk later nog wel eens live zou spelen (The Wreckage Was Large). In dik vijf kwartier komt er weer van alles aan stijlen voorbij: lieve liedjes, ruige rock, poppy deunen, gietaargegier en maar liefst drie van die piano-improvisaties waarbij co-producer Scott Chatfield later de pianoklank heeft vervangen door andere geluiden uit de sampledatabank. Zo is er de oorspronkelijke Molehead én de twee stukken die Bazbo en Bazbo The Flea heten. Goh, waar zou ik die bijnaam vandaan hebben? Dat het twee bizarre freakstukken zijn geworden, moge geen verrassing zijn. Ik kocht de cd op 24 juli 2003 in een kraam op het Zappafestival in Noordoost-Duitschland en liet hem signeren door de heer Keneally die daar op het festivalterrein aanwezig was. Het jaar ervoor trouwens ook en toen hebben we samen naar Ozric Tentacles (!) staan luisteren. Helaas niets van dit album te vinden op YT.

cd1237: Mike Keneally - Nonkertompf



Nonkertompf is het eerste echte soloalbum van Mike Keneally en wat voor eentje! In vierentwintig dagen tijd neemt hij deze complexe, vijfendertigdelige en volledig instrumentale muzieksuite op. Er komt in vijf kwartier nogal wat voorbij: klassiekerig, jazzy, prog, avant garde, musique concrète, furieuze gitaar, pianomotieven, noem maar op. Veel is elektronisch tot stand gekomen, maar Keneally weet het warm en menselijk te houden door gebruik te maken van gitaren en piano. Het is melodieus, abstract, bizar en retegoed. Een paar jaar later (op 14 maart 2002) zou Keneally de Nonkertompf-suite in Nederland live uitvoeren met een elfkoppig gelegenheidsensemble waarin veel leden van het Metropole Orkest zaten. Dat concert is door Co de Kloet opgenomen en tijdens een lange Keneally-avond op 12 mei 2002 in het programma Supplement uitgezonden. Ik herinner mij dat ik op vakantie was, maar met een dopje in mijn oor dicht bij de radio zat om maar niets te missen van alle interviews en natuurlijk het concert. Later zou ik de radio-opnames krijgen van een medewerker uit mijn plaatselijke platenwinkel. Nóg leuker werd het op 25 maart 2006, toen Keneally opnieuw naar Nederland kwam en in twee dagen tijd Nonkertompf instudeerde met studenten van de Artez-muziekhogeschool in Arnhem. Op de tweede avond speelden hij en de studenten het stuk live voor een heel klein publiek en ik mocht erbij zijn. Co de Kloet was er weer voor opnames die op de radio werden uitgezonden en in ruil voor mijn foto's ontving ik de opnames uit 2002 (die komen later) én die van 25 maart 2006. Ik kocht Nonkertompf op 27 juli 2001 en het is een van mijn favoriete Keneallyplaten. Nonkertompf laat horen wat een briljante componist én uitvoerder Mike Keneally is.






[ Bericht 9% gewijzigd door bazbo op 14-06-2021 14:55:02 ]

bazbo 0893: Emerson Lake & Palmer - Tarkus



Record Store Day 2021. Er komt een picture disc uit van dit album. Tarkus heb ik al ik weet niet hoe veel keer (2x op vinyl, 3x op cd, vijf keer dus, bij nader inzien weet ik het wel), maar een picture disc heb ik nog niet, dus die koop ik afgelopen zaterdagmorgen 12 juni in mijn plaatselijke platenwinkel. Weet je wat? Ik laat hem dicht, in het plastic zitten. Vandaag, 14 juni 2021, is het overigens exact vijftig jaar geleden dat Tarkus verscheen. Reden om de plaat toch te draaien. Ik weet nóg een reden: het is gewoon een ijzersterke elpee. Alleen al plaatkant 1 is de moeite waard: één lange songsuite die misschien wel het beste is wat Emerson Lake & Palmer ooit hebben gemaakt. Beetje technocratisch, maar wel beregaaf. Van het Hammond alleen al krijg ik nog altijd kippenvel. De tweede plaatkant is een beetje een allegaartje aan stijlen en niet alles is even sterk, maar ik daag iedereen uit om de plaat toch een keer te beluisteren. Ik knal ondertussen de cd-versie (remaster uit 2013) door de kamer heen. Akkoord?

bazbo 0894: Miles Davis - Sketches



Ook gekocht op Record Store Day 2021, afgelopen zaterdag 12 juni 2021. Dit is op blauw vinyl en het leuke is: de cd zit erbij. Het vinyl laat ik dus onberoerd in de hoes zitten en de cd draai ik. Volstrekt onduidelijk is van wanneer deze opnames zijn en wie erop meespelen. Geen enkele informatie op de hoes te vinden, behalve de auteurs van de acht stukken die erop staan. Vier van Miles zelf, de klassieker Round Midnight staat erop en twee van George Gershwin. Ik ben niet zo heel erg thuis in het werk van Miles, maar dit klinkt overduidelijk van voordat hij de elektriciteit ontdekte en ik gok eind jaren vijftig. Fijn en redelijk gemakkelijk in het gehoor liggend, allemaal.

bazbo 0895: Spinvis - Sunan



Het traditionele Record Store Day-cadeautje is dit keer deze alleraardigste single van Spinvis. Ik ben helemaal niet thuis in het werk van deze meneer, maar wat ik zo hoor is alleraardigst. Of had ik dat al gezegd? Alleraardigst, dus. Qua formaat is het een single; wat betreft afspeelsnelheid niet: 33 toeren. Dat betekent dat er op de A-kant twee liedjes geperst kunnen. Op het B-kantje staat dan weer slechts één liedje, maar dat is een vrij lang liedje. Wat valt er nog meer over te vertellen? Nou, geel vinyl. De tekst van Tingeltangel Hersenpan is alleraardigst. En een alleraardigst hoesje. Alleraardigst cadeautje van de platenwinkel, hoor.