Ongi etorri lagunak! Wat fijn dat jullie er allemaal zijn, in dit prachtige topic over een van de mooiste koersen van het jaar. De Itzulia gaat eindelijk weer eens beginnen. Vorig jaar moesten we deze fenomenale koers helaas missen, vanwege een of andere pandemie ofzo. Het schijnt dat de ellende nog niet voorbij is, maar vorig jaar wisten we van niets terwijl we nu weten dat de wereld ophoudt zonder koers. Daarom gaan we dit jaar wel fietsen, gewoon, omdat de fijnproevers behoefte hebben aan het enige vermaak dat de wereld ons nog kan bieden. Als Wikipedia me niet in de steek laat staat dit jaar de 60e editie van de Itzulia op het programma, een heus jubileum! Vorig jaar had het een groots feest moeten, maar dan doen we het nu maar dunnetjes over. Of dikketjes, want Baskische heuvels zonder een wietlucht van hier tot ginder zullen toch voor een andere beleving zorgen. Het oude abnormaal overheerst nog steeds niet, een bittere pil. Voluit moeten we trouwens spreken over Itzulia Basque Country. Basque Country is Engels voor Baskenland, en de Baskische toeristische afdeling wil op deze manier de regio internationaal in het zonnetje zetten. Maar goed, Itzulia spreekt voor zich dus daar laten we het bij. Over de Vuelta al Pais Vasco hebben we het al helemaal niet meer, dat Spaans is nergens voor nodig. Itzulia, aupa.
Een terugblik op de historie van de koers boeit waarschijnlijk niemand, dat soort uitgebreide beschouwingen zullen we ook maar bewaren voor de grote rondes zeker. Kort samengevat bestaat de Ronde van het Baskenland sinds 1924, de Fransman Francis Pélissier kreeg het bij die gelegenheid klaargespeeld de eerste winnaar te worden. Na een overwinning van Gino Bartali in 1935 werd de ronde meer dan 30 jaar niet verreden, maar sinds 1969 staat ie jaarlijks op het programma. Bekende namen als Contador, Kelly, Rominger en Ocaña prijken op de erelijst. Ook bekende Basken als Gorospe en Iban Mayo wisten deze ronde te winnen. Na de winst van Iban Mayo in 2003 was het wel lang wachten op een nieuwe Baskische winnaar. Samuel Sanchez wist namens Euskaltel nog wel eens te winnen, maar de Basken kregen het lang niet meer voor elkaar om de ronde van hun thuisland te winnen. Tot 2019, toen was het eindelijk weer eens feest. De vorige Itzulia begon met een tijdrit, die uiteraard wat werd opgeleukt met een bijzonder steil klimmetje onderweg. Dat klimmetje was zo steil dat sommige renners het niet voor elkaar kregen om overeind te blijven. Zo ging ONZE Sjors Bennett op z'n plaat, bergop. Ernstig chanant voor hem, ernstig lachen voor ons. Sowieso erg Baskisch. Een berg vol met mensen, dat soort beelden gaan we dit jaar wel missen. Die tijdrit werd gewonnen door Max Schachmann, die in 2019 enorm op dreef was. Hoewel hij de tweede rit niet wist te winnen, nee, toen ging de zege naar Julian Alaphilippe. De wereldkampioen is er dit jaar niet bij, maar in het verleden was hij vaak met succes actief in het Baskenland. Op een lastige aankomst in Gorraiz was hij wijlen Lambrecht net te snel af. De derde rit werd dan wel weer gewonnen door Schachmann, bij het heiligdom van Estibaliz was hij op een hellende aankomst Ulissi te snel af. Van Alaphilippe was toen geen sprake meer, die lag bij een valpartij en kwam als laatste binnen. Nadat Schachmann ook nog eens de vierde rit wist te winnen, voor Pogacar, gingen we echt klimmen.
De vijfde etappe kwam aan op het onvermijdelijke Arrate, daar waar we altijd aankomen. Het leukste aan die rit was nog wel dat Luis Leon Sanchez op een van de bergen voor Arrate ineens een duwtje kreeg van Pedro Leon, zijn broer, voetballer van het machtige SD Eibar dat in 2021 niet zo machtig meer is. Enfin, even later liet de grijze muis Emanuel Buchmann een fraai staaltje fietsen zien op Arrate en zette daar de koers naar zijn hand. Nadat zijn land- en ploeggenoot Schachmann liefst drie ritten won kon hij niet achterblijven. Weer een zege voor Bora, maar nu dan eentje van Buchmann. Zijn voorsprong op een groepje met daarin Ion Izagirre, Adam Yates en Jakob Fuglsang bedroeg meer dan een minuut. Buchmann reed daardoor ook meteen aan de leiding en het moest toch wel heel raar lopen wilde hij die leiding nog verspelen. Gebeurde toch, haha. De laatste etappe kende nog wel een geinig verloop. Astana zette de boel op z'n kop. Fuglsang en Izagirre, allebei Astana, wisten weg te rijden van Buchmann. Ook Adam Yates, Dan Martin en Tadej Pogacar waren mee. Buchmann niet. Die zat ook al snel geïsoleerd, waardoor de eindzege uit zijn vingers glipte. Fuglsang en Izagirre bleven rijden, want Izagirre kon zomaar de eerste Bask sinds 2003 worden die nog eens de ronde van zijn thuisland wist te winnen. Dat zou lukken. Richting de finish reed Adam Yates weg in een poging de ritzege op te rapen, dat lukte. Maakte voor Ion Izagirre weinig uit, hij won jandorie de Itzulia. Achter het groepje Izagirre verliep het vrij chaotisch, helemaal aan het einde. In de straten van Eibar reed het achtervolgende groepje met daarin leider Buchmann de verkeerde kant op. De organisatie nam de schuld op zich en maakte derhalve een deel van de achterstand van Buchmann ongedaan, waardoor Fuglsang van het podium viel. De Deen was razend en zwoer dat hij nooit meer deel zou nemen aan deze kutkoers. Logischerwijs staat Fuglsang nu aan het vertrek van de Itzulia. Bovengemiddeld Genieten met de B en de G van Baskisch Genot. Het feestje van Astana was er in ieder geval niet minder om, het werd op typisch Baskische manier gevierd door Izagirre en co, die sindsdien vaker heeft laten zien een feestbeest te zijn. Aukera berriak!
Uitstekend filmpje, vanaf 1:22 wordt het helemaal fantastisch.
Zoals te zien valt op deze kaart die het bloed van de gemiddelde fascist zal laten koken doen we dit jaar maar een beperkt deel van het Baskenland aan. Normaal is dit de ronde van het hele Baskenland, wegens corona beperken we ons bij deze gelegenheid tot het territorium van de autonome regio Baskenland. Alleen de provincies Bizkaia, Gipuzkoa en Araba worden bezocht, geen uitstapje richting Navarra. Beginnen doen we in Bizkaia, in Bilbao om precies te zijn. Daar waar de Tour van 2023 ook van start zal gaan, ik heb me daar een partij zin in, dat willen jullie niet weten. Of de Tour gaat beginnen met een tijdrit valt nog te bezien, ik heb zelf liever een rit in lijn. Sowieso wel een gemiste kans dat er maar twee volle ritten in de regio lijken te zijn voor we tijdens de derde rit al naar Frankrijk gaan trekken, maar dat zijn zorgen voor later. De Itzulia van 2021 begint in ieder geval wel met een korte tijdrit in Bilbao. Zonder fans, dat is dan weer bijzonder jammer. Kutcorona.
SPOILERRoberto Laiseka is nog lang niet vergeten. Hij bemoeit zich nog op allerlei manieren met de koers. Zo is hij betrokken bij de organisatie van de Ronde van het Baskenland als 'technisch directeur' en is hij zo vriendelijk geweest om iedere etappe van een korte uitleg te voorzien, die ik zonder enige schaamte door de Google Translate haal:
"De 60e editie van de Itzulia begint met een CRI, het is een zeer snelle tijd, waarin de lopers heel goed verbonden moeten zijn over de hele route. Hoewel de scorepoort aan het begin staat, heeft de laatste kilometer zijn kruimel met hellingen van 19%, we zullen een beetje moeten sparen voor het laatste deel. "
Nou, dat laat weinig aan de verbeelding over. Een individuele tijdrit van ongeveer 14 kilometer met onderweg twee klimmetjes. Uiteraard klimmetjes, we zijn verdorie wel in het Baskenland he? De tijdrit start buiten de Casco Viejo, het historische centrum van Bilbao, bij de basiliek van Begoña.
Na de start moet er meteen geklommen worden. Itzulia, he. Het gaat iets meer dan twee kilometer aan 7% omhoog richting Santo Domingo. Een klim in twee delen, het is tussendoor eventjes wat vlakker. Zodra het omhoog gaat is het dus lekker steil, een paar keer dik boven de 10%. Een leuk begin, kunnen we wel zeggen. Na de top gaat het lange tijd vooral naar beneden, over een brede en vrij rechte weg. Tijdens deze tocht rijden de renners langs Artxanda, een van de mooiste uitkijkpunten over de stad Bilbao. Je kan ook gewoon met de kabelbaan naar boven, maar voor de renners wordt het een iets stevigere tocht. Alhoewel, stevige tocht, na dat eerste klimmetje valt het echt goed mee. Een kilometer of tien over brede wegen, voornamelijk in licht dalende lijn. Eenmaal beneden pakken de renners wel een paar bochtjes mee, waarna ze langs de universiteit van Deusto fietsen. Ze volgen een tijdje de Nervión en zien aan de andere kant van het water onder meer het onvermijdelijke Guggenheim liggen. Het is nu makkelijk, tot de slotkilometer. We laten het water achter ons en gaan klimmen naar het Parque Etxebarria. Via een paar bochten komen we op een pleintje terecht waar normaal geen mens fietst. Aan het eind van dit pleintje volgt de slotklim, een smal en bochtig weggetje steil omhoog richting het park. Een halve kilometer aan 10%, met zelfs een stukje aan 19%. Baskischer kunnen we het niet maken. Etxebarria Parkea, daar gaan mensen vooral parkeren.
Finish bij de schoorsteen, idyllisch. Tevens denken wij tijdens deze rit vooral aan Jonathan Lastra, want hij komt uit Bilbao.
SPOILERDe tweede rit is ook weer een leuke. Vlak doen we niet aan, al valt het eerste deel van deze rit nog wel mee. Kom er maar in, Roberto:
"Het is een etappe die in zijn geheel langs de linkeroever loopt, op papier lijkt het een makkelijke etappe maar dat is het niet. Het is een etappe op en neer en 2500 m oneffenheden. De laatste km is bergop dus de generaals zullen waakzaam moeten zijn en geen tijd verspillen aan de laatste fase. "
Moeilijker dan het lijkt, jawel! Starten doen we in Zalla, in het binnenland van Bizkaia. Aketza Peña komt hier vandaan, die reed ooit nog eens een paar jaar voor Euskaltel. Werd betrapt op het gebruik van nandrolon, kan de beste overkomen. Vanwege een foutje in het lab werd een tweejarige schorsing eerder opgeheven, waarna hij nog even voor Caja Rural reed. Pik je toch maar weer mooi even mee. Tien jaar geleden maakte Zalla ook deel uit van de ronde, toen won Francesco Gavazzi hier een rit. Een dag later werd er ook nog een tijdrit verreden in deze contreien, gewonnen door Tony Martin. In de buurt hebben ze een fort en dat was het verder wel, aangaande Zalla.
Het eerste deel van de rit is niet zo spannend, van het binnenland rijden we terug naar de kust, terug naar Bilbao. Het hele estuarium werken we af, te beginnen in Zierbana. Uit dit dorpje is de buitengewoon sympathieke Iñigo Elosegui afkomstig. Een van de leukste renners om te volgen op twitter, veel vriendelijker kom je ze niet tegen, veel intelligenter ook niet. De prestaties blijven nog enigszins achter, wat een reden kan zijn dat hij niet aan de start staat. Enfin, door de haven rijden we verder richting Santurtzi, waar Omar Fraile dan weer zijn geboortegrond aantreft. Omar is er uiteraard wel bij, Eustana is bijna op volle oorlogssterkte aanwezig. Na een doortocht in Portugalete komen we ook al voor de eerste keer uit in Sestao, daar waar de finish ligt. Die finish negeren we voorlopig, we rijden verder door de voorsteden van Bilbao en nadat we door Barakaldo zijn gefietst trekken we vlak voor we Bilbao zelf zouden bereiken weer het binnenland in. Het blijft nog een tijd vlak want we volgen een vallei die via Sodupe naar Gordexola leidt, een dorpje dat om andere reden bekend is. De renners rijden langs de brouwerij van Laugar, een van de beste en bekendste Baskische brouwerijen. Als ik renner was zou ik het wel weten, toch snel even een tussenstop maken voor een heerlijk speciaalbiertje. Hoewel, hierna begint wel meteen de eerste klim, die van San Cosme. Vier kilometer aan 4%, dat lukt misschien nog wel met een stout van 12%. Als je ooit in Bilbao bent moet je in het weekend even de bus pakken naar Gordexola voor een biertje bij Laugar, zomaar een tip waar je in deze tijden werkelijk helemaal niets aan hebt. Als je bij de slijter wat bier van ze ziet staat moet je dat meteen meenemen, dat is dan wel weer een nuttige tip.
Enfin, eerste klimmetje is dus niet zo boeiend. Na een korte afdaling volgt een tweede klimmetje, richting Galdames. Weer vier kilometer aan 4%, zoiets. Na een soort van afdaling komen we weer uit op een punt waar we al eerder waren tijdens deze rit, Laiseka heeft een rondje in elkaar gedraaid om dronken van te worden. Waarschijnlijk ook even een tussenstop gehouden bij Laugar. Goed, de volgende klim laat niet heel lang op zich wachten, we gaan klimmen naar Bezi. Vier kilometer aan 6%, al iets spannender. De top ligt op 50 kilometer van de finish, dus dit is wel allemaal redelijk niet rullevant. Na dit klimmetje dalen we af richting Balmaseda, de thuishaven van de familie Merino. De bekendste exponent van deze familie is de altijd kerngezonde Eider Merino. Een centimeter of 50 hoog, een kilo of 10 schoon aan de haak. Ze heeft een oudere broer, Igor. Die reed bij Burgos en zit nu een schorsing van een paar jaar uit. Eider praat liever niet over Igor, gek is dat. Dit terzijde, na Balmaseda rijden we terug naar Zalla, daar waar de rit begon. Hier ligt een tussensprint, vervolgens gaat het weer eens omhoog. Twee kilometer aan 6%, waarna we in vliegende vaart voor de tweede keer naar Muskiz fietsen. Bij de tweede passage in dit dorpje, vooral bekend vanwege de gigantische olieraffinaderij van Petronor, gaat de finale van de rit beginnen. Niet meteen het meest populaire bedrijf, dat Petronor. Lekker de boel vervuilen enzo, niet sympathiek. Wel een belangrijke economische motor, nouja, je kent dat gelul wel. Met een beetje creativiteit zijn er in ieder geval mooie plaatjes te schieten.
Ooit was dit bedrijf nog sponsor van wat later Euskaltel-Euskadi zou worden. Maar goed, ja, daar koop je uiteindelijk ook niets voor. In Muskiz gaat het rechtsaf en dan gaan we klimmen naar La Asturiana, verwarrende naam wel. Staat ook bekend als Peñas Negras, nouja, dan noemen we het maar zo. De klim is 7,5 kilometer lang en kent een gemiddeld stijgingspercentage van 6,3%. Valt voor Baskische begrippen nog mee, maar het is wel een lekker onregelmatig ding. Na een scherpe bocht in het begin gaat het meteen een drietal kilometer aan 9% omhoog met uitschieters ver boven de 10%. Daarna wordt het steeds makkelijker, richting de top houden we zelfs amper 4% over. Op een kilometer of 14 van de finish bereiken we die top. Volgens de Baskische wielervolgers volgt vooral na de klim een interessant gedeelte van het parcours. De afdaling van deze klim zou vrij ingewikkeld moeten zijn. Het valt sowieso op dat deze afdaling bochtig is, maar het asfalt zou bovendien het nodige te wensen overlaten. Veeroosters, stukken beton. Van dat geribbelde beton zelfs, zoals op Los Machucos bijvoorbeeld. Daar naar beneden gaan, feest wel. Bepaalde stukken van de afdaling worden voorzien van nieuw asfalt is het verhaal, maar het zou een lastige onderneming blijven. Weg is ook niet al te breed en in het dagelijks leven ligt er nogal wat grind op de weg. Een propere schoonmaakbeurt is dus geen overbodige luxe, willen de renners veilig het estuarium van Bilbao weer bereiken. Vooral in het dorpje La Arboleda, in het begin van de afdaling, is het bal. Een paar scherpe bochten hier, die dus zijn voorzien van geribbeld beton, terwijl het steil naar beneden gaat. Voorbij dit dorpje wordt de weg breder en beter. Het uitzicht is tegen die tijd ook bijzonder fraai, al zullen de renners door de vele haarspeldbochten weinig tijd hebben om daar echt van te genieten. De verwachting is dat het gaat regenen, uiteraard, we zijn in het Baskenland, duh, wat had je dan gedacht? Maakt de boel wel extra lastig, voor de leuk.
Eenmaal beneden komen de renners uit in Trapagaran, waarna er een paar makkelijkere kilometers volgen richting de finish. Wel nog een paar rotondes en het kan ook zomaar weer zo zijn dat we een Baskische specialiteit gaan ontwaren: paaltjes in het midden van de weg! Heel wat booby traps verder zijn we voor de tweede keer in Sestao, waar in de laatste kilometer nog een leuk klimmetje volgt. Een vlakke finish doen we niet aan natuurlijk, ben je mal. Nee, in die laatste kilometer gaat het nog mooi omhoog aan 8%. Voor de puncheurs, bepaalde tradities worden gewoon gerespecteerd. Finishen doen we in de buurt van de lokale voetbalclub, Sestao River. Sestao is van oudsher vooral een industriestad, zoals eigenlijk alle voorsteden van Bilbao. In Sestao moesten ze het vooral van de staalindustrie hebben. Altos Hornos de Vizcaya was ooit een grote speler op dat gebied. Dat is het belangrijkste erfgoed van Sestao. De Alto Horno nummertje 1 steelt hier de show. Of je er echt trots op moet zijn is maar de vraag, maar het heeft in ieder geval genoeg economische voorspoed gebracht waardoor ze hier wel geld hebben in tegenstelling tot de rest van Spanje.
SPOILEREr is ook een derde etappe. Take it away, Roberto:
"De moeilijkheid van deze derde etappe ligt in de laatste 25 kilometer van de etappe, aangezien deze hoog eindigt. In het eerste deel van het etappetraject kan er wind staan, je moet opletten als je niet bang wilt zijn. ., het zal een dag zijn voor de mannen van de generaal. "
Paar klimmetjes in het begin, maar we moeten vooral letten op de wind. Na twee dagen in het altijd fantastische Bizkaia bevinden we ons nu in Araba. In Amurrio, om precies te zijn. Daar komt Óscar López Uriarte vandaan, een renner die ooit nog voor Banesto en Euskadi reed. De Ronde van het Baskenland kwam hier ook al eens aan, in 2010. Toen won Francesco Gavazzi, zoals hij in 2011 in Zalla won. Merkwaardig, is deze ronde een ode aan Gavazzi ofzo? Amurrio is niet het meest enerverende plaatsje van het Baskenland, al spreekt de officiële site van de Itzulia over parken, unieke musea en een agenda vol evenementen. Nou, gaaf. Het ligt in een dal, niet ver van Orduña en de prachtige Puerto de Orduña. De geniale Salto del Nervión is dus ook niet ver, dat zou het bezoeken van Amurrio dan nog de moeite waard kunnen maken. Op een rotonde in de buurt van de lokale kerk staat een fiets, dat is ook wel top natuurlijk.
De rit begint met een klimmetje, Altube. Vervolgens rijden de renners door Murgia, de thuishaven van niemand minder dan Unai Simón. Oh wacht, dat is misschien minder belangrijk. Het is ook de thuishaven van de enige echte Mikel Landa natuurlijk! Vorig jaar passeerde de Vuelta hier nog, maar toen was Landa er niet bij. Nu kan hij met de guidon van onder door zijn eigen dorp fietsen. Fantastisch, schitterend. Hierna zetten we koers richting Vitoria-Gasteiz, over de hoogvlakte. Volgens Laiseka moeten we oppassen voor de wind, maar in de Vuelta hebben we daar nooit veel van gemerkt. Andere periode van het jaar, dat dan weer wel. Vitoria-Gasteiz gaan we evenwel niet bereiken, dat bewaren we voor de volgende rit. We rijden met een boog om de stad heen over brede en vrij vlakke wegen. De hoogvlakte blijft nog een tijd onze vriend, tot er na een kilometer of 60 een kort klimmetje volgt. La Tejera, met 3,5 kilometer aan 5,5% niet meteen heel boeiend. Voorbij dit klimmetje volgt er een korte afdaling waarna we Gesaltza Añana bereiken, beter bekend als Salinas de Añana. Daar reden we vorig jaar tijdens de Vuelta ook al langs. Opvallende plaats. Zout, zout, zout.
We rijden een tijdje verder in tegengestelde richting van een Vueltarit van vorig jaar. De renners komen ook bijna langs Villanueva de Valdegovia, waar Michael Woods vorig jaar die bewuste rit wist te winnen. Na een tijd wijken we van die route af en gaat het over onbekendere wegen naar de eerste tussensprint van de dag. De route is licht glooiend, met tussendoor nog een keer een klimmetje van twee kilometer aan 5%, maar het vuurwerk wordt tijdens deze rit bewaard voor het einde. Na de tussensprint blijven we nog een kilometer of 20 over de mogelijk gevaarlijke hoogvlakte rijden, waarna er een bekende afdaling volgt richting Orduña. Die afdaling kwam vorig jaar twee keer voor in de Vuelta, zal voor veel renners dus geen onbekend tafereel zijn. Toen sloegen we in Orduña linksaf richting de prachtige Puerto de Orduña en in het verlengde daarvan de Salto del Nervión, nu slaan we rechtsaf en fietsen de renners terug naar Amurrio. Heb je 130 kilometer gefietst, ben je weer terug bij af. Vervolgens wordt er koers gezet richting Laudio, of Llodio. Ligt er maar net aan wat je voorkeur geniet. Hier ligt de tweede tussensprint van de dag, na 145 kilometer. De finish is nu dichtbij, al plakken we er nog een kleine lus aan vast om het geheel van extra klimwerk te voorzien. Dit industriestadje had ooit z'n eigen profkoers, die in 2011 ter ziele ging. David Etxebarria, Samuel Sanchez en Angel Vicioso wisten hier onder meer te winnen, Santi Perez werd de laatste winnaar. Jon Unzaga is van hier, won ooit nog een rit in de Vuelta en sloot zijn carrière af bij het roemruchte Mapei.
In de finale van deze rit moeten nog enkele klimmetjes bedwongen worden die ook wel eens deel uitmaakten van de GP Llodio. Te beginnen met een klimmetje van twee kilometer aan 6%, een opwarmertje. Een korte afdaling die over een brede weg voert brengt de coureurs naar Okondo, waar de tweede klim begint. Malkuartu, drie kilometer aan 6%. Boeiend, denk je dan. Nee, dat zit toch even anders. In de eerste kilometer gaat het aan 11% omhoog, met stukjes tot 14%. Baskenland, beste land. Daarna wordt het richting de top steeds makkelijker, maar door deze lastig eerste kilometer wordt het meteen een klim waar de boel uit elkaar geslagen gaat worden. De top ligt op 10 kilometer van het eind. Na een afdaling over een brede maar donkere weg door het bos komen we voor de tweede keer uit in Laudio, waar de renners na een paar bochten in het centrum uiteindelijk rechtsaf slaan om vervolgens te beginnen aan de slotklim. Een slotklim die voor het eerst deel uitmaakt van de koers. Nog nooit gingen we naar Ermualde, of Santa María del Yermo zoals het ook wel wordt genoemd. Het is een typisch Baskische klim. Loeiend zwaar, onbestaanbaar steil. Drie kilometer aan 10%, alsjeblieft. Na de eerste kilometer aan 11% komt de smalle weg uit in een bos, waar de hoefijzers elkaar opvolgen. Haarspeldbochten dus. De een nog steiler dan de ander. In de tweede kilometer gaat het omhoog aan 15,5% gemiddeld, met stroken tot 22%. Dit wordt oorlog, dat kan niet anders. Deze loodzware kilometer is ook wel het ideale moment voor een aanval, want in de slotkilometer wordt het iets makkelijker. Het gaat aan 7,5% richting de top. In de slotmeters gaat het zelfs nog even kort naar beneden, in die zin doet het nog lichtelijk aan Arrate denken.
Ook vanwege de bouwwerken aan de finish doet het aan Arrate denken. De renners komen uit bij het heiligdom van Ermualde, dat stamt uit de 15e eeuw. Hoewel de plek al langer is bewoond. Het is ook een archeologische vindplaats waar men nog steeds aan het graven is. Zo heeft men al meerdere ontdekkingen gedaan, onder meer een paar graven uit de 12e eeuw zijn opgeduikeld. Vette shit, al met al. Mede daarom wil Ermualde een toeristische trekpleister worden. Het volk moet naar Laudio gelokt worden, en dan meteen het heiligdom van Ermualde bezoeken. Deze aankomst in de Itzulia moet daaraan bij gaan dragen. Laudio zelf moet het vooral van de industrie hebben, als je de boel toeristisch gezien op de kaart wil zetten is wat extra aandacht voor het heiligdom geen overbodige luxe. Ondanks het feit dat er maar 18.000 mensen wonen in Laudio is het wel na Vitoria-Gasteiz de grootste stad van Araba, maar goed, we hebben nu dus vooral aandacht voor Santa Maria del Yermo, gelegen op de Monte Kamaraka. Die kilometer aan 15,5% met de vele haarspeldbochten door het bos, we gaan het ons nog lang heugen vermoed ik zomaar. Het wordt ook wel Santa Lucia genoemd. Verwarrend trouwens. Als het goed is gaat het bij Santa Maria om het heiligdom en bij Santa Lucia om een kapelletje in de buurt. Dit voor de volledigheid.
SPOILERTijdens de derde rit reed men langs Vitoria-Gasteiz, de vierde rit gaat gewoon in deze stad van start. De grootste stad van Araba, een van de grootste steden van het Baskenland en zelfs de hoofdstad van de autonome regio. Wat heeft Laiseka te melden over deze rit? Nou, dit:
"Het is de langste etappe van Itzulia. Er zullen twee races zijn: een van de mannen van het algemeen klassement van de laatste 50 kilometer hebben grond om schade aan te richten en vanaf de top van Erlaitz is het mogelijk om alleen de finish te bereiken; en een andere. de pauze volgens de tijd dat ze de laatste klim (Erlaitz) bereiken, zullen ze een kans hebben om de finish te bereiken. "
De langste rit dus, met een kleine 190 kilometer. Van start gaan we dus in Vitoria-Gasteiz, een stad waar ik al genoeg over heb geschreven. Vorig jaar nog tijdens de Vuelta, bijvoorbeeld. Groene stad enzo, je kent het wel. Gewoon een topstad, bezoeken als je in de buurt bent. Verder vooral leuk voor Victor De la Parte en Oier Lazkano, want die komen allebei uit Gasteiz. Jon Aberasturi ook trouwens, maar ik snap niet helemaal waarom hij überhaupt meedoet aan deze Itzulia. Kan hooguit tijdens de volgende rit iets gaan proberen, maar afijn. Tijdens de Itzulia gaat er eigenlijk jaarlijks wel een rit van start in Gasteiz, maar de aankomsten zijn dunner gezaaid. In 2015 was dat nog eens zo, toen won Fabio Felline hier. Of Michael Matthews in 2013. Daryl Impey in 2013. Nouja, eigenlijk maar goed dat we niet meer in Vitoria-Gasteiz aankomen dus, op sprintwerk zit niemand te wachten. Bij dezen ook meteen een oproep aan de ASO: tijdens de Tour van 2023 het liefst geen aankomst in Vitoria-Gasteiz want dan wordt het automatisch sprinten en in het Baskenland willen we klimmen. Bedankt.
Na de start in Vitoria-Gasteiz werken de renners in eerste instantie een bekende route af. Een route die de afgelopen jaren ook wel in de Vuelta zat. Naar het noorden, via het meer van Ullibarri naar het dorpje Landa. Hier wijken ze dan enigszins af van de route, het gaat nog verder naar het noorden. Ze rijden over een brede weg en verlaten de hoogvlakte rond Vitoria. Tijdens de afdaling komen ze langs Leintz-Gatzaga, waar ze een van de heilige plekken van het Baskische wielrennen passeren. De Virgen de Dorleta, een Mariabeeldje dat omgedoopt is tot beschermheilige van de Baskische wielrenners. Deze plek wordt altijd voorzien van de nodige bloemen, het geloof leeft toch nog altijd iets meer in de zuidelijke landen. Enfin, de renners rijden verder over een brede weg die na de afdaling door een vallei loopt. Na een tijd komen ze uit in Arrasate, gelegen onder een opvallende berg. Ivan Velasco is van hier, tegenwoordig een grote jongen bij Astana. Erik Dekker won hier in 1994 een rit in de Ronde van het Baskenland, ook niet mis. Van Arrasate rijden we over vlakke wegen naar Bergara, waar onder meer Mikel Aristi van afkomstig is. Hier slaan de renners rechtsaf, waarna niet veel later de eerste klim van de dag begint. Meteen een pittige, na 50 kilometer koers moeten de renners drie kilometer aan 7,5% klimmen, dit klimmetje van de derde categorie dat men Deskarga noemt mag er zijn. Over een enorm brede edoch bochtige weg volgt er een afdaling richting Zumarraga, daar waar niemand minder dan Aitor Gonzalez ooit geboren werd. TerminAitor, wat een triest verhaal uiteindelijk. In 2019 begon de Itzulia hier, met die lastige tijdrit waar niet iedereen op de fiets bleef zitten. Van Zumarraga rijden de renners in licht dalende lijn door de vallei langs Ezkio-Itsaso, de geboortegrond van Alex Aranburu, naar Ormaiztegi. Dit is dan weer de geboortegrond van de familie Izagirre. Gorka is niet van de partij, maar Ion dan weer wel. Hij won de laatste editie van de Itzulia en is als winnaar van ritten in de Giro, Tour en Vuelta natuurlijk een van de moderne Baskische grootheden. Ooit reden zowel Gorka als Ion een veldrit in hun eigen Ormaiztegi, waar ze allebei op een bruggetje onderuit gingen. Erg geestig was dat. Maar ook wel weer een beetje lullig. Daarom hieronder totaal willekeurig een foto van José Ramon Izagirre, de vader van Gorka en Ion en zelf een voormalig coureur, met twee leuke honden.
Van het Ormaiztegi van de Izagirre's rijden we naar Beasain, daar waar vorig jaar de Gipuzkoa Klasik werd verreden, een belangrijke wedstrijd voor junioren. Vorig jaar gewonnen door de enige echt Juan Ayuso, nu al een fenomeen. Even later passeren de renners in Ordizia, dat kennen we dan weer van de Prueba Villafranca, vorig jaar gewonnen door Simon Carr. Die naam kennen we ondertussen wel. In 2013 won Daniel Teklehaimanot daar, #neverforget. Ach, zo kunnen we over ieder dorp in deze regio wel iets vertellen. Qua parcours wordt het evenwel nog niet echt enerverend, we blijven voorlopig in de vallei. Voor we in Tolosa uitkomen gaat het een keer twee kilometer omhoog aan 6%, maar dat is het voorlopig wel. Over Tolosa gesproken, daar komt Xabi Alonso dan weer vandaan, die voetballer. Tegenwoordig trainer bij het tweede elftal van Real Sociedad, waar hij zijn contract recent heeft verlengd nadat er geruchten ontstonden dat hij trainer kon worden bij meerdere Duitse clubs. Enfin, van Tolosa crossen we naar Anoeta, waar Abraham Olano dan weer het levenslicht zag. In Anoeta begint de volgende klim van de dag, het gaat 4,5 kilometer aan 6% omhoog naar de top van Alkiza. Na een afdaling over een iets smallere weg komen we uiteindelijk weer terug in de vallei, waarna we door Andoain rijden. Hier ligt na 115 kilometer de eerste tussensprint van de dag. Van Andoain zetten we koers richting San Sebastian, zonder die stad te bereiken. Het is een aantal kilometer zo goed als vlak, terwijl we door Urnieta rijden. Dat is geen groots dorp, maar het is wel de geboortegrond van Mikel Iturria. De renner van Euskaltel-Euskadi is aanwezig in deze Itzulia, maar we kennen hem vooral omdat hij in de Vuelta van 2019 een rit won. In het Baskenland, nota bene. Erg mooi was dat. Het is ook erg mooi dat we daarna uitkomen in Hernani, waar we langs de beste brouwerij van het Baskenland gaan fietsen. Tijdens een andere rit gaat men langs Laugar fietsen, nu fietst men direct langs de brouwerij van Basqueland. Originele naam wel. Maar goed, ze brouwen echt enorm goed bier en ik mag daar met enige regelmaat van profiteren. Dus, als je ooit in Hernani bent, naar Basqueland gaan. Of naar hun dependance in San Sebastian, dat kan natuurlijk ook. Basqueland Izakaia, Baskisch bier en Aziatisch voer, zoiets.
Bier drinken in een fabriekshal, echt helemaal optimaal lijkt me dat. Enfin, van bier gaan we heel snel naar cider. Van Hernani rijden we immers via heel wat rotondes naar Astigarraga, de hoofdstad van de cider. Ook de stad waar Mathieu Hermans woonde in zijn Spaanse tijd. In zijn tijd bij Orbea en Caja Rural, toen hij nogal wat ritten won in de Vuelta, was Astigarraga zijn thuishaven. Hij is daar zelfs ereburger. Fantastisch. Maar de cider is nog fantastischer. Een Baskische specialiteit. Je kan appels natuurlijk eten, of ze gebruiken voor de dorst. In de heuvels rond Astigarraga liggen wel 20 ciderhuizen, als het er niet meer zijn. Een sidrería, of sagardotegia, zoals we dat dan in het Baskisch moeten noemen. De renners fietsen langs een aantal bekende cidermakers, zoals Zapiain en Bereziartua. Van die laatste heb ik toevallig, of misschien wel niet toevallig, een paar flessen in huis. Niks mis mee, cidertjes. Als je tijdens het ciderseizoen in deze regio bent moet je zeker naar zo'n ciderhuis. Krijg je je cider rechtstreeks uit het vat. Met je glas op een paar meter afstand en opvangen die handel maar. Uiteraard een glas van alle vaten nemen, zodat je kacheltje lam weer naar huis kan. Gelukkig wordt er ook voor een goede bodem gezorgd, je krijgt er een partij vlees vlees bij om helemaal scheel van te zien. Astigarraga dus, eigenlijk de hemel op aarde. Txotx! De appelboomgaarden bevinden zich op de heuvels, dus moet er in deze omgeving wel wat geklommen worden. Anderhalve kilometer aan 6%, ik bedoel maar. Na dit klimmetje gaat het over een brede weg naar Oiartzun en Errenteria. Oiartzun is de geboorteplaats van Txomin Perurena en Miguel Maria Lasa, twee absolute grootheden uit het Baskische wielrennen. In Errenteria komen ze er wat bekaaider vanaf, maar met Aritz Bagües is er wel een lokale renner in koers namens Caja Rural. Ane Santesteban kan ook een aardig eindje fietsen, zij is min of meer de vervanger van Van Vleuten bij de vrouwen van BikeExchange. Na de tweede tussensprint van de dag, in Errenteria, laat een bekende naam niet lang op zich wachten. We gaan klimmen. Deze naam kent iedereen. Komt ie: Jaizkibel. Jawel. Bekend van de Klasikoa. Was heel lang de scherprechter in die koers, tegenwoordig zoeken ze aan de andere kant van San Sebastian een steil muurtje op. Maar goed, we beklimmen 'm nu vanuit Lezo, van die kant is de overbekende Jaizkibel acht kilometer lang aan 5,5% gemiddeld. Vooral het eerste deel is lastig, daarna valt het wel mee.
Na de altijd bijzonder fraaie Jaizkibel dalen we af richting Hondarribia, waar de finish ligt. Vanaf de top van de Jaizkibel is het nog 40 kilometer fietsen, maar als je lui bent kun je toch al snel een kilometer of 30 schrappen. Als ode aan het Baskenland neem ik wel aan dat iedereen op de fiets blijft zitten. Hier, op de grens met Frankrijk, slaan we rechtsaf en rijden we verder naar Irun. In deze stad, waar vorig jaar de Vuelta van start ging, zit dan weer de Bidassoa Basque Brewery. Er zit nog wel meer, maar dit jaar zit er vooral ook de voet van de laatste klim van deze rit. Zodra we Irun verlaten laat de slotklim niet lang op ons wachten. We gaan klimmen naar Erlaitz, een lastige klim die verrassend weinig wordt gebruikt. Hij zat een paar jaar terug wel een keer in de Vuelta al Bidasoa, een amateurkoers, in een rit gewonnen door Simon Carr. Verder moeten we een aardig eind terug in de geschiedenis, naar de Itzulia van 2003 zelfs. Toen speelde deze klim een hoofdrol. Tyler Hamilton, Samuel Sanchez en Iban Mayo reden hier weg van de rest. Na een afdaling en een aankomstin Hondarribia, net als nu, wist Mayo zijn vluchtkompanen te kloppen en nam hij ook meteen de leiding over in het klassement. Wel een klim met een verhaal dus. Sowieso een lastige klim, vooral in het begin. Het gaat negen kilometer omhoog aan 5%, maar dat is slechts de helft van het verhaal. In het begin gaat het vier kilometer omhoog aan 10%, dat maakt het al wat leuker. Zelfs een tweetal kilometer waarin het vooral aan 11 à 12% omhoog gaat. Daarna wel een lang stuk voornamelijk vals plat richting de top, maar in die eerste kilometer kans er flink wat verschil gemaakt worden. Mooie klim ook wel weer vanwege het wegdek. Breed, goed geasfalteerd. De omgeving is groen, de renners rijden vooral door een bos. Op de top staat een kasteelruïne, dat gezien de naam ooit van de Engelsen is geweest.
De top van deze vooral in het begin lastige klim bereiken we op ongeveer 20 kilometer van het eind. Het wordt een vrij lange finale, met een afdaling in meerdere etappes en daarna nog een vlak stuk richting de finish in Hondarribia. Goed, de afdaling is vrij gek. De weg is wel steeds vrij breed en ook behoorlijk goed, maar het verloop is nogal grimmig. Het gaat een paar keer enorm steil naar beneden, met ook een paar lastige bochten tussendoor. Dan is het weer even vlak, of loopt het zelfs vals plat omhoog. Onregelmatig is geen overdrijving. Maar goed, door die brede weg zal het allemaal wel meevallen. Voor we Oiartzun voor de tweede keer zouden bereiken slaan we rechtsaf, waarna de renners voor de tweede keer door Irun gaan rijden. Hier is het vlak, dat zal het de laatste tien kilometer min of meer zijn. Brede wegen, wel redelijk veel rotondes onderweg. In de laatste kilometers van de rit verlaten we Irun en gaan we weer naar Hondarribia, waar Iban Mayo dus in 2003 de Itzulia naar zijn hand wist te zetten. Hij won niet alleen de rit over de Erlaitz met aankomst in Hondarribia, ook de tijdrit die daarna volgde in en rond dit dorpje aan de grens wist hij in winst om te zetten. Voor de verandering is de finish een keer volledig vlak, op een stevige hoeveelheid rotondes na komen we een keer niets geks tegen. Finishen doen we in de haven van dit waanzinnig mooie vissersdorpje. In Hondarribia, de geboortegrond van Unai Emery, staan allerlei prachtige vissershuisjes. Vakwerkhuisjes, ook wel. Allerlei opvallende kleuren, vooral rood en groen. Hondarribia is ook bekend terrein voor Patxi Vila, voormalig renner van onder meer Lampre die na een succesvolle periode nu een grote meneer is bij Movistar. Hij zet daar de lijnen uit. Kunnen we smalend over doen, maar hij heeft Valverde toch weer tot leven weten te wekken, op een of andere manier. Tijdens zijn carrière werd hij ooit betrapt, dus misschien is dat smalende ook wel weer terecht. Enfin, Patxi Vila dus, bekommert zich ook om ONZE Annemiek. Sympathieke jongen dus. Maar, Hondarribia. De moeite waard.
SPOILER"A priori is het de" makkelijkste "etappe van Itzulia, het is een etappe waarin, als er enkele sprinters zijn, ze gebruik kunnen maken van de mogelijkheid om de etappe te beheersen en de sprint te bereiken. mannen van het algemeen klassement zullen het met rustiger aan kunnen. "
Wordt aangevuld.
Het parcours mag er zijn, maar zonder deelnemers kom je nergens. Gelukkig staat er een deftig gestoffeerd deelnemersveld aan het vertrek. Beter kan bijna niet, zelfs. Zodra de officiële startlijst er is gaan we die hier plaatsen, voorlopig doen we het met de officieuze.SPOILER"Er valt weinig te zeggen over deze etappe, het is de koninginnenrit van Itzulia en de kortste met zeven passen en 3.500 meter oneffenheden. Hier zullen geen verrassingen zijn, de sterkste mannen in Itzulia zullen de hoofdrolspelers zijn en het zal belangrijk zijn. om een sterk team te hebben om het podium te beheersen. "
Wordt aangevuld.
Schoon, deftig volk. Roglic en Pogacar tegen elkaar, dat alleen al is de moeite waard. Hun eerste ontmoeting in een meerdaagse koers sinds de Tour. Carapaz, Landa, Adam Yates, een herboren Valverde en ga zo maar door. Schachmann is er weer, hij zal graag zijn prestatie van 2019 willen herhalen. We missen Alaphilippe, en dat is het verder wel zo'n beetje. Om duimen en vingers bij af te likken, niks mee. Astana komt met een groot Baskisch contingent, we mogen ze weer Eustana noemen. Vier Basken, alleen jammer dat Gorka ontbreekt. In totaal meer dan 20 Basken, met een beetje mazzel. Erg mooi. Sowieso zijn alle Spaanse ploegen aanwezig, ook erg gaaf. We kijken vooral uit naar de werken van Kern Pharma. Voor Euskaltel ook wel een bijzondere koers. Vorig jaar had de sponsor hier moeten debuteren, maar dat ging niet door. Nu zijn ze wel weer terug op het hoogste niveau in het Baskenland, we zullen Bizkarra in de gaten houden.
De sterren van Emil mogen natuurlijk niet ontbreken:
***** Primoz Roglic
**** Tadej Pogacar, Adam Yates
*** Esteban Chaves, Maximilian Schachmann, Ion Izagirre, Jakob Fuglsang, Tao Geoghegan Hart
** Wilco Kelderman, Alejandro Valverde, Bauke Mollema, Hugh Carthy, Sergio Higuita, Mikel Landa, Emanuel Buchmann, Pello Bilbao, Enric Mas, Michael Woods, David Gaudu, Richard Carapaz, Pierre Latour, Mauri Vansevenant, Guillaume Martin
* Alexey Lutsenko, Marc Hirschi, Ben O’Connor, Ben Hermans, Patrick Konrad, Gino Mäder, Andreas Leknessund, Jesus Herrada, Eddie Dunbar, Laurens de Plus, Mattia Cattaneo, Jonas Vingegaard, Rafal Majka, Mikel Bizkarra, Cristian Rodriguez, Victor de la Parte, Brandon McNulty, Sergio Henao, Aurelien Paret-Peintre, Mikkel Honoré, Krists Neilands, Simon Geschke, Mikel Nieve, Ilan van Wilder, James Knox, Rigoberto Uran, Odd Christian Eiking
Odd Christian Eiking en Simon Geschke, waarom ook niet?
De koers wordt in Nederland uitgezonden door Eurosport. Dagelijks vanaf 15:30 te volgen op Eurosport 1 en de PLAYER/GCN. EITB in de gaten houden kan ook altijd, natuurlijk. Qua weer zouden we getrakteerd kunnen worden op een aantal typisch Baskische dagen, met veel regen derhalve. Op maandag zou het in Bilbao droog moeten blijven, maar de rest van de week kan het onstuimiger worden. Dat zullen we tijdens de dagelijkse updates nader gaan bekijken. Iedere dag zal er een korte voorbeschouwing gepost worden, in deze post te vinden in de spoilers, omdat deze koers natuurlijk bijzonder genoeg is om er wat extra werk in te stoppen. Het is dus van harte aanbevolen om dit topic in de gaten te houden en gezellig mee te posten over de mooiste ronde van het jaar, de Itzulia.
Ter afsluiting, een leuke poster:
En een prachtige txapela voor de winnaar:
Dat u het weet
Mijn hot take is dat Gaudu als een lijk over de finish komt, maar wel wint.quote:Op zaterdag 10 april 2021 17:27 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
Mijn hot take is dat Vingegaard dit spel nog kan winnen.
Gaudu komt per definitie als een lijk over de finishquote:Op zaterdag 10 april 2021 17:29 schreef Immerdebestebob het volgende:
[..]
Mijn hot take is dat Gaudu als een lijk over de finish komt, maar wel wint.
Eerbetoon aan Piepoliquote:
[..]
Mijn hot take is dat Gaudu als een lijk over de finish komt, maar wel wint.
Cosnefroy is afgestaptquote:
Zou Brilsmurf eindelijk eens winnen?
Alfdan doemt op in de achtergrond?quote:
Edit: ah het loopt alweer op
Voorsprong is groot genoegquote:
Dat zou fantastisch zijn.quote:
Over 24 uur rijdt Igor Arrieta hier naar de zege, ik zie het al.
. Trollenkoningquote:
Leuk voor Roglic dat hij ook eens mag winnen inderdaad.quote:
Jonas kan met vijf minuten voorsprong winnen als hij wil.
Pozzato.quote:
Heeft er ooit een renner zo lang in het wiel van een andere renner gezeten?
Als we dan ook weer een meltdown van Merijn Zeeman krijgen teken ik ervoor.quote:
Dat wordt weinig spectaculair in de Tour straks met Jonas en rasklimmer Wout die fluitend Roglic naar elke top rijden.
Pozzato-Gilbertquote:
Heeft er ooit een renner zo lang in het wiel van een andere renner gezeten?
Wietluchtgenotquote:
En dan geklopt worden door Pogacarquote:
Dat wordt weinig spectaculair in de Tour straks met Jonas en rasklimmer Wout die fluitend Roglic naar elke top rijden.
quote:
Hij zei you win tegen Gaudu, die daarna het duimpje omhoog deed.quote:
Lachen als Roglic hem er straks nog uit sprint
Ik wou net hetzelfde zeggenquote:
Dit keer zou ik het wel sneu vinden als Roglic dit nog pakt
.Dit is dus wél een situatie waarin je de ander "moet" laten winnen.
Die heeft z'n naam veranderd he!quote:
Dan had Gaudu eerder moeten helpen.quote:
[..]
Ik wou net hetzelfde zeggen
Dit is dus wél een situatie waarin je de ander "moet" laten winnen.
Gaat niet gebeuren. Roglic heeft de overwinning al geschonken.quote:
In het kader van de Haarlijn meltdown zou ik het geweldig vinden als Roglic er nog een sprint uitgooit.
Serieus?quote:
Dat weet ik.quote:
[..]
Gaat niet gebeuren. Roglic heeft de overwinning al geschonken.
Mooi field lab voor het breken van Pogacar in de Tour.quote:
Goede Jumbo Visma tactics vandaag wel.
Ion schuift op. Top.quote:
En dan moet de Presidential Tour of Turkey nog komen!quote:
Dit was na de Tirreno het beste rondje van een week van 2021
11e!quote:
quote:
quote:
Wat zeggen we dan?quote:
Gaudu kan er echt helemaal niks van.
Maar Pogacar was in 1e instantie knecht vandaagquote:
[..]
Mooi field lab voor het breken van Pogacar in de Tour.
A broken clock is right twice a day.quote:
Dit is dezelfde man die McNulty een van de meest overschatte renners van het peloton vond. I rest my case.quote:
Haha.quote:
[..]
Dit is dezelfde man die McNulty een van de meest overschatte renners van het peloton vond. I rest my case.
Niermannquote:
@groenen
Meest grandioze sport ooit.Daarbij was zelfs wielrennen in de jaren '90 een cleane sportquote:
Gewichtheffen.
Die Kazach van vijf jaar geleden, god wat een fenomeen.quote:Op zaterdag 10 april 2021 18:06 schreef Marcoss het volgende:
[..]
Daarbij was zelfs wielrennen in de jaren '90 een cleane sport
Het is de laatste tijd sowieso vrij slecht. Maar First doet het niet veel beter.quote:
PCS heeft nog altijd alleen de top-10 maar, Steef's camper staat in de afgrond?
Firstcycling heeft gewoon de uitslag hoor.quote:
[..]
Het is de laatste tijd sowieso vrij slecht. Maar First doet het niet veel beter.
Het ging echt al meteen los in de etappe, kan me voorstellen dat renners die toen gelost werden er daarna niet zoveel zin meer in hadden als ze verder toch geen belangen meer hadden.quote:
Klagen helpt, ineens staat de uitslag er. Hoewel ik me afvraag of die bizar lange lijst DNF's wel klopt
En ze kwamen op een gegeven moment ook al vrij dichtbij de finish, geloof ik.
Euh, ze reden zelfs over de finishstreep (op 44,4 van het einde).quote:
En ze kwamen op een gegeven moment ook al vrij dichtbij de finish, geloof ik.
Oh lol, dat had ik gemist danquote:
[..]
Euh, ze reden zelfs over de finishstreep (op 44,4 van het einde).
Maar dan hebben veel renners vaak toch geen zin meer om door te fietsen.;
Kijk dit is zoveel leuker dan dat EPO account.quote:
Denk je dat deze gozers ook op Gaudu heeft ingezet, maar dat niet meldt voor het verhaal?quote:
[..]
Kijk dit is zoveel leuker dan dat EPO account.
Wat een godquote:
Nee zo te zien bezit hij niet over zulks inzicht.quote:
[..]
Denk je dat deze gozers ook op Gaudu heeft ingezet, maar dat niet meldt voor het verhaal?
Geen strafmaal.