Hoe koning Abid het woestijnvolk verenigde.

In een tijd waar draken nog regeerde en jonge koninkrijken werden gevormd, ontstond er een nieuwe verschuiving. Gebieden werden geannexeerd en de jonge koninkrijken werden alsmaar groter en ouder. Na het doden van de draken kwamen de eerste keizers. Keizers die de vrede probeerde te bewaren binnen hun grenzen. Grenzen die maar al te graag verlaten werden door huurlingen, bandieten en piraten. Deze nestelde zich in de woestijn in kleine gehuchten. De woestijn was namelijk het laatste vrije oord voor zulke schimmige figuren. De lokale bevolking leek niet onder de indruk van dit gespuis want zij zaten veilig binnen hun grote stadsmuren die gefinancierd werden met de handel die de keizerrijken brachten. Er was namelijk geen enkele handelsroute die niet door de woestijn liep of langs hun zeeën.

Maar hoe machtiger de keizerrijken werden, hoe meer mensen begonnen te vluchten, en hoe meer het gespuis naar de woestijn trok. Piraten hadden de kust in hun grip, bandieten regeerde over de zanderige heuvels ver van de stadsmuren en huurlingen zochten vooral de strijd met elkaar. Het waren echter de huurlingen van het keizerrijk Erkano die de balans verstoorde. Zij namen geen genoegen met het leven in een oud gehucht, ze besloten de stad Abidos te veroveren. Vanwege het opdrogen van de handel, was er geen geld en de raad van Abidos kon alleen maar toekijken hoe het gespuis hun muren bestormde. De stad viel binnen vijf dagen.

Een schok ging door het woestijnland, en de geleerde Shiatini zei van deze tijd: ‘Het land van Desertan, is als een opgedroogde put. De kamelen zijn zonder taak en de mensen zoeken tevergeefs voor eten in het zand.’
Dit duurde een aantal jaren totdat de jonge Abid op leeftijd kwam. Abid was de stad Abidos ontvlucht tijdens de belegering en zijn ouders hadden gezworen dat wanneer ze aan zouden komen in Pakieslan, ze hun zoon zouden schenken aan een tempel als dank voor hun veilige reis.

Opgegroeid in de tempel leerde Abid omgaan met de muziek, hij had talent en ontpopte zich tot een goed priester. Zijn talent met de doos en zijn stem maakte dat hij het volk weer hoop gaf. Toen hij een jongetje dat betoverd door de honger naar voedsel zocht in het zand, besloot Abid dat het anders moest. Hij knielde dagen voor zijn God totdat hij een stem in zijn hoofd hoorde, ‘zing’ en Abid zong. Vanuit de hele woestijn kwamen krijgers alsof ze waren betoverd naar Pakieslan. Toen Abid klaar was met zijn lied was hij in schok, overal knielde krijgers. Sterke mannen met harnassen, zwaarden en littekens in hun gezicht. Met hen samen trok hij naar de stad Abidos.

Wat daarna gebeurde staat nog altijd ter discussie. Sommige zeggen dat de huurlingen zich overgaven toen ze het leger zagen naderen. Andere zeggen dat zelfs de mensen van Abidos waren geraakt door zijn zang en dat er verraders waren die de stadspoorten opende voor het optrekkende leger van Abid. Maar wat de meeste geloven en wat ook feitelijk kan worden onderstreept door zij die de stad vandaag de dag opzoeken, is dat Abid een paar meter voor de stad stopte, ver buiten het bereik van kruisbogen en bogen. Toen hij daar gestopt was hoorde hij een stem in zijn hoofd die hem opdroeg te zingen, en toen Abid begon te zingen, viel de wind stil. Alle ogen op de stadsmuur waren op hem gericht. Abid pakte zijn doos en begon erop te tokkelen, de aarde begon te schudden en van de stadsmuur kwam er geschreeuw. Huurlingen liepen chaotisch door elkaar om zo snel mogelijk van de muur te komen. Het was echter te laat, de muur begon uit elkaar te spatten, brokstukken van steen en leem begonnen in te storten, de soldaten schreeuwde in paniek, maar ze waren niet te horen, want alle oren hadden aandacht voor maar één ding, de muziek van Abid en zijn God.

De huurlingen van Erkanos die het overleefde gaven zich over en Abid legde ze het geloof van zijn God op. Ze moesten de boodschap verspreiden uit boetedoening en zo brachten ze de boodschap rond en bleven mensen zich verzamelen rondom Abid. En zo werd Abid koning gekroond van Abidos en werd er een grote tempel in eer van hem en zijn God gebouwd. De piraten, huurlingen en bandieten verdwenen en werden dienaren van deze koning.

De Ork keek gespannen om zich heen. Hij was met een karavaan naar Abidos gekomen. Felle kleuren, veel kraampjes en heel veel tempels. De hogepriester Abid die tegelijkertijd de koning was regeerde met een lach. Anryuth liep rondjes door de zanderige steegjes en stopte voor een gebouw. 'De vrolijke Sultan,' las hij en hij besloot dat dit de plek was die hij zocht. De Ork trok een grimas en ging de herberg naar binnen. Een groepje ruige mannen zaten te kaarten en Anryuth liep naar de bar.

Een Ork zat alleen in de 'Vrolijke Sultan.' De waard had hem zojuist voorzien van een kruik bier en Anyruth begon na een paar slokken van het bier te spelen met de kruik. Het overgebleven bier klotste door de kruik en de Ork vroeg zich af, of de goden niet met hem waren aan het spelen zoals hij nu met de kruik. De Ork had betere tijden gezien daar was geen twijfel over mogelijk, aan de andere kant kon hij ook wel van geluk spreken. Zijn pactgenoot was tijdelijk verdwenen er waren problemen die zijn broederdemonen niet konden beslechten zonder zijn interventie. Hoe lang zou zijn demonenvriend weg zijn? Een warlock was immers niks zonder zijn pactgenoot. Hij hief de kruik hoog nam een flinke slot en zette de kruik weer neer en slaakte een diepe zucht. 'Hey goede vriend,' klonk het en de Ork keek om, maar zag niets. Bij het draaien van zijn gezicht terug naar de toog zag hij dat er nu opeens een dwerg naast hem zat, waarop Anryuth begon te grijnzen en dacht dat dwergen wel leken op zijn eigen pactgenoot. Misschien waren er wel dwergen in een andere demonische wereld. 'Wat brengt jou naar Abidos?' Vroeg de dwerg. Anryuth haalde zijn schouders op, 'vriend,' zei de Ork. 'Mijn naam is Anryuth en ik sta op het punt een kamer te boeken, maar ik had gedacht dat jij wel zou kunnen betalen.' En Anryuth tikte hem op zijn linker onderrug waar de dwerg een paar kaarten had verborgen. De Ork keek de dwerg aan en grijnsde.

De Ork nam de dwerg in zich op. Een goedlachse dwerg dacht hij, geen temperamentvolle dan? Of was deze dwerg door iemand gestuurd? Anryuth voelde zich ongemakkelijk, hij zag hoe de dwerg immers zijn vrienden wegstuurde. Handlangers? Waren ze een potje aan het kaarten of aan het wachten op een Ork? Het was vreemd een dwerg te treffen in Abidos, het was nog vreemder dat de dwerg respect genoot. De enige dwergen die respect genoten waren meesters van het ambacht, en de enige gelijkenis die deze dwerg had met een meestersmid was dat hij veel praatte, alleen praatte hij over de verkeerde dingen niet over metalen, smeedtechnieken en andere weetjes waar de Ork niets aan had. Hij had geen boodschap aan smeedtechnieken, als het wapen maar dodelijk was. De dwerg bleef maar praten maar de Ork vertrouwde het niet, hij zette de kruik aan zijn mond om zo zijn gezicht niet weg te geven. De dwerg stelde zich voor en Anryuth hoorde de naam Brodderlug, maar net op dat moment was er een luide knal in de taveerne. Anryuth draaide zich richting het kabaal en hoorde gegil, voordat Anryuth de mannen duidelijk kon zien vloog er een dolk langs zijn gezicht en barstte de kruik in stukken. Hij voelde tevens een klap op zijn schouder. De dwerg moedigde hem aan maar Anryuth wist niet wie deze mannen waren. Was dit ook gepland? Is de dwerg iets van plan? De Ork besloot het spel mee te spelen en er begon iets onder zijn schoenen te knetteren alsof ze elk moment konden ontploffen. Links en rechts zag de Ork mensen wegrennen, schreeuwen en zwaarden trekken. Ook hij trok zijn zwaard om het weer terug te stoppen en tot zijn verbazing ontdeed iedereen zich van hun wapen in hun wapenhand. En toen kon iedereen het duidelijk horen het was de muziek van Abid, twee soldaten kwamen naar binnen en ze liepen op de verbijsterde dwerg af, sloegen handboeien om hem heen en brachten hem weg. De Ork keek om zich heen en zag de mannen waarmee de dwerg had gekaart lachen. ‘Dus ik was niet paranoïde,’ mompelde Anryuth in zichzelf. ‘Er werd een vies spel gespeeld.’ Hij besloot zich terug te trekken naar de kamer die de dwerg voor hem had bekostigd, maar een Ork had eer, en hij zou de dwerg terug betalen. Anryuth ging rusten in zijn bed om te wachten tot de donkere nacht als een kleedje over hem heen zou vallen, daarna besloot hij de kerkers van Abidos te gaan inspecteren. De Ork stopte een stap voordat hij de trap naar boven nam om zijn kamer op te zoeken. De bebaarde man had een paar schrammetjes opgelopen, maar was nog gewoon aan het schilderen alsof er niks gebeurd was. De Warlock schudde zijn hoofd, kunstenaars, ze hadden allemaal een schroefje los.

De Vrolijke Sultan leek wel een soort tempel want het gepiep van ratten en muizen bleef maar echoën van alle kanten. De Ork besefte zich nu dat hij de verkeerde directies had gekregen toen hij vroeg voor een taverne. Dit moest toch wel het slechtste district van heel Abidos zijn besefte hij. Met dat besef voelde hij een vorm van verraad, verraden door een arbeider in de stad die hem naar deze plek heeft geleid. Hadden ze zijn munten geroken? Wilde ze hem met kaarten ontdoen van zijn goudstukken? Anryuth werd woedend bij de gedachten alleen al, maar toen bedacht hij zich dat hij hier wel warm tussen de ratten en ander gespuis zat. Die dwerg die zichzelf Brodderlug noemde had meer pech gehad hij zat ook tussen de ratten en gespuis dat kon niet anders want hij was meegenomen naar een kerker, en kerkers hadden altijd ratten en gespuis, alleen was het in kerkers koud en niet warm zoals in de Vrolijke Sultan. Maar sinds wanneer was valsspelen bij kaarten een misdaad waarvoor je naar de kerkers werd afgevoerd? Dat had de Ork nog nooit meegemaakt in zijn leven, maar hij was Brodderlug een kamer verschuldigd en de Ork stond niet graag in het krijgt, bij niemand niet. Hoewel hij zich met een grimas de vele personages voorstelde die bij hem in het krijt stonden, iets dat hij niet had moeten doen besefte hij. Zulke gedachten trekken aandacht en voordat hij het wist stond hij als een stokstaart in volledige alertheid. Iemand was aan het zoeken naar hem, hij voelde de zoekende magie en uit een gat in de muur kwam een rat tevoorschijn.

Anryuth trok een zure blik, ‘Phiz, ben jij dat?’ Phiz was een agent van het rattengilde, een gilde dat overal tegelijkertijd ontstond en allerlei klusjes deed. Niemand wist precies waar ze vandaan kwamen de meest hardnekkige geruchten die het rattengilde achtervolgde was dat ze zich meester hadden gemaakt van het ambacht genaamd spionage. Er gingen zelfs geruchten dat het rattengilde elk keizerrijk in hun klauwen had. Anryuth had echter een hekel aan Phiz en zijn gezicht werd met de seconde zuurder. Phiz was namelijk zo iemand die nog een schuld te vereffenen had met de Warlock. Anryuth werd dankzij Phiz achter tralies gezet, hij zou een vrouw van lichte zeden hebben beroofd. Phiz was in die tijd een bodyguard voor een hoerenloper en elke keer als een vrouw bij hem vandaan kwam kreeg Phiz de opdracht haar te volgen en te beroven, dat ging goed totdat er ook vrouwen van vermogen werden versierd door de fantast en Phiz dankzij zijn werkgever de verkeerde vrouw beroofde, er moest een zondebok komen. Wie beter dan de Ork die net de stad was binnengekomen? Ja Anryuth heeft het achteraf allemaal gehoord van de oude man in zijn kerker, diezelfde man die hem hielp te ontsnappen maar wie hij nooit meer heeft kunnen bedanken. Maar Phiz was hier, en hij kon nu volledig terugbetaald worden.

Het zure gezicht veranderd in een grimas en de Ork voelde of zijn dolk nog goed in zijn wapenriem zat. ‘Je krijgt de groeten van Brodderlug,’ hoorde hij de rat zeggen. ‘Aah,’ dacht de Ork ik kan twee schulden in een keer vereffenen? Eentje nemen en eentje geven. ‘Welke kerker,’ vroeg Anryuth. De rat knarste met zijn tanden, ‘een transactie, een overeenkomst, ja een afspraak.’ De Ork zijn gezicht verzuurde weer, ‘welke kerker?’ herhaalde hij. De rat begon rondjes te draaien. ‘Mij laten gaan.’ Zei de rat, ‘ik vrij, Brodderlug vrij.’ De Ork had geen keus, hij kon nog altijd een mes in de rug van Phiz draaien, maar hij wist dat Phiz hetzelfde zou doen. Anryuth spuugde op de grond en herhaalde zichzelf weer, ‘welke kerker?’ De rat stopte met rondjes rennen likte aan de grond en antwoordde, ‘fort bij de Noorder poort.’ Anyruth knikte, pakte zijn uitrusting en sloeg zijn cape om. ‘Wat doe je,’ schreeuwde de rat, ‘jij hebt je pactgenoot niet er zijn soldaten, een plan. We moeten een list bedenken, een afleidingsmanoeuvre, ja een plan, een list, ja, ja.’ Anryuth trok een glimlach, dus zelfs de ratgilde wist niets van zijn andere krachten, of deden ze alsof en was dit ook een list? Hoe dan ook de rat had gelijk het was niet slim om zijn andere magie hier los te laten. Niet nu en misschien wel nooit niet. ‘Goed,’ zei de Warlock. ‘Kan je gilde helpen?’ De rat begon te springen ‘volg mij, ja volgen, ja waarheen? Daarheen? Ja, volg.’ Anryuth deed wat de rat hem opdroeg en volgde. Met elke stap die hij zette kreeg hij medelijden met de dwerg.

De staart van de rat wipte op en neer bij het lopen. Anryuth vroeg zich af of die staart hem niet kon hypnotiseren, met het rattengilde wist je het maar nooit. Er werd veel gewisseld van steegjes totdat ze bij een oud aftands gebouw kwamen. De stem van Phiz klonk weer door de rat, ‘naar binnen, kom, kom. Ja naar binnen.’ De Ork trok een grote grijns, de klootzak had hier plezier aan dacht hij. De Warlock besloot de rat naar binnen te volgen en zocht in zijn zakken tussen zijn fetisjes, waar was die fetisj die hij nodig had? Na een achttal stappen had hij de fetisj gevonden. Anryuth zuchtte opgelucht en kon zich nu focussen op de kamer waar hij naar binnen was gelopen. Had hij de fetisj één stap later in zijn hand geklemd was het nu einde verhaal voor de Ork. Een flits van kracht kwam op hem af, en de grond om hem heen knetterde hevig.

De Ork keek naar de verkoolde fetisj in zijn hand en ontblootte zijn tanden. ‘Nyzzuv zubbhak gorzborzhydd zruv gavr.’ Schreeuwde hij terwijl hij een dolk gooide van waar de magie vandaan kwam. Hij smeet de fetisj op de grond deed een paar stappen terug en zei: ‘Muzdörbzambrḧyghohbr.’ Waarop de fetisj ontplofte en het hele gebouw in vlam stond. De Ork klom naar de daken en kon het fort zien aan de noordzijde waar Brodderlug was opgesloten. Anryuth likte zijn mondhoeken bij de gedachte dat hij Phiz daar ook zou treffen. Maar eerst moest hij zorgen dat de Dwerg veilig zou zijn, samen stonden ze meer kans om deze verrotte stad te verlaten. Misschien dat Anryuth kon onderduiken in de bergen waar de Dwerg vandaan kwam, de tijd zou het leren. Ondertussen verzamelde zich een groepje soldaten naar het aftandse gebouw om het vuur te temperen. De Warlock lachte in zichzelf, ‘een list.’ Zei hij zachtjes hardop en hij begon verder te klimmen over de daken naar de Noorderpoort. Hoeveel fetisjes had hij nog in zijn tuniek zitten en welke? Ach wat maakte het ook uit dacht hij, al had hij er 100, het moest nog blijken of dat genoeg was om de stad uit te geraken. Als de Dwerg maar in één stuk was.

De Ork klom over de daken van Abidos en stopte bij een grote klokkentoren, hij stapte er naar binnen en bekeek zijn omgeving. ‘Zo, dat heb je knap gedaan.’ Galmde vanuit de toren. Anryuth trok zijn zwaard en de stem lachte. Een schurk kwam met een zelfverzekerde tred naar voren gelopen. ‘Laat je zwaard maar terug zakken, ik hoef geen ruzie met je.’ De Ork stopte zijn zwaard terug en vroeg, ‘wat wil je van mij?’ ‘Mijn naam is Paul,’ zei de schurk en hij haalde zijn schouders op. ‘Er staat een prijs op je hoofd.’ En hij liet Anryuth het pamflet zien. De Warlock haalde zijn schouders op. ‘Ik weet nog steeds niet wat je van mij wil?’ Paul zag dat de Ork nog altijd zijn hand op de greep van zijn zwaard had rusten en gebaarde dat de Ork rustig moest doen. ‘Hier om te helpen,’ zei Paul. ‘Deze stad staat op ontploffen en ik moet terug naar mijn boot maar ik heb een escort nodig. Anryuth liet zijn tanden zien in een lach. ‘Dat betekent dat ik jou moet helpen, niet jij mij.’ Paul knikte, ‘het eerste deel ja, maar het tweede deel?’ Hij trok een grijns, ‘hoe ga je de stad uitkomen Ork?’ Anryuth spuugde op de grond, ‘ik moet een dwerg uit de kerkers halen bij de Noorderpoort. Daarna ga ik met je mee, ik denk niet dat de dwerg over daken kan klimmen, we zullen moeten vechten.’ Paul verloor zijn grijns, ‘de straten? We staan geen schijn van kans het kan hier elk moment losbarsten.’ De Ork spuugde nogmaals op de grond, ‘het moet maar lukken,’ zei hij en hij ging van de klokkentoren richting de Noorderpoort.

Anryuth voelde zich opgejaagd met deze schim die achter hem aanzat, maar hij besloot de schurk genaamd Paul te vertrouwen. Het was een chaotische nacht en hoewel het rattengilde hem dood wilde hebben leek deze Paul gewoon een opportunist te zijn. Waarschijnlijk had hij niet eens een boot maar wist hij een goede boot die ze konden stelen. Profiteurs waren overal wel te vinden en het verbaasde Anryuth niets dat de schurk die hem nu volgde precies zo’n profiteur was. Daar was niets vreemds aan. In de verte hoorde Anryuth een knal en hij zag een groepje mannen op de muur staan van de kerker. ‘Wat is er?’ Paul kwam naast Anryuth staan. ‘Oh,’ zei Paul dat ziet er niet goed uit. ‘Je kruisboog,’ zei Anryuth, denk je dat je hem kan gebruiken?’ ‘Vanaf hier?’ Vroeg Paul en Anryuth knikte. ‘Ik ga naar voren Brodderlug ophalen, schiet niet op de dwerg of op mij,’ zei de Ork met een grijns.

Anryuth vloog door de daken en hoorde een pijl voorbij zoeven, de pijl raakte een van de mannen die de muur aan het slopen waren en ze verspreide zich uit elkaar om weg te rennen. Mooi zo zag de Ork het graag. De Ork was bijna bij de muur toen hij iets voelde. Niet zijn pactgenoot maar een andere demonische kracht. ‘Hallo?’ Klonk het in zijn hoofd. ‘Een liaison?’ Vroeg Anryuth de demon knikte. ‘Djass kan niet komen, maar hij stuurde mij naar jou toe, er is een demon opgeroepen.’ ‘Hier?’ Vroeg Anryuth? De demon verscheen naast Anryuth en knikte. ‘We kunnen de demon niet houden, maar je moet voorzichtig zijn, ik heb niet veel kracht er is oorlog in onze wereld en Djass kan mij niet lang missen.’ De Ork knikte en haalde een touw tevoorschijn. ‘Ik bind deze vast aan mijn middel zodra je mij hoort trek jij dan dit touw naar binnen met al je kracht, meer hoef je niet te doen.’ De demon knikte ging bij het touw staan. ‘Laat het vieren in je handen,’ zei de Ork en de Ork klom de muur op. Eenmaal aangekomen zag hij Brodderlug door het gat.

Anryuth keek boos op. Nu deze koning voor zijn neus stond had hij geen zin meer om te vechten. Hij vertrouwde de magie van Abid niet, want niemand wist waar deze vandaan kwam maar men zei dat het vechten stopte als hij begon te zingen. De Ork vloekte. ’De een zijn rijtuig, de ander een majesteit, en ik mijn rat.’ Hij voelde aan zijn slagtand en zijn grijns leek haast permanent alsof deze in graniet gegoten was. Hij keek naar de zak die voor zijn voeten lag en stompte er hard op. Phiz ‘siste,’ auw. De Warlock haalde de rat uit de zak en zei met ontblote tanden. ‘Brodderlug richt je zwaard op zijn hals.’ Zei de Ork en hij wendde zich tot de rat. ‘Of ik steek je hier neer, of jij gaat die blauwe gewaden afleiden. Ren naar ze toe en neem ze mee zodat wij naar de boot kunnen.’ Phiz stamelde iets. Brodderlug haalde het zwaard weg en Anryuth liet de rat naar voren rennen.

Paul keek naar zijn majesteit. Brodderlug schudde zijn hoofd, ‘die gaat niet meer vechten.’ Abid was een schim van zichzelf en iedereen kon het zien. ‘Heb je de goeie?’ Vroeg de Anryuth wiens grijns nu nog scherper was nu de rat op de blauwe gewaden afstormde. Paul haalde zijn schouders op, ‘Weet je zeker dat ze achter die rat aangaan?’ vroeg hij. Anryuth lachte ‘als die rat dezelfde reputatie hier heeft als in Stigarius dan hebben die blauwe gewaden zeker een rekening met hem te vereffenen. Jammer dat ik hem moet laten leven.’ En hij pakte de dolk die zojuist nog tegen de rug van Phiz had gezeten. Zijn demon was weer weg nadat hij zoals beloofd Anryuth en de dwerg naar boven had getrokken. ‘Dit is onze kans’ riep Brodderlug en hij wees naar een gat dat was gevallen omdat de blauwe gewaden achter de rat aangingen. Het drietal begon te rennen met Abid erachteraan hobbelend meegesleurd door Paul.

De Ork stond op het dek en keek met een grijns naar de dwerg. ‘Weet je zeker dat we Paul niet moeten helpen?’ Brodderlug haalde een fles rum tevoorschijn die hij uit het ruim had gehaald, hij nam lachend een slok en haalde een tweede fles tevoorschijn die hij aan Anryuth gaf. ‘Drink op waarde ork,’ zei de dwerg. ‘Ik denk dat Paul niet te vertrouwen is.’ De Ork zag Paul nog strubbelen, ‘wilde hij niet gewoon de koning beschermen?’ Brodderlug hees zijn schouders op. Anryuth ging naar het ruim haalde wat proviand naar boven en gooide het in de sloep die vastzat aan de boot. Met een grijns sneed hij de sloep met de proviand los. ‘Ik hoop dat Paul goed kan peddelen.’ Zei Anryuth, ‘een ork betaalt zijn schuld altijd terug.’ En hij begon zijn nagels schoon te maken met de dolk in zijn hand. Stopte de dolk weg nam de fles rum die hij zojuist had gekregen van de dwerg uit zijn tuniek en zei ‘proost.’ Brodderlug zijn lach was echter vergaan. ‘Maak je niet druk.’ Zei Anryuth. ‘We kunnen toch geen kant op. Hoe staat het met de zeilen?’ Brodderlug gromde een beetje, ‘zou moeten lukken.’ De warlock wist niets van boten en knikte. Brodderlug aarzelde even en zei toen met een diepe stem. ‘Ork, zat er rum bij de proviand die je voor die schurk in de sloep hebt gegooid?’ De Ork grijnsde. ‘Ik heb hem twee flessen cadeau gedaan, koning Abid zijn deel.’ Brodderlug knikte. Anryuth wis niet of hij nog op goede voet met de dwerg stond en besloot het kraaiennest in te gaan. ‘Ik ga het kraaiennest in,’ zei hij. Met de fles rum in zijn hand zat hij in het kraaiennest en hij zag de rode gloed over Abidos. ‘Ziet er slecht uit,’ zei hij en hij keek naar Paul die de sloep was ingeklommen. ‘Beter zo.’ Zei Anryuth tegen zichzelf.