Wie heeft weleens contact verbroken met familie?

laat maar, nwe user, verwarde TS met een andere user.
Weet nu niet of dit een soort 'ff info ophalen voor mijn werkstuk' topic is

Ik heb geen contact meer met mijn oom en tantes en hun kinderen van vaders kant. (moeders kant heb ik nooit gekend) Weg er mee. Ben mijn hele leven al genegeerd en bekritiseerd door hun. Geen idee waarom, ze mochten mij niet ofzo. Heb ze nog geen seconde gemist.

Niet bewust, maar toen m'n vader overleed was er een hele groep mensen van die kant van de familie die nooit meer iets van zich lieten horen. Prima, maar ik ga ook niet steeds het contact zoeken. Zodoende heb ik een rits ooms & tantes en neven/nichten die ik al jaaaaaren niet meer gezien of gesproken heb. Dus niet bewust het contact verbroken, daar interesseert het me te weinig voor.

quote:

Op dinsdag 30 maart 2021 10:04 schreef Chickenwingz het volgende:
Wie herkent zich erin, of heeft ook contact verbroken? of vind je dat familie hoe dan ook samen moet blijven?

Mijn vader heb ik sinds 1982 niet meer gezien of gesproken. Mijn beide zusters hadden al iets langer geen contact meer met hem. Met mijn beide zusters is het contact prima. Met mijn moeder had ik tot haar dood een iets afstandelijker gevoel maar wel altijd gewoon contact en uiteindelijk er wel voor elkaar zijn.

Voor mij gaf het constateren dat het contact verbroken was met mijn vader een hoop rust in mijn leven. Op de een of andere manier soms wel de angst dat je elkaar tegen het lijf loopt bij een hobby of zo maar dat is nooit gebeurd.

Naar R&P verplaatst

De enige waar in nu nog contact mee heb is mijn broertjes en zusjes. Mijn broer en zus kan ik beter met rust laten en al helemaal de rest van mijn moeders familie. Mijn pa zit ergens in Ierland, heb ik ook nooit wat mee gehad. Zijn familie overigens nooit gekend.

Contact verbroken met mijn broer en zijn vrouw en dat was een goede beslissing.

Al jaren geen contact meer met mijn vader. Nu recent mijn moeder is overleden heb ik ook direct geen enkele familie meer. Mis de man zelf niet; wel het "hebben van".

Ik zie en spreek al zo'n 20 jaar mijn familie niet. Er zitten echt complete gekken tussen en op mijn 15e ben ik weggelopen en nooit meer teruggegaan. Meer dan een jaar dakloos geweest totdat ik door justitie in een opvang werd gedwongen, maar die familie heb ik niet meer hoeven spreken. Ze proberen het af en toe nog wel eens, dan zoeken ze contact omdat er bijvoorbeeld iemand overlijdt, maar toen mijn moeder dood ging en mijn vrouw mijn familie liet weten dat ik niet van plan was te reageren op berichten, is volgens mij wel het kwartje gevallen.

Ik heb broers en zussen, die hebben niks verkeerd gedaan. Maar om los te komen van de rest, heb ik hun ook af moeten snijden. Zij kwamen in een loyaliteitsconflict en toen heb ik uit ergernis daarover gezegd 'prima, ik heb jullie niet nodig en als jullie het allemaal te lastig vinden, dan ben ik gewoon pleite'.

Ik heb een kensergrote schoonfamilie nu, het is wel best zo.

Heel soms, dan zegt iemand wel eens, zoals bij het overlijden van mijn moeder, 'het blijft toch je moeder/whatever'. Dat is een argument wat gebruikt wordt door zondagskinderen, daar kan je gewoon helemaal niks mee.

Heb een contactbreuk van 10 jaar gehad met mijn vader. Daarvoor al paar keer korter.

Nee. In mijn familie zitten geen rare snuiters dus dan verbreek ik dat contact ook niet.

Goed dat je afstand van ze hebt genomen. In zo'n kreeftenbak proberen ze je alleen maar mee naar beneden te sleuren.

sinds 1999 geen contact meer met mijn ouders, best decision ever

quote:

Op dinsdag 30 maart 2021 17:04 schreef qajariaq het volgende:

[..]

Mijn vader heb ik sinds 1982 niet meer gezien of gesproken. Mijn beide zusters hadden al iets langer geen contact meer met hem. Met mijn beide zusters is het contact prima. Met mijn moeder had ik tot haar dood een iets afstandelijker gevoel maar wel altijd gewoon contact en uiteindelijk er wel voor elkaar zijn.

Voor mij gaf het constateren dat het contact verbroken was met mijn vader een hoop rust in mijn leven. Op de een of andere manier soms wel de angst dat je elkaar tegen het lijf loopt bij een hobby of zo maar dat is nooit gebeurd.

Was je vader dan zo fout tegen jullie

quote:

Op donderdag 1 april 2021 13:05 schreef Godshand het volgende:

[..]

Was je vader dan zo fout tegen jullie

Ach, het begon met een huwelijk wat er niet had moeten komen denk ik. Als kind hadden we tijdens vakanties geen verkeerde vader aan hem maar voor de rest was hij alleen maar aan het werk. Mijn ouder gingen scheiden dat wij rond de twintig waren. Binnen een jaar had hij ruzie met mijn beide zusters. Mijn oudste zus had hem altijd al teleurgesteld gezien schoolresultaten. Omdat hij niet (o.a. financieel) wilde bijdragen aan de studie van mijn jongste zus en daar ook geen verklaring over wou tekenen zodat ze een beurs kon aanvragen kwar er ook heftige strijd in die hoek. Ik ging er een tijdje zo nu en dan nog wel eens langs.

Op een avond was ik bij hem en zijn toenmalige vriendin geweest en bij het afscheid sprak hij de woorden: "Zie maar of je nog contact wilt hebben, ik heb er niet zo veel behoefte aan." Pas een week later realiseerde ik me dat het wel een heel vreemde uitspraak was. Nooit meer contact gehad in welke vorm dan ook.

Mijn beide zusters hebben nog wel geboortekaartjes gestuurd, via via hoor je dan dat die direct naar oud papier gingen. Dat mijn moeder overleed wilde ik in ieder geval niet dat hij een rouwkaart zou krijgen.

De laatste jaren hebben wij contact met zijn jongste broer. Die moet ondertussen ook niet veel meer van hem hebben: "Het gaat altijd over Jan en hoe geweldig hij is". Zo leer je nog eens iets over je vader.

Het geen contact meer hebben heeft mij een hoop rust in mijn leven opgeleverd. Nooit spijt van gehad en ook nooit de neiging gehad dat wel te doen. Mocht hij ooit wel contact zoeken -wat hij nooit gaat doen- dan sta ik daar niet op te springen maar wil hem dan wel aanhoren. Maar goed, de man is negentig dus zo lang zal hij niet meer hebben.

quote:

Op woensdag 31 maart 2021 17:33 schreef scrub_nurse het volgende:
sinds 1999 geen contact meer met mijn ouders, best decision ever

Heb jij ook de ervaring datje dat regelmatig moet verantwoorden naar mensen. Een hoop mensen snappen daar totaal niets van.

Eneh, @TS, heb je iets aan dit topic?

quote:

Op donderdag 1 april 2021 15:06 schreef qajariaq het volgende:

[..]

Ach, het begon met een huwelijk wat er niet had moeten komen denk ik. Als kind hadden we tijdens vakanties geen verkeerde vader aan hem maar voor de rest was hij alleen maar aan het werk. Mijn ouder gingen scheiden dat wij rond de twintig waren. Binnen een jaar had hij ruzie met mijn beide zusters. Mijn oudste zus had hem altijd al teleurgesteld gezien schoolresultaten. Omdat hij niet (o.a. financieel) wilde bijdragen aan de studie van mijn jongste zus en daar ook geen verklaring over wou tekenen zodat ze een beurs kon aanvragen kwar er ook heftige strijd in die hoek. Ik ging er een tijdje zo nu en dan nog wel eens langs.

Op een avond was ik bij hem en zijn toenmalige vriendin geweest en bij het afscheid sprak hij de woorden: "Zie maar of je nog contact wilt hebben, ik heb er niet zo veel behoefte aan." Pas een week later realiseerde ik me dat het wel een heel vreemde uitspraak was. Nooit meer contact gehad in welke vorm dan ook.

Mijn beide zusters hebben nog wel geboortekaartjes gestuurd, via via hoor je dan dat die direct naar oud papier gingen. Dat mijn moeder overleed wilde ik in ieder geval niet dat hij een rouwkaart zou krijgen.

De laatste jaren hebben wij contact met zijn jongste broer. Die moet ondertussen ook niet veel meer van hem hebben: "Het gaat altijd over Jan en hoe geweldig hij is". Zo leer je nog eens iets over je vader.

Het geen contact meer hebben heeft mij een hoop rust in mijn leven opgeleverd. Nooit spijt van gehad en ook nooit de neiging gehad dat wel te doen. Mocht hij ooit wel contact zoeken -wat hij nooit gaat doen- dan sta ik daar niet op te springen maar wil hem dan wel aanhoren. Maar goed, de man is negentig dus zo lang zal hij niet meer hebben.
[..]

Heb jij ook de ervaring datje dat regelmatig moet verantwoorden naar mensen. Een hoop mensen snappen daar totaal niets van.

Eneh, @:TS, heb je iets aan dit topic?

Absoluut

Dan chockeer ik ze meestal met een paar verhalen en dan zijn ze wel stil

quote:

Op donderdag 1 april 2021 15:06 schreef qajariaq het volgende:

[..]

Ach, het begon met een huwelijk wat er niet had moeten komen denk ik. Als kind hadden we tijdens vakanties geen verkeerde vader aan hem maar voor de rest was hij alleen maar aan het werk. Mijn ouder gingen scheiden dat wij rond de twintig waren. Binnen een jaar had hij ruzie met mijn beide zusters. Mijn oudste zus had hem altijd al teleurgesteld gezien schoolresultaten. Omdat hij niet (o.a. financieel) wilde bijdragen aan de studie van mijn jongste zus en daar ook geen verklaring over wou tekenen zodat ze een beurs kon aanvragen kwar er ook heftige strijd in die hoek. Ik ging er een tijdje zo nu en dan nog wel eens langs.

Op een avond was ik bij hem en zijn toenmalige vriendin geweest en bij het afscheid sprak hij de woorden: "Zie maar of je nog contact wilt hebben, ik heb er niet zo veel behoefte aan." Pas een week later realiseerde ik me dat het wel een heel vreemde uitspraak was. Nooit meer contact gehad in welke vorm dan ook.

Mijn beide zusters hebben nog wel geboortekaartjes gestuurd, via via hoor je dan dat die direct naar oud papier gingen. Dat mijn moeder overleed wilde ik in ieder geval niet dat hij een rouwkaart zou krijgen.

De laatste jaren hebben wij contact met zijn jongste broer. Die moet ondertussen ook niet veel meer van hem hebben: "Het gaat altijd over Jan en hoe geweldig hij is". Zo leer je nog eens iets over je vader.

Het geen contact meer hebben heeft mij een hoop rust in mijn leven opgeleverd. Nooit spijt van gehad en ook nooit de neiging gehad dat wel te doen. Mocht hij ooit wel contact zoeken -wat hij nooit gaat doen- dan sta ik daar niet op te springen maar wil hem dan wel aanhoren. Maar goed, de man is negentig dus zo lang zal hij niet meer hebben.
[..]

Heb jij ook de ervaring datje dat regelmatig moet verantwoorden naar mensen. Een hoop mensen snappen daar totaal niets van.

Eneh, @:TS, heb je iets aan dit topic?

Raar dat hij zijn eigen bloedverwanten niet wil zien. Maar zoals jij er onder schetst is hij meer gericht op zichzelf, dat verklaart een hoop.

quote:

Op donderdag 1 april 2021 16:14 schreef Godshand het volgende:

[..]

Raar dat hij zijn eigen bloedverwanten niet wil zien. Maar zoals jij er onder schetst is hij meer gericht op zichzelf, dat verklaart een hoop.

Komt meer voor dan je denkt hoor. Alleen hoor je vaak alleen van de gevallen die pijnlijk zijn. Situaties zoals @scrub_nurse en mijzelf hoor je niet al te vaak over omdat het niet (meer) een levensbepalende kwestie is. Niet dat ik dit onderwerp vermijd maar het leeft gewoon niet zo erg meer voor me.

De opmerking van @nostra vind ik ook wel mooi. Niet de persoon in kwestie missen maar wel het hebben van een vader.

If it gives you grieve or trouble, remove it from your life..

Boeiend of je er een bloedverwantschap mee hebt..

Al vanaf mijn 14e geen contact meer met mijn moeder, vader overleden net daarvoor, alleen met een oom die toen mijn toeziend voogd was (en nu 9000 km verderop woont) en sporadisch nog met mijn zusje contact (no pics, wil je ook niet). Er schijnen wat neven en nichten die contact willen sinds een paar jaar, maar die waren er nooit als ik in de shit zat, dus die hoef ik nu ook niet in mijn leven.. die klik was toen ook niet echt geweldig, dus nu hoeft dat ook niet omdat 'bloed' en/of 'nieuwsgierig'. Sowieso hebben ze niet de balls om me direct te contacten, lijkt me niet heel lastig anno 2021, dus laat maar.

Vrienden en kennissen kun je kiezen, familie krijg je gratis door je strot geprakt, en dat werkt, of het werkt niet.. if not; jammer dan.

Ik heb al eerder wat gepost over mijn vader waar ik geen contact meer mee heb.

Ik vraag me regelmatig af of ik er goed aan doe om zo resoluut geen contact te hebben met hem. Niet al mijn herinneringen aan hem zijn negatief. En ik wil niet mijn hele leven haat blijven koesteren.

Maar als ik het contact met hem zou herstellen, dan wordt het zo dat ik mij minderwaardig en slecht ga voelen en ik hem zo dankbaar moet zijn dat hij mij een kans geeft terwijl ik het eigenlijk niet verdien.

Ik herken in mijn vader een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik erkem dat ikzelf ook niet altijd correct heb gehandeld en het gaat mij niet zozeer om de concrete dingen die gebeurd zijn. Maar ik kan geen contact aangaan met iemand die stellig blijft volhouden dat hij nooit iets gedaan heeft waardoor ik mij gekwetst heb gevoeld en ervab maakt dat ik dat zo beleef omdat ik zo negatief ben.

Als hij teleurgesteld in mij is en ervan baalt dat ik met mijn depressies mijn leven verkloot heb, moet hij dat gewoon zeggen. Vinx ik niet leuk om te horen, maar het is de waarheid en dan komen we ergens. Mijn pa is nou eenmaal niet de persoon die je om raad kan vragen als je emotionele problemen hebt ... en dat hoeft ook helemaal niet. Maar altijd liegen en vervolgens mij daarvoor uitmaken en aannames erbij slepen om mij te beschuldigen. En het lukt hem nog ook om mij schuldig te laten voelen voor dingen die niet eens gebeurd zijn.

Ik betreur vooral dat er zo weinig resultaat is gekomen uit alle therapie die ik gevolgd heb. Hoe ouder ik word hoe meer ik mij bewust raak van de gevolgen van hechtingsproblematiek. Ik had echt mijn best gedaan bij therapie, omdat ik pertinent niet wilde dat ik mijn leven verkloot door depressief en angstig zijn. Uit alle rapporten die over mij geschreven zijn, kan je duidelijk afleiden dat er bij mij sprake is van emotionele verwaarlozing. Maar als je complexere problemen hebt, ben je de lul. Op slechte dagen komt er niks uit mijn handen en is mezelf fatsoenlijk aankleden al teveel moeite, waardoor ik me de hele dag in mijn huis blijf isoleren. Dit is al jaren zo en ik weet dat het zo niet moet blijven doorgaan, dus ik probeer me elke dag te herpakken. Maar de meeste therapeuten komen dan aan met "je moet wat liever voor jezelf zijn" en daarna houden ze op met nadenken. En als ik probeer duidelijk te maken dat het allemaal wat moeilijker is, maken ze ervan dat ik het te groot zie. Er gebeurt met hen eigenlijk hetzelfde als met mijn pa. Ze interpreteren alles wat ik zeg op een manier die hen het beste uitkomt. Als bij mij een persoonlijkheidsstoornis is vastgesteld, dan letten ze vooral op die kenmerken. Dat maakt de communicatie heel moeilijk. Het is continu wikken en wegen voor mij mbt hoe ik mijn gedachten ga verwoorden, want het minste en geringste kan tegen mij gebruikt worden.

Ik moet zeggen dat ik ook heel goede en begripvolle behandelaars heb gehad. En ik snap dat mijn eigen gedrag maakt hoe anderen op mij reageren. Het heeft geen zin om vingertje naar anderen te wijzen. Het is alleen heel klote dat het mij niet lukt om uit de shit te komen, terwijl ik toch op mezelf ben aangewezen.

quote:

Op vrijdag 2 april 2021 00:12 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
emotionele verwaarlozing.
...
"je moet wat liever voor jezelf zijn"

Lastig. En dan al dat onbegrip. Succes.

quote:

Op vrijdag 2 april 2021 09:06 schreef qajariaq het volgende:

[..]

Lastig. En dan al dat onbegrip. Succes.

Thanks.

Het is gelukkig dat ik het zelf nu begrijp. En ook al blijft het pijn doen, ik kan het nu iets beter een plek geven.

Ik had pas nog ergens een artikel gelezen hoe mensen met PTSS vaak tegen hetzelfde onbegrip van de psychische zorg aanlopen en dat het vaak wordt aangezien voor een andere psychische stoornis.

Ik heb bij elkaar veel psychische ondersteuning gehad, maar ik heb het idee dat ik juist daardoor op een dwaalspoor ben gezet.

En ik denk heel veel mensen ook. Als je voor depressieve klachten naar een psycholoog gaat, wordt er vaak meteen geconcludeert dat het komt door een negatief gedachtenpatroon en word je aangemoedigd om een andere manier van denken eigen te maken.

Ieder mens is een complex wezen en hoe jij nu denkt is iets wat zich heeft ontwikkeld in alle jaren dat je leeft. En de meeste mensen lijken me bijdehand genoeg om zelf te ontdekken dat je het jezelf moeilijker maakt als je niet probeert om op een positievere of meer realistische manier naar jouw problemen te kijken. Maar als de omstandigheden zo wanhopig zijn, ga je je echt niet beter voelen door jezelf voor te liegen dat er geen problemen zijn.

quote:

Op vrijdag 2 april 2021 12:43 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
En ik denk heel veel mensen ook. Als je voor depressieve klachten naar een psycholoog gaat, wordt er vaak meteen geconcludeert dat het komt door een negatief gedachtenpatroon en word je aangemoedigd om een andere manier van denken eigen te maken.

Ik denk dat dat op zich wel waarheid in zich heeft. Het is alleen iets wat je niet zomaar even met een knip van je vingers kan veranderen.

En toch, voor lichamelijke ongemakjes heb ik wel altijd de houding van ik verander er niets aan, er zijn dus dingen die ik niet net zo goed kan doen als anderen maar ik kan evengoed genieten van wat ik wel kan.

Op geestelijk vlak is dat iets lastiger toe te passen. Toch heb ik er redelijk vrede mee dat ik bijvoorbeeld niet erg geschikt ben voor langdurige relaties (wat ik toch wel wijt aan mijn 'opvoeding') en op sociaal vlak mis ik soms ook wel eens iets. Dat compenseer ik dan wel weer met andere dingen en op die manier ben ik best wel tevreden met mijn leven. Soms heb ik ook wel negatieve periodes, daar moet ik dan maar even doorheen met o.a. een hoop drank maar op een goed moment realiseer je dat het leven op die manier niet leuk is en werk ik eraan om er weer lol in te krijgen. Dat het weer voorjaar is helpt dan toch wel weer mee.

Niet jezelf voorliegen maar iets vinden waar je warm voor loopt.

Ik heb mijn broer nu al iets meer dan 3 jaar lang niet meer gesproken en heb daar geen seconde spijt van.

Hij is een nogal narcistische persoonlijkheid en dat is jarenlang flink versterkt door zijn dominante echtgenote.
Zij is iemand die lief doet met een mierzoet stemmetje, maar dat totaal niet is, zo'n type dat iedereen wel zwart maakt (altijd achter hun rug om).
In het begin mooi slank en deed ze nog haar best, nu is ze moddervet: laatst tijdens een crematie van een familielid dacht een tante dat ze zwanger was .
Toen had ik even wat schadenfreude.
Verder is ze aartslui, mijn broer loopt echt zijn benen uit zijn gat voor haar en alles wat mis gaat in hun leven ligt altijd aan een ander.
Totaal geen zelfreflectie en ze hebben het beiden erg hoog in hun bol, leven ook luxer dan ze zich kunnen veroorloven, want schijn is alles.
Ik wil mijn schoonzus een intrigante noemen, maar dat zou te veel eer zijn.

Vroegah was mijn broer mijn beste kameraad en hadden we vrijwel nooit ruzie.
Samen met gezamenlijke vrienden hadden we de grootste lol, maar dat is helemaal kapot zonder dat er echt iets gebeurt is.
Mis ik hem?
Nu niet meer.
Geloof me: sommige scherven kun je beter niet meer lijmen en gewoon in de vuilbak mieteren.
Zou ik hem in de toekomst weer mijn leven in laten, dan levert dat alleen maar negativiteit op, dus:

Mijn lieve schoonzusje heeft mijn moeder ook (onterecht) vervreemd van mijn broer.
Mijn moeder ziet de twee kleinkinderen hooguit 2 of 3 keer per jaar, terwijl het jaren daarvoor (toen ze nog van nut was) 3 tot 4 keer per week moest oppassen vanaf 7 uur in de ohtend tot na het avondeten.
Dan was ze helemaal gesloopt.
Mijn moeder heeft er veel verdriet van dat ze de kleinkinderen niet ziet, bij mijn broer heeft ze hetzelfde gevoel als ik.
Het is wel mijn kind, zegt ze, maar als ze hem nooit meer zou zien is dat helemaal prima.

quote:

Op vrijdag 2 april 2021 12:43 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Thanks.

Het is gelukkig dat ik het zelf nu begrijp. En ook al blijft het pijn doen, ik kan het nu iets beter een plek geven.

Ik had pas nog ergens een artikel gelezen hoe mensen met PTSS vaak tegen hetzelfde onbegrip van de psychische zorg aanlopen en dat het vaak wordt aangezien voor een andere psychische stoornis.

Ik heb bij elkaar veel psychische ondersteuning gehad, maar ik heb het idee dat ik juist daardoor op een dwaalspoor ben gezet.

En ik denk heel veel mensen ook. Als je voor depressieve klachten naar een psycholoog gaat, wordt er vaak meteen geconcludeert dat het komt door een negatief gedachtenpatroon en word je aangemoedigd om een andere manier van denken eigen te maken.

Ieder mens is een complex wezen en hoe jij nu denkt is iets wat zich heeft ontwikkeld in alle jaren dat je leeft. En de meeste mensen lijken me bijdehand genoeg om zelf te ontdekken dat je het jezelf moeilijker maakt als je niet probeert om op een positievere of meer realistische manier naar jouw problemen te kijken. Maar als de omstandigheden zo wanhopig zijn, ga je je echt niet beter voelen door jezelf voor te liegen dat er geen problemen zijn.

Ja. Ik heb het geluk gehad een vrijgevestigde therapeut te treffen die diagnoses alleen voor de verzekeraar opstelde en verder alleen maar 100% aan mijn kant stond, en onvoorwaardelijk eerlijk tegen me was zonder enige opsmuk. Het was wel ongemakkelijk maar dat is wel een helende ervaring waar ik jaren later nog steeds uit kan putten. Dat je ertoe doet als mens en gezien mag worden, dat je ervaring en gevoel valide zijn ook al is dat altijd weerlegd. Ik denk dat alleen zo'n soort ervaring de basis kan zijn voor al het andere, cognitieve therapie e. d. anders ben je idd alleen maar verder van huis en vind je geen rust in jezelf.

OT hier geen contact meer met familie, vind het moeilijkst dat buitenstaanders er (stilzwijgend) soms over oordelen en ik ga het niet verdedigen of uitleggen dus creëert het wel eens een afstand. Op moeilijke momenten mis ik wel eens een ouderlijk advies of support, iemand die trots is op wat je doet, of bezorgd om je is. Had ook mijn oudjes best nog wat willen vertroetelen op hun oude dag, maargoed eentje leeft nog dus wie weet komt het er nog van.

quote:

Op zaterdag 3 april 2021 09:08 schreef Chickenwingz het volgende:
Bedankt voor de reacties! Gebeurt dus toch vaker dan ik dacht eigenlijk

Yep hier ook maar ga verder geen details geven.

Yep hier ook, op mijn 17e de deur uitgelopen om nooit meer terug te keren.

quote:

Op donderdag 1 april 2021 21:59 schreef Sounddragon het volgende:
Vrienden en kennissen kun je kiezen, familie krijg je gratis door je strot geprakt, en dat werkt, of het werkt niet.. if not; jammer dan.

Precies dit ja.

Bijzonder om te lezen, toch best wel heel erg veel die geen of weinig contact meer hebben met naaste familie.

Zit zelf juist aan de andere kant.
Vorig is jaar mijn moeder overleden na lang ziek te zijn geweest. Juist op de momenten voor en na haar overlijden vond ik het zo ontzettend waardevol dat het onderling allemaal goed zat. Geen verwijten naar elkaar, maar juist er voor elkaar kunnen zijn.

De verhalen die ik hier lees zijn heftig, en ik snap dat er gevallen zijn waarbij je elkaar niet meer wilt zien of spreken.
Zelf kan ik het me (gelukkig) niet voorstellen.

Mensen die met hun familie verbreken, gaan uiteindleijk in contact met toxic mensne die hen gene reet boeit.
Ik zie dit veels te vaak.

quote:

Op dinsdag 6 april 2021 15:43 schreef ZeventiendeEtage het volgende:
Mensen die met hun familie verbreken, gaan uiteindleijk in contact met toxic mensne die hen gene reet boeit.
Ik zie dit veels te vaak.

Wat een onzin.

quote:

Op donderdag 1 april 2021 15:06 schreef qajariaq het volgende:
Heb jij ook de ervaring datje dat regelmatig moet verantwoorden naar mensen. Een hoop mensen snappen daar totaal niets van.

Ik heb nog contact met mijn ouders maar ik snap jou volledig. Zo was hier ook een user dat ernstige jeugdige ervaringen had met haar vader en daardoor alle contact met hem verbroken had.

Zijn er van die zeikerds die roepen dat het belachelijk dat zij geen contact meer met hem heeft want het is wel haar vader.

Dan snap je er ook helemaal niks van.

quote:

Op woensdag 7 april 2021 14:20 schreef puzziepie het volgende:

[..]

Wat een onzin.

Mijn ervaringen zeggen andere zaken.

quote:

Op donderdag 8 april 2021 12:16 schreef ZeventiendeEtage het volgende:

[..]

Mijn ervaringen zeggen andere zaken.

Man man man wat kortzichtig. Je kan het zelfde redeneren voor iedereen die al kind eens een bot heeft gebroken, kinderen van gescheiden ouders, mensen die ooit geblowd hebben en ga zo maar door.

Iedereen heeft wel iets meegemaakt wat ie liever niet had willen meemaken en van invloed is op de rest van haar/zijn leven.

Dus inderdaad grote onzin.

Heb alleen nog contact met mn vader en moeder. Lekker rustig. De rest boeit me niet, allemaal stumpies

quote:

Op donderdag 8 april 2021 14:25 schreef Solotovski het volgende:
Heb alleen nog contact met mn vader en moeder. Lekker rustig. De rest boeit me niet, allemaal stumpies

Heb je broers en zussen?

quote:

Op donderdag 8 april 2021 14:49 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Heb je broers en zussen?

Nee, enig kind

Niet verbroken maar ik spreek niemand meer van de familie verder (vader zijn kant en moeder haar kant ook niet), kan er ook geen seconde wakker van liggen. Zolang ik mijn vader nog maar heb.

(Moeder leeft niet meer en haar familie ga ik sowieso nooit weer zien nu zij is overleden).

Ik spreek mijn "moeder" al 14 jaar (ik was toen 16) niet meer (mijn keuze) en daarom (heeft zij voor gezorgd) ook mijn ooms, tantes, neefs, en nichten van haar kant niet meer. Nog wel contact gezocht met iedereen behalve haar zelf, maar ze hadden er geen behoefte aan (waarschijnlijk op in gepraat door haar). Jammer, maar niks aan te doen. Uiteindelijk ga je het vanzelf een plek geven en is het gewoon normaal.

quote:

Op donderdag 8 april 2021 17:06 schreef DX11 het volgende:
Ik spreek mijn "moeder" al 14 jaar (ik was toen 16) niet meer (mijn keuze) en daarom (heeft zij voor gezorgd) ook mijn ooms, tantes, neefs, en nichten van haar kant niet meer. Nog wel contact gezocht met iedereen behalve haar zelf, maar ze hadden er geen behoefte aan (waarschijnlijk op in gepraat door haar). Jammer, maar niks aan te doen. Uiteindelijk ga je het vanzelf een plek geven en is het gewoon normaal.

Waarom heb je contact verbroken met je moeder?

quote:

Op donderdag 8 april 2021 18:28 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Waarom heb je contact verbroken met je moeder?

Als je dat serieus wil weten zullen we een paar uur in gesprek moeten maar HEEL kort samen gevat, ik woonde bij haar en ze zorgde niet voor me. Maar wat ik haar het meest kwalijk neem is dat ze onze kat die daar bleef wonen toen ik tijdelijk ergens anders woonde, ook niet heeft verzorgd, wat heeft geleid tot zijn dood. Alleen al daarom hoef ik haar nooit meer te spreken. (+100 andere redenen)

quote:

Op donderdag 8 april 2021 14:22 schreef qajariaq het volgende:

[..]

Man man man wat kortzichtig. Je kan het zelfde redeneren voor iedereen die al kind eens een bot heeft gebroken, kinderen van gescheiden ouders, mensen die ooit geblowd hebben en ga zo maar door.

Iedereen heeft wel iets meegemaakt wat ie liever niet had willen meemaken en van invloed is op de rest van haar/zijn leven.

Dus inderdaad grote onzin.

De individu waanzin in het Westen heeft ons inderdaad heel wat opgeleverd. Ik zie het met eigen ogen, 3 weken thuiszitten is te moeilijk want ikke ikke ikke en ikke heb emoties. Narcisme, geestelijke ziektebeelden, kinderverkrachters die een taakstraf krijgen want 'oh zo zielig en gene contact met fmailie'

Nee in Azie lopen ze ver vooruit en daar hebben ze WEL sterke familiebanden.