Wie krijgt de auto? Het huis? Wie neemt de roestvrijstalen messenset mee, en de kinderen, wat doen we daarmee?
Het lijkt bijna vanzelfsprekend dat ma de kids krijgt. Pa mag dan eens in de twee weken voorrijden om ze op te halen voor een logeerpartijtje met veel cola, chips en computerspelletjes. Kinderen hebben een moeder nodig, is een veelgehoorde uitspraak.
Maar ja, kinderen kunnen hun vader net zo hard nodig hebben, en misschien is ma wel een vals loeder dat van kinderen opvoeden geen kaas gegeten heeft. Of, moeilijker nog, misschien zijn zowel pa als ma wel hele aardige, capabele ouders. Wat dan?
Waarom spreekt het dan zo voor zich dat de kinderen met de moeder meegaan? Om als vader voogdij over je kinderen te krijgen zul je met hele sterke argumenten aan moeten om de kinderbescherming en -rechter te overtuigen. Maar als je niet keihard kunt aantonen dat ma de kindertjes thuis met de zweep geeft, sta je al snel met je rug tegen de muur.
Ik ben zelf tot mijn 8e door mijn vader alleen opgevoed. Met veel kunst- en vliegwerk speelde hij het klaar om 40 uur per week te werken, opvang voor me te regelen, 's avonds met me te spelen, te koken, me op m'n flikker te geven als dat nodig was en mijn beste vriendje te zijn. Hij was vadder èn moeder in één, en ik heb nooit het gevoel gehad dat ik iets te kort kwam.
Somige vaders zullen dit absoluut niet kunnen. Net als sommige moeders. Maar in plaats van simpelweg te kijken wie van de twee het meest capabel is, trekt de vader in negen van de tien gevallen aan het kortste eind. Vrouwen hebben in onze maatschappij meer "recht" op de kinderen dan mannen. Een hele foute zaak, vind ik.
ik herinner me ook nog een stukje van willibrord frequin die ff met een moeder (die volgens mij ook niet helemaal jofel was) naar een school ging waar de vader z'n zoon ophaalde. dit was wat mij betreft wel een absoluut dieptepunt en had zo de neiging om mn afstandsbediening naar mn tv te gooien. naja, offtopic maarja...tja....
quote:Dat soort omgangsregelingen zijn ook kut. Zelfs al ga je als elkanders ergste vijanden uit elkaar, dan nog mogen de kinderen, èn beide partners in hun hoedanigheid als ouder, daar niet de dupe van worden.
Op zondag 26 januari 2003 13:10 schreef Triumph_The_Insult_Comic het volgende:
mee eens, en dan wordt er ook nog vaak genoeg gezegd dat ze niet genoeg aandacht besteden aan hun kinderen (de vaders dan), maar ik vind het niet meer dan logisch dat een vader vervreemd van zijn kinderen als hij ze maar een paar uur in de maand ziet.
Kineren zijn hartstikke veerkrachtig, en kunnen over het algemeen prima dealen met heen en weer pendelen tussen twee ouders, zolang alles maar enigszins in harmonie verloopt en ze niet gevangen worden gezet in de loopgraven tussen twee oorlog voerende ex-echtgenoten.
Eens in de twee weken een weekendje vind ik persoonlijk een behoorlijke aanfluiting eigenlijk, ongeacht bij welke ouder het kind primair woont.
Ik vind het belangrijk dat de opvoedende ouder veel tijd kan besteden aan het kind. Als hij/zij 40 uur per week werkt en in de avonduurtjes aandacht heeft voor zijn kroost, komt zo'n kind wel degelijk een en ander te kort. En jij (Kwark) zult dat mss tegenspreken, maar als je vader minder had gewerkt, had hij immers meer tijd aan je kunnen besteden.
Goed, ik denk dus dat dat een beetje de reden is achter het feit dat veel kinderen in eerste instantie automatisch toegewezen worden aan de moeder. Die hebben over het algemeen minder vaak een full-time job dan de vaders.
Ze is nu 4 jaar, en ze begrijpt het allemaal wel. Alleen heeft ze op het moment een beetje problemen met de nieuwe relaties die we allebei hebben, dat snapt ze nog niet helemaal 
Het zal allemaal best goedkomen met me meissie, ze komt in ieder geval niks tekort.
Misschien offtopic ofzo maar wou alleen even melden dat het ook zonder touwtrekken kan (al is dit een zeldzaamheid )
quote:Tja, misschien ben ik overdreven geëmancipeerd, maar ik vind het ook geen vanzelfsprekendheid dat in een "normaal" gezin vader kostwinnaar is en ma thuis moeke gaat spelen. Andersom zou ik even legitiem vinden, of allebei parttime oid. De wil om de carrière aan te passen moet dus even goed aanwezig zijn bij de moeder.
Op zondag 26 januari 2003 13:18 schreef Moonah het volgende:
Als een vader bereid is zijn eventuele carriere aan te passen aan de behoeften van een kind, kan een kind net zo goed bij hem terecht.Ik vind het belangrijk dat de opvoedende ouder veel tijd kan besteden aan het kind. Als hij/zij 40 uur per week werkt en in de avonduurtjes aandacht heeft voor zijn kroost, komt zo'n kind wel degelijk een en ander te kort. En jij (Kwark) zult dat mss tegenspreken, maar als je vader minder had gewerkt, had hij immers meer tijd aan je kunnen besteden.
Goed, ik denk dus dat dat een beetje de reden is achter het feit dat veel kinderen in eerste instantie automatisch toegewezen worden aan de moeder. Die hebben over het algemeen minder vaak een full-time job dan de vaders.
Maar ok, de praktijk is anders. Ik moet je gelijk geven dat ik zelf ook de moeder zou aanwijzen in zo'n situatie als die jij schetst, sec. Al kun je daar ook weer talloze uitzonderingen op bedenken. Wat bv. als de vader een nieuwe vriendin heeft, en er op die manier voor een fulltime thuisbasis kan worden gezorgd?
Overigens zal ik best het een en ander tekort zijn gekomen in vergelijking met anderen, al nam mijn oppasmoeder een belangrijke plaats in als surrogaat-moedefiguur.
Het punt is echter dat ik niet beter weet, en het dus ook niet mis. En daarbij komt, dat hetgeen ik wellicht gemist heb wordt gecompenseerd door andere dingen, zoals bv. een grotere zelfredzaamheid.
quote:Dat is mooi, al moet het een pijnlijke situatie voor je zijn. Dat is het altijd.
Op zondag 26 januari 2003 13:24 schreef Pushit het volgende:
Ik zie mijn dochter alleen in de vakantie's. Ik woon in Heerlen en me ex in R'dam. Ook ga ik er wel eens langs als mijn route op het werk dat toelaat. Soms als de financien het toelaten haal ik haar ook een weekend van vrijdag tot zondag maar helaas ben ik niet zo rijk dat dit elke week kan. (zou mijn ex niet erg vinden overigens).Ze is nu 4 jaar, en ze begrijpt het allemaal wel. Alleen heeft ze op het moment een beetje problemen met de nieuwe relaties die we allebei hebben, dat snapt ze nog niet helemaal
Het zal allemaal best goedkomen met me meissie, ze komt in ieder geval niks tekort.
Misschien offtopic ofzo maar wou alleen even melden dat het ook zonder touwtrekken kan (al is dit een zeldzaamheid
Waarom hebben jullie besloten je dochter bij haar vader te laten wonen? Of is dat te privé?
edit:
Ik vraag me nog iets af nu ik je verhaal herlees. Als je de financiële middelen niet hebt om je dochter vaker bij je te hebben, kan je ex je daar dan niet bij helpen? Dat zou ik niet meer dan redelijk vinden (voor zover ik de situatie ken, natuurlijk).
[Dit bericht is gewijzigd door Kwark op 26-01-2003 13:53]
quote:In het merendeel van de gezinnen is er (nog) sprake van de traditionele rolverdeling.
Op zondag 26 januari 2003 13:27 schreef Kwark het volgende:[..]
Tja, misschien ben ik overdreven geëmancipeerd, maar ik vind het ook geen vanzelfsprekendheid dat in een "normaal" gezin vader kostwinnaar is en ma thuis moeke gaat spelen. Andersom zou ik even legitiem vinden, of allebei parttime oid. De wil om de carrière aan te passen moet dus even goed aanwezig zijn bij de moeder.
quote:Hm, is toch niet hetzelfde als dat de eigen ouder voorhet kind zorgt imo. Dus als pa een nieuwe vriendin heeft en fulltime blijft werken, gaat mijn voorkeur ernaar uit dat het kind bij de moeder woont (mits zij niet ook 40 uur werkt
Wat bv. als de vader een nieuwe vriendin heeft, en er op die manier voor een fulltime thuisbasis kan worden gezorgd?
).quote:Fijn voor je dat je voor je gevoel niets hebt gemist in je opvoeding
Overigens zal ik best het een en ander tekort zijn gekomen in vergelijking met anderen, al nam mijn oppasmoeder een belangrijke plaats in als surrogaat-moedefiguur.
Het punt is echter dat ik niet beter weet, en het dus ook niet mis. En daarbij komt, dat hetgeen ik wellicht gemist heb wordt gecompenseerd door andere dingen, zoals bv. een grotere zelfredzaamheid.
.Inmiddels ben ik (itt een poos terug) van mening dat een kind altijd iets te kort komt als het door slechts een ouder wordt opgevoed. En daarmee wil ik niemand beledigen.
quote:Klik eens op profiel, ik ben de vader
Op zondag 26 januari 2003 13:29 schreef Kwark het volgende:[..]
Dat is mooi, al moet het een pijnlijke situatie voor je zijn. Dat is het altijd.
Waarom hebben jullie besloten je dochter bij haar vader te laten wonen? Of is dat te privé?
edit:
Ik vraag me nog iets af nu ik je verhaal herlees. Als je de financiële middelen niet hebt om je dochter vaker bij je te hebben, kan je ex je daar dan niet bij helpen? Dat zou ik niet meer dan redelijk vinden (voor zover ik de situatie ken, natuurlijk).
. En die financiële middelen heb ik mede niet door alimentatie enz.quote:
Op zondag 26 januari 2003 14:01 schreef Pushit het volgende:[..]
Klik eens op profiel, ik ben de vader
blunder...Overigens -en dit zijn mijn zaken niet, ik weet het- vind ik het een beetje een vreemde situatie als de ene ouder zoveel alimentatie betaald dat hij/zij daardoor zèlf beperkt wordt in de ouderrol.
Dan schiet het z'n doe een beetje voorbij, lijkt me.
Ik begrijp wel dat e.e.a. veel complexer is dat ik het nu laat voorkomen, maar toch.
quote:klopt, gaf ik zelf ook al aan. Helaas eigenlijk.
Op zondag 26 januari 2003 13:58 schreef Moonah het volgende:In het merendeel van de gezinnen is er (nog) sprake van de traditionele rolverdeling.
quote:Kan ik inkomen, al wordt het een moeilijke afweging wat beter is: een alleenstaande, niet werkende moeder vs. een "volledig" gezin met surrogaatmoeder en fulltime werkende vader. Aan beide situaties kleven voor- en nadelen, en de werkelijkheid is altijd nog tien keer complexer dan dit theoretische voorbeeld.
Hm, is toch niet hetzelfde als dat de eigen ouder voorhet kind zorgt imo. Dus als pa een nieuwe vriendin heeft en fulltime blijft werken, gaat mijn voorkeur ernaar uit dat het kind bij de moeder woont (mits zij niet ook 40 uur werkt
Begrijp ik je trouwens goed dat je in een omgekeerde situatie, waarbij de moeder 40 uur werkt en de vader niet, je zou kiezen voor de vader?
quote:Tja, wat is het alternatief? Bij elkaar blijven voor de kinderen? Ik denk dat zoiets op lange termijn veel schadelijker zou uitwerken - niet alleen voor het kind, maar voor álle betrokkenen.
Fijn voor je dat je voor je gevoel niets hebt gemist in je opvoeding
Inmiddels ben ik (itt een poos terug) van mening dat een kind altijd iets te kort komt als het door slechts een ouder wordt opgevoed. En daarmee wil ik niemand beledigen.
Tuurlijk, het is niet ideaal, maar soms kan het gewoon niet anders, en zo'n ramp is het (vaak) nou ook weer niet.
Ik ben zelf ook een kind van gescheiden ouders en mijn moeder was dus automatisch diegene die mij kreeg. Of dat goed was betwijfel ik. Mijn vader is vlaams en we woonden toen ook in belgie. Nou heeft ze er toen voor gezorgt dat we naar nederland verhuisten als enige reden om mij de nederlandse nationaliteit te geven en ik dus van haar zou zijn!!!
En ik heb mijn vader dus ook nooit gezien tot ik zelf ging zoeken. Reden is dat mijn moeder dus nogal een kater had overgehouden aan die scheiding en die twee pasten ook beslist niet bij elkaar.
Nou heb ik dus een redelijk goeie band met mijn vader en mijn moeder zie ik al bijna 4 jaar niet meer.
De kinderen die mijn vader na mij nog heeft gekregen zijn stuk voor stuk allemaal gezond en zien er zeker niet ongelukkig uit. Het is een gewoon gezin met zijn kruis boven het huis.
Bij ons thuis was er altijd wel wat, en ook vaak veel spanningen wat ik zelf als negatief heb ervaren.
Dus ik ben overtuigd dat in mijn geval er iets heel erg is mis gegaan en dus de moeder niet diegene was die goed kon zorgen, mijn opa en oma hebben mij opgevoed de eerste jaren na de scheiding en toen is mijn moeder hertrouwd. En juist de jaren die ik heb gehad met mijn opa en oma staan me nog altijd bij als de beste in mijn hele leven.
Eigenlijk kun je altijd wel blijven debatteren over wie wel wie niet. Ik persoonlijk vind dat er veel vaker ook naar de vader moet worden gekeken als ouder. Die kunnen net zo goed zijn of nog beter.
quote:Het is niet eens zo gek veel eigenlijk. Mijn ex wil het helemaal niet maar daar denkt de rechter dus anders over. Zelf vind ik het bedrag nog te weinig, het is tenslotte voor mijn kind! En ik kan ook zien dat mijn ex het ook voor haar gebruikt, want ze loopt er altijd goed bij en heeft alles wat haar hartje begeerd. Even voor de duidelijkheid, m'n ex zit momenteel in de bijstand en heeft dus al weinig, daarom wil ik ook niet (zoals zei wel voorstelde) een deel van de alimentatie als vervoerskosten gebruiken.
Op zondag 26 januari 2003 14:11 schreef Kwark het volgende:[..]
Overigens -en dit zijn mijn zaken niet, ik weet het- vind ik het een beetje een vreemde situatie als de ene ouder zoveel alimentatie betaald dat hij/zij daardoor zèlf beperkt wordt in de ouderrol.
Dan schiet het z'n doe een beetje voorbij, lijkt me.Ik begrijp wel dat e.e.a. veel complexer is dat ik het nu laat voorkomen, maar toch.
En helaas is er geen uniform onderwijs in Nederland. Was dit wel het geval kon ze bijvoorbeeld 2 weken hier en 2 weken in R'dam zijn. Helaas is dit niet mogelijk want dat zou teveel aanpassing vergen van mijn dochter en ook wel de scholen eigenlijk.
Maar heb het idee dat het allemaal wel goedkomt. Het belangrijkste (liefde) daar verzuipt ze in
quote:Ik denk dat je jezelf gelukkig mag prijzen als het allemaal zo goed gaat. Er zijn er ook zat te noemen die er een zooitje van maken. En natuurlijk is het wel jammer dat je je dochter niet zo vaak ziet maar het is in ieder geval niet om de reden dat je niet mag van je ex.
Op zondag 26 januari 2003 15:02 schreef Pushit het volgende:Maar heb het idee dat het allemaal wel goedkomt. Het belangrijkste (liefde) daar verzuipt ze in
quote:Ja hoor
Op zondag 26 januari 2003 14:17 schreef Kwark het volgende:
Begrijp ik je trouwens goed dat je in een omgekeerde situatie, waarbij de moeder 40 uur werkt en de vader niet, je zou kiezen voor de vader?
.quote:Nou nee, bij elkaar blijven voor de kinderen is geen alternatief
Tja, wat is het alternatief? Bij elkaar blijven voor de kinderen? Ik denk dat zoiets op lange termijn veel schadelijker zou uitwerken - niet alleen voor het kind, maar voor álle betrokkenen.
Tuurlijk, het is niet ideaal, maar soms kan het gewoon niet anders, en zo'n ramp is het (vaak) nou ook weer niet.
.Mijn opmerking kwam meer voort uit het feit dat er soms wat makkelijk wordt gedaan over de flexibiliteit van kinderen (overigens doel ik niet op iemand in het bijzonder hoor). En ik ben ervan overtuigd dat het opgroeien bij een ouder meer impact op een kind heeft dan soms wordt onderkend.
quote:Zou dat niet meer te maken hebben met de manier waarop het gezin uit elkaar valt, dan met het blote feit dat zoiets gebeurd?
Op zondag 26 januari 2003 15:13 schreef Moonah het volgende:[..]
Ja hoor
[..]Nou nee, bij elkaar blijven voor de kinderen is geen alternatief
Mijn opmerking kwam meer voort uit het feit dat er soms wat makkelijk wordt gedaan over de flexibiliteit van kinderen (overigens doel ik niet op iemand in het bijzonder hoor). En ik ben ervan overtuigd dat het opgroeien bij een ouder meer impact op een kind heeft dan soms wordt onderkend.
In deze moderne maatschappij is het samen oud worden helemaal uit de tijd vind ik. Veel mensen krijgen de pest aan elkaar, worden elkaar zat.
Ik zie mezelf ook niet een relatie met vrouw aangaan die tientallen jaren duurt. Ik kijk er op uit na een tijd, dat weet ik nu al.
quote:Ergens heb je hier gelijk in. Feit is dat alles geld kost en tegenwoordig kan je nauwelijks rondkomen van een uitkering, iets wat vaak de enige mogelijkheid die overblijft om minder te werken. Immers een halve baan of andere vorm van parttime levert minder geld op, maar wel de verplichting om "extra kosten" zelf te betalen. In het geval van eenuitkering worden dingen als gemeentelijke belastingen e.d. door de staat betaald. Als je deze dingen zelf moet bekostigen blijft er vaak minder over dan dat er met een uitkering overblijft.
Op zondag 26 januari 2003 13:18 schreef Moonah het volgende:
Als een vader bereid is zijn eventuele carriere aan te passen aan de behoeften van een kind, kan een kind net zo goed bij hem terecht.Ik vind het belangrijk dat de opvoedende ouder veel tijd kan besteden aan het kind. Als hij/zij 40 uur per week werkt en in de avonduurtjes aandacht heeft voor zijn kroost, komt zo'n kind wel degelijk een en ander te kort. En jij (Kwark) zult dat mss tegenspreken, maar als je vader minder had gewerkt, had hij immers meer tijd aan je kunnen besteden.
Goed, ik denk dus dat dat een beetje de reden is achter het feit dat veel kinderen in eerste instantie automatisch toegewezen worden aan de moeder. Die hebben over het algemeen minder vaak een full-time job dan de vaders.
Daarnaast zal ook de moeder moeten gaan werken om de boel te bekostigen.
Zoals bij sommigen bekent, ben ik vader en woont mijn zoon (7 jaar) nu bijna 2.5 jaar bij mij (en inmiddels nieuwe vriendin). Ik heb mijn fulltime baan hard nodig...ik moet toch mijn gezin draaiende houden....en dit is voor mij de enige mogelijkheid.
In Nederland is het kinderrecht enigszins aan het veranderen, maar in de praktijk zal je als vader aan moeten tonen dat de moeder (onbewust) het kind schade toe doet als zij degene is die hem opvoedt. Buiten het feit dat de 2 ouders niet meer met elkaar kunnen leven is dit vaak te veel gevraagd....want als je een moeder verteld dat ze een slechte moeder is om welke reden dan ook.....dan is wat er nog over is van de relatie compleet ten gronde gericht wat ook niet bevordelijk is voor het kind/kinderen
Ik ben van mening dat het alleen feit, dat de moeder 9 maanden het kind in zich gedragen heeft, op zich geen reden is om het kind aan de moeder toe te wijzen.
Wel is in de meeste gevallen het "moeder" gevoel zeer snel na de geboorte aanwezig bij de vrouwen en is dat in veel gevallen iets wat zich moet ontwikkelen bij de vader....dit zal ook meespelen in de beslissing van de rechter, maar deze generalisatie is juist datgene wat de vaders, die vaak aan het kortste end trekken wat betreft opvoeding van het kind, tegen aanlopen.
Verder is het tegenwoordig aan te raden dit soort zaken tevoren te regelen in een samenwooncontract of in de huwelijkse voorwaarden. Argumenten als 'je leeft toch samen' en 'dat is een teken van geen vertrouwen' slaan als een koe op een vliegtuig want zo'n contract betekent alleen maar dat je de zaken goed geregeld wil hebben.
quote:En dat is gebaseerd op wat?
Op dinsdag 28 januari 2003 13:13 schreef worship het volgende:
Moeders zijn in veel gevallen gewoon beter in opvoeden, dat is een feit.
quote:
Op zondag 26 januari 2003 13:04 schreef Kwark het volgende:
en misschien is ma wel een vals loeder
quote:Zo he. Goed dat je dat kan weten op je 15de.
Op dinsdag 28 januari 2003 13:49 schreef Yolien het volgende:
omdat de moeder het heeft gebaard en dat auw doet
quote:En dat van iemand die zichzelf Poepoog noemt
Op dinsdag 28 januari 2003 13:50 schreef Poepoog het volgende:[..]
Zo he. Goed dat je dat kan weten op je 15de.
quote:voor jouw naam staat geen vals, niet zeuren gekkie
Op dinsdag 28 januari 2003 13:47 schreef Loedertje het volgende:[..]
Volgens mij komen de meeste ouders er nog zelf uit en is er geen rechter voor nodig. Volgens mij beslissen die mensen zelf wat er beter is en komt hier meestal uit dat de kids bij mamma blijven en pappa weer full time vrijgezel wordt.
Maar ik denk dat wanneer het voorkomt de moeder niet perse meer kans heeft dan de vader op het ouderschap. Geloof niet dat een rechter oordeelt op vooroordelen, toch 
quote:Leg die eens uit. Zal wel weer aan mijn naam liggen.
Op dinsdag 28 januari 2003 13:52 schreef Yolien het volgende:[..]
En dat van iemand die zichzelf Poepoog noemt
quote:Wanneer ik mijn eurotjes in een sigarettenautomaat gooi, en het pakje dat eruit komt, blijkt er al negen maanden in gezeten te hebben, dan nog zijn de sigaretten van mij en niet van de automaat.
Op dinsdag 28 januari 2003 13:49 schreef Yolien het volgende:
omdat de moeder het heeft gebaard en dat auw doet
just my 2 cents..
quote:Goh. zou je denken?
Op dinsdag 28 januari 2003 13:53 schreef Poepoog het volgende:[..]
Leg die eens uit. Zal wel weer aan mijn naam liggen.
quote:Vergelijk jij sigaretten met een kind
Op dinsdag 28 januari 2003 13:54 schreef Coelho het volgende:[..]
Wanneer ik mijn eurotjes in een sigarettenautomaat gooi, en het pakje dat eruit komt, blijkt er al negen maanden in gezeten te hebben, dan nog zijn de sigaretten van mij en niet van de automaat.
just my 2 cents..
Ziek.
quote:Nee. Jij beweert iets leeftijdsgebonden (en iets wat proefondervindelijk moet worden ondervonden), ik neem tenminste niet aan dat jij op je 15de al een kind hebt gebaart. En jij reageert door op mijn naam te gaan zeiken?
Op dinsdag 28 januari 2003 13:54 schreef Yolien het volgende:[..]
Goh. zou je denken?
Nogmaals ik vind het geen goed argument. Een man moet wel geld dokken, maar blijkt dus eigenlijk minder recht te hebben op het kind.
quote:Nee hij probeert iets duidelijk te maken.
Op dinsdag 28 januari 2003 13:57 schreef Yolien het volgende:[..]
Vergelijk jij sigaretten met een kind
Ziek.
quote:Wou jij beweren dat een kind baren geen pijn doet?
Op dinsdag 28 januari 2003 13:57 schreef Poepoog het volgende:[..]
Nee. Jij beweert iets leeftijdsgebonden (en iets wat proefondervindelijk moet worden ondervonden), ik neem tenminste niet aan dat jij op je 15de al een kind hebt gebaart. En jij reageert door op mijn naam te gaan zeiken?
Nogmaals ik vind het geen goed argument. Een man moet wel geld dokken, maar blijkt dus eigenlijk minder recht te hebben op het kind.
Heb je wel eens een geboorte meegemaakt? (waarschijnlijk niet dus)
Jij zeikt op mijn leeftijd, ik zeik op jouw naam
En er zijn genoeg alleenstaande moeders waarvan hun vriend hun heeft verlaten met de reden: het is jouw kind
quote:Nog steeds géén argument om de moeder altijd te bevoordelen. En ja ik heb meerdere geboortes meegemaakt, mag ik er nu over mee lullen?
Op dinsdag 28 januari 2003 14:00 schreef Yolien het volgende:[..]
Wou jij beweren dat een kind baren geen pijn doet?
Heb je wel eens een geboorte meegemaakt? (waarschijnlijk niet dus)[..]
En er zijn genoeg alleenstaande moeders waarvan hun vriend hun heeft verlaten met de reden: het is jouw kind
quote:Ik heb nooit gezegd dat je niet mocht meelullen hoor
Op dinsdag 28 januari 2003 14:02 schreef Poepoog het volgende:[..]
Nog steeds géén argument om de moeder altijd te bevoordelen. En ja ik heb meerdere geboortes meegemaakt, mag ik er nu over mee lullen?
dat was eerder anders om:
quote:Maargoedd -ontopic-
Nee. Jij beweert iets leeftijdsgebonden (en iets wat proefondervindelijk moet worden ondervonden), ik neem tenminste niet aan dat jij op je 15de al een kind hebt gebaart
De vrouw heeft van de natuur het meest meegekregen wat met het kind te maken heeft: ze baart het kind, ze kan borstvoeding geven
Dat is een reden waarom het kind misschien bij de vrouw zou blijven.
quote:En de meeste vaders hebben daar geen enkel bezwaar tegen
Op dinsdag 28 januari 2003 13:52 schreef MrCaBLeGuY het volgende:en pappa weer full time vrijgezel wordt.
quote:Jammer genoeg werkt dat niet meer zo in de maatschappij. De moeder baart het kind ok. Maar daarna heeft het kind de moeder niet minder of meer nodig dan een vader. Ik begrijp niet dat het zo vanzelfsprekend is dat rechters uit gemakszucht beslissen dat kinderen bij hun moeder moeten blijven. Ik heb genoeg zaken meegemaakt waarin dat verkeerd is uitgepakt.
Op dinsdag 28 januari 2003 14:09 schreef Yolien het volgende:
De vrouw heeft van de natuur het meest meegekregen wat met het kind te maken heeft: ze baart het kind, ze kan borstvoeding geven
Dat is een reden waarom het kind misschien bij de vrouw zou blijven.
quote:Lulkoek lijkt me. Dus: bron?
Op dinsdag 28 januari 2003 13:13 schreef worship het volgende:
Moeders zijn in veel gevallen gewoon beter in opvoeden, dat is een feit.
quote:Dit lijkt me zeker niet in het voordeel van het kind. Stel dat het huwelijk instort omdat pa alcoholist wordt, en in de huwelijkse voorwaarden is bedongen dat hij degene is die de kinderen "krijgt". Uit de brand ben je dan. Het is juist zaak om aan de hand van de dan geldende omstandigheden te bepalen wat het beste is voor het kind, en die kun je van tevoren onmogelijk voorspellen.
Verder is het tegenwoordig aan te raden dit soort zaken tevoren te regelen in een samenwooncontract of in de huwelijkse voorwaarden. Argumenten als 'je leeft toch samen' en 'dat is een teken van geen vertrouwen' slaan als een koe op een vliegtuig want zo'n contract betekent alleen maar dat je de zaken goed geregeld wil hebben.
quote:Nou, Yolien heeft wel een punt voor zover het zuigelingen betreft. Een vader kan simpelweg geen borstvoeding geven, al hebben wij mannen nog zulke gezellige tepeltjes.
Op dinsdag 28 januari 2003 14:14 schreef Poepoog het volgende:[..]
Jammer genoeg werkt dat niet meer zo in de maatschappij. De moeder baart het kind ok. Maar daarna heeft het kind de moeder niet minder of meer nodig dan een vader. Ik begrijp niet dat het zo vanzelfsprekend is dat rechters uit gemakszucht beslissen dat kinderen bij hun moeder moeten blijven. Ik heb genoeg zaken meegemaakt waarin dat verkeerd is uitgepakt.
En borstvoeding is belangrijk, of in ieder geval te prefereren boven een plastic flesje met speen.
Daarná echter maakt het m.i. geen flikker uit of het pa of ma is die de poepluiers verschoont. En het kind als "beloning" voor de barenspijnen, dat zie ik ook niet zo.
Deze 'voorkeur' is er natuurlijk wel ingeslopen.
De kentering in het ouderschap is ook nog maar ' enkele ' jaren aan de gang.
En bovengenoemde meespelende factoren ( vader werkt bv full time, moeder baart het kind) spelen natuurlijk wel degelijk een grote rol.
quote:Dat is weer een hele andere discussie.
Op dinsdag 28 januari 2003 14:49 schreef Kwark het volgende:[..]
Nou, Yolien heeft wel een punt voor zover het zuigelingen betreft. Een vader kan simpelweg geen borstvoeding geven, al hebben wij mannen nog zulke gezellige tepeltjes.
En borstvoeding is belangrijk, of in ieder geval te prefereren boven een plastic flesje met speen.
Ookal zijn ze bijv. draagmoeder of laten ze het meteen na de geboorte adopteren, dan mag de moeder (liever niet) het kind eerst zien. Omdat ze dan meteen 'klikt' ernaan en het wilt houden en verzorgen.
De man kan bij wijs van spreken tijdens en na de bevalling zo 30 verschillende vrouwen bevruchten zonder zich om het kind te bekommeren. De bevalling enzo is echt iets tussen moeder en kind. Papa is alleenmaar toeschouwer etc..
Maar in de opvoeding zelf en het groot brengen staan (denk ik) papa en mama (mits capabel) wel redelijk gelijk.
quote:Ik ben zelf geen vader, maar ik denk toch dat je de impact van een geboorte op de vader onderschat.
Op dinsdag 28 januari 2003 15:25 schreef cYbErTiM het volgende:
Was toch ooit zo'n onderzoek dat 'moeders' altijd emotioneel binden aan het kind dat ze baren.
Ookal zijn ze bijv. draagmoeder of laten ze het meteen na de geboorte adopteren, dan mag de moeder (liever niet) het kind eerst zien. Omdat ze dan meteen 'klikt' ernaan en het wilt houden en verzorgen.De man kan bij wijs van spreken tijdens en na de bevalling zo 30 verschillende vrouwen bevruchten zonder zich om het kind te bekommeren. De bevalling enzo is echt iets tussen moeder en kind. Papa is alleenmaar toeschouwer etc..
Maar in de opvoeding zelf en het groot brengen staan (denk ik) papa en mama (mits capabel) wel redelijk gelijk.
En sowieso ben ik van mening dat dergelijke statistieken geen invloed zouden mogen hebben op de beslissing van een kinderrechter, of het advies van de kinderbescherming, omdat je praat over individuen.
quote:Ik heb mijn zoon niet 9 maanden rondgedragen....en wil de band tussen moeder en kind niet onderschatten....maar ik voel en voelde me wel een stuk meer als alleen een toeschouwer.
Op dinsdag 28 januari 2003 15:25 schreef cYbErTiM het volgende:
Was toch ooit zo'n onderzoek dat 'moeders' altijd emotioneel binden aan het kind dat ze baren.
Ookal zijn ze bijv. draagmoeder of laten ze het meteen na de geboorte adopteren, dan mag de moeder (liever niet) het kind eerst zien. Omdat ze dan meteen 'klikt' ernaan en het wilt houden en verzorgen.De man kan bij wijs van spreken tijdens en na de bevalling zo 30 verschillende vrouwen bevruchten zonder zich om het kind te bekommeren. De bevalling enzo is echt iets tussen moeder en kind. Papa is alleenmaar toeschouwer etc..
Maar in de opvoeding zelf en het groot brengen staan (denk ik) papa en mama (mits capabel) wel redelijk gelijk.
quote:De man heeft minder emoties te bieden dan de vrouw, en een kind hoort op te groeien als mens met emotionele mensen om hun heen.
Op dinsdag 28 januari 2003 14:14 schreef Poepoog het volgende:[..]
Jammer genoeg werkt dat niet meer zo in de maatschappij. De moeder baart het kind ok. Maar daarna heeft het kind de moeder niet minder of meer nodig dan een vader. Ik begrijp niet dat het zo vanzelfsprekend is dat rechters uit gemakszucht beslissen dat kinderen bij hun moeder moeten blijven. Ik heb genoeg zaken meegemaakt waarin dat verkeerd is uitgepakt.
Daarom krijgt de vrouw meestal het kind.
En ik vind dat terecht ook!
quote:Je hebt gelijk. Verder dan honger hebben, geil zijn en boos worden op de scheidsrechter komen we niet.
Op dinsdag 28 januari 2003 22:05 schreef ocmertje het volgende:[..]
De man heeft minder emoties te bieden dan de vrouw,
quote:Honger is geen emotie
Op dinsdag 28 januari 2003 22:55 schreef Kwark het volgende:[..]
Je hebt gelijk. Verder dan honger hebben, geil zijn en boos worden op de scheidsrechter komen we niet.
.Nou Kwark, dat wordt niets, een kind bij zo'n emotieloos wezen .
quote:kan me niet schelen
Op dinsdag 28 januari 2003 23:58 schreef Moonah het volgende:
Hm. Geil zijn trouwens ook niet.Nou Kwark, dat wordt niets, een kind bij zo'n emotieloos wezen
zaterdag 5 oktober 2002
Verscheurde kinderen, verbitterde moeders, verloren vaders
door Peter Hoefnagels
,,Kinderen van veertig zeggen op mijn spreekuur: 'Mijn vader wilde me niet meer zien.' Als er duidelijke bewijzen komen dat vader zijn best deed, soms gevochten heeft om zijn kinderen te zien, wuiven ze die aanvankelijk weg; het is moeilijk te erkennen dat ze zo lang in een leugenachtige omgeving hebben geleefd.'' Peter Hoefnagels, emeritus-hoogleraar familierecht, over de frustratie van de wettelijke omgangsplicht tussen gescheiden vaders en hun kinderen.
De wet is duidelijk: omgang na scheiding is verplicht. Na een scheiding hebben kinderen en ouders recht op voortzetting van hun relatie. Dat geldt voor alle ouders, voor gehuwden én ongehuwden, voor hetero- én voor homoparen. 'Eerbiediging van het familieleven' betekent continuering van de ouder-kind-relaties en is een mensenrecht, in 1950 neergelegd in het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens. Nederland heeft dit recht, zij het pas in 1990, in de wet overgenomen.
De Verdragsbepaling uit 1950 over de 'eerbiediging van het familieleven' getuigt van wijsheid en psychologisch inzicht. De gevolgen van de frustratie van de omgang tussen ouder en kind - oudervervreemding - en het daarop volgende ouderverstotingssyndroom zijn nauwkeurig beschreven door de Amerikaanse hoogleraar kinderpsychiatrie Richard Gardner (The parental alienation syndrome, Columbia, 1985). Het is psychisch zeer schadelijk voor kinderen als een nog levende ouder door scheiding uit hun leven verdwijnt.
De ouder bij wie het kind na de scheiding verblijft (de verzorgende ouder), en die de omgang met de andere ouder frustreert, handelt doorgaans uit onverwerkte scheidingsemoties. De partners hebben ondanks de juridisch uitgesproken en feitelijke scheiding relationeel geen afscheid van elkaar genomen: het non-adieu. Daardoor vinden zij het vaak onmogelijk om met elkaar te communiceren en blijven ze vechten. De verzorgende ouder die niet wil dat het kind omgaat met de andere ouder geeft het kind daarvoor dwingende verklaringen die op zijn minst eenzijdig zijn en meestal een negatief beeld van die andere ouder vestigen. In alle gevallen van omgangsfrustratie die ik onderzocht, was deze ingegeven door ex-partner-emoties en niet door ouderlijke zorg. De blijvende polarisatie tussen de ouders vermindert bovendien de kwaliteit van de ouderlijke zorg.
In ongeveer 90 procent van de gevallen is het de moeder, in 10 procent de vader die de omgang frustreert. Het indoctrineren van het kind begint met leugentjes en wordt meestal voltooid met barre verhalen over de gehate vader, nogal eens eindigend met het verzinsel dat papa niet meer om zijn kinderen geeft. Ieder jaar worden er omstreeks 1700 gerechtelijke procedures gevoerd over het omgangsrecht van ongeveer 3400 kinderen. Daar komen nog bij de kinderen uit ontbonden niet-huwelijkse samenlevingen.
De procedures tussen de scheidende ouders zijn vaak zo polariserend dat een aantal rechters, op advies van de raad voor de kinderbescherming, ondanks de wettelijke verplichting, kiest voor 'geen omgang'. Daarmee worden de ex-partner-vijandigheid en de omgangsfrustratie in feite beloond, en beloning stimuleert de moeders tot nieuwe belemmeringen voor de omgang van hun ex-man met zijn kinderen. Hoge kosten en kwade kansen ontmoedigen vaders om hiertegen een procedure te beginnen. Moeders wil wordt wet. Naar schatting ziet in Nederland zo'n 40 procent van de kinderen van gescheiden ouders hun vader niet meer.
Moeders scheidingstrauma dat tot omgangsfrustratie leidt, wordt in de rapporten van de raad voor de kinderbescherming vaak omschreven als haar 'beleving'. In die beleving verdampt het mensenrecht van vader en kind om elkaar te zien. Veel rechters beslissen overeenkomstig het advies van de raad, zodat er eigenlijk helemaal geen rapport nodig is en ook geen rechter (als deze de norm toch niet stelt). Op een gevoelig en omvangrijk terrein van menselijk leven komt macht boven recht te staan. Het mensenrecht van de ouder-kind-relatie verdwijnt achter scheidingsgetwist en belevingsgeleuter van de veelal ondeskundige rapportenfabrieken die de raden voor de kinderbescherming in de laatste halve eeuw geworden zijn. Door de beslissing dat er geen omgang komt, of door een beslissing zo lang aan te houden, dat vader en kind van elkaar vervreemden en moeder haar verstotingswerk kan voltooien, zijn de rechter en de kinderbescherming weliswaar met de zaak klaar, maar de kinderen en hun ouders nog lang niet.
Ook als de kinderen de leugens over vader niet of maar half geloven, houden zij na een tijdje op met protesteren of doorvragen, omdat ze de negatieve emoties van hun moeder, met wie ze dagelijks verkeren, wel voelen. Het onderwerp 'papa' maakt het leven thuis er niet leuker op. Een klein aantal eigenzinnige kinderen vecht zich los van de omgang-frustrerende ouder. Maar vele tienduizenden kinderen blijven leven binnen de cirkel van onverwerkte scheidingsemoties. Vader is uit beeld, maar is via de fout gelopen scheiding hevig aanwezig in zijn afwezigheid.
Zulke kinderen gaan tussen hun dertigste en vijfenveertigste levensjaar vaak in therapie, lijden aan verlies van identiteit, aan grote onzekerheid en onevenwichtigheid, en hebben moeite met het inschatten van de sociale werkelijkheid. Ouderverstoting is een ernstige vorm van psychische kindermishandeling die zich uitstrekt over vele jaren. Gezien de lange duur van dit loyaliteitstrauma, schat men het aantal mensen tussen het eerste en vijfenveertigste levensjaar dat aan oudervervreemding lijdt op omstreeks 150 000. Er gaan in de Tweede Kamer stemmen op om de weigering tot omgang strafbaar te stellen. Maar het is al strafbaar volgens artikel 300 Wetboek van Strafrecht, vierde lid: 'Met mishandeling wordt gelijkgesteld opzettelijke benadeling van de gezondheid.'
Door de ouderverstoting worden alle betrokkenen langdurig geschaad. De kinderen zijn verscheurd, de moeders verbitterd en de vaders verloren. Kinderen van omstreeks veertig jaar zeggen op mijn spreekuur ook: 'Mijn vader wilde me niet meer zien.' Als er duidelijke bewijzen komen dat vader zijn best deed, soms gevochten heeft om zijn kinderen te zien, wuiven ze die aanvankelijk weg; het is moeilijk te erkennen dat men zo lang in een leugenachtige omgeving heeft geleefd. Veel van hun vader vervreemde kinderen zoeken in hun beroep affectie en identiteit bij het publiek. Conny Palmen schrijft daarover in haar laatste roman: 'Als de liefde van een kind voor zijn ouders ontkend wordt, raakt het geanonimiseerd.
Je keert het drama van je jeugd om: in plaats van anoniem te zijn, word je openbaar en je maakt daarmee het publiek anoniem. De schellen vallen je van de ogen als je (bij schrijvers en acteurs) gaat turven om hoeveel vaderloze kinderen het gaat, om hoeveel bastaarden of kinderen uit gebroken gezinnen met een overbezorgde, nadrukkelijk aanwezige moeder en een onbereikbare vader.' Hoe komt het dat de wettelijke verplichting tot omgang van de kinderen met beide ouders zo slecht gehandhaafd wordt? Allereerst omdat men hoopt dat na de (onwettige) rechterlijke uitspraak 'geen omgang' de ruzies afgelopen zijn. Vervolgens omdat men nog volgens verouderd recht denkt. Vroeger betekende echtscheiding immers dat één ouder de voogdij over de kinderen kreeg, en de andere ouder niets. Evenals toen neemt men nu zijn toevlucht tot 'een onderzoek door de raad'. Dat betekent uitstel van de omgang tussen het kind en de ouder bij wie het niet woont. Ingeval van hoger beroep en gezien het lage tempo waarin de raden werken kan dat uitstel wel één tot vier jaar of nog langer duren.
De raad gaat onderzoeken 'wie de beste ouder is'. Erger nog: of er bij vader geen steekje los is te vinden, of er niet iets ten nadele van hem en van een omgang tussen hem en zijn kinderen gezegd kan worden. Dit is in strijd met de huidige wet die juist impliceert dat kinderen de ouders aanvaarden die ze hebben: een beetje zus, een beetje zo, de een met meer affectie, de ander met meer van wat anders. Het is na scheiding niet anders dan tijdens het huwelijk: we dienen kinderen en ouders te accepteren zoals ze zijn; op deze basis is samenwerking tussen de ouders vanzelfsprekend en is omgang een recht van kind en ouder. Een 'kwaliteit van ouders'-onderzoek is niet alleen in strijd met artikel 8 EVRM, waarin de privacy geregeld is, maar ook met de oerrelatie tussen kind en ouder.
Men vergeet meestal de kernvragen te stellen: Wat vertelde de verzorgende ouder het kind? Hoe legt moeder het kind uit dat het niet meer naar vader gaat? Wat vertelt zij over vader? Waarom wordt het kind zelf niets gevraagd? Het Europese Hof heeft onlangs in een omgangskwestie gesteld dat ook een vijfjarig kind gehoord had moeten worden. Waarom wordt het kind zo zelden door een eigen curator ten processe vertegenwoordigd?
Omgang is primair een recht van het kind ten opzichte van beide ouders. Een wettelijke omgangsplicht van de (niet-verzorgende) ouder is een logisch vervolg. Er is een aantal moeders dat op vaders omgang met het kind zit te wachten. Handhaving van het omgangsrecht zal nu eindelijk moeten plaatsvinden. Waarom is de raad voor de kinderbescherming (een overheidsorgaan) hier nog steeds niet aan toe?
Er zijn nog steeds rechters die menen dat de werkers bij de kinderbescherming deskundig zijn, maar het overgrote deel van hen kent noch het recht noch de psychologie van dit terrein, noch de minimale normen die aan een rapport gesteld mogen worden. Op grond van vele expertises heb ik geconstateerd dat de rapporten van de raden en andere kinderbeschermingsinstanties niet op feiten berusten. De diagnose gaat vaak uit van verzonnen 'feitelijkheden' of 'vermoede belevingen' of er is helemaal geen diagnose. Conclusies gaan vaak vooraf aan de beschrijving van de werkelijkheid, werken dus als vooroordelen. Beweringen en belevingen van de strijdende partijen worden klakkeloos als feiten weergegeven. Vaak waren er vooraf contacten met één van de partijen. Meermalen constateerde ik partijdigheid; wie protesteerde tegen een voor hem negatief advies werd in het rapport verweten dat 'hij niet wil meewerken'. Een vertegenwoordiger van de raad voor de kinderbescherming repliceerde op een vraag van de rechtbank in Amsterdam: 'In deze zaken moeten we wel partijdig zijn.'
De rapporteurs kenden zelden of nooit de psychologie van het scheidingsproces, zelfs niet een kardinaal element als het adieu. Als er een apart rapport van een psycholoog was, dat overeenstemde met dat van de raad, werd niet vermeld dat de overeenstemming na intensief overleg tot stand was gekomen. Een aantal werkers in de kinderbescherming en zelfs een aantal advocaten hebben het afgeleerd de wet en rechterlijke vonnissen inzake omgang en verblijfplaats met behulp van de sterke arm te handhaven. De politie scheept de ouder aan wie het kind niet wordt meegegeven en die met een rechterlijke beschikking tot omgang komt, vaak af 'omdat het privaatrecht is'. Dat is natuurlijk onzin, want ook in privaatrechtelijke zaken moet de wet gehandhaafd worden, desnoods door de sterke arm.
Ik heb op basis van de psychologie van het scheidingsproces een bemiddelingsmethode beschreven die in de praktijk duizendvoudig getoetst is, goed werkt en tot overeenkomsten leidt, bij een toenemend aantal goede advocaat-bemiddelaars bekend is, en gescheiden ouders ertoe brengt hun kinderen niet te laten lijden onder hun echtscheiding.
In vrijwel alle gevallen werkt het alsnog plaatsvinden van het adieu, het afscheid als partners, genezend. Het is een vast onderdeel van het bemiddelingsproces dat de weg plaveit naar redelijkheid, afspraken en overeenkomsten. Daarna voeren de ouders samen met hun kinderen een 'paraplugesprek', waarna het loyaliteitsconflict verdwijnt en het gezamenlijke ouderschap gestalte krijgt. Ook wanneer de rechter er, gezien de vijandschap van de ouders, geen gat meer in zag, is bemiddeling (mediation) een redmiddel gebleken. Het beste werkt mediation als ze wordt opgelegd vóórdat de vijandelijkheden ten processe hebben plaatsgevonden.
Maar ook tijdens de vijandige procedure worden met de zogenaamde 'forensische mediation', een vorm van verplichte bemiddeling, goede resultaten geboekt. De rechter benoemt een forensisch mediator die met de ouders en de kinderen aan het werk gaat. Er kan direct aandacht worden geschonken aan de partnerproblematiek, de oorzaak van de stagnerende communicatie. Aan de verplichting tot bemiddelen moest de praktijk even wennen, er bestond tot voor kort een ideologie van 'vrijwilligheid'. Maar gaat men bij een blindedarmontsteking 'vrijwillig' of 'verplicht' met zijn kind naar de chirurg?
Vrijheid ontstaat ook door erkenning van noodzaak. Enkele gerechtshoven hebben de verplichte bemiddeling reeds uitgesproken. Rechtbanken volgen. Dat werkt veiliger, vlugger en voordeliger dan eindeloze kindermishandelende procedures.
quote:Hier ook... Goeie lap tekst.
Op woensdag 29 januari 2003 15:44 schreef Kwark het volgende:
Bedankt, DonQuichotte! Ik heb hier veel van opgestoken, en de tekst bewaar ik.
Wauw
quote:Te veel opvoedkundige onderzoeken om op te noemen, maar samengevat komt het neer op de genetische programmering van de vrouw, die hoe modern wij ons tegenwoordig ook opstellen, sinds het begin der mensheid vrijwel ongewijzigd is gebleven. Beetje voordehand liggende vraag hoor.
Op dinsdag 28 januari 2003 13:17 schreef Poepoog het volgende:[..]
En dat is gebaseerd op wat?
quote:DIT is dus cool. Succes!!
Op woensdag 29 januari 2003 16:52 schreef Lewis.de.boxer het volgende:
Duizendmaal dank voor dit verhaal. Het slaat gelijk de spijker op zijn kop over wat er bij mij thuis is gebeurt. En ik spreek mijn moeder dus al 3 jaar niet meer maar ik laat zeker weer wat van mij horen met bovenstaande text.
Wauw
) maar mijn vader werkt 100 uur in de week en stikt van het geld, hij zou dus voor studies ed. kunnen betalen alleen ons geen aandacht geven. Mijn moeder die heeft alleen een VWO en zou dus hele dagen moeten werken om ons te onderhouden zou 's avonds even kunnen koken en dan weer slapen en ondertussen zouden we het dan heel erg krap hebben. Maar in beide gevallen zijn mijn ouders opzichzelf niet in staat om ons op te voeden.quote:Nou ik heb de brief geschreven hoor. Het is inmiddels 7 pagina's lang geworden maar heel subtiel en toch wel heel treffend. Ik ben benieuwd.
Op woensdag 29 januari 2003 16:52 schreef Lewis.de.boxer het volgende:
Duizendmaal dank voor dit verhaal. Het slaat gelijk de spijker op zijn kop over wat er bij mij thuis is gebeurt. En ik spreek mijn moeder dus al 3 jaar niet meer maar ik laat zeker weer wat van mij horen met bovenstaande text.
Wauw
Dacht ik meld dit gewoon even omdat het onderwerp me gewoon heel erg aansprak.
quote:Goed man, ik hoop dat het wat wordt! Heel veel succes!
Op woensdag 5 februari 2003 16:46 schreef Lewis.de.boxer het volgende:[..]
Nou ik heb de brief geschreven hoor. Het is inmiddels 7 pagina's lang geworden maar heel subtiel en toch wel heel treffend. Ik ben benieuwd.
Dacht ik meld dit gewoon even omdat het onderwerp me gewoon heel erg aansprak.
Waarom ?omdat hij mij constant stalkte en lastig viel en bedreigde.
Jaren later kregen wij een goede verstandhouding en kon mijn zoon mij opzoeken wanneer hij dat wou.
Nu is het zo dat vaderlief overspannen en al een paar keer op psychiatrie heeft gezeten en nog steeds de zorg heeft van mijn zoon.
Maar mijn zoon wil niet meer bij zijn vader wonen daar hij dingen meegemaakt heeft die niet door de beugel konden.Mijn zoon kwam naar mij toe (hij is trouwens 12 1/2 jaar) en wat deed zijn vader aankomen met politiemacht.
Ik ben nog bij de RAAD geweest voor raad ,maar helaas moest mijn zoon weer met zijn vader mee.
Het geval is nu dat IK mijn zoon niet meer mag zien of contact met hem hebben.
Om de week kwam hij een weekend bij mij en ook een keer in de twee weken op dinsdag.Vaak kwam hij ook gewoon tussendoor langs.
Doordat ik mijn zoon in bescherming heb genomen zit ik nu hier zonder hem.
Doordat de vader de voogdij heeft voelt ie zich erg sterk staan.
Wie kan mij hiermee helpen en hoe moet ik dit aanpakken.
Mijn zoon is trouwens ook bang voor hem ,maar zegt dat tegen niemand omdat hij bang is voor narigheid.
Ik sta als moeder gewoon met mijn rug tegen de muur.
quote:Ik denk dat als er echt dingen zijn gebeurd die niet door de beugel kunnen (bv. mishandeling) je hier aangifte van zult moeten doen, dat zou een argument kunnen zijn om de voogdij weer op jou over te dragen.
Op dinsdag 11 februari 2003 20:54 schreef charlotte1 het volgende:
Ik als moeder van vier kinderen heb vijf jaar geleden de voogdij van mijn zoon ,toen acht jaar overgedragen aan zijn vader.
Waarom ?omdat hij mij constant stalkte en lastig viel en bedreigde.
Jaren later kregen wij een goede verstandhouding en kon mijn zoon mij opzoeken wanneer hij dat wou.
Nu is het zo dat vaderlief overspannen en al een paar keer op psychiatrie heeft gezeten en nog steeds de zorg heeft van mijn zoon.
Maar mijn zoon wil niet meer bij zijn vader wonen daar hij dingen meegemaakt heeft die niet door de beugel konden.Mijn zoon kwam naar mij toe (hij is trouwens 12 1/2 jaar) en wat deed zijn vader aankomen met politiemacht.
Ik ben nog bij de RAAD geweest voor raad ,maar helaas moest mijn zoon weer met zijn vader mee.
Het geval is nu dat IK mijn zoon niet meer mag zien of contact met hem hebben.
Om de week kwam hij een weekend bij mij en ook een keer in de twee weken op dinsdag.Vaak kwam hij ook gewoon tussendoor langs.
Doordat ik mijn zoon in bescherming heb genomen zit ik nu hier zonder hem.
Doordat de vader de voogdij heeft voelt ie zich erg sterk staan.
Wie kan mij hiermee helpen en hoe moet ik dit aanpakken.
Mijn zoon is trouwens ook bang voor hem ,maar zegt dat tegen niemand omdat hij bang is voor narigheid.
Ik sta als moeder gewoon met mijn rug tegen de muur.
En sowieso zou ik, als je dat nog niet al gedaan hebt, een advocaat zoeken die in dit soort zaken gespecialiseerd is.
Trouwens, als je hier op fok echt advies wil, kun je denk ik beter zelf een topic openen, dan krijg je denk ik wat meer reacties...
quote:Beste charlotte1,
Op dinsdag 11 februari 2003 20:54 schreef charlotte1 het volgende:
Het geval is nu dat IK mijn zoon niet meer mag zien of contact met hem hebben.
Wie kan mij hiermee helpen en hoe moet ik dit aanpakken.
Mijn zoon is trouwens ook bang voor hem ,maar zegt dat tegen niemand omdat hij bang is voor narigheid.
Ik sta als moeder gewoon met mijn rug tegen de muur.
Helaas blijkt uit je verhaal niet helemaal wat de voorgeschiedenis is van deze situatie. Het is dan ook moeilijk om te bepalen wat en hoe je het beste kunt doen. Is er al sprake geweest van een gang naar de kinderrechter ? In hoeverre is de RvK betrokken geweest, heb je slechts advies bij hen ingewonnen? Waar zijn jullie andere drie kinderen ?...
Een ding is in ieder geval duidelijk. Je zoon staat momenteel aan mishandeling bloot, ( http://home-1.tiscali.nl/~csnel/jz/gardner.html )
en je moet voor hem opkomen, ongeacht hoe moeilijk dit zal zijn.
Dit heeft hij nodig. Het besef dat zijn moeder voor hem vecht zal hem erg steunen.
Zo op het eerste gezicht, lijkt het me dat je je in een voor je kind ongewenste situatie hebt laten intimideren, maar dat er nog van alles mogelijk is om weer bij een gezonde situatie uit te komen.
Ik denk dat je de volgende stappen moet nemen:
1 Informeer jezelf goed en grondig. Een hele goede website hiervoor is www.sos-papa.nl . Laat je niet misleiden door de naam, die verwijst slechts naar de papa's omdat het verbroken contact van kinderen met 1 van de ouders in zo'n 95 procent van de gevallen het contact met de vader betreft. De mensen van de stichting achter deze website komen echter voor het belang van kinderen op, en daarnaast voor alle ouders in jouw situatie, óók moeders !
2 Je hebt juridische bijstand nodig. Als je wat beter op de hoogte bent van de ins en outs zul je weten in hoeverre en in welke vorm. Bovengenoemde website bevat informatie over waar je op moet letten, en hoe je je kosten kunt beperken, en nog veel meer. Hiernaast helpen ze met grote regelmaat zelf ouders en kinderen bij dergelijke problematiek, tegen geringe kosten. Je zoon kan trouwens ook zelfstandig om hulp vragen op deze website.
3 Ik geef je bij een geding voor de rechter een redelijk goede kans, juist omdat je naast slachtofferouder, ook moeder bent. Daarnaast lijkt de kans groot dat vader niet erg positief uit een onderzoek door de raad te voorschijn zal komen. (Nooit gedacht dat ik inschakeling van de voor vaders en kinderen desastreuze handelwijze van de RvK en Fora nog eens zou promoten, maar in geval van een "foute vader" kun je er wel goed gebruik van maken...).
4 Als je straks gezag en omgang terug hebt, ben dan zelf wijzer, en geef je zoon in ider geval de rúimte om van zijn andere ouder te houden en ermee om te gaan. Om tot complete mensen op te groeien hebben kinderen ondermeer de fundamentele behoefte om in vrijheid van hun beide ouders te houden en met ze om te gaan.
Oh ja, blijf zelf ten alle tijde gewoon vriendelijk en respectvol naar de andere ouder toe (maar laat je niet in een hoekje manouvreren, angst is een slechte raadgever). Probeer ook door ooms en tantes en andere familieleden te informeren en een goed contact hiermee te onderhouden, de zaak tot een goed einde te leiden. En zorg ervoor dat je regelmatig met iemand die je vertrouwt de hele zaak bespreekt, dat zul je nodig hebben om het overzicht en de moed niet te verliezen.
Ik hoop dat ik je een beetje op weg geholpen heb.
Heel veel succes toegewenst.
quote:Welnee, niet nodig. Als je als ouders maar allebei het ouderlijk gezag hebt erkend.
Op dinsdag 28 januari 2003 13:13 schreef worship het volgende:
<knip>
Verder is het tegenwoordig aan te raden dit soort zaken tevoren te regelen in een samenwooncontract of in de huwelijkse voorwaarden. Argumenten als 'je leeft toch samen' en 'dat is een teken van geen vertrouwen' slaan als een koe op een vliegtuig want zo'n contract betekent alleen maar dat je de zaken goed geregeld wil hebben.
Overigens, ook in dit topic is het weer een kwestie van naar de moeder of naar de vader (ok, meeste tijd naar de één en een weekeinde bij de ander). Dat kan ook anders. Cou-ouderschap bijvoorbeeld.
Mijn ex en ik voeden ons kind gezamelijk op, waarbij het om de week bij mij en om de week bij haar woont. Maar opvoedkundige zaken, schoolkeuzes, ziekhuis etc. doen we samen. Vereist nogal wat van de ouders (je ziet elkaar best veel) en ook van de nieuwe partners (want die ex is dus nog behoorlijk in beeld op die manier). Maar daar gaat het niet om, het gaat om het kind en die is hie het minst mee belast in onze ogen.
Die week dat het kind bij mij is, voor ik dus wel een volledig ouderschap. Dat past prima naast een fulltime baan, kwestie van priotiteiten en kunnen (mogen) schuiven met werktijden.
quote:En vergeet de school van het kind niet!
Op maandag 17 februari 2003 22:15 schreef DonQuichotte het volgende:
Goed advies!
Leerkrachten kunnen doorgaans een goed beeld geven van *hun* kinderen!
http://www.richel.org/brokenlink/
http://www.platform-scjf.nl/ (http://www.platform-scjf.nl/links/interessante-links/text-1.htm )
http://home.worldonline.nl/~csnel/jz/dwaas.html
Ik kon ook niet meer "thuis" blijven wonen toen we eenmaal besloten hadden uit elkaar te gaan.
Aangezien ik vind dat kinderen niet de reden zijn en dus ook niet de dupe (..) kunnen/mogen zijn van een scheiding, hebben wij het als volgt aangepakt.
Ik heb een woning in de buurt gezocht, met urgentie en al dat soort wachttijden gedoe.
Gelukkig een huis gekregen in dezelfde wijk en net ver genoeg van mijn ex om elkaar niet konstant tegen te komen.
Vervolgens hebben we de weekregeling ingsteld, we hebben de kinderen nooit laten kiezen waar ze wilden wonen, zondagavond wisseldag, week bij pa en een week bij mij.
Nu na 4 jaar, de oudste is nu al bijna 19 en zijn broer bijna 16 vinden dit zelf de beste regeling.
Ze wonen en leven evenveel bij iedere ouder, ze vinden het prettig, de afstand is lopend te overbruggen, dus ik zie ze zelfs al is het niet "mijn" week ook gewoon als ze binnen komen vallen om wat voor reden dan ook.
De leeftijden zijn er dan ook naar dat ze dit allemaal zelf regelen, echter onze regel is: die week ben je bij die, dus daar eet en slaap je.
De rest maakt niet uit eigenlijk.
Iedereen is er nog steeds tevreden mee, ik kan er gewoon niet over uit dat moeders vinden dat zij het recht hebben over de kinderen die ze samen met de vader hebben gekregen en andersom.
Erg krom en onrechtvaardig naar de andere ouder toe.