Tong’s eigen individueel schrijfsels topic

Terug uit Den Bosch. Jeroen Boschziekenhuis. Huisartsenpost Brabant-oost heet het gebouw naast het ziekenhuis. Gelukkig zeggen we hier ook 'houdoe war' en 'ons moeke,' anders kunde oe eige as Gelderlander nie ins verstaanbaar make. Er wordt al lange tijd bezuinigd op de gezondheidszorg. Dus in Bommel geen huisartsenpost in het weekend meer. Participatie samenleving noemen ze dat. De mantelzorgers (Buurman, wat doet u nu?) kunnen, mogen of weten niet alles. Zelfs de mantel der liefde is dan niet toereikend.

Heb een pijnlijk, dikke en paarse voet/enkel. Blijkt een ontsteking te zijn. Bacteriën toegeslagen door verminderde weerstand. Kuurtje van 10 dagen en been omhoog. Was goed dat ik niet heb gewacht tot maandag zei dokter Klaver, die ook een dag in Bommel werkt bij Dr. Titto. De gruwelijke, genadeloze, amper te trotseren pijn zal ik nog even moeten verdragen.

Tongtsteking.

Ik blijf aan het aanklooien. Nu weer een tiendaagse (vitamine kuur wilde ik zeggen) antibioticakuur. Dikke opgezwollen enkel/voet. (klinkt als muziek in de oren). Politiekbewust, op m'n slippers, naar Margot in het Gasthuis gestrompeld. Twee vliegen in één klap. M'n democratische plicht gedaan, en tegen Margoke gezegd dat Jack geen boodschappen hoeft te doen, omdat ik Hans m'n participerende onderbuurman heb gerekruteerd. De slimpies, aardbeiensmaak, aanstonds aangemaakt worden. Geeft het vocht in m'n voet misschien een beetje gekleurd gezelschap.

Omdat ik nu 5 dagen met de kuur bezig ben, en hij dik en paars blijft, zelfs paarser en dikker wordt, een afspraak moeten maken met de huisarts. Vandaag zat al vol en op vrijdag heb je het niet voor het uitkiezen. Het is nu eenmaal niet iedere dag verkiezingstijd. Die dag is voor urgente gevallen. En als er iemand urgent is ben ik het wel. Daar ben ik het samen over eens. Door omstandigheden die ik niet in de hand heb, zette het wel voeten in aarde. Mijn afspraak morgen (11:00 uur) valt samen met de hulp van de Betuwezorg. Netjes afgebeld daarnet.

Kreeg ik het verzoek om de volgende keer eerder te bellen. Anders wordt het extra in rekening gebracht. 'Ik begrijp het mevrouw, ik zal aan de bacteriën vragen of ze een dag eerder willen toeslaan, wie denken ze wel dat ze zijn? Netanyahu?' Je gaat bijna verlangen naar de tijd van Max Tailleur en zijn geinlijn. Toen was het nog lachen met Joodse humor. Of gaat dat te ver ? En was geluk ook niet altijd heel gewoon.

Herman.

Tong80 is a well-known user on the FOK! forum, a popular Dutch online community. They have garnered a significant amount of attention and controversy due to their prolific posting habits and distinctive style. Tong80 has been active for many years, contributing hundreds of thousands of posts, often on a variety of topics including football stories, general chat, and other trivial subjects.

Tong80’s posts are known for being numerous yet often perceived as lacking depth. Despite this, they have built a dedicated following and a notable presence on the forum, achieving a record number of posts at one point. Their contributions have been a mix of personal anecdotes, opinions on various subjects, and interactions with other forum members.

For more details, you can explore the FOK! wiki entry on Tong80 .

Herinneringen aan 'Het zwembad.' Akwamarijn..........

Adje patatje en het douchen vooraf
Voor de eerste keer naar het diepe, onder het zwemtouw door
De koude haak onder je nek
Een minuut duurde een eeuwigheid bij het watertrappelen

Vrij zwemmen op zondagmiddag, een ge-ren en herrie dat het was
Papierprikken na zes uur, die klote prikker onhandig was, dus het maar opraapte. Je deed net of je de troep in de bosjes niet zag
De avond zwemvierdaagse
Voor het B-diploma afzwemmen met je kleren aan. Je schoenen vol liepen en daarom iedereen slaagde.

Bruine Caramel-blokken, waar je een halve dag zoet mee was
Stiekem in het pierenbadje, eigenlijk was je te oud
Het snoephokje bij het buitenbad. Met zwarte trekdrop of een ijsje met onderin een kauwgombal die je er niet uit
kreeg. Of een oranje sinas-ijsje, die begon te druppen, daarom aan de onderkant verder ging, waardoor de bovenkant er af viel
Gesmolten kauwgom onder je blote voeten

Plassen in het zwembad, daarna bang dat het water geel zou kleuren
Met je buik op de warme tegels liggen, wie het langst durfde
Stoer aan de beugels buiten in het klimrek een aap na doen (Net doen alsof het gin moeite kostte)
Swikken en toepen met je vriendjes. Om grof geld. Er bestonden immers nog kwartjes

De 18-strippen zwemkaart. Ook in de regen. Ge moest het geld er immers uithalen
Van de startblokken duiken, of over het muurtje in het water springen. Het liefst met iemand die op de rand lag. Dat was voor de durfallen. Ik dus niet
Jo Smeets de bedrijfsleider, die er uit zag als een bokskampioen, terwijl het de liefste bedrijfsleider van heel de wereld was

De sporthal ging niet voor niets de Ring heten. Daarover later meer. Eerst deze herinneringen even laten bezinken. Dat wordt de volgende ronde. Neem ik gelijk het drinken in de Mispelhof mee.

Herman. Ex-vakantie-werkende badmeester en papierprikker.

We raken er gewend aan. Neerlands sport succes. Ik zet de tv aan. Eerst ff een half uurtje sport round up op CNN. Gelijk rijdt Verstappen je kamer binnen. Iets met pole position. Je kijkt maar half, hij gaat toch wel winnen in Canada. Daarna item over Roland Garros, dat een Nederlandse een tennis record vestigt in het rolstoeltennis. Een record dat Esther Vergeer, een andere Nederlandse in handen had. Kom even niet op haar naam. Ach, ze is nog jong, en volgens Mart Smeets is sport voor mensen met een beperking irrelevant en er kijkt geen hond naar. Je weet wel, Mart Smeets, die 40 jaar voorzitter was van het mannen dispuut 'Het arrogante zelfvoldaantje.'



Ben bijna de Nederlanders vergeten die gisteren medailles wonnen op het EK-atletiek. Zat weer eens geen goud bij. Hoe durven ze te juichen voor zilver en brons. Typisch Nederlands. Gelukkig is er nog voetballen. Een sport voor echte mannen. Waar die omhoog gevallen aanstaande topscorer allertijden voor het Nederlands elftal, terecht bekritiseerd wordt. Depay heet-ie. Is duidelijk niet één van ons. Hoe durft ie niet mee te zingen met het Wilhelmus. Iedere rechtgeaarde Nederlander kent dat heldenlied immers helemaal uit het hoofd. De uitslover durft zelfs een witte haarband te dragen. Je schaamt je toch kapot ? Terecht ontplofte heel internet om dit nationale schandaal te bespreken. Dat de bondscoach hem niet direct naar huis heeft gestuurd is onverklaarbaar. Gelukkig stelden de geroutineerde, journalistieke vakvrouwen Hélène Hendriks en Noa Vahle dit ter discussie.

Eerlijk gezegd en niet gezwegen. Stiekem verlangen we terug naar een stotterende Tom Egberts, die tijdens het sportjaaroverzicht aan Mart Smeets vraagt de envelop te openen. Waarin de winnaar staat van de sportman van het jaar verkiezing 1991. De professionele Mart, zonder ironie, zegt dat het een verrassende ex-aequa is geworden.

'En de winnaars zijn: De aimabele Limburgse amateurbokser Arnold Vanderlyde, die heroïsch tweede werd bij het wereldkampioenschap boksen in Sydney, en de geweldige Edwin Jongejans, met een gouden plak tijdens het WK-schoonspringen vanaf één meter.'

Er is bij de NPO al jaren een reeks van mooie sportdocumentaires. 'Andere tijden sport.' Er zijn nu afleveringen over voetbaltoernooien en voetballers op EK's uit het verleden. 1988 natuurlijk, maar ook over minder geslaagde EK's, zoals het EK-80. (80, mooi getal overigens). Ik vermoed dat we over een jaar of 40 een aflevering krijgen over het grote schandaal betreffende de witte haarband van Memphis Depay. Een nationale voetbalrel, zelden vertoond. De kazen werden gesmolten, de dijken gestut en de barricaden beklommen. De bejaarde Hélène Hendriks en Noa Vahle doen dan hun relaas. Ze zullen bekennen dat Nederland mede door hen Europees kampioen werd. Wie er precies op het idee kwam om Depay aan te raden de witte haarband om te ruilen tegen een blauwe, blijft in het gewisse. Dat het een heldendaad was staat buiten kijf. Ze verdienen beiden alsnog een medaille. Laten we het houden op gedeeld zilver. Dan heeft niet alleen oranje gewonnen, maar ook deze heldinnen de zilvervloot.

Herman-niet Vanspringel.



[ Bericht 15% gewijzigd door tong80 op 10-06-2024 17:40:15 ]

Herinneringen aan sporthal De Ring.

Geopend 1977, met het eerste voetbaltoernooi. Winnaar Fortuna Slootwater Combinatie.
Achter de bar Henk en Connie. Achternaam niet nodig. Nog steeds getapt bij de Bommellaren.
Ome Sijmen ook in de zaal prominent bewaarder van de Bommelse sportwaarden. Willie en Wim de secondanten.
Ardito in het blauw. Opgericht door Gerard Klijmij. Gerrit Maij de eerste voorzitter. In de zaal de snelheidsduivels

Bert van Hees en Paul van den Bossche. Toine bakte ze bruin. Allemaal om door een ringetje te halen.
Never Down toch kopje onder gegaan. Ze staan nog wel in het krijt bij de Keu. Teus schreef namelijk geschiedenis. Deze landelijke tafeltennistopper schreef zelfs Peter van Brakel de les.
De volleyballers van Phoenix hoeven niet uit de as te herrijzen. Theo en René van Rijen, Jaap, Marc, en Marcel Bambacht stonden daar garant voor. Bas mocht de lijnen uitzetten. Pa en ma Sotthewes de teugels vieren.
De Rooie was zijn tijd ver vooruit. Het Torentje speelde, in de zaal op zondagavond, al met witte en blauwe haarbanden, voordat Memphis was geboren.

Op die zondagavonden speelden de NIVO-en Bommel mannen gebroederlijk tegen elkaar. Stehman-Sport was paraat en De Boemel was actief. De afsluiting was weer bij Henk en Connie. Zo is de cirkel rond. En de Ring gesloten.........

P.S.: Zou bijna De Mispelhof vergeten. Toen er nog geen discussie was of er carnaval buiten de stad moest worden gevierd. Omdat er te veel verzwegen moet worden, of eigenlijk......Het is maar goed dat er nog geen mobieltjes waren......één woord.......

'MEXICOOOOOOOOOOOO!

Herman.

Sport en politiek moet je volgens velen gescheiden houden. Echter op het punt van opportunisme hebben ze meer raakvlakken dan men zou willen. De tijdsgeest bepaalt de politieke wind. De één is daar immuun voor, de ander waait met elke wind mee.



Een voorbeeld van dat laatste is de ex-voetbaljournalist Johan Derksen. Al naar gelang het wapperen van zijn dekbed, nadat ie een scheet heeft gelaten, inhaleert-ie alsof het een dikke sigaar betreft en bazelt hij z'n hersenscheet voor een miljoenenpubliek.

De ene keer gaat-ie met Thiery Baudet op de foto, als deze volksmenner iets over het randje is gegaan wordt plots Pieter Omtzigt zijn redder des vaderlands. Daarna laat de politiezoon z'n gemoed rusten op de schouders van de ma Flodder epigoon van de BBB, Caroline van der Plas. Die rookt immers ook sigaren.

Johan Derksen zegt altijd namens de gewone man te spreken. Ik weet niet wat het begrip "gewone man" precies inhoudt, ik heb wel een vermoeden. Als hij de gemiddelde Nederlander bedoelt begrijp ik het beter. Dan kom ik gelijk bij de term "kantine praat."

Momenteel zou het onderwerp voornamelijk het EK in Duitsland zijn. Stel je voor dat ik niks zou hebben met voetballen en/of niks meegekregen van de prestaties van het Nederlands elftal, en midden in een discussie vallen, moet ene Wout Weghorst de nieuwe verlosser zijn. Een tweede Marco van Basten of Robin van Persie. Op 9 van de 10 oranje shirtjes aan de bar en achter het bier, prijkt de naam Weghorst. Na enig onderzoek blijkt het te gaan om een midvoor die op het EK 2 keer is ingevallen. Bij één van deze invalbeurten scoorde hij met zijn eerste balcontact. Dat lijkt me leuk, mooi voor die jongen en voor de Oranje-supporters een mooie stimulans om het nog meer op een zuipen te gaan zetten.

Wat schetst mijn verbazing, heel het land heeft er een nieuw idool bij. Het is niet eens de nieuwe van Basten, nee het is de nieuwe Cruijff. Toch even kijken wat het palmares is van deze blonde Pelé, de blanke Gullit zonder toupet. Dat valt tegen. Heb ik wel de goeie Weghorst voor me ? Vanaf 2022 staat hij onder contract bij het Engelse Burnley. Hij maakte 2 doelpunten en degradeerde met die club. Waarna hij bij Besiktas 7 keer het doel trof. Nadat de Turken afzagen van een langere leen periode, ging hij, nog steeds uitgeleend, naar Manchester United. Bij Manchester wist hij nul keer te scoren. Waarna het afgelopen seizoen 7 doelpunten in de Bundesliga bij Hoffenheim.

Het contrast is groot met Clarence Seedorf. Deze speler werd ooit verketterd, weggehoond en klein gehouden. Op zijn palmares rijken 4 Champions League titels bij 3 verschillende clubs, 2 wereldtitels. 87 interlands, 7 landstitels in 3 verschillende landen. Gekozen tot 7de beste speler in de CL ooit. Gekozen in Pelé's TOP-100. Zou zijn impopulariteit komen door de gemiste strafschoppen tegen Turkije en op het EK-96 tegen Frankrijk ? Of heeft het er mee te maken dat hij net als "tuinkabouter Timmerfrans" 7 talen vloeiend spreekt. Misschien is Clarence op de verkeerde dag geboren. 1 april doet immers wat-ie wil.



P.S.: PVV zoekt nog een rechtsbuiten.

Een goede kennis van me, Jan Schouten (ex-voorzitter FC Den Bosch, helaas vorig jaar overleden) heeft op Facebook een mooi filmpje geplaatst. Met de titel: 'Vrouwen zijn niet lui genoeg.' Als ondernemer was hij van mening dat vrouwen vaak te veel hooi op de vork namen en slecht konden delegeren. Alsof-ie de beste leerling was van één van z'n assertiviteitsopleidingen, gaf hij onverbloemd zijn mening, ook als je er niet om had gevraagd. In de jaren 90 legde hij de drie voorzitters van Ajax, PSV en Feijenoord, het vuur aan de schenen. Mes scherp en zonder scheenbeschermers. Zijn flamboyante karakter plus zijn imponerende voorkomen maakten van hem een markante persoonlijkheid. Charisma in de volksmond.



Ik stip dit aan omdat het daar aan schort bij Oranje. Het rent en het vliegt over het veld. Als een kip zonder kop en zonder Arie Haan als stuwende laatste man. Dat er niet hard genoeg wordt gewerkt is dan ook onzin. Ze werken juist té hard. Schrijnend voorbeeld is het eigen doelpunt van Donyell Malen (wat doen sommige ouders hun kroost toch aan). Ik als briljante rechtsbuiten, liet mijn verdediger in het begin van de wedstrijd altijd lopen. Net als René van der Gijp dat zei te doen. Niet dat ik Gijp met mezelf wil vergelijken. Daar zijn z'n literaire kwaliteiten net niet goed genoeg voor.

Mocht de tegenstander de bal verliezen, was het mijn bedoeling om de bal zo snel mogelijk te krijgen. Als de opzet slaagde had ik bijna vrij spel. Nu wilde Malen zich bewijzen en maakte een sliding à la Neeskens. Die deed dat echter op het middenveld. Neeskens was een geweldige middenvelder. Knapte het vuile werk op, plus dat hij aanvallend zijn inbreng had. De perfecte stofzuiger. Zelfs zo goed dat bij zijn strafschoppen het stof opvloog. Naast Johan Neeskens speelde Wim Jansen. Die in de WK-74 finale ook in z'n eigen strafschopgebied een sliding maakte. De ultieme 'schwalbe' was geboren. Wim was te gretig, net zoals Malen gisteren.

Dat we geen wereldklasse in het Nederlands Elftal hebben momenteel werd gisteren pijnlijk duidelijk. De enige die er voor in aanmerking komt zou Virgil van Dijk moeten zijn. Hij heeft de uitstraling van een vedette, maar ontbeert de broodnodige capaciteiten. Helaas is Frenkie de Jong geblesseerd. Een erg goede voetballer, een verbindingsspeler. Een kip met kop, waardoor linies kunnen aansluiten en de voorhoede bediend. Het is geen van Hanegem, maar wel een essentiële speler. Nu blijkt hoe belangrijk hij is. Hem wordt echter verweten niet te rennen, niet te bikkelen en geen haar op de tanden te hebben. Toen hij z'n recente blessure opliep blesseerde hij zichzelf. Net zoals van Basten ooit tegen Groningen gefrustreerd zichzelf blesseerde door een onbezonnen sliding. Schoenmaker blijf bij je leest. Als analist, met wat hij niet leest.

Gisteren werd na de wedstrijd Jerdy Schouten naar voren geschoven om aan de tafel van de NOS de verslaggever te woord te staan. Dat vond ik vreemd. Daar hoort een routinier te zitten of Ronald Koeman. Koeman kwam later nog aan het woord en ging helaas gelijk in de verdediging. Terwijl ie als meest scorende verdediger allertijden bekend staat. Schouten echter kwam met betere teksten dan van Dijk en Koeman. Als voetbal-jongensboeken personage was het achteraf een prima keuze. Er is nog hoop. Met deze Schouten komt het wel goed. Nu Oranje nog. Dan hoeft Koeman niet weer na twee minuten, rennend en gebarend langs de lijn, rood aan te lopen. Dan is het in de geest van de meest charismatische coach ooit: 'Kein geloel, fussballen.'

tong80

Van Tongerlo de wereld over. Op Internationale Nederlands-voetbal site overgenomen. Hoezo een boek schrijven ?

Herman. Ex-rechtsbuiten.

A good acquaintance of mine, Jan Schouten (ex-chairman FC Den Bosch, unfortunately died last year) has posted a nice video on Facebook. Entitled: "Women aren't lazy enough." 'As an entrepreneur, he was of the opinion that women often took too much hay on the fork and could delegate badly. As if he was the best student of one of his assertiveness classes, he gave his opinion unambiguously, even if you didn't ask. In the 90s he set the three chairmen of Ajax, PSV and Feijenoord on fire. Knife sharp and without razor guards. His flamboyant character plus his impressive appearances made him a prominent personality. Charisma in the mouth of the people.

I point out this because it supports that at Oranje. It runs and it flies over the field. Like a chicken without a head and without Arie Haan as the last man pushing. The fact that people don't work hard enough is also nonsense. They work way too hard. Donyell Malen's own goal is a striking example (what do some parents do to their brood). Me as a brilliant right winger, always had my defender run early in the game. Just like René van der Gijp said it would be done. Not that I want to compare Gijp with myself. His literary qualities are just not good enough for that.

In case the opponent loses the ball, I intended to get the ball as soon as possible. If the setup worked I almost had free play. Now Malen wanted to prove himself and made a slide à la Neeskens. He did that in midfield though. Neeskens was a great midfielder Cut up the dirty work, plus he had an offensive input. The perfect vacuum cleaner. Even so good that the dust flew up during his penalty kicks. Wim Jansen played alongside Johan Neeskens. He also made a slide in his own penalty area in the World Cup-74 final. The ultimate 'swallow' was born. Wim was too eager, just like Malen yesterday.

It became painfully clear yesterday that we don't have a world class in the Dutch national team at the moment. The only one to qualify should be Virgil van Dijk. He has the appearance of a fatty, but lacks the much-needed capabilities. Unfortunately, Frenkie de Jong was injured. A very good footballer, a connector player. A chicken with a head, allowing lines to be connected and operated the vanguard. It's not from Hanegem, but it's an essential player. Now it shows how important he is. However, he is taught not to run, not to bark and not to have a hair in his teeth. He injured himself after his recent injury. Just like van Basten once frustrated against Groningen, he injured himself due to an unconscious slide. Shoemaker stay with your read. As an analyst, with what he doesn't read.

Yesterday, after the game, Jerdy Schouten was pushed to the front to speak at the NOS table as the reporter. I thought that was odd. There should be a routine worker or Ronald Koeman. Koeman spoke later and unfortunately went to the defense immediately. While he's known as the highest-scoring defender of all time. Schouten, however, came with better texts than those of Dijk and Koeman. As a soccer-boy-books character, it was a great choice after all. There is still hope. It'll be fine with these Schouten. Now Orange is enough. Then Koeman doesn't have to run red again after two minutes, running and yawning along the line. Then it's in the mind of the most charismatic coach ever: 'No believe, soccer. '

'No believe, soccer.' Ha ha ha.

tong80

Tegenwoordig slaat de vertrutting en doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek genoeg weer toe. Op alle fronten. Een haarband is het gesprek van de dag (van Hanegem, Schrijvers en Geels droegen een permanent). Een middag met de familie doorbrengen is onvergefelijk (vroeger kropen de spelers 's nachts uit het raam om te hoeren en snoeren). Hoe durft een speler een plaatje op te nemen. (Cruijff gaf in de jaren 60 al een loei aan de draaischijf).



Regels zijn regels, und ordnung muss sein. Je moet op je woorden letten, want iedereen is momenteel heiliger dan de Paus en Bartje die niet voor bruine bonen wenste te bidden. De mediatrainers maken overuren en spelers die wel oprecht hun mondje roeren zorgen voor controversie (Seedorf, Weghorst, Kramer). We zijn in het pré-Beatleliaanse tijdperk aanbeland. Michael J. Fox speelt op Glansterbury samen met Coldplay de sterren van de hemel alsof-ie echt back to the future is komen aanvaren in een gele duikboot. Op tv is er geen authentieke band of zanger meer te zien. Alles wordt ondergedompeld in derderangs namaak, of tribute-gedoe. Elvis is een witte man met snor en de gillende Bi-Gees zijn transeksueel. Muziek is een wedstrijd geworden. Joost mag weten waarom. Echtheid wordt klein gehouden. Puurheid gediskwalificeerd. Niet alleen in Nederland en niet alleen in de muziek.

Na het recente Eurovisie Songfestival is het nu de beurt aan het Europees kampioenschap voetbal om mondjes te snoeren en alle spontaniteit en echtheid de nek om te draaien. Ik denk dat het begon mis te gaan toen Danny Blind op weg naar de penaltystip in de Wereldbeker finale van Ajax tegen Gremio, netjes in zijn hand hoestte. Tegenwoordig zou hij geel krijgen, omdat-ie verzuimde in z'n ellenboog te kuchen. Alleen de aanvoerder mag nog 'foei meneer de scheidsrechter hier trek ik uw beslissing in twijfel,' zeggen. Ooit zijn spelregels bedacht om sportiviteit te waarborgen. Waar er een paar jaar geleden werd besloten om bij eventueel buitenspel de aanvallende partij het voordeel van de twijfel te geven, is er nu een VAR die gebruikt wordt om alles wat voetbal leuk maakt de kop in te drukken.

Randje buitenspel bestaat niet meer. Een teennagel over het randje is al genoeg om over de kook te raken. Lekker ongedwongen juichend door de kamer rennen ( ik spreek uit ervaring) doe je niet meer. Want straks ben je vastgelegd door de buurtcamera van tante Bep en ome Koos. Ben je het lachertje in de buurt-app. "Vroeger" ging de discussie na een doelpunt of hij dubbel telde, of dat er qua doelsaldo nog één moest worden gemaakt. Tegenwoordig is er de vraag of de VAR zal ingrijpen ja of nee. Op een juiste manier gebruik maken van de VAR en andere moderne hulpmiddelen is toe te juichen, maar dan zouden ook andere regels veranderd moeten worden. Schaf bijvoorbeeld buitenspel af zoals het succesvol bij het hockeyen is ingevoerd. Doe ook iets aan de handsballen in het strafschopgebied. Zelfs bij volleybal mag je je voeten gebruiken. Zoals je bij bobsleeën je kont mag keren en bij hink-stap-springen je beste beentje mag voorzetten. Voetbal is inmiddels gekaderd in lijntjes en regels. Alles is strak geregisseerd. Spelers praten achter hun mond en scheidsrechters worden gesouffleerd.

Laat ik positief afsluiten. Er zijn ook voordelen aan het moderne-conservatisme. Als er nog één doelpunt van Lukaku wordt afgekeurd, is hij straks topscorer met 4 afgekeurde doelpunten. Met Afellay als analist, hoef je geen spreker meer te zoeken voor je uitvaart. Paul Verhoeven heeft scheidsrechters van Boekel en Makelie al gecast voor de Duitse remake van De Vierde Man als homofiele blazers. Douwe Bob en Tom Egberts komen in de rust van de finale op de koffie........Echte koffie.........met een wokeje melk.

tong80

Ik moet nog steeds goed op m'n bloeddruk letten. Zal nu maar even wachten met het meten, tot ik m'n pilletjes op heb. Ik zet namelijk een bakkie koffie en zet gewoontegetrouw m'n tv aan. Standaard begin is 'Goeiemorgen Nederland.' Niet omdat het hoogstaand is, eerder is het gewoonte om bij de nationale omroep te beginnen. Wat schetst mijn verbazing: zie ik de glimmende aal, de grimas uit de hel, de eeuwige zondaar.......Henk fucking Kamp. Ik dacht dat Rutte gisteren de schaamte voorbij was, door de Groningse flater en de toeslagenaffaire bagataliserend af te doen als smetjes op een verder schoon blazoen. Het kan dus altijd nog erger en schaamtelozer.

De domme doos Welmoed Sijtsma, stelde hem voor als de aftredende minister die weet hoe het is op het bordes te staan, en vast wel leuke anekdotes heeft over zijn jaren in Den Haag. Ze zei het echt. Zonder met haar ogen te knipperen. De beroeps tafelgast Wouter de Winter, zat er warmpjes bij en onthield zich van commentaar. Het moet tegenwoordig immers altijd en overal gezellig blijven. Daarom zei hij gisteren niks bij Vandaag Inside, toen de rechts-extremistische wolf in schapenkleren Johan Derksen doodleuk zei dat het tijd wordt dat het nieuwe kabinet begint om 14 jaar mislukt links beleid schoon te poetsen. Henk Spaan riep het jaren geleden in het geweldige radio-programma 'Tussen Start en finish' al: 'VUILNISMAN, KAN DEZE ZAK OOK MEE?'

tong80



'In oktober 2010 keerde Kamp terug als minister, nu van Sociale Zaken en Werkgelegenheid in het kabinet-Rutte I. In die hoedanigheid was hij ook verantwoordelijk voor de door de Tweede Kamer geëiste hardvochtige aanpak door de Belastingdienst van ouders die (deels) ten onrechte een toeslag hadden ontvangen, of niet alle benodigde informatie hadden aangeleverd, wat leidde tot de enorme misstanden, culminerend in de toeslagenaffaire.'
'Na de zwaarste aardbeving boven het Groningenveld tot dan toe, de aardbeving Huizinge 2012, besloot Kamp niet direct om de gaswinning te verminderen, maar in plaats daarvan eerst onderzoek te laten doen. Op dit besluit kwam veel kritiek.'

'Ook droeg Kamp bij aan de bouw van windmolens, om de energietransitie in gang te zetten, maar hij zag er geen heil in de CO2 uitstoot meer te verminderen dan de normen van de EU.'

'In 2016 kwam hij in verlegenheid toen bleek dat hij zijn persoonlijk e-mail gebruikte voor verschillende vertrouwelijke documenten en een staatsgeheim. Hij heeft in 2014 aangifte gedaan van het hacken van zijn privé e-mailadres. Dit heeft geleid tot een strafrechtelijk onderzoek, maar dat is uiteindelijk geseponeerd omdat er onvoldoende bewijs was voor een hack.'

Nu eerst koffie. Zwart.

Voor één keer val ik van m'n geloof. Geloof het of niet, zelfs mij zal het vanaf nu aan m'n letterlijke reet roesten. Het wordt tijd voor een gouwe pik. De punten pikken en inpakken. Schijt aan de duvel en z'n ouwe moer. Straks de gouden medaille koesteren. Er telt nog maar één ding: Europees kampioen worden. Zelfs de Grieken wonnen ooit het EK. De spelers van destijds worden nog steeds op handen gedragen. Het werden vanaf het EK 2004 godenzonen. Hun destructieve, verdedigende voetbal deed er niet toe. De Portugezen in tranen. De nog jonge Ronaldo leerde voor het eerst de oppergod Zeus kennen. De waterlanders stromen nog steeds over zijn wangetjes. Terwijl de Grieken hun enige voetbalprijs koesteren alsof het wijwater is voor de egoïstische pingelaar.



De triomftocht van "mijn" godenzonen begon op het heilige gras van Wembley. Onder leiding van de aardse J.C.. Bij leven en welzijn Johan Cruijff genoemd, werd het Griekse Panathinaikos met 2-0 verslagen. Met een generaal aan het roer kon het niet mis gaan voor Ajax. De opvolger van Rinus Michels werd de Roemeen Stefan Kovacs. Deze aimabele coach werd in 1972 en 1973 eveneens winnaar van de EC-1. Vóór deze triologie had Feijenoord de weg naar Europees succes al geplaveid, door in 1970 de EC-1 te winnen. Legendarisch is het commentaar van de al even legendarische verslaggever Herman Kuiphof: 'Hands, hij maakt hands, dat moet een penalty zijn, nee, het is een goal, hij laat doorspelen, en natuurlijk, zeer terecht, en Kindvall scoort, Kindvall scoort, hij wordt op de schouders nu weggedragen.'

Er scheidt Oranje nog maar twee wedstrijden van eeuwige roem. Van mij hoeft het Nederlands elftal woensdag en eventueel zondag een keer niet mooi, en/of aanvallend voetbal te spelen. Voor mijn part gaan ze met tien man voor het doel van Engeland bivakkeren. Loerend op een luizige counter. Ik zie schwalbes door de vingers. De Engelsen gele en rode kaarten aansmeren zal ik toejuichen. Tijdtrekken beschouw ik als broodnodig kwaad.

In de EC-1 finale 1971 scoorde Dick van Dijk de eerste goal. Het zou een mooi handgebaar naar Maradona zijn (De hand van God) als Virgil van Dijk woensdag, net zoals Maradona, ooit tegen de Engelsen met de hand het eerste doelpunt maakt. In de voetbalhemel geeft Herman Tsjuiphof commentaar, terwijl de kameraden Cruijff en Maradona, hand in hand, goedkeurend toekijken. 'We leiden. Zijn ze er toch ingetuind.....!' Na de 1-0 overwinning pink ik een traantje weg en denk: 'Dit is een goed stel hoor.'

tong80

Mijn eerste grote voetbal teleurstelling was op het WK-74. Ik was elf jaar, dus oud genoeg om het bewust mee te maken. Natuurlijk niet het hele plaatje, zoals dat wordt genoemd. De impact van zo'n toernooi, of het historisch besef kwam pas een paar jaar later. Op die leeftijd maakt één of twee jaar al veel verschil. Hoe ouder je wordt, hoe minder de afstand in jaren. Op het WK-74 waren de spelers bijna bejaard voor een jochie zoals ik. Terwijl Johan Cruijff pas 26 was. Mocht Cruijffie nog leven zou hij 77 zijn. Nu denk ik, hij is niet eens zo veel ouder dan ik met m'n 61 jaar.



Ik heb soms de neiging te veel aan het verleden te refereren. Dat krijg je doordat je levensgeschiedenis met als onderdeel de voetbalgeschiedenis steeds breder en langer wordt. Ik betrapte me er op dat als mensen het EK-88 bewierookten, ik zei dat we op het WK-74 nog beter speelden en nog meer impact hadden qua voetbalhistorie en belangrijkheid. Ook op FOK! word ik daar op gewezen. 'Opa spreekt' of refererend aan één van m'n voetbalverhalen (EK-88): 'Stond je achter het doel?' Dat EK lijkt voor mij nog redelijk recent, terwijl het alweer 36 jaar geleden is.

Als ik de spelers uit die tijd, of van dat EK als analisten op tv zie, word ik met m'n neus op de feiten gedrukt. Gullit lijkt wel een verkeerde kloon van zichzelf. Bij wie je niks meer herkent van de meest charismatische voetballer aller-tijden. Bij van Basten is van alle mysterieuze voetbalromantiek niks meer over en lijkt hij wel één van de twee grijze, mopperende opa's uit de Muppet-show. Als hem gevraagd wordt wat hij van de wedstrijd vond van het Nederlands elftal tegen Polen, doet-ie eerst z'n gebitje uit en vraagt om een glas water en een tube Kukident, waarna hij stamelt dat ie de wedstrijd niet heeft gezien omdat het kegelen bij bejaardenclub de Blauwe Knoop was uitgelopen.

Het afgelopen EK haalde het Nederlands Elftal de halve finale. Heel Nederland stond op z'n kop. Er werd van links naar rechts gesprongen en vice versa qua andersom. De pret kon niet op. Oranje was wat de klok sloeg en iedereen wist waar de voetbalklepel hing. Het zag er getikt uit en niemand maalde erom. Dat Malen bijna geen speeltijd kreeg, was bijzaak. We hadden immers Wouter. Wouter uit een jongensboek. Wouter was de Berry van Aerle van dit toernooi. Cultspelers die mee mogen doen omdat ze hun contributie op tijd betalen.

Er is en was echter één groot verschil. Iedereen wist tijdens het EK-88 dat 'Ons Ber' eigenlijk niet zo goed was. Maar dat het "type" van Aerle ook in een elftal hoort. Dat noemt men waterdragers, of stofzuiger, dienende speler kan ook nog. Wout Weghorst moest zich eigenlijk ook dienstbaar opstellen. Zijn inbreng hoort er uit te bestaan, dat-ie wordt ingezet als het spelverloop het vraagt. Bij achter-of gelijke stand. Pinchhitter of supersub zijn dan de benamingen voor deze meestal bonkige en lange spits. Koppen is wat ze het beste kunnen.

Dat Wouter één keer dit toernooi met zijn eerste balcontact scoorde, bezorgde hem een heldenstatus. Heel het land riep om hem. Wout was plots de verlosser en Nederlandse Messi. De Messias, de nieuwe Cruijff. Daarom vierde ik stilletjes mee. Ging mee in de roes. Het maakte me even niet uit op welke manier we speelden. Het afgrijselijke voetbal was niet om aan te zien. De punten werden gestolen en de Oostenrijkers en Turken waren plots onneembare vestingen met een ontzagwekkend en groots voetbalverleden. De Oranje nep borsten en plastic dildo's op het hoofd bij volwassen mannen beschouwde ik als normaal. René van der Gijp had al eerder de weg geplaveid voor deze ridicule carnavalsmars. Dus wie ben ik om het af te keuren.

Ik gunde deze generatie hun feestje. Cruijff, van Hanegem, Neeskens, Rensenbrink, Krol, Gullit, van Basten, Rijkaard, Bergkamp, Seedorf, Davids, Kluivert, Robben, van Persie en Sneijder waren voor even uit m'n geheugen gewist. Het Volkspark stadion was weer voor Oranje. En ik ging stiekem terug in de tijd. Zonder het aan de grote klok te hangen dacht ik: 'Daar stond deze opa toch maar mooi achter het doel waar San Marco scoorde en de Duitsers uit het toernooi kegelde.'

Vis moet zwemmen........

Ik was begin 20 in de zomer van 1986, wezen stappen in Den Bosch met een paar meiden uit Zaltbommel, eenmaal terug in Bommel, goed aangeschoten besloten we te gaan zwemmen in het natuurbad Nieuwe Tijningen/Put van Zaan. Ik woonde er vlakbij (Buitentuin), laken gehaald thuis, flesje wijn erbij. Het was bloedheet, en ik zou het nog heter gaan krijgen. 5 meiden, tieners en van voor in de 20. Uitgekleed tot het slipje, plagen, spetteren en spatten. Oeps, zwem ik toch per ongeluk tegen Katja aan, even blijven watertrappelen, en de tepeltjes, prominent uitstekend op haar grote borsten, tegen m'n borsthaar aanvoelen. Vluchtig kussen, daarna zoenen en lebberen. Bekken noemden we dat vroeger.

Ik begon het een beetje koud te krijgen, moe te worden, dorstig bovendien. Naar de kant gezwommen, goed afgedroogd en even op het laken gaan liggen. Annelies dacht hetzelfde en schurkte schurend tegen me aan. Van het één kwam het ander en ik had de tweede tong te pakken. Deze Tong liet zich niet onbetuigd en hengelde er op los. Die vangst liet ik me niet meer ontglippen.

Na een tijdje was de fles leeg, en besloten we naar huis te gaan. Katja en Annelies vonden mij wel aangenaam gezelschap geloof ik, gingen dan ook met me mee. Waar de fles leeg was, werd mijn hoop vol. Bij mij thuis even een afzakkertje halen. De wijn was er ook op dus werd het rosé. Ik woonde nog bij m'n ouders, dus we moesten rustig aan doen, niet te veel lawaai maken het was immers midden in de nacht. Ik hoorde pa snurken, dat gaf me altijd een gerust gevoel. Net zoals ik varende boten, de jaren daarvoor in de Vogelenzang als kabbelende geruststelling ervoer.

Annelies was echter een giebelkont, een luidruchtig huppelkutje. ADHD bestond nog niet, lekker wijf wel. Katja ging even plassen, toen ze terug de slaapkamer in kwam, had Annelies haar truitje al uitgedaan, en was me plagend aan het uitdagen. Katja moest lachen, en goed aangeschoten zei ze: 'Ach waarom ook niet, kan mij het schelen.' En volgde het voorbeeld van de luidruchtige Annelies.

Inmiddels was Annelies zo dronken dat ze steeds harder ging praten, en bulderend ging lachen. We gingen verder met ons biologische experiment. Het stond als een paal boven water dat ze het naar hun zin hadden. De natuur ontledend begon ik een beetje in het duister te tasten en als een blinde geilneef, met m'n handen, de grotten van Han te ontdekken. De staletieten hingen druipend aan de bovenkant, kunnen ook stalegnieten zijn geweest. Annelies was inmiddels ladderzat en had geen idee meer waar ze was of wat ze deed. Ik kon haar luidruchtige stem niet meer in toom houden.

Katja, ook aangeschoten zag het allemaal aan en probeerde deel te nemen aan onze speurtocht in de krochten van het genot. Toen gebeurde waar ik bang voor was. Annelies verloor nu echt alle controle en schreeuwde het uit. We waren goed of wel bezig of er werd op de deur gebonkt. Dat dit de druppel was en m'n vriendinnetje als de wiede weerga naar huis moest gaan. Pa naar beneden, in de kamer wachtend op wat komen zou. Katja en ik hielpen Annelies met aankleden. En passant was de fles rosé met een harde knal van m'n bureau op de houten vloer gekletterd.

Ik ging als eerste het schavot tegemoet, pa zat als een goedaardige beul te wachten om het eindvonnis te vellen. Als een IS-soldaat bereid om mij en m'n scharrel een kopje kleiner te maken. Een lesje te leren zogezegd. Ik kwam als eerste schoorvoetend de trap af en de kamer binnen. De priemende blik alleen al was dodelijk. Katja volgde, met moeite rechtop lopend. Zag aan pa dat ie haar niet onaantrekkelijk vond. Toen kwam de apotheose, de gruwelijke epiloog, het eindvonnis dat ik nooit meer zal vergeten.

M'n lieve pa had er geen rekening mee gehouden dat er nog een tweede dolle Mina de trap af zou komen razen. Annelies kwam met donderend geraas van de trap af gevallen. Slingerde zich strontbezopen, aan de deurpost vastgeklemd de kamer in. Als een heuse Bonny st Claire, die een hele fles Jägermeister van de Sint Bernardshond in één teug naar binnen had gekeild, liet ze zich ongegeneerd in de grote leren stoel zakken. Als een spastische bouwvakker on acid bewoog ze alle kanten op en sprak de legendarische woorden: 'Daw menweer, bemt uw de vadew vam hewmam?' 'Sowwy voooor de rosseeee ongewlukje, aamwgemaam ik bem Annelies' Een maand later woonde ik op mezelf.

Herman. Zwemdiploma-B(ommel)

Herman in 2020......

'Door alle corona-ellende en polarisatie in ons land, raakt het showbizznieuws af en toe behoorlijk ondergesneeuwd. Toch gebeuren er nog veel opzienbarende dingen in BN’er-land. Zo zijn de billen van Quinty Trustfull in de afgelopen twaalf maanden een maat groter geworden. De kadetten van Quinty staan tegenwoordig behoorlijk op springen. “In het laatste jaar ben ik een maat groter geworden bij mijn billen, waar ik heel blij mee ben“, onthult de 48-jarige Koffietijd-presentatrice op Instagram.

Het is voor Quinty een behoorlijke struggle geweest. “Ik heb namelijk nooit echt billen gehad. Ik weet het, de meeste mensen zijn blij als ze afvallen, maar ik ben juist blij met meer bil.”
Hoe heeft ze haar billen laten groeien? “Goed en gezond gegeten en veel getraind (squattend door het leven). En nog steeds kan het beter, maar ik ben er tevreden mee.”

De billen van Quinty springen er kennelijk behoorlijk uit, want op Instagram krijgt ze er nu complimentjes over. “Dag Quinty, ik heb een vraag. Mijn dochter wil graag Quinty Trustfull-billen, dus ik dacht: ik ben zo vrij je te berichten. Heb je tips voor haar? Fijne avond. Groeten, Toos.”

Gezien haar billenverleden vindt Quinty dit een erg mooi compliment. “Je snapt het, mijn avond kan niet meer stuk.” Het nieuws dat het Quinty maar liefst een jaar heeft gekost om bilvolume te creëren zal voor gefronste wenkbrauwen zorgen op de studiovloer van Koffietijd. Eén bilmaat groeien is voor Loretta Schrijver immers een reguliere vrijdagavond.'

tong80

Rondje braderie was ouderwets leuk en gezellig vanmiddag. Onder een heerlijk zonnetje bietje Bommels ouwehoere (kleppe), met de Bums bijvoorbeeld. (Witte da Jaap al langer in Bruchem woont dan in Bommel?) Of mej Annemarie en dochter Marrianne van Bruchem. Zo hiette ze nie meer, maar dan witte over wie ik het heb. En is ut een mooi bruggetje. Een andere Jaap, Jaap Giltjes, hield traditioneel namens de EHBO, een oogje in het zeil. Dè waor ok weer een mooi brugske, al zeg ik ut zelluf. Terwijl de groenteboer uit Wijk-en Aalburg, mej z'n heerlijke aardbeien, op z'n vertrouwde plek stond, op de hoek van de Boschstraat nust Robbie en z'n sigaren, sigaretten en andere handtasjes. De stroom was efkes uitgevallen, maar Grat en Patricia konden ze al snel weer bruin bakken. De aroma kwam me tegemoet.

Ge kunt nie mej iedereen ouwehoeren, dus af en toe een groet of van afstand ff zwaaie. Mej Regina en Gerrie bijvoorbeeld of mè Jan Tattoo-Sidiropoulos (Z'n broer Paflos, noemden we vroeger gekscherend papfles). Ik tikte in het voorbijgaan de verkeerde op z'n schouder. Toen-ie zich omdraaide bleek het niet Jan Nijhof te zijn. Maar hij lekt er gruwelijks veul op. Samen mej de moeder van Henkie van Eck een enveloppe getrokken. Er zat niks in. Nie ins een bietje gebakken lucht. Iets verderop had ik meer geluk.

"Toevallig" heb ik nieuwe wandel/sportschoenen nodig en kwamen ze op m'n pad. Hij zei dat-ie een neef van Ino was en z'n handel kwijt moest. Als er één naam in Bommel voor sportiviteit en betrouwbaarheid staat is het wel Stehman. De schoenen kostten me 25 euro, terwijl ze winkelwaarde 100 zijn. Dus snel over de brug gekomen en nu in het bezit van een paar mooie schoentjes. Hier kan zelfs geen gedicht van Martinus Nijhoff tegenop. Dit was mun lutste bruggetje voor vandaag. Oh ja, de neef van Ino komt uit Waardenburg. Sorry, toch nog een brugske. 🙂

Herman/tong80

Remco Pasveer schreef gisteren tijdens Ajax-Panathinaikos een pagina in het grote penaltie-sprookjesboek. Of het zal beklijven staat in de sterren en toekomst geschreven. Eén doelman bivakkeert er al 38 jaar.....Helmut Ducadam.



Sommige spelers worden na hun carrière herinnerd door één wapenfeit. Robbie Rensenbrink wordt onrecht aangedaan door alleen aan zijn bal op de paal te refereren, in de laatste minuut van de WK-78 finale tegen Argentinië. Andere spelers teren op zo'n gebeurtenis. Zijn trots op dat ene spotlight-moment. Danken er soms hun status aan. Zoals ook Helmuth Ducadam. De doelman van het Roemeense Steaua Boekarest in de jaren 80.

Nooit had een Oost-Europese club de EC-1 gewonnen. De huidige CL. Wel had Dynamo Kiew in de jaren 70 en 80, onder de legendarische trainer Lobanowski, furore gemaakt in andere Europese competities. Mei 1986, Steaua Boekarest speelt de EC-1 finale uitgerekend in Spanje tegen Barcelona. Barcelona had vreemd genoeg nog nooit de hoogste Europese prijs gewonnen, kreeg nu een schot voor open doel en de winst was eigenlijk al binnen. 50.000 tifosi op de tribune, naast een handjevol communistische, geprivéligeerde Bobo's uit Roemenië.

Ducadam speelde de wedstrijd van zijn leven. Het was na 90 minuten 0-0. Na de verlengingen stond het nog steeds 0-0. Ducadam was op dat moment al een held aan het worden. Zijn ultieme hoogtepunt moest echter nog komen. Het leek alsof ie net was warmgedraaid toen ie de eerste strafschop in de penaltiereeks stopte. Dat bleek ook zo te zijn. Nummer twee volgde, en nummer drie. Bij de vierde gestopte penaltie werd het oorverdovend stil in Sevilla. Een legende was geboren. De Oost-Blokker Panenka werd onsterfelijk door een geniale strafschop. Een andere Oost-Blokker door er vier op een rij te stoppen.

Barcelona moest nog een paar jaar wachten op Cruijff en Koeman om de cup met de grote oren te winnen.
Ducadam zelf heeft daarna nog maar een paar wedstrijden gespeeld. Hij moest stoppen door bloedarmoede. Letterlijk arm zal ie na 1986 niet zijn geweest. Het voetbal was wel een cultheld rijker.

Ik hè niks tege buitelanders uit een ander land. Ik bedoel andere landen moete er ook zijn anders kun de nooit nie eens naar het buiteland op vakantie. Zoals Majorka of griekeland of een ander land met de zee in de buurt. In nederland is het druk genoeg me buitelanders die hier naar toe kome buite de vakantie om. Die wille dan blijve en houde dan de ballebak van de ikea bezet. En dan kan de nederlandse jeugd fluiten op hun vingers naar de ballebak. Dan zegge ze da ieder een dezellufde rechte mot hebbe. Maar ik vin altijd de indruk da ze worre veurgetrokke. Want ze zijn op de vlucht veur de vluwelehanschoenen. Van de geitewolle sokke. Da Of hier al ware uit ut buiteland, maar dan deur hun vader en moeder uit de eerste ligting.



Komp om da wij ze mè ope arme ontvange. Kik da ze hier op vakantie kome viere, motte ze helemaal zelluf wete. Da krijde ache atraksies het. Zoals de zandgat, Put van Zaan, de ef teling en de Ikea vlak bij eindhove. Dan hek ut nog nie gehat over alle duive op de dam. Die schijte alles onder. Maar daar kunne de buitelanders dan weer niks an doen. Da zijn ok maar toeristische mense. Die neme ze nie zelluf mee. De duive op de dam. of andere pleinen in de stad zoas de Mert.

Moest er nog bij kome ok. Da ze zelluf de duive meeneme. Veur de lieve vrede te beware zegge ze dan. Maar ze vrete wel alle takke van onze duive op. Kunde zien op de tekeninge. Hebbe ze altijd een tak in hun mond. Da zie de hier nooit nie bij de egte nederlandse duive. De Nederlandse duife melkers moete hun poot stijf houwe. En opkome veur de oprechte, hart werkende koerden de duif.

Wak wou zegge en liege nie dak ut best wel kut feind veur die turke. Ik kende mijn beste turke bij shoarmazaak Ramses. Daar kwam ik al zo lang dak vergete ben hoelang da al nie is gewist dak daar veur het eerst kwam. De lutste keer hak me Ramses te doen hij was zo stil dus ik hem de ore van de kop gelult en veul bestelt om hem te trooste. Eigeluk ken ik verder gin turke maar volgens Ramses motte nie kijke naar de voor oordele op tv da nie iedere turk in een tenk over otoos en over brugge rijt. hun baas is geen lievertje zij Ramses ge meugt daar niet zegge wagge wel kunt zegge in nederland agge vrije mening het. Om te uite. Da ze daarom wel naar nederland wille kome maar da de niet mag van hun baas die de lijding het aan het hooft van hun land.

Mun opa hat ok duive. Toen hadde ze nog geen shoarmatente en minse die Ramses hiete. Ja Ramses shaffie die keek altijd omhoog met zun maat Sammie Mijdam om de duive die op zun hooft poepte. Toen hadde we wel oer hollanse chineze zaken, me kroepoek en mooie watervalle op de muur. En een televisie die op de verkeerde zender stond veur de sport op zondagmiddag agge moes wachte op oew nummertje.

As de duif dood was deed opa um altijd in de soep om te eten. Daar had Toon Hermans nog een nummer over. Da de duif doot was. En over een bal gehakt die hij nust de soep legde. Hij moest wel eerst dood zijn anders verbrant de duif levend da wilde opa nie denk ik ten minste ak er over nadenk. Ik ga vande week weer is naar de TIGO. Daar hedde gehaktballe en nasischijfe nust elkaar in de chinese muur. Da fein ik zo mooi. Net zoas de ijs van Anton Tigo. Van alle kleure, da vink het mooiste. Dat da allemaal kan nust elkaar in Bommel. Da noeme ze tulerantie. Net zoas ik voor Nivo ben en de Tigo voor Nec. Maar daar kan Anton niks an doen. Da zit in zun gene. Daar wort ie aan geholpen.

Dan ga ik nu ff bijkomme van de bommelweek en de kermis. Da hakt erin op oew ouwe dag. Volgend jaar maar in de draaimole in plaats van de botsautoos. Dan meude gratis een extra rondje ache aan de pluim het getrokke. Omda een rondje in de kroeg nie meer is te betale qua geld om uit te geve. Net zoas de suiker Spin die ok zo duur zijn geworre. Maar goed een kleinigheidje houde tog zou Chris van Brakel zegge. Nou minse truste veur straks en merrege gezond weer op.

Herman.

Vriend van me hangt volgende week in een galerij. Tentoonstelling van ons bekende kunstenares.

Zo'n 20 jaar geleden was ik in concertzaal Willem 2. Concert van punkband the Dwarves. 'Hier zie je hem wel.' Ferdy, was het die me aansprak. 'Hier zie je hem wel.' Hij doelde op het feit dat de gitarist helemaal naakt was, alleen een masker droeg hij. Verder ruige muziek, passend in ons beider straatje. Misschien toch een beetje schaamte. Je geeft jezelf immers niet zo maar ongezien bloot.

Drie maanden geleden zag ik in de Boschstraat een grote man in hemsmouwen, gebogen over de vuilcontainer. Korte mouwtjes, terwijl het weer er niet toe uitnodigde. Ik sprak hem aan. Ik wilde hem vragen of het niet te koud was. Hij hief zijn hoofd, het was Ferdy. Voordat hij me antwoordde, schoot ik vol. Ik weet niet waarom. Hoeft ook niet. Sommige mensen hebben dat, ze laten je niet onberoerd. Ferdy is zo iemand. Daarom herrinner ik zijn woorden nog van 20 jaar geleden: 'Hier zie je hem wel.'

Twee maanden geleden ging de deurbel. Ferdy. Alsof-ie hier wekelijks over de vloer kwam. Het was de eerste keer. Ik woon al 30 jaar in "de stad" Na het compliment voor het mooie uitzicht op 'de toren' een uur de huidige wereldpolitiek, muziek geschiedenis en het onstaan van rechtsgedraaide Bulgaarse yoghurt door genomen te hebben, verliet hij m'n flatje. Vorige maand kwamen we elkaar weer tegen in 'de stad.' Hij had een hartaanval gekregen, en moest worden geopereerd. Hij vertelde me dat-ie angstig was voor de operatie. Hij was bang dat er niks meer was na overlijden. Mij is dat twee jaar geleden overkomen. Ook een open hartoperatie. Ik zei dat ik er "onverschilliger" instond. Dat ik, misschien tegen beter weten in, de kans open liet dat er wel iets na het aardse bestaan bestond.

Nu hangt de grote man met dito baard, hier aan de muur. Weer in 'de stad.' Hij heeft inmiddels de operatie achter de rug. En hij leeft nog. 'Hier zie je hem wel.' Mooi, prominent en , vraag me niet waarom, met een kat op z'n hoofd. Zijn baard is inmiddels drie keer zo lang en breed. Zijn uitstraling lijdt daar niet onder. Ferdy heeft zo als dat heet: charisma. Hij laat je niet onberoerd. Misschien is de baard een schild. Zoals het masker van de gitarist van The Dwarves. Ferdy is niet klein te krijgen. Letterlijk en figuurlijk een groot mens.

Daarom hangt hij hier. Prominent, in hartje Zaltbommel. Zijn stad. Met het hart op de juiste plaats. 'Hier zie je hem wel.' Ik krijg weer vochtige ogen.

Herman.

Ik bedenk me af en toe, hoe vergankelijk tijd is. Hoe snel de tijd gaat. Ik word in oktober 62. 30 jaar geleden lijkt als de dag van gisteren. Over nog eens 30 jaar ben ik 92. Het Torentje als stamkroeg is alweer 40 jaar geleden. De Boemel, alleen van horen zeggen.

Jan van Hees bijvoorbeeld. Iemand die altijd aanwezig was. Een markante Bommelaar. In mijn herinnering is Jan al op leeftijd. Terwijl ie niet oud is geworden. Ik ben inmiddels 20 jaar ouder dan Jan destijds.
Als je 10/20 jaar Bommel uit bent, is er zoveel veranderd. Scholen zijn verdwenen. Zwembad is er niet meer. De sporthal wordt gesloopt. De ijsbaan ? Er lag vroeger al geen ijs op. Olympia en NIVO zijn samengesmolten. Maar de oude Bosscheweg is ingeruild voor sportpark de Watertoren.

Zeiken en zeuren is wel intact gebleven. Bommel bruist als nooit tevoren. In de zomer is er altijd wel iets te doen. Zelfs de kermis is weer terug. De zeiksnoren zie je nooit. Je ziet of hoort ze niet als er iets leuks is georganiseerd.
Ik ben trots op Bommel. Nu nog dat Fiep en Jip en Janneke gedoe wegpleuren. As of er verder niks anders is in Bommel. De Jan van Heesstraat, of de Bumslaan, Correke de Gramwijk, Ad van Tricht zwembad, Huubkes buurthuis, Jantje Willekes straat, An de Kneuter zangfestival, het ome Sijmstraatvoetbal toernooi, Rein van Willigen dagbesteding, Henk de Vries vrijwilligers dag, Erika Flach kunstroute etc. en tevens enzovoort.

'Nee, ik hit Driek zei Driek.' 'Gehit toch allemaal Jan bij jullie?' 'Bijna allemaal, m'n vader hiet Henk.' 'Ik dacht dat juist Henk, Jan hiette.' 'Nee de vader van m'n vader hiette Jan.' Net zoals nog drie andere in de familie.'

'Das dan drie keer Jan, Driek. Veur het zelfde geld hadde Driekus Jan gehete.' 'Net zoals Jan Hendrik van Veen op de lagere school. Die hiet gewoon Johnnie.' 'Ik noem m'n broer ok gin Jan Willem.' Zo vroeg ik laatst aan Nel, hoe het met haar broer ging. Jan Jozuis de Cuick. 'Wie ?' vroeg ze ? 'Zo noemen we hem al 40 jaar niet meer.' Ze lag in een deuk. 't is gewoon Jan.'

Afijn, na het handen schudden, ondertussen kijkend naar de imposante tatoeage op z'n arm. Zal vast moeder, met een hartje, op hebben gestaan, begreep ik dat ze wel allemaal Welsing heten. Kwam ik al helemaal in een moeilijk pakket. Van de één naar de andere Welsing gingen via Schouten en Damen terug naar de roots van de ultieme ijzerboer. Henk Elsink. Geintje. Henk Welsing. De ontmoeting met Björn vanochtend was te kort om er een stukje over te schrijven. Hoe jammer ik het ook voor z'n moeder Ani van Lith vind. Die zou wat trots zijn. Zelfs iets bij Björn om naar op te kijken.

Terug naar het ijzer vreten. Voordat we de rode draad van het verhaal vergeten. Ik wist inmiddels dat Henk, Henk hiette. Volgens Driek, de oudste en langst werkzame ijzerboer in de Bommelerwaard. Boer klinkt misschien denigrerend. Maar ijzer-agrariër bek nie echt. Vergeten naar z'n leeftijd te vragen. Maar de vader van Driek en de Jannen. de zoon van de opa van de Jannen, die ok Jan hiette, mot wel tegen de 90 lope. Hij loopt nog steeds mee, al beunend en steunend met z'n zoon. Drie keer raaie mè wie.

Toen Opa Welsing uit Veenendaal moest vertrekken zocht ie z'n heil in Bommel. Toen waren we nog gastvrij. Is er nog een ziekenhuis kerk-en straat naar vernoemd. Hoor net nu de klokken luiden. Henk Welsing ging al jong werken en voor zichzelf zorgen. Kwam er een gezin bij. Henk Welsing was Mark Rutte 50 jaar voor uit, met het verschil dat de participatie-samenleving van Henk Welsing er socialer uit zag dan het gedrocht van Mark Rutte.

Na het kamp, zoals we dat in de volksmond noemen, moest ie een ander adres zoeken. Het werd gesloten, en de bewoners werden naar een groot woonwagenkamp in Tiel gedirigeerd. Ho even dacht Henk Welsing. 'Bommel heeft m'n hart gestolen.' 'En ik ga geen aangifte doen.'

De vader van Driek en de hoeder van de naam Jan, woont nu al bijna 50 jaar op de Heksewal. Dat noemen we nog eens integreren. Henk, de hardwerkende ijzerboer, heeft later alsnog aangifte gedaan bij de gemeente Bommel. Of ze in het geboorte-register erbij wilden zetten dat z'n dochters geen Jan heten.

Herman. Ooit Sophiahofje en Vogelenzang.

Arme huidige generatie voetballiefhebbers. Het is al behelpen deze eeuw, met volgens de FIFA (en haar verkiezingen) maar 2 stervoetballers. Toernooien die het aanzien niet waard zijn. Een 21ste eeuw waar fucking Miroslaw Klose WK-topscorer allertijden kan worden. Nederland na 2014 geen topaanvaller meer heeft. Men zich drukker maakt over een haarband dan over het weggooien van de Nederlandse reputatie qua mooi aanvallend voetbal. Straks 64 landen op een WK. (De Oranje-camping tijdens het WK-2030 wordt opgeslagen op de Kaaimaneilanden, wegens lekker centraal gelegen). Gelukkig wordt de immens populaire, sympathieke, briljante technicus Memphis Depay de opvolger van Robin van Persie als Oranje topscorer. Nu nog hopen dat de buitenlandse wondercoaches het gedateerde gedachtengoed van de Kromme en Cruijffie voorgoed bij het oud vuil zetten. Anders valt er niks meer te zeiken door deze voetbal opa. Nu FF pissen en de geraniums watergeven.

Herman-Ex-rechtsbuiten.

In 1985 was Kees de Bil één van de grondleggers van de Bommel-revue. Een initiatief om oude en actuele Bommelse gebeurtenissen in revue, muzikaal, cabaret, dans of musicalvorm gemixt en gezamenlijk op het toneel te brengen. Zo begon de stichting Bommel-revue aan een serie voorstellingen, waaraan veel verenigingen, jonge- en oudere Bommelaren vol enthousiasme, om de vier jaar, een bijdrage gingen leveren. Kees de Bil werd de eerste voorzitter. Geen verkeerde keus natuurlijk. Kees kent iedereen en iedereen kent deze aimabele man. Zonder hoog van de toren te blazen straalt ie door zijn uitstraling gezag uit. Op zijn boerenfluitjes had ie de juiste noten op zijn zang. Ook voor de teksten van o.a oud-huisarts Hans van den Bosch stonden de mensen in de rij voor theater Poorterij.

Na zes keer een Bommel-revue op de planken te hebben gebracht, kwam de inmiddels traditionele Bommelse show in de Poorterij jammer genoeg op een laag pitje te staan. Persoonlijke omstandigheden van de drijvende krachten achter de Bommel-revue verhinderden de aanpak van een volgend project. Gelukkig was het vuur nooit helemaal gedoofd!

Vijf jaar na de zesde Bommelrevue, droeg het oude bestuur de fakkel over aan een nieuw bestuur en in november 2007 werd 'Tijden in Beeld' met veel succes voor een enthousiast publiek gepresenteerd! M'n moeke, Letta, speelde natuurlijk ook weer mee. 'Zijde gij er een van Letta's?'' Net als met Kees, kent iedereen Letta. Is er enige twijfel, zeg ik dat ze van de drieling is. Dan valt het kwartje definitief.

Mijn moeke, ik noem haar tegenwoordig Fittipaldi, stond een paar jaar geleden plots midden op de Steenweg stil. Ze kon geen kant meer op, en uitstappen was onverantwoord. Haar scootmobieltje begaf het. Links en rechts auto's toeterend en knipperend dan wel zwaaiend. Kees zwaaide naar moeke als de koningsmuzikant van Bommel.

Echter, 50 meter verderop bedacht-ie zich. Letta midden op de Steenweg, zwaaiend naar auto's terwijl ze er allang niet meer woont. Daar klopt iets niet. Kees reed een blokje om, reed achter de ontstaande file aan. Zette zijn vrouw Mini uit zijn wagen, alsof ie een vlaggenmast in de top hees. Gezamenlijk redden ze zich uit deze situatie. Als jazz-trompetist wist Kees natuurlijk hoe het is om te improviseren.

1 november krijgt moeke de sleutel van haar nieuwe kamer, in de nieuwe Wielewaal. Iets verder van de stad. Maar nog steeds dichtbij genoeg om in haar scootmobiel haar visje te gaan kopen. Een hele onderneming voor de bewoners. Ze ziet er natuurlijk tegenop, maar verheugt zich ook om een nieuwe start te maken. Moeke speelt geen theater meer, Kees woont niet meer heel het jaar in Bommel. Maar ache ze ziet, of ache ze tegekomt, meude heus wel zwaaie. Deze column motte ze maar beschouwe as een loftrompet. Da we er effe bij hebbe stilgestaan. Gelukkig nie midde op de Steenweg.

Herman.





[ Bericht 3% gewijzigd door tong80 op 05-09-2024 17:44:01 ]

Van Dennis Bergkamp wordt gezegd dat ie alleen maar mooie doelpunten heeft gemaakt. Dennis, the Non Flying Dutchman, maakte inderdaad schitterende doelpunten. De keuze welke de mooiste was is geen moeilijke. Dat was het wonderdoelpunt tegen Argentinië op het WK-98. Heel Nederland in de wolken en Dennis in de zevende hemel.



Er is een andere Nederlander die wel vloog. Op een WK zelfs. Scoorde niet met fluwelen voet of met een lobje. Met zijn kopbal in de finale van het WK-78, ook tegen Argentinië, brak de hemel open voor Oranje in het blauwe bastion. Dick Nanninga maakte als invaller de gelijkmaker. De 1-1 betekende verlengingen. De spits, met bakkebaarden tot op zijn kin, van Roda J.C werd pas in 1978 international. Waar een andere J.C. het af liet weten nam de ketting rokende Groninger de honeurs waar op het WK in Argentinië. Op een vraag van een journalist wat ie van het dictatoriale regime van Videla vond, antwoordde hij dat ie de kogels gewoon terug zal koppen. De finale ging alsnog met 3-1 verloren na verlengingen.

Dick Nanninga blijft echter de enige Nederlandse voetballer die een velddoelpunt heeft gemaakt in een WK-finale. Rensenbrink schoot vlak voor tijd op de paal, waar Arjen Robben in een andere finale, de hak van de doelman van Spanje, Cassilas, raakte. De lange, keiharde spits moest het niet van hakballetjes hebben. Hij maakte wel gehakt van de verdedigers. De doelmannen bleven liever op de lijn staan. Een duel met Nanninga was bij voorbaat een verloren strijd. Dick Nanninga was een unieke speler. Werd pas op zijn 24ste prof.

Cor van der Gijp, de all time topscorer van Feijenoord, en oom van René haalde hem naar Veendam. Samen met Ruud Geels is Nanninga de beste kopper die in Oranje heeft gespeeld. Hij speelde 15 interlands waarin ie zes keer scoorde. 15 interlands lijkt niet veel. Maar voor een spits die bij Veendam begon op 24jarige leeftijd en diep in het zuiden bij Roda JC eindigde als bloemist, een respectabel aantal.

De bourgondische Groninger en levensgenieter trof het daarna minder. Hij kreeg suikerziekte. Dat krijgen wel meer mensen. Bij Nanninga kwamen er echter complicaties. Zijn linker onderbeen moest worden afgezet. Door een infectie kwam ie zelfs vier maanden in coma te liggen. Ook zijn rechter onderbeen moest daarna worden afgezet. Een reus was alsnog geveld. Door hoge koorts overleed de held van het WK-78 op 66jarige leeftijd in het ziekenhuis van Maaseik in België. Een boom van een vent, zijn wortels in Groningen, zijn takken uitgeslagen in Limburg, alsnog neergehaald. Wat blijft is de herinnering aan een historisch doelpunt. Dick Nanninga had zijn laatste luchtduel verloren.

tong80

Hans Kraay junior speelde vaak toneel tijdens Voetbal/Veronica Inside. Dat is jammer omdat ie wel zinnige dingen te zeggen en melden heeft. Hij liet zich, als het kale mannetje bij Bennie Hill, vrijwillig op z'n kop slaan. De ene keer letterlijk door de goeie lobbes Jan Boskamp (het betere schouderwerk), de andere keren figuurlijk door Gijp en Derksen. Die plaatsten stelselmatig denigrerende opmerkingen als Kraaij wel degelijk iets zinnigs zei. Kraaij speelde dan (meestal) het opgewonden standje, zoals hij dat ook op het veld als voetballer deed. Als ze er aan de tafel een warboel van maakten, pleurde de luis in de pels, de overal mislukte programmamaker, verslaggever of interviewer, de wanstaltige schlagermuziek karaokende Wilfred Genee er een poep-en pies filmpje in. Dan nog het liefst een video van de opgewonden Kraaij, die langs de lijn als amateurcoach z'n jasje op de grond smeet. Het geruzie was vaak gespeeld, want immers alles voor de kijkcijfers.



Hij was een talentje in de jeugd bij Feijenoord. Een groter talent in dat B-elftal was ene René van der Gijp. Gijp was toen al een losbol, en werd bij Feijenoord, toen-ie zich met bolhoed en wandelstok, met een taxi voor het trainingsveld had laten afzetten, weggestuurd. Gijp haalde met een omweg, Sparta, Lokeren....PSV, toch nog de top en het Nederlands elftal. Gek genoeg zegt men toch nog steeds dat Gijp er meer uit had kunnen halen. Dat zou kunnen kloppen. Maar misschien had vd Gijp deze instelling en gedrag wel nodig om zich prettig te voelen, te presteren.

Toen de vader van Kraaij Jr., Hans Kraaij Sr., manager was van Feijenoord, stond Jr, op het punt van debuteren in het eerste. Zijn dominante vader, besloot echter zijn invloed te laten gelden en stak daar een stokje voor. Kraaij Jr. zou te onvolwassen zijn en z'n pa was bang voor een afgang. Kraaij Sr. zal eerder aan zichzelf gedacht hebben. Hij zou er misschien op aangekeken worden. Senior was toch al van de onzekerheid. Bij Ajax en Feijenoord moest hij wegens het feit dat-ie niet tegen spanning kon voortijdig opstappen als trainer en technisch directeur. Het ego van Jr.'s vader was sowieso al groter dan de gemene deler, gezien het feit dat ie niet meer aan tafel wilde zitten bij Gijp en Derksen, omdat-ie te weinig spreektijd kreeg ten opzichte van die twee.

Kraaij Jr. heeft ondanks dat-ie het bij Feijenoord niet haalde, toch nog geschopt tot prof. Letterlijk en figuurlijk. Een carriere van meer dan 15 jaar zelfs. Waar Sr. groter was dan de gemene deler, was Jr. eerder een gemene uitdeler. Verborgen bleef zijn voetballende talent. Hij dacht zich alleen te kunnen handhaven in het betaalde voetbal door als een zeis over het veld te razen. Hij wist dat-ie Zeist (trainingscentrum Nederlands-Elftal) nooit zou kunnen halen. Zijn ego echter zat hem niet in de weg. Als ie niet voetballend over de tong zou gaan of anderzijds er bovenuit kon steken dan maar schoppend en tierend.

Kraaij Junior kreeg ooit een schorsing van 24 wedstrijden. Later gereduceerd tot 15. Hij gaf scheidsrechter Wil de Vrieze een schouderduw. Had in het American Football niet misstaan. Junior ging in de geschorste periode dan ook in Amerika voetballen. Speelde toen in hetzelfde elftal met één van de beste spelers ooit. Wie kan zeggen dat ie met George Best samen heeft gespeeld ?

Inmiddels is Kraaij Jr. al meer dan 30 jaar werkzaam als reporter op tv. Veelal in de KKD. Hij neemt blijkbaar genoegen met een rol aan de zijlijn. Dat is jammer. Net zo jammer is dat hij een vreselijk programma met homevideo's presenteert. In het voedbalpanel (Voetbalpraat) bij ESPN heeft hij altijd zinnige woorden. Daar hoeft-ie geen toneel te spelen. Hoeft hij zich niet te laten kleineren en wordt hij niet uit de tent gelokt door een omhooggevallen haarstukje. Ik zou hem graag terug zien in VI. Doe er dan gelijk Wim Kieft bij. En als frisse wind Theo Janssen, die helaas ook z'n image tegen heeft van losbol en drankschuit. Mogen in het vervolg Wierd Duck, Hélène Hendriks, Heleen van Rooijen, Job van der Knoestert en andere kontlikkers van Derksen thuisblijven. Kunnen ze lekker homevideootjes kijken. En naar Vandaag Inside. In een oud-tevens nieuw jasje. Allebei gepresenteerd door.....Wilfred Genee.

tong80



[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 12-09-2024 18:21:33 ]

quote:

Op donderdag 12 september 2024 18:13 schreef Socios het volgende:
voedbalpanel, ja?

Al veranderd/toegevoegd.

Ik liep vanochtend met twee tassen vol boodschappen van de Appie, tegen de wind in, kromgebogen naar m'n flatje in de Jan Haeckenhof. Wilde net de Koningstraat ingaan toen ik werd toegezwaaid. Het was de altijd vriendelijke verkoopster van de Etos die de winkel opende. Zoals het hoort goed gebruind en in het zwart. Ze riep dat ze mijn stukjes graag leest. Leuk, zei ik. Maar kijk wel uit met wat je zegt, ik schrijf er zo een stukske over. Ze moest hard lachen. Misschien geef ik je wel een bijnaam. Ze schaterde het uit.



Vorige week had ik het er over dat er zoveel verdwijnt en verdwenen is in Bommel. Voordat de Etos er kwam, zat er de Aldi. Daar nog voor Expert. En nog langer geleden Volume. Dit rijtje namen toont in een paar zinnen aan hoe snel het gaat. Of juist langzaam. Net wagge wil. Ik wilde de verkoopster een stoere bijnaam geven, maar ik wist niet eens hoe ze in het echt heet. Ik terug naar de winkel. Ze bleek Marianne Wijnnen te heten. Met twee 'ennen' zei ze. Of het haar voor-of achternaam betrof weet ik eigenlijk niet. Daarom gewoon allebei met dubbel n. Altijd beter dan een dubbele tong. Qua wijn dan.

Bijnamen, ook zoiets wat langzaam verdwijnt uit Bommel. Wie wit nog wie De Tor was, of De Schuuk ? Gerrit de Koreaan. Net als De Lub en De Kneuter wonend in De Puddingbuurt, oftewel Peyton Place. Om de hoek in de Agnietenstraat woonde Cor de Kat. Ik vermoed dat Dikke Ton daar zijn vleeswaren haalde. Die woonde immers iets verderop in de Maasstraat. Dat Jan de Bakker ook vlakbij zat was mooi meegenomen. Alhoewel die ook langs de deuren ging. Daar heeft De Bums zijn bijnaam aan te danken. Welleswaar bij een andere bakker, maar hij bakte ze wel degelijk bruin.

Dat is een mooi ezelsbruggetje naar Marianne. Nu nog een bijnaam. Maar zal ik dat wel doen ? Er kleeft al snel iets negatiefs aan een bijnaam. Nee, ik doe het niet. Ze verdient gewoon een keer in het zonnetje gezet te worden. Onder haar eigen naam. Met of zonder twee ennen maakt dan niks uit. Dat we nog lang mogen genieten van een vaste lach in de stad. Zon gebruind en zwart gekleed. Echt Hema wilde ik posten. Moet natuurlijk zijn Echt Etos, en Echt Marianne. Daar pakken we een wijntje op. Proost.

Herman. Ook in het zwart.

Er zijn wereldsterren of grote voetballers die niet oud werden doordat ze verongelukten, een hartaanval kregen of anderzijds. Bruno Pezzey (39) bijvoorbeeld. De sierlijke Oostenrijkse verdediger, die 4 keer genomineerd was voor Europees voetballer van het jaar en op het WK78 met Oostenrijk, West Duitsland met 3-2 uitschakelde in de Achtste finales. De 3-2 overwinning staat als hoogtepunt in de Oostenrijkse voetbalgeschiedenis. Pezzey overleed als toeschouwer bij een ijshockey wedstrijd door een hartaanval. Of de Italiaanse wereldkampioen (1982) Gaetano Scirea (36), eén van de zes spelers die alle zes prijzen van UEFA en FIFA won. Ook hield hij Franco Baresi vier jaar uit het nationale elftal totdat hij in 1986 afscheid nam. Hij wordt gezien als één van de beste verdedigers ooit. Als scout voor Juventus in Polen verongelukte hij met nog twee slachtoffers.



Vier dagen later verongelukte de misschien wel beste Poolse speler ooit, vooruit samen met Boniek, Kazimierz Deyna. Hij won Olympisch goud op de Olympische Spelen van München. Vier jaar later werd het brons, net zoals op het WK78. Ook in Duitsland werd hij derde op het WK74. Hij speelde een voor die tijd enorm aantal van 97 interlands, waarin hij het ook niet misselijke aantal van 41 doelpunten maakte. De wonderdribbelaar uit Spanje Juanito (38) verongelukte, ook als scout werkzaam voor zijn oude club Real Madrid tegen Torino. De flamboyante Belg Ludo Coeck (30) verongelukte toen hij nog voetballer was na een tv-optreden. Coeck speelde op het WK82 en het EK84 en behoorde tot de beste Belgische generatie met het beste nationale elftal. De Belgische glory, derde op het WK86 zou hij niet meer meemaken.

Er zijn ook minder bekende spelers die door een auto ongeluk om het leven kwamen. Wie kent Tommie Krommendijk (23) nog? Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in diverse jeugdselecties. Hij zou echter maar 23 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), werd hij gecontracteerd door eerst AZ-67 en daarna Feijenoord. Door twee zware blessures kwam zijn talent niet tot zijn recht en werd hij uitgeleend aan Cercle Brugge om daarna een contract te tekenen bij FC Twente.

Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo tussen Enschede en zijn woonplaats Hengelo. Net als bij zijn generatiegenoot Ajacied Robbie de Wit (hersenbloeding), zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.

John van den Brom is momenteel een trainer met overwicht en analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt momenteel een vereiste te zijn om te mogen analiseren op tv. Gezien levensgenieter Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden. Een rondje geven zat er helaas niet meer in.

Ik belde net met Jan. Jan van Maren. De muzikant met Afro kapsel. De voetballiefhebber. De fan van FC Den Bosch. De fan van Nivo Sparta. De Echte Bommelaar en muzikant. In een dorp geboren. De stadse fratsen al snel onder de knie. De Oboema onder de Tony van Heemschuts. De levenslustige stapper. De positivo pur sang.
Jan zei met heldere stem dat-ie nog twee of drie weken te leven heeft. Ik schrok me kapot. Z'n stem klonk zo helder. Z'n grappen waren als nooit te voren.

Ik durfde het gesprek niet te beëindigen. Wetende dat het de laatste keer is. Jan ik hou van je en nog vele andere Bommelaars.

Kick some ass in de muzikantenhemel.....!

Herman.






Nivo Sparta is nog altijd foutloos in de tweede klasse F, maar dat was niet het belangrijkste: de overwinning op GJS werd opgedragen aan vrijwilliger Jan van Maren, die ernstig ziek is. Voor de aftrap van de wedstrijd was er al een groot spandoek te zien voor de clubman.

Marry Bouman, Kees Klijn 28-09-24, 19:51 Bron: BD
Nivo Sparta - GJS 3-2 (1-20). 8. Iain Brands 1-0, 21. Alex McDetmott 1-1, 36. Sjors Hendriks 1-2, 52. Frenk Schaap 2-2 (strafschop), 61. Sky van Dongen 3-2.

Trainer Niels Blom noemde het een zwaarbevochten zege. ,,Zelfs op het laatst nog wel wat billenknijpen." Nadat Iain Brands met een kopbal de Zaltbommelnaren op 1-0 had gezet, was het uitvallen van verdediger Fabrice de Jonge een ommekeer in de verhoudingen. ,,Toen waren we het even kwijt en GJS profiteerde door de score om te draaien", analyseerde Blom. Uit twee vrije trappen van Quincy Bartens werd ook twee keer met het hoofd gescoord door de Gorcummers.

Na rust lachte het geluk de thuisclub toe. ,,We kregen een makkelijke gegeven strafschop en daar wist Frenk Schaap wel raad mee", vervolgde Blom. Uiteindelijk had Sky van Dongen het laatste woord. Hij schoof de winnende binnen: 3-2. Het betekende de tweede driepunter in dit prille seizoen. Nivo Sparta bracht vooraf met een groot spandoek een eerbetoon voor de ernstig zieke supervrijwilliger Jan van Maren. ,,We hebben de zege aan hem opgedragen", besloot Blom.





[ Bericht 33% gewijzigd door tong80 op 29-09-2024 14:07:13 ]

witte nog
de Wielewaal
ouwe minse
samen, in goede handen

nust het hertekamp
Zeus op de loer
de God van het water
de reus in beton

witte nog de tweede
Wielewaal
de tussenstap
ook al bejaard

nu de derde Wielewaal
jong van geest
de ouwe Bommelse minse
weer in veilige handen

Herman.

Via Herman van Dijk, mijn overbuurman in de Koningstraat, bekend van zijn spijs en wijn, kwam ik in contact met Maarten van Rossum. De zoon van Toon, mijn favoriete leraar van vroeger. Ik mengde me in hun chat op FaceBook. Was grappig. Het klikte onmiddellijk. Ik zat in de klas bij meneer van Rossum. Op de Mavo, in de Thorbeckestraat. Met ome Leo van Opijnen als de ultieme concierge. Meneer van Rossum was een flamboyante man. Als het onrustig was in de klas en de belhamels de overhand namen, strooide ie met geweldige anekdotes. In één of andere hoek. Zelfs de stoersten hingen aan zijn lippen. Eén en al oor, waar andere leraren de leerlingen kwelden alsof ze kwel zelf waren. De lessen van Toon van Rossum waren alles behalve een kwelling. Niet te turven hoe vaak ik bollend van plezier uit de klas rolde.



Vertelde ie hoe hij als Nederlandse Top-Bridger in Duitsland op vakantie, in aanraking kwam met hun nationale kaartspel. Skaat. Zeg maar het Duitse klaverjassen. Het fotografische geheugen en de net geleerde grondbeginselen gingen hun werk doen. Zonder te pochen vertelde hij dat-ie tien seconden naar de kaarten in zijn hand keek. Hij ze in z'n geheugen had gegrift. Vervolgens blindelings zijn eerste Skaat-kaartwedstrijd won zonder te verblikken of te verblozen. Zijn kaartgenoten in Duitse verbijstering achterlatend. Zoals een Duitse verslaggever ooit riep tijdens Kaiserslautern - Ajax bij het debuut van Clarence Seedorf: 'Dass gibt's nicht, der burche is grade 16.'

Van Rossum, voor mij destijds nog voornaamloos, kon de spanning ook mooi opbouwen. Tentamen luistervaardigheid Duits. Eén voor één werden de cijfers door meneer van Rossum opgelezen. Dan zit je te zweten als een leerling op de basisschool, die opgeroepen wordt voor de schooltandarts. Niet begrijpend dat het op alfabet gaat, en je de blauwe enveloppe pas aan het eind van de week krijgt. Een 'T' immers.
Mijn naam kwam maar niet te voorschijn. Toen als laatste was ik aan de beurt. Toon van Rossum, met een grafstem en diepe treurnis veinzend: 'Herman, ik kan het niet anders formuleren, je hebt het weer eens voor elkaar.' Ik zakte steeds verder weg onder de tafel, zwemmend in m'n eigen zweet. Daar komt weer een onvoldoende. 'Herman, je hebt een tien. In Duitsland is dat zwaar onvoldoende. Zal ik het op zijn Duits zeggen. Du hast ein einz.'

Later op de Havo, waar ik 8 jaar over deed, en van school ging zonder diploma, omdat klasgenoten me met u begonnen aan te spreken en vroegen of ze m'n tas moesten dragen, vaak aan Toon van Rossum gedacht. Het knusse van de Mavo, met leraren die je dierbaar waren en een concierge uit duizenden miste ik wel op de van Heemstraweg. Het tunneltje mis ik ook, maar dan spreekt mijn Nivo-Sparta hart. Het Nivo Sparta van Ome Leo de congierge. De leraar Duits Toon van Rossum, die veel te vroeg overleed. Ze zouden een museum naar hem moeten vernoemen. En ome Leo verdient een standbeeld.

Herman.

het centrum is de stad
de nieuwbouw was de Balkan
boomplantdag in de nieuwe wijk
de Spellerwaard

achterhaald, ingelopen
de Waluwe tegenwoordig
ik verdwaal er
ben de weg kwijt in Bommel

het is als in het leven
je kijkt achterom
de bebouwde kom is gebleven
de goudvis het hoekje om

we blijven denken aan het hart van Bommel
zoals in Rotterdam
de Kromme en ijzeren Rinus
hun hart in het gebroken centrum

mijn Bommelse hart ligt in De Stad
ik verdwaal nog steeds in de Spellerwaard
de zwaluwen vliegen de stad voorbij
ligt niet aan de Waluwe

Ligt aan mij

Herman.

Ik was 11, het was 1974, het Nederlands Elftal was in West-Duitsland bezig in het Oranje de wereld te veroveren. Ik vond het wel een leuk idee om een hond te hebben. Het werd, en hij kreeg de naam Cruijffie. Na bemiddeling van de rijdende scheidsrechter, Maurice de Hond. Mijn broertje Wim dolf het onderspit. Die had meer met de andere Johan, Johan Neeskens. Ook wel Johan de Tweede genoemd. Hij bofte dat het geen rooie hond was.



Er was echter een klein probleempje. Cruijffie moest wel eens een kleine of grote boodschap doen. Zelfs als kind begrijp je dat je zo'n beest niet op de WC-pot kunt zetten (Ondanks het huidige succes van damesvoetbal). Komen je ouders thuis, vinden ze de hond in de pot. Sportief als ik ben, en met mijn aangeboren talent voor delegeren, mocht Wim de vuurdoop doorstaan en als eerst Cruijffie langs de goten in de binnenstad leiden.
Van verre zag ik Cruijffie z'n eerste pootje lichten. Ik bloosde van trots. Van binnen stond ik in lichter laaien, van buiten liep ik rood aan van opwinding. Eenmaal terug van de wandeling was Wim uitgelaten en vertelde hij trots over zijn avonturen en belevenissen helemaal in de Oenselsestraat en op het Kerkplein.

De dag erna was ik aan de beurt. Maar ja, net op het moment dat ik naar buiten moest begon het te gieten van de regen. Het goot spoken van pijpenstelen. Zeiknat kwam ik thuis. Had ook nog eens de eerste helft van Nederland tegen Bulgarije moeten missen. De wedstrijd waarbij de scheidsrechter zo onder de indruk van de held van m'n broertje was dat ie Johan Neeskens 3 keer een strafschop liet nemen. Twee keer regulair en één keer extra omdat Wim Jansen te vroeg inliep.

Mijn enthousiasme voor het hondje genaamd Cruijffie doofde sneller dan de opwinding was opgelaaid. Het bleek dat mijn Cruijffie iedere dag uitgelaten moest worden. En dan ook nog eens meerdere keren. Mijn verweer dat ik zo niet genoeg tijd aan m'n huiswerk kon besteden en de schoolresultaten er onder kwamen te lijden, sloeg niet echt aan. Johan Cruijff zou samen met Johan Neeskens en andere helden die zomer in West-Duitsland de sterren van de hemel blijven spelen. Mijn sprookje ging als een nachtkaars in de kaarsenfabriek in rook op. Tussen honden en mij is het nooit meer goed gekomen. Mijn broer bleef de grootste fan van De Nees.

Als ik tegenwoordig naar de sterren aan de hemel kijk, denk ik nog wel eens aan mijn en m'n broertjes helden uit de zomer van 1974. Aan mijn hard blaffende, maar lieve Cruijffie, die geen hond kwaad deed. En aan onze nationale helden. Cruijffie en Neeskens. Sterren die eeuwig zullen stralen. De voetbalhemel heeft er vandaag weer een godenzoon bij. Een Hollandse meester, met de fluwelen streek aan de bal, in beton gegoten. Is ie er toch ingetuind.

Herman.

Het Nederlands Elftal wordt de eeuwige tweede genoemd. Joop Zoetemelk als individu ook. Die werd echter ooit Tour winnaar en wereldkampioen. Drie keer tweede geworden op een WK als klein land. Wel het voetbal gemoderniseerd. In 1974 West-Duitsland in de finale gekleineerd. Niet voor de winst gaan, maar voor de vernedering, schoonheid en romantiek.

De op één na mooiste en memorabele strafschop op een groot toernooi is ook door Oranje binnengeschoten op dat wereldkampioenschap in West-Duitsland. Ditmaal niet door een fluwelen streling van een Hollandsche-of Tsjechische meester. De Panenka op het EK-76 staat met stip op één. Door de hartstocht die het Nederlands-Elftal ook typeert staan we op twee. Johan de tweede, legde in de tweede minuut aan. Een strafschop vol met kalk. Kalk van de links-en rechtsbuiten was het normaal. Nu was het opstuivende kalk van de penaltystip. De Panenka was van een brute schoonheid. Neeskens combineerde het met hartstocht en passie. Heel Nederland stoof op.'We leiden.' sprak de legendarische Herman Kuiphof.

Als elfjarige sprong ik een gat in de lucht. De Nees schoot een gat in het net. Dit kon niet meer misgaan. Het droevige einde was toen niet te voorzien. Weer tweede. Net zoals op het WK-54 wonnen de Duitsers van het beste team in de finale. Destijds het al vijf jaar ongeslagen Hongarije, na een 0-2 achterstand. In de internationale verkiezing van elftallen van de eeuw, eindigde Wereldkampioen Brazilië van het WK-70, met Pelé, op 1.

Het geweldige Hongarije van het WK-54, met Puskas, op 2. Oranga Magica, het totaalvoetbal van Nederland met Cruijff, op het WK-74 op 3. Eens iets anders dan tweede. Als er iemand de tweede plek verdient in de voetbalhistorie is het wel de Nees. Johan twee genoemd in zijn hoogtijdagen bij Ajax en Barcelona. Achter Johan Cruijff. De op één na mooiste strafschop aller tijden van de mooiste en beste nummer twee van Nederland.

tong80

Op woensdagavond 21 december 1977 speelt FC Wageningen de meest memorabele, de meest spraakmakende en de beste wedstrijd in haar betaald voetbalperiode. Die avond zorgt FC Wageningen voor een bekerstunt van de eerste orde. De groen-witten verpletteren het machtige PSV, de trotse, ongeslagen lijstaanvoerder van de eredivisie en de latere landskampioen en winnaar van de UEFA-cup.



In de jaren 70 was het Franse St. Etienne het grote struikelblok voor PSV in de Europacup-1. Er was zelfs een duel waarbij PSV binnen 7 minuten met 3-0 achter kwam te staan tegen deze destijds Europese topclub. Verder waren het gelijk opgaande wedstrijden op hoog internationaal niveau. De Fransen speelden in het groen/wit. Een kleurencombinatie die PSV op een koude decemberavond het zwart voor de ogen liet zien.

Destijds werd er in december nog niet negatief gesproken over de kleur zwart. Of het moeten die bewuste avond de rood-wit PSV-supporters in het Philipsstadion zijn geweest. Als zwartkijkers kleurenblind gespeeld.
FC Wageningen was op dat moment de nummer 9 van de Eerste-Divisie. Een modale club zonder grote historie. Hun beste spelers waren Stanley Bish, Jan Menting, Bram Braam en Gerdo Hazelhekke. PSV was ongeslagen koploper in de Eredivisie en had de eerste helft van het seizoen 1977-1978 in 18 wedstrijden pas 8 doelpunten moeten incasseren. De sterspelers waren, René en Willy van der Kerkhof, Willy van der Kuijlen en Jan van Beveren. Internationals met een reputatie die verder reikte dan de eredivisie.

De sensatie begon al na 72 seconden. Na een lange trap vanaf eigen helft door verdediger Cees van den Berg, veranderde PSV voorstopper Ernie Brandts de bal van richting en werd het 0-1 voor FC Wageningen. Ernie Brandts zou een half jaar later in de halve finale van het WK-78 ook in eigen doel schieten, hetgeen-ie later in de wedstrijd met een doelpunt zou goed maken met een vernietigende knal in het doel van de legendarische Dino Zoff. Zover kwam het die avond niet. Integendeel zelfs.

In de 20ste minuut ziet FC Wageningen aanvaller Stanley Bish geen andere mogelijkheid dan op het doel van Jan van Beveren te schieten, zelfs voor deze doelman van wereldklasse een onhoudbaar schot, 0-2. De sensatie wordt compleet als Jan Menting er 0-3 en 0-4 van weet te maken. De ruststand had nog positiever voor FC Wageningen kunnen zijn. De wedstrijd waar Wageningen als een berg tegenop zag, werd een sprookje waar maar geen einde aan wilde komen.

FC Wageningen gaat in de tweede helft verder waarmee het in de eerste helft eindigde, aanvallen alsof ze een oefenwedstrijdje tegen een amateurclub spelen. Toch is het PSV dat via Willy van der Kuijlen er in de 67ste minuut 1-4 van weet te maken. De "vreugde" is van korte duur. Gerdo Hazelhekke maakt er binnen drie minuten 1-5 van, waarna de snelle aanvaller Jan Menting 5 minuten later zijn trilogie van de avond voltooit. Een sensationele uitslag. Er zijn in de beker wel vaker verrassingen. Het is niet zeldzaam dat een topclub wordt uitgeschakeld. Maar met zulke cijfers thuis verliezen van een club die een divisie lager speelt, terwijl je dat seizoen verder alles wint wat er te winnen valt, is uniek te noemen.

De legendarische trainer Frans Körver wordt na afloop op de schouders van de spelers rondgedragen. De Limburger Frans Körver heeft met 6 promoties naar de eredivisie een record in handen. Mede door de nacompetitie. Toevallig bedacht door oud-FC Wageningen voorzitter Piet de Wit. FC Wageningen bestaat niet meer. "De Wageningse Berg" hun stadion ligt er tegenwoordig bij als een monument voor de slag van Ieper. Een veldslag zonder winnaar. Deze avond kreeg een winnaar die historie schreef door dodelijk effectief ten aanval te gaan. Een monumentale wedstrijd, gebeiteld in ieders geheugen.

tong80

Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden samenstellen. Je begint natuurlijk achterin. In het doel onbetwist Jan van Beveren. Daarna de laatste man. Ronald Koeman zal voor velen de eerste optie zijn. Echter, misschien gaan ze twijfelen aan het einde van deze column.



Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte. Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld. Wel wereldtoppers geworden. In 1964 werd Rinus Israël, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit ging verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander.

Rinus Israël had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier. Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israël stapte van DWS over naar Feijenoord, waar hij als speler zijn grootste successen zou gaan beleven. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus natuurlijk de Wereldbeker. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij zelfs één van de twee Rotterdamse goals.

Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israël die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EC-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revanche nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EC-1 wist te winnen. Na tien jaar het ene na het andere nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feijenoord en speler van Oranje ging ie "afbouwen" bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 al pijnlijk duidelijk was geworden.

De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats op dat toernooi afstaan aan Arie Haan. Na zijn vertrek bij Feijenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar in de Eredivisie. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets.

De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Z'n knieën gehuld in rekverband. Zijn voetballoopbaan rekkend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest. Rinus Israël, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, klein hartje. Een gouden gids geweest voor het Nederlandse voetbal.

tong80

Chinees Restaurant Bommel Wok.



Als Culinaire-journalist is het niet altijd het gezondste voedsel dat je binnen krijgt.Het zorgt er ook niet voor dat je een lijntje hebt als Martin Brozius.Voelde me de laatste tijd dan ook een beetje opgezwollen,slapjes en snel moe.Naar de huisarts geweest,die vertelde me dat ik een verminderde weerstand had en tegen ziekte aanleunde.Ik moest er snel iets aan gaan doen.Meer bewegen het liefst door te gaan sporten,gezonder en gevariëerder eten en dagelijks genoeg vocht tot me nemen.Dat was niet aan dovenmans oren gericht zou Vincent Bijlo zeggen.De andere dag me onmiddellijk aangemeld bij Damvereniging De Harde Schijf.Ik was liever gaan schaken,maar mocht niet te hard van stapel lopen.Dan zijn vier lopers net iets teveel van het goede.

Nu nog gevariëerder eten en genoeg drinken.Ik liet mijn fantasie gaan en kwam tot de conclusie dat wokken de ideale combinatie zou zijn van de drie opties die ik van mijn huisarts meekreeg.
Gevariëerder eten dan in een Wokrestaurant is bijna onmogelijk.Je hebt vaak zoveel keus dat als je eenmaal thuis bent en in het zakje kijkt waarin je de restjes hebt bewaard,het lijkt alsof je langs de deuren bent geweest tijdens Sint-Maarten. Kan natuurlijk ook komen door de lampions in Chineze restaurants.Het aparte van een Wokrestaurant is dat het een soort lopend buffet is en dat zou dan een mooie combinatie zijn.Je beweegt terwijl je gevariëerd eet.

Ik op pad naar Bommelwok,lopend natuurlijk.Daar waar ik vroeger met de fiets zou zijn gegaan.
Eerst gebeld of ik moest reserveren.Dat bleek niet nodig volgens de lieve stem aan de telefoon.
Eigenlijk verbazingwekkend dat er zoveel Chinezen de doodstraf krijgen.Het lijkt wel alsof alleen de lieve Chinezen emigreren.Zoals altijd probeerde ik gelijk met een grapje het ijs te breken en vroeg aan de aller-charmantste serveerster of ik er ook uit de muur kon eten.Haar opmerking dat uit de muur eten in Zaltbommel alleen bij Cafetaria Tigo kan gaf me de indruk dat het kwartje niet was gevallen.Ondertussen werd ik naar een mooi gedekte tafel geleid.

Of ik iets wilde drinken, vroeg de serveerster.Omdat ik voldoende moest drinken bestelde ik een pul bier.De stoute schoenen aangetrokken en opweg naar de mooi gestalde voederbakken.Bord en bestek gepakt en me aangesloten bij de rij andere gasten.Het is in een Wok-restaurant altijd moeilijk kiezen,er is zoveel keus dat je gaat twijfelen.Maar je kunt niet te lang aarzelen dan krijg je filevorming.Dus God zegene de greep en je gooit her en der lukraak iets op je bord.Eenmaal aan tafel vraag je jezelf soms af wat het nou eigenlijk is wat je naar binnen gaat werken.

Ditmaal bleek ik de juiste keuzes te hebben gemaakt,alles was herkenbaar.Nu nog kijken of het eetbaar is.En of het eetbaar was.De nasi was lekker pittig,de Chineze garnalenkroketjes om op te vreten,de mini loempiaatjes vol tauché en groentes.Dus ik kreeg ook mijn vitaminen-C binnen.Eenmaal bordje leeggegeten bestelde ik nog een pul bier.Aan mijn vochthuishouding zal het herstel niet liggen.

Op naar de tweede ronde.Voelde me wel een beetje dizzy,beetje wankel.Te snel opgestaan denk ik.
Nieuw schoon bord en nieuw bestek.Het leuke van een Wok-restaurant is dat je ook eens onder de mensen komt.Beetje socialiseren kan voor mij geen kwaad.Zo raakte ik in gesprek met de broer van Henk de Vries.Hij was een fervent wokker en beval me verschillende lekkernijen aan.Op een gegeven moment schrok ik wel, ik dacht dat er brand was.Ik liep al naar de brandblusser toen ik merkte dat het de kok was die aan het flamberen sloeg.Aan tafel begon mijn tweede expeditie.En weer was alles geweldig.De kip kakelde zowat vrijwillig mijn mond in,de gamba's vochten onderling voor een plekje op mijn vork,de patatjes waren niet te zout en op z'n Hollands gefrituurd.

Bordje eenmaal leeggegeten bestelde ik nog een pul bier.Voldaan leunde ik achterover en liet een grote boer.Gasten aan de aanpallende tafel keken verbouwereerd op.Maar die weten niks van de Chineze cultuur.Bommel had het weer voor elkaar.Ik stond op en was nog meer dizzy dan eerder die avond. Moet toch eens afleren te snel op te staan.Ik bestelde voordat ik zou gaan afrekenen nog één pulletje bier aan de toog.Je moet immers altijd goed luisteren naar je huisarts.Het was niet prijzig, het was de moeite waard geweest.Wankelend liep ik naar huis.Toch iets te veel gegeten denk ik.Me rot rennen zoals Martin Brozius zat er op dat moment nog niet in.Maar ik ben op de goede weg.

Een acht en een half.

tong80

Cafetaria Marktzicht



Ik en mijn partner hadden een dagje te vieren, we zijn nu al een jaartje plus 5 dagen samen namelijk. Wat doe je dan ? Dan blijf je dicht bij huis en gaat naar je favoriete eetgelegenheid. Nu was het leuke dat het zondag mooi weer was dus we konden op de stoep beginnen. We zeiden tegen elkaar dat Marktzicht zo'n mooie naam is. Want wat wil je meer dan de markt in blakende zonnenschijn aanschouwen, terwijl je op het terrasje je aardbeien milkshake kunt slurpen.

En wat voor een milkshake, je durfde het rietje bijna niet uit je mond te halen zo heerlijk. Perfect gekoeld en geserveerd in mooie plastic bekers met de naam van het cafetaria er op. Dit kon niet meer fout gaan zei m'n partner.

We hadden inmiddels onze bestelling geplaatst, mijn schat nam het menu van de dag, bestaand uit een patatje stoofvlees en een frikandel met uien en ketchup. Ikzelf, meer aanhanger van de traditionele maaltijd, nam een berenlul en een patatje oorlog. Het duurde niet te lang dat onze delicatessen klaar waren. Een minpuntje was wel dat we zelf onze bestelling aan de balie moesten ophalen, i.p.v. dat het aan het tafeltje werd bezorgd. Maar goed een kniesoor.

Want eenmaal aan het eten geslagen kwamen we steeds meer in vervoering. Alles was perfect op temperatuur. Zelfs de berenlul, waar, zo als je weet, veel mee kan misgaan was perfect. De uitjes bij de frikandel waren mooi fijn gesneden en niet te grof.

Maar het hoogtepunt was toch het patatje stoofvlees, Frietje Haché zoals we hier zeggen. Zelden zo'n hoeveelheid vlees gezien op een patatje. Ik keek m'n ogen uit. Je zag de patat amper meer. Zelden zoiets gezien.
Dat het iets aan de prijzige kant was maakte niet uit. Want dit was een voorrecht om mee te maken.
De bediening was ook al perfect. Ze sleepten zelfs de naast ons leegstaande plastic stoeltjes naar binnen, terwijl we nog aan het eten waren. Alles om ons op het gemak te stellen.

Na de Bommel wok is het wel uniek dat je in dezelfde plaats een even hoog niveau treft bij een eettent.

Net als bij de Bommelse wok een dikke 8 en half. Ik ben nog aan het bijkomen. Of uitbuiken, net wagge wil.

Dinsdag visdag in Zaltbommel. Het is dan kiezen tussen de viskraam van Bronk. Of die van Duytz.
Ik heb ditmaal Duytz gekozen omdat mijn ma er al 40 jaar komt.



Jaap heet de chefkok. Voor iedereen een praatje paraat en altijd adrem met zijn grapjes. Jaap is al 75, maar staat nog steeds als een echte heer de kibbeling te braden. Al staat ie met de rug naar je toe, hij blijft beleefd en veegt eerst zijn handen af als ie iets tegen je zegt. Uit Spakenburg komen ze. En dat proef je ook. De kabeljauw lijkt wel vers gevangen en de makreel lijkt wel net van kop en kont gescheiden. Het personeel blijft altijd beleefd, ook als je zegt dat ze de saus zijn vergeten bij de kibbeling. Altijd een net excuus en je krijgt dan een extra bakje saus.

De kraam staat prominent op de markt. Hetgeen het eten aan de kraam extra leuk maakt. Het naar binnen laten glijden van de haring met uitjes krijgt een nieuwe dimentie als je omhoog kijkend de Bommelse toren ziet. Extra pluspunten krijgen ze ook doordat als er iemand voordringt ze het met een grapje oplossen. De hoofd-assistente is verder bloedmooi en lijkt op de vrouw van Jaap van 50 jaar geleden. Die was ooit het Vismeisje van het jaar in Spakenburg.

De garnalen wil ik nog extra vernoemen. Je proeft gewoon dat heel de familie van Jaap bruut aan het pellen is geweest. Geen kopje te herkennen. En als je garnalen en Kibbeling samen koopt zegt de vrouw van Jaap altijd heel lief dat je ze goed gescheiden moet houden voor de smaak en dat de garnalen natuurlijk wel peper en zout nodig hebben. Dat doet ze ook al 40 jaar. Zijn zonen zijn in opleiding en mogen elke dinsdag meekijken tussen het afrekenen door hoe de grote baas al jaren aan de top staat. Voor de echte visliefhebber is er geen andere dan Jaap met zijn kraam.

Ik geef hem dan ook een vette 9. Terwijl ik het niet eens over de paling heb gehad. En geen onzin heb uitgekraamd.

Een voetballer is normaal gezien op zijn hoogtepunt tussen zijn 24ste en 30ste. Normaal is echter niet van toepassing op de Engelse rechtsbuiten Stanley Matthews. Geboren in 1915 werd hij opgeroepen om tijdens de tweede Wereldoorlog zijn land te dienen. Het weerhield hem er niet van één van de grootste voetballers ooit uit Engeland te worden. Als illustratie voor zijn status werd ie als enige speler geridderd terwijl ie nog betaald voetbal speelde.



Hij werd op jonge leeftijd gescout door Stoke City. Hij speelde van 1932 tot 1947 en van 1961 tot 1965 bij die club. Tussen die twee periodes droeg hij 14 jaar het shirt van Blackpool. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te berekenen dat zijn profcarrière dus 33 jaar heeft geduurd. Gezien hij in 1915 is geboren was hij tijdens zijn laatste wedstrijd op het hoogste Engelse niveau 50 jaar. De oudste speler ooit die op het hoogste profniveau speelde en met 42 tevens de oudste Engelse international.

Hij werd ook de oudste speler die voor Engeland scoorde. Op zijn 19e werd hij Engels international. Er volgden nog 23 jaren als drager van het Engelse shirt. Matthews was jarenlang een op het eiland vereerde sterspeler zonder vedette neigingen. Zijn superieure dribbels en voorzetten werden op zijn 41ste op het vasteland beloond. In 1956 werd hij de allereerste Voetballer van het jaar in Europa.

Op de WK's van 1950 en 1954 had hij al indruk gemaakt. Helaas voor Matthews hechtte de Engelse bond weinig waarde aan de wereldkampioenschappen. Engeland had het voetbal immers uitgevonden en keken neer op het internationale voetbal.

In 1953 echter werd Engeland op Wembley hard met de neus op de voetbalfeiten gedrukt. In wat later bekend zou worden als "The Match of the Century" werd er met 3-6 verloren van het Hongaarse wonderteam met de legendarische Ferenc Puskas als grootste ster. Het betekende tevens de allereerste thuisnederlaag van het de Engelsen. Matthews gaf de Engelse Bobo's en bondscoach de schuld van de pijnlijke nederlaag tegen een team dat vele malen moderner speelde dan het in Engeland gebruikelijke systeem. Hij had echter grote bewondering voor de Hongaren en dan speciaal voor Puskas.

1953 zou voor de geniale rechtsbuiten nog een legendarische wedstrijd voortbrengen. De zogenaamde "Matthews Final." Na 2 verloren finales met Blackpool stonden ze nu in de FA-Cup finale tegenover Bolton Wanderers. Met nog 30 minuten te spelen stond Blackpool met 1-3 achter. Matthews liet toen zien waarom hij tot Engelands grootste spelers wordt gerekend. Onder zijn leiding werd de 1-3 achterstand omgebogen tot een 4-3 overwinning. Men kwam superlatieven tekort. Het zou later worden beschouwd als de beste wedstrijd uit zijn toch al imposante loopbaan.

Hij vertrok ooit van Stoke City naar Blackpool om financiële redenen, hij voelde zich ondergewaardeerd qua salarisbetalingen. Na 14 jaar ging hij terug naar Stoke. Ook weer door de minimale inkomsten. De Engelse bond liet niet toe dat er fors salaris werd betaald, via onder andere de transferkosten wist hij zijn inkomen aan te vullen. Op 6 februari 1965 speelde hij zijn laatste wedstrijd als prof. Met Stoke City wist hij Fulham met 3-1 te verslaan. Later vertelde hij graag nog 2 jaar te hebben door gevoetbald. Matthews was echter al een fenomeen. Mede door zijn gezonde levensstijl en leefgewoontes gecombineerd met zijn zelfwerkzaamheid als modelprof had hij het tot zijn 50ste uitgehouden.



Een speler, uniek in zijn soort. Een technisch briljante buitenspeler die als voetballer zijn tijd ver vooruit was. Zijn dribbels en techniek waren uitzonderlijk voor die tijd. De ballen van tegenwoordig zijn van fluweel vergeleken met de bruine harde kanonskogels van destijds. Hij verafschuwde de Engelse officials die geen aandacht hadden voor andere competities dan die in Engeland. Zelfs het WK vonden ze ondergeschikt en niet van belang. De Engelse spelers mochten ook niet op andere schoenen spelen dan door de bond bepaald. In andere landen waren ze qua materiaal jaren verder.

Op 15 april 1965 werd een testimonial gespeeld georganiseerd door Stoke City. Het minimum loon/salaris, opgelegd door de Engelse bond, had van Stanley Matthews geen rijke man gemaakt. De speler die iedere voetballiefhebber in zijn hart had gesloten, vond die waardering niet terug in zijn loonzakje. De wedstrijd van een Engels All-Star team tegen een wereldelftal werd een financiëel en sportief succes. Voor een uitverkocht stadion wonnen de buitenlandse sterren met 6-3.

Op de schouders van Ferenc Puskas en de wonderkeeper Lev Yashin werd de sensationele geweldenaar van het veld gedragen. Je kunt op de schouders van mindere spelers terecht komen. Een eerbetoon met een einde dat niet lang genoeg kon duren.

Zoals de speler Matthews een carrière had gehad die oneindig leek. De gentleman voetballer, met bijnamen als 'The Wizard of Dribble' en 'The Magician,' werd nooit geboekt of uit het veld gestuurd. Hij kreeg een standbeeld buiten Stoke City's Brittanium Stadium. En kwam in The football Hall of Fame.

Op 23 februari 2000 overleed de man die onsterfelijk leek. Een speler die records vestigde en met gouden hoofdletters in de geschiedenisboeken staat. Zoals er meer dan 100.000 mensen langs de begrafenisroute in Stoke-on-Trent stonden om hem de laatste eer te bewijzen.

De woorden van Pelé zeiden later alles: 'Stanley Matthews leerde ons de manier hoe voetbal gespeeld moet worden.'

tong80

Shoarma-zaak Ramses



De buitenkant van Ramses zag er leuk en kleurrijk uit. Alles in de nationale kleuren van Egypte. Dat was al een lokkertje om naar binnen te stappen. Maar ook mooie, felle oranje neonlichten voor het raam en een knipperlichtend bordje op de deur dat duidelijk maakte dat ze open waren. Mooie service. Want voor hetzelfde geld sta je voor een gesloten deur en sta je als Jan met de korte achternaam aan een dichte deur te trekken. Dat is hetzelfde als dat het alarm afgaat bij het verlaten van de HEMA. Je zal zeggen dat is me worst. Maar toch ga je blozen.

Bij binnenkomst een grapje maken kan het ijs breken dacht ik. 'Wat Shaffie vandaag Ramses ?' werd echter niet begrepen. 'Ik Ali.' Daar sta je dan met je mond vol tanden. Maar goed, die tanden zou ik nog hard nodig hebben. Ik wachtte rustig mijn beurt af, er was immers nog een klant voor me. Die klant bleek echter Gekke Fritsie te zijn. Een soort mascotte van de zaak. Fritsie bestelde nooit iets, zat op een kruk in de hoek en vertelde al 10 jaar dezelfde grap aan de klanten. Iets met gehakt maken van Egyptenaren. Ik begreep er niks van, maar lachte hardop. Fritsie was weer tevreden. Fritsie zorgde voor de vrolijke noot in de zaak. En werd getollereerd door Ali.
Daar scoorde Ali, die zowel eigenaar als kok bleek te zijn, gelijk punten mee. Dat toonde zijn gastvrijheid. Ali was al even vriendelijk als Gekke Fritsie. Heel anders dan je van een Egyptenaar zou verwachten de laatste tijd. Ik voelde me gelijk op m'n gemak.

Ik bestelde een shoarmaschotel en een flesje Cola. De bestelling werd netjes genoteerd, opdat er niks mis kon gaan. Het zijn kleine details, maar dat maakt nu juist het onderscheid. Ik ging aan een tafeltje zitten met mooie plastic bloemen en een bakje water. Je weet immers nooit wie er met zijn handen gaat eten, er zijn zoveel buitenlanders hier momenteel. Het was brandschoon. Dat heb ik in andere zaken wel eens anders meegemaakt. Ik zag aan de muur een certificaat hangen. Ik dacht dat het een hygiëne-certificaat was, maar bleek het strikdiploma van zijn dochtertje te zijn. Dat vond ik zo lief en sympathiek. Ik ging me steeds meer op m'n gemak voelen.

Ali kwam persoonlijk de shoarmaschotel serveren. Met een glimlach werd ik bediend. 'Eet uw smakelijks meneer, dat uw het maar lekker zalt vinden.' Waar vind je die beleefdheid tegenwoordig nog ? De eerste hap is altijd het belangrijkst en die was heerlijk. De champion was lekker knisperig, het shoarmavlees perfect op temperatuur en goed gekruid. De saus maakte het af. Dat kon niet meer misgaan dacht ik. De ansjovis deed zijn werk ook goed. Mijn smaakpapillen werden gestreeld alsof André Riéu de maaltijd er per strijkstok inwalste.
Maar het cruciale moest nog komen, de patatjes. Die kunnen zo'n schotel verpesten. Een echte test voor Ali. Te slap, te hard, te koud, te flauw, alles is mogelijk. Ik was dan ook opgelucht dat de patatjes ook echte patatjes waren. Je zou ze bijna op z'n Belgisch frietjes gaan noemen. Maar patatjes klinkt internationaler, heeft meer allure. Bij frietjes denk je al snel aan 'Frietkot Kees Kroket'

Deze zaak had internationale allure. Alles klopte. Vanaf de binnenkomst tot het afrekenen. 'Heeft het uw gesmaakt meneer ? Wilt u misschien ook nog een pepermunnetje voor de adem ?' Nou ja zeg, dat kon er nog wel bij. Ali was oprecht bang dat ik uit m'n mond zou stinken. Weer zo lief. Het afrekenen ging ook in een aimabele sfeer. 'Tot de volgende keer meneer.' En die volgende keer komt er zeker. Ali verdient zelf een diploma, naast die van zijn dochter. En Fritsie ? Fritsie was in afwachting van de volgende klant, zijn repertoire was wat dat betreft onbeperkt.

Ramses krijgt een dikke 9 van me.

tong80

Er zijn spelers die je aan hun voornaam herkent. Oeki, Koko, Epi of Clarence. Ik wil daar Kiki aan toevoegen. Kiki is een beetje vergeten voetballer. Terwijl-ie 3 keer landskampioen werd, de Champions League, Wereldbeker voor clubteams en Europese-Supercup heeft gewonnen.



Speelde bij o.a. Ajax, Malaga, Atletico Madrid, Manchester City, Bordeaux en AZ. Niet de minste clubs. Stond bijvoorbeeld ook in de basis bij Ajax-Juventus. De verloren CL-finale 96. Dat de spelers van De Oude Dame stijf van de doping stonden kwam helaas pas jaren later aan het licht.

Hij schreef op 21 augustus 1996 tevens Ajax-geschiedenis door het eerste doelpunt ooit in de Arena te scoren, in een wedstrijd die Ajax met 1-0 won van NAC-Breda. Destijds speelde Ajax nog de pannen van het open dak. En moest Marco van Basten nog een pannenkoekenbakker worden. 'Het kan verkeren' schreef Brederode ooit. De rode lantaren nog niet gedragen. Kiki Musampa werd, door zijn goede spel in Manchester, voor het Nederlands elftal opgeroepen door de toen nog heilige San Marco. Helaas kreeg hij geen speelminuten. Hij speelde wel op WK's en EK's met jong Oranje. Daardoor kon hij niet voor Congo-Kinshasa uitkomen. De FIFA-regels lieten dat niet toe. De geboren Edenaar moest er maar vrede mee hebben. (Volgende week een column over Zaïre/Congo op het WK-74).

In die jaren was het internationale voetbal niet zo vaak op tv te zien. Daarom staat de naam Kiki Musampa niet bij iedere voetballiefhebber in het geheugen gegrift. Ook kon hij de voetsporen van Edgard Davids en Richard Witchge niet volledig vullen. De spelers die hij opvolgde waren van wereldklasse.

Toch verdient Kiki respect en meer waardering. Een mooie carriere bij grote clubs. Kiki is echter geen grote naam. In de voetbalanalen een voetnoot. Als voetballer groter dan de herinneringen die niet bekleven. Een snelle en wendbare, kleine linkermiddenvelder. Heinz, Clarence, Edgar, Velibor, Sören, Tsjeu, Finidi, Nwanku, Winston, Jari en Kiki. Je kunt in een slechter rijtje, met karakteristieke voornamen staan op de elftalfoto.

In het seizoen dat Ajax onderaan het rechterrijtje bungelde zou er Sven tussen staan. Uitgemaakt worden voor onzin uitkramer. De Mislinlat ligt niet meer zo hoog. De pannenkoeken met boter en suiker ingemaakt. De scheve schaats het klappen niet waard.

tong80

Cafetaria TIGO



Leuke zaak. Niet voor niets gekozen tot leukste snackbar van Gelderland. Iets te weinig stoelen om een karakteristiek mooie ambiance te creëren, verder is de aankleding gezellig. Terwijl ik niks heb met gezelligheid. Ik ben meer van het "leuke"-type. Er wordt per dag dan ook menigmaal aan m'n vinger getrokken.

Je kunt kiezen om te blijven staan bij de toonbank of te zitten op een mooi bruin bankje. Er is ook keuze om uit de eet-muur een kroketje te trekken of een frikandel, net wat je wil. Ik koos voor de toonbank en dat beviel me goed, leuke mensen achter de toog. De naam Anton is dan ook typisch Bommels. Anton Philips bijvoorbeeld. Zijn achternaam doet Flipje vermoeden, is echter van Tiel. Man en vrouw dus afwisseling. De man was erg bezig het de klanten naar de zin te maken en gooide uit de losse pols friet, bami, kroketten en andere snacks in de frietbak. Erg leuk om dat live te mogen aanschouwen. Een Bommelse vakman.

De dame was druk met het aanvullen van het voer en had voor iedere klant een goed woordje. Ze voelde zich echt thuis in deze cafetaria en was de dame die elke friettent zich wenst. Het uitzicht was ook zeer leuk, de vrachtwagen die voor de deur stond deed niks af aan de ambiance. Iedere wandelaar kon gewoon naar binnen kijken en gezien het aantal keren dat de eigenaar zwaaide werd dat zeer op prijs gesteld.

Ik en mijn partner, sorry.....mijn partner en ik, hadden het bescheiden gehouden en de maaltijd van de dag besteld. Voor mij een frietje stoofvlees en een (op aanbeveling) lihanboutje met mayonaise. M'n Partner nam een patatje oorlog. Die gaat echt met haar tijd mee wat dat betreft. Alles was perfect op warmte. Hoewel het stoofvlees iets langer gebraden had mogen worden. De tussen het wachten op de bestelling uit de muur getrokken kroket was echter perfect qua smaak en omvang. Het wachten op de bestelling werd daardoor een genot en duurde me niet lang genoeg.

Als aperitief nam mijn partner een ijsje van citroen en aardbei. Volgens haar was dit een delicatesse voor de tong. Ik zelf kon me niet beheersen en nam nog een klein huzaren slaatje. Dat was even wennen na de patat stoofvlees, frietje hachee zoals we in Bommel zeggen. Achteraf was de aanbeveling van de cafetariahouder een ware tong in sjiek. De salade paste perfect bij het net genuttigde patatje. Een waar huzarenstukje.

Al met al een aanbeveling en een bezoekje waard in de Bommelerwaard. Een echte boffert, deze NEC-supporter uit de Goffert. Zonder omhaal der woorden, een leuke 9+



[ Bericht 76% gewijzigd door tong80 op 02-11-2024 08:29:41 ]

Chinees restaurant Happy Garden



Mooie Plastic bloemen. Peper en zout op de tafel in een perfect houten beeldhouwwerkje. We hadden de maandagavond gekozen om te kunnen genieten. En wat een avond werd het. De Chinese gastvrouw, Suus, was allerliefst. We konden zelfs blijven zitten toen we het bier bestelden. We kozen het Hoegaarden witbier dat ze in huis hadden. Lekker fris, koel en fruitig. Mijn partner bestelde een Babi Pangang ik een Foe Yong Hai. Ik gaf de serveerster een compliment voor haar mooie make up. Ze moest blozen. Dat is mooi bij Chinezen, dan worden ze Oranje.

Het wachten op het gerecht duurde niet eens te lang. Na een kwartier stond het eten al voor onze neus. Wel jammer eigenlijk want we waren net lekker aan het zuipen met z'n tweetjes. Maar dit ongenoegen werd weggenomen door de eerste hap in het gerecht. Zelden zo'n Foe Yong Hai geproefd. Een haai zou er high van worden. Het ei leek net gelegd en de nasi erbij geserveerd was als net geoogst. Mijn partner had weinig tijd om te eten omdat ze haar Babi Pangang steeds wilde aanprijzen. 'Tong dit moet je proeven' zei ze.

En Inderdaad wat een delicatesse. Wat een kok hebben ze daar in de keuken. Maar het mooiste was eigenlijk de dingen rondom. Een mooie waterval aan de muur. Lekkere Chinese muziek om te horen. En dan nog gratis kroepoek bij iedere maaltijd. Dit was iets om van te genieten. Dat deden we ook. We bestelden ook nog Gamba's en garnalen. De amuses maken de pret vaak dubbelop. Zoals nu het geval. Het overtrof elke verwachting. Dit verwacht je niet in een stadje zoals Zaltbommel. Alhoewel, ondertussen ligt het niveau zo hoog dat er geen houden meer aan lijkt. De garnalen gingen erin als koek. Ze zeiden dat familieleden ze zelf hadden gevangen in de Chinese zee. Ik geloof ze direct.

Ik hoef niemand meer te vertellen dat het toetje ook grandioos was. Het bestond uit gele vanille vla met Yoghurt, aardbeien uit de streek en barmhartige bramen om het af te maken. Dit alles om de Nederlandse gasten zich thuis te laten voelen. En óf we ons thuis voelden. Alles piek fijn, en de euro's waren wel besteed.

Dit was na de Tigo en Markzicht alweer een fabelachtig genot. Een 8 en half ditmaal.

tong80

S.C. Tasmania Berlin 1900 is misschien wel de onbekendste club die in de Bundesliga heeft gespeeld. Het seizoen 65/66. Althans voor voetballiefhebbers van buiten Duitsland. Bobo's en geldschieters waren al machtiger dan welke hand van God of VAR-bijziender dan ook. Destijds ging het al niet om sportiviteit. Schwalbe moest zijn Duitse intrede nog doen. Fouten in de 40-45ste minuut werden over het hoofd gezien.



De wedstrijd West-Duitsland - Oostenrijk op het WK 1982 nog gespeeld. Door een opeenstapeling van incidenten, rechtszaken en invloed van het kapitaalkrachtige Axel-Springer-Gelag, werden er beslissingen genomen die door de DFB werden herroepen of door de rechtbank werden hersteld. Het was een complete chaos tot vlak voor het begin van het seizoen. Het scenario van ellende was geschreven. De Bundesliga bestond altijd uit 16 clubs. Karlsruhe S.C. en Saarbrücken zouden om promotie degradatie spelen. Doordat Hertha B.S.C door financiële malversaties terug werd gezet naar de tweede Bundesliga wilde het Axel-Springer-Verlag alsnog een West Berlijnse club in de Bundesliga. Hier stemde de DFB tegen.

Inmiddels bestond door de "na-competitie" de Bundesliga uit 17 clubs. De clubs kregen bij de DFB nu wel een gewillig oor, met de argumentatie dat de Bundesliga uit 18 clubs zou moeten bestaan. Tennis Borussia Berlin was al gestruikeld in de kampioenskompetitie van de Tweede Bundesliga, en de nummer twee van die competitie wilde niet promoveren. Slechts twee weken voor het begin van de competitie moest Tasmania, zoals de Denen voor het EK-92, zijn spelers terug roepen van vakantie. Sommigen moesten hun baan opzeggen om semi-prof te worden. Eigenlijk was het onbegonnen werk een Bundesliga-waardige selectie samen te stellen.

In maart vroeg het bestuur aan de spelers of ze een gedeelte van hun salaris wilden inleveren om de club te redden. Het bleek geen 1-april grap. Het lachen zou ze vergaan. Tasmania werd vervolgens het slechtste Bundesliga-elftal ooit. Ze wonnen in het seizoen 1965/1966 precies twee wedstrijden, scoorden 15 doelpunten en kregen er 108 tegen. Ze haalden buitenshuis 1 punt door een gelijkspel tegen F.C Kaiserslautern. Records voor de bijna eeuwigheid....... Laatste plaats op de eeuwige Bundesliga ranglijst. Minste doelpunten voor,15, meeste doelpunten tegen,108. Minste punten, 8. Met de drie punten regel is dat 10. Minste overwinningen, 2, meeste nederlagen, 18. Enige Bundesligavereniging zonder uitzege. Langste reeks zonder zege, 31, 14. Augustus 1965 tot 21. Mei 1966. Grootste thuis nederlaag, 0-9 tegen Meideriger S.V. (Tegenwoordig MSV Duisburg) 26 maart 1966. Wedstrijd met de minste toeschouwers, 15 januari 1966, 827 tegen Borussia Mönchengladbach. Langste serie nederlagen 10 stuks. Ze waren er stuk van. Bij de eerste wedstrijd tegen Karlsruher S.C. trokken ze nog 80.00 toeschouwers, de laatste wedstrijden waren er steeds minder dan 10.000 geïnteresseerd.

tong80

Johan Derksen was gisteren weer aan het mokken. Hij voelde zich weer eens beledigd door Wilfred Genee en op z'n pik getrapt bovendien. Op hoge poten en met lange tenen verliet hij de uitzending van Vandaag Inside. Hij pocht steeds dat iedereen alles mag zeggen, ook over hem. Dat we Vandaag Inside niet serieus moeten nemen, want gewoon kantinepraat is. Ondertussen beledigt hij iedereen en z'n ouwe moer. Joost Klein is een Clown, Siegried Kaag is een heks, Frans Timmermans een dikke tuinkabouter en Sander Schimmelpenninck een communist.



Johan Derksen heeft een lijst met zo'n 20 gasten uit VI die niet meer uitgenodigd worden. Dat is niet in goed overleg gegaan, nee die heeft de Nederlandse Mccarthy (Amerikaanse communisten-jager uit de jaren 50) zelf samengesteld. Ondertussen schuiven alleen nog ja-knikkers en andere vrouwelijke rolmodellen die hem naar de mond praten aan. Ze lachen om seksistisch "grappen" en spelen 'one of the guys'.

De andere vaste tafelgast is René van der Gijp, die met aangever Wilfred Genee het trio volmaakt. Van der Gijp is een voetbalkenner (alhoewel) en heeft van de rest van de wereld geen notie. Hij beledigt net zoals Johan Derksen mensen alsof ze niet van vlees en bloed zijn. Met een dildo op z'n hoofd lacht-ie als Roxanne Knetemann vertelt dat haar vader die dag 20 jaar geleden is overleden. "Lache man, ha ha ha, laat gaan joh, maakt het uit."
Johan Derksen zegt dat-ie zijn eigen programma maar niks vindt. Met tegenzin iedere dag vanuit Grollo naar Hilversum rijdt. Ik zou het er ook voor over hebben met tegenzin naar m'n werk te gaan als ik er een miljoen voor krijg. Hij vindt "Hilversum" maar een eng kliekje van mensen die overal aanschuiven. Zelf liet hij zich door Özcan Akyol als BNer knippen in "De geknipte gast", liet hij zich portretteren door amateurschilders in "Sterren op het doek" en ging hij in een afzichtelijke wollen trui knikkeren in een programma waar ik de titel van heb verdrongen.

Natuurlijk is Genee een eng glad mannetje, natuurlijk is zijn singeltje niet om aan te horen. Natuurlijk ging hij veel te ver door met het promoten van z'n plaatje. Natuurlijk probeerde hij Johan Derksen op de kast te krijgen. Maar de zelf verklaarde muziekkenner, met een platencollectie van 20000 albums in één genre, witte bejaarde mannen met een gitaar, liet zich gisterenavond weer eens kennen.

Hoe ouder je wordt hoe meer je je als een klein kind gaat gedragen bleek weer eens. Mokkend en stampvoetend verliet kleine Johannetje de klas. Dat gaat nog wat worden als Johannetje straks ouder is. Als-ie maar geen voetballer wordt, ze schoppen hem misschien halfdood. Ach, hij kan altijd nog muziekles nemen. Of achter de bar gaan staan in de kantine van FC Grollo Vooruit. Dan mag Gijp er moppen komen tappen en Genee zijn mokken promoten.

tong80

Argentijns restaurant Máxima



Zoals beloofd zo snel mogelijk een nieuwe recensie van jullie favoriete recensent. Daarom het dicht bij huis gezocht, waar je bovendien niet hoeft te reserveren. Ik had er nog nooit gegeten en was dan ook zeer benieuwd. Zag als ik er langs liep of fietste dat het er altijd bom vol is. Da's een goed teken. Vroeger heette het dan ook cafetaria Olie B. Bommel. Máxima is mooi gelegen, op de hoek van de Nieuwstraat en Boschstraat. Tegenover het cultureel centrum de Poorterij. Helaas is de tegenover gelegen Philipsschool afgebroken doordat er te veel verkeerde culturen vervelende dingen deden bij deze buren.

Bij binnenkomst bleek het inderdaad hartstikke druk te zijn. Eigenlijk niks voor mij, maar jullie recensent gaat door muren en vuren om zijn recensie te kunnen maken. Eenmaal aan tafel probeerde ik met een grapje het ijs te breken. Of ze hier ook stanley messi's hebben om het vlees te snijden. Kwartje viel weer eens niet. Niet getreurd, de serveerster was allerliefst. Ik koos voor een Argentijnse witte wijn. Een avocadosoepje vooraf en een T-bone steak, ben de naam ervan vergeten. Het was wel het duurste dat je kon bestellen. Ik dacht dat moet wel veel vlees zijn om naar binnen te werken.

Wijntje smaakte prima. Primadonna zou Maradona hebben gezegd. Soep was lekker als voorafje. Als nagerecht vind ik soep altijd wat minder. Dan kan zo'n etentje op het eind nog in de soep lopen. Zit weer een Koos Alberts grap in. Ik keek eens rond en zag weinig bekende gezichten. De gasten waren wel lekker aan het schrokken. Dat beloofde wat voor mijn steak. En wat voor een steak. Had ik mezelf niet overschat en moest ik het zakje gebruiken om de rest van de maaltijd mee naar huis te nemen ? Niets was minder waar. Jammer dat er geen botjes aanzaten, anders was ik gaan Patrick Kluiveren. Heerlijk pittig. Lekker net niet aangebrand en met mooie groentjes en aardappeltjes. Ik kon me nog net inhouden om, zoals Tong privé, het bord schoon te likken.

Koning bier zou bij Máxima nog een pilsje hebben besteld. Maar m'n fles wijn was nog niet leeg en bier op wijn geeft koppijn. Voldaan zakte ik even onderuit en liet alles lekker bezinken. We drinken immers tot we zinken. Complimentje aan de serveerster voor de snelle service en goede bediening. Al met al weer een prima avondje in een Bommels toprestaurant. Ben over het zebrapad naar huis gelopen. Was wel een omweg van 10 meter, maar aan je conditie werken is nooit verkeerd.

Een dikke voldoende, geen maximale 10. Die krijgen alleen Messi en Maradona. Een mooie ronde 8. En een kus van de juf van de Philipsschool.