Tong’s eigen individueel schrijfsels topic

Alweer 10 jaar geleden dat Jack een enkele reis boekte naar de muzikantenhemel.....

Tien jaar geleden overleed mijn beste vriend Jack aan die onrechtvaardige klote ziekte. Hij woonde net zoals ik op dit rustieke, gemoedelijke, mooie hofje in het centrum van het historische hanzenstadje Zaltbommel. Jack was naast al 40 jaar een maat de afgelopen 20 jaar buurman. Hij was pas 54. Voor iemand van 20 lijkt dat best wel op leeftijd. Als je zelf eenmaal in die leeftijdscategorie vertoeft, sta je er niet eens bij stil dat je al een halve eeuw rondhangt op deze planeet. Er komen wel steeds meer herinneringen bij, en de toekomst wordt steeds korter en kleiner. Jack en ik hebben altijd bij het moment geleefd, deden niet aan carriereplanning, hadden geen uitzet gespaard, zagen wel wat er in het verschiet lag. We hinkelden, zonder in het krijt te staan, van meisje naar deerne en van griet naar mokkel. Relaties hielden niet zolang stand als onze broederschap.

Onze binding lag voornamelijk in de muziek en sport. Van jongs af aan hadden we daarom een extra klik. Een eeuwigheid geleden gingen we beiden al met een groepje vrienden en vriendinnen naar Pinkpop. U2, Elvis Costello, Simple Minds, The Alarm etc. Jack echter was een echte pionier. Als je iedereen moet geloven zouden de Pistols en Nirvana in de Kuip hebben gespeeld. Jack had de kaartjes nog. Als ie tussen neus en lippen door zei: 'Oh ja, daar was ik bij.' Geloofde je hem op zijn woord. Jack zag er destijds nog uit als de broer van Dikke Dennis zonder de tatoo's.

Jack was nogal een feestbeest, en dan druk ik me bescheiden uit. Hij had vele kennissen en vrienden. Was werkzaam als "roadmanager" voor bands en bandjes (Peter Pan Speedrock), was ICT-er, taxichauffeur en zwartwerker. Stond voor iedereen klaar. Of je nou problemen had met je PC, vervoer nodig had naar het ziekenhuis, kaartjes voor Dinosaur jr, of Ajax-Celtic, Jack was the man.

Je kunt hem op een Rock 'n' Roll manier flamboyant noemen. Jack zat in de organisatie van PaasPop en Eindhoven open air. Had overal zijn lijntjes, letterlijk en figuurlijk. Hij zorgde ervoor dat er genoeg (Bommelse) securatie was of dat buitenlandse bands goed werden opgevangen. Het mooie was dat-ie als alles eenmaal op poten stond, hij voor ging in de hardcore polonaisse.

Jack at niet, Jack schoof de pizza's met een heftruck naar binnen en schrokte de broodjes bal nonchalant zonder schijnbewegingen in zijn moordmuil. Tijdens de watersnood evacuatie in 1995 verschanste hij zich op zolder, voordat ie werd betrapt leefde hij op een rantsoen van gehaktballen en bier. Op de zolderkamer wakend over Bommel. Van zijn hart maakte ie ook geen moordkuil. Hart op de tong en right in your face. We waren hem een keer kwijt op Paaspop. Zagen we plots een kluwen mensen, stond Jack dronken in zijn blote bast in een kliko het volk te vermaken. We hoorden hem schateren met zijn typische lach.

'Herm ga je mee? Ik heb nog een kaartje over voor het 25jarige jubileumfeest van Muziekkrant OOR in de Melkweg.' 10 minuten later zat ik naast de op The Bad Brains mee bewegende hardcore chauffeur op weg naar Amsterdam en Arno Hintjes. Met Jackie naar 'Ein Abend in Wien' In Rotterdam, genieten van Einstürzende Neubauten, Birthday Pary en Texecolina Jones. Van die laatste was ie groot fan. Ze kon immers met de binnenkant van haar dijen een blikje bier open persen. Was echt iets voor m'n maat.

Ik mis hem nu al veel te lang, zijn schaterlach, zijn kennis en passie voor het wielrennen, het samen met vrienden naar Ajax kijken, de snelle korte babbel of de lange gesprekken. Het uitwisselen van goede nieuwe bandjes en het avonden ouwe shit draaien. Je weet pas wat je mist als het er niet meer is. Je weet pas hoe hecht een band echt is als de banden onvrijwillig worden doorgeknipt.

Plots stond Jo, zijn moeder, aan de deur met de computer van Jack, zijn beeldscherm had ik al. 'Voor jou Herm' Brok in de keel. Kwam ook nog eens op het juiste moment, m'n eigen PC was op sterven na dood, de stekker zou er aanstonds definitief uit gaan. Vriend van me zou hem herprogrammeren, opschonen en installeren. Al die tijd geen muziek kunnen draaien. Daarna des te harder.

De computer was reten snel, sneller dan Quicksand of Rocket from the Crypt. Jackie ging veel te snel van ons heen. Hij heeft snel geleefd. Niet sneller dan het geluid, het komt in de buurt. De remsporen, stofwolken en schroeiende benzinelucht zijn stille getuigen van een leven vol passie, hartstocht en toewijding. Hij heeft geleefd voor twee, ik was erbij, en ben trots hem gekend te hebben. Net zo trots ben ik met zijn computer. Zo is-ie toch nog een bietje bij me.

Dag Jack, Dag maat, Rock on brother !

Herman.

Ik begrijp dat de nieuwe Poorterij 2 kilometer buiten de stad komt. Zijn ze niet goed wijs? Vroeg ik aan Ivo de directeur. Hij begreep me niet helemaal. Nadat ik z'n functie omschrijving had gelezen, begreep ik waarom.
'Experienced Owner with a demonstrated history of working in the public relations and communications industry. Strong business development professional skilled in Marketing Management, Operations Management, Coaching, Event Management, and Dutch.'

Vooral dat laatste intrigeerde me: 'and Dutch.' Voor hetzelfde geld zou-ie als inwoner van Rosmalen Bommels kwèke. Liever krijgen we een real live soap over een burgemèster uit Urk. Die weet ook van toeten nog blazen. Die zou de Wallenpikkers nog op heterdaad laten arresteren.

Herman. Geschiedsoverdrijver.

Joke van der Pol is vandaag jarig. Voordat het fotografisch geheugen achteruit gaat. Ik weet nog dat ik bij van der Pol 's ochtends keek of 's middags de wedstrijden doorgingen. Dat we voordat we het tunneltje inreden, wisten dat het niet voor niets was. Dat we fietsten met de voetbaltas achterop. De tijd dat de Bel bij de eerste klant nuchter aanbelde, bij de lutste slingerend de TOTO mee naar huis nam. De bel op de fiets. Het vroegere mobieltje.

Ik weet nog dat ome Leo de weg overstak. Vanaf de Julianastraat naar Olympia. Als NIVO man tevens z'n hart verpand aan Bommel. Zoals er gezonde tweestrijd was destijds. In de zaal gebroederlijk met en tegen elkaar. De legendarische zaalvoetbalwedstrijden op zondagavond. De biertap van Henk en Conny geen onderscheid maakte. De moppen werden getapt voor 2 gulden.

Op zaterdag ging Olympia bij NIVO kijken, op zondag de NIVO-mannen bij Bommel. Je kende iedere eerste elftal speler nog. Zelfs uit het derde kon je de opstelling van elkaar opnoemen. De derde helft wonnen ze/we gezamenlijk. Dus wees lief voor elkaar. Koester wat het betekend om een echte Bommelaar te zijn. Zonder een ander uit te sluiten.

Thuiskomen.

daar doemt ie op
in nevelen gehuld
onbeschut, gracieus
de mist wijst de weg
de Waal zich onbewust
van het stijgende water
de Bommelse kust,
de natte welkoms kus
het uitzicht voelt als thuiskomen
dichter bij het gedicht van
bruggenbouwer Martinus kan niet
het vers verspreidt het uitzicht
je weet, het komt goed
het komt goed, zoals altijd
voor eeuwig onze toren
voor altijd onze trots

Herman.

Ik kwam net Betsie tegen in de Boschstraat. In het voorbijgaan riep ze: 'Gij wordt er ook alleen maar knapper op.' Toen ik in de etalageruit van van Uffelen keek, kon ik haar niet anders dan gelijk geven. Ik begreep waarom Mariska altijd naar me zwaait en Luuk altijd goeie zin het. Voordat ik Niek haar zoon, de baas van PinkPop, Jan van Maren, de baas van z'n bas, en Stieno Sr. de fijn besnaarde gitarist ga zien, deze goud van oud-recensie. Anders vragen die straks nog of ik weer op de rechter vleugel ga spelen. Terwijl ik al jaren rechtsbinnen ben.......



Lunchcafé In de Roos

Had goeie verhalen gehoord over In de Roos. Leuk personeel, leuke sfeer, leuke inrichting en leuke keuke. Dus het moest er een keer van komen. Benieuwd of deze aanbeveling klopte. Was er al vaak langs gefietst, 's zomers is het druk op het terras, dat is natuurlijk niet voor niets, dacht ik op de fiets. In de Roos is gevestigd in het oude Stadshuis, mooi karakteristiek gesitueerd dus. Mooier, dan daar op de Markt/mert, kun je niet zijn gevestigd. Bij binnenkomst viel inderdaad de mooie inrichting op. Niet wit, niet zwart, maar in de kleur van je hart. Rood dus. Met kleine zwarte accentjes.

Eenmaal plaatsgenomen kreeg ik gelijk al een prettige verrassing. Een oude bekende begroette me. Niet dat ze oud is, maar in overdrachtelijke zin gesproken. Betsie heette me welkom. Betsie, tevens moeder van de opvolger van Jan Smeets bij PinkPop, ken ik al jaren. Zoals dat soms gaat verlies je elkaar een bietje uit het oog. Maar niet uit het rode hart.

Betsie vertelde me dat ze nog steeds kapster is, maar in In de Roos vrijwilligerswerk doet. Ze begeleidt, met andere vrijwilligers het "personeel." Ze vertelde me dat het mensen zijn met een verstandelijke-of lichamelijke beperking. Ik zei tegen Betsie dat ik me dan wel thuis moest voelen.

Het uitzicht was vertrouwd en op z'n Bommelsch mooi. Ieder moment kon ik zwaaiend langs komen fietsen. De laatste keer dat ik hier was geweest, was om te stemmen. Tegenwoordig weer met een rood potlood, zoals het hoort. Met links graag. Andere keren was bij huwelijken. Bijvoorbeeld bij die van m'n broer. Toen was ik zelfs getuigen. Zoals ik nu getuigen was van een mooie ambiance, een prettige sfeer en een geweldig uitzicht. Ik keek hongerig uit naar wat de menukaart me zou brengen. Ik had me van te voren al georiënteerd, maar wilde me wel aan de gedragscode houden.

Soep vooraf, was de eerste keuze. Werd tomatensoep, wilde het in de rode-stijl houden. Dit was smullen, hier was werk van gemaakt. Lekker romig, zou de paus hebben gezegd. M'n smaakpapillen vochten om voorrang. Het begin was geslaagd. Nu de rest nog. Na de warme soep, een lekkere, althans dat hoopte ik, koude maaltijdsalade. Dit overtrof weer m'n ondeugendste verwachtingen.

Ik ging bijna hopen dat iedereen in de horeca verstandelijk-of lichamelijk beperkt zou zijn. Stukjes vlees, augurkjes, uitjes, worteltjes, eitjes. Zo klinkt het klinisch, maar als je het ziet en als je het proeft, word je bijna euforisch. Ik wilde afsluiten met iets warms. Dat werd een worstenbroodje. Ik hoef bijna niet te vermelden dat die ook vurrukkulluk was. Kopje koffie op het eind en de missie was geslaagd. Als Nederlander dacht ik : "En dat voor die prijs. Midden in de roos"

Op weg naar de uitgang kwam ik Betsie nog tegen. "En, hoe vond je het ?" Ik zei : "Betsie, ik wil niet alles over één kam scheren, maar ik schaar dit onder de betere eetgelegenheden van Bommel. En jij bent geknipt voor dit werk." Betsie moest blozen. Rood.

Herman. Geen Brood. Zit wel muziek in.

Er verscheen vandaag een mediarapport over grensoverschrijdend gedrag in de media. De media concludeert dat er heel wat mis is in de media. Ik heb vakken gevuld, gebadmeesterd, gedienstplicht en hout gezaagd. Durf te wedden dat het er daar groffer en vrouwonvriendelijker aan toe ging. Ik zal de media eens opzoeken. Zelf trouwens vaak ongevraagd in m'n billen geknepen door kuthoeren.

Gelukkig worden vrouwen/wijven/meiden/meisjes en vrouwtjes in VI niet beoordeeld op hun kwaliteiten. Maar dat ze er zo schattig uitzien, goed gekleed, en als 21jarige stagiaire uit de familie de Mol de kans krijgen om hun opstel te mogen declameren tijdens het WK voetbal. Zelfs zonder stotteren haar briefje voor leest.

Zo'n Hélène Hendriks is te veel bij de pinken om zich te laten piepelen. Die lacht gewoon neukstraal mee. Die kent haar pappenheimers. Laat de pappa's in hun waarde. Trek eens aan m'n vinger vroeg Merel aan van der Gijp. Vervolgens werd Heleen van Rooijen Ek-verslaggeefster. Dit was geen Sam en Moos grap. Anders wordt Johan boos. Jaloers op mij. Dat-ie nooit zo'n briljante column heeft geschreven.

tong80

GC / De waarheid over Tong mag gezegd worden.......

Ik heb uit betrouwbare bron vernomen, dat het gemeentebestuur, na alle klachten en kritiek, overstag is gegaan. Er is alsnog gekozen voor een meer feestelijke locatie om carnaval in Mispelgat te vieren. De nieuwe/oude locatie straalt zoveel feestvreugde en gezelligheid uit dat ze geen andere keus meer hadden. Aldus Urkentrekker Wijnand. Alles komt voor de bakker, vervolgde hij.

Verder komt er gratis vervoer van en naar de stad. De drankmuntjes kunnen volgende week ook worden gebruikt in de botsauto's richting centrum. De blaastesten zullen worden afgenomen door Spuug Zat. Wie te hoog van de toren blaast, wordt een stevige mispel mee gekraakt.

Herman. Ex-drankmeester, jeugdraad van elf.

'De aanstelling van Peter Rehwinkel als waarnemend burgemeester van Zaltbommel op 25 april 2017 leidde opnieuw tot ophef vanwege de eerdere kritiek op zijn burgemeesterschap in Groningen en de periode daarna. Op 19 september 2019 werd Pieter van Maaren burgemeester van Zaltbommel.'

Ik stel me beschikbaar als nieuwe burgemèster.

Misschien is m'n cv iets te veel Bommels, te weinig ophef.
Geboren Sophiahofje, daarna Ruiterstraat, opgegroeid in de Vogelenzang. Met Hans en Cor Wijkhuizen als buurjongens. Daarna Buitentuin en Steenweg.
Straatgenoten, Jan Vink, An de Kneuter, Koos van der Elshout, Gerrit de Koreaan, Piet de Lub, Pellegrom, Stevens, Jantje Willekes, de Schuuk de Tor, Hittinger, en Teunissen. Met om de hoek Cor de Kat en de Centra. Hilleke in direct bereik.

Klasgenoot van Chrisje van Hees, Aart de ridder, Harry van der Wetering, Yvonne Vermeulen, Ans scheffers, Connie de Bie en Johnnie van Veen op de Philipschool.
Straatvoetballen met Henkie van der Veer, Woutje van Leerdam, Robbie van Westreenen, Gratje Damen, Bennie Welbie, René Rensen, Henrie Stehman Bas van Brakel en Lutje en de Muis.
Lid van de eerste jeugd raad van elf.

Afgezwommen bij Ad van Tricht. Papier opgehaald en zomerse badmeester gewist.
40 jaar gevoetbald bij NIVO. 400 doelpunten in de jeugd, vervolgens 15 jaar in het eerste. Tevens 15 jaar columns voor het clubblad.

Op zondag als NIVO-man Olympia-1 aanmoedigen.
Lid geweest van Ardito en Never Down.

Als toetje, samen met Eric van der Aa, het beeld voor het stadscafé, 's nachts om 3 uur, onthuld. Daarna bij twee sterren restaurant La Provence aangebeld. Of ze op die tijd ook nog broodjes kroket verkochten.

Herman.

Vandaag zijn alle pijlen gericht op een mislukte burgemeester uit Urk. Laten we de urkentrekker eens gebruiken om de wijn te ontkurken bij de verjaardag van de Bommelse net-niet miss Nederland. Eva van de Wetering wordt vandaag 23. Op haar 21ste bijna de mooiste van Nederland. Uit een echt Bommels nest. Of ze op het Kwetternest heeft gezeten weet ik niet. Ze werd wel mooi tweede. Net zoals de Hugo ooit net niet Klassewerk won, ze gingen wel de boeken in. Het is niet alleen maar kommer en Kwel in Bommel. Laat je dus niks wijsmaken. Eva gefeliciteerd. We zijn trots op je.

Eva van de Wetering
De 21-jarige Eva woont in Zaltbommel en omschrijft zichzelf als een eerlijk, zorgzaam en spontaan persoon. Momenteel werkt ze in de horeca als serveerster. Met haar deelname aan Miss Nederland wil ze positiviteit verspreiden en mensen inspireren om beter voor hun fysieke en mentale gezondheid te zorgen. Eva staat ook voor de onafhankelijkheid van vrouwen die gewaardeerd worden om wie ze zijn, niet alleen om hoe ze eruit zien.





[ Bericht 19% gewijzigd door tong80 op 08-02-2024 08:34:22 ]

In die grote stad Zaltbommel, bommel
Heerste een burgemèster in de Waterstraat
En zo menig arme drommel, drommel
Zag om de hoek hoe hoog het water aan de lippen staat

Refrein:
En te midden van die rommel, rommel
Dreef de burgemèster van Bi-Ba-Bommel
En te midden van die rommel, rommel
Vloog het dubbel glas in 't rond

Op een vlot van houten planken, planken
Zat een grote herdershond
Zo erbarmelijk te janken, janken
Omdat de leugenbank geen Urks verstond

Refrein

Een matroos met houten benen, benen
En een christelijke zwembroek aan
Zat als een klein kind te wenen, wenen
Want het mooie Bommel was vergaan

Refrein

't Was afgrijselijk te aanschouwen, schouwen
Hoe beroofd van zijn korset
Een regent uit Urk of Henegouwen
Aan kwam drijven op z'n oliebollen vet

Refrein

In een mand met verse broodjes, broodjes
Dreef des bakkers jongste kind
Zwaaide met zijn blote pootjes, pootjes
En stonk uren in de regenten wind

Refrein

Op een vloer met nog wat planken, planken
Dreef de doopsgezinde school
Jongens hingen uit de banken
Lapten met carnaval namens de halve zool

Refrein

In een Ford met lekke banden, banden
Zat een rijke kruidenier
Tussen zijn verkleumde handen, handen
Klemde een hol vat leugens en hij geef geen ene zier

Refrein

Een chinees met lange haren, haren
Op zijn rug een linnen zak
Viste met machinegaren, garen
Weer een kapper voor de kust, en aan regels had hij lak

Refrein

Op een ton met houten banden, banden
Zaten Luuc van Boort en Wijnand fier
Hij wreef juichend in zijn handen, handen
Hij had nu de Waterstraat voor zijn bier

Refrein

De twee zoontjes van de koster, koster
Zaten op het kerkedak
Samen stekelbaars te vangen, vangen
Na de collecte resteerde een lege Urkse zak

Herman.

Net vernomen dat er met carnaval toch een tent op de mèrt staat. De uitjes bij de tentharingen voor de halve prijs zijn. Koppijn op woensdag op de koop toe. Mits de houte kop veroorzaakt is door houte tentharingen. Dan wordt extra ijzer van Driek Welsing aanbevolen. Niet voor niks oud-buurman van ijzervreters als Giovanni en Adrie van der Bronkhorst. Maar pin me er niet op vast.

Trouwens, in Bommel kunde pas in de stad pinne as boekhandel Bruna ope is, nie 's avonds na zesse, nie op zondag en nie op maandag veur één uur. Gelukkig is er een filiaal van de SNS-bank in de Boschstraat, waar ze je verwijzen naar de benzinepomp van de ESSO. Op hun advies, mooi zo'n meedenkende denktank, ben ik m'n rijbewijs gaan halen. Kreeg echter nul op m'n request in het gemeentehuis ver buiten de stad. Moest eerst rijlessen nemen en daarna afrijden. Dus heel dè stuk weer teruggelopen vanaf de Oude Boscheweg. Ge zou bijna de weg kwijt rake zonder tunnelke. Terwijl we een Albert als burgemeester hadden, die de weg wel wist te vinden, zonder mol te zijn.

Komt de optocht morgen nog langs de Fieperdefieplaan, of langs het Pom de dinges huis, nust de pletteflat? Dan waarschuw ik Driek alvast, dat-ie z'n vrachtwagen vooral nie veur het Maarten van Rossum kasteel mot zetten. Veur ge het wit wordt het uitzicht bedorven op wè ooit echt Bommels was. Kik ut mè wagge doet.
Zelfs de legendarische vrachtwagen op de Heksenwal is inmiddels een museumstuk. Wanneer komen ze tot inzicht ? Dat het uitzicht niet wordt bedorven door oud ijzer. Dat Bommel leeft bij de gratie van ijzervreters. Straks Bommel een museum is. Pronkend met de kleren van de keizer. Verstopt in de wijnkelder van Luuc van Boort.

Herman.

Thijs Berghuis stelt een normale vraag op deze pagina. Ik vind dat al heel wat in Bommel tegenwoordig. Je moet je muil houwen, of mee lopen in de polonaisse naar de open deur. Die al is ingetrapt voor dat het gaat tochten. Er wordt je niet eens netjes gevraagd Bommel te verlaten. Nee, luguber en luidruchtig, een enkeltje naar Israël geadviseerd.

Hij probeert in zijn bericht juist aan te geven dat-ie niet wil klagen. Hij gaat al door het stof voordat ie op verzenden geklikt heeft. Er is niks meer te doen in Bommel volgens velen, terwijl dat complete onzin is natuurlijk. Van vorige week de mooi hardloop wedstrijd voor het goede doel, naar volgende week een mooie tribute-muziek-voetbal dag bij N,I,V,O,-Sparta voor Jan van Maren. Misschien good old Willem van Maren op doel? En "onze" Jan nog efkes op bas.

Misschien een ideetje voor de klagers, of voor diegenen die zeggen dat er niks meer te doen is in Bommel. Ga daar eens kijken, en/of doneren. Anders organiseer je zelf een optocht naar de stad. En dan op de Heksenwal Thijs op de brandstapel. Want wie denkt meneer Berghuis wel dat-ie is ? Stel je voor dat ie zich hier thuis zal voelen. Branden zal-ie. Ter lering en vermaak. Gebeurt er ook weer eens iets in de stad. Of is dat te veel lood om oud ijzer ?



Herman.

Door Ferry de Groot deze weer eens opgespit. Ik blijk dus niet de enige te zijn. Op zijn tijdlijn geven veel Hilversumse collega's hem met z'n dodelijke kritiek gelijk. FOK! column uit 2016.....

Gisteren een nieuw dieptepunt in de Nederlandse televisiegeschiedenis. De ex-topzwemster, programmamaakster en producente Hansje Bunschoten is 58 jaar en terminaal kankerpatiente.
Ze was succesvol op al die gebieden. In 1972 deed ze bijvoorbeeld mee aan de Olympische Spelen van München. Ze was ook programmamaakster bij De rijdende rechter en Studio Sport, om maar iets te noemen.
Nu heeft ze op zondagavond laat een eigen programma, waar ze wel in beeld is te zien.'Maskers Af' Waar ze in gesprek gaat met o.a. Mart Smeets en Eva Jinek. Het is dus geen interview, maar een conversatie tussen twee gelijkwaardigen. Het heet 'Maskers Af', omdat ze zichzelf bloot wil geven, openhartig en eerlijk. Dit verwacht ze dan ook van haar gesprekspartner. Helaas kom je dan met Mart Smeets van een ontzettend koude kermis thuis.
Gisteravond de eerste aflevering.

Wat een enge ijdeltuit. Op een gegeven moment zei Hansje: 'Was dan niet gekomen.' En gelijk had ze. De stugge zelfverklaarde schrijver, gaf zich geen moment bloot, deed superieur uit de hoogte, had totaal geen interesse in Hansje en zat er alleen maar onoprechte schijnbewegingen te maken. Over de liefde wilde hij het niet hebben. Natuurlijk niet, dan worden types zoals hij kwetsbaar. Dan wordt de macho-pose te broos, dan heeft de gouden ketting op de behaarde borst zijn waarde verloren. Dan moet je plots jezelf zijn. Het was eigenlijk te genant om er kwaad door te worden.

Smeets zegt altijd dat ie een hekel heeft aan het Hilversumse wereldje en de BNers die overal en altijd op komen draven. Zelf is ie niet van de buis te slaan. 'Nou ik weet niet of ik dat wel moet doen.' 'Nou Mart, als we.........' 'Ok, omdat je zo aandringt en jij het bent Matthijs, Hansje, Tom, Kees, Harry, Paul, Hanneke, Sonja, Eva, Jeroen.....' Hij zei dus ja tegen Hansje Bunschoten, die hij goed kent door de sportprogramma's die ze samen hebben gemaakt. En nóg wist ie een ijskoude afstand te bewaren, met ijsschotsen die steeds verder wegdreven.
Het was vanaf het begint dweilen met de kraan open, geen warm water. Want hij brand zijn vingers niet graag.
De vraag over liefde van Hansje Bunschoten ging feitelijk over zijn ervaringen als ie op reis was. Hansje zelf vond het soms moeilijk om te beseffen dat haar geliefde thuis op haar wachtte en ze toch aantrekkelijke mannen tegen kwam. 'Dat gaat je niks aan', bromde de zelfverklaarde Casanova met de gouden ketting en inscriptie 'mama ik hou van jou'.

'Was dan niet gekomen.' Geweldige respons. Het water klotste onder zijn oksels. 'Wat doe ik hier?' hoorde je hem denken. Steeds weer wist ie het antwoord te omzeilen als Hansje iets aan hem vroeg. 'Heb je wel eens heimwee naar de tijd dat je onbevangen iets aan kon pakken?' Zonder te antwoorden: 'En jij?' Die wedervraag zit zo vol dedain. Zonder zich bloot te geven kaatste hij de ijsbal terug. Niet uit interesse voor Hansje, maar om zijn pose in stand te houden.

Zo werd het toch steeds meer een interview van Hansje met meneer-het-interesseert-me-allemaal-niet. Het was hem weer gelukt. De aandacht lag weer bij de heer Smeets. De focus verleggen noemt Emiel Ratelband dat. Daar is Mart de beste in. Een sporter werd niet door hem geïnterviewd, nee de sporter mocht blij zijn geïnterviewd te worden door meneer de groot himself. Het was tenenkrommend, zelfs niet mogelijk er een scheve schaats mee te rijden. Smeets past alleen maar Friese doorlopers. Op houtjes glibbert ie overal doorheen.
Op iedere vraag om te komen verschijnen zegt ie ja. Waarom weten we sinds gisteren zeker. De wereld bestaat bij Smeets' gratie. De goddelijke Mart. Arme Hansje. Zit daar een beetje terminaal haar ziel bloot te leggen tegen een egocentrische ijspilaar. 'Was dan niet gekomen.'

Go Hansje!

tong80

Dit was mijn reactie op het bericht van Neerlands grootste cabaret-kenner en schrijver.

'Ik ben ook niet te vangen. 800.000 posts, 80.000 topics en 4000 briljante columns op internet. Als tong80 de bekendste, grappigste, grootste sport/voetbalkenner, tevens en ook algemeen ontwikkelde user op het grootste forum van Nederland (FOK!) Daar opvolger als columnist op de frontpage van Nico Dijkshoorn. Die ik al 20 jaar overschaduw. Te bescheiden om op de uitnodiging van Frénk van der Linden in te gaan, die me graag in Kunststof op Radio1 wilde interviewen. Wilde het zelfs bij mij thuis opnemen en vooraf laten horen, ter goedkeuring. Hem heb geschoffeerd, daarna verbrak hij de vriendschap. Ik dit jammer vind voor Frénk en de Nederlandse radio. Nu blijven de luistercijfers onder die van het journaal voor doven en slechthorenden. P.S: M'n bescheidenheid is m'n grootste deugd. Met uw welnemen......Herman/tong80. Herm en Tong voor vrienden en bekenden.'

tong80

Jacques Klöters
16u ·
Ik moest vanmorgen denken dat Hans Teeuwen eigenlijk een zot is. En Wim Helsen ook. En nòg wel een enkeling, ik denk aan Stefano Keizers. Ze maken gebruik van het cabaret maar ze zijn eigenlijk te mysterieus, te tragisch en te verontrustend voor dat ondertussen vriendelijke genre.

In het cabaret probeert men dicht bij zichzelf te blijven, normaal te doen, het publiek herkenning te geven. Zij niet. Zij spelen meer en je weet niet zo goed waar hun personages beginnen en eindigen. Ze gaan niet een gezellige dialoog met het publiek aan. Als Teeuwen een gezellige toon opzet, weet je dat hij meteen daarna grof zal uitvallen. Soms doet hij debiel, soms super-intelligent, je krijgt geen grip op zijn toneelpersoonlijkheid. Wie is hij?
Helsen is ook een vreemde, niet een van ons, lijkt wel een alien. Hij blijft ietwat formeel, houdt afstand en drijft de spot met onze tekortkomingen en amuseert zich ermee. Omdat hij afkomstig lijkt van een andere planeet, ben ik een beetje huiverig voor hem. Hij trekt in zijn shows een wereld op die op de onze lijkt, maar het niet is. Magisch realisme.

Bij het wieden der boeken kwam ik bij “De acteur: atleet van het hart” van Herman Verbeeck. Moet het blijven of kan het weg? Zoveel goede boeken zijn er niet over acteren. Verbeek neemt het lichaam van de acteur, zijn fysieke uitdrukkingskracht en zijn bewegen als uitgangspunt. Hij heeft een wijde blik. Hij ziet ook de acteur in de nagebootste dieren en dier-mensen van de Zuid_Amerikanen, de duivels en draken van de Aziaten, de trollen uit de schemering van de Noordelijke landen. Tussen die bizarre theatrale verschijningen wil ik Teeuwen en Helsen ook plaatsen. Marginale figuren die contact hebben met de wereld van het mysterie en die de wereld van de normalen parodiëren.

Verbeek gebruikt voor zot de Franse term ‘bouffon’ en zegt dat die figuur thuis hoort in het rijk van de georganiseerde waanzin. Die waanzin is noodzakelijk om de waarheid beter te kunnen verdragen. “Van de zot aanvaarden we wat we niet aanvaarden van een zogenaamd normaal persoon en we luisteren naar hem zoals de koning naar zijn nar luistert".

De zot heeft een raar lichaam zoals de clown een raar masker heeft. De speler moet dat rare lichaam zien te vinden bij zich zelf. Ik denk aan Jim van der Woude, René van ’t Hof en Arjan Ederveen die vreemde wezens geschapen hebben in het theater, waanzinnige figuren die maar ten dele op ons lijken.
De Ashton brothers leken aanvankelijk op een troepje zotten. Hun acties waren onlogisch, bizar, haast bovenmenselijk. Bijna boosaardige kinderen. Ze lachten over alles wat ze deden, ze speelden de grote parodie. Maar de stap naar het domein van de waanzin waarin alles voor de bijl gaat, hebben ze niet willen zetten. Ze maken veilig en genoeglijk amusement en zijn ondertussen zeer professionele artiesten geworden. Maar de zenuwachtige lach is uit de zaal verdwenen.

Wim Helsen had een programma “Bij mij zijt ge veilig” en dat was zeer verontrustend. Zijn kritiek was vernietigend en zijn spot bijtend. Verbeek schrijft dat de bouffon net als de tragedie zich beweegt om de verticale as, tussen hemel en aarde. De tragedie kijkt klagend omhoog. De zot spuugt naar de hemel en pist naar de aarde.
In zijn eerste programma vertelde Teeuwen dat hij een zieke non in haar bek wilde schijten. Dat is rauw, dat is wreed, dat is verontrustend. Niet zomaar aardig, maar boosaardig.
O ja en het boek van Verbeeck blijft in de kast.

foto Stefano Keizers

In het Bommel, waar de christen fundamentalisten het voor het zeggen hebben, er een burgemeester is die geen idee heeft dat we inmiddels elektriciteit en stromend water hebben, z'n functie niet eens op de (carnavals)tocht staat, waar de extreem rechtse, geblondeerde fascist de meeste stemmen trekt als dictatoriale één partij grondwet ontkenner, blijf ik geloven in de goedheid van de mens. Tevens in oprechte kappers, die zonder aanziens des persoons je in de stad een blond-dom kapsel aansmeren.

Er is nog hoop. Er is nog ergens schoonheid en positivisme te vinden.

Omarm de helden........Erasmus, Rembrandt, van Gogh, Mondriaan, Multatuli, Fannie Blankers Koen, Kees, Henk, Karel en Truus Philips, Jantje Willekes, Jan Cremer, André van Duin, Herman Brood, Johan Cruijff, Rutger Hauer, Bert Struik, Ard Schenk, Hans Teeuwen, Jaap de Bums, de kromme, Femke Bol, de bolle de Vries en Joost Klein.
Waar zouden we zijn zonder deze bruggenbouwers ? Laat je niet klein krijgen. Blijf groot dromen. Bommel is immers geen dorp. Gewoon, ongewoon een klein mooi stadje.

daar doemt ie op
in nevelen gehuld
onbeschut, gracieus
de mist wijst de weg

de Waal, zich onbewust
van het stijgende water
de Bommelse kust,
de natte welkoms kus

het uitzicht voelt als thuiskomen
dichter bij het gedicht van
bruggenbouwer Martinus kan niet
het vers verspreidt het uitzicht

je weet, het komt goed, zoals altijd
het komt goed
voor eeuwig onze toren
voor altijd onze trots

Herman.

Net deze briljante column in het volgens sommige Bommelerwaardse sufferdje. 50.000 lezers. FOK! zou er tegenwoordig een moord voor doen.

Soms, zeg maar soms vaak, is het mooi in de stad te wonen. Ge lopt de Koningstraat uit, ziet bij de containers in de Boschstraat een grote man staan. In T-shirt notabene. Korte mouwen bovendien. Ik wilde hem op de rug tikken en complimenteren dat-ie de ooster wind en kou trotseerde. Draait-ie zich om, blijkt het Ferdy te zijn. De hardcore Bommelaar met baard. Wiens stamboom gepland is daar waar tevens de Stevens resideerden. Toen ik z'n baard zag, schoot ik een bietje vol. Dat zit wel snor dacht ik. In goede handen bij deze figuurlijk-en letterlijk grote man.

Samen opgelopen met dezelfde missie. De Hema. Ferdy voor z'n ham, terwijl ik niet wist wat ik van plan was. Gekeuveld, de wereldpolitiek in kaart gebracht, evenals gediscussiëerd over wat echt goede muziek is. Qua goede smaak waren we het eens. Die bestaat niet. Ieder zijn wansmaak en ieder zijn zouteloze ham. Terwijl Ferdy niet wist dat de kaasjager ooit op pekelharing joeg.

Eenmaal in de Hema werden we onderbroken door fans, ook wel medewerksters genoemd. Het is dat Elke van den Berg net als ik, op zoek was naar netkousen en genderneutraal deed alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Naast Pekelharing, Kaasjager en de Hema. En de puffende Loek bij van Uffelen.

Aan de kassa samen met Ferdy en de cassieres besproken wat ultiem geluk was. We er uit kwamen dat het de Hema-ham was, met als goede tweede en derde de rosbief en rookworst. Buiten knuffelend afscheid genomen. Dit keer niet in tranen. Maar werd wel gedwongen Corné Jegen en Gerrit Wagemakers te begroeten.

Zo kom je nooit thuis. Vooral niet als je samen met Gerrit en zijn monster hond lult over de Bommelse muziekscene. Ondertussen wordt onderbroken door kut-scooters, die meer herrie maken dan heel die Blue Meanies, Oldskool, H8tred, ZBomb, Nassau Gang, Be Careful. Watout, Insert Coin, An de Kneuter en Beg to Differ bij elkaar.

Gelukkig kwam ik Jan Hein nog tegen, vlak voordat ik m'n hofje op liep. Dat het geen nut heeft je druk te maken. Die knipoog me weer deed realiseren dat er na het Nut de Poorterij kwam. Daar ook geen muziek meer in zit. Er altijd Ferdy's blijven. Die je doen realiseren hoe mooi Bommel is. De ongezouten meningen niks te maken hebben met goede smaak. Als het maar puur is. En er ironisch op z'n Bommels ingepeperd mag worden.

P.S. Zeiksnorren hebben een baard en zijn zelfs bij van Uffelen uit de mode.

Herman.

Veel inside Bommels. Dat wordt me op FOK! verweten. Te veel inside FOK! Kan het nergens anders kwijt zonder bang te zijn voor een slotje op FOK! Ik zend iedere dag een geniaal, of briljante column in op de Frontpage. Als ik geluk heb wordt er één geplaatst. Er wordt geen geweldige recensie geplaatst als er al een indrukwekkende column van me is geplaatst.

Ik liep gisteren m'n dagelijkse rondje Bommel. Dit keer o.a. rond het Kerkplein. Langs het weeshuis. Zoas dè in de Bommelse volksmond hiet. Hetgeen je schijnbaar niet meer mag zeggen. De tere kinderzieltjes zullen maar worden gekwetterkwetst. Net zoals "het museum" niet meer mag. Het hiet tegenwoordig "het stadskasteel." Dit om kinder-touristjes en klanten te winnen. Ik durf er een overwinning van Bommel op te verwedden, dè ze niks meer hebben gewonnen dan Olympia in hun slechtste tijd.

Ik liep op het Kerkplein ok langs het gebouw waar de Bel ooit thuis hield. Het Totoformulier werd daar ingeleverd. Alle 13 goed zat er niet in. De Bel zat er wel op z'n plaats. Net zoals ie later langs de deuren ging. De bel op de fiets. Letterlijk en figuurlijk. De heenweg recht vooruit, de terugweg met een glaasje op. Hij liet zich zelf rijden.
Er kwam een soort bouwvakker uit het oude Toto gebouw. Ik wilde hem groeten, hij keek me echter niet aan. We liepen samen op. Hij keek niet om of op. Ik vond dat vreemd. Hij verdween in de openstaande deur van de kapel van de toren. Hij had niet eens gehoord van de bel. De klepel niet eens horen luiden.

Soms verlang ik naar de oude Bommelse luiden. Waar ge mee kon kleppen. Zonder dagge oew eige moest verantwoorde. Dagge wist da ge de Toto nie had gewonnen. Ze wel allemaal op een Bommels rijtje had. Niet voor één opa's gatje gevangen.

Herman.

Ik kwam vanochtend Herman tegen. Of andersom natuurlijk. Het is maar net van welke kant je het bekijkt. Herman van Dijk is m'n overbuurman. Woont in de Koningstraat. Ik vroeg waarom-ie handschoenen droeg. Zo koud is het niet, en als wielrenner hoefde hij niemand van zich af te schudden. Handen schudden raadde hij me niet aan. De handschoenen hadden namelijk een doel. Het opruimen van restafval in de stad.

Er zijn namelijk Bommelaars die zonder bezwaar hun zooi op straat achterlaten. Dan zijn er daarna weer Bommelaars die er een foto van maken. Waarna op Een Echte Bommelaar weer geklaagd wordt of dat zo maar kan of mag. Ongevraagd foto's maken (joking). Herman echter, maakt gebruik van z'n dagelijkse wandeling om het goede voorbeeld te geven. Handen uit de mouwen, en zonder te mauwen de daad bij het woord. Geen woorden maar daden zogezegd.

Iets verderop liep ik op met Henny van Gemert. Henny was op weg naar de sportschool van Marc. "Dus jij betaalt om te mogen fietsen?" Henny lachte, en zei dat als ie te laat is gebeld wordt door Cees. Soms een schop onder z'n reet of een stok achter de deur nodig heeft. Cees is de officieuze baas van Fitline. Zoals de andere Kees, van Kooten, eigenaar van het pand, de officieuze burgemèster van Bommel is.

Ik voetbalde op een hoog niveau bij NIVO in 1995. In het zesde namelijk. Het water niveau was ook onpeilbaar hoog die winter, en we moesten evacueren. Cees Donker was toen samen met Theo van Gemert, broer van, elftalleider. Een technische staf om van te watertanden. Cees was samen met Ratje en de Rooie illegaal in Bommel achtergebleven. Twee basisreserves van dat elftal. Ze bivakkeerden in Fitline.

Vanuit Den Bosch belde ik naar Cees in Bommel, of de wedstrijd die zaterdag door zou gaan. Cees zei dat het er vanaf hing of de motorcross zou doorgaan. De humor lag toen al voor het oprapen in de stad. Ge mot het alleen willen zien. Een opgeruimd gemoed is een schone zaak. Staat ook netjes.

P.S.: Deze Pasen is het een jaar geleden dat een andere Herman ons ontviel. Een doelman van hoog niveau. Die als keeper z'n doel schoon hield. Tevens een dijk van een vent. Soms zijde trots om ok Herman te hiete.

Herman.

In de krant vandaag :........

'Twee namen die de Bommelse ziel raken als een zachte bries door de uiterwaarden. 🌿

Echte Bommelaren, geworteld in de klei van de Waaldijk, waar de rivier haar verhalen fluistert aan wie wil luisteren. Ze zijn als de rietkragen, buigzaam en veerkrachtig, hun wortels diep verankerd in de geschiedenis van Zaltbommel.

Joost, met zijn pretoogjes en zijn lach die de zon doet schijnen op grijze dagen. Hij kent de straten als zijn broekzak, de kroegen als zijn tweede thuis. Een echte Bommelaar, met een hart zo groot als de Sint-Maartenskerk.

En dan Herman, de verteller van verhalen. Zijn stem galmt door de oude steegjes, zijn woorden als kiezels die rimpelingen maken in de stille wateren van de Waal. Hij weeft de geschiedenis samen met het heden, en zijn pen is als een tijdreismachine.

Samen zijn ze de bewakers van de stad, de hoeders van de Bommelse ziel. Ze kennen de geheimen van de oude muren, de geur van versgebakken brood bij de bakker op de hoek. Ze zijn de levende kronieken van Bommel, de verhalenvertellers die de stad adem geven.

Dus hef het glas op Joost en Herman, op de echte Bommelaren die de tijd trotseren en de geschiedenis levend houden.'

Ik zocht net naar een column die ik ooit heb geschreven over Joost Hoetelmans. Vorige eeuw nog, tijdens de Braderie een wedstrijd eieren gooien op de mert. Leek me wel toepasselijk nu tijdens Pasen. Wie het verst kon gooien terwijl het ei heel opgevangen moest worden. Ik kan helaas de column op een Echte Bommelaar niet meer terugvinden.

Joost gooide en ik meen dat Michael Sengers het ei zou vangen. Echter, het raam boven de sigarenzaak van Bob, Willie, de lieve Russin en Robbie stond open. Ik weet niet meer of Walter of Berry er woonde. Ik weet nog wel dat Joost zich een kwartslag draaide, en tot ieders verbazing en hilariteit niet alleen op het open raam mikte, z'n doel ook nog eens bereikte.

De vraag was niet hoe je het ei wilde hebben. Zacht, medium of hardgekookt, Joost was weer eens bij de pinken en uitgekookt. Wie de wedstrijd heeft gewonnen is me onbekend. Joost liet voor het eerst plaatselijk van zich horen in hartje Bommel. Zoals ie tegenwoordig sportief Bommel vertegenwoordigt in het internationale wielerpeloton.

Het ei droop af, en Joost had ons hart gestolen. Zoals Mathieu eenzame klasse was op de keien, was Joost de koning van de kluts op de Bommelse keinderkopjes. Straks Joost Klein de grote winnaar in Europa. En "onze" Joost alvast douze point. Joost......keigoed als uitsmijter.

Herman.

Ik wilde me een beetje gedeisd gaan houden op Een Echte Bommelaar. Anders kun je het beter een Een Echte van Tongerlo gaan noemen. Maar steeds weer moet ik op dit besluit terugkomen. Eerst voor Vera van de Hema, daarna voor Lut die eigenlijk Ton heet. De laatste dus toch een beetje van TONgerlo. Dat waren feestelijke, en vrolijke berichten. Door omstandigheden lig ik vaak vroeg in bed. Daarom las ik daarnet pas het bericht van Marco in m'n mailbox, dat Nol vrijdag een herseninfarct heeft gehad. Marco had z'n bericht niet afgemaakt, en verder dan dat-ie een herseninfarct had gekregen stond er niet.

Op de pagina van NIVO gekeken, zag dat het eerste een mooie overwinning had geboekt tegen Tricht. Echter iets verderop las ik dat Arnold van Aalst had verloren van iets waar je je niet tegen kunt verdedigen. Waar ik bang voor was werd bewaarheid. Nol is overleden. Ik noemde hem net Arnold, net zoals ik z'n broer Rik, af en toe nog Erik noem. Dat zit in je systeem, omdat je van jongs af aan niet beter weet.

Daarom was het bij Nol, en ook bij Rik, juist niet het verkleinwoordje dat amicaal moet overkomen, maar Arnold en Erik, om de affiniteit te accentueren. Nol en Rik waren niet de allerbeste voetballers, ook niet de slechtsten. Net niet goed genoeg voor het eerste, maar wel bij de beteren van het tweede.

Ze waren en zijn wel altijd bij de les geweest en gebleven. Rik Summa-cum laude met een 10 afgestudeerd in sportsmanagement, en Nol afgestuurd op de sportacademie in Tilburg. Zo slim als Nol was, wist-ie het als tweede-elftalspeler van NIVO voor elkaar te krijgen om bij Willem 2 mee te mogen trainen tijdens zijn studie in Tilburg. Echter toen "we" uit tegen ASH in Hellouw speelden met het eerste, kwamen ze hem scouten. Nol had al met het tweede gespeeld, en stond met een biertje langs de lijn. Ik heb Arnold nog nooit zo snel gezien. Iedereen van NIVO moest weten dat-ie zogenaamd geblesseerd was. Dat als ze vroegen waarom Arnold van Aalst niet speelde, dat de reden was.

Dus Nol, ik noem je nog één keer Arnold. Je pa was de baas van de bruggenbouwers. Voor jou dit Bommels gedicht. Doen we net alsof je thuiskomt na een overwinning op ASH. Een wedstrijd die je nooit hebt gespeeld, maar wel hebt gewonnen.

daar doemt ie op
in nevelen gehuld
onbewust, gracieus
de mist wijst de weg

de Waal zich onbewust
van het stijgende water
de Bommelse kust
de natte welkoms kus

het uitzicht voelt als thuiskomen
dichter bij het gedicht van
bruggenbouwer Martinus kan niet
het vers verspreidt het uitzicht

je weet het komt goed
het komt goed, zoals altijd
voor eeuwig onze toren
voor altijd onze trots

Herman/Herm.

Wilde me ook eens aanmelden op Tinder. Niet dat ik verlegen zit, of anderszins tekort kom. Gewoon geen zin om moeite te doen om vrouwen af te wijzen. Of dat ik vrouwen teleur moet stellen als hun brillen niet corresponderen met mijn zittend gezeik. Eerder uit nieuwsgierigheid. Ben er geweigerd. M'n profiel werd niet geloofd, of als onwaarschijnlijk beschouwd. M'n foto werd als fotoshop gezien. Dat ik met een Dolly Dot heb gevreeën in de jaren 80, ipv een poster aan de muur heb geprikt werd niet geloofd. Dat ik op vakantie in Lloret de Mar gevraagd werd om in de jury van een miss-verkiezing de cijfers te geven niet voor waarheid aangenomen. Als verlegen adolecent uit de grote stad Zaltbommel, zich moed moest indrinken om uit elk dorp in de buurt door de mooiste meid versiertd te worden zette geen zoden aan de dijk.

Dan klagen vrouwen dat ze niet alleen op uiterlijk moeten worden beoordeeld. Ik ben niet eens toegekomen aan m'n innerlijk. Terwijl die buiten m'n geweldige gevoel voor humor, naast m'n indrukwekkend emphatisch vermogen kan wedijveren met m'n aandoenlijke bescheidenheid.

P.S. Vrouwen met gevoel voor humor, worden niet serieus genomen.

Als oprechte, introverte, spraakzame echte Bommelaar sprak ik voor de HEMA een eenzame fietser aan. Althans ik vroeg 'U bent op uw vrouw aan het wachten, zittend op de stang ?' Was een herenfiets. Een heer van stang. Zijn vrouw mocht het geld uitgeven. Hij lette op de fietsen. Dat ze er niet met een ander vandoor zouden gaan. Dat klopte dus. Ik vond hem er vaal en bedroefd uitzien. 'Alles goed verder meneer?' 'Het gaat. Zo op en neer.' 'Zo nu en dan.' 'U komt niet uit Bommel zo te horen.' 'Nee gelukkig niet.' 'Hoezo gelukkig niet?'
'Stug volk. Geen contact mee te krijgen' 'Woont u in Zaltbommel?' 'Helaas wel.'



God behoedde hem ooit Correke de Gram tegen te komen. Die lult Vincent van Gogh nog de oren van z'n kop. Die mokt van een pond in één ogenblik een kilo. Laat Cor maar schuiven. Dan kunde oew gram nooit meer halen. De stugge minse hebben geen benul.

Ondertussen Rende de Sambo me voorbij...'Hey Herm, ik woon in Gameren maar door jou blijf ik een echte Bommelaar.'

Handen schudden, wa hiet ? Sambo/Johnnie en Tong innerlijk omhelsend. Midden op straat. Zonder schaamte..
'Wa zijn jullie an ut doen?' Riep Chris van Brakel, met de hand aan de fiets, tegen het verkeer inlopend in de Bosschstraat. Dat hem een kleine drie kwartier kostte wegens verbaal onderhoud bij de spraakwerkzaamheden.
Verder met het gesprek met de import, Ik zei dat het eventueel ook aan oe eige kan liggen. Dagge een bietje moeite moet doen om te vechten tegen de vooroordelen.

Hij bleef stug volhouden. 'Stug volk.' Ik liet het er maar bij zitten. Wilde hem niet gaan stangen en opzadelen met een schuldcomplex.

Aan de overkant zag ik Jiel en Roy ouwehoere.
Me aangesloten bij de bandieten. Kennisen/vrienden van 40-45 jaar geleden. Patatje oorlog moest nog worre uitgevonden. Roy, net als ik 14 oktober 1962 op de wereld geworpen. Jiel moest nog de Kuin worden. Het ijs op de Waal nog niet Disco proof. De leugenbank z'n kont nog nie gekeerd tegen het ouwe politiebureau.
Komt Chris langs gefietst 'Geleuf nie alles wa ie zeet. Maar ut komt ut een goed hart'
Dè alles in hartje Bommel. Zomaar op een zaterdagmiddag. In de stad zoas we zeggen. Lut oe eige nie stange. Anders zitte daar weer mee opgezadeld.

Herman. Zonder rijbewijs, maar met zwemdiploma van Adje.

Ik had vanavond een mooi gedicht gepost over een ex-Bommelaar. Een eventuele nieuwe burgemêster. Een bietje kolderiek, gekscherend en ironisch. Helaas heb ik het moeten verwijderen. De werkelijkheid haalt de ironie in. De reacties waren te realistisch. Het is daadwerkelijk de realiteit dat zelfs in Zaltbommel de PVV, hoger scoort dan VVV, PSV en MVV op de lat qua humor. Een dildo op je hoofd en een kaars in je vagina een vereiste is om in een groen kikkerpak de oorlog in de Oekraïne te duiden.

Je gaat bijna geloven dat een ex-hockeycoach een vrijbrief krijgt bij de grootste club van Nederland, om een Duitse scout aan te stellen die voor miljoenen mislukte Oost-Europese linksachters koopt. Het zal toch niet waar zijn dat er een terrein in Bommel is aangewezen voor festiviteiten en festivals. Dat er daadwerkelijk spijkers met koppen zijn en worden geslagen. Dat de organiserende verenigingen zich niet meer in bochten moeten wurmen om iets voor elkaar te krijgen. Een bietje feest vieren zonder gezeik en zonder gekroot tijdens het pissen. Het moet niet veel gekker worre. Zelfs de raad van Elf vond het een geslaagde carnaval. Kunde nagaan hoe onbetrouwbaar ze zijn. Nie ins geluisterd naar de oprechte Bommelse spuit elf.

Wak zegge wou en liege nie. Ik vertrouw heul die nieuwe Wielewaal veur gin cent. Wedde da ze er alleen maar ouwe miense ut vreemde buitelande in stoppe. De zogenaamde vierde Nederlandse generatie. Die hun boodschappen nie doen bij Aziz maar op de koffie kome bij een Egyptische kapper. Omdat ut tweede kopje gratis is. Hek ut nog nie gehad over de oprecht Friese botsauto's die in de wind worre gezet door de oer-Hollandse drankorgels.

Het loopt de spuigaten uit. Het wordt tijd voor paal en perk. Laten we in opstand komen. Klein vraagje verder. Iemand enig idee wat spuigaten zijn ? En hoe je er eventueel uit kunt lopen. Trouwens, mag het ook perk en paal zijn ? Voordat we in opstand komen. Ik vraag dit namens een zogenaamde kindervriend, in lange rode jurk, tevens een ouwe vent met lange witte baard. Ik vertrouw het zaakje niet. Ik ga even stoom af blazen. Trusten.

Herman.

Het doet er niet meer toe Tong. Het zal iedereen en z'n ouwe moer aan de reet roesten. De Feijenoorders zitten in de Ajax topics, de Ajacieden doen alsof hun al dan niet gebroken (Joodse) neus bloedt en het EK-forum loopt niet. Ze hebben wel 4 mods om het gepeupel in het EK-forum in het gareel te houden. Er is echter niet één mod om er iets van te maken. Het gevaar, zeg maar de kwaadaardige peupel, noem hem tong80, lag op de loer. Die zou het forum onmiddellijk bij de strot hebben genomen als mod. Er werk van hebben gemaakt. Met mooie topics, kwisjes en/of andere stimulerende activiteiten. Helaas werd zijn sollicitatie om mod te worden in het EK-forum niet serieus genomen.

Volgens de FA GGMM weet tong80 wel waarom. Ik probeer niet in derde fout enkelsom te spreken. Maar wij en ik hebben daadwerkelijk geen idee. Het is alsof tong80 het VBL-forum niet levend houdt. Heeft de mod, tevens voetbalhater, Plompzakker nog iets quasie leuks gepost na z'n hilarische "Ed de Goeij" ? Meestal post ie OK, of andere shit in leuke topics. Om z'n superioriteit en minachting te laten blijken voor het klootjesvolk op FOK!. Als je er dan iets van zegt smeert ie je een ban aan wegens crewbash. Hoe mooi zou het niet zijn geweest. tong80, die z'n eigen topic sluit. 'Tong, je hebt nu een grens overschreden. Dit gaat verder dan Onlogisch die lekkere Zweedse wijven post, terwijl Zweden niet meedoet.' Het zit en zat er niet in.

Sorry dat ik of topic ging. Hoewel, het maakt geen ene flikker uit. On of on topic. Niemand die er gebukt onder gaat. Leuke woordgrap Herman. Dank je maat.

M'n beste vriend begin jaren 80 was Corné van Os. We zaten samen op de Havo in Zaltbommel. Corné woonde in Rossum. Ik in Bommel. Hadden beiden een Tomos met verlengd stuur. Leren jas bovendien. Met buttons. Ik had een integraal helm, zoals dat heet. Had The Clash, The Jam en Rousers er met zwarte vilstift op gekalkt. Alternatief, je weet.

Ik ben laatst 61 geworden. Mijn mooiste muziekperiode blijft toch de ontdekkingsreis begin jaren 80. Samen met Corné op de trein op weg naar de grote stad. Van Bommel naar den bosch. Naar Elpee vooral. Letterlijk LP's toen nog. Al jong bevuild met goede smaak. Foetus, Wipers, Joe Jackson, Elvis Costello, Undertones, Wire en Stiff Little Fingers.

Vissen in de vijver van de tweede hands LP's. Voor een habbekrats op te hengelen uit de muzikale bakken. Corné werd later bassist van de onvolprezen Nozems. Een band die destijds in één adem werd genoemd met The Fatal Flowers, Claw Boys Claw, Hallo Venray en Corry en de Rekels. Corné maakte het als bassist. Terwijl ik het bij één optreden hield als toetsenist op Bommelpop. Ik was echter een betere voetballer, en was Corné net even voor bij het scoren van Pure Mania van The Vibrators. Goedkoop scoren heet dat.

Herman/tong80

Toch nog effe een mooi, tevens dramatisch bericht over de marathon van Rotterdam. Na het tragisch overlijden van Kelvin Kiptum, de eerste loper die de marathon onder de 2 uur zou gaan lopen, wist Lee Towers er nog een schepje bovenop te doen. Aan zijn lijdensweg qua kwalen aan z'n spleenheup en afgestorven schouders wegens overmatig gebruik van z'n ellendebogen, kwam afgelopen zondag een abrupt einde. Door deze gruwelijke lichamelijke aandoeningen, moest hij het Nederlandse volk mededelen dat-ie gedwongen is het clublied van Liverpool niet langer te verkrachten.

We zullen het in het vervolg van ons leven moeten doen zonder de twee minuten galmende persiflage van de onmisbare Leentje buur. Hij kan het echt niet langer meer opbrengen, één keer per jaar, zijn zielige zaligheid te geven. De twee minuten van You never walk alone, zullen we in het vervolg van het origineel moeten hebben. We zullen nooit weten of Lee ooit onder de twee minuten zou zijn gedoken. Gelukkig hebben we de herinneringen nog van alle praatshows waar hij afgelopen week aanschoof. De Twin Towers waren er niks bij. Het ego van Lee telde voor twee. En dat hebben we geweten.

ik zag een mooi rokje
wapperend in de windluwe stilte
kwispelende benen
rank, bijna oneindige weelde

ik stond even stil
ze had geen idee
geen idee dat ik staarde
ze was op weg naar de lente

eeuwig rokjesdag
geen bril nodig om de schoonheid
van de vrouwelijke, de vrouwelijke alles
te adoreren

Herman.

'Af en toe denk ik wel eens aan Bommel. Zeg maar voetbalclub Olympia. Dagge zelf bij Nivo voetbalde en op zondag bij de buren ging kijke. De vise versa was wederzijds en ook andersom. Allemaal door het tunneltje gereden, met oew voetbaltas op de rug. Nog net de bocht houdend. Anders pleurde je op oew bek. Ge kende als Nivo-speler alle spelers van het urste van Bommel. Sterker nog, ge wist wie er reserve stond in het tweede. Correke van Wijk, Edwin Poot of Karel van Mourik. Zeg maar de speulers die net nie goed genoeg ware, maar wel een rijbewijs voor de uitwedstrijd. Vervoer gegarandeerd. Het hiette gezonde rivaliteit. De gekscherendheid was met een knipoog, en vijandigheid gesponsord door Frans van Run. Het 'FF kappe nou' serieus werd genomen.

Ik denk zo af en toe ook aan m'n eigen cluppie. Waar ge, hoe bizar het ook klinkt, iedereen kende, uit welk elftal dan ook. Van het eerste tot het vijfde wist wie ze waren. De doelmannen in één generatie van Diejen, Vogel, Veeken, Roding en van Gemert waren. Allemaal eerste-elftal waardig. Behalve Theo. Die was dan weer de beste zaalvoetballer in Bommel, legendarische penaltie misser bovendien.

Af en toe moet ik stoppen met denken. Dan mijmer ik te veel. Dan ligt de tunnelvisie op de loer. Echter, het vastleggen van mooie voetbal herinneringen is niet strafbaar. Zelfs niet met een mooie voetbalbagage op de rug. Met vijandige vriendschappen voor het leven. Je zal maar zo'n bagagedrager zijn.

Herman.

Het verongelijkte kindje loopt stampvoetend de klas uit. Mokkend zit hij op de gang te wachten tot de juf hem terughaalt. 'Ik wil in alles mijn zin krijgen juf.' 'Echt alles Greetje?' 'Niet alles juf, gewoon dat de grootste mond de vinger niet op hoeft te steken en dat wie het hardst schreeuwt een 10 voor gymnastiek krijgt.' 'Maar Greet, er is al lang geen lichamelijke oefening meer in het basis onderwijs.' 'Dan wil ik met een busje opgehaald worden naar de zwemles.' 'Dat kan ook niet mijn jongen. Dat is ook allang afgeschaft.' 'Dan blijft er weinig over juf.' 'Kunnen we Fransje niet de schuld geven ?' 'Gaat helaas ook niet m'n jongen.' 'Die wordt al beschuldigd van het hebben van gezond verstand.' 'Het schijnt zelfs dat-ie een vakantie baantje heeft en daarvan de wijsheid in pacht wil bekostigen.' 'Zeg maar alles wat we jou willen bijbrengen.

quote:

Op dinsdag 16 april 2024 21:27 schreef Za het volgende:
Ik ben op pagina 3 en heb wonderschone zinnen gelezen.

Sommige stukjes zijn meer voor mannen, en hoe gek ook, ik mag die Melania wel, zoals ze die kerst shit niet wilde ophangen, ik vind haar ook allure hebben.

Morgen of straks verder.

Wat is er zo specifiek voor mannen Verder leuk om dit te lezen.

Ik blijf genieten van de slotjes in VBL. Nu deze weer. Is het een record ? Is het tevens een record dat een VBL user een VBL-mod attendeert op het feit dat tong80 een topic opent ? Hij attendeert de mod niet om te laten zien dat Tong goed bezig is. Nee, het feit dat er al een topic is op een ander forum over dit onderwerp schiet alle doelen en knikkers voorbij. Hoe durft tong80 een topic te openen met een uitgebreide OP en tevens en ook informatie met een knipoog. Laten we de ironie wel varen, de topics ongepost, het gepostte ongezien bedaren, opdat Tong nooit meer durft te posten. Trusten. Maak er wat van. Ik heb er een houten en hard hoofd in.

VBL / Zaterdag Jeroen Stekelenburg en Milan van Dongen op TV.

Trusten. Kill your idols.

In 1900 geboren. In 1977 overleden. Piet van Eck (Piet de kolf). Ik werd als leerling door conciërge ome Leo van Opijnen uit de klas gehaald. Realiseerde me niet echt wat er aan de hand was. Opa was ziek, zei ome Leo. Ik naar huis. Niemand thuis. Natuurlijk....naar het bejaardentehuis de Wielewaal. Kamer helemaal vol met familie. Opa wilde nog iets tegen me zeggen op z'n sterfbed. Ik was helaas te laat. Ben met mijn moeder de eerste 3 jaar van m'n leven bij opa en opoe opgegroeid. In het rustieke Sophiastraatje, ook wel hofje. Ik was als jongste zoon voor hem, en opa als een tweede vader. Als het Moederdag was, maakte ik op de kleuterschool een tekening voor opoe én voor moeke.

Opa kwam uit een arbeidersmilieu. Dan kon je niet studeren destijds. Als timmerman liet hij echter zijn handen spreken bij de restauratie van de Sint-Maartenskerk. Opa was een creatieve autodidact, kon goed dammen en schaken en weet ik veel niet wat allemaal. Het heelal en de sterrenhemel heb ik door hem leren kennen. Als ik met hem damde kreeg ie het altijd voor elkaar te verliezen. En dan niet zomaar. Ik kon met m'n overgebleven dam zijn laatste 8 stenen slaan. Zoals Tommy Cooper faalde met het goochelen en het verbazingwekkend was hoe briljant het toch nog goed kwam. Ook verfde opa in de crisistijd voor de oorlog mussen geel. Verkocht ze aan de kouwe kak als zijnde fluitende kanaries.

Opa was ook een stroper en visser. Op een gegeven moment was ie de stoere praatjes zat van de maat die naast hem zat te hengelen. Kocht een pond wortelen en ging vissen. Haalde al snel de hengel op. 'Beet' riep ie. Pakte de vis schoon van de haak, stak 'm in z'n mond en vrat 'm op. 'Wa doede nou Piet ?' 'De eerste die ik vang vreet ik altijd op, dan witte hoe het water er veur staat.' Z'n maat wist niet dat het een wortel was die ie schoon aan de haak had gehangen.

Ik was een redelijk goede jeugdvoetballer bij NIVO Sparta. Scoorde regelmatig. Ik rende na thuis de uitslag gemeld te hebben naar opa. Opa schoof dan 'mijn' TV-stoel naast die van hem. Zo'n echte opa-stoel. Gingen we samen, om 18:00 uur, naar het Duitse voetbal kijken. Preussen Münster, Kickers Offenbach en Sankt Pauli. 'Hoeveel Hem ?' 'Drie vandaag opa. We hebben met 4-1 gewonnen van Zuilichem.' 'Mooi Hermpie.' Niet lang daarna speelde ik in het eerste. Ik rende na afloop nog steeds naar opa. Op de vraag 'Hoeveel Hermke ?' Moest ik steeds vaker 'nul opa', zeggen. 'Ze motte oe ok vaker de bal geve.' Volwassen worden als snotaap viel niet altijd mee.

Opa was een levenskunstenaar. Geen gekwelde kunstenaar, die schoonheid peurt uit ellende, nee de schoonheid stond voorop. Opa maakte van een klomp klei de mooiste dingen. Dingen klinkt eigenlijk te neerbuigend. De hoofden die in marmer gegoten hadden moet worden, maar uit de Hollandsche handen en de Hollandsche klei ontstonden, staan eeuwig in m'n geheugen gegrift. Geboetseerd uit de ware ziel van de ware kunstenaar, die met z'n handen iemand kon neerzetten. Met hout kon-ie ook overweg. Menig Bommelaar heeft nog een stoof door opa gemaakt. Ik kreeg er een paar jaar geleden nog één van fysiotherapeut Theo de Jong.

Hebben ze het op de Bommelse site over echte Bommelaars. Niks ten nadelen, maar de echte-echte Bommelaars zijn eigenlijk de Bommelaars, die een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten in een internet-loos tijdperk. M'n opa was niet uniek. Wel een bietje uitgestorven. Door zichzelf gekleid. Geheid, dè ie da wiest

Herman/Herm

Vandaag op de Bommelse site.....

Bommels centrum hiet de stad
de Balkan ooit nieuwbouw
boomplantdag in de Spellerwaard
spelenderwijs Bommel uitgebreid

niet alles is achterhaald
ingelopen door de tijd
de tijd verstrijkt geleidelijk
het hart van Bommel blijft

het is als het leven
je kijkt achterom
de bebouwde kom is gebleven
de goudvis het hoekje om

op de stoep zitten in gedachten
mannen op kratjes bier
kinderen spelen verstoppertje
vrouwen hebben Peyton Place vertier

de wallen omhelzen de grachten
al eeuwen wordt naar goud gevist
verdwaald in de Waluwe
gedachteloos het naambordje gemist

Prettige Koningsdag minse.....Herman.

Ben een paar jaar aan het kwakkelen. Ik was niet voor niets Kwak in de eindejaarsmusical op de Philipsschool. Chrisje van Hees was Kwik en Margé Riebergen (vd Hoek) Kwek. Vandaag weer een hele strooptocht. Via de dokter naar de prikklok. Als beroepswerkloze een hele tour. Wel Lilian bij de Bruna tegengekomen. Afgesproken samen te gaan hinkelen als ik beter ben. Dus dat zit wel snor zou Dick Bruna zeggen. Daar kan geen Fiep tegenop. Met d'r Westendorp. Bommel is een stad. Alhoewel. We hebben de lelijkste kunstwerken her en der. Zelfs aan de Waal staan gedrochten het mooiste uitzicht van Nederland en andere uiterwaarden al 30 jaar te verpesten. Je gaat bijna hopen dat Adje Patatje ze naar de overkant helpt zwemmen. "We" zijn trots op Jip en Janneke, die geen ene flikker met Bommel te maken hebben. Zet er een beeld van Thijs de Torenwachter neer. Of van Hans Keser die z'n hondje uitlaat. Gemaakt door Joris Baudoin en Ranko van Tricht, ingekleurd door Hans Heijman. Wil ik het wel onthullen. Zoals ik het gruwelijke beeld voor het Stadscafé ooit midden in de nacht, redelijk aangeschoten, officieus heb onthuld samen met Erik van der Aa. Het touwtje voor de regenten hing er te uitdagend uit.

Onderweg nog ff met Stino geouwehoerd. Over George Best, sinaasappels en Otis Redding. Zeg maar de normale dingen des levens. Moest helaas doorlopen voor de prik toen ik de blonde Blom/bom Barjo groette. Anders zou Nico toch maar jaloers zijn geworden. Je weet het nooit met zo'n halve soul. Chris van Brakel de hand geschud. Hoorde nie ins wat-ie nou weer te lekkerbekken ha. Iets mè onderling kibbelingen onder de knie krijgen.
Na de prik snel nog ff Appie Heijn doen. Gelukkig staan er in de Gamerschestraat her en der bankjes ter leuning, ondersteuning en vermaak. Bijna bij de finish op m'n vertrouwde Hema bankje lucht geschept voor de eindsprint. Gerry kwam me moed inspreken. Ook lucht scheppend na de trek aan haar sigaret.

Toen vlak voor m'n hofje een vertrouwd gezicht van de thuis/buurtzorg tegen me zei dat ik er goed uit zag, wilde ik het hele traject herhalen. Ze kon me nog net tegenhouden. Er zijn inderdaad andere manieren om af te vallen. Opvallen kun je wel aan mij overlaten. Trouwens 10 jaar geleden gestopt met roken. Sindsdien ging mijn gezondheid met sprongen achteruit. Kan het iedereen afraden. Nu snel iets naar binnen werken en plat voor een dag. Oh ja, ben weer doorverwezen naar een loog. Ik hoop niet dat het Ti Ta Tovenaar is. Je weet het immers maar nooit met een arts die Ti To heet.

P.S. De leugenbank zoekt nog een vrijwilliger voor de Toonbank. Als het iemand is met een horloge in z'n hand zit het wel snor. Ook voor de derde helft.

Herman.

Niet doorvertellen hoor. Maar Irma werkt vandaag 12 en een half jaar in de Wielewaal. Voor je het weet gaat ze naast haar schoenen lopen. Of met haar hoofd in de wolken. Laat ze de boel versloffen en denkt ze dat ze Yvonne Jaspers is. De miljonaire, die oprecht begaan is met vrijgezelle, half autistische, stotterende en wereldvreemde boeren. Die een vrouw zoeken om gezamenlijk aan koeieuiers te trekken, daarna de vaat laten staan, en zwijgend naar elkaar gaan zitten staren.

Huilend op tv, in OP1, zat ze te snikken dat haar onrecht was aangedaan. Ze helemaal geen reclame maakte voor links-en rechts omgedraaide Bulgaarse yoghurt van Campina. Haar ego was zich niet bewust van de meewarige blikken van de ouders van de vermoorde Marianne Vaatstra. Yvonne Jaspers. Ze kan mooi de vermoorde onschuld spelen. Ze kreeg daarom vorige week een lintje. Koninklijk onderscheiden.

De echte wereld kennen dit soort mensen niet. De wereld van Irma Nijhuis-Hermes. Die zit niet op een lintje te wachten. Voor haar en andere mensen in de zorg en hulpverlening is een dank-je-wel van een cliënt of bewoner genoeg. Die laten de vaat niet staan. Die lopen hun vuur uit de sloffen. Zijn goud waard, ook bij een bronzen medaille. Hun voetstuk kan niet hoog genoeg zijn. Onbetaalbaar.

Herman.

Tijdje geleden nieuwe buurvrouw gekregen. Nou ja gekregen. Ze ging hier naast wonen. Als ik haar gekregen had zou ze bij mij mogen blijven slapen. En had ik haar, na het inpakken, met strik en al, weer moeten uitpakken. Zo mooi is ze. Je raakt bijna verstrikt in je eigen gedachten, gedachteloos bonkt je hart in de keel. Mooie, pronte borstjes, golvende, blonde, gekrulde haren, die zich rond haar ranke hals drapperen. Strakke, bossche-bollig ronde, zoete billetjes, onder een taille dat door een met zilveren sterretjes bewerkt hoepeltje kan. Een lach zo stralend dat de Niagara-watervallen omhoog klauteren, spetterend en kletterend van vreugde, omdat ze even in haar diep blauwe ogen hebben mogen kijken.

Dat ik binnen een waterstraal van drie kubeke-meter van haar flatje woon, en dezelfde lucht mag inademen die zij teder langs haar diep rode, zwoele lippen naar buiten heeft gezucht, vervult mij met de grootste blijheid en vreugde. De sierlijke tred die ik iedere dag schielijk aanschouw uit mijn raam, als ik haar aan hoor komen dartelen, op haar roze pumpjes, doet m'n nekharen steigeren, galopperend verkneukelen ze zich onderling. Als je goed luistert, hoor je de giechelende kieteling van de haartjes die als haantjes de voorste om de eerste rang vechten.

Het gevecht dat ik met mezelf voerde was iets pijnlijker. Mijn afschrikwekkend, hardnekkig aanwezige, adembenauwende verlegenheid, had me tot dat moment belet me aan haar voor te stellen. Daar waar zij dartelde op haar roze-wolkjes, zwevend langs mijn kleine universum, schroomde ik de stoute schoenen aan te trekken, en een kopje suiker te gaan lenen. Wat dat betreft ben ik geen echte vent, zo zoetjes aan raak je daar aan gewend, een echte man weet van aanpakken, en een schuwe deurdrempel te trotseren. Ik keek nog eens in de spiegel. En wat ik zag hoor ik van anderen eigenlijk al jaren. Dat ik een gruwelijk aantrekkelijke, bijzonder fotogenieke, adembenemende, wonderlijk stralende, schitterend blinkende, mannelijke uitstraling heb.
Voor het eerst dacht ik, kom op Herm, accepteer eens een keer een complimentje.

Deur achter me dicht getrokken. Op m'n tenen gaan lopen. Immers, de verrassing moet natuurlijk wel compleet zijn. Dat ze de deur niet al open doet omdat ze de man van de map hoort aankomen. Diep ademgehaald, verslikte me bijna in de te frisse lucht, doordat ik zo'n 6 keer m'n tanden had gepoetst.

De bel met een flinke mannelijke kracht ingedrukt. Vooraleer de deur zou opengaan, nogmaals, ter ondersteuning en om kracht te putten, een slok frisfruitige zuurstof geïnhaleerd. De deur gaat open, er verschijnt de vrouw van iedere man zijn dromen, het aura was van een koninklijke schoonheidskoningin, de Niagara-watervallen omzoomden haar voetbedding, de roze blaadjes dreven eendrachtig in een poel van liefde. Sensualiteit en ongedwongenheid in alle ontroering, vochten spartelend en in vervoering om voorrang. Toen ik het nu al legendarische woord sprak........

........'Neuken ?'



[ Bericht 2% gewijzigd door tong80 op 13-05-2024 16:58:10 ]

het mooie van Bommel
het mooie van Bommel
het mooie van Bommel

kun je niet genoeg herhalen
de schoonheid
ligt te dichtbij

zie de toren
zie de brug
zie de echte Bommelaar

waar ook import
wordt gekoesterd
met beide armen

omarmd

Herman.

Het "nieuwe" sportcomplex van N.I.V.O.-Sparta en Mixed Hockey club Bommelerwaard 'De Watertoren,' is gruwelijk mooi geworden. Het mooiste sportterrein van Gelderland en omstreken. Samen met de nieuwe sporthal en zwembad. U ziet ik ben de objectiviteit zelve. Het proces van bouwen en creëren werd schitterend vastgelegd door huisfotograaf Marco Oomen. Die vanaf het begin ons op de hoogte hield van de vorderingen. 8 jaar geleden geopend. Padelen bestond niet, Donald Trump werd niet serieus genomen en "we" dachten toen nog dat het kabinet Rutte rechts was. We konden ons weer laten zien met een representatieve accomodatie. Een enorme verbetering met de vorige bouwval aan de Oude Bosscheweg. Bouwval klinkt misschien iets te hard, maar het enige dat niet op instorten stond waren de tribune, hoekvlaggen, scorebord, ratje, en de meter bier ter vertier.

In 2016, vóór de verhuizing, een mooie laatste reünieavond gehad op het ouwe terrein. Veel bekenden van vroeger. Ouwe Spartaanse-jongens krentenbrood, en ouwe N.I.V.O.-verhalen. Met o.a. Herman van Diejen, Hans Brinkman, Joop Becker, Rob Roding, Jack Schreuders, Henrie Stehman, Reneetje Rensen en z'n broer Boudewijn(Tuup). Oud-ploeggenoten waarvan sommigen vrienden voor het leven.Terwijl ik naar de uitgang liep zag ik Rene een frietje eten, met hem meegedaan en lekker geluld met m'n maat. Nog een laatste blik geworpen op het ouwe complex. Heb er heel m'n jeugd en een groot deel daarna doorgebracht. Dus voordat ik slingerend naar huis fietste even geslikt. Zo'n brok in de keel kan danig in de weg zitten. Zie zo snel, als excuus, maar eens een Fishermans friend te scoren. Op weg naar de nieuwe toekomst. Met momenteel 10 senioren-elftallen, vrouwenvoetbal en geweldige jeugdelftallen.

Gevoetbald, gescoord, getraind en afgemeld. Kansen gemist en geblesseerd geraakt. Gewonnen en verloren. Gejuicht en gevloekt, gelachen en gehuild. Leren zuipen en leren accepteren. lootjes gekocht van Riet. Ge-dart, geflipperd en getafelvoetbald. Vrienden voor het leven gemaakt en kennissen opgedaan. Volwassen geworden met de bal aan de voet. Ome Leo leren kennen. Piet Pastoor, Henk van Zuidam, Aart Blanken en Cees Rike zien trainen. Ome sijmen zijn frikandelletje met mayo zien eten. Vloekend rondjes gelopen op de ijsbaan. Als 15jarig broekie in het eerste opgevangen worden door Joop Becker en Wout Blanken. Harold zien komen en gaan en weer prominent zien komen, Harjen Wolters ontgroend op de training. Op zondag bij Olympia kijken, waarvan je destijds meer spelers uit het eerste kende dan tegenwoordig in het eerste van N.I.V.O. De promotie naar de hoofdklasse gevierd. Een unieke prestatie, Ijsselmeervogels, DOVO, Ajax en GVVV hebben maar mooi op ons oude complex gespeeld.

Wat rest zijn de herinneringen in nostalgisch rood-wit-zwarte beelden. Voor sommigen zelfs herinneringen van 70 jaar geleden, toen er voor het eerst de voetbalvoet aan land werd gezet. De doelpalen nog vierkant en van hout waren. In vergelijking met het nieuwe complex was het De Meer tegen De Arena. We mogen ons gelukkig prijzen met deze mooie plek. Een mooie plek om aanstaande zaterdag de kampioenswedstrijd te spelen voor een plaats in de Eerste-Klasse. Dat is ook de doelstelling te lezen in de N.I.V.O.-Sparta Bijbel. Geschreven door onze ex-voorzitter Jan Schouten.

Het was destijds voor Loek en Toon van Gameren, Henk Nijhof, Hans van der Leeden, Sijmen van Eck en de oude Blanken 'A small step for men, but a giant leap for N.I.V.O. Sparta.' Voor deze generatie is het ook een grote stap geweest. Het was even wennen een nieuw plekje te vinden, een eigen plekje waar je je thuis voelt. Waar je over een paar jaar nog steeds trots op bent . Het water stond ons aan de lippen op de "Oude Bosscheweg." We zijn net op tijd geëvacueerd. Weliswaar zonder reddingsvesten, maar de Watertoren lonkte. De borsten konden worden nat gemaakt, in de derde helft de kelen.

Zaterdag na N.I.V.O.-Sparta - Achilles'29 graag slingerend naar huis fietsen En schreeuwen: 'N.I.V.O.-SPARTA, NAAAAR VÓÓÓÓREN!'





[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 20-05-2024 18:07:25 ]

Oud eerste elftal speler Herman van Tongerlo heeft weer eens een mooi stuk geschreven wat we jullie niet wilden onthouden.

Neutraal voetbal kijken is de helft zo leuk als partij kiezen, de ene helft verloren. Je krijgt minder teleurstellingen te slikken, ook minder te bekoren. De hoogtepunten en euforie zijn ook schaarser. Op zaterdag naar Sjaak kijken en op zondag naar Kees. Ik koos altijd rood of groen, gras was wel groen, rode kaart bestond nog niet.

Wilde eigenlijk bij Bommel gaan voetballen maar werd gedwongen door pa en ome Sijm een rood shirt aan te trekken, nu even op rijm. Had geen keus, maar het groen bleef altijd bij me, op het groene laken geen keus, daden nooit staken. Geen geslijm, vraag maar aan Makkie, Bennie of Henkie Voetballen deden we op straat al samen. Zou ik bijna de familie Damen vergeten. Eenmaal bij NIVO aanbeland was Henk van Rooyen m'n eerste trainer. Typische naam voor een NIVO-man.

Samen met Robbie in de spits, die van Westreenen kon er wat van, te vroeg gestopt, ging ie aan gewichten heffen. Z'n broer Puck ging geloof ik ijshockeyen of bij Rossum voetballen, nivootje lager, was ie laatste man.

In de jeugd gespeeld met Herman van Beurden, Basje van Voorden op doel, Waldie pronkte toen al met z'n veren, Renéétje was tweebenig. Bas van Brakel was samen met Jack Schreuders al scheutig met pasen. Met Kerst liet ie het er bij zitten. Dan stond Loek stoer aan het roer. John de Mol heeft dat concept ooit gejat. Een fortuin mee verdiend draaiend aan het rad. Tegenwoordig hebben we een andere Rat Die is meer van petje op petje af.

Tas op de rug, de bocht door in het tunneltje.Welke Bommelse voetballer heeft niet gezucht toen ie ook nog omhoog moest fietsen, of iemand moest ontwijken die niet uitkeek. NIVO begon ooit aan de dijken. Ontstaan uit Olympia, de club die een 100-jarig jubileum had verdiend Met Rombeek, van Mourik, Apeldoorn en de twee besten De Beun en de vader van Kees en Johan. Ik zie plots de Snor op z'n klok kijken, Toon attenderend
dat Riet op de fiets moet stappen, de kantine stroomt vol, spelers aan de tafel, lappend, om de lootjes te kopen.
In gedachten zie ik Rienie Hein lopen, de bal van Blanken gekregen, Sjaak nam het stokje over, Wout nam altijd de jongeren bij de arm. Die van Diejen kon er ook wat van, Björn is de jongste niet meer, maar houdt nog steeds het eerste bij de les.

De Oude Bosscheweg.......Wat ooit was.
In de geest van Ome Leo : 'Jippie ha hé, Jippie ha ho. Ik zal oe nooit nie vergete.'

gruwelijk
ligt de zon
te baden in
de schaduw

het hopen is op
het weer omkeer
de zon laat zich zien
in het donker

het genieten
niet iedereen gegeven
zalig de mensen
die in schaduwen leven

Herman

Voel me de laatste dagen steeds beter. Of is het minder slecht ? Weet bijna niet meer hoe het voelt zonder klachten. Op een gegeven moment wist ik niet meer waar bepaalde klachten vandaan kwamen. Qua "logen' is/was het moeilijk kiezen.

Donderdag naar de cardioloog. Opletten dat ik hem niet meneer Wijn noem. Dat-ie denkt dat ik 'm in de zeik neem. Qua dijenkletser. Zo heet m'n uroloog namelijk. M'n cardioloog heet Polat. Hoe mijn neuroloog heet ben ik vergeten. Hij vertelde wel aan me na de MRI scan, dat m'n hersenen waren gekrompen. Ik zei tegen hem dat Cor dat ook had. Cor ? Vroeg-ie. Ja, Cor Sakow.

Maar goed, ik mag van mezelf de laatste dagen weer langer opblijven. Toch prettig om weer eens 's avonds live wedstrijden te zien. Vanavond de topper NAC-Excelsior. "Vroeger" had ik gezelschap van een wijntje. Die laat ik tegenwoordig onberoerd. Net zoals Bergwijn en Wijnaldum me onberoerd laten. Koeman moet het roer eens omgooien straks op het EK. Gewoon Piet Wijnberg en Bennie Wijnstekers alsnog oproepen. Of nog meer jong bloed. Dat Sjakie straks voor de camera zegt dat het tijd werd. Al 50 jaar voor de kat z'n k*t z'n conditie op peil aan het houden is.

P.S.: 3-2 bij rust.

Herman/Tong.......

Van de Frontpage......

k zit op FOK! en FB. Op beiden schrijf ik wel eens columns. Laatst op FB over het zgn "Leugenbankje" in mijn stadje. Zo'n verzamelplek in de stad waar ouderen en andere bejaarden zich verzamelen om de laatste roddels door te nemen. Ik schreef gekscherend over hangbejaarden die de omgeving terroriseerden met hun uitgespuwde pijptabak, hun rooksignalen van de sigaren en geluidoverlast wegens geschreeuw door slechthorendheid. Werd er zaterdagochtend op de deur geklopt en hard aangebeld. Of andersom. Eén van de bejaarden woest en vuurspuwend, wat ik wel niet dacht met m'n hangbejaarden enzo. Ik schatte hem op een jaar of 80. Dus hem binnengelaten, bakje koffie en uitgelegd wat ironie is. Half uur later had ik er een vriend bij, en schreef een column dat je ironie serieus moet nemen en nooit mag worden onderschat.

P.S. : Ik heb deze draad even teruggelezen. En ja hoor. Iets met moslims. Zonder een spatje ironie helaas. Het zal nooit veranderen. Ook niet op FOK!

tong80

Twee cliënten in de apotheek. Het wachten kan nooit lang duren. Slecht weer buiten, binnen viel de neerslachtigheid mee. Dat zou vooral later pas echt blijken. Ik kon op dat moment kiezen tussen fietsen in een regenbui of "even" geduldig wachten tijdens een lachbui. In Theater De Poorterij kost een briefkaart op de eerste rang meer geld. Vooral nu Jan en Anneke Scheffers er helaas, al een tijdje, niet meer op de kleintjes letten. Gelukkig werkt Tuup er nog wel om de lachbanden op te pompen. En zijn Jan en Anneke onder de pannen met hun kleinkeinder. Na kort op het antwoord te hebben gebroed, koos ik derhalve eieren voor m'n geld. Alleen de popcorn ontbrak nog, toen ik naar de zitplaats naast het koffieapparaat begeleid werd.

De nog steeds nadruppelende bejaarde dame nam de tijd om het gesprek met de apothekersassistente opgang te brengen. Ik vermoed dat ze al haar geheimen, behalve haar pincode, aan het opbiechten was. Nadat ze steunend op haar rollator zich één maal omdraaide, herkende ik haar gezicht. Zonder haar naam te weten wist ik 100 % zeker dat het hier "Een Echte Bommelaar" betrof. "Een echte Bommelse" in de volksmond. "Een Echte Zaltbommelaar" las ik laats op een T-shirt. Dat is net zoiets als een schorre reclamestem die aanbevelend roept: 'Echt, de winkelketen die tegen buitenlandse overname vecht.'

Geduldig liet ik het stukje echt Bommels kleppen in het typisch Bommels-stadsgebeuren over me heen komen. Of op me neerdalen, qua weer op dat moment. Zeiken zou dan: "Ut règent dat zekt" worden. Ik voelde me op m'n gemak, trok m'n jas uit en m'n pantoffels aan. Zo te horen mankeerde de dame iets aan haar oor. Of ze iets tegen de ruis kon krijgen. Het liefst die ze tien jaar geleden daar had gekocht. 'U weet wel, die groene pilletjes in een blauw doosje.' 'Kan ook een groen doosje zijn geweest.'

Twee doosjes werden voor haar neergelegd. Een groene en een blauwe. Ze werkten beiden hetzelfde. Oraal. De inname van de medicatie moest met een glaasje water. 'Mag het ook met een stenen kopje?' Vanzelfsprekend mocht dat. Geen probleem zelfs. Dat vond de lieve bejaarde Bommelse erg fijn. Ze was namelijk nogal zuinig op haar glazen serviesgoed.
Nu was het zo dat ze niet echt veel te besteden had en dus informeerde naar de prijs. Dat kwam neer op 4 euro per doosje. Ongeacht de kleur. Dat was wel veel geld. Ze vroeg daarom hoelang ieder doosje zou mee kunnen gaan. Dat bleek drie jaar te zijn.

'Heeft u echt niets anders? Ik ben namelijk al 83. Over drie jaar ben ik misschien al dood. Dan haal ik het geld er nooit meer uit' Na toch maar het onbekende avontuur te zijn aan gegaan -wisselen van pilletjes naar druppels- zocht de inmiddels bijna droge, oudere vrouw met rollator haar portemonnaie. Zorgvuldig legde ze de 90 cent kleingeld op de balie. Het wachten kon me op dat moment niet lang genoeg duren. Het was geen dijenkletser geweest. Maar deze liefhebber van droge humor was op zijn wenken bediend. De lieve bejaarde vrouw mag vandaag bij me in Het Theater van het Sentiment schuilen. Mijn eigen moeke is niet voor niets eveneens 83. Actrice bovendien. Die op haar eigen kleintjes let.

tong80





[ Bericht 2% gewijzigd door tong80 op 31-05-2024 22:43:05 ]