Soms denk ik, ik ga haar nog even appen om te vragen hoe het gaat. Anderzijds denk ik.. ik moet leren professioneel blijven. Of ze gaat boos worden als ik na zoveel maanden ineens iets van mij laat horen. Maar vindt het zo sneu voor haar. Nu ook met die corona.
Wat vinden jullie?
Zij zal ook begrijpen dat je andere dingen had, zo is het leven. Alleen maar lief dat je aan haar denkt!
Helemaal gezien het vrijwilligerswerk was, dan heb je lijkt mij toch wel de nodige affiniteit er mee.
De klik die ik met de ene heb is compleet anders dan de andere, maar als het voor mij goed voelt om contact te houden dan doe ik dat (natuurlijk met toestemming van m'n werk) maar is dat niet het geval dan is het gewoon game over en mocht ik de client eens ergens tegenkomen dan zeg ik zeker even hallo, maar daar houdt het dan ook mee op.
Het is de keuze die je zelf maakt, probeer jezelf geen schuldgevoel aan te praten (of te bedenken) omdat iemand je heel erg mist... want daar kun je helaas niets mee, tenzij je wel contact wilde onderhouden maar dat niet kon... maar daarnaast... het contact was beperkt, je had haar gemeld dat je weg ging en dat ze dat jammer vond, dat mag, kan en is grof gezegd heel fijn (dat iemand je gaat missen) maar eerlijk is eerlijk, its not your problem anymore!
Succes!
Een aantal professionele contacten zijn bij mij verder doorgegaan naar vriendschappelijk. Laatst ben ik nog op spontaan op bezoek geweest bij een oud cliënt van me.
Ik zou me eerst nog eens goed afvragen wat je nou wil met zulk contact en waarom. Je kan wel invullen dat ze het leuk zou vinden om nog eens te appen, maar dat weet je dus niet. Als zij behoefte heeft aan meer richting de oude frequentie, zul je haar en mogelijk jezelf moeten teleurstellen dat dat niet kan of überhaupt gewenst is door jou. Als je vooral je schuldgevoel probeert af te kopen met alleen een kaartje of een appje in de zoveel tijd, is dit misschien niet de beste tactiek. Het kan je nog meer schuldgevoel bezorgen als jullie niet hetzelfde blijken te willen.quote:Op maandag 15 februari 2021 21:10 schreef Medusa666 het volgende:
Ik had een cliënt van 78 jaar in een rolstoel voor een jaar lang ofzo. Het was vrijwilligerswerk. En ik voel me wel schuldig dat ik niks van me heb laten horen. Heb het wel aan haar laten weten van te voren, maar ik was in het contact iets te persoonlijk denk ik, waardoor zij zich ook meer aan mij hechtte en andersom. Ze was echt blij met mij en ze wilde niet dat ik wegging.
Soms denk ik, ik ga haar nog even appen om te vragen hoe het gaat. Anderzijds denk ik.. ik moet leren professioneel blijven. Of ze gaat boos worden als ik na zoveel maanden ineens iets van mij laat horen. Maar vindt het zo sneu voor haar. Nu ook met die corona.
Wat vinden jullie?
Zonder het "professionele kader" van vrijwilligerswerk kan het moeilijk zijn om grenzen goed afgebakend te houden. Dan kan het verwarrend worden, want in welke hoedanigheid ben je er dan? Vriendschap? Kan ze je bellen als ze x nodig heeft bijvoorbeeld?
Als ze wel behoefte heeft aan meer contact, wat zeg je dan als je daar eigenlijk geen trek in hebt of te druk voor bent? Is het wel zo leuk om zo een contact een beetje warm te houden, als je toch niet van plan bent om er meer aan te doen?
Ter afsluiting voor jezelf zou je kunnen overwegen een kaartje te sturen, dat dit niet het afscheid was dat je voor ogen had en haar het beste wenst ofzo. Dat zet de deur niet zo op een kier en houdt een beetje duidelijker afstand dan appen van hey hallo, hoe gaat het en weer in gesprek gaat.
Als ze 78 jaar is, is ze oud genoeg om inmiddels te weten dat mensen nou eenmaal komen en gaan.
Dit is overigens de grootste reden waarom ik het niet op vrijwilligersorganisaties heb. Mensen die vrijwilligerswerk doen, zijn vaak in de veronderstelling dat ze daarmee iets voor een ander betekenen. Maar hoe je het wendt of keert, ze doen het in de eerste plaats voor zichzelf, want ze willen hun eigen behoeftes vervullen om zich nodig voor een ander te kunnen voelen.
Het issue waar je mee zit, dat is iets van jezelf. Je weet helemaal niet hoe het met haar gaat - voor hetzelfde geldt heeft ze inmiddels andere mensen leren kennen en is ze helemaal niwt eenzaam. Jij wilt het hoofdzakelijk om van jouw eigen schuldgevoel af te komen. Als ze jou nodig hebt, probeert ze zelf contact met je op te nemen. Aangezien dat niet gebeurt, moet je er niet vanuitgaan dat het toch zo is.
Laat het los en hou je bezig met jouw eigen leven.
Ja heb het losgelaten. Maar vindt het wel een ander gegeven om te zeggen dat vrijwilligerswerk egoïstisch is. Mijn doel was juist om haar wat zelfredzamer te maken en zodat zij wat meer positiever in haar schoenen stond (zonder -mij-h Daar heb je veel meer aan. Aan zelfregie.quote:
Je kan haar een kaartje sturen dat je aan haar denkt en haar het allerbeste wenst. En laat het daarbij.
Als ze 78 jaar is, is ze oud genoeg om inmiddels te weten dat mensen nou eenmaal komen en gaan.
Dit is overigens de grootste reden waarom ik het niet op vrijwilligersorganisaties heb. Mensen die vrijwilligerswerk doen, zijn vaak in de veronderstelling dat ze daarmee iets voor een ander betekenen. Maar hoe je het wendt of keert, ze doen het in de eerste plaats voor zichzelf, want ze willen hun eigen behoeftes vervullen om zich nodig voor een ander te kunnen voelen.
Het issue waar je mee zit, dat is iets van jezelf. Je weet helemaal niet hoe het met haar gaat - voor hetzelfde geldt heeft ze inmiddels andere mensen leren kennen en is ze helemaal niwt eenzaam. Jij wilt het hoofdzakelijk om van jouw eigen schuldgevoel af te komen. Als ze jou nodig hebt, probeert ze zelf contact met je op te nemen. Aangezien dat niet gebeurt, moet je er niet vanuitgaan dat het toch zo is.
Laat het los en hou je bezig met jouw eigen leven.
Maar daar ben ik een beetje in verzwakt door allerlei redenen. Maar het is een leerschool
Jouw reactie gaf voor mij doorslag dat ik ervoor kies om het niet nu nog verwarrender te maken allemaal. Dus dankjewel daarvoorquote:Op zondag 28 februari 2021 18:37 schreef Scary_Mary het volgende:
[..]
Ik zou me eerst nog eens goed afvragen wat je nou wil met zulk contact en waarom. Je kan wel invullen dat ze het leuk zou vinden om nog eens te appen, maar dat weet je dus niet. Als zij behoefte heeft aan meer richting de oude frequentie, zul je haar en mogelijk jezelf moeten teleurstellen dat dat niet kan of überhaupt gewenst is door jou. Als je vooral je schuldgevoel probeert af te kopen met alleen een kaartje of een appje in de zoveel tijd, is dit misschien niet de beste tactiek. Het kan je nog meer schuldgevoel bezorgen als jullie niet hetzelfde blijken te willen.
Zonder het "professionele kader" van vrijwilligerswerk kan het moeilijk zijn om grenzen goed afgebakend te houden. Dan kan het verwarrend worden, want in welke hoedanigheid ben je er dan? Vriendschap? Kan ze je bellen als ze x nodig heeft bijvoorbeeld?
Als ze wel behoefte heeft aan meer contact, wat zeg je dan als je daar eigenlijk geen trek in hebt of te druk voor bent? Is het wel zo leuk om zo een contact een beetje warm te houden, als je toch niet van plan bent om er meer aan te doen?
Ter afsluiting voor jezelf zou je kunnen overwegen een kaartje te sturen, dat dit niet het afscheid was dat je voor ogen had en haar het beste wenst ofzo. Dat zet de deur niet zo op een kier en houdt een beetje duidelijker afstand dan appen van hey hallo, hoe gaat het en weer in gesprek gaat.
Het was niet perse kritiek op jou hoor. En heel goed van je dat je haar wilde helpen om meer zelfredzaam te zijn, want de meesten denken daar niet over na.quote:
[..]
Ja heb het losgelaten. Maar vindt het wel een ander gegeven om te zeggen dat vrijwilligerswerk egoïstisch is. Mijn doel was juist om haar wat zelfredzamer te maken en zodat zij wat meer positiever in haar schoenen stond (zonder -mij-h Daar heb je veel meer aan. Aan zelfregie.
Maar daar ben ik een beetje in verzwakt door allerlei redenen. Maar het is een leerschool
Denk maar aan de verpleegster in een verzorgingstehuis die met een hoog stemmetje hard tegen een bejaarde praat alsof hij hartstikke dement is, terwijl die man geestelijk niks mankeert. De verpleegster realiseert zich waarschijnlijk niet eens dat ze op een ongelijkwaardige manier communiceert tegen die man.
Anyway, nogmaals probeer het los te laten. Als je haar had kunnen helpen met meer zelfredzaam zijn, dan zal ze waarschijnlijk op zijn minst de verantwoordelijkheid kunnen nemen om hulp aan te vragen als ze dat nodig heeft.
We leven nou eenmaal in een egoistische maatschappij en het is belangrijk om een dikke huid te hebben, want anders ga je zelf onderdoor aan andermans problemen.
Eens. Blijkbaar is het zelfredzaam maken goed gelukt, het doel is dan dus al behaald. Een kaartje tja.., naar mijn gevoel zet je aan de ene kant dan altijd op een kier, maar aan de andere kant, als er duidelijk iets in staat als “ik wens je het beste en hoop dat je iets aan de vaardigheden die ik je geleerd hebt zult hebben” dan zal het misschien meevallen. Eventueel kan er nog bij, “mocht je er een keer niet uitkomen dan kun je altijd contact opnemen”, want de meeste mensen zullen dat niet interpreteren van: oke laat ik dan iedere week bellen, maar het kan natuurlijk zijn dat zij wel zo’n type is en dan is het misschien minder handig.quote:
Het was niet perse kritiek op jou hoor. En heel goed van je dat je haar wilde helpen om meer zelfredzaam te zijn, want de meesten denken daar niet over na.
Denk maar aan de verpleegster in een verzorgingstehuis die met een hoog stemmetje hard tegen een bejaarde praat alsof hij hartstikke dement is, terwijl die man geestelijk niks mankeert. De verpleegster realiseert zich waarschijnlijk niet eens dat ze op een ongelijkwaardige manier communiceert tegen die man.
Anyway, nogmaals probeer het los te laten. Als je haar had kunnen helpen met meer zelfredzaam zijn, dan zal ze waarschijnlijk op zijn minst de verantwoordelijkheid kunnen nemen om hulp aan te vragen als ze dat nodig heeft.
We leven nou eenmaal in een egoistische maatschappij en het is belangrijk om een dikke huid te hebben, want anders ga je zelf onderdoor aan andermans problemen.