Draai hier alle platen in je platenkast #23 (skidoo)

bazbo cd1000: Gavin Harrison & O5Ric - Circles



Wie O5Ric precies is, heb ik niet scherp. Een of andere gast die bas speelt en zingt, geloof ik. Gavin Harrison is een debiel goede drummer, die onderdeel uitmaakte van Porcupine Tree en momenteel speelt in King Crimson en The Pineapple Thief. Dat hij een debiel goede drummer is, kun je op dit plaatje uit 2009 goed horen. Niet dat hij de ene solo na de andere speelt, maar wat hij onder de eigenlijk wat saaie nummers aan drumwerk neerlegt, dat is avontuurlijk en debiel goed. Daarnaast speelt hij gitaar op deze plaat. Beetje proggy jazzrock is het. Het debiel goede drumwerk komt beter tot zijn recht op de surround mix (door Jakko Jakszyk) van de speciale editie uit 2010 die ik kocht op 8 oktober 2010, maar ik heb die hele surround mix nog nooit gehoord. Niks van dit album te vinden op YT, dus dan maar wat live.

Zo. Duizend cd's voor dit projectje gedraaid in iets meer dan een jaar. Plankje zestien ook klaar. Op naar plankje zeventien!

bazbo cd1001: Gavin Harrison - Cheating The Polygraph



Porcupine Tree ligt al sinds 2011 stil en het ziet er niet naar uit dat er binnen afzienbare tijd iets gaat gebeuren; Steven Wilson concentreert zich op zijn solocarrière en die verloopt tot dusver succesvol. Drummer Gavin Harrrison besloot niet stil te blijven zitten en meldde zich aan bij allerlei projecten. Sinds 2013 is hij een van de drie drummers van King Crimson. Toch kon hij het oeuvre van Porcupine Tree niet loslaten en in 2015 verschijnt dit album. Harrison komt uit een muzikaal n est waarin jazz een hoofdrol speelde en voor dit project heeft hij acht stukken van Porcupine Tree opnieuw opgenomen in een bigbandsetting. Het aantal toeters en blazers is nauwelijks te overzien, daarnaast horen we een (mij onbekende) bassist en pianist. Verbazingwekkend hoe goed het (latere) PT-materiaal zich leent voor deze tetterdetetuitvoeringen. Natuurlijk mis ik de gitaaruitbarstingen, maar een muur aan blazers is ook leuk. Ik kocht een speciale digibookversie met daarin ook een surroundmix van het album (die ik nog nooit heb beluisterd) op 17 april 2015.





[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 25-03-2021 15:05:31 ]

bazbo cd1002: Jerry Harrison Casual Gods - Man With A Gun



Pretty girl, young man, old man, man with a gun. Ik had het hele liedje nooit gehoord toen ik op 26 september 1990 deze cd-single bij V&D uit de uitverkoopbak viste. Het prijsstickertje met daarop 4,95 heb ik erop laten zitten. Guldens, hè. De single is verschenen in 1988 en is afkomstig van de plaat Jerry Harrison: Casual Gods, het zelfgetitelde album uit dat jaar. Ik kende het werk van Talking Heads wel, maar wist niets van de soloescapades van Harrison. Waarom dan dit singletje gekocht? De naam Chris Spedding die op het hoesje staat zei me iets. Begin jaren tachtig bezocht ik eens een concert van Spedding hier in het oude Gigant in ons zo majestueuze Apeldoorn. Chris Spedding bleek een rocker van hier tot gunter en in alle korte rocksongs speelde hij een gigagiergitaarsolo, ook van hier tot gunter. Dat vond ik gaaf. Nooit iets op elpee of cd gevonden van Spedding, dus dan was dit singletje leuk. Naast Man With A Gun staan er nog drie liedjes op. Breakdown In The Passing Lane had best van Talking Heads kunnen zijn; We're Always Talking is een wat saaiig niemendalletje. De lange versie van Man With A Gun (The Entire Guitar Version) heeft dan het gitaarwerk van Chris Spedding. Jerry Harrison heeft een paar jaar geleden nog zijn Remain In Light-tour opgezet; geen idee of dat van de grond is gekomen, Adrian Belew zou meedoen, geloof ik. Chris Spedding speelt en tourt nog steeds als een waanzinnige. Pretty girl, young man, old man, man with a gun. Two people in love.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 27-03-2021 07:48:52 ]

bazbo cd1003: Gordon Haskell - It Is And It Isn't



Gordon Haskell werd lid van King Crimson in 1970 en tijdens de opnames van Lizard werd hem al snel duidelijk dat deze band helemaal niets voor hem was. Toen de plaat gereed was, vertrok de Britse zanger en bassist dan ook gelijk. Een jaar later verscheen zijn soloalbum It Is And It Isn't, waarop hij hulp krijgt van enkele mensen, waaronder John Wetton (die nog weer een jaar later lid zou worden van King Crimson). Arif Malden tekende voor de productie. Twaalf mooie midtempo liedjes op dit album, spaarzaam gearrangeerd en met de nadruk op de melodie en de zangstem van Haskell. Alleen Benny krijgt een iets uitgebreider arrangement: aan het eind barst er een heus blaasorkest los. Als je dit album hoort, vraag je je inderdaad af wat die man in 's hemelsnaam deed in een band als King Crimson. Robert Fripp kende hem van vroeger, zag dat hij even niets om handen had en gunde hem een baan in de band, vandaar. Dit soloalbum is jarenlang niet verkrijgbaar geweest, tot er een cduitgave verscheen in 1998. Die kocht ik op 29 september 1998 en ja, ik draai deze nog vaak.

bazbo cd1004: Gordon Haskell - Harry's Bar



De solocarrière komt nooit echt van de grond. Zijn album It Is And It Isn't verkoopt niet goed en pas jaren later krijgt die een kleine cultstatus. Haskell wordt sessiemuzikant en speelt solo in het voorprogramma van allerlei artiesten, maar geniet zelf nauwelijks bekendheid. In de jaren tachtig verhuist hij zelfs naar Denemarken om daar zeven avonden in de week in kroegen te spelen. Hij blijft songs schrijven en verwerkt daarin de verhalen die hij van de mensen uit het café hoort. In de jaren negentig is hij terug thuis en maakt hij een paar platen die nauwelijks iets doen. En dan in 2001 heeft hij in Amerika een klein hitje met How Wonderful You Are, dat het jaar erop verschijnt op deze cd Harry's Bar. Ik koop het album op 18 juni 2002. Het bestaat uit twaalf kleine verhaaltjes in melancholieke liedjes gegoten. Hij krijgt wat hulp van sessiemuzikanten, maar de sfeer is intiem en gemoedelijk. De kraakstem is er nog steeds en Haskell's liedjes zijn aangenaam en warm. In de negen jaar die volgen maakt Haskell nog een paar platen, die ook weer nauwelijks belangstelling verkrijgen en op 15 oktober 2020 overlijdt hij aan kanker.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 26-03-2021 07:30:36 ]

bazbo cd1005: Jon Hassell - Vernal Equinox



Jon Hassell werd geboren op 22 maart 1937 en loopt dus al een tijdje rond. In de jaren zestig studeert de trompettist bij Stockhausen en werkte hij met Terry Riley en Lamonte Young. Begin jaren zeventig maakt hij een reis naar India en daar raakt hij geobsedeerd door de muziek van over de hele wereld. Hij ontwikkelt een nieuw soort muziek die hij zelf 'Fourth World' noemt en waarin hij op zoek gaat naar nieuwe mogelijkheden op zijn instrument. Hoe kun je een trompet laten klinken zonder dat het op een trompet lijkt. Miles Davis deed al het een en ander met elektronica en Hassell gaat nog een stapje verder. (Nils Petter Molvaer, Eric Vloeimans en andere hedendaagsen zijn behoorlijk schatplichtig aan Hassell.) Vernal Equinox uit 1977 is het eerste wapenfeit en voor die tijd baanbrekend. Drones en inheemse instrumenten leggen een atmosferische basis en Hassell piept, knort, schuurt en speelt daar dan overheen. Het resultaat is bevreemdend en intrigerend tegelijk. Op de eerste elpeekant horen we een viertal korte stukken en op de tweede zijde het bijna plaatkantlange titelnummer. Allerlei mensen spelen mee, waaronder de legendarische Braziliaanse percussionist Nana Vasconcelos. De plaat is jarenlang niet verkrijgbaar geweest, maar gelukkig verscheen vorig jaar een mooie remaster die ik kocht op 9 april 2020. Als je hem nu hoort, lijkt het niet zo schokkend, vierenveertig jaar geleden was dit tamelijk opzienbarend. Ik vind het nog altijd geweldig. Horen, dus.

bazbo cd1006: Jon Hassell & Brian Eno - Fourth World Vol. 1 - Possible Musics



Brian Eno hoort in 1978 de plaat Vernal Equinox en is helemaal overdonderd. Hij zoekt onmiddellijk contact met Jon Hassell en de twee beginnen samen te werken aan een plaat. Fourth World verschijnt in 1980. De opzet is ongeveer hetzelfde als op de voorganger: gastmuzikanten (Nana Vasconceles, Michael Brook, Percy Jones en anderen) leggen een droneachtig tapijt, Eno bewerkt die met zijn elektronica en Hassell speelt daar solo's overheen met zijn trompet die niet als een trompet klinkt. Het resultaat is nog verbluffender dan Vernal Equinox. Zelf waren Eno en Hassell er ook helemaal lyrisch over en namen zich voor om verder te gaan samenwerken. Toch ging Eno hierna iets anders doen: hij ontmoette David Byrne en zij startten met sessies die uiteindelijk zouden leiden tot My Life In The Bush Of Ghosts. Hassell hoopte dat Eno hem erbij zou betrekken, maar dat gebeurde niet. En dus ging Hassell in z'n uppie verder. Het album Fourth World was jarenlang moeilijk te vinden, maar in 2014 verscheen een remaster op cd. Die kocht ik op 3 december 2015 en het is een van mijn favoriete Hassell- én Enoplaten. Vooral het plaatkantlange Charm heeft dat hypnotiserende en tegelijkertijd vervreemdende ...





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 26-03-2021 10:48:56 ]

bazbo cd1007: Jon Hassell - Dream Theory In Malaya - Fourth World Volume Two



Hassell begint in 1981 met opnames voor een nieuw album. Dit keer vraagt hij Michael Brook om de productie en de mix te doen. Eno is nog wel betrokken en levert een aantal drumloops aan. Dream Theory In Malaya ligt overduidelijk in het verlengde van zijn voorganger, maar haalt het in mijn oren toch net niet. Het is nog altijd hypnotiserend, maar lijkt vluchtiger en minder verdiepend en verrijkend. Niettemin, toen in 2017 een remaster van het (korte) album verscheen, kocht ik die op 28 november van dat jaar. Er staat zowaar een extraatje op: Ordinary Mind was op de plank blijven liggen en is nu toegevoegd, zodat het album maar liefst negenendertig minuten klokt.

bazbo cd1008: Jon Hassell & Farafina - Flash Of The Spirit



Er volgen nog meer albums in de jaren tachtig en ik wacht nog op mooie heruitgaven daarvan. In 1988 werkt Jon Hassell samen met Farafina, de percussiegroep uit Burkina Fasso. Het moet de ultieme droom van Hassell zijn die uitkomt. De groep speelt verschillende ritmes en daar kan hij dan zijn trompetescapades overheen leggen. Daniel Lanois is er om alles vast te leggen en Eno helpt met de productie. Ik moet zeggen: het werkt uitzonderlijk goed. Ondanks de bergen elektronica waar Hassell zijn trompet doorheen douwt, doet het allemaal zeer organisch en natuurlijk aan. De perfecte samensmelting van de authentieke percussie-instrumenten en de moderne elektronica. Gelukkig verschijnt er vorig jaar een remaster en die koop ik op 10 februari 2020. Mooie aanvulling in het Hassellrijtje.

bazbo cd1009: Jon Hassell - Last Night The Moon Came Dropping Its Clothes In The Street



Als ik eind 2008 lees dat deze plaat verschijnt, wil ik hem kopen. Dat doe ik op 28 januari 2009. Hassell speelt hier samen met enkele groten uit de hedendaagse ambient en avantgarde, die veelal te vinden zijn op het ECM-label. Jan Bang, Helge Norbakken, Elvind Aarset, andere Noren en andere muzikanten. Dit is Hassells enige album op het label en het is misschien wel een van zijn allermooiste. Donkere drones en vage elektronica, af en toe een bijna onherkenbare gitaar of viool en dan daaroverheen de schurende trompettonen van Hassell. Hoe duister ook; op een of andere manier ervaar ik het als spannend en ontspannend tegelijk. Ik moet dan ook regelmatig terugkeren naar dit album. Waanzinnig mooi.

_{Helaas niets van te vinden op YT (ECM is streng), dus dan maar wat live.}

bazbo cd1010: Jon Hassell - Listening To Pictures - Pentimento Volume One



Het duurt dan tien jaar tot Jon Hassell met een nieuw soloalbum komt. In die tien jaar doet hij projecten met anderen, waaronder het ensemble Maarifa Street. Op 6 juli koop deze cd die dan net uit is. Op Listening To Pictures doet Hassell veel zelf: de productie, de toetsen en natuurlijk de trompet en elektronica waar hij die doorheen jaagt. Hij krijgt hulp van Rick Cox op gitaar en John von Seggern op bas, drums en elektronica. Zo zijn er nog wat lui die een gastbijdrage leveren. Het geluid is misschien wat uitbundiger, de b eats wat opzwepender en de atmosfeer wat optimistischer. Dat maakt dit tot een toegankelijker werk.






[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 27-03-2021 19:42:12 ]

bazbo cd1011: Jon Hassell - Seeing Through Sound - Pentimento Volume Two



Twee jaar later verschijnt de opvolger. Ik kocht de plaat bij het verschijnen op 4 augustus 2020. Op Seeing Through Sound gaat Hassell onverdroten verder met waar hij goed in is. Het team is zo ongeveer hetzelfde. Wat heel anders is, is de atmosfeer. Dit album kent weer meer abstractere elektronica en het klinkt veel vager dan z'n voorganger. Ongekend waar Hassell, inmiddels dik in de tachtig, toe in staat is. Ik reken hem inmiddels tot een van de groten in het genre en vind dat Molvaer, Vloeimans en Truffaz (en vast nog anderen) hem veel verschuldigd zijn - hoe graag ik de muziek van die gasten ook draai. Mooi album, ook dit weer.

bazbo cd1012: Hatfield And The North - Hatfield And The North



Legendarische band, bekend vanuit de Canterbury-stijl, ontstond in 1972. Tegen de tijd dat hun debuutplaat uit kwam in 1974 waren er nogal wat bezettingwisselingen geweest en hadden Steve Miller, Dave Sinclair, Lol Coxhill en Roy Babbington deel uitgemaakt van de band. Op dit debuut horen we Dave Stewart (ex-Egg), Richard Sinclair (ex-Caravan), Phil Miller en Pip Pyle. De band maakt experimentele en bij complexe jazzprogrock. Lang uitgesponnen werken en ultrakorte stukjes wisselen elkaar af. Vooral Stewarts toetsenwerk vind ik indrukwekkend. Bij vlagen komen er bizarre loopjes voorbij. Robert Wyatt komt een kort liedje zingen. Sommige titels vind ik uitermate geestig. Er zijn overeenkomsten of vergelijkingen te maken met Caravan, Matching Mole en Soft Machine en dat is niet vreemd, omdat die bands ook hun oorsprong in Canterbury hadden en de bandleden ooit deel uitmaakten van (een van) deze bands. Mooie plaat, die onder liefhebbers van het genre hoge waardering krijgt. Ik was tijdenlang op zoek naar dit album en vond uiteindelijk een heruitgave uit 1992 in een plaatselijke platenwinkel in Heerlen op 25 november 2017. Twee extraatjes, waaronder de single Let's Eat (Real Soon).

bazbo cd1013: Hatfield And The North - The Rotters' Club



Opvolger uit 1975. Wederom een mix van korte en langere stukken. Opvallend zijn de gasten: Tim Hodgkinson, Lindsay Cooper en Barbara Gaskin (met wie Dave Stewart later een succesvol duo zou vormen). In de stijl is niet zo heel veel veranderd. Zeer fijne plaat vol lieflijke zangmelodieën en avontuurlijke instrumentale passages waarin de toetsen domineren. Alle bandleden dragen materiaal aan. Sinclair is er met de echte liedjes, Miller met jazzrockgitaarstukjes, opvallend zijn de complexere twee stukken van drummer Pyle en het hoogtepunt is het plaatkantlange Mumps. In 1992 verscheen een remaster van de plaat met daarop vijf extra stukjes en die kocht ik op 21 april 2018. Na dit album viel de band uiteen. Dave Stewart ging verder met National Health, Gilgamesh, Bruford en meer fraais; Richard Sinclair sloot zich aan bij Camel, de anderen raakten betrokken bij diverse projecten.






[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 29-03-2021 08:29:16 ]

bazbo cd1014: Anna von Hausswolff - Dead Magic



Een van de mooiste platen van 2018. Ik kocht hem op 3 april 2018 nadat ik wat enthousiaste recensies had gelezen en een paar tonen op Spotify had gehoord. De Deense Anna von Hausswolff maakt spookachtige en dreigende muziek. Ze heeft wat muzikanten die een basis leggen van drums, bas en gitaren. Daaroverheen smeert Von Hausswolff drones met haar pijporgel (!) en mellotron. En dan zingt, fluistert, hijgt, kreunt, gilt en krijst ze haar teksten daar weer overheen. De muziek is dan weer rustig en sereen, dan weer schrikken we op van de geluidsuitbarstingen. Het effect is beangstigend en verbluffend mooi tegelijkertijd. Wat mij betreft is single The Mysterious Vanishing Of Electra het hoogtepunt. Vijf van dit soort horrorstukken krijgen we voorgeschoteld in drie kwartier tijd. Wat een geweldig album.



_{En hier een stuk van het album live:}



[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 29-03-2021 08:30:51 ]

bazbo cd1015: Hawkwind - Dawn Of Hawkwind



Ik zie een boekje staan op een plank in mijn plaatselijke platenwinkel op 16 februari 2001. Veel heb ik dan al gehoord over Hawkwind, maar nog niets van en ik wil wat klassieke platen van deze band ooit nog eens gaan verkennen. Het boekje kost een tientje en er zit een cd bij. Ik koop hem. Thuis beluister ik de cd en bekijk ik het boekje en ik ontdek dat het hier gaat om opnames van Dave Brock z'n band Famous Cure, waarmee hij door Europa tourde van 1966 tot 1968. In het boekje foto's en documenten (een overeenkomst en een tourposter) van een concert dat hij gaf hier in ons zo majestueuze Apeldoorn! Grappig. Brock speelt samen met zijn twee companen Mick Slattery en John Illingworth gitaarblues, niets meer en niets minder. Weinig eigen materiaal. In sommige instrumentale passages horen we iets van de repeterende en hypnotiserende muziek die Hawkwind later zal gaan maken. Erg leuk is de cover van Pink Floyd's Cymbaline. Aardig om eens te horen, totaal niet representatief voor wat Hawkwind vanaf 1970 zal gaan spelen en een leuk hebbedingetje.

bazbo cd1016: Hawkwind - This Is Your Captain Speaking - Your Captain Is Dead - The Albums And Singles 1970-1974: Hawkwind



Pas in 2015 koop ik mijn eerste (en laatste) Hawkwind. Dan verschijnt dit doosje met elf cd's erin. Vijf officiële albums uit 1970-1974, twee later verschenen liveplaten en een collectie van singles. Het kost geen drol. Interessant. Ik neem het mee uit een plaatselijke platenwinkel op 20 april 2015. Hawkwind is het debuut uit 1970. Er is nog steeds een fikse invloed uit de blues te horen, maar ook zijn er al de hypnotiserende spacegitaarmuren waar de band al snel beroemd om zal worden. De plaat opent met een bluesnummer Hurry On Sundown (dat ik al kende van Dawn Of Hawkwind). Iets verderop wordt het avontuurlijker met als hoogtepunt het lange Seeing It As You Really Are. Brock zit als vaste constante en leider in de band en naast hem horen we onder anderen Nik Turner op saxofoon en Dik Mik op elektronica. Alleraardigste klassieker. Maar het wordt nog beter.

bazbo cd1017: This Is Your Captain Speaking - Your Captain Is Dead - The Albums And Singles 1970-1974: Xin Search Of Space



Tweede album uit de doos. Xin Search Of Space verschijnt in 1971 en Hawkwind heeft z'n spacerock definitief eigen gemaakt. Opener You Shouldn't Do That laat dat gelijk al goed horen. Brock, Turner en Dik Mik vormen de basis van de band, daarnaast zijn er nieuwelingen op bas en drums. Klassieker in het spacrockgenre en er volgen er nog (veel) meer. Geweldige plaat, dit.

bazbo cd1018: This Is Your Captain Speaking - Your Captain Is Dead - The Albums And Singles 1970-1974: Greasy Truckers Party



Derde album uit de doos. Greasy Truckers Party verscheen oorspronkelijk in 1972 en was een verzamelalbum van een festival waar meerdere bands speelden op 13 februari 1972 in The Roundhouse in Londen. Man, Andy Dunkley, Brinsley Schwarz en Magic Michael, bijvoorbeel. Op die dubbelelpee staan slechts twee stukken van Hawkwind. In de doos zit een dubbelcd met het complete Hawkwindconcert van dat festival en die verscheen in 2007. Na wat introgepiel knallen we gelijk in You Shouldn't Do That en daarna volgt meer van de metalen spacemuur. Zo is er bijvoorbeeld ook Silver Machine; na het concert nam de band nieuwe vocalen voor dit stuk op en bracht het uit op single. Ondertussen was Robert Calvert toegetreden tot de band, een briljante gek die gebukt ging onder mentale problemen en Hawkwind met zijn vocale stapatsen een stapje verder hielp in het succes. Naast Dave Brock (gitaar), Nik Turner (sax) en Dik Mik (synth) horen we Simon King op drums en ene Lemmy op bas. Wie we niet horen is Stacia, een voluptueuze dame die met het gezelschap meereisde en gewoontegetrouw in haar nakie op het podium danste. Het moet een bizarre, opzwepende en kaleidoscopische ervaring zijn geweest, zo'n concert van Hawkwind.

bazbo cd1019: Hawkwind - This Is Your Captain Speaking - Your Captain Is Dead - The Albums And Singles 1970-1974: Doremi Fasol Latido



Vierde album uit de doos. Voort dendert de Hawkwindspacerocktrein. Eerste studioalbum met Simon House en Lemmy. Uit 1972. Meer van hetzelfde? Misschien, maar dan in ieder geval wel meer van hetzelfde goede. Lemmy was eigenlijk helemaal geen bassist en blufte zich de band binnen omdat hij dacht hij gitarist Hugh Lloyd-Langton ging vervangen, maar die was al lange tijd uit beeld en Dave Brock wilde helemaal geen tweede gitarist meer naast zich. En dus leerde Lemmy bas spelen tijdens de eerste repetities en concerten met de band. Opener Brainstorm is geschreven door Nik Turner (meestal schreef Brock het materiaal) en Lemmy levert de afsluiter aan. Zeer sterk album weer.

bazbo cd1020: Hawkwind - This Is Your Captain Speaking - Your Captain Is Dead - The Albums And Singles 1970-1974: Space Ritual



Vijfde album uit de doos. Jemigdepemig. Space Ritual is een legendarisch livealbum uit 1973. Het is hun vierde plaat dan; de dubbelelpee is opgenomen op 22 en 30 december 1972 in Liverpool en Londen. Van de eerste twee studioplaten horen we maar één enkel stuk terug; de rest komt van Doremi of is nieuw. Robert Calvert declameert her en der zijn gestoorde poëzie. Het basgeluid van Lemmy heeft dan al aardig z'n plek gevonden. De gitaarmuur van Brock moet oorverdovend zijn geweest. Daaroverheen gieren de sax van Nik Turner en de synths van Dik Mik en Del Dettmar. Eigenlijk heeft drummer Simon House nog de meeste vrijheid. Lekker is het allemaal zeker.