Draai hier alle platen in je platenkast #23 (skidoo)

bazbo cd0951: GTR - GTR



Twee beroemde gitaar-Steves (Hackett en Howe) slaan de handen ineen in 1986 en komen met een gezamenlijke plaat. Ik kocht die natuurlijk al in 1986 op vinyl en was eigenlijk een beetje teleurgesteld door het achttal rocksongs dat op het eerste gehoor nogal gemakkelijk lijkt. Jonathan Mover drumt, Phil Spalding bast en Max Bacon zingt met zijn hoge doordringende stem. Geen toetsen; verder komt alles uit de gitaar(synthesizer). In mijn beleving deden de glad geproduceerde stukken geen recht aan de instrumentale kunde van beide meestergitaristen (van Yes en Genesis, al was ik nog helemaal niet into Hackett). Bij nadere beluistering is het materiaal wat complexer. De twee instrumentaaltjes vond ik interessanter: Sketches In The Sun is een solo op elektrische gitaar van Howe en in Hackett To Bits gaat Hackett heerlijk tekeer. When The Heart Rules The Mind was nog een klein hitje, maar het paradestuk is het afsluitende Imagining, dat opent met een akoestische gitaarsolo van Hackett in een wat onbegrijpelijke maatsoort en uitmondt in een fijn progwerk. In 2015 verscheen een Deluxe Edition op twee cd's: een mooie remaster van de elpee met erachteraan drie bonusnummers (singlekantjes en een andere mix van The Hunter); op het tweede plaatje staat de cd Live At The King Biscuit Flower Hour, waarover hierna meer. Mooie uitgave, klinkt allemaal zeer mooi, ik kocht hem op 14 september 2015. In zijn tour van 2016 speelde Hackett When The Heart Rules The Mind om ons eraan te herinneren dat we deze bijzondere samenwerking en het pakkende nummer maar niet vergeten.

bazbo cd0952: GTR - Live On The King Biscuit Flower Hour



Natuurlijk moet zo'n supergroep ook op toernee gaan en dat doet GTR dan ook. Op 19 juli 1986 staat de band in het Wiltern Theatre in Los Angeles en de opnameapparatuur staat aan. Die opnames klinken later in het legendarische radioprogramma King Biscuit Flower Hour en er verschijnt in 1986 ook een promo-dubbelelpee van. In 1998 komt het concert op cd uit en die koop ik op 10 april 1999 als ik hem in mijn plaatselijke platenwinkel aantref. Zo ongeveer alle stukken van de studioplaat komen voorbij. Bijzonder is het soloblok in het midden. Eerst mag Hackett zijn krachtige Hackett To Bits spelen, vervolgens klinkt Spectral Mornings van zijn gelijknamige soloalbum en zowaar I Know What I Like (In Your Wardrobe) (van Genesis). Dan is Steve Howe aan de beurt. Hij speelt zijn solostuk Sketches In The Sun, dan het gierende Pennants (van zijn tweede soloalbum The Steve Howe Album) en ten slotte Roundabout (van Yes) dat ondanks de sterke zang van Max Bacon nergens naar klinkt. In de setlijst zit één enkel nieuw nummer Prizefighters dat niet op de elpee staat en we gevoeglijk kunnen vergeten. De bescheiden hit When The Heart Rules The Mind besluit het concert. Het geluid is zeer goed en de band speelt knap. Alles bij elkaar een aardig hebbeding, zeker als je weet dat na de tour Hackett het voor gezien hield. Ik denk dat er voor hem een gitarist te veel in de band zat. Howe was van plan met de rest van de band nog een vervolgplaat te maken, maar daar is het nooit van gekomen. Deze live cd zit ook als bonus bij de Deluxe Edition die in 2015 verscheen, dus die heb ik twee keer. Hij verhuist naar een plekje ver weg achter in een kast, om ruimte te maken voor nieuwe aanschaffen.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 12-03-2021 10:39:29 ]

bazbo cd0953: Gungfly - Please Be Quiet



Gungfly is het soloproject van Rikard Sjöblom. Hij wil in 2009 wel eens wat anders doen dan complexe progrock maken zoals hij doet met zijn band Beardfish. Op Please Be Quiet maakt hij meer psychedelische rocksongs met basis van akoestische gitaar, maar gaandeweg arrangeert hij het allemaal kunstig. De stukken liggen wat gemakkelijker in het gehoor dan zijn werk voor Beardfish, maar her en der kan hij de verleiding niet weerstaan en klinkt een wat bombastischer passage. Before The Winter klinkt als Dire Straits en ik verdenk Sjöblom ervan dat het een pastiche is; halverwege klinkt plots een accordeonsolo. Het is echt een soloplaat: alle instrumenten heeft hij in z'n uppie ingespeeld, van toetsen en gitaren tot aan de bas en drums aan toe. In 2016 bestelde ik dit album bij een plaatselijke platenwinkel en vanaf 26 november van dat jaar heb ik hem. Niet veel gedraaid, maar nu ik het zo weer hoor, vind ik het hoogst aangenaam.

bazbo cd0954: Gungfly - Lamentations



Ook op 26 november 2016 komt mijn bestelde cd Lamentations van Gungfly binnen. Voor dit album uit 2011 schakelt Rikard Sjöblom in drie stukken hulp in van zijn muzikale vrienden en broers Petter (drums) en Rasmus (bas) Diamant (met wie hij ook het trio Bongo Fury vormt, dat slechts Zappacovers speelt). Voor de rest doet hij weer alles zelf. Het songmateriaal de plaat is nogal wat feller, al zijn er mooie akoestische en wat lyrischer proggy passages. Bij de cd zit een dvd met een liveoptreden gefilmd op 13 november 2009 in Spegeln in Sjöbloms woonplaats Gävle in Zweden. Voor de gelegenheid heeft Sjöblom een band samengesteld; Petter en Rasmus Diamant zijn ook weer van de partij. Op de setlijst vooral materiaal van voorganger Please Be Quiet en als extraatje de officiële video voor On And On.




_{Van de dvd:}

bazbo cd0955: Rikard Sjöblom's Gungfly - On Her Journey To The Sun



In 2016 gebeuren er twee belangrijke dingen voor Rikard Sjöblom. Ten eerste moet hij zijn progband Beardfish opheffen; ondanks zeer sterke platen maar door pech met platenmaatschappijen lukt het niet door te breken naar een groter publiek. Ten tweede maakt hij in dat jaar een echte soloplaat onder zijn eigen naam. (Die staat bij de S, tot over anderhalf jaar.) Een jaar later, in mei 2017, verschijnt een nieuw Gungflyalbum, dit keer onder de naam Rikard Sjöblom's Gungfly. Dat is niet de enige verandering. Petter en Rasmus Diamant hebben grotere rol gekregen in de instrumentatie en spelen op het gros van de stukken mee; daarnaast gaat het materiaal weer de kant van de progrock op. De psychedelische invloeden zijn gebleven, maar we horen weer complexere arrangementen, vreemde tempowisselingen en uitgesponnen composities. Het is geen Beardfish, maar voor de liefhebber van die band is er veel te genieten. Op He Held An Axe speelt zijn oude Beardfishmaatje David Zackrisson een hoofdrol op gitaar. Ik kocht de Special Edition van het album op 22 mei 2017. Op een tweede schijfje horen we Best Of Gungfly: zeven stukken van Please Be Quiet en zeven van Lamentations. Leuk, maar die had ik dus al. On Her Journey To The Sun is een afwisselende en rijke plaat vol sterke stukken.

bazbo cd0956: Rikard Sjöblom's Gungfly - Friendship



Friendship verschijnt in 2018. Rikard Sjöblom is op dat moment ook voltijds lid van de groep Big Big Train geworden. Omdat die band zo groot is, zit veel touren er niet in en dus heeft hij tijd en gelegenheid genoeg om - samen met Petter en Rasmus Diamant - een nieuwe plaat te maken. Alle composities zijn weer van zijn hand, Petter drumt, Rasmus bast en de rest doet hij allemaal zelf. Op een enkele gitaarsolo na, die speelt oudBearfishmaatje David Zackrisson in. Het songmateriaal ligt in het verlengde van On Her Journey To The Sun én de Beardfishplaten. Van de oorspronkelijke psychedelische stijl is niet veel meer over. Sjöblom bekleedt zijn songs met fraaie arrangementen vol instrumentaal vuur, bombastische passages, uitgebreide solo's en opzienbarende dynamiek. Na zeven stukken volgen nog drie bonusnummers, waaronder een radioversie van het titelnummer met als ondertitel Utopian Radio Edit. Enige zelfspot is Sjöblom niet vreemd. Ik kocht de plaat op 12 november 2018. Dik een jaar later, op vrijdag 6 december 2019, speelde hij in z'n uppie in het voorprogramma van The Flower Kings in het Burgerweeshuis in Deventer. Leuke, korte set, deels op piano, deels op akoestische gitaar (geleend van Marjana Semkina van iamthemorning die eveneens een voorprogramma verzorgde). Sympathieke gast ook.

bazbo cd0957: Rikard Sjöblom's Gungfly - Alone Together



Voort gaat Sjöblom. Net als in zijn Beardfishtijd is de inspiratie niet te stoppen. Alone Together verschijnt in september 2020 en ik heb 'm de achtentwingtigste. Alle stukken zijn nog steeds van de hand van Sjöblom, maar de band heeft gezamenlijk de plaat geproduceerd en daardoor klinkt het ook echt als een band in plaats van een eenmansproject met gasten. Het materiaal is weer uitermate sterk, met proguitbarstingen van de klassieke soort zonder dat de aandacht voor het oorspronkelijke liedje verslapt. Na vijfenvijftig minuten nog twee bonussen: het korte Grove Thoughts en Shoulder Variations (precies: een variatie op het lange On The Shoulders Of Giants.

bazbo cd0958: The Trey Gunn Band - Live Encounter



Trey Gunn kennen we (nou ja, ik ken hem daarvan) van de Guitar Craft beweging, die Robert Fripp in 1985/1986 opzette. Hij was een van de eerste cursisten en Fripp was dusdanig onder de indruk van Gunns muzikale talenten, dat hij hem meenam in een nieuwe incarnatie van King Crimson in 1994. Gunn bleef tot en met 2008 onderdeel van de band en hield het toen voor gezien. Omdat Fripp wat onberekenbaar is en niet altijd zin had om King Crimson van stal te halen, houdt Gunn er een tweede carrière op na. In 2000 verscheen een soloplaat (die ik niet heb) en een jaar later kwam dit livealbum. Gunn speelt zijn beroemde Warr-gitaar (waarmee hij zowel solo- als baspartijen kan spelen) en naast hem horen we drummer Bob Muller en de gitaristen Joe Mendelson en Tony Geballe. Wat de band maakt is muziek die dicht tegen de instrumentale King Crimson (1981-2008) aan schuurt. Opener Dziban is wat dat betreft een zeer goed voorbeeld. Of Kuma. Of Hierarchtitiptitoploftical. De gitaren leggen een mozaïek, de Warrgitaar is daar vrij onder, de enige constante is de drummer en daaroverheen horen we dan gierende Frippachtige gitaarsolo's. Dat werk. Fijn, dus wel. Alleen is het lang zo goed niet als Fripp zelf. Toch valt de plaat me nu - nadat ik hem in geen jaren heb gehoord - niet tegen. Als bonus zit er een 'enhanced' deel op de cd, waarop een filmpje van de uitvoering van Kuma. Ik kocht Live Encounter op 25 april 2002, toen de plaat in mijn plaatselijke platenwinkel lag.

bazbo cd0959: Guranfoe - Sum Of Erda



Dit album kreeg vele eervolle vermeldingen in 2019, het jaar dat het uitkwam. Het is de debuutplaat van Guranfoe, een Brits kwartet. Ik mocht ze in maart 2013 al live zien en horen spelen op een klein (Zappa)festival in Corby in het Verenigd Koninkrijk. Toen heette de band nog The Gumbo Variations (vernoemd naar een stuk van Zappa's Hot Rats album) en stonden er een paar Zappacomposities op hun setlijst. In 2016 hadden ze zich herdoopt tot Guranfoe en speelden ze louter eigen materiaal tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Beide keren maakten ze enorme indruk op het publiek. Drums, bas, twee gitaren en dat is het. Instrumentale jazzprog, bestaat dat? Op Sum Of Erda is het geluidspalet iets breder door de inzet van wat toetsen. Daarnaast krijgt het kwartet incident hulp van een viertal gastmuzikanten op fluit, vibrafoon en viool. Vijf prachtige klankschilderijen die allerlei kanten op gaan, zonder te vervallen in oeverloos gepiel; alles staat ten dienste van de compositie. Avontuur! Ik kocht mijn cd op 10 februari 2020, toen hij eindelijk in mijn plaatselijke platenwinkel verkrijgbaar was. Een van de betere platen van de afgelopen jaren. Geloof me, live is dit grandioos.




_{Hier live aan het werk:}

bazbo cd0960: Blackfield - For The Music



Het zesde studioalbum van Blackfield verscheen in december 2020 en - omdat een plaatselijke platenwinkel waar ik hem had besteld gesloten was - heb ik sinds 8 maart 2021 in mijn bezit. Door zijn drukke werkzaamheden voor zijn eigen soloplaat kon Steven Wilson niet veel meer bijdragen dan wat liedjes inzingen en een enkel gitaartje spelen en dus is dit weer grotendeels het werk van Aviv Geffen. Hij heeft alle negen liedjes geschreven en ingespeeld en her en der wat gastmuzikanten gevraagd. Door de koortjes ligt er wel weer zo'n typisch Wilsonsausje overheen. Opnieuw een fijn plaatje met een enkel probleem: met dertig minuten is dit natuurlijk veel te kort.

bazbo cd0961: Richard Barbieri - Under A Spell



Begin dit jaar kwam Richard Barbieri met een vierde volle soloplaat. Under A Spell staat weer vol met de kenmerkende donkere atmosfeermuziek die we van deze ex-Japan en ex-Porcupine Tree toetsenist gewend zijn. Het jaar in zelfisolatie heeft hij goed benut; hij heeft zijn bevindingen en emoties omgezet in muziek en daar via het internet wat gastmuzikanten bij betrokken. Zo horen we Percy Jones op bas, stemsamples van Suzanna Barbieri en Steve Hogarth, plus de fenomenale trompet van - daar is-ie weer eens - Luca Calabrese. Ook dit album kocht ik op 8 maart 2021 toen ik weer naar een plaatselijke platenwinkel mocht en sindsdien komt deze nauwelijks de speler uit.

bazbo cd0962: Steve Hackett - Voyage Of The Acolyte



In 1974, tijdens het opnemen van The Lamb Lies Down On Broadway, kondigt Peter Gabriel aan dat hij Genesis wil verlaten. Steve Hackett is geschokt, draagt materiaal aan voor het album maar het vindt geen plek daarop en dus besluit hij een soloplaat op te nemen. Daarbij krijgt hij wel hulp van Mike Rutherford en Phil Collins. Voyage Of The Acolyte verschijnt in 1975 en is een conceptalbum, losjes gebaseerd op tarotkaarten (heel hip in die tijd). Het is een mix van prog en wat luchtiger materiaal. Broer John Hackett komt fluit spelen en Annie Haslam (van Renaissance) zingt in de majestueuze afsluiter en het absolute hoogtepunt van de plaat Shadow Of The Hierophant. Ik heb hier een remaster uit 2005 (die ik kocht op 21 januari 2013) met twee bonusstukken erop. Ace Of Wands live opgenomen en een 'extended playout version' van zeventien minuten van Shadow Of The Hierophant. Hoogtepunt in het rijke solo-oeuvre van Hackett; in mijn beleving heeft hij zich hierna nauwelijks overtroffen.

bazbo cd0963: Steve Hackett - Please Don't Touch



Hackett werkt na het vertrek van Gabriel uit Genesis fanatiek mee aan de vervolgplaten A Trick Of The Tail en Wind & Wuthering. Tijdens het maken van laatstgenoemde plaat brengt hij weer veel materiaal in, dat Collins, Banks en Rutherford afwijzen. Hackett tourt nog mee (vastgelegd op Seconds Out), maar heeft in zijn hoofd zijn besluit al genomen. Eind 1977 stapt ook hij eruit en hij begint met het maken van zijn tweede soloplaat. Please Don't Touch verschijnt in 1978 en is heel naders. We horen een tiental songs waarin de stem en zang centraal staat. Hackett heeft de hulp ingeroepen van zangers Ritchie Havens, Randy Crawford en Steve Walsh. Chester Thompson komt drummen, Tom Fowler bassen, John Hackett fluiten en John Acock toetseneren. Het resultaat is een veel gemakkelijker in het gehoor liggend album, zonder dat het allemaal veel te poppy wordt. Het mooie gitaarwerk staat volledig ten dienste van het liedmateriaal. Kortom: een zeer goed uitgebalanceerd geheel. Zelf vind ik het niet echt spetteren, maar het is een aangename plaat. De afwisseling in stemmen houdt de aandacht erbij. In 2016 komt er een mooie remaster uit en ik heb hier de Deluxe Edition: op plaatje een de originele mix met een drietal extra's: twee alternatieve versies van Narnia en een liedje dat niet op de plaat staat. Op de tweede cd vinden we de remix van meneer Steven Wilson (die zoals gebruikelijk super klinkt) en op de meegeleverde dvd staat Wilsons surroundmix. Ik kocht deze mooie set op 22 augustus 2016.

bazbo cd0964: Steve Hackett - Spectral Mornings



En dan in 1979 komt Hackett met het soloalbum waar hij tot op de dag van vandaag het meest trots is. Ik mocht hem in april 2019 zien in de Kursaal in Oostende en ter gelegenheid van het veertigjarig jubileum van Spectral Mornings speelde hij veel van deze plaat in de eerste set. (In de tweede set speelde hij de gehele Selling England By The Pound van Genesis; de man weet waar zijn échte klassiekers liggen.) De muziek staat tot op de dag van vandaag nog als een huis. Het begint gelijk goed met Everyday, daarna volgen vocale en instrumentale stukken in verschillende stijlen. Echt een vaste band heeft hij dan niet, maar broer John Hackett is nog van de partij. John Acock verzorgt de productie. De hoogtepunten zijn Clocks en het titelnummer. Ik kocht een remaster uit 2005 op 27 juni 2013 en er staan maar liefst zeven extra stukken op: alternatieve mixen, een korte singleversie van Clocks en twee livestukken.

bazbo cd0965: Steve Hackett - Defector



Nog weer een jaar later is het 1980. Dat hoor je aan Steve Hacketts nieuwe album Defector. Het is allemaal compacter en het klinkt gelikter. Dat maakt dit tot een album dat ik qua geluid niet echt heel sterk vind; de composities blijven sterk, dat wel. Opener The Steppes is gelijk de kraker van de plaat. Hackett heeft dezelfde mensen om zich heen als op Spectral Mornings. In 2016 kwam ook hiervan een Deluxe Edition uit met een extra cd waarop een concert van het Reading Festival op 28 augustus 1981. Het is een korte set van net geen uur en op de setlijst staan nummers van Spectral Mornings en Defector en van Voyage Of The Acolyte slechts Ace Of Wands. In de podiumband de trouwe broer John Hackett, toetsenist Nick Magnus, bassist Chas Cronk en op drums horen we Ian Mosley, die een jaar later bij Marillion achter de potten en pannen zal gaan zitten. Een korte maar sterke set, waarin vooral afsluiter Clocks lekker giert. Op de bijgevoegde dvd staat het album in surroundsound en het is onduidelijk wie deze mix heeft gedaan. Ik had gehoopt dat het Steven Wilson was, maar dat is niet zo. Ik heb de dvd nog niet gehoord sinds 12 september 2016, de dag dat ik deze set aanschafte.

bazbo cd0966: Steve Hackett - Genesis Revisited



In de jaren tachtig tot en met halverwege de jaren negentig maakt Hackett een boel soloplaten in verschillende stijlen. Akoestisch, rock, blues, klassiek. Ik heb ze niet. Maar in 1996 komt hij met een bijzonder project. Tijdens concerten heeft hij altijd wat spul van Genesis gespeeld en de reactie van het publiek is unaniem positief. De tijd lijkt rijp om het Genesismateriaal opnieuw te bezoeken. Samen met zijn (vaste) arrangeur/muzikant Roger King kiest hij een aantal klassiekers en bewerkt die. Voor de uitvoering vraagt hij verschillende muzikanten en zangers. Het lijstje is niet mis: Tony Levin, Bill Bruford, John Wetton, Paul Carrack, Julian Colbeck, Colin Blunstone Ian McDonald en anderen. De plaat begint een beetje provocerend met de mellotron van Watcher Of The Skies. Daarna komt een keur aan oude bekende Genesisstukken voorbij. Hoogtepunten in mijn oren zijn Dance On A Volcano, Firth Of Fifth (mét de lyrische en legendarische gitaarsolo), Fountain Of Salmacis en Los Endos. Hackett blijft dicht bij de originelen. Dat is enerzijds een opluchting, anderzijds lijkt dit eerder een herhaling van zetten. Er gebeurt niet echt iets spannends, ook al zijn de stukken spannend genoeg van zichzelf. Alleen Waiting Room Only springt eruit; het is eigenlijk een nieuw stuk, gebaseerd op The Waiting Room (van The Lamb) en door inzet van een heel koor (!) en de vrije improvisatie erin, klinkt dit fris en vernieuwend. Ik kocht een remaster uit 2013 van dit album op 26 maart 2013 en sindsdien beluister ik deze dik vijf kwartier durende herkenningstocht door de geschiedenis geregeld.

bazbo cd0967: Steve Hackett - The Tokyo Tapes



Op 16 en 17 december 1996 staat Steve Hackett op het podium van de Koseinenkin Hall in Tokyo met een band die bestaat uit Julian Colbeck op toetsen, Chester Thompson op drums, John Wetton op bas en Ian McDonald op toetsen en fluit. Nogal een supergroep, dus. Op de setlijst staan niet alleen solostukken van Hackett en Genesismateriaal; John Wetton en Ian McDonald mogen ook wat (solo)materiaal bijdragen. Het concert opent (uiteraard) met Watcher Of The Skies en niet veel later klinkt een onwaarschijnlijk goede Firth Of Fifth. Van Hackett solo horen we onder andere Camino Royale en The Steppes. John Wetton zingt Battlelines van zijn gelijknamige soloalbumen een grotendeels akoestische versie van Heat Of The Moment (Asia). Als Ian McDonald in de schijnwerper mag, trakteert hij ons op In The Court Of The Crimson King en I Talk To The Wind, beide van het debuutalbum van King Crimson. Shadow Of The Hierophant en Los Endos zijn de afsluiters en I Know What I Like (In Your Wardrobe) is de toegift. De band heeft er zin in en de uitvoeringen zijn energiek, ondanks het wat 'belegen' songmateriaal. In 1998 kwam het concert op een dubbelcd uit en die heb ik ergens achterin een kast staan (net als de videoband, overigens). In 2013 namelijk verscheen een mooi doosje met een geremasterde versie erin, plus het concert op dvd. Ik kocht dat doosje op 29 oktober 2013. Nostalgie van de goede soort.





_{En voor iedereen die het gehele concert wil zien:}

bazbo cd0968: Steve Hackett - To Watch The Storms



Aangenaam album uit 2003. Maar liefst zeventien redelijk korte en puntige stukken in allerlei stijlen, van zacht en lieflijk tot rocky en de bocht uit. Ondertussen heeft Hackett een redelijk constante band om zich heen. Roger King op toetsen (hij arrangeert ook veel), Rob Townsend op blaasinstrumenten en Gary O'Toole op de drumkruk. Af en toe een gast: zo is John Hackett op fluit te horen in het mooie Serpentine Song en Ian McDonald in Brand New. In 2013 verscheen een remaster die ik kocht op 10 september 2020. Dit is een beetje onopvallende plaat in het imposante Hacketoeuvre en da's jammer want er komt in dik vijf kwartier veel moois voorbij.

bazbo cd0969: Steve Hackett - Out Of The Tunnel's Mouth



Dit album verschijnt in 2010. De vaste ploeg van Roger King en Rob Townsend is er weer. Geen drumcredits (zou het echt allemaal geprogrammeerd zijn en waar is Gary O'Toole?). Daarnaast horen we Jo Lehmann (die spoedig Jo Hackett zou gaan heten), haar zuster Amanda Lehmann en zijn er gastoptredens van Anthony Phillips (oud-oud-Genesis), John Hackett, Nick Beggs en Chris Squire. Acht midtempo songs, vol met warme samenzang en die typische Hackettgitaarfratsen. Het is de stijl die Hackett in de komende jaren verder zal verfijnen tot waar hij nu is. Doordat het zo consistent is, is er ook geen echt hoogtepunt op het album aan te wijzen. Ik kocht Out Of The Tunnel's Mouth overigens pas op 28 november 2016.

bazbo cd0970: Steve Hackett - Live Rails



Hackett heeft in 2009/2010 een soort definitieve tourband om zich heen: Roger King (toetsen), Rob Townsend (blaasinstrumenten), Gary O'Toole (drums) en Nick Beggs (bas/stick). Hij speelt over de gehele wereld en in 2011 brengt hij dit dubbele livealbum uit. Ik koop het op 20 februari 2013. De eerste helft van de show bestaat uit solomateriaal uit de gehele carrière, met natuurlijk veel aandacht voor de klassiekers, maar ook recenter werk. In de tweede helft wordt het nog klassieker met een vijftal Genesisstukken, waaronder twee van The Lamb Lies Down On Broadway. Los Endos en Clocks zijn het krachtige slot. Knappe band, uitstekende uitvoeringen en een zeer gaaf geluid. Mooi document.

bazbo cd0971: Steve Hackett - Genesis Revisited II



Kennelijk heeft Steve Hackett in 2012 zo veel lol in het spelen van het Genesismateriaal, dat hij in dat jaar een tweede bezoek brengt aan de muziek van zijn oude band. Het project loopt nogal uit de hand. Niet alleen krijgen we op deze dubbelcd zo ongeveer tweeënhalf uur muziek, de lijst met gasten is op zijn minst indrukwekkend te noemen. Naast Hacketts dan vaste band (bestaande uit Roger King, Rob Townsend, Gary O'Toole, bassist Lee Pomeroy, zanger Nad Sylvan) horen we onder anderen John Wetton, Nik Kershaw, Francis Dunnery, Neal Morse, Steven Wilson, Nick Beggs en Jakko Jakszyk. En dan de setlijst. Nogal wat The Lamb Lies Down On Broadway, maar ook echte klassiekers als Dancing With The Moonlit Knight, Can Utility And The Coastliners, The Musical Box, Eleventh Earl Of Mar en jawel, de gehele Supper's Ready. Daarnaast enkele Hackettsolostukken opnieuw, waarvan Shadow Of The Hierophant het meeste opvalt, niet in het minst vanwege de serene stem van Amanda Lehmann als wel vanwege de monsterbas van Beggs. Grandioos allemaal, al kun je je natuurlijk afvragen of het allemaal wel echt nodig is. De liefhebber smult. Ik ben zo'n liefhebber en kocht de set op 4 februari 2013 toen de set in een plaatselijke platenwinkel verkrijgbaar was.







[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 16-03-2021 09:57:46 ]

bazbo cd0972: Steve Hackett - Genesis Revisited: Live At Hammersmith



Naar aanleiding van Genesis Revisited II gaat Hackett met zijn vaste band op tournee om dan louter het Genesisspul te spelen. Op 10 mei 2013 staat hij in de Hammersmith Apollo en van dat concert laat hij zowel het geluid als het beeld opnemen. Vijf maanden later verschijnt dan deze set, bestaande uit drie cd's en twee dvd's. Ik koop dat beest op 4 november van dat jaar. Het is nogal een zwaar document, maar alleszins de moeite waard. Hackett heeft voor de gelegenheid wat gasten uitgenodigd om hem en zijn band op het podium bij te staan. Zo is Nik Kershaw er om The Lamia te zingen terwijl Marillion's Steve Rothery in dat nummer de gitaarsolo speelt, draaft John Wetton op voor Afterglow en zien en horen we Jakko Jakszyk samen met Amanda Lehmann in Entangled. De vaste band (Roger King, Rob Townsend, Gary O'Toole, Lee Pomeroy en Nad Sylvan) speelt de sterren van de hemel en vooral valt op hoe goed de stem van Sylvan past bij zowel de Gabriel- als de Collinsstukken . Alles klinkt natuurlijk poepgoed en de beelden laten een gedreven band aan het werk zien. De setlijst is om van te smullen, vanaf opener Watcher Of The Skies via hoogtepunten van The Lamb tot en met de afsluiter - de complete - Supper's Ready. Toegiften zijn er ook: de onvermijdelijke Firth Of Fifth en Los Endos. Slechts één enkel origineel Hackettsolonummer, maar dat is dan ook wel een klapper van jewelte in de vorm van Shadow Of The Hierophant. De show, tour en cd/dvdset waren een groot succes en bevestigden Hackett dat er wel degelijk een markt is voor zijn werk en zijn uitvoeringen van het Genesisoeuvre. De komende jaren zouden dan ook in het teken blijven staan van de klassiekers.

bazbo cd0973: Steve Hackett - Access All Areas



Deze set met een cd en een dvd verschijnt in 2014. Het betreft hier echter een concert uit 1990, opgenomen in de Central TV's Nottingham Studios voor de Bedrock serie waarin een band of artiest een uur lang mocht laten horen wat hij/zij kan. Nu weet ik dat al lang, maar toch kocht ik deze set op 27 februari 2017. Op de setlijst bekende en minder bekende stukken uit het Hackettsolooeuvre tot dan, aangevuld met één enkel Genesisnummer (In That Quiet Earth) en zijn akoestische Genesisgitaarsolo Horizon. In zijn band zitten op dat moment voor mij totaal onbekende lui, met uitzondering van Julian Colbeck op toetsen. Die band klinkt lekker en Hackett is zelf ook goed op dreef. Hoor ik het goed of zet hij ook een gitaarsynthesizer in met een trompetachtig geluid dat Pat Metheny ook vaak gebruikt? Zou kunnen. De beelden op de bijgeleverde dvd zijn nog niet eens heel verkeerd, maar er is niets van te vinden op YT.






[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 17-03-2021 11:37:16 ]

bazbo cd0974: Steve Hackett - Genesis Revisited: Live At The Royal Albert Hall



Ook in 2014 komt Hackett met dit document. Tijdens een uitgebreide tweede ronde van zijn Genesis Revisited-tour speelt hij met zijn band in The Royal Albert Hall. Altijd leuk voor een feestje, zeker als er ook weer wat gasten zijn. Die zijn er: Ray Wilson (die voor de laatste Genesis studioplaat en tour Collins verving), John Wetton en gitarist Roine Stolt. De vaste begeleidingsband is hetzelfde als de vorige tour (King, Townsend, O'Toole, Pomeroy en Sylvan) en Amanda Lehmann is in sommige stukken ook weer van de partij. Op de setlijst staan veel dezelfde stukken als bij de vorige tour, maar er zijn nieuwelingen: Dance On A Volcano opent bijvoorbeeld, iets verderop komt Return Of The Giant Hogweed (met Stolt) en The Fountain Of Salmacis. Afsluiter van de reguliere set is - jawel, hoor - Supper's Ready. Toegiften dit keer Watcher Of The Skies en natuurlijk Los Endos. Het klinkt allemaal weer super (terwijl het zaalgeluid in de RAH doorgaans niet zo heel goed is, weet ik uit ervaring). Ik heb hier de Deluxe Edition, met het concert op twee cd's en op een dvd, die ik bij het verschijnen kocht op 18 augustus 2014. Mooi weer.

bazbo cd0975: Steve Hackett - Wolflight



Een nieuw studioalbum, daar komt Hackett mee in 2015. Wolflight is een verzameling krachtige (prog)rocksongs in de beste Hacketttraditie. De gebruikelijke ploeg komt opdraven (King, Townsend, O'Toole) met Nick Beggs op bas (en Chris Squire in Love Song To A Vampire). Verder gebruikt Hackett zijn oud (middenoosters snaarinstrument) en komen er wat gasten op tar en duduk en violen. Amanda Lehmann komt her en der weer zingen. Dit alles maakt het klankpalet wat wijdser en dat maakt het allemaal net wat smakelijker. Steve Hacketts gitaarwerk is als vanouds: bij vlagen subtiel en bij andere vlagen giert hij netjes net niet de bocht uit. Ik kocht deze gave plaat op 3 april 2015.






[ Bericht 5% gewijzigd door bazbo op 19-03-2021 09:14:30 ]