Draai hier alle platen in je platenkast #23 (skidoo)

Oh dus dat is niet het prog project van Gerard Joling?

bazbo cd0887: Gerard - Pandora's Box



De titel van de plaat doet vermoeden dat het over een project van Gerard Joling gaat, maar helaas. Het is het vervolgalbum uit 1997, waarop gewoon nog veel meer Japanse progbombast staat. Van hetzelfde laken een pak dat instrumentaal niet eens heel gek is, maar vocaal af en toe de plank mis slaat (in mijn oren). Ik kocht het album - een uitgave op het Franse label Musea weer - op 8 januari 1998, toen de plaat in Nederland beschikbaar was. Toetsenisten onder ons: laat u overbluffen.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-02-2021 19:56:30 ]

bazbo 0888: Gerard - Meridian



Op Meridian uit 1998 staat nagenoeg dezelfde toetsenbombastprog als op de twee voorgangers. Ook nu heb ik een Franse editie en die kocht ik op 5 november 1998, bij het verschijnen van de plaat. Opener The Act Of The Apostles is weer geweldig, maar daarna klinkt plots het stuk Orpheus en wacht, hadden we die niet ook al op The Pendulum van twee jaar daarvoor gehoord? En hoewel dit een nieuwe opname is, voelt het totaal overbodig en deze versie haalt het dan ook niet bij die uit 1996. De stem van Robin Suchy sukt nog steeds en verru�neert in mijn oren de composities die instrumentaal gezien erg goed zijn. Afsluiter Meltin Time is weer lekker op Gerardniveau. Het verrassende van Gerard was er inmiddels wel af, dus hierna kocht ik geen Gerard meer. Hoewel, een paar jaar erna verscheen een album door 'Keyboards Triangle', waarop zowel Gerard als Ars Nova allerlei proglegendarische stukken spelen. Maar daarover later meer als we bij de K zijn.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-02-2021 19:58:47 ]

Krijg nou wat. Ondertussen plank veertien ook gedraaid. Op naar plank vijftien.

bazbo cd0889: Geronimo Black - Geronimo Black



Eind 1969 heft Frank Zappa zijn originele Mothers Of Invention op. Zelf maakt hij Hot Rats en begint hij doodleuk een nieuwe Mothers; de andere bandleden blijven verbijsterd achter. Jimmy Carl Black is een van de drummers en nadat hij wat is bekomen van de schrik begint hij een eigen band, vernoemd naar zijn oudste zoon (de oudste van vijf). Saxofonist en fluitist Bunk Gardner doet met hem mee. Ze vinden Denny Walley (een jeugdvriend van Zappa) bereid om het (slide)gitaarwerk te doen. Tom Leahey is de bassist en saxofonist Tjay Contrelli neemt - samen met Jimmy Carl - ook de leadzangpartijen voor zijn rekening. In 1972 verschijnt deze debuutplaat. Er staat ongecompliceerde countrybluesrock op. Het geluid is wel divers met die twee saxen en fluiten. Opener Low Ridin' Man is een fijne binnenkomer en daarna horen we meer van dat soort spul, al dan niet meer bluesy en tetterdetet. Er staan ook bijna orkestrale instrumentaaltjes op. Zeer aangenaam allemaal, maar het ontbreekt een beetje aan een richting. In 1972 verscheen ook nog een single '59 Chevy (die niet op de elpee staat, maar wel het bonusnummer is op deze cd). De plaat verkocht niet heel goed en dus bleef het bij een enkele plaat, al formeerde Black in 1980 nog een tweede editie van de band en bracht hij een tweede plaat uit die eveneens flopte. Ik kocht een cd-versie uit 1995 op 17 november 2000 van Jimmy Carl Black zelf, voorafgaande aan het concert van The Muffin Men, de allerbeste Zappacoverband die er is, met wie hij toerde, hier in poppaleis Gigant in ons zo majestueuze Apeldoorn. Meneer zette er zijn handtekening op. Zeer aardige plaat.

bazbo cd0890: Jane Getter Premonition - On



Jane Getter is een Amerikaanse jazzgitariste, die in 2015 haar eerste soloplaat maakt. Deze. Om zich heen heeft ze niet de minsten. Adam Holzman (haar echtgenoot) op toetsen, bassist Bryan Beller, drummer Chad Wackerman en gitarist Alex Skolnick. Theo Travis komt in een nummer op de gastfluit blazen en Corey Glover zingt in drie stukken. En de muziek? Die klinkt als een vreemde mix van King Crimson, Porcupine Tree, Weather Report: jazz, fusion, prog, rock, gitaargepiel, van alles en het is nog een geheel ook. Het is Jane Gettermuziek! Ik kocht de cd op 18 april 2016, toen hij in Nederland beschikbaar was. Eigenzinnige prachtplaat die ik geregeld beluister.

bazbo cd0891: Robin Gibb - The Collected Works Of Robin Gibb 1968-1970



Wat weinig mensen weten of zich herinneren, is dat in 1969 The Bee Gees met knallende ruzie uit elkaar gingen. De drie broers kampten wat met hun ego. Nadat hun (formeel) vierde album Odessa klaar was, kregen de drie mot over wat de single moest worden. Toen Barry en Maurice niet kozen voor een Robin-compositie en Robin natuurlijk wel, hield Robin het voor gezien en stapte uit de groep. Barry en Maurice maakten de elpee Cucumber Castle met z'n tweetjes en dat werd geen succes. Robin scoorde een wereldhit met Saved By The Bell en bracht een soloplaat uit: Robin Reigns. Na nog geen jaar waren de onenigheden toch weer bijgelegd en voegde Robin zich bij zijn twee broertjes. The Bee Gees zijn mijn - als zoiets bestaat - 'guilty pleasure' en zeker hun werk uit de jaren zestig vind ik erg sterk. Toen in 2015 de soloplaat van Robin Gibb opnieuw verscheen, uitgebreid met heel veel extra's, kocht ik hem. Dat was op 10 juni 2015. The Collected Works Of Robin Gibb 1968-1970 is een maar liefst drie cd's tellend overzicht van alles wat Robin opnam in die tijd en het laat horen dat zijn bijdragen aan de muziek van The Bee Gees toch niet te onderschatten valt. Vijftien kwartier nostalgie, verdeeld over secties als Robin's Reign ... Plus, Sing Slowly Sisters (sessions) en Robin's Rarities. Stereo en mono mixen, demo's, BBC-sessies, Italiaanse versies en heel veel meer komt voorbij. Je moet wel een beetje tegen die bijzondere, wat nasale stem van hem kunnen en alles achter elkaar is misschien ook te veel van het goede, maar voor de liefhebber van mooie melodie�n, orkestrale arrangementen en psychedelische instrumentatie en het geluid van de eind jaren zestig is er veel te genieten.

bazbo cd0892: Giles Giles & Fripp - The Cheerful Insanity Of Giles Giles & Fripp



In 1967 vinden bassist Peter Giles, zijn broer en drummer Michael Giles en Robert Fripp elkaar en beginnen een bandje. Onder invloed van de psychedelische tijden maken ze een plaat en zowaar, Deram wil het uitbrengen. Het materiaal bestaat grotendeels uit gemakkelijk in het gehoor liggende liedjes over de meest uiteenlopende onderwerpen, afgewisseld met een bizar vervolgverhaal. Naast de drie instrumentalisten horen we uitgebreide orkestrale arrangementen. Aan het eind van de plaat komen dan twee gitaarwerkstukken van Fripp in een pril stadium van de stijl die we zo goed van hem kennen. Over de gehele linie is het allemaal heel Brits, met een dikke tongue-in-cheek en kan zich meten met de absurditeiten van The Bonzo Dog Doo-Dah Band. Het album is echter geen succes als hij in 1968 verschijnt en het trio betrekt een huis in Londen om na te denken over de vervolgstappen. Als ze in contact komen met Ian McDonald en Judy Dyble is er plots perspectief en niet al te lang daarna vindt de geboorte van de band King Crimson plaats. Maar daarover later meer. In de loop van de jaren werd dit eerste album een cultplaat en vinylexemplaren zijn nauwelijks te vinden. Op 15 februari vind ik een uitgave uit 1992 op cd en die koop ik. Op de cd staat wat extra materiaal: een viertal mono singleversies, plus een liedje dat de plaat niet haalde (She Is Loaded, toch heel mooi; had er goed op gepast) en Under The Sky, dat in 1975 op de soloplaat van Peter Sinfield terecht zou komen.

bazbo cd0893: Giles Giles & Fripp - The Brondesbury Tapes (1968)



Wat de heren Giles Giles & Fripp allemaal uitspoken in hun huis in Brondesbury, Londen in 1968, is gedocumenteerd op deze cd, die pas in 2001 verscheen. Ik vond de cd op 22 januari 2010, volgens mij op een of andere platenbeurs. Maar liefst eenentwintig 'home recordings' staan erop. Ian McDonald en Judy Dyble waren ook een tijdje aanwezig. Judy Dyble slechts een maand of twee, voordat ze weer verder ging om Trader Horne op te richten. Het was voldoende om haar te kunnen horen op drie liedjes hier, waaronder het zeer mooie I Talk To The Wind, dat later in een andere versie met een andere zanger op een legendarische elpee zou verschijnen. De collectie opnames gaat allerlei kanten op: van de lieflijke melodietjes die we ook op de offici�le GG&F-plaat hebben gehoord (zie voorgaande cd), instrumentale gitaarmoza�ekjes van Fripp tot angstaanjagende liederen (Murder). Heel bijzonder is de uiterst 'gewone' gitaarsolo in Why Don't You Just Drop In?, een unicum voor Fripp; op een tweede versie is de solo al veel vreemder. Een aantal liedjes of fragmenten van deze collectie zullen we later terug kunnen horen in andere stukken verderop in de carri�re van de vier heren. Dat maakt deze verzameling een prachtig document. In januari 1969 besloten Fripp, Michael Giles en Ian McDonald om samen met bassist Greg Lake (een jeugdvriend van Fripp) en tekstschrijver Peter Sinfield een band te beginnen en King Crimson was geboren.







[ Bericht 10% gewijzigd door bazbo op 19-02-2021 17:05:02 ]

bazbo cd0894: David Gilmour - David Gilmour



Gilmour kennen we natuurlijk als de gitarist die sinds 1968 deel uitmaakt van Pink Floyd. In 1978 bracht hij zijn eerste soloplaat uit en dat is deze. Wat me opvalt, is dat het heel erg klinkt als Pink Floyd, maar dan vanaf de tijd dat Roger Waters er geen deel meer van uitmaakt. De negen stukken hadden zo op A Momentary Lapse Of Reason (1987) kunnen staan, zij het dat ze gelukkig die afgrijselijke jarentachtigproductie missen. Redelijk gemakkelijk in het gehoor liggende songs, met veel open ruimte voor een spaarzame gitaarsolo. Gilmour krijgt hulp van (mij onbekende) bassist en drummer. E�n lied is medegecomponeerd door Roy Harper (die de zang deed op Have A Cigar van het Floydalbum Wish You Were Here in 1975). Prima plaat, geen hoogvlieger. Ik kocht een remaster van het album op 10 december 2015 en het blijkt een onoffici�le uitgave uit Rusland te zijn. Krijg nou wat.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 20-02-2021 10:47:05 ]

bazbo cd0895: David Gilmour - About Face



Op deze plaat uit 1984 krijgt Gilmour hulp van een paar groten, waaronder Bob Ezrin, Pete Townsend, Sam Brown, Roy Harper, Jon Lord, Michael Kamen en Steve Winwood. Gelukkig heeft Gilmour gekozen voor een organisch geluid en niet de synthetische boel die in de jaren tachtig zo hip was. Nadeel daarvan is dat het misschien wat oubollig klinkt allemaal, maar ik vind het mooi. De composities mogen er ook best zijn, al halen ze het niet bij die van de Floyd, waaruit mijns inziens maar weer blijkt dat Gilmour zijn bandgenoten uit Pink Floyd nodig had om het allerbeste in zichzelf naar boven te krijgen. Ik kocht een remaster uit 2006 van deze plaat op 14 december 2015. Leuk album.

bazbo cd0896: David Gilmour - Rattle That Lock



Om een of andere reden heb ik de soloalbums On An Island en Live in Gdansk van Gilmour gemist. Rattle That Lock pikte ik wel gelijk op, op 21 september 2015, toen de plaat net uit was. Ook op deze plaat krijgt Gilmour assistentie van een paar groten: Phil Manzanera, Guy Pratt, Danny Cummings, Roger Eno, Jools Holland, Andy Newmark, David Crosby en Graham Nash. De stukken zitten weer vol ruimte en zijn smaakvol gearrangeerd, met hier en daar inzet van een compleet orkest. Ze hadden zo op de laatste Pink Floyd (The Division Bell) kunnen staan. Het karakteristieke gitaargeluid van Gilmour druipt ervan af en ik amuseer me er kostelijk mee. Zeer mooi album dat de honger naar nieuw Floydwerk stilt.

bazbo cd0897: David Gilmour - Live at Pompeii



Met het redelijk succesvolle album Rattle That Lock gaat Gilmour in 2016 op tournee en daarbij doet hij bijzondere plaatsen aan. De meest opmerkelijke is wellicht het openluchttheater nabij Pompeii. Het is hetzelfde amfitheater waar Pink Floyd in 1969 de roemruchte concertfilm opneemt. Gilmour opent zijn shows met wat nummers van zijn nieuwe album en daarna komt een mooi overzicht van solo- en Pink Floydwerk. Allerlei klassiekers komen voorbij, van One Of These Days tot Wish You Were Here en van Shine On You Crazy Diamond tot Money. Meest opvallend is misschien wel Fat Old Sun (van Atom Heart Mother) dat bij mijn weten weinig live is gespeeld door Floyd �n Gilmour. De toegiften zijn natuurlijk Run Like Hell en Comfortably Numb. Gilmour speelt zijn meedogenloze laidback gitaarsolo's. Op het podium krijgt hij hulp van een grootse band. Het concert verscheen in 2017 op dvd/bluray en op dubbelcd. Ik kocht de dubbelaar op 14 januari 2019.

bazbo cd0898: Gitbox - Touch Wood



Jonathan Pease, Kim Halliday, Nigel Gavin en Russell Hughes zijn vier gitaristen uit de school van Robert Fripp's Guitar Craft. Zij maken in 1994 deze plaat op het DGM-label van Fripp en krijgen hulp van wat gastmuzikanten op fluit, cello, viool, bas en tabla, zodat een wat afwisselender geluid ontstaat. Allerlei akoestische gitaarminiatuurtjes, waarin de invloed van Fripp duidelijk naar voren komt, maar dat is allemaal niet zo erg. Wel erg is dat het kwartet hierna nooit meer iets van zich heeft laten horen. Ik vond de cd op 4 mei 1997; geen idee meer waar, maar ik vermoed gewoon in mijn plaatselijke platenwinkel. Jaren niet meer gedraaid en nu ik hem weer hoor, vind het heel mooi. Er zijn momenten - vooral die waarop de strijkers te horen zijn - dat ik mag denken aan het Penguin Cafe Orchestra (bijvoorbeeld in Springscape) en dat zijn goede momenten.

bazbo cd0899: Gizmodrome - Gizmodrome



Supergroep die in 2017 een enkele cd maakt. Stewart Copeland, Adrian Belew, Mark King en Vittorio Cosma. Cosma zegt me niks. Ik wil natuurlijk horen wat Belew doet in dit gezelschap, kijk uit naar de plaat en koop hem op 18 september 2017. Het zijn compactie, vrij simpele songs, nogal onopvallend. Het spettert allemaal niet genoeg. Bovendien heeft Copeland gemeend om alles zelf in te moeten zingen en zijn stem boeit een lied of twee en daarna vind ik het saai worden. King speelt natuurlijk zijn baslijnen zoals het hoort en Belew gitaart ten dienste van de songs. Slechtes heel af ten toe een lekkere scheursolo of uit de bocht. Gemiste kans. Pas in de laatste twee stukken (I Know Too Much en Stark Naked) lukt het. Als geheel niet onaardig allemaal, maar een tegenvaller.







[ Bericht 15% gewijzigd door bazbo op 21-02-2021 11:55:58 ]

bazbo cd0900: Glass Hammer - The Inconsolable Secret



Ik lees over Glass Hammer ergens in 2005. Een recensie van hun op dat moment net verschenen album. Ik koop die dubbelcd op 2 september 2005. Als ik hem voor de eerste keer beluister, ben ik zeer onder de indruk en ik ben dat sindsdien gebleven bij alle volgende albums van de band die verschenen. Op The Inconsolable Secret staat melodieuze prog, niet al te bombastisch, met veel aandacht voor het toetsenwerk. Kern van de Amerikaanse band zijn Fred Schendel (toetsen en af en toe gitaar) en Steve Babb (bas). Zij krijgen op deze plaat hulp van drummer Matt Mendians en zangers Walter Moore en Suzie Bogdanowitcz. Op het eerste plaatje staan twee lange stukken en op het tweede elf wat kortere. Vooral The Knight Of The North is met z'n uitgebreide synthesizer en Hammondsolo's nogal indrukwekkend als je van dit soort progressive rock houdt. Ik houd daarvan. Hoesje van Roger Dean erbij en klaar is uw prachtproduct. Dit is nogal een favoriete Glass Hammerplaat hier in huize bazbo (en ik heb er een paar). Helaas niet veel van dit album op YT.




[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 21-02-2021 12:21:01 ]

bazbo cd0901: Glass Hammer - Culture Of Ascent



Culture Of Ascent uit 2007 opent met South Side Of The Sky. Een nummer van Yes. Ene meneer Jon Anderson doet 'vocalizations' op het nummer, maar zingt niet de teksten. Dat doen Susie Bogdanowitcz en Carl Groves. Anderson is op dat moment trouwens niet de zanger van Yes; hij is twee jaar ervoor erg ziek geworden en Yes gaat touren zonder hem. In 2007 is hij weer bij stem. Anderson doet ook 'vocalizations' op nog een ander stuk (Life By Light) van dit album, dat met zes stukken in zeventig minuten vol staat met beresterke prog. DIt keer heeft de band ook een gitarist in de arm genomen (David Walliman) en daardoor is het geluid wat afwisselender dan op de voorganger. De verschillende stemmen (Carl Groves is echt sterk) en de solo's op Hammond en synth dragen nog wat meer bij aan die afwisseling in de stevige, maar melodieuze prog. Het lange stuk Into Thin Air is zo ongeveer het middel- en hoogtepunt van de plaat. Mooi album, dat ik bij het verschijnen kocht op 25 oktober 2007.

bazbo cd0902: Glass Hammer - Three Cheers (For The Broken-Hearted)



Op dit album uit 2009 pakt de band het iets anders aan. Fred Schendel en Steve Babb kiezen voor kortere, compacte songs en laten Susie Bogdanowicz die inzingen. Nu heeft Susie een uitstekende en prettig in het gehoor liggende stem, dus dat zit helemaal snor. Zelf zorgen ze voor de rest van de instrumentatie en voor de achtergrondzang. Ik kocht de plaat op 16 november 2009. Mooi album en ook al mis ik de langere composities en de complexiteit, misschien vind ik dit toch een van de betere.

bazbo cd0903: Glass Hammer - If



Maar een jaar later is Glass Hammer terug bij de lange, complexe stukken. Dat niet alleen: de band heeft zanger Jon Davison gevonden, die zingt bij een Yes-coverband. Bij vlagen is het of Jon Anderson van de partij is, maar toch heeft Davison genoeg eigens. Davison is niet de enige die Schendel en Babb inzetten: ook drummer Randall Williams en gitarist Alan Shiloh dragen bij. Zes fikse stukken, waarbij vooral de twee laatste het zwaarst wegen: If The Stars en If The Sun. De stem en zangmelodie�n van Davison maken de redelijk zware kost goed behapbaar; nergens gaat het te ver of wordt het te veel. Het album staat sinds 26 oktober 2010 in de kast en ik haal 'm er geregeld uit om 'm in de speler te stoppen. Vervolgens druk ik dan op de knop 'play'. Mooie plaat!

Headcleaner - Pigment of Imagination.

Headcleaner is een Engelse noise rock band die in de mid tot late jaren 90 actief was. Discogs zegt dat ze beinvloed zijn door Jesus Lizard en Killing Joke, maar zelf hoor ik er veel meer Shellac en aanverwanten in. Lekker brokje noiserock

bazbo cd0904: Glass Hammer - Cor Cordium



Tweelingbroertje van If verschijnt een jaar later en ik koop 'm op 4 november 2011. Opzet is grotendeels hetzelfde: zes stevige en middellange progrockstukken, redelijk complex, uitgevoerd door hetzelfde team als op If. De Jon Andersonachtige stem van Jon Davison meandert overal heerlijk doorheen en doet - zeker in combinatie met het instrumentale materiaal - denken aan Yes, zij het iets minder pakkend.

bazbo cd0905: Glass Hammer - Perilous



Een jaar later, in 2012, komt Perilous uit. Het duurt even voordat ik een exemplaar van de plaat vind; op 6 juli 2014 lukt het me. Dit keer heeft hetzelfde team van de vorige twee platen gekozen voor een uitgebreider verhaal (als je alle songtitels achter elkaar leest, vormen zij samen een gedicht), dat is opgedeeld in wat kortere stukken. Het maakt het allemaal wat toegankelijker. Gebleven is de melodieuze progrock van Schendel en Babb, met de gitaar van Shiloh en de zo herkenbare stem van Jon Davison. Tijdens het totstandkomen van de plaat gebeurt er iets bijzonders: een andere band kaapt zanger Jon Davison weg, omdat die zonder zanger zit. Het is de groep Yes.

Why You Should Listen To Your Record Collection From A-to-Z

bazbo cd0906: Glass Hammer - Ode To Echo



Zonder vaste zanger Jon Davison gaat Glass Hammer vrolijk verder met waar ze goed in is: melodieuze en bij vlagen stevige progrock maken, dit keer verhalend over de Griekse oudheid. Naast Fred Schendel en Steve Babb horen we gitarist Alan Shiloh en nieuw drummer Aaron Roulston. Susie Bogdanowicz en Carl Groves zijn terug als zangers en zowaar: Jon Davison weet even tijd vrij te maken van zijn Yesverplichtingen en komt een gastrolletje zingen. Fijn album: acht stukken, van kort tot middellang en allemaal op het eerste gehoor toegankelijk, maar bij nadere beluistering complexer. Ik vind de plaat op 5 september 2014, het jaar van verschijnen. Weinig tot niets van te vinden op YT; de band is sowieso voorzichtig met online streaming.

bazbo cd0907: Glass Hammer - The Breaking Of The World



En voorts gaat het. Het jaar erop komt Glass Hammer met The Breaking Of The World. Geen wereldschokkende koerswijziging; geen wijzigingen in de band. Gewoon sterke prog met goede melodie�n, krachtige stemmen en uitstekend instrumentaal vertoon. Ik kocht de plaat op 3 juni 2015 toen hij uitkwam. Fijn uurtje, weer. Behalve een trailer voor het album weer niks op YT.