5 mei 1940. Een van de vele zwarte bladzijdes in de geschiedenis. Op die dag werd Rudolf Höss aangesteld als kampcommandant van het concentratiekamp Auschwitz. 20 mei 1940 arriveerde het eerste gevangenentransport met 30 Duitse criminelen. Samen met 300 Joodse gevangenen uit de stad Auschwitz moesten ze het kamp opknappen. Als bewakers werden er 15 SS’ers aangesteld.
Auschwitz I (Foto: Anoniem )
Auschwitz bestond uit in totaal drie kwampen in een gebied van 40 km2. Kamp 1, het eerste en basiskamp heeft waarschijnlijk de meest bekende poort van alle vernietigingskampen. Boven de poort staat de leus 'Arbeit macht Frei ' wat de indruk moest wekken dat het niet om een vernietingskamp ging maar om een werkkamp. In Auschwitz I werden oorspronkelijk 18 bakstenen barakken gebruikt, waarvan één als kampgevangenis en één als kampziekenhuis. Om overledenen te kunnen cremeren werd er een oude munitiebunker omgebouwd. Het eerste officiële transport met circa 720 Poolse politieke gevangenen arriveerde op 14 juni 1940. Zij waren afkomstig uit Tarnów. Op 15 augustus 1940 liep het aantal gevangenen op tot 3200, door een transport met politieke gevangenen uit Warschau.
Höss kreeg de opdracht om de capaciteit van het kamp uit te breiden tot 30.000, en daarnaast een tweede kamp op te zetten in Birkenau, zo’n drie kilometer verderop. Het was de bedoeling om daar zo’n 100.000 Russische krijgsgevangenen onder te brengen.
De eerste jaren zaten er tussen de 13.000 en 16.000 mensen gevangen, in 1942 nam dat aantal snel toe tot 20.000 gevangenen. Tot 1941 werden de gevangenen in Auschwitz niet vergast, maar doodgeschoten. In augustus of september 1941 besloot waarnemend commandant Karl Fritzsch om twee proeven te doen met Zyklon B, het gas waarmee kleding gedesinfecteerd werd. Hij voerde de proeven uit op Russische krijgsgevangenen in Blok 11. Na deze vergassingen werd het lijkenhuis van de tot crematorium verbouwde munitiebunker omgebouwd tot een gaskamer. In december 1941 vond hier de eerste grote vergassing plaats.
Blikken Zyklon B (Foto: Anoniem )
Het gat waardoor de blikken naar binnen werden gegooid (Foto: Anoniem )
De gaskamer (Foto: Anoniem )
Het crematorium (Foto: Anoniem )
In de herfst van 1941 arriveerden er zo'n 10.000 Russische krijgsgevangenen, die moesten helpen bij de bouw van het Kamp Auschwitz - Birkenau. Op 1 maart 1942 werd het kamp officieel in gebruik genomen. Met de uitbreiding van Auschwitz II - Birkenau werd er een nieuw en groter crematorium gebouwd, en crematorium 1 omgebouwd tot luchtafweerbunker voor de SS. Auschwitz I was niet geschikt om massamoorden te plegen, hoewel Zyklon B in de juiste hoeveelheid wel effectief was gebleken. Daarom werden er tijdens de bouw van Auschwitz II twee leegstaande boerderijen omgebouwd tot gaskamers.
Hoewel het administratief hoofdkantoor zich in het basiskamp bevond, werd nu vooral Birkenau gebruikt door de Nazi's. In Auschwitz I werden gevangenen ondergebracht die moesten werken in de fabrieken op het derde kamp: Auschwitz III - Monowitz of op andere plaatsen. in juni 1943 gaf Heinrich Himmler de opdracht om een bordeel in te richten in blok 24a in Auschwitz I.
In de zomer van 1942 begon Auschwitz II een steeds belangrijkere rol te spelen in de 'Endlösing'. Door de aanleg van vier crematoria met gaskamers werd de capaciteit om de gevangenen te vergassen vele malen groter. De meeste gevangenen arriveerden per trein in Auschwitz. Toen in 1944 de spoorlijn werd doorgetrokken tot in het kamp zelf nam het vernietigiginsproces nog veel grotere vormen aan.
Auschwitz II - Birkenau (Foto: Anoniem)
Auschwitz II - Birkenau (Foto: Anoniem)
Auschwitz II - Birkenau (Foto: Anoniem)
Auschwitz II - Birkenau (Foto: Anoniem)
Auschwitz II - Birkenau (Foto: Anoniem)
In augustus 1944 zaten er nog zo'n 130.000 gevangenen in Auschwitz, aan het eind van 1944 was een groot deel gedeprteerd naar kampen dieper in het Duitse rijk, uit angst voor de opmars van het Rode Leger. De Nazi's vreesden dat ze de bevrijding als getuigen zouden fungeren. De gevangenen werden middels zogenoemde dodenmarsen weggeleid uit Auschwitz. De bekendste dodenmars is die uit januari 1945 waarbij er 60.000 gevangenen onder begeleiding van de SS naar Loslau moesten lopen bij een temperatuur van -20 graden. Tijdens deze mars stierven er meer 15.000 mensen: het gros door de kou, anderen werden doodgeschoten door de SS.
Eenmaal in Loslau aangekomen werden ze in goederenwagons gezet en verder gedeporteerd. Zo'n 9.000 zieke en zwakkere gevangevens bleven achter in het kamp, met enkele eenheden van de SS. Van deze 9.000 gevangen werden er nog enkele honderden afgeschoten door de SS, enkele andere honderd stierven door kou en ondervoeding.
Terwijl in januari de SS druk bezig was met het wegvoeren van de gevangenen naar andere kampen, was men druk bezig met het bewijsmateriaal van de genocide te vernietigen. Op 20 januari 19945 werden Crematorium II en III opgeblazen, ze waren eerder al onklaar gemaakt. Op 23 januari volgede Kanada II, het opslagcomplex waar de spullen die geroofd waren van de gevangenen bewaard werd. Tot slot werd Crematorium V op 26 januari opgeblazen.
Het overgrote deel van de SS had het complex al op 20 of 21 januari verlaten, degene die achterbleven hadden als instructie gekregen de circa 9.000 gevangenen die achter waren gebleven te elimineren. Er was echter te weinig tijd: ze konden slechts zo'n 700 gevangenen doden voor het Rode Leger binnentrok. Ondertussen passeerden er troepen van de Wehrmacht die de opslagplaatsen plunderden die nog niet leeg waren. Verschillende gevangenen maakten van deze situatie gebruik om te te ontsnappen.
Op 27 januari trok het Rode Leger het kamp binnen. Ze troffen zo'n 7.500 uitgehongerde, uitgeputte en zieke gevangenen aan. In de opslagplaatsen die niet vernietigd of geplunderd waren vonden ze meer dan één miljoen tenues en kostuums aan, evenals 7.000 kilo vrouwenhaar en duizenden schoenen. De gevangenen werden door de medische eenheden van het Rode Leger opgevangen en verzorgd. Veel Poolse gevangenen uit de stad en de omgeving ondersteunden hen daarbij, veel van hen waren lid van het Poolse Rode Kruis.
De honderden vuile en vaak bedlegerige patiënten werden naar schone ruimtes gebracht, waar ze verzorgd werden en langzaam weer aan een normale hoeveel eten moesten wennen. Sommige van hen verstopen weken later nog brood onder hun matras uit angst dat het het elke dag weer afgelopen kon zijn met maaltijden. De meeste van de patiënten kon het ziekenhuis na zo'n drie a vier maanden verlaten. Het grootste deel van de ruim 400 kinderen die werden aangetroffen in Auschwitz verlieten het kamp in februari of maart 1945. Het gros ging naar een kindertehuis of andere instantie. Slechts enkelen werden met hun ouders herenigd.
Hoeveel mensen er precies zijn omgekomen in Auschwitz zijn twijfels over, Der Spiegel journalist Fritjof Meyer kwam in zijn studie uit op een aantal van 510.000 en J.C Pressac kwam in zijn monumentale en zeer uitgebreide studie uit 1993 uit op een aantal van tussen de 630.000 en 710.000 omgebrachte mensen. Verdere schattingen lopen uiteen van 800.000 tot vijf miljoen. Rudolf Höss liet in de rechtbank weten dat Adolf Eichmann hem had verteld dat er 2,5 miljoen mensen waren vergast en er een half miljoen mensen op natuurlijke wijze om het leven was gekomen. Later liet hij weten dat dit aantal overdreven was en dat ook Auschwitz een limiet had.
Veel onderzoekers onderschrijven de schattingen uit 1994 van de Poolse historicus Franciszek Piper. Volgens zijn schattingen werden ongeveer 1,3 miljoen mensen naar Auschwitz gedeporteerd, onder wie circa 1,1 miljoen Joden, 140.000 Polen, 23.000 zigeuners, 15.000 Russische krijgsgevangenen en ruim 25.000 slachtoffers van andere afkomst. Onder de slachtoffers waren circa 57.000 Nederlandse slachtoffers. Zij kwamen per trein aan uit Westerbrok (65 transporten) Apeldoorn (1 transport met voornamelijk patiënten en personeel van het Joodse krankzinnigengesticht Het Apeldoornsche Bos) en 2 uit Kamp Vught). 38.000 van hen werden bij aankomst vrijwel direct vergast, 19.000 werden eerst als gevangenge ingeschreven. Slechts 900 mensen van hen hebben Auschwitz overleefd.
Nadat alle gevangenen uit het kamp waren geëvacueerd, werd Auschwitz I tot 1947 door de NKVD en de MBP gebruikt als tijdelijke gevangenis. De Buna Werke van Monowitz werden door de Poolse regering overgenomen, waarmee de basis voor de chemische industrie in de regio werd gelegd. Auschwitz II bleef die hele periode ongebruikt. De boeren uit de omgeving maakten daar gebruik van door regelmatig houten barakken te slopen, omdat ze het hout goed konden gebruiken.
In 1946 kwam het kamp onder beheer te staan van het Poolse Ministerie voor Cultuur en Wetenschap (MKiS). Begin 1947 presenteerde Ludwik Rajewski, hoofd van de afdeling Musea en Monumenten van het MKiS, een plan om in Auschwitz I het herinneringscentrum en museum Staatsmuseum Auschwitz-Birkenau te vestigen.
In juni 1947 werd een tentoonstelling geopend in Auschwitz I. Deze tentoonstelling werd in 1950 uitgebreid en in 1955 werd de tentoonstelling geheel vervangen door een nieuwe. In het museum bevinden zich grote aantallen schoenen, koffers en andere spullen van de slachtoffers. Er is zelfs een vitrinekast van circa dertig meter lang die in zijn geheel is gevuld met het afgeschoren haar van de gevangenen.
Berechting SS'ers
Op 2 april 1945 werd kampcommandant Rudolf Höss door het hoogste gerechtshof in Warschau tot de dood veroordeeld. Twee weken later werd hij naast het crematorium in Auschwitz I opgehangen. De opvolger als kampcommandant van Höss, Arthur Liebehenschel werd tijdens het eerste Auschwitzproce eveneens tot de dood veroordeeld en opvolger Richard Bear wist na de de oorlog onder te duiken. Hij werd pas in 1960 opgespoord en gearresteerd. Hij overleed drie jaar later.
Herdenking
De dag van de bevrijding van Auschwitz, 27 januari, is sinds 1996 in Duitsland een officiële gedenkdag voor de slachtoffers van het nationaalsocialisme. Denemarken, Italië en Polen volgden het voorbeeld van de Duitsers. Ieder jaar wordt ter nagedachtenis de Mars van de Levenden gehouden. De mars wordt gelopen door overlevenden en jongeren uit met name de Verenigde Staten en Israël tussen Auschwitz I en Auschwitz-Birkenau.
Zeven jaar na de bevrijding van Auschwitz, in januari 1952, organiseerde de Poolse regering een internationale herdenking. Uit diverse landen werd een delegatie Auschwitz-overlevenden uitgenodigd om de herdenking bij te wonen. Bij de plechtigheid vulden alle delegaties een urn met as. Deze as, afkomstig van de verbrande gevangenen, vormt het enige stoffelijke overblijfsel van de vermoorde personen in Auschwitz. In het jaar 1952 werd op de Amsterdamse Oosterbegraafplaats een eenvoudige grafsteen geplaatst met daaronder de urn. Tot aan 1977 was dit het voornaamste monument in Nederland ter nagedachtenis aan Auschwitz.
'Nooit meer Auschwitz'
In de loop der jaren werden de Auschwitzherdenkingen steeds meer bezocht. In de jaren zeventig werd de gedenkplaats te klein voor het aantal toegestroomde mensen. In 1977 werd op de Oosterbegraafplaats in Amsterdam een nieuw Auschwitzmonument onthuld. Het monument, gemaakt door dichter en beeldend kunstenaar Jan Wolkers, bestaat uit gebroken spiegels waarin de lucht wordt gereflecteerd. De spiegels symboliseren het feit dat de hemel na Auschwitz nooit meer ongeschonden is. In 1993 werd het spiegelmonument opgeknapt en samen met de urn overgebracht naar het Wertheimpark in Amsterdam. Bij de platen van het spiegelmonument is de urn met as van de slachtoffers bijgezet.
Jaarlijks vindt op de laatste zondag van januari de Auschwitzherdenking plaats. Tijdens deze herdenking wordt de bevrijding van Auschwitz herdacht. De herdenking begint met een stille tocht die wordt geformeerd vanuit de Boekmanzaal in het Amsterdamse stadhuis, naar het spiegelmonument "Nooit Meer Auschwitz". Tijdens de plechtigheid wordt er een korte toespraak gehouden en een rabbijn spreekt het Jizkor en Kaddisj uit. Tevens wordt er muziek gemaakt door Roma en Sinti. Als einde van de plechtigheid worden er bloemen en kransen neergelegd bij het monument.
Koffers van de slachtoffers, waaronder die van het zusje van Anne Frank (Foto: Anoniem )
Tekeningen gemaakt door een gevangene uit Auschwitz (Foto: Anoniem)
Tekeningen gemaakt door een gevangene uit Auschwitz (Foto: Anoniem)
Tekeningen gemaakt door een gevangene uit Auschwitz (Foto: Anoniem)
Het boek der Namen met alle namen van slachtoffers uit Auschwitz (Foto: Anoniem)
Het boek der Namen met alle namen van slachtoffers uit Auschwitz (Foto: Anoniem)
Monument 'Nooit meer Auschwitz' in het Wertheimpark in Amsterdam (Foto: DJMO)
Misschien ook wel de moeite van het kijken waard, in het kader van de #HolocaustRemembranceDay
vanavond een docu over het andere kamp waar ook veel van mijn familie is vermoord: C&H / [TV-tip] De Sobibortapes
Ik ben vanmorgen even bij het spiegelmonument in het Wertheimpark geweest. Moest daar ook aan jou denken.quote:Op woensdag 27 januari 2021 11:42 schreef golfer het volgende:
Misschien ook wel de moeite van het kijken waard, in het kader van de #HolocaustRemembranceDay
vanavond een docu over het andere kamp waar ook veel van mijn familie is vermoord: C&H / [TV-tip] De Sobibortapes
Liev.quote:Op woensdag 27 januari 2021 11:48 schreef DJMO het volgende:
Ik ben vanmorgen even bij het spiegelmonument in het Wertheimpark geweest. Moest daar ook aan jou denken.
Maar wel te volgen via de TV.
Programma:
Aanvang: 11.00 uur live-uitzending NOS.
11.30 uur: Herdenking bij het Spiegelmonument "Nooit Meer Auschwitz".
Sprekers:
Jacques Grishaver, voorzitter van het Nederlands Auschwitz Comité
Khadija Arib, voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal
Femke Halsema, burgemeester van Amsterdam
Rudie Cortissos, overlevende
Noah Knijff, jongere generatie
3 schoolkinderen van de basisschool Rosj Pina in Amsterdam
Rabbijn Menno ten Brink spreekt Kaddisj en Yizkor gebeden uit.
Muziek: Carmel trio o.l.v. Doron Peper en Zigeunerorkest Brandt.
quote:
Het lag er netter bij dan twee maanden geleden.
[ Bericht 50% gewijzigd door Megumi op 28-01-2021 22:08:45 ]
Ik zoek eigenlijk een database van portretten vanuit 1 van deze kampen. Deze wil ik dan restaureren en mogelijk inkleuren en opsturen naar de nabestaande.
Dus als iemand mij kan helpen met een website met portretten, alvast bedankt!
[ Bericht 27% gewijzigd door Megumi op 28-01-2021 22:20:21 ]
[ Bericht 99% gewijzigd door Megumi op 28-01-2021 22:21:40 ]
Thuis op m'n gemak even lezen. Dank je.quote:Op woensdag 27 januari 2021 15:15 schreef Megumi het volgende:
[..]
Het plan besloeg in totaal rond de 11 miljoen mensen. Wannseeconferentie.
Er is inderdaad een vrij grote lijst met zogenaamde buitenkampen die ook allemaal tot het Auschwitzcomplex behoorden.quote:
Naast de concentratie kampen was Auschwitz ook een enorm industrieel complex en werkte het ook als een werkkamp. En voor de Duitse economie en oorlog zeer belangrijk. Veel van de betrokken bedrijven bestaan nog steeds. En zijn niet of nauwelijks bestraft. Ook Albert Speer sinds 1942 minister van bewapening en munitie is buiten schot gebleven.
[ Bericht 98% gewijzigd door Megumi op 28-01-2021 22:22:18 ]
https://www.joodsmonument.nl/
Zo veel
Website: http://auschwitz.org/en/
Heel veel familie van mij er tussen.quote:Op woensdag 27 januari 2021 16:57 schreef murp het volgende:
Je moet hier eens kijken,
https://www.joodsmonument.nl/
Zo veel
[ Bericht 54% gewijzigd door Megumi op 28-01-2021 22:22:37 ]
Toevoeging 19:08 uur
Ik kreeg nog een extra foto nagestuurd. De plaats waar Rudolf höss werd geëxecuteerd.
De plaats waar kampcommandant Rudolf Höss is opgehangen (Foto: Anoniem)
Het staat ook nog op mijn to-do list.quote:
[ Bericht 28% gewijzigd door Megumi op 28-01-2021 22:03:37 ]
quote:
Vanavond op NPO2 de documentaire De Sobibór Tapes - de vergeten interviews van Jules Schelvis. Om 21:30.
En het is om 20:30quote:
Misschien ook wel de moeite van het kijken waard, in het kader van de #HolocaustRemembranceDay
vanavond een docu over het andere kamp waar ook veel van mijn familie is vermoord: C&H / [TV-tip] De Sobibortapes
[ Bericht 51% gewijzigd door Megumi op 28-01-2021 22:04:03 ]
Staat hier iig op.quote:
Vanavond op NPO2 de documentaire De Sobibór Tapes - de vergeten interviews van Jules Schelvis. Om 20:30.
[ Bericht 25% gewijzigd door Megumi op 28-01-2021 22:04:29 ]
[ Bericht 27% gewijzigd door Megumi op 28-01-2021 22:04:54 ]
Echt, doen. Trek er 3 dagen voor uit. Een dag Auschwitz 1, een dag Birkenau en een dag Krakau (mooie stad).quote:
[..]
Het staat ook nog op mijn to-do list.
Ben er twee jaar geleden geweest. Ik ben niet eerder op een plek geweest die zoveel indruk maakte op me.
ik ga , zodra de crisis voorbij is, eens kijken wat de mogelijkheden zijn.quote:
[..]
Echt, doen. Trek er 3 dagen voor uit. Een dag Auschwitz 1, een dag Birkenau en een dag Krakau (mooie stad).
Ben er twee jaar geleden geweest. Ik ben niet eerder op een plek geweest die zoveel indruk maakte op me.
Madie Franz, het Sinti meisje dat de oorlog overleefde
Waarom?
Anjes schrijft over de aankomst in Westerbork:
"De rij gaat bewegen en we lopen langs lange tafels met soldaten erachter.
We moeten al ons geld en onze sieraden afgeven en ik hoor een Duitser tegen iemand zeggen:
'Jetzt kommen die Zigeuner!'
We worden bekeken door de bewakers en de Duitse soldaten alsof we een rariteit zijn.
intezza Mädie praatte niet over de holocaust, toch kwam er een boek
Het besluit om een boek te schrijven over haar moeders oorlogservaringen kwam pas jaren na haar dood.
Anjes Wolfs-Driessen is de jongste dochter van Mädie Franz, een Sinti-meisje dat de oorlog overleefde.
"Pas toen wij tieners waren, vertelde ze ons over onze afkomst", zegt Anjes.
"Tot die tijd wisten we niets over haar holocaust-ervaringen."
Anjes, de jongste dochter, hing aan de lippen van haar moeder.
"Ik luisterde graag naar haar verhalen over vroeger, ik onthield ze woord voor woord."
In het boek komt Mädie Franz zelf aan het woord.
Anjes Wolfs-Driessen: "Ik wilde het verhaal van mijn moeder laten klinken zoals ze het zelf aan mij vertelde, eenvoudig en zonder omhaal.
"De woonwagen, de paarden en de hond blijven achter
Mädie en haar familie leidden een plezierig en vrij leven, zegt Anjes:
"Ze trekken rond met hun woonwagen en treden op bij feesten en partijen want de mannen uit het gezin vormen een orkest. De moeder gaat met fournituren langs de deur en vader heeft ook nog een poppenspel waarmee hij geliefd is bij de kinderen in de dorpen.
´s Zomers is het gezin onderweg en ´s winters hebben ze een vaste plek, een gehuurd huisje in Bocholtz."
De breuk met deze vredige wereld is abrupt en onverwacht.
Op 16 mei 1944 wordt het hele gezin tijdens de landelijke razzia op Roma en Sinti, opgepakt.
Vanuit het Limburgse Beek wordt de familie naar kamp Westerbork gedeporteerd.
De woonwagen, de paarden en de hond blijven achter.
Uit: Daar praat ik niet over van Anjes Wolf-Driessen, uitgeverij In Boekvorm:
"Ik lig lekker te slapen. Opeens begint onze hond Santi hard te blaffen en wordt er op de deur van onze woonwagen gebonsd. Tatta doet de deur open.
Er staan twee politieagenten. 'Allemaal aankleden en naar buiten', wordt er geschreeuwd.
Ik kleed me snel aan en denk nog dat mijn broers een grapje uithalen en buiten staan te lachen,
maar tatta en mama lachen niet. Ik kom buiten en we moeten allemaal met de agenten mee want we zijn gearresteerd.
Waarom?
We moeten onze namen zeggen en meelopen naar het politiebureau.
Schani zegt dat hij de paarden eerst wil verzorgen maar dat mag niet want zij zullen wel voor de paarden en de wagen zorgen.
Santi wordt in de wagen gegooid en de deur gaat dicht. Het arme dier is helemaal wild van boosheid.
Ze zeggen dat we naar Westerbork moeten.
Waar is dat? Ik geloof niet dat we daar al eens geweest zijn op onze reizen.
"WaaromAnjes schrijft over de aankomst in Westerbork:
"De rij gaat bewegen en we lopen langs lange tafels met soldaten erachter. We moeten al ons geld en onze sieraden afgeven en ik hoor een Duitser tegen iemand zeggen: 'Jetzt kommen die Zigeuner!' We worden bekeken door de bewakers en de Duitse soldaten alsof we een rariteit zijn."
Vanuit Westerbork wordt de hele familie drie dagen later op transport gezet naar Auschwitz.
Mädie moet in de maanden daarna de verschrikkingen van drie concentratiekampen doorstaan:
Auschwitz-Birkenau, Ravensbrück en Flossenbürg-Wolkenburg.
Tijdens de dodenmars, op weg naar Dachau, weet ze samen met haar zus Soela te ontvluchten en ze keren
terug naar het bevrijde Nederland. Ze zijn de enige twee van het tienkoppige gezin die teruggekomen zijn.
Anjes Wolfs-Driessen: "De vraag naar het waarom ligt haar op de lippen bestorven.
Mijn moeder heeft zich altijd afgevraagd waarom dit allemaal met haar gebeurd is.
Pas op het laatst van haar leven kwam haar antwoord: misschien is het wel omdat ik het allemaal moest doorvertellen, om de mensen te waarschuwen dat deze dingen gebeurd zijn en weer gebeuren kunnen."´
Daar praat ik niet over
De vraag 'waarom?' komt inderdaad steeds terug in het boek, soms angstig, meestal opstandig.
Vetgedrukt, soms zelf in hoofdletters.
Anjes: "Mijn moeder was niet bepaald een meegaand type. Ze was hartstikke lief, maar niet makkelijk.
" In de gesprekken met haar moeder probeert Anjes te vragen naar de gruwelen en wreedheden, maar het antwoord daarop blijft steevast ontkennend.
"Ze vertelde wel anekdotes.
Over een stapelbed dat instortte bijvoorbeeld.
Maar verder bleef het antwoord steevast: "Daar praat ik niet over".
Anjes´ moeder verbrak na aankomst in Nederland alle banden met de Sinti.I
n 2014 overleed Mädie Franz.
Het boek, dat onlangs uitkwam heeft ze dus nooit kunnen zien .
"Maar ik denk wel dat ze blij is dat haar boodschap de wereld in is gekomen", zegt Anjes,"namelijk haar levensmotto. Dat vrijheid niet vanzelfsprekend is.
En dan bedoelt zij de vrijheid om anders te zijn, vrij te zijn om een andere cultuur of levenswijze te hebben.
Dat is helemaal niet zo vanzelfsprekend.
"Drenthe ToenIn het radioprogramma Drenthe Toen wordt op zondag 17 en zondag 24 januari tussen 12.00 en 14.00 uur het volledige gesprek met Anjes Wolf-Driessen uitgezonden.
Luister hier het eerste deel van het gesprek terug.
https://drenthe.75jaarvri(...)och-kwam-er-een-boek
Wel foto's...quote:
Mooi stuk!
Ik zoek eigenlijk een database van portretten vanuit 1 van deze kampen. Deze wil ik dan restaureren en mogelijk inkleuren en opsturen naar de nabestaande.
Dus als iemand mij kan helpen met een website met portretten, alvast bedankt!
https://in100fotos.nl/exposities/
Nu te zien in de Tweede Kamer en Verzetsmuseum Amsterdam
Expositie in de Tweede Kamer
De langverwachte tentoonstelling De Tweede Wereldoorlog in 100 foto’s is tot in ieder geval eind 2020 te zien in het gebouw van de Tweede Kamer. Naast panelen met de 100 foto’s hangen in de imposante entreehal 15 enorme banieren met foto’s.Lees meer, waaronder de mogelijkheid tot bezoek
Expositie in het Verzetsmuseum Amsterdam
De Tweede Wereldoorlog in 100 foto’s is tot en met eind januari 2021 te zien in het Verzetsmuseum Amsterdam. De online opening is op de site van Verzetsmuseum Amsterdam terug te kijken.
Naar de site van het Verzetsmuseum Amsterdam
https://in100fotos.nl/
Dit zijn de honderd foto’s!
De lange zoektocht naar de 100 meest aansprekende foto’s is afgerond.
Een landelijke jury heeft uit alle provinciale inzendingen een keuze gemaakt.
Hier worden de foto’s gepresenteerd.
https://in100fotos.nl/foto/003/
https://www.75jaarvrijhei(...)doorlog-in-100-fotos
Voor het eerst in Overijssel foto opgedoken van deportatie Joden
Bij archiefonderzoek heeft het Historisch Centrum Overijssel (HCO) een unieke foto ontdekt.
Op de foto zijn Joodse vrouwen en kinderen te zien die door de Duitse bezetter worden afgevoerd in Zwolle.
Het is voor het eerst dat in Overijssel zo’n foto gevonden is. “Ik kon mijn ogen bijna niet geloven”, zegt de Zwolse historicus Jaap Hagedoorn.
“Het aantal foto’s waarop de deportatie van Joden buiten Amsterdam is vastgelegd, is op één hand te tellen.”
Hannie Schaft (1920-1945)"
Ik schiet beter" zouden de laatste woorden zijn geweest van Hannie Schaft, vlak voor ze werd gefusilleerd door de Duitsers. Hannie Schaft was een communist en verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Ze doodde onder andere de politiecommissaris Ragut uit Zaandam, die heulde met de vijand.
Ook de bekende NSB'er Piet Faber werd door Hannie, in samenwerking met Jan Bonekamp, om het leven gebracht. En ze hielp vele Joden aan onderduikadressen.
Deze daden deed ze tijdens haar lidmaatschap van de Raad vanVerzet (RVV).
Lees hier het hele verhaal...
https://kunst-en-cultuur.(...)chaft-1920-1945.html
https://gerard1945.wordpr(...)ex-verzetsstrijders/
DE VERBODEN HANNIE SCHAFT-HERDENKING. REGERING-DREES ZETTE HET LEGER IN TEGEN EX-VERZETSSTRIJDERS.
Ieder jaar in november vindt er de Hannie Schaft-herdenking plaats, maar in 1951 was het door de
regering-Drees nog streng verboden om deze communistische verzetsstrijdster te herdenken.
Desondanks kwamen er op 25 november 1951 ruim 5000 mensen naar de herdenking, waarvan het overgroot merendeel uit voormalige verzetsstrijders bestond. Toen de stoet op weg was naar Hannie’s graf op de erebegraafplaats in Bloemendaal werden ze echter tegengehouden door pantserwagens en met stenguns gewapende marechaussees.
Een van de bedreigde deelneemsters aan de herdenking in 1951 was de voormalige verzetsvrouw Truus Menger:
“Ik was heel erg opgewonden die dag. Overal om ons heen liepen agenten, maar toen ik achterom keek zag ik dat de rij steeds dikker werd.
Op de Zeeweg in Bloemendaal werden we opgewacht door een macht aan politie, gewapende marechaussee en soldaten met stenguns. Maar het ergste vond ik dat er vier pantserwagens stonden.
Als je ziet hoe die geschutskoepel langzaam naar je toedraait, en er een machinepistool op je wordt gericht, dan voel je toch wel een hele nare dreigende, stemming, hoor.
De tranen liepen mij over de wangen en ik ben naar een van die pantserwagens gehold waar een blonde jongen met een heel bleek smoeltje op zat.
Ik schreeuwde hem toe: ‘Had je echt op mij willen schieten? Ik had mijn leven voor je willen geven! Voor jullie, voor de jeugd! Hannie heeft haar leven voor jullie gegeven.
Die jongen draaide zijn hoofd om van schaamte.
Het was het gezicht van een jongen die niet wilde schieten, maar als hij opdracht had gekregen wel had geschoten.
Ik heb in de oorlog vreselijke dingen gezien maar dit heeft mij persoonlijk het meest geraakt.
Het gevoel dat je niemand meer bent.
Er werd getwijfeld aan onze integriteit, het enige wapen in onze strijd tegen het nazisme.
Ik was erg in de war die dag en de dagen daarna. Ik bleef maar huilen.
”Enkele dienstplichtige soldaten, die ook in de stoet meeliepen, werden ter plekke door de Militaire Politie gearresteerd en gevangen gezet.
Bloemen en kransen die ’s middags op de Haarlemse Grote Markt waren gelegd, werden later die dag door de politie afgevoerd naar de vuilnisbelt.
Lees hier het hele verhaal...
https://kunst-en-cultuur.(...)chaft-1920-1945.html
En dit is toch wel erg triest eigenlijk..
Ze weten helemaal niks...........
.
Zeker doen, ik ben er 8 jaar geleden geweest, indrukwekkend.quote:
[..]
Het staat ook nog op mijn to-do list.
Ik kan me herinneren dat er een muur was met allemaal fotootjes van gevangenen, met datum aankomst ,en datum overlijden. Net als ik bezig was te tellen hoe lang men daar gemiddeld in leven bleef (heel kort), kwam ik een foto tegen met datum aankomst, en datum vrijgelaten. Had er dus nooit bij stilgestaan dat men dus ook mensen weer vrijliet. (Zal niet al te vaak gebeurd zijn, maar vond het wel heel erg frappant)
Frappant verhaal, maar heeft helemaal niks met de Auschwitz herdenking te maken.quote:
knip- verhaal over Hannie Schaft-knip
[ Bericht 26% gewijzigd door Megumi op 28-01-2021 22:05:40 ]
[ Bericht 57% gewijzigd door Megumi op 28-01-2021 22:06:04 ]
[ Bericht 98% gewijzigd door Megumi op 28-01-2021 22:06:24 ]
Ja, je kan het ook wegstoppen iddquote:
[..]
Hangt van je definitie van normaal af. En vaak moet je het er als het ware uitrekken wat familie bijvoorbeeld aangaat. Samengevat over ervaringen als oorlog praat men liever niet is mijn ervaring.
[ Bericht 25% gewijzigd door Megumi op 28-01-2021 22:03:04 ]
Ik weet niet waar jij jouw 'wijsheden' en ervaring vandaan haalt, maar ik kan je vertellen dat mijn beide ouders, die allebei oorlogsslachtoffer waren, na de oorlog gewoon allebei een min-of-meer normaal bestaan hebben geleid en daarbij ook nog kort daarna kinderen (ik) hebben gekregen en opgevoed.quote:
Hangt van je definitie van normaal af. En vaak moet je het er als het ware uitrekken wat familie bijvoorbeeld aangaat. Samengevat over ervaringen als oorlog praat men liever niet is mijn ervaring.
En er werd wel degelijk over gepraat. Soms zelfs meer dan mij lief was.
[ Bericht 98% gewijzigd door Megumi op 28-01-2021 22:02:40 ]
Wat is jouw eigen ervaring met oorlogsslachtoffers dan?quote:
Mijn ervaring is helaas anders en hoopte wat toe te voegen aan dit topic. Mijn excuus daarvoor.
[ Bericht 17% gewijzigd door Megumi op 28-01-2021 22:02:18 ]
zal ik ook alles maar wegknippen dan?quote:
[..]
Frappant verhaal, maar heeft helemaal niks met de Auschwitz herdenking te maken.
Maar ik doe het wel in een spoiler als het je stoort en ik laat het verder aan DJMO en jou over..SPOILERIk kan je wel een verklaring geven waarom ik Annie Schaft erbij haal.
Hierom.
Het leven van Hannie Schaft spreekt ook nu nog tot de verbeelding, zegt Ismee Tames, onderzoeker bij het NIOD. Het is het verhaal van een wat teruggetrokken meisje, dat na de dood van haar zusje heel beschermd wordt opgevoed, rechten gaat studeren, maar in de oorlog betrokken raakt bij het gewapende verzet en na de oorlog uitgroeit tot communistische en uiteindelijk nationale held.
Al zijn de omstandigheden nu heel anders, we kunnen ook in 2020 nog van Hannie leren, meent Tames. "Veel mensen wisten tijdens de oorlog niet goed wat ze moesten doen en dachten: ik kijk het wel even aan. Maar Hannie dacht: als ik voor bepaalde waarden sta, dan heeft dat consequenties. Toen haar twee Joodse vriendinnen werden vervolgd, besloot ze: laat ik onderzoeken wat ik kan doen."
Vanuit haar sterke gevoel voor rechtvaardigheid begon Hannie in 1942, toen de Jodenster werd ingevoerd, met het stelen van persoonsbewijzen voor haar vriendinnen. Ook hielp ze hen aan onderduikadressen. In 1943 sloot ze zich aan bij het verzet en verzamelde inlichtingen, vervoerde wapens en illegale kranten. Ten slotte pleegde ze aanslagen op NSB'ers en foute politieagenten.
In de Koude Oorlog gebruikte de CPN haar als symbool van het communistische verzet. De communistische schrijver Theun de Vries schreef in 1956 over haar Het meisje met het rode haar; een boek dat in 1981 onder dezelfde titel werd verfilmd. Die film droeg bij aan haar rehabilitatie als nationaal symbool van verzet.
Volgens Tames was het voor veel Nederlanders een grote schok toen ze na de Tweede Wereldoorlog beseften wat er was gebeurd met het Joodse deel van de bevolking. "Dat je wakker wordt en je realiseert: mijn god, we hebben iets verschrikkelijks laten gebeuren. En ik zag het niet."
en Daarom.
Als je je verdiept in de keuzes waar Hannie Schaft in haar tijd voor stond, kun je je vervolgens afvragen hoe alert je zelf bent en of je bewuste keuzes maakt als de omstandigheden in de samenleving veranderen, meent Tames. "Wat doe ik als het moeilijk is, of als het gevaarlijk wordt? Klopt het verhaal dat ik over mezelf vertel met wat ik doe?"
https://nos.nl/artikel/23(...)chaft-opgedoken.html
Nee hoor. Alleen heeft Hannie Schaft niks met Auschwitz of met de Holocaust Memorialday te maken.quote:
zal ik ook alles maar wegknippen dan?
Stoort mij niet. Ik sta zelf elk jaar (als sinds 1985 dat ik in Bloemendaal woon) op 4 mei om 20:00 uur bij haar monument op het Kenaupark in Haarlem en leg daar een bloemetje neer, maar verder heeft zij niks met Auschwitz te maken.quote:Maar ik doe het wel in een spoiler als het je stoort en ik laat het verder aan DJMO en jou over..
Datzelfde plan heb ik samen met m'n broer gemaakt en we nemen ons pa mee. Staat al jaren op m'n to do lijstje.quote:
[..]
ik ga , zodra de crisis voorbij is, eens kijken wat de mogelijkheden zijn.
quote:
[..]
Nee hoor. Alleen heeft Hannie Schaft niks met Auschwitz of met de Holocaust Memorialday te maken.
[..]
Stoort mij niet. Ik sta zelf elk jaar (als sinds 1985 dat ik in Bloemendaal woon) op 4 mei om 20:00 uur bij haar monument op het Kenaupark in Haarlem en leg daar een bloemetje neer, maar verder heeft zij niks met Auschwitz te maken.
SPOILEROp zich is er natuurlijk wel degelijk een overeenkomst. Hannie Schaft is ook een slachtoffer van de nazi. Er zijn in het totaal zo rond de 40.000.000 miljoen mensen in WO2 omgekomen waarvan vele dat deden om het regime van de nazi omver te werpen.
[ Bericht 6% gewijzigd door Megumi op 29-01-2021 22:10:34 ]
Hij had zichzelf toch opgehangen?quote:
Nee. Is opgehangen.quote:
Hij had zichzelf toch opgehangen?
https://nl.wikipedia.org/wiki/Rudolf_Hessquote:
Oh andere Rudolph
Weer wat geleerd.[ Bericht 17% gewijzigd door Megumi op 29-01-2021 22:47:09 ]
Waarom verwijder jij steeds jouw posts?quote:
Foto's en teksten zeggen veel, maar bij iedere bezichtiging hangen tegenwoordig tekeningen van mensen die daar waren. In deze fotoserie zie ik ze ook. Dat zijn de gedachten en de werkelijke beelden die bij mensen zijn blijven hangen.
https://www.auschwitz.nl/(...)ten/reis-naar-polen/
Je hoort steeds 'nooit weer'. Maar ik zie niet zo in waarom het niet weer zou kunnen gebeuren.
Ik heb niet echt het idee dat er veel lessen zijn getrokken uit het verleden. Onze huidige beschaving drijft op welvaart. Als dat wegvalt dan moet ik nog maar zien wat er gaat gebeuren. Mensen zijn gewoon apatisch voor alles wat ze niet direct raakt. Precies zoals toen.
Gelukkig is genocide uitzonderlijk. Het komt maar af en toe voor.
De wereld is ook helemaal niet goed omgegaan met de holocaust. De meeste daders zijn vrijuit gegaan. Berechting van de kopstukken kan je daardoor bijna als symbolisch zien. Veel straffen waren mild. Die mensen hebben de laatste jaren van hun leven gewoon in vrijheid kunnen leven. Er zijn er nog zat die geen greintje schuld voelen. Dat toonde een BBC docu wel aan.
Joden die terugkwamen waren hun huizen kwijt. Lijken in de kampen werden door gevangengenomen SS'ers opgeruimd. Maar als je de beelden ziet dan zie je dat ze deze lijken van de Amerikanen respectloos in een gat mogen gooien. De Amerikanen zelf gebruiken bulldozers. Er werden Duitse burgers gedwongen om langs de stapels lijken te lopen maar hoeveel mensen zijn hier echt geweest? Waarom niet heel Duitsland verplicht erlangs?
Vandaag de dag lopen er nog genoeg mensen rond die geen probleem ermee zouden hebben als de Joden zouden worden uitgeroeid. In die telegraaf video houden die mensen wijselijk hun mond. Antisemitisme bestaat nog altijd. Veel Joden voelen zich niet veilig.
Qua kampen vind ik vooral de kleine vernietigingskampen bizar. Met weinig middelen bouwden ze een doodsfabriek waar ze in korte tijd op een klein stuk grond een bizarre hoeveelheid mensen vermoordden. Soms gewoon een omgebouwde schuur die werd aangesloten op de uitlaat van een tankmotor. Heel pragmatisch. Het was nieteens een speciaal gebouwde motor oid. Nee, die motor hadden ze buitgemaakt op de Russen. Ook de lage personeelsbezetting tov het aantal moorden is bizar. Een handjevol Duitsers en een groep ingehuurde Oekrainers. Dan nog Joden het vuilste werk laten doen en die regelmatig ook vermoorden.
https://www.rtvmaastricht(...)0zuidmuur%20synagoge
De politie heeft de Duitsers ook geholpen. Zijn die mensen ooit aangepakt? Neh
Sobibor heeft helaas maar een handvol overlevenden gehad, zoals Jules Schelvis.quote:
Ik heb net de Sobibor tapes documentaire gezien nav de TV tip van @:golfer Een zeer indrukwekkende documentaire die je zo dicht mogelijk meeneemt naar de gruwelijke gebeurtenissen die daar hebben plaatsgevonden maar ook de overwinning op het kwaad. Maar wat ik nog het ergste vind is dat mensen daar hun hele leven lang onder kunnen lijden of hebben geleden; en zo dus de rest van hun leven in die gruwelen blijven leven.
En gelukkig hebben ze op een hele mooie en indrukwekkende manier hun footprint nagelaten.quote:
[..]
Sobibor heeft helaas maar een handvol overlevenden gehad, zoals Jules Schelvis.
Dat zoiets maar nooit meer voor mag komen...
Vandaag een indrukwekkend verhaal bij de NOS:
quote:Hoewel Max gelukkige herinneringen heeft aan zijn onderduiktijd, heeft de oorlog ook bij hem diepe sporen achtergelaten.
Hij werd als jongen van bijna zes in de zomer van 1942 door zijn vader naar zijn grootouders in Apeldoorn gebracht. In Amsterdam was het niet meer veilig voor hem. Vanuit de Gelderse stad bracht het verzet hem naar het Friese Tzummarum, waar hij liefdevol werd opgevangen door een echtpaar dat zelf een zoontje had verloren.
Max kon in Friesland gewoon naar school en hij had een goede band met zijn 'heit en mem' en zijn 'broer' Gerrit, een evacué uit Rotterdam. Ook al wist een NSB'er in het dorp van Max' Joodse achtergrond, hij werd nooit verraden.
Zijn pleegouders wilden hem na de oorlog het liefst adopteren, maar daarmee ging Max' familie niet akkoord. In 1948, nadat hij zijn lagere school had afgemaakt, keerde hij terug naar zijn ouderlijk huis. De hernieuwde kennismaking met zijn ouders, die hij niet meer herkende, verliep uiterst stroef. Max voelde zich aan zijn lot overgelaten.
Toen hij later via iemand uit de Joodse gemeenschap hoorde dat de vrouw van zijn vader niet zijn biologische moeder was, stortte zijn wereld in. Zijn Joodse moeder, zo bleek nu, was tijdens de oorlog opgepakt en vermoord in vernietigingskamp Auschwitz. Van haar familie had niemand de oorlog overleefd.
Zijn vader was hertrouwd, maar had Max niets verteld. "Ik was zo over mijn toeren toen ik dat hoorde. Ik heb alles kapotgeslagen wat ik kapot kon slaan."
https://nos.nl/l/2366696
Brr. Rillingen over mijn rug.quote:
Goed initiatief @:DJMO
Vandaag een indrukwekkend verhaal bij de NOS:
[..]
Dat niet alleen maar veel van de overlevenden van de kampen zijn ronduit schofterig behandeld bij hun terugkomst. Hun huizen waren ingenomen, ze moesten belastingen betalen over zaken in de tijd dat ze in de kampen hadden gezeten. En zo zijn er wel meer zaken mis gegaan.quote:
Veel overheidspersoneel dat had geholpen met de opsporing, transport etc van Joden heeft gewoon hun goudgerande banen mogen behouden. Niet alleen in Duitsland maar ook in Nederland.
De politie heeft de Duitsers ook geholpen. Zijn die mensen ooit aangepakt? Neh