Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn
ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis
Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.De derde kopman is eveneens een sprinter, misschien wel de beste van de wereld. Sam Bennett, ja! De Ier van Deceuninck-Quick Step was vorig jaar de beste van allemaal, volgens sommige bronnen. Andere mensen dachten daar weer anders over, waaronder hijzelf. Sam Bennett is wel een beetje de Tom Dumoulin onder de sprinters. Pijnlijk onzeker, altijd aan het nadenken. Na zijn eerste ritzege in de Tour de France begon Bennett spontaan te huilen. Niet van blijdschap, maar van opluchting. Hij had eindelijk gewonnen, nu zou hij niet door Patrick Lefevere tegen de muur worden gezet. Zo voelde het, naar het schijnt. Een te vriendelijke jongen, veel te vriendelijk. Hoewel hij in de Vuelta liet zien dat hij ook best de klootzak durft uit te hangen. Het leverde hem een declassering op, waardoor hij werd teruggezet naar de laatste plaats van het peloton. Kijk, het laatste wiel, zo zien we dat graag! Nadat hij in de Tour twee ritten en de groene trui won had hij het in die Vuelta sowieso lastig. Op ieder minuscuul bultje werd hij gelost. Hij kwam een aantal keer prachtig in beeld, in allerlaatste wiel. Een perfecte renner voor dit achtervolgersensemble dus. Tussen het lossen door verwacht ik dit jaar wel een overwinning of tien. Vorig jaar had hij te maken met de druk van Quick Step, de druk van het opvolgen van sprinters als Cavendish en Kittel, het zwaard van Pat-o-cles. Nu krijgt hij met de druk van de FPCL te maken. Ik sluit niet uit dat Sam binnenkort z'n contract inlevert.
In de eerste biedronde wist ik ook nog Chris Lawless binnen te hengelen. Net als Philipsen een renner die een merkwaardige overstap maakte. Hij had nog een contract voor 2021 bij het grote Ineos, maar besloot dat contract prompt in te leveren en bood zich daarna aan bij allerlei andere ploegen. Van die ploegen hapte Total Direct Energie toe. Een Brit in Frankrijk, wat moet dat gaan opleveren? In ieder geval meer mogelijkheden om voor eigen succes te gaan. Bij Ineos lukte dat maar spaarzaam, meestal was hij aan het werk voor een van de vele kopmannen daar. Met zijn snelheid en vooral zijn punch zou hij in het Franse circuit toch aardig moeten kunnen scoren. We denken terug aan de Tour of Yorkshire van 2019, toen Lawless uit het niets ineens een van de beste renners in koers was. Alleen Greg van Avermaet kon in zijn buurt blijven, dat was erg geestig. Omdat Lawless zich ook nog een beetje aan de teamnaam wil houden liet hij Greg galant winnen, maar zelf pakte hij wel de eindoverwinning mee. Wetteloos hè, die Chris. Aan regels heeft hij een broertje dood, het zou zomaar kunnen gebeuren dat hij in de Tour du Doubs en de Tour du Finistère en weet ik hoe al die kutkoersen daar heten niet in laatste wiel rijdt. Rebels, hoor. Als het een Nederlander was geweest had hij nu de Jumbo staan te plunderen.
De tweede biedronde was iets minder succesvol, ik zat met m'n biedingen vooral zelf in het laatste wiel. Slechts twee onbenullen wist ik het etiket
arrière de la course op te plakken. De eerste fietst net als Lawless plotseling bij Total Direct Energie. Pierre Latour, het is heus. Jarenlang een groot talent bij AG2R, maar zijn carrière stagneerde de laatste jaren op een flagrante manier. Er zaten wat blessures tussen, maar ook als hij fit was leek het nergens meer op. Vooral veel in laatste wiel, dat is dan uiteraard wel weer passend. Je moet die lelijke stijl van hem ook niet te veel op kop van de koers hebben, je hoornvlies begint in dat geval zelf aan een transplantatie. Al schokschouderend en praktisch hangend aan de onderkant van zijn fiets haalde hij het einde van de Tour niet, ook in andere koersen bakte hij er geen reet van, hoewel hij wel uit het niets vierde wist te worden op de Mont Ventoux in de Dénivelé Challenge. In dienst van Total verwacht ik meer van dit soort successen. Het kan lonen om naar Total Direct Energie te gaan. Tijdens mijn eerste deelname aan dit spelletje kocht ik Anthony Turgis, die stil bleef staan bij Cofidis. Hem leverde de frisse wind van Bernaudeau een hoop op, het is nu ineens een goede coureur. Wellicht dat Bernaudeau ook de carrière van Latour kan reanimeren. Hoewel je altijd rekening moet houden met een gevalletje Terpstra, de nachtkaars is in de Vendee nooit ver weg. Zelfs als dat zo is verwacht ik nog wel een paar resultaatjes. Een keer een ereplaats in de Ster van Bessèges, Pwatoe Sjarrantes, dat soort werk. Als die koersen verreden worden, wat met de dag minder waarschijnlijk wordt. Zo nu en dan zou hij zijn klimmersbenen weer eens moeten vinden. Gecombineerd met een aardige tijdrit zou hij toch in staat moeten zijn om wat punten voor me te sprokkelen. In de grote koersen houden we geen rekening met Pierre de la Tourette. Samen met E.T. vliegt hij naar de laatste plaats van het peloton, hevig schuddend.
Bij Latour is het hopen op een opleving, als hij zijn vorm uit 2018 weet te hervinden heb ik een briljante aankoop gedaan. Anders, ja, niet. Als het draait, enzo. Doet het vaak niet. Zo ook bij de volgende aankoop, de tweede en laatste van biedronde twee. Alessandro Fedeli, die kent u niet. Hij fietst bij het altijd gezellige DELKO, alwaar het Delkomannetje je contract doormidden dreigt te scheuren als je niet goed genoeg presteert. Als je uit Japan komt zet hij je het liefst meteen op het vliegtuig terug naar dat land waar we onze kleinkinderen later over zullen vertellen. Ken je die grap van het land dat de Olympische Spelen ging organiseren? Nouja, dat soort werk. Enfin, Fedeli presteert behoorlijk goed en hij komt niet uit Japan, dat scheelt. Het is een redelijk typische Italiaan, Alessandro is vooral een puncheur. Deze kwaliteiten heeft hij de afgelopen jaren een paar keer laten zien, van enige consistentie is helaas geen sprake. Vorig jaar won hij een rit in de Tour du Limousin en werd hij vijfde in de Bretagne Classic, dat is niet misselijk. In praktisch iedere andere wedstrijd reed hij stoer achteraan, zoals het hoort. Ook voor een DNF draait hij zijn handen niet om. Toch hoop ik dat hij dit jaar definitief gaat doorbreken. In al die Franse klotekoersen moet hij zo nu en dan een ereplaats mee kunnen pikken. De hele dag in laatste wiel en dan lafjes richting de 8e plaats punchen. Een of twee keer gaat hij winnen, zoals in voorgaande jaren. Bij voorkeur gooit hij dan weer de fiets in de lucht, met het achterwiel naar voren. Het laatste wiel, daar draait het allemaal om.
De derde biedronde, och jongens toch. Die derde biedronde, dat was me er eentje zeg. Luis Leon Sanchez, de oude krijger uit Murcia. Ja, die zag men twee rondes over het hoofd. Zat in laatste wiel, waarschijnlijk. Kan ook aan de leeftijd liggen, Lulu is ook alweer 37 ondertussen. En dan gaat zijn favoriete ronde van het jaar, de Ronde van Murcia, voorlopig niet door. Geen idee waar hij nu punten voor me gaat halen, mooi kut allemaal. Vorig jaar punten gescoord Down Under en in Murcia. Ja, deze acht miljoen heb ik goed gespendeerd. Maar hey, wel een grote naam. Wegkapitein dan maar. Vroeger was het een erkend wieltjeszuiger die op een vernuftige manier wist te profiteren van de concurrentie. Die kennis en kunde mag hij mooi doorgeven aan de volgende generatie. Zelf plakt hij zo erg in het laatste wiel dat hij door zijn broer omhoog geduwd moet worden om niet te ver achter te raken. Zijn broer speelt nooit meer bij het altijd fantastische Eibar, dus die heeft genoeg tijd over om mijn FPCL-team een duwtje in de rug te geven.
Gaan we door met Omar Fraile, die vorig jaar ook al in m'n team zat. Had ik bijzonder weinig aan, Omar is al een tijdje een poging aan het wagen om in de vergetelheid te raken. Sinds een auto-ongeluk eind 2018 is het kommer en kwel. De altijd sympathieke Bask komt eigenlijk alleen tot leven in de Ronde van Murcia, net als Sanchez. Maar goed, die ronde gaat dus niet door. Misschien dat de Itzulia wel op het programma blijft staan, daar zou Omar ook wel eens wat punten kunnen scoren. Verder niet echt, denk ik. Oja, hij werd vorig jaar nog een keer tweede in een rit in de Vuelta. Wat reed ie toen dom zeg, onvoorstelbaar. Hij bleef wel lang in het laatste wiel hangen, op zich positief natuurlijk. Net te lang, dat dan weer niet. Al schijnt hij wel al de oplossing gevonden te hebben. Omar gaat dit jaar zo erg in het laatste wiel hangen dat hij wordt ingehaald door de ploegwagens. Achter het peloton rijdt dan een voorzichtig gesponsorde auto. Daar gaat hij dan gewoon aan de klink hangen en hoppa, al benen sparend fietst hij richting de finish. Blijft er genoeg kracht over voor een slecht getimede aanval aan het eind waardoor hij niet wint. Je zou voor minder. Als Omar het auto-ongeluk eindelijk een keer achter zich kan laten mogen we misschien zelfs verwachten dat hij ergens een keer wint, maar de tijd begint ondertussen te dringen. Won in 2018 een rit in de Tour, godbetert. Waar blijft de tijd. Het was een dommekracht, toen ineens een slimme dommekracht en nu vooral weer een domme dommekracht. Twee keer negatief is niet positief, misschien op corona.
Silvan Dillier maakt ook deel uit van mijn achterhoedegevecht. In betere tijden was Dillier een buitengewoon sterke renner. Een man die op zo'n beetje ieder terrein uit de voeten kon. Sterk in het Vlaamse werk, maar ook in staat om in de Giro een lastige rit te winnen. Dat was wel bij BMC, sinds hij bij AG2R zit is het niet veel meer. Hoewel hij namens die ploeg nog wel tweede wist te worden in Roubaix ooit, je zou het bijna vergeten. Gelukkig heeft hij die ellende van AG2R nu achter zich gelaten, hij gaat naar het altijd overpresterende Alpecin-Fenix waar ze zelfs nobuddies als Lowie Vervaeke en Alexander Krieger aan het schroeien krijgen. De werken van De Kegel zijn onovertroffen. We mogen aannemen dat Dillier nu ook de keien uit de straat gaat gooien. Is niet niet figuurlijk, dan wel letterlijk. Dillier heeft zich namelijk ontpopt als een coronagekkie. Hij leverde een positieve test af, maar voelde zich goed. Allemaal gelul dus, volgens Dillier. Hij wilde gewoon fietsen. Corona is fake news, ditdat. Dan ben je natuurlijk gewoon een enorme klootlul. God straft meteen, dus lag Dillier in de volgende koersen vooral vaak op de grond. Uitgevallen in de Ronde van Vlaanderen en in de eendaagse driedaagse van De Panne. Is dat ook weer geregeld. Wegens zijn coronageleuter wil de rest van het peloton niets met Silvan te maken hebben, daarom mag hij plaatsnemen in laatste wiel, waardoor hij niemand kan besmetten met corona danwel domheid. Na de koers wordt zijn mond altijd gereinigd voor hij weer verder mag gaan met het verkondigen van onzin.
Alexys Brunel, die kent u natuurlijk ook niet. Kermisklant van beroep. Parttime wielrenner, fulltime proleet. Smerig ringbaardje. Lelijke plakplaatjes. Kan hard fietsen. Stukje tijdrijden, stukje dom in je eentje op kop boren. Goku op z'n arm. Kamehameha, je kent het wel. Zo'n aanval is natuurlijk het meest effectief als je in laatste wiel hangt. Niemand die dan ziet dat je een aanval aan het voorbereiden bent. En dan, na een stuk of vijf etappes opladen, kun je in de zesde etappe mooi je aanval plaatsen. Boem, schroei je zo het volledige peloton weg. Is het enige probleem wel dat je niet meer in laatste wiel zit, maar hoe we dat oplossen zien we in de volgende episode wel weer. Hij is nog jong, heel jong. Wellicht dat we aan het eind van het seizoen naar Super Saiyan Brunel kijken. Het is zo'n enorme tokkie dat geblondeerd haar het plaatje toch wel helemaal zou afmaken. Enfin, ook hij moet wat punten voor me gaan pakken in een aantal van de talloze Franse flopkoersjes. Wellicht dat hij zelfs iets kan winnen, zoals in Bessèges vorig jaar. Daarna mooi uitgebreid de tijd nemen voor de pers, zodat je je krabbels kunt showen en de rest je ook meteen weer kan inhalen, want uiteindelijk is het laatste wiel mooier dan een overwinning.
Tot zover de derde ronde. Nog vier renners te gaan, die wist ik bij elkaar te verzamelen in de vierde ronde. Sterker nog, eigenlijk wist ik zelfs negen renners bij elkaar te krijgen in die ronde. Helaas hebben Amanuel Ghebreigzabhier, Carl Fredrik Hagen, Mathias Frank, Jaime Castrillo en Jonathan Lastra het niet gered. Ghebreigzabhier en Frank hebben wel een andere eigenaar gekregen. Die andere drie niet, maar dat zal vermoedelijk ook weinig uitmaken. Hoewel, Hagen zou nog best wel eens wat punten kunnen pakken. Hoe dan ook, er zijn vier renners die het wel hebben gehaald. Laten we beginnen met Oscar Rodriguez, de man die volgens sommige mensen licht geeft in het donker. Heeft een vrij slecht seizoen achter de rug, vindt hij zelf ook. De overstap naar de World Tour was niet makkelijk, corona hielp ook niet echt mee. In de Giro mocht hij knechten voor Fuglsang, maar eigenlijk heb je vrij weinig aan deze dieselklimmer. Zodra de boel explodeert is Oscar meteen gezien en komt ie daarna eventueel op eigen tempo weer terug. Of niet, zoals vorig jaar. Hij wil dit jaar beter presteren. In races van een week voor het algemeen klassement gaan. Nou, dat zou mij goed uitkomen. Het recept is bekend. In laatste wiel beginnen en je een weg omhoog dieselen. Zoals in de Vuelta van 2018, toen hij uit het niets iedereen wist te verbazen. Teuns en Majka worden soms nog wel eens badend in het zweet wakker. Die hele Rodriguez was helemaal nergens te zien, tot hij in de laatste kilometer ineens iedereen de moeder schroeide. De hele Camperona is een paar meter lager sindsdien. Toch weer een Bask in mijn team, wij juichen voor het Baskenland en voor het laatste wiel.
Ik schaam me dood, maar ik heb daadwerkelijk geboden op Juan Jose Lobato. Niet te zuinig ook. Dus zit ik aan hem vast. Ik heb meteen spijt als haren op mijn hoofd. In principe voordelig dat ik dat nog kan hebben, de gemiddelde WLR'er schijnt een haargrens te hebben waar de Grand Canyon niks bij is. Maar goed, de eerste koers in Europa maakte meteen pijnlijk duidelijk dat ik er toch weer ben ingetrapt. In Valencia werd Juan Jose Lobato 10e, achter twee (!) ploeggenoten. Mikel Aristi, vorig jaar een keurige 0 punten op de CQranking, lijkt er dit jaar weer zin in te hebben en werd tweede. De schier onbekende Mikel Alonso werd zevende. En Lobato, ja, die werd dus 10e. Achter een non-valeur als Filippo Fiorelli zelfs, het is niet eens misschien een drama. Dit wordt weer compleet kut, verschrikkelijk. En dan heeft die eikel nog een contract tot 2023 ook bij het altijd tegenvallende Euskaltel-Euskadi. Ellende, ellende, ellende. Al houdt Lobato zich over het algemeen wel goed aan het devies van het team. Laatste wiel, laatste wiel, allerlaatste wiel. In zijn betere jaren was hij daar een meester in. In laatste positie aan een sprint beginnen, het liefst ook nog eens zonder ploeggenoten in de buurt. En dan nog in de buurt van de overwinning komen, waardoor er toch een kleine dju aan de lippen ontsnapt. In laatste positie beginnen lukt tegenwoordig nog steeds aardig, het zonder ploeggenoten oplossen is ook geen probleem. In de buurt van de overwinning komen is dan wel weer lastig. Lukte vorig jaar één keer, in Andalusië. Toen was Gonzalo Serrano hem te snel af met een splijtende demarrage. Een moment van verslapping. Daarna nam hij weer braaf zijn slaappillen in en was hij in geen velden of wegen te bekennen. Als de voorraad op is wint hij per ongeluk en belt hij meteen de dealer, dat stel ik me er ongeveer bij voor.
Het team wordt vervolledigd door twee Afrikanen. Zuid-Afrikanen uiteraard, net als de rest van het peloton kunnen we niet teveel kleur gebruiken natuurlijk. Reinardt Janse van Rensburg mag op puntenjacht gaan. Sympathieke jongen, Reinardt. Kan er weinig slechts over zeggen. Wordt vaak onderschat, zeker binnen zijn eigen ploeg. Mag vaak knechten, terwijl hij zelf ook uitslagen kan rijden. Behoorlijk snel, kan ook in de klassiekers een aardig eindje mee. Er zijn veel renners vertrokken bij Qhubeka-Assos en ze hebben er heel veel ellende voor teruggehaald, dus hoop ik dat dit het jaar van Reinardt wordt. Ik wil hem in ieder geval niet zien knechten. Nee, het is nu echt tijd voor Reinardt zelf. Het liefst in laatste wiel. Dat valt te regelen, in het verleden heeft hij zelf al de beste formule bedacht. In 2013 wist Reinardt Binche-Chimay-Binche te winnen. Tijdens deze koers kwam hij ten val en aangezien ze in Wallonië geen moeite doen om de straten een beetje schoon te houden kwam hij volgens de legende in een koeienvlaai terecht. Stinkend en wel fietste hij verder en aangezien niemand in zijn buurt durfde te komen won hij. Ideaal, lijkt me. De hele dag in laatste wiel rijden, waardoor de rest je niet ruikt. Daarna in de finale langzaam naar voren rijden en iedereen kennis laten maken met je penetrantie. Iedereen knijpt snel in de remmen om bij je uit de buurt te blijven en voila, je wint. Enige overwinningen voor Qhubeka dit jaar, ik heb het al gezien.
We sluiten af met de man waar het eigenlijk allemaal om te doen is. Want wat ben ik nu eigenlijk allemaal aan het lullen over het laatste wiel, wat is dat voor een matige act? Dat had je tegen deze tijd zelf al kunnen bedenken, maar ik wil het best wel even kort toelichten hoor: Louis Meintjes. De man van het laatste wiel. Na het pensioen van Cummings is Meintjes de onbetwiste koning van de staart van het peloton. Af en toe waagt de act Thomas De Gendt ook een poging, maar die kan zich nooit lang inhouden en gaat dan weer in de aanval. Simon Yates, nog zo'n figuur. Halen het allemaal niet bij Meintjes. Want Louis gaat niet in de aanval. En als ie dat onverhoopt wel doet ligt dat waarschijnlijk aan de stand van de planeten, ofzo. Louis is de OG van het rijden in laatste wiel. Niemand kan zo gracieus in laatste wiel hangen als Meintjes. Vooral bergop is het werkelijk een lust voor het oog. In 150e positie begint Louis aan de klim. Renner na renner na renner haalt hij in. Steeds schuift hij voorbij de renners die moeten lossen, terwijl hij zelf nooit een poging zal wagen om voorbij de laatste renner te gaan. In goede tijden bleven er een renner of 10 over en moest Louis daarna zelf lossen. Tegenwoordig zijn er meestal nog een stuk of 50 over. Het in laatste wiel rijden heeft wat glans verloren, de terugkeer naar Dimension NTT bleek een mislukking. Wel lekker veel geld verdiend, ook wat waard. Nu zit hij vast aan een wurgcontract bij Hilaire, het in laatste wiel rijden zal weer ouderwetse vormen moeten aannemen. We verlangen terug naar 2015, 2016, 2017. De gouden periode van het anonieme klassement, 8e in de Tour bijvoorbeeld. Om Louis te steunen gaat mijn volledige ploeg in laatste wiel hangen. Samen zijn we sterker. Samen komen we vaker in beeld, daar, ginderachter. We nemen geen initiatief, we schuiven pas op als er renners gelost worden. Winnen willen we niet, maar de punten van de 8e plaats laten we zeker niet liggen. Een voor allen, allen achteraan. Zie hier de meester het goede voorbeeld geven. Amper in beeld, pas bij het begluren van teletekst kwamen we tot de conclusie dat Meintjes aanwezig was. Hulde, niets dan lof.
AlaPhilipsen in laatste wiel, binnenkort te bewonderen, van
cola de pelotón tot achteraan de koers.