Wat is je beeld van schizofrenie?

quote:

Op donderdag 21 januari 2021 22:52 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

Sorry hoor maar zonder details over genen, neurologie en biochemie enz zegt dit bijna niks. Is het gewoon een beschrijving. Kan ik het ook wel een naam geven. Die heeft pippeloentje somberheid en dat is weer iets anders dan ti ta tovenaar somberheid. En sommigen hebben beide, het dikkertje dap syndroom. Whatever, is iemand daarmee dichter bij een oplossing of zo? Nee, daarom word ik er ontzettend moe van.
[..]

Alles is te beinvloeden, dat iemand nog niet heeft ontdekt op welke manier omdat het de meesten geen fuck kam schelen omdat de prioriteiten nu eenmaal ergens anders liggen is iets heel anders.

Ik weet dat het een beschrijving is, ik dacht dat je vroeg wat het verschil was tussen negatieve en depressieve symptomen. Op deze manier wordt het in ieder geval in de psychiatrie en DSM-V beschreven. Ik benoem het alleen maar omdat er dus inderdaad, logischerwijs veel overlap tussen de ziektebeelden is. Ik heb het niet over oplossingen. Maar misschien begreep ik je vraag/opmerking verkeerd.

Over of de prioriteiten ergens anders liggen, daar weet ik te weinig over. Naar mijn weten is er geen geregistreerd middel voor negatieve symptomen. Dat is het enige wat ik hier zeg, daar hoef je niet geïrriteerd op te reageren.

quote:

Op donderdag 21 januari 2021 23:50 schreef Kauai het volgende:
Ik weet dat het een beschrijving is, ik dacht dat je vroeg wat het verschil was tussen negatieve en depressieve symptomen. Op deze manier wordt het in ieder geval in de psychiatrie en DSM-V beschreven. Ik benoem het alleen maar omdat er dus inderdaad, logischerwijs veel overlap tussen de ziektebeelden is. Ik heb het niet over oplossingen. Maar misschien begreep ik je vraag/opmerking verkeerd.

Over of de prioriteiten ergens anders liggen, daar weet ik te weinig over. Naar mijn weten is er geen geregistreerd middel voor negatieve symptomen. Dat is het enige wat ik hier zeg, daar hoef je niet geïrriteerd op te reageren.

Ja nou ja bedankt voor de reactie. Maar ik voel me zelf persoonlijk aangevallen als mensen heel vaag blijven bij psychische stoornissen in plaats van er inhoudelijk op in te gaan op het feit dat een omschrijving nog geen oorzaak is. Dat voelt voor mij alsof de oorzaak of hoe iemand geholpen kan worden je niets interesseert, en alsof mensen met psychische problemen nooit van hun problemen af kunnen komen omdat dit theoretisch gezien onmogelijk is. Dus alsof je mensen actief hoop wilt ontnemen en de gezonde mensen zand in de ogen wil strooien van kijk er zijn allemaal fancy termen voor. Zie je wel hoe veel moeite er voor ze wordt gedaan .
Terwijl ze ondertussen nog net zo gehandicapt zijn als daarvoor omdat men alleen in telkens andere synoniemen zegt: accepteer je beperkingen.
Maar jij reageerde hier nog niet zo heel vaak.
Sorry als je niet van de ggz politie bent. op zich zit er iets in wat jij schreef.
En ik had je bedoeling misschien ook verkeerd begrepen omdat je schreef naar ik weet... het was dus geen opzet.
Maar dan is alsnog de vraag waar komen die verschillen in het denken door, want daar gaat het toch om.... en uiteindelijk om de oplossing.
Dieren en planten kun je classificeren en dat is het dan, mensen hebben daar niet genoeg aan.
En ook worden er vaak wat voor mijn gevoel willekeurig lijkt scheidingen aangebracht.
Zo van: mensen met schizofrenie voelen zich niet schuldig, mensen met depressie wel.
Dat kan misschien werken bij dieren als je hun kleur veren beschrijft die nooit blauw kan zijn maar niet bij mensen waarbij zo veel overlap is dat de definities helemaal niet meer verschillen.
Bijv ts had ergens ook geschreven zich schuldig te voelen over afhankelijkheid.
Voor mijn gevoel voelt het heel erg aan alsof de prioriteiten anders liggen als mensen meer geinteresseerd zijn in mensen classificeren dan in hoe hersenen mogelijk kunnen werken.
Die classificaties kunnen natuurlijk ook juist een goede stap zijn in de richting van het vinden van genetische verschillen oid. Maar alleen als ze niet overlappen. Ten minste dat denk ik dan. Maar misschien is dat verkeerd gedacht. Ik lees daar zelf vaak artikelen over en ik begrijp er nog vrij weinig van. Anders dan zat ik hier niet zo te zeuren. Maar ik ben wel altijd geinteresseerd in dit soort nieuws https://www.sciencemag.or(...)g-neglected-symptoms en ik word er boos van als mensen niet meer geloven in vooruitgang op dit gebied. wat mij boos maakt is als ik het gevoel krijg dat mensen willen doen alsof al het inzicht dat men nu heeft wat tot medicijnen heeft geleid het eindpunt is maar dat dit helemaal niet erg is, dat komt een beetje over als: zoals het nu is , is het prima. Ja, voor iemand die psychisch gezond is is dat inderdaad wel prima ja. Maar voor degene die binnen zo’n categorie valt is het niet hoopgevend om te weten dat de huidige situatie door iemand als een prima eindpunt wordt beschouwd.
Iedereen moet weer andere dingen accepteren in het leven, maar ik vind het raar als de psychiatrie er vooral is voor de gezonde mensen maar iedereen ondertussen doet alsof het er is voor de “psychisch zieken”.
En dat ze dan als spek en bonen tuchtrechter optreden en dan er al van tevoren van uitgaan dat een client altijd ongelijk heeft

[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 22-01-2021 16:51:48 ]

Ik vraag me meer af wat de oorzaak van schizofrenie is.

Om eerlijk te zijn, Keep. had ik er nooit een beeld bij. Schizofrenie is een zeikte zoals alle andere dat zijn, heel vervelend maar over het algemeen vooral voor degene die het treft. Maar door jouw niet aflatende topicdiarree, je zelfmedelijden en de wijze waarop je reageert op mensen die hun best doen je te steunen denk ik nu dat het een kutziekte is.

Ik denk zelf dat je naar het gevoelsleven moet kijken. Mensen geven altijd toe verliefd te kunnen zijn, diepere banden te kunnen hebben, met bepaalde mensen in hun leven. Mensen die positieve vibes geven. Maar het omgekeerde is ook mogelijk. Mensen die elkaar ziek maken met negatieve energie. Constant negatieve prikkels binnen krijgen. Tot je op een gegeven moment gevangen zit in je eigen lichaam. En hoe langer je gevangen zit goe moeilijker het wordt deze cyclus te breken. Ergens is het wel oneerlijk. Het neigt in mijn ogen zelfs naar pesten, treiteren, psychische mishandeling.

quote:

Op donderdag 21 januari 2021 15:41 schreef DaveighChase het volgende:
In een andere wereld leven dan waarin je omgeving leeft.

Heel populair de laatste jaren merk ik
Sinds corona geëxplodeerd zou ik durven zeggen.

quote:

Op zaterdag 23 januari 2021 14:55 schreef Naardegallemiezen het volgende:

[..]

Dat is fijn om te horen, en het is je ook te gunnen. Je hebt in ieder geval een goede mentaliteit, en ook al veel bereikt.

Ik vind ook dat er meer begrip voor schizofrenie (en andere mentale aandoeningen ook hoor) moet worden gecreëerd omdat de meeste mensen toch het beeld houden wat ik hierboven schetste. Mensen schrikken, en zien vaak de aandoening als eerste, maar niet de persoon erachter. Iemand is vooral mens. Een mens is niet zijn aandoening.

Hoe kun je een aandoening als eerste zien? Ik kon een man die een beetje anders dan anders was. Maar sinds hij een diagnose heeft voor autisme kan hij niet meer ophouden om het daar over te hebben. Ik heb het idee dat mensen zich zelf meer identificeren met een diagnose dan mensen er omheen.

quote:

Op zaterdag 23 januari 2021 15:13 schreef Naardegallemiezen het volgende:

[..]

Dat kan soms ook zo zijn inderdaad.
Maar ik zie soms dat wanneer mensen hun diagnose noemen, hun vrienden ineens afstand nemen of alleen nog maar het labeltje zien, of alles wat die persoon doet en laat aan de aandoening relateren.
Zo had een goede vriendin van mij bijv. borderline. Ze heeft me dit pas recentelijk verteld. Ik had het echt totaal niet verwacht bij haar. Maar ze durfde het mij niet te vertellen, omdat ze in het verleden mensen kwijt was geraakt toen ze dit aan hen vertelde.
Dat vind ik kwalijk.

Je gaat toch ook niet ineens een vriend laten vallen omdat diegene bijv. diabetes heeft

Kan me voorstellen dat als iemand direct noemt borderline te hebben ik een beetje op m'n hoede zal zijn. Maar idd als je iemand al langer kent en er nooit iets van gemerkt hebt dan is het geen probleem. Mensen hebben vaak een beeld van een borderliner dat iemand helemaal kan doorslaan en dan zegt er niks aan te kunnen doen ivm borderline.

Schizofrenie is erfelijk bepaald, zelfs tot 60-80%. Je wordt dus geboren met de gevoeligheid maar dat wil niet zeggen dat schizofrenie sowieso gaat doorbreken. Heb je het geluk in een stabiel gezin te belanden zonder extreme stress-prikkels en trauma's, dan raak je er vaker ongeschonden door. Heb je de pech dat het allemaal een stuk moeilijker gaat, dan heb je een veel hogere kans dat het mis gaat gaan.

De huishouding tussen serotonine en dopamine loopt bij schizofrenie niet lekker. Dopamine speelt een rol tijdens de positieve symptomen (de psychose) en serotonine bij de negatieve symptomen. Tijdens de negatieve symptomen is het de frontale cortex die te weinig reageert, hier bevinden zich in het geval van schizofrenie te weinig receproren voor serotonine. Deze levels liggen hier dan te laag. Ook dopamineniveau's liggen hier dan lager. Tijdens de positieve symptomen worden de hersenen dan weer overspoeld met dopamine, de medicatie hiervoor werkt dan ook als blokkade op de receptoren hiervoor.
Mensen met Parkinson bv hebben dan weer te weinig dopamine, daardoor krijgen ze tremor. Vaak zie je deze tremor ook bij mensen met schozofrenie als bijwerking van de dopaminereceptor-remmer. De atypsiche antipsychotica werken in op beide gebieden: zowel negatief als positief. De oude antipsychotica werkte enkel als dompanine-remmer.

Een beginnende psychose start met de prodromale fase: je slaapt minder, wil minder onder de mensen komen, je begint dingen te mijden, bent meer geïrriteerd en sneller boos. je kan echter ook heel hyper worden en druk. Vaak is dit gedrag nogal subtiel in het begin dus ze wordt niet altijd herkent en al zeker niet de eerste keer daar dit vaak in de puberteit opkomt en het dan 'normaler' is dat je je wel eens kut voelt. Uiteindelijk krijg je wat meer waangedachten: die persoon moet mij niet, de ander roddelt over mij, iets op het nieuws prikkelt je,.. je gaat nog minder slapen. En daar ligt al een goede clue: zorg dan dat je genoeg gaat slapen! Helaas gaan deze mensen niet beter slapen en wordt het erger. De omgeving kan hier dan helpen met het op te merken want de persoon zelf heeft het niet door daar alles voor hem/ haar erg echt aavoelt. Het is moeilijk om iemand te overtuigen hulp in te schakelen door dit gevoel. En dan is de bal aan het rollen.

Mijn persoonlijk beeld over schizofrenie is door de jaren gelukkig wel veranderd. Vroeger vond ik het eng en vond ik zo iemand gevaarlijk. Je moet maar net de persoon zijn waarvan zij denken dat je het slecht met hun voor hebt. Door de tijd heb ik er meer over geleerd en weet ik dat zij zelden een ander zullen aanvallen, ze zijn vooral gevaarlijk voor zichzelf. Het is een zware ziekte om te dragen en hun leven ligt eigenlijk overhoop.
Ik heb een paar mensen persoonlijk gekend met schizofrenie, de éne dacht dat er boodschappen uit de stopcontacten kwamen en dat ze buiten vergiftigd werd door een onzichtbaar gas. Zij zat dus zowel binnen als buiten in de stress. Een ander had zware achtervolgingswaanzin en was constant op zijn hoede en bang. Dan was er nog een jongen die het eigenlijk wel erg goed deed, maar hij moest hier enorm hard voor werken: zeer strakke slaap-schema's, goede voeding, strikt medicatie nemen en veel beweging. Maar zelfs dan ging het af en toe toch mis.
Je gunt het alleszins niemand..
Maar meer kennis en begrip hebben helpt al een heel stuk! En hopelijk vinden ze ooit echte goede medicatie zonder de zware nevenwerkingen (want die zijn ook nog eens pittig!)

quote:

Op zaterdag 23 januari 2021 15:11 schreef colivo het volgende:

[..]

Hoe kun je een aandoening als eerste zien? Ik kon een man die een beetje anders dan anders was. Maar sinds hij een diagnose heeft voor autisme kan hij niet meer ophouden om het daar over te hebben. Ik heb het idee dat mensen zich zelf meer identificeren met een diagnose dan mensen er omheen.

Soms brengt een diagnose dan ook eindelijk een antwoord. En dat kan veel betekenen voor mensen.

quote:

Op zaterdag 23 januari 2021 16:10 schreef Lenny77 het volgende:
Schizofrenie is erfelijk bepaald, zelfs tot 60-80%. Je wordt dus geboren met de gevoeligheid maar dat wil niet zeggen dat schizofrenie sowieso gaat doorbreken. Heb je het geluk in een stabiel gezin te belanden zonder extreme stress-prikkels en trauma's, dan raak je er vaker ongeschonden door. Heb je de pech dat het allemaal een stuk moeilijker gaat, dan heb je een veel hogere kans dat het mis gaat gaan.

De huishouding tussen serotonine en dopamine loopt bij schizofrenie niet lekker. Dopamine speelt een rol tijdens de positieve symptomen (de psychose) en serotonine bij de negatieve symptomen. Tijdens de negatieve symptomen is het de frontale cortex die te weinig reageert, hier bevinden zich in het geval van schizofrenie te weinig receproren voor serotonine. Deze levels liggen hier dan te laag. Ook dopamineniveau's liggen hier dan lager. Tijdens de positieve symptomen worden de hersenen dan weer overspoeld met dopamine, de medicatie hiervoor werkt dan ook als blokkade op de receptoren hiervoor.
Mensen met Parkinson bv hebben dan weer te weinig dopamine, daardoor krijgen ze tremor. Vaak zie je deze tremor ook bij mensen met schozofrenie als bijwerking van de dopaminereceptor-remmer. De atypsiche antipsychotica werken in op beide gebieden: zowel negatief als positief. De oude antipsychotica werkte enkel als dompanine-remmer.

Een beginnende psychose start met de prodromale fase: je slaapt minder, wil minder onder de mensen komen, je begint dingen te mijden, bent meer geïrriteerd en sneller boos. je kan echter ook heel hyper worden en druk. Vaak is dit gedrag nogal subtiel in het begin dus ze wordt niet altijd herkent en al zeker niet de eerste keer daar dit vaak in de puberteit opkomt en het dan 'normaler' is dat je je wel eens kut voelt. Uiteindelijk krijg je wat meer waangedachten: die persoon moet mij niet, de ander roddelt over mij, iets op het nieuws prikkelt je,.. je gaat nog minder slapen. En daar ligt al een goede clue: zorg dan dat je genoeg gaat slapen! Helaas gaan deze mensen niet beter slapen en wordt het erger. De omgeving kan hier dan helpen met het op te merken want de persoon zelf heeft het niet door daar alles voor hem/ haar erg echt aavoelt. Het is moeilijk om iemand te overtuigen hulp in te schakelen door dit gevoel. En dan is de bal aan het rollen.

Mijn persoonlijk beeld over schizofrenie is door de jaren gelukkig wel veranderd. Vroeger vond ik het eng en vond ik zo iemand gevaarlijk. Je moet maar net de persoon zijn waarvan zij denken dat je het slecht met hun voor hebt. Door de tijd heb ik er meer over geleerd en weet ik dat zij zelden een ander zullen aanvallen, ze zijn vooral gevaarlijk voor zichzelf. Het is een zware ziekte om te dragen en hun leven ligt eigenlijk overhoop.
Ik heb een paar mensen persoonlijk gekend met schizofrenie, de éne dacht dat er boodschappen uit de stopcontacten kwamen en dat ze buiten vergiftigd werd door een onzichtbaar gas. Zij zat dus zowel binnen als buiten in de stress. Een ander had zware achtervolgingswaanzin en was constant op zijn hoede en bang. Dan was er nog een jongen die het eigenlijk wel erg goed deed, maar hij moest hier enorm hard voor werken: zeer strakke slaap-schema's, goede voeding, strikt medicatie nemen en veel beweging. Maar zelfs dan ging het af en toe toch mis.
Je gunt het alleszins niemand..
Maar meer kennis en begrip hebben helpt al een heel stuk! En hopelijk vinden ze ooit echte goede medicatie zonder de zware nevenwerkingen (want die zijn ook nog eens pittig!)

Bedankt vior je uitleg, vooral hoe de hersenen werken van mensen met schizofrenie vond ik interessant. Ze zijn ook gelukkig al weer wat verder met de research naar nieuwe medicijnen wat dus uit deze bron bleek https://www.sciencemag.or(...)g-neglected-symptoms

Mijn beeld van iemand met schizofrenie, is iemand die regelmatig met psychoses kampt, en daarbij stemmen hoort en waanvoorstellingen heeft. Of iemand die dat niet alleen heeft (zo af en toe eens een psychose) maar in feite nooit helemaal 'normaal' is. Volgens mij een redelijk een accuraat beeld? Ik heb dan ook ervaring met, ik geloof 2 mensen die dit hebben. Eentje heeft zo nu en dan een psychose, die andere is in feite nooit helemaal normaal, en echt wel permanent beschadigd.

Verder is mijn beeld van schizofrenie ook wel dat er volgens mij buiten de psychoses door toch echt wel volgens mij redelijk goed mee te leven is? Je bent lang niet altijd psychotisch; meer niet dan wel. Dus daaromheen is er dan toch prima een normaal leven mogelijk, lijkt me?

1 van de dingen rondom psychiatrisch patiënten dat ik (als buitenstaander, dus wellicht ben ik wat onwetend) jammer vind, is dat naar mijn idee psychiatrisch patiënten zich vaak wel héél erg gaan identificeren met hun hun diagnose en de psychiatrie; 'nu ben ik psychiatrisch patiënt', 'nu ben ik schizofreen'. Die complete identificatie met een etiket... dan kan toch nooit goed zijn... vervolgens zit men in de mallemolen, gaan wellicht begeleid wonen of zo, en dan is je wereld al helemaal één en al psychiatrie. Gewoon mens is weg, en een scherp gedefinieerd en geëtiketteerd mens blijft over.

Mijn ervaring met een van die schizofrene mensen die ik ken, is dan ook dat die jongen altijd maar met z'n psychoses uit het verleden bezig was. Ieder gesprek ging vroeg of laat weer daar naartoe. Wat ie wel niet ervaren had, hoe diep spiritueel en goddelijk het allemaal was, welke verlichtingsrealisaties die wel niet had etc. het hele leven in het teken van psychoses in het verleden. Het wordt op die manier een soort excuus om vooral nú niet te leven lijkt het dan voor mij. Alles afschuiven op die kwetsbaarheid en alles in het leven in het teken daarvan. Naar mijn idee is dat een schadelijk aspect van de psychiatrie dat mensen zich zo ongelooflijk sterk gaan identificeren met hun diagnose, en de hele identiteit gevuld met een psychiatrisch concept. Natuurlijk, het is heus wel een serieuze aandoening of kwetsbaarheid, maar tussen de episodes door is er toch gewoonhelderheid van geest? Leef dan gewoon zo goed als dat kan. Zou ik zeggen.

Helderheid van geest en antipsychotica gaan niet altijd echt goed samen geloof ik. Sommige mensen zijn sowieso nooit helemaal klachtenvrij. En zijn er vaak nog flinke bijwerkingen van de medicijnen waardoor normaal leven moeilijk is. De prognose is ook niet goed. Dus dat maakt het ook niet makkelijk om te zeggen komop schouders eronder en maak er wat van. Als je het basis vertrouwen in jezelf ook al mist. Een psychose geeft je waarschijnlijk een heel instabiel beeld van jezelf en de wereld.
Verder wel eens dat mensen soms geinstitutionaliseerd zijn/overkomen. Maar ik denk niet dat het makkelijk is om dat te voorkomen, ik weet wel een beetje hoe je behandeld wordt in een dergelijke omgeving. Het is alles bij elkaar heel moeilijk om autonomie te behouden.
Zelf alleen ervaring met depressie en dat was al een dagelijkse strijd om grip op de werkelijkheid en de tijd, de dagelijkse dingen te behouden. Het is niet dat er veel echt begrip is, ook niet door hulpverleners, vaak toch zo'n mentaliteit van nou hup komop, dus het is misschien ook wel eenzaam.

quote:

Op zondag 24 januari 2021 22:12 schreef Keep_Walking het volgende:
Ja dat is vaak zo en heb ik zelf ook problemen mee (zoals je niet met mijn topics). Ik denk alleen maar aan mijn psychosegevoeligheid terwijl ik best stabiel ben en prima door het leven kan zonder dat mensen het merken.

Maar het is ook een ernstige aandoening dat veel leed veroorzaakt dus ik ben ook getraumatiseerd. Het beste zou zijn als het naar de achtergrond verdwijn. Niet te veel over praten en doorgaan met de andere aspecten van mijn leven zoals werk en vriendin vinden. Dat komt nog, moet eerst mijn huidige situatie een plek geven.

quote:

Op zondag 24 januari 2021 22:12 schreef Keep_Walking het volgende:
Ja dat is vaak zo en heb ik zelf ook problemen mee (zoals je niet met mijn topics). Ik denk alleen maar aan mijn psychosegevoeligheid terwijl ik best stabiel ben en prima door het leven kan zonder dat mensen het merken.

Maar het is ook een ernstige aandoening dat veel leed veroorzaakt dus ik ben ook getraumatiseerd. Het beste zou zijn als het naar de achtergrond verdwijn. Niet te veel over praten en doorgaan met de andere aspecten van mijn leven zoals werk en vriendin vinden. Dat komt nog, moet eerst mijn huidige situatie een plek geven.

Alles moet een plekje krijgen, en natuurlijk is zoiets traumatisch en heeft het een gigantische impact. Logisch.
Maar ik denk wel dat het echt belangrijk is wat je hier zelf ook zegt: je bent best stabiel en kan prima door leven, zonder dat mensen het eigenlijk merken. Zou ik me echt op gaan richten, ipv dat je er heel erg in blijft hangen.

Mijn idee is ook wel dat psychoses uitgelokt worden door erg veel, of zelfs té veel denken. De mind (het denken) is een prachtige tool, maar we kunnen die aanwenden ten goede, om ons leven te verbeteren en gelukkiger te worden, en we kunnen de mind aanwenden om in het verleden te blijven hangen en onszelf gek mee te maken. Dat laatste is m.i. een onjuist gebruik van het denken.

Ik zou vooral doorgaan met het een goede plek geven, te komen tot acceptatie en uiteindelijk vooruit te kijken. Want nogmaals: die psychoses zijn maar een heel klein deel van de totale tijd die je als mens hebt. 95% van de tijd (als het niet meer is..) ben je NIET psychotisch. Het zijn eigenlijk maar een soort tijdelijke onderbrekingen van een verder normaal, stabiel en gezond bewustzijn, toch?

Ik hoop dat ik je een beetje kan helpen het anders te bekijken.

quote:

Op zondag 24 januari 2021 22:16 schreef -marz- het volgende:
Helderheid van geest en antipsychotica gaan niet altijd echt goed samen geloof ik. Sommige mensen zijn sowieso nooit helemaal klachtenvrij. En zijn er vaak nog flinke bijwerkingen van de medicijnen waardoor normaal leven moeilijk is. De prognose is ook niet goed. Dus dat maakt het ook niet makkelijk om te zeggen komop schouders eronder en maak er wat van. Als je het basis vertrouwen in jezelf ook al mist. Een psychose geeft je waarschijnlijk een heel instabiel beeld van jezelf en de wereld.
Verder wel eens dat mensen soms geinstitutionaliseerd zijn/overkomen. Maar ik denk niet dat het makkelijk is om dat te voorkomen, ik weet wel een beetje hoe je behandeld wordt in een dergelijke omgeving. Het is alles bij elkaar heel moeilijk om autonomie te behouden.
Zelf alleen ervaring met depressie en dat was al een dagelijkse strijd om grip op de werkelijkheid en de tijd, de dagelijkse dingen te behouden. Het is niet dat er veel echt begrip is, ook niet door hulpverleners, vaak toch zo'n mentaliteit van nou hup komop, dus het is misschien ook wel eenzaam.

Misschien kan jij of iemand anders daar iets over zeggen, over de bijwerkingen van antipsychotica en de invloed op de helderheid van bewustzijn? Daar heb ik dus geen ervaring mee.
En wat bedoel je met 'de prognose is ook niet goed'?

Maar ik denk wel dat jezelf heel erg gaan zien als 'schizofreen', 'psychoot', 'niet normaal', echt schadelijk kan zijn. Schadelijker dan de kwetsbaarheid zélf zelfs. Het kan een nieuwe uitlokkende factor vormen wellicht.
Terwijl er juist ook zo'n uitdaging in kan zitten er als mens van te groeien en juist je kwetsbaarheid te gebruiken als middel tot een buitengewoon diepgaande zelfacceptatie. Veel mensen die 'niks mankeren' krijgen die kans in principe niet.

Overigens is één van de allermooiste documentaires die ik ooit heb gezien: Crazywise.
(over schizofrenie)

- Tief op met die kansloze mentions en fittie tussen jou en hem. Doe dat maar in KLB of in DM maar je gaat hier niet een topic daarvoor misbruiken -

[ Bericht 81% gewijzigd door CoolGuy op 26-01-2021 11:15:18 ]

Beroepsmatig heb ik te maken met mensen met deze aandoening wanneer er een zorgmachtiging of crisismaatregel verzocht wordt ter bescherming van henzelf en/of de omgeving. Ik heb daardoor een vertekend beeld. Mijn beeld van schizofrenie is dat het een zware psychische stoornis is die het functioneren in de maatschappij heel lastig maakt. De mensen met deze aandoening die ik ken hebben vaak weinig tot geen ziektebesef en -inzicht en decompenseren zonder dwangzorg. Ze verergeren de aandoening door middelengebruik en niet medicatietrouw zijn.