Zelfemancipatie

Wie van jullie is bezig met emancipatie van jezelf als persoon? En op welke manier?

Dus:

- Accepteren dat je bent wie je bent zonder dat af te leiden aan een hokje zoals geslacht, afkomst, geaardheid, diagnoses, etc.?

- Ontdekken wie je werkelijk bent, proberen los te komen van je eigen verhaaltje over jezelf maar echt contact maken met wat er in je leeft?

- Anderen aanmoedigen om jou ook te waarderen voor wie je bent als persoon en daarin zelf het goede voorbeeld geven, door: te vertellen wie jij bent, hoe je leven eruit ziet, wat je behoeftes zijn, wat je leuk vindt en hoe je ervaringen jou gevormd hebben zonder daarbij te relateren aan bestaande hokjes ?

- Durf je je kwetsbaar op te stellen door je ware zelf te laten zien?

- Zou je een nieuw hokje willen maken, waar alleen jij in past? Waarom wel/niet?

Ik merk dat ik dit wel eens een beetje mis in mijn omgeving. Dat mensen heel weinig lijken te vieren wie ze werkelijk zijn, als de unieke persoon die ze zijn. Dat men zich toch al gauw bij een bepaalde groep wil scharen, of met allerlei hokjes en labels aankomen om zichzelf te verklaren, wat mij dan weer niet zo veel zegt.

Tegelijkertijd reageren mensen boos als ze door anderen in hokjes gestopt worden en willen ze (denk ik) graag aandacht voor hun behoeftes en emoties.

Wat zou het verfrissend zijn als we allemaal accepteren wie we zijn, zonder zelfhaat, en om te accepteren dat je nu eenmaal in hokjes zit, met de bijbehorende rolpatronen, maar dat je daarnaast óók gewoon nog een individu bent?

Hoe is dat voor jullie? Is zelfemancipatie iets waar je mee bezig bent? Op welke manieren kunnen we dat bereiken?

Of is het gewoon helemaal geen goed idee?

quote:

Op dinsdag 12 januari 2021 13:15 schreef ikbennieuwopfok het volgende:
Je ware ik? Een klomp vlees en botten die door middel van chemische stofjes in het brein opereert om zichzelf in leven te houden, en eventueel voort te planten.

Ja die bedoel ik.

quote:

Op dinsdag 12 januari 2021 13:08 schreef colivo het volgende:
We zijn toch helemaal niet uniek? Ik heb het idee dat iedereen juist precies hetzelfde is en dat we allemaal dezelfde gevoeletjes hebben. We geven er alleen op een andere manier uiting aan waardoor het lijkt alsof we verschillen.

Interessant ja.

Wat betekent het als je niet gelooft dat je uniek bent? Maakt dat je gelukkiger of juist niet?

We zijn uniek in de zin van dat geen van ons hetzelfde DNA bezit toch?

Verder is een mens heel universeel. Ik denk zelfs dat we daardoor een soort collectief bewustzijn bezitten net als andere diersoorten.

quote:

Op dinsdag 12 januari 2021 13:45 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Ik ben er vooral mee bezig in de zin van dat ik het gevoel heb in relaties nooit gewaardeerd te zijn als uniek persoon.

Dit herken ik wel.
Ik heb daarnaast ook mezelf altijd weinig erkenning gegeven en had verwachtingen van mezelf die niet realistisch waren. Daarom ga ik zo hard op de zelfemancipatie waarschijnlijk.

quote:

Op dinsdag 12 januari 2021 14:00 schreef Chia het volgende:
Ik geloof niet in een ware zelf. Zie bijv. Je ware zelf? Dat bestaat niet
[..]

Goed punt en leuk artikel...

quote:

En we voelen ons vooral niet onszelf, schrijft Chen, als we in een bepaalde situatie relatief machteloos zijn. Wanneer de situatie iets anders vraagt dan wat we willen. Als we onze eigen belangrijke doelen niet kunnen nastreven. Of als we niet weten wat er precies van ons verlangd wordt: het gevoel van authenticiteit hangt samen met het gevoel van macht.

Vind ik ook wel herkenbaar.

quote:

Toch is het niet zo dat we ons automatisch nep gaan voelen als we ons aan anderen aanpassen. Integendeel: ironisch genoeg voelen mensen zich vaak juist authentiek zichzelf als ze zich sociaal wenselijk gedragen. Bijvoorbeeld als ze extravert, aardig, consciëntieus, emotioneel stabiel en nieuwsgierig gedrag vertonen.
Nu kun je natuurlijk ook heel authentiek en oprecht invloed van anderen accepteren, schrijven Sedikides en collega’s. En het is goed om flexibel te zijn, schrijven Jongman-Sereno en Leary. Iets wat mensen nastreven. Kennelijk is het ideale zelf voor de meeste mensen ook een goed aan anderen aangepaste persoon – we willen vaak best doen wat anderen van ons willen.

Sterker nog: misschien vinden veel mensen het wel zo belangrijk om zichzelf te zijn omdat daar in de maatschappij zoveel waarde aan wordt gehecht. Misschien streven we wel vooral naar authenticiteit onder druk van anderen.

Ook interessant.

Google leert me dat de term zelf-emancipatie vooral met slavernij en opstand van de lagere sociale klassen te maken heeft

Ik gebruikte het als tegenhanger van de emancipatie van groepen mensen. Volgens wikipedia zou je dat "zelfdeterminatie" kunnen noemen. Waar dan weer weer de "zelfbeschikkingstheorie" op gebaseerd is:

quote:

De zelfbeschikkingstheorie of zelfdeterminatietheorie (ZDT) is een door Edward L. Deci en Richard M. Ryan ontwikkelde macrotheorie over de menselijke motivatie. De kern van de theorie wordt gevormd door de stelling dat er drie natuurlijke basisbehoeften zijn die, indien deze bevredigd worden, een optimale functionering, welbevinden en groei van een persoon toestaan.

• Autonomie: Is de universele drang om causale agenten van het eigen leven te zijn en in overeenstemming te zijn met het geïntegreerde zelf. Let op, dit betekent niet onafhankelijk van zijn anderen.[2] Eerder gaat een individu inherent op zoek naar het ervaren van individuele vrijheid en het gevoel van zelfbeschikking.[3]

• (relationele of sociale) Verbondenheid: Het universele verlangen naar interactie, verbinding en de ervaring om voor anderen te zorgen.[4] Dit kan ook omschreven worden met het gevoel van belonging, de ervaring van ergens bij te horen.

• Competentie: Proberen het resultaat te beheersen en beheersing ervaren.[5] Dit is het ervaren van eigen succesvolle verwezenlijkingen.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Zelfbeschikkingstheorie

en zelfactualisering

quote:

Volgens Abraham Maslow voldoet het gedrag van de zelf-geactualiseerde of psychisch gezonde mens aan een aantal criteria:[1]

• Tolereren onzekerheid en nemen de realiteit efficiënt waar
• Accepteren zichzelf en anderen voor wat ze zijn
• Spontaan in gedrag en gedachten
• Probleem-centrisch in plaats van egocentrisch
• Heeft gevoel voor humor
• Is zeer creatief
• Bestand tegen het aannemen van waarden en gedrag omdat het wordt verlangd door de cultuur, hoewel niet expres onconventioneel
• Bezorgd om het welzijn van de mensheid
• Kan de eenvoudige ervaringen van het leven diep waarderen
• Diepe, bevredigende interpersoonlijke relaties aangaan met een paar mensen, in tegenstelling tot veel contacten
• Kijkt objectief naar het leven

https://nl.wikipedia.org/wiki/Zelfactualisering

Je 'ware zelf' zou in deze context zoiets betekenen als: je menselijke capaciteit om autonoom, verbonden en competent te zijn en objectief naar de wereld te kijken.

(In tegenstelling tot een persoon die een slaaf is van bepaald gedachtegoed, gevangen is in isolatie/eenzaamheid en machteloosheid. Die is dan niet zijn 'ware zelf'.)

Leuke paradox, via de weg van zelfacceptatie word je dus juist een universeler = minder uniek mens.

Die in verschillende contacten en situaties zich heel verschillend gedraagt.

Daarom heb ik er waarschijnlijk zo'n hekel aan als mensen zichzelf erg identificeren met hokjes, omdat daar stereotiep gedrag bij hoort ipv verbindend gedrag.

quote:

Op dinsdag 12 januari 2021 14:41 schreef colivo het volgende:
Mogelijk waardeer je die eigenschappen zelf nog niet en heb je het daardoor nodig dat anderen ze waarderen?
Ik hoorde vroeger bv nooit complimenten omdat ik enorm negatief over mezelf dacht, toen dat minder werd hoorde ik ze wel en kon ik ze toelaten.

Ja, of, de andere persoon heeft andere motieven.

Voorbeeld: ik ben wel eens behandeld als een soort trophy wife / 'de vrouw achter het succes' terwijl ik eigenlijk een vrouw ben met zowel vrouwelijke als mannelijke eigenschappen en die liever zelf leiding geeft/iets bedenkt en uitvoert, in ieder geval niet graag als de-vrouw-van. Puur op de eigenschappen die bij de rol passen werd ik dan gewaardeerd en mijn andere kanten leken eigenlijk niet te (mogen) bestaan, werden iig niet erkend en bevestigd.

Daar werd ik kwaad van, ondanks dat het wel echt allemaal mijn eigenschappen waren.

quote:

Op dinsdag 12 januari 2021 14:58 schreef colivo het volgende:

[..]

Klopt, vrijwel alles zijn interpretaties. Maar dan interpreteer ik dingen liever op een fijne manier waar ik geen last van heb dan op een niet zo fijne manier waar ik wel last van heb.
Maar ik zag bv vorige week iemand zijn hond trappen in het park. En ik vond dat echt super naar, voorheen zou ik dat gevoel vet lang hebben vastgehouden en supernaar over die gast hebben gedacht. Maar nu voelde ik die emoties, en probeerde te bedenken waarom hij dat deed. En toen dacht ik misschien is hij zelf vroeger ook wel geslagen door z'n vader en doet hij het daarom nu bij z'n hond. En toen moest ik een traantje weg pinken en kon ik daarna weer van het mooie weer genieten. Ik heb geen flauw idee of mijn aanname juist was, maar dat maakt me ook niet uit want ik kon de situatie loslaten en ik voelde me verbonden met hem.

Ja. In relaties gaat dat niet zo makkelijk natuurlijk, dat je je er bij neerlegt en het gevoel er laat zijn, omdat het gevoel dan telkens opnieuw ontstaat. In een relatie mag je ook wel wat meer verwachten in termen van dat je elkaar ziet als de complete persoon die hij/zij is.

Voor de rest ben ik het er zeker mee eens dat je beter een optimistische "theory of mind" kan hanteren als je de werkelijkheid toch niet weet.

Ik had vandaag zoiets, ik woon boven een supermarkt waardoor veel mensen hier de winkelwagens mee de flat innemen en vervolgens op de galerij laten staan, wat er super pauper uitziet. Ik neem ook wel eens een kar mee naar boven maar ik breng hem altijd direct terug, omdat ik het zelf ook geen gezicht vind al die winkelwagens. Behalve laatst, ik lag een paar dagen ziek op bed en toen had ik die kar laten staan.

Kreeg ik vandaag een mail van de beheerder, aan alle bewoners in het complex. Dat we geen winkelwagens voor ons huis moeten zetten. Met ter illustratie een hele grote foto erbij: van mijn woning, mét karretje voor de deur

Eerder zou ik me nu echt zwaar beschaamd voelen en vanuit dat gevoel contact opnemen met de verhuurder dat je dit zo echt niet kan doen. Nu denk ik tja, het is ook lame dat je als beheerder de galerij op komt en je ziet al die karretjes staan, het is niet netjes dat ze zo'n foto van mijn woning rond mailt maarja dat doet zij vanuit haar irritatie. Misschien was ze net een nieuwe huurder aan het rondleiden ofzo en schaamde zij zich voor de situatie in 'haar' complex.

Maar dat soort dingen is wel anders dan in een relatie vind ik, dan ga ik niet verklaringen lopen verzinnen waarom iemand mij negeert (of wat dan ook). Dan kan mijn partner beter zelf vertellen wat er gebeurt waarom hij zo doet.

quote:

Op dinsdag 12 januari 2021 18:40 schreef 01100101 het volgende:
Zelf-empancipatie is juist niet met jezelf en je identiteit bezig zijn.

Wat is het dan wel?

quote:

Op dinsdag 12 januari 2021 19:01 schreef Bamboee het volgende:

[..]

Op deze vraag antwoord ik volmondig met 'ja'.

Daarnaast proberen ik mijzelf volledig te accepteren zoals ik ben en vind ik het erg belangrijk om te mijzelf goed te leren kennen. Dit is een proces dat al jaaaaren bezig is en welke taak nooit 'klaar' zal zijn.

Op welke manieren leer je jezelf beter kennen?

quote:

Op dinsdag 12 januari 2021 23:41 schreef 01100101 het volgende:

[..]

Zelf-empancipatie is jezelf verbeteren, maar daarin niet zo obssessief mee bezig zijn dat je je identiteit aan hokjes/ik-ben-uniek gaat linken.

Snap nog niet helemaal wat je bedoelt denk ik.

Jezelf verbeteren zonder met jezelf bezig te zijn, hoe doe jij dat?

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 07:10 schreef colivo het volgende:

[..]

Ik denk dat hierbij ook de oplossing in onszelf zit. Als iemand mij negeert en het triggert bepaalde gevoelens dan kan ik naar die gevoelens kijken en voelen en het niet persoonlijk op te vatten. Stel dat hij een relatie met iemand anders zou hebben dan zou hij die ook vast af en toe negeren. Ik denk dat deze manier best moeilijk is, maar makkelijker is dan de ander proberen te veranderen.

De ander hoeft sowieso niet te veranderen. Maar er gebeurde iets met mij (gevoelens werden getriggerd), wat ik zelf ff moet verwerken. Alsnog praat ik er daarna wel over. Om te checken wat de ervaring van de ander over dezelfde situatie was, om te vertellen wat er met me gebeurd was. Zo leer je jezelf en elkaar beter kennen en ook hoe je zelf in elkaar zit.

Als je zelf al een beetje kan relativeren scheelt dat wel ja. Het helpt al om in zn algemeenheid minder negatief te denken zodat je niet onschuldige dingen te zwaar opvat. Voor mij wel eens een uitdaging omdat ik me in relaties altijd heel (over)verantwoordelijk gevoeld heb en daardoor al onbewust gespannen kan zijn. Misschien bedoel je dat ook.

Een gevoel wordt soms opgeroepen in een seconde maar de trein van emoties waar je vervolgens in stapt rijdt van den haag naar groningen ongeveer... Beter als je het enigszins kan voorkomen.

quote:

Op woensdag 13 januari 2021 11:37 schreef 01100101 het volgende:

[..]

Concreet betekent dat je in je presentatie naar anderen toe je niet als dat hokje definieert, maar je positie wel vanuit dat hokje brengt. Om het voorbeeld in de vorige post terug te halen. Je kunt richting mannen die je niet assertief genoeg vinden zeggen dat je je stoort aan dat clichébeeld over vrouwen. Waarop een hele discussie volgt die van het onderwerp afwijkt en je uiteindelijk het gesprek met een slecht gevoel afkapt. Vervolgens wijt je het gedrag van deze mannen aan het stereotype van jouw hokje, het vrouw zijn. In dit voorbeeld is het hokje vrouw de identiteit van je en maak je je eigen posititie veel lastiger dan het zou moeten zijn. Wanneer je het hokje vrouw zijn niet tot je eigen identiteit maakt en uitspreekt richting anderen, ga je met zo'n situatie anders om. Wanneer zo'n man dat dan opbrengt in een groep, kun je met een knipoog bijvoorbeeld zeggen: ah, maar jij wilt gewoon niet luisteren, dat is wat anders. Je ageert tegen het clichebeeld van je hokje, maar doet het op zo'n manier dat het niet de focus legt op jouw hokje. Iemand die bezig is met dat hokje zou voor het eerste voorbeeld gaan, terwijl je bij de tweede manier kijkt om daadwerkelijk je positie te verbeteren in zo'n gesprek en je niet bezig bent met: mijn identiteit valt in het hokje vrouw en wat jij doet is een belediging richting het hokje waar ik in val.

Ja het hokjesgedeelte begreep ik wel, sorry.
Ik kan me daar ook zeker in vinden.

Vraag was meer: op welke manier verbeter je jezelf, als zelf-emancipatie inhoudt dat je juist niet met jezelf bezig bent zoals je stelt.

Ik kan me daar deels een voorstelling van maken, in de zin van zelfloochening/zelfopoffering waarbij je jezelf als individu niet centraal stelt. Zou dat leiden tot een betere versie van jezelf?

Misschien wel. Religie werkt ook op die manier. Ik merk bij mezelf dat ik dan wel eens in conflict kom met mijn ego-behoeftes (behoefte aan aandacht en erkenning).