Waarom heb ik het gevoel dat ik elke dag, elke week, elke maand, het hele jaar door, met een soort toneelstukje bezig ben.
Niet zo zeer om aardig gevonden te worden... Ik ben een loner.. heb wel vrienden, best veel, maar ik vind het heerlijk om lekker alleen te zijn... alleen door de stad banjeren, thuis lekker film kijken....
Maar toch... mensen mogen niet zien wie ik echt ben, waarom? Omdat ik bang ben dat ik op ga vallen, dat ze me weer zien staan, dat ze me weer verkeerd beoordelen... dat ik weer sneren naar mn kop krijg..
Mijn rol in het toneelstuk dat mijn leven is?
Een meisje... vrij rustig, wil met rust gelaten worden als het even kan.
Alleen als ze zich op haar gemak voelt mag ze vrolijk doen, als ze zich gewaardeerd voelt, zwakt het karakter iets af, en komt de speelster iets meer tevoorschijn... maar nog steeds verschuilt de actrice zich achter het personage..
Heb er daarnet ook al een gesprek over gehad met een goeie vriend.
Ik durf mezelf niet meer te zijn, gewoonweg omdat ik bang ben dat mensen mijn echte ik zien, en me daar op veroordelen.
Ik heb liever dat ze mijn rol afkeuren dan dat ze zeggen dat ik echt niet deug...
Want een rol is maar een rol, is niet echt, is fantasie...
Op plekken waar ik me prettig voel, schemert de ware ik het meeste door, plekken bij vrienden, plekken zoals hier op Fok! waar ik me veilig voel, ook wanneer ik stukje bij beetje steeds meer van de echte ik laat doorschemeren...
Plekken bij mn vrienden, als we gezellig uit zijn.. zij mogen ook wat meer van de echte Gaby zien...
Maar verder...
Eigenlijk ben ik het zat... maar het is als een verslaving.
Het is soms lekker om de altijd vrolijke Gaby te zijn, of de rustige Gaby op school die met rust gelaten wil worden.
Ik wil mezelf weer kunnen zijn... maar het is zo moeilijk om het masker af te werpen en erop te gaan vertrouwen, dat mensen je maar moeten nemen zoals je bent, en anders niet.
En het is moeilijk om erop te vertrouwen dat er inderdaad ook mensen zijn die dat zullen doen.
Die van de echte ik zullen houden, die om de echte ik kunnen lachen en die graag met de echte ik omgaan....
Ik word er zo moe van... 
Ik doe ook rustig omdat ik gewoon bang ben om te worden afgekeurd. Als mensen me nu afkeuren denk ik, ik ben het zelf niet. Ach, ik kan wel precies hetzelfde gaan vertellen als jij nu hebt gedaan. Maar dat heeft totaal geen nut. Ik kan me er perfect in vinden.
Mensen zeggen altijd zo makkelijk, wees jezelf... Maar doe het maar eens :S:S
quote:Wow..
Op donderdag 23 januari 2003 17:09 schreef Faithy het volgende:
Waarom is het toch zo moeilijk om jezelf te zijn?Waarom heb ik het gevoel dat ik elke dag, elke week, elke maand, het hele jaar door, met een soort toneelstukje bezig ben.
Niet zo zeer om aardig gevonden te worden... Ik ben een loner.. heb wel vrienden, best veel, maar ik vind het heerlijk om lekker alleen te zijn... alleen door de stad banjeren, thuis lekker film kijken....
Maar toch... mensen mogen niet zien wie ik echt ben, waarom? Omdat ik bang ben dat ik op ga vallen, dat ze me weer zien staan, dat ze me weer verkeerd beoordelen... dat ik weer sneren naar mn kop krijg..Mijn rol in het toneelstuk dat mijn leven is?
Een meisje... vrij rustig, wil met rust gelaten worden als het even kan.
Alleen als ze zich op haar gemak voelt mag ze vrolijk doen, als ze zich gewaardeerd voelt, zwakt het karakter iets af, en komt de speelster iets meer tevoorschijn... maar nog steeds verschuilt de actrice zich achter het personage..Heb er daarnet ook al een gesprek over gehad met een goeie vriend.
Ik durf mezelf niet meer te zijn, gewoonweg omdat ik bang ben dat mensen mijn echte ik zien, en me daar op veroordelen.
Ik heb liever dat ze mijn rol afkeuren dan dat ze zeggen dat ik echt niet deug...
Want een rol is maar een rol, is niet echt, is fantasie...Op plekken waar ik me prettig voel, schemert de ware ik het meeste door, plekken bij vrienden, plekken zoals hier op Fok! waar ik me veilig voel, ook wanneer ik stukje bij beetje steeds meer van de echte ik laat doorschemeren...
Plekken bij mn vrienden, als we gezellig uit zijn.. zij mogen ook wat meer van de echte Gaby zien...Maar verder...
Eigenlijk ben ik het zat... maar het is als een verslaving.
Het is soms lekker om de altijd vrolijke Gaby te zijn, of de rustige Gaby op school die met rust gelaten wil worden.
Ik wil mezelf weer kunnen zijn... maar het is zo moeilijk om het masker af te werpen en erop te gaan vertrouwen, dat mensen je maar moeten nemen zoals je bent, en anders niet.
En het is moeilijk om erop te vertrouwen dat er inderdaad ook mensen zijn die dat zullen doen.
Die van de echte ik zullen houden, die om de echte ik kunnen lachen en die graag met de echte ik omgaan....Ik word er zo moe van...
Ik weet precies wat je bedoelt man.. Ik heb nu ongeveer een jaar of zo, ook het gevoel dat alles wat ik doe een soort toneelstukkie is. Je doet iets, en je zit je te bedenken, wat zal die ander daarvan vinden.. Ten minste zo heb ik het.
En je wil ZO graag jezelf zijn.. Maar eigenlijk ben je al jezelf, je doet alleen dingen met jezelf die je eigenlijk niet wil.
Ik weet ook niet precies wat het is of dat het misschien een naam heeft, want ik kan zo nog wel een stuk of 10 mensen opnoemen die met zulk soort 'probleem' zitten.
Het heeft in ieder geval wel te maken met een stukje zelfvertrouwen, en proberen niet achterdochtig te zijn, en achter elke opmerking van een ander iets zoeken..
Ik weet niet of je jezelf een beetje herkent in mijn verhaaltje.. Maar zoiets is het bij mij...
Het enigste wat ik eigenlijk kan zeggen, is dat je gewoon een keer voor de spiegel moet gaan staan, hoofd omhoog, borst(en 
) vooruit, en gewoon bij jezelf denken 'Nou heb ik er schijt aan. Ik heb nu al kei lang een toneelstuk gespeeld, en mensen vinden dat niet erg. Vanaf nu ga ik gewoon mezelf zijn, en het maakt niet uit wat anderen van mij vinden. Als mensen mij niet zouden moeten, hadden ze er al lang iets van gezegd.'
En als je dat zo volhoudt, kom je erachter dat je eigenlijk helemaal niet zo anders bent als je je in je 'toneelstuk' voordeed..
Wazig 
.
Had er ook last van, dan weer dit soort kleren..dan weer die..het gedrag aanpassen aan de situatie of groep. etc etc etc maar nooit het gevoel hebben echt jezelf te zijn.
Ik denk dat het bij mij komt omdat ik vrij vaak ben verhuisd toen ik jong was....moest me dus altijd wel aanpassen omdat ik er toch wel bij wilde horen.
Nu zie ik het wel als een voordeel, ik kan me heel makkelijk aanpassen en dat heeft echt zijn voordelen..echter...het heeft me ook tot nu toe gekost..om er achter te komen.
Ik voel me op de een of andere manier nu ook nog niet helemaal mezelf, het heeft er denk ik ook mee te maken waar je woont etc etc...ik voel mij dus het lekkerst als ik aan het reizen en dan vooral in Engelstalige landen.
Maar je bent echt niet de enige...er zijn zoveel mensen die dat hebben, zou bijna durven beweren iedereen.
Maar goed...dit hoort ook bij jou..dus dat ben jij...klinkt dubbel..
Ik zou gewoon doen wat je wilt en hoe je je voelt, anders ben je alleen jezelf aan het bezeiken en daar schiet je niets mee op.
Maar nu ik er zo bij na denk.. Ik ben van mezelf best wel spontaan. Maar ik uit het HELEMAAL NOOIT...
Ik wil het best, maar ik kan het gewoon niet ...
quote:True..
Op donderdag 23 januari 2003 17:19 schreef sj44k het volgende:
Maar nu ik er zo bij na denk.. Ik ben van mezelf best wel spontaan. Maar ik uit het HELEMAAL NOOIT...
Ik wil het best, maar ik kan het gewoon niet ...
Ik ben eigenlijk ook erg spontaan, en kan grappig uit de hoek komen (al zeg ik het zelf)..
Alleen het wil gewoon niet
.[edit]
Blijkbaar zijn er veel fokkers met het probleem dat ze zichzelf niet zijn.
Ik ben altijd mezelf!
Stel dit probleem zou landelijk zijn!
Dan leef ik in feite in een toneelstuk waarin ik de hoofdrolspeler ben..
..
wow.. vet koel! 
[edit]
[Dit bericht is gewijzigd door frank_woei op 23-01-2003 17:26]
quote:Ik ben van nature:
Op donderdag 23 januari 2003 17:18 schreef esjuh het volgende:
Faith, meissie, waarom heb je het idee dat mensen je ware 'ik' af zouden keuren? Wat is er volgens jou mis mee?
te eerlijk, ik zeg gewoon wat ik vind, niet zozeer om mensen te kwetsen, maar om ze te behoeden voor anderen.
vrij druk, je zou bijna kunnen zeggen ADHD, tenminste, als ik mij op mn gemak voel....
Bot, als ik iemand niet aardig vind, maak ik daar geen geheim van.... ik ga iemand niet voorliegen dat ik die persoon aardig vind. Die persoon krijgt dan ook wel duidelijk te horen WAAROM ik diegene niet mag..
Maar verder..
Ik ben van nature ook:
kwetsbaar... ik respecteer dingen als bovengenoemde ook bij anderen, maar soms zitten er mensen bij die het zo ongevoelig weten te brengen, die je zo de grond in kunnen trappen, dat ik het niet meer zie zitten
trouw... ik vertrouw op mensen.. als ik iemand 100% vertrouw, en ik weet dat het een wederzijds vertrouwen is, ga ik voor ze door het vuur...
lief... ik hou ervan om aandacht te geven, maar in ruil daarvoor heb ik zelf ook aandacht nodig, om mijn voorraad aandacht mee aan te vullen.
Kan heel erg benauwend zijn, maar ik heb het nodig om mensen aandacht geven..
Deze dingen kunnen allemaal positief, maar vooral ook negatief op worden gevat...
En dat laatste heb ik meer dan genoeg gemerkt in mijn korte leventje...
Alleen maar negatief... want je moet aan anderen denken, DOE DAN MAAR ALSOF JE IEMAND AARDIG VINDT...
Dat kan ik niet, ik zeg tegen die gene dat ik die om die en die reden niet aardig vind, en vervolgens probeer die diegene gewoon min of meer te negeren...
Is dat verkeerd?
Nee, ik bemoei me dan gewoon niet met die mensen... is dat verkeerd? JA, want tegenwoordig moet je tegen iedereen lief leuk en aardig doen..
dat KAN ik niet...
Maar om de een of andere reden heb ik het gevoel dat ik niet de echt IK mag zijn, maar waarom...? Al sla je me dood, ik zou het niet weten. Misschien omdat ik niet zo graag praat als de meeste andere mensen.
quote:mja, dat zou ik afleren. mensen snappen eerlijkheid niet en kunnen het ook absoluut niet waarderen. tenminste, wanneer het over een negatieve eigenschap gaat. Ze hebben liever dat je ze voorliegt, acteert. dat is ook zo wanneer ze er zelf om vragen om eerlijk te zijn ("lijkt mijn kont dik in deze broek? Eerlijk zeggen!" zeg je 'ja' en dan worden ze alsnog boos, om maar een cliche voorbeeld te noemen).
Op donderdag 23 januari 2003 17:25 schreef Faithy het volgende:[..]Bot, als ik iemand niet aardig vind, maak ik daar geen geheim van.... ik ga iemand niet voorliegen dat ik die persoon aardig vind. Die persoon krijgt dan ook wel duidelijk te horen WAAROM ik diegene niet mag..
Dit is in ieder geval mijn ervaring. Ik ben die eerlijkheid een beetje aan het afleren en ik moet zeggen dat wanneer je zegt wat mensen willen horen (een leugen dus) dan is het leven al een stuk makkelijker.
quote:Ach.. zo lang het zeg maar normaal mensen zijn, die je elke dag eigelijk wel ziet, zou ik gewoon eerlijk zijn. Zo'n spel is toch niet vol te houden, als het zeg maar om 'iemand aardig/nerd' vinden gaat. Als jij iemand een mang vind, zeg je dat gewoon. Als je iemand aardig vind ga je toch ook niet net doen alsof je hem/haar niet moet?
Op donderdag 23 januari 2003 17:32 schreef twiFight het volgende:[..]
mja, dat zou ik afleren. mensen snappen eerlijkheid niet en kunnen het ook absoluut niet waarderen. tenminste, wanneer het over een negatieve eigenschap gaat. Ze hebben liever dat je ze voorliegt, acteert. dat is ook zo wanneer ze er zelf om vragen om eerlijk te zijn ("lijkt mijn kont dik in deze broek? Eerlijk zeggen!" zeg je 'ja' en dan worden ze alsnog boos, om maar een cliche voorbeeld te noemen).
Dit is in ieder geval mijn ervaring. Ik ben die eerlijkheid een beetje aan het afleren en ik moet zeggen dat wanneer je zegt wat mensen willen horen (een leugen dus) dan is het leven al een stuk makkelijker.
Eerlijkheid rules. Gebaseerd op vertrouwen.
Maar........op een gegeven moment breekt het je op om altijd "toneel" te spelen, geloof mij maar.
Om het kort te houden: ik heb nu een aantal echte vrienden overgehouden die echt mij nemen zoals ik ben van karakter. En de rest.........zal mij een zorg zijn zoals ze over me denken.
Koppie op! en wees jezelf. Liefs, Joke
En dan nog wat andere dingen zoals zeker van jezelf zijn en niet als 1 of andere manipulatieveling jou vertelt dat 'die' en 'die' kanten van jou voor hem/haar onleefbaar zijn, je ze aanpast.
Als iemand JOU niet accepteert zoals je bent, als-ie jou tracht te veranderen (hmmjaa, ik heb het nu over relaties) dan passen jullie gewoon niet bij elkaar, dan zoekt hij (Zij?) ws gewoon een ander, maar tracht die ander te projecteren in jou.
Wees trots op jezelf, op wie je bent, op je gekke kanten, op je minder mooie kanten, op je aparte kanten. Laat een ander dat niet afpakken, laat een ander daar geen gebruik van maken. Want als die iemand je vervolgens verlaat, ben je alles kwijt, inclusief jezelf.
Als mensen je afzeiken/sneren naar je als jij jezelf bent, moet je de fout niet bij jezelf gaan zoeken, maar bij die ander. Tenzij het iets is wat je systematisch tegenkomt, ok.
Maar als slechts een beperkt groepje mensen dat doet en die mensen zijn niet je allerallerbeste vrienden, dan zijn die mensen gewoon bang van jouw eigen ik, bang dat jij meer aandacht trekt dan hen, omdat jij jezelf durft te zijn.
Als mensen je alleen maar accepteren als de Gaby die je eigenlijk niet bent, moet je je afvragen of je hun aandacht wel wilt hebben. Zoek mensen waar je jezelf bij kunt zijn. Mensen die wel alle kanten van jou accepteren. En die zijn er, geloof me. Ik dacht ook dat ik de enige op de wereld was met zo'n bizarre persoonlijkheid als de mijne en zie: ik ben 22 en er blijken nog meer van die mafkezen rond te lopen als ik die me gewoon accepteren zoals ik ben, die niet maf opkijken als ik weer 1 van mijn zinloze maffe imitaties laat zien. DAT soort mensen moet jij ook zoeken. En ze zijn er echt wel, mensen die de echte Gaby accepteren. Neem niet met minder genoegen en stop met jezelf aanpassen aan anderen omdat je dan denkt dat ze je aardiger vinden. Want daar word je echt niet gelukkiger van, lieverd 
Hoop dat je wat hebt aan mn brabbelverhaaltje
In de pubertijd heb wel geworsteld met het jezelf-zijn-probleem, op een gegeven moment wist ik niet eens meer wanneer ik wel of niet mezelf was. Vanaf het moment dat ik het huis uit was realiseerde ik me dat ik thuis totaal niet mezelf kon zijn en dat ik eigenlijk alleen daar altijd commentaar kreeg over m'n gedrag, m'n uiterlijk, m'n interesses, enz.
Ik denk dat dit ervoor heeft gezorgd dat ik aan mezelf ging twijfelen en daarom een andere 'ik' ging zoeken die wellicht beter in de smaak viel.
quote:Meldt
Op donderdag 23 januari 2003 17:09 schreef Faithy het volgende:
-knip- heel verhaal.......het is zo moeilijk om het masker af te werpen en erop te gaan vertrouwen, dat mensen je maar moeten nemen zoals je bent, en anders niet.
En het is moeilijk om erop te vertrouwen dat er inderdaad ook mensen zijn die dat zullen doen.
Die van de echte ik zullen houden, die om de echte ik kunnen lachen en die graag met de echte ik omgaan....Ik word er zo moe van...
Na een tijdje kwam ik tot de bedroevende conclusie dat het eigenlijk niet uitmaakt wie je werkelijk bent aangezien mensen toch wel in je nep persoonlijkheden trappen.
ik heb een voorbeeldfunctie en mensen verwachten bepaalde dingen wel en niet van me, daardoor komt het bij mij
Dat deel wat je speelt ben jij ook.
Verder is er helemaal nix met je mis Faithy, iedereen heeft eigenschappen die zowel negatief als positief uitgelegd kunnen worden.
Ik ben bijvoorbeeld heel kritisch op en kieskeurig in mensen. Nou kun je dat negatief zien als mij arrogantie, maar je kunt het ook positief zien als een gevoel van mensenkennis die mij in staat stelt mij met de juiste mensen te omringen.
Het is vooral een kwestie van hoe je overkomt, niet van wie je bent.
Je bent jezelf, ten alle tijden...
Ik heb mezelf een lange tijd ook voor de buitenwereld verborgen gehouden, omdat ik gepest werd... Pas de laatste 4 jaren ben ik helemaal lekker in mn vel komen te zitten, júist omdat ik mensen tegenkwam bij wie ik me totaal op me gemak voelde.
Op een moment kom je op het punt dat je het zat bent om in je schulpje te zitten, dan zie je in dat het zo niet kan blijven doorgaan. Misschien ben je al op dat punt gekomen, misschien ook niet...
Zoals hierboven al een keer gezegd: Probeer voor jezelf ook eens mensen op te zoeken waarbij je je écht helemaal ok voelt. Zodra je bij hen jezelf kan zijn is het ook makkelijker om "in het openbaar" jezelf te zijn. Als mensen je beter leren kennen, komen ze er vanzelf wel achter hoe je echt bent, oordelen maken ze toch wel. Maar het fijne is, dat ze die oordelen kunnen aanpassen. Je moet mensen de kans geven om jou te leren kennen. Je wil niet opvallen, dus je moet gewoon stap voor stap steeds verder gaan.
Je moet proberen om een beetje lak te hebben aan wat andere mensen van je denken. Je hoeft je echte zelf niet te laten zien aan mensen die je niet mag, dan zorg je gewoon dat je wat afstand houdt. Zoals twi hierboven zei, is dat eerlijkheid niet gewaardeerd wordt. Hier zit denk ik wel een kern van waarheid in, mensen willen graag leuk gevonden worden. Ze willen niet horen dat jij ze niet mag. Probeer het een beetje te nuanceren, houd die personen gewoon op afstand!
Ik ken een extreem geval van een begaafd iemand die voor de buitenwereld de schijn ophield dat hij zo begaafd was... Mensen verwachtten van hem dat hij de verstandige jongen was, verantwoordelijk... Het ging zo ver dat hij zelfs voor zijn vriendin de schijn op ging houden. Dit is echt al meer als 3 jaar aan de gang! Ik denk dat hij zichzelf straks kwijt is, en nooit meer zijn "echte zelf" wordt. Ik weet niet hoe lang het al bij jou is, maar laat het niet zo ver komen!
quote:
Op donderdag 23 januari 2003 17:42 schreef SEMTEX het volgende:
<knip>Hoop dat je wat hebt aan mn brabbelverhaaltje
De koe bij de horens en zo
De die-hards op FOK! weten het ( ik ook denk ik), je hebt een karakter om trots op te zijn. Je bent lief, zorgzaam en attend op het nauwkeurige af.
Wees trots op jezelf Faithy, je bent een kanjer! Laat niemand je iets anders wijs maken! Je hebt een karakter waar anderen een puntje aan kunnen zuigen.
quote:
Op donderdag 23 januari 2003 19:23 schreef zwaaibaai het volgende:
Lieve Faithy,De die-hards op FOK! weten het ( ik ook denk ik), je hebt een karakter om trots op te zijn. Je bent lief, zorgzaam en attend op het nauwkeurige af.
Wees trots op jezelf Faithy, je bent een kanjer! Laat niemand je iets anders wijs maken! Je hebt een karakter waar anderen een puntje aan kunnen zuigen.
waarom is het zo moeilijk...
de actrice is onzeker, more or less depressed en gedeeltelijk gelukkig....
Ik denk dat je te veel aanpast aan wat anderen van je verwachten , maar dat je juist moet gaan kijken naar wat je zelf wilt en van die anderen denken als ze het niet accepteren jammer dan .