Waarom zou je je narcistische vader dat mee willen geven? Denk je dat hij daar open voor staat?quote:Op maandag 28 december 2020 17:11 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb sinds een paar jaar geen contact met mijn vader. Ik heb daarvoor uit zelfbehoud gekozen, want als ik wel contact met hem heb, leidt dat ertoe dat hij met hele subtiele steken onder water het gevoel wilt geven dat ik zijn aandacht eigenlijk niet verdien omdat ik hem teleurgesteld heb en dat ik hem ontzettend dankbaar moet zijn dat ik het toch van hem krijg.
Je moet je het gevoel voorstellen alsof je schoonouders hebt waarvan je heel sterk aanvoelt dat ze op jou neerkijken, omdat zij een hogere sociale status hebben. Ze zeggen daar niets over en aanvaarden dat hun dochter jou nou eenmaal heeft gekozen als partner. Voor de lieve vrede doe jij jouw uiterste best om je aan te passen en een goede indruk te maken. Maar contact blijft heel afstandelijk en stroef en bij alles wat je zegt en doet, geven zij met bepaalde blikken en subtiele uitspraken jou het gevoel dat je een domme sukkel bent.
Ik ben zelf ook geen heilige en was vooral de laatste keren voordat ik het contact met hem verbrak nogal tegen hem uitgevallen. Door alle opgekropte woede ging ik erg ver. Er waren ook genoeg momenten geweest dat ik er op een constructieve manier met hem over wilde praten dat het mij speet dat ik hem gekwetst had, dat ik geen ruzie wil en of hij daarom ook rekening wilt houden met de dingen waardoor ik me door hem gekwetst voel. Er zat geen enkel verwijt in, maar hij vatte het wel zo op en dat was het enige waarop hij bleef doorgaan. Hij sleepte er dan bij "Er zijn heel veel mensen die het absoluut niet eens zijn met wat jij nu over mij beweert. Jij bent de enige die dat zegt, dus ik doe niks fout. Het zit allemaal in jouw hoofd. Je gaat heel ver met die beschuldigingen, maar aangezien je niet lekker in je vel zit, zal ik je dat voor deze keer vergeven."
Ik voel me beter nu ik geen contact meer heb met hem. Maar ondanks de pijn die hij mij bezorgd heeft, vind ik ook sneu voor hem dat hij zo'n fragiel ego heeft. Ik ben zelf behandeld voor persoonlijkheidsproblemen en ik kan mij in die zin goed voorstellen welk gevoel er achter het gedrag van mijn vader schuil moet gaan. Ik zou in die zin hem wel toewensen dat hij vrede kan vinden met zichzelf voordat hij het leven verlaat. Hij is niet ziek voor zover ik weet, maar wel over de 70.
Ik overweeg een brief te schrijven om hem dat mee te geven. Verder dat het voorlopig beter is dat we geen contact hebben, maar dat ik die beslissing maak uit zelfbehoud en niet omdat ik in mijn woede wil blijven zitten. Maar ik wil hem ook laten weten dat als hij mij met respect kan behandelen, ik wel bereid ben om voorzichtig het contact te herstellen.
Ik moet in zo'n brief wel heel zorgvuldig mijn woorden kiezen.
Het punt is dat ik bang ben dat ik daarmee in de val trap. Zoals ik hem ken, zijn er genoeg aanwijzingen dat hij echt een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Het kan dan in het begin goed gaan, maar uiteindelijk zou hij wraak op mij kunnen nemen omdat hij zich door mij vernederd voelt. Ik weet niet hoe hij het doet, maar hij is erg scherpzinnig en weet heel snel hoe iemand in elkaar zit en hoe hij op die persoon moet reageren om zijn zin te krijgen.
Zijn hier mensen die dit herkennen van één van hun ouders? Is het dan echt het allerbeste om zo'n ouder te blijven negeren?
Jij hebt al eens eerder een topic gehad over je vader, maar tenzij je vader die officiële diagnose heeft gaan wij hier niet met diagnoses strooien. Dat mag gewoon niet volgens de regels van FOK!quote:Op maandag 28 december 2020 17:11 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb sinds een paar jaar geen contact met mijn vader. Ik heb daarvoor uit zelfbehoud gekozen, want als ik wel contact met hem heb, leidt dat ertoe dat hij met hele subtiele steken onder water het gevoel wilt geven dat ik zijn aandacht eigenlijk niet verdien omdat ik hem teleurgesteld heb en dat ik hem ontzettend dankbaar moet zijn dat ik het toch van hem krijg.
Je moet je het gevoel voorstellen alsof je schoonouders hebt waarvan je heel sterk aanvoelt dat ze op jou neerkijken, omdat zij een hogere sociale status hebben. Ze zeggen daar niets over en aanvaarden dat hun dochter jou nou eenmaal heeft gekozen als partner. Voor de lieve vrede doe jij jouw uiterste best om je aan te passen en een goede indruk te maken. Maar contact blijft heel afstandelijk en stroef en bij alles wat je zegt en doet, geven zij met bepaalde blikken en subtiele uitspraken jou het gevoel dat je een domme sukkel bent.
Ik ben zelf ook geen heilige en was vooral de laatste keren voordat ik het contact met hem verbrak nogal tegen hem uitgevallen. Door alle opgekropte woede ging ik erg ver. Er waren ook genoeg momenten geweest dat ik er op een constructieve manier met hem over wilde praten dat het mij speet dat ik hem gekwetst had, dat ik geen ruzie wil en of hij daarom ook rekening wilt houden met de dingen waardoor ik me door hem gekwetst voel. Er zat geen enkel verwijt in, maar hij vatte het wel zo op en dat was het enige waarop hij bleef doorgaan. Hij sleepte er dan bij "Er zijn heel veel mensen die het absoluut niet eens zijn met wat jij nu over mij beweert. Jij bent de enige die dat zegt, dus ik doe niks fout. Het zit allemaal in jouw hoofd. Je gaat heel ver met die beschuldigingen, maar aangezien je niet lekker in je vel zit, zal ik je dat voor deze keer vergeven."
Ik voel me beter nu ik geen contact meer heb met hem. Maar ondanks de pijn die hij mij bezorgd heeft, vind ik ook sneu voor hem dat hij zo'n fragiel ego heeft. Ik ben zelf behandeld voor persoonlijkheidsproblemen en ik kan mij in die zin goed voorstellen welk gevoel er achter het gedrag van mijn vader schuil moet gaan. Ik zou in die zin hem wel toewensen dat hij vrede kan vinden met zichzelf voordat hij het leven verlaat. Hij is niet ziek voor zover ik weet, maar wel over de 70.
Ik overweeg een brief te schrijven om hem dat mee te geven. Verder dat het voorlopig beter is dat we geen contact hebben, maar dat ik die beslissing maak uit zelfbehoud en niet omdat ik in mijn woede wil blijven zitten. Maar ik wil hem ook laten weten dat als hij mij met respect kan behandelen, ik wel bereid ben om voorzichtig het contact te herstellen.
Ik moet in zo'n brief wel heel zorgvuldig mijn woorden kiezen.
Het punt is dat ik bang ben dat ik daarmee in de val trap. Zoals ik hem ken, zijn er genoeg aanwijzingen dat hij echt een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Het kan dan in het begin goed gaan, maar uiteindelijk zou hij wraak op mij kunnen nemen omdat hij zich door mij vernederd voelt. Ik weet niet hoe hij het doet, maar hij is erg scherpzinnig en weet heel snel hoe iemand in elkaar zit en hoe hij op die persoon moet reageren om zijn zin te krijgen.
Zijn hier mensen die dit herkennen van één van hun ouders? Is het dan echt het allerbeste om zo'n ouder te blijven negeren?
Ik vraag me af of gaan gissen naar iemands gevoelens echt een bijdrage levert. Dat zou ik echt bewaren voor een gesprek in het echt. En er dan naar informeren door middel van een open vraag.quote:Op maandag 28 december 2020 17:11 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik voel me beter nu ik geen contact meer heb met hem. Maar ondanks de pijn die hij mij bezorgd heeft, vind ik ook sneu voor hem dat hij zo'n fragiel ego heeft. Ik ben zelf behandeld voor persoonlijkheidsproblemen en ik kan mij in die zin goed voorstellen welk gevoel er achter het gedrag van mijn vader schuil moet gaan. Ik zou in die zin hem wel toewensen dat hij vrede kan vinden met zichzelf voordat hij het leven verlaat. Hij is niet ziek voor zover ik weet, maar wel over de 70.
Ik overweeg een brief te schrijven om hem dat mee te geven. Verder dat het voorlopig beter is dat we geen contact hebben, maar dat ik die beslissing maak uit zelfbehoud en niet omdat ik in mijn woede wil blijven zitten. Maar ik wil hem ook laten weten dat als hij mij met respect kan behandelen, ik wel bereid ben om voorzichtig het contact te herstellen.
Helemaal eens.quote:Op maandag 28 december 2020 19:14 schreef Proxx het volgende:
Als ik R&P moet geloven zit de wereld vol met narcistische persoonlijkheden. en zo is het natuurlijk niet... zoals ik het van een psycholoog begreep heeft iedereen op een schaal van 1 tot 10 narcistische trekken. dat is belangrijk. want die eigenschappen heb je nodig in het leven. het word pas een probleem als je (in mijn fictive schaal) de 7 over gaat.
Dus kans is dus groter dat iemand gewoon narcistische trekken heeft maar niet de "stoornis".
100% deze.quote:
Op basis van welk concreet gedrag beaamde die psycholoog dat dan? Misschien kun je dat beschrijven... is gelijk een oefening in wat specifieker zijn. Maar met oog op de herkenbaarheid van je vader snap ik dat je dat niet op een forum zet als je geen zin hebt om “ander maar met in wezen dezelfde essentie wat dezelfde boodschap overbrengt” gedrag te verzinnen.quote:Op maandag 28 december 2020 20:43 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Over de diagnose. Er is een psycholoog geweest die hem kent en die dat heeft beaamd. Maar het blijft idd een momentopname van observatie. Ik heb zelf ook diagnoses gehad die later werden ingetrokken. Het zegt idd allemaal niet zoveel.
Ik denk verder dat het idd wijzer is om het te laten zoals het is. Ik heb pas geleden toch weer besloten om zelf in therapie te gaan. Ik ben inmiddels wat volwassener geworden, dus ik kan wat dat betreft beter communiceren over wat me dwarszit en wat ik wil bereiken. In ieder gebal, ik denk dat ik voorlopig genoeg heb aan mezelf. En het ziet er idd naar uit dat mijn pa er al helemaal niet op zit te wachten, dus dat geeft alleen maar meer teleurstelling.
Ik denk dat ik mij vooral schuldig voel. Het is nogal een chaos in mijn kop, dus concreter dan dit lukte mij niet 🙄
Is dat niet iets wat een kind stiekem altijd wil? Die: ja, je hebt het goed gedaan joh!quote:Op maandag 28 december 2020 19:47 schreef puzziepie het volgende:
Misschien toch ergens nog graag die goedkeuring willen en verwachtingen hebben.
Natuurlijk wil ieder kind dat , maar als je volwassen bent weet je ook dat niet alles gaat zoals je hoopt en eigenlijk zou mogen verwachten van een ouder.quote:Op dinsdag 29 december 2020 11:03 schreef Lenny77 het volgende:
[..]
Is dat niet iets wat een kind stiekem altijd wil? Die: ja, je hebt het goed gedaan joh!
Ik wacht daar ook nog steeds op
Ik heb gelukkig geen eeuwige spijt dat de band niet hersteld is geweest met mijn overleden vader. Maar ik merk wel dat ik nog steeds kwaad ben op hem, zelfs na 7 jaar. Dus dat staat een normale rouw wel in de weg.quote:Op dinsdag 29 december 2020 10:07 schreef -marz- het volgende:
Ik herken het schuldgevoel.
Maar contact maken vanuit dat gevoel levert niets op. Daar mag je op vertrouwen.
Familieband houdt niet op na de dood. Een van mijn ouders leeft niet meer, zonder dat de band voor die tijd hersteld is. Er wordt altijd over gepraat alsof je dat koste wat kost moet voorkomen, omdat je anders door eeuwige spijt verteerd zal worden. Ik was daar ook bang voor en daarom steeds in een dilemma. Maar het is bij mij niet zo dat ik nu spijt heb. Ik heb er juist nu oprecht vrede mee dat alles is gelopen zoals het is gelopen. Alles is vergeven.
Ja klopt wel, moet het alleen nog leren loslaten dan. Het is niet iets wat ik dagelijks ervaar maar zo eens heel af en toe, om de zoveel jaren.quote:Op dinsdag 29 december 2020 11:05 schreef puzziepie het volgende:
[..]
Natuurlijk wil ieder kind dat , maar als je volwassen bent weet je ook dat niet alles gaat zoals je hoopt en eigenlijk zou mogen verwachten van een ouder.
Die verwachtingen loslaten helpt een hoop
Ik heb gekozen voor geen contact en bij die keuze hoorde ook het loslaten van eventuele onrealistische verwachtingen .quote:Op dinsdag 29 december 2020 11:09 schreef Lenny77 het volgende:
[..]
Ja klopt wel, moet het alleen nog leren loslaten dan. Het is niet iets wat ik dagelijks ervaar maar zo eens heel af en toe, om de zoveel jaren.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |