Tong's Voetbalverhalen #1

Topclub? Eén keer in de twintig jaar kampioen. Twee keer overwinterd de laatste 15 jaar in Europa. Net zoals ik de keus voor Erik ten Hag bij Ajax niet begreep (ik blijk gelijk te krijgen) begrijp ik de keuze voor Slot niet. Anderhalf jaar hoofdtrainer, terend op de erfenis van John van den Brom. Heerlijk. Het is niks, wordt niks en blijft niks. Gelukkig hebben ze in 2030 een nieuw stadion. Met open dak. Anders kan er geen wentelwieker landen.

Ooit de rijkste club ter wereld. Later een rijke geldschieter die de club uit het moeras trok om er vervolgens met pek en veren in te worden gesodemieterd. Ex-voorzitter Jorien van den Herik verliet met de staart tussen de benen de Kuip. Net zoals oer-Rotterdammers Mario Been en Leo Beenhakkert persona non grata werden. All-Time topscorer bij Feyenoord Cor van der Gijp (oom van) kon voor een wedstrijd zelfs geen kaartje krijgen.

Toen Feyenoord de laatste keer (waarschijnlijk voor langere tijd) kampioen werd, vlogen ze ene Poolse Dudek in om de kampioenschaal uit te reiken. Toen de Oostenrijker Arnautofiets twee jaartjes redelijk speelde, voor Nederlandse begrippen, werd-ie als nieuwe volksheld omarmd. Dat je de Pool Smolarek of de Oostenrijker Hasil als clubheld omarmt ligt eerder voor de hand. Het zijn allemaal feiten een subtopper waardig. Dat bij Feyenoord Ruud Heus, Ben Wijnstekers en John de Wolf de lievelingetjes waren zegt al genoeg. Simpele verdedigers.

Doe maar normaal dan doe je gek genoeg. Daar slagen ze als de beste in. Ajax kan er niets aan doen dat ze successupporters hebben. Die krijg je nu eenmaal als je de prijzen pakt. Trainer Dick Advocaat zei het zelf al. Feyenoord is geen topclub. Wie zijn wij dan om deze geweldenaar, met meer haar op z'n hoofd dan punten in de stand, tegen te spreken? Over punten gesproken. Het hoort Feijenoord te zijn, en niet Feyenoord. Mijn zoveelste puntje van kritiek. Je zou er een punthoofd van krijgen.

quote:

Op zaterdag 26 december 2020 00:00 schreef Obiekulu het volgende:
Doe dit maar niet meer.

Zal het de volgende keer over een topclub hebben.

In 1969 verloor Ajax de EC-1 finale van AC Milan met 4-1. Ajax was op weg later geschiedenis te schrijven. Hierdoor trad Milan aan tegen het Argentijnse Estudiantes om de wereldcup.
In de heenwedstrijd waren de Italianen superieur. Wonnen met 3-0. Het was een agressieve wedstrijd. Dan wel van Argentijnse kant. Geschopt en gescholden werd er. Vooral tegen de Fransman Nestor Combin, in Argentinië geboren. Die werd landverrader genoemd.

Het was pas het begin. In de terugwedstrijd werd topscorer Pierino Prati na 3 minuten al bewusteloos geslagen. De Argentijnen beseften dat ze kansloos waren. Toen de sterspeler Gianni Rivera geblesseerd op de grond lag, trapte de doelman van Estudiantes Poletti hem nog even tegen het hoofd.
Toen Rivera scoorde wilde Combin zijn ploeggenoot feliciteren maar zover kwam het niet. Aguirre Suárez stampte hem zo hard dat hij tien minuten bewusteloos op de grond lag. Estudiantes won met 2-1 maar de beker ging naar Milan, echter waren de spelers zo geïntimideerd dat ze de beker niet eens durfden ophalen. De hele situatie werd nog gekker toen de Argentijnse politie Combin in de boeien meenam terwijl artsen hem aan het oplappen waren.
Het bleek dat een rechter in Rosario een aanhoudingsbevel uitgevaardigd had omdat Combin zijn militaire dienstplicht verzuimd had, later bleek dat hij zijn dienstplicht wel voldaan had, in Frankrijk.

AC Milan zocht steun bij de politieke instanties en de Argentijnse president Juan Carlos Onganía greep in en zorgde voor de vrijlating van Combin. Hij liet ook het team van Estudiantes arresteren. Poletti, Aguirre Suárez en Manera vlogen een maand de gevangenis in en Poletti werd levenslang geschorst (al werd dit later herroepen). Aguirre Suárez en Manera werden voor respectievelijk dertig en twintig wedstrijden geschorst en mochten nooit meer internationale wedstrijden spelen.

Het jaar er op speelde Feijenoord de Wereldcupfinale. Ook tegen Estudiantes. Weer werden het schopppartijen van Argentijnse kant. Met als voorbeeld het incident na de goal van Joop van Daele. Hij speelde met een brilletje dat na het gescoorde doelpunt van zijn hoofd werd geplukt, en kapot gestampt door zijn tegenstander. Feijenoord werd toch wereldkampioen. Het brilletje van van Daele werd een begrip en heeft een prominente plaats in het Feijenoordmuseum.

Ajax werd maar 1 keer wereldkampioen begin jaren 70 terwijl ze 3 keer de EC-1 wonnen. De Amsterdammers weigerden, op 1972 na door het geweldadige voetbal, tegen de Zuid-Amerikaanse kampioenen te spelen. Wel werden ze in 1972 tegen Independiente wereldkampioen. Wedstrijden die relatief correct verliepen.

quote:

Op zaterdag 26 december 2020 11:24 schreef GurneyIsBestOke het volgende:
ga gewoon iets anders doen man

Weinig voetbalcarrieres zijn zo'n sprookje geweest als die van Jerrel Hasselbaink. Hij had zijn droom eigenlijk al opgegeven. Als mislukte prof van Telstar en AZ ging ie weer bij de amateurs van Neerlandia spelen.

In 1990 debuteerde de snelle aanvaller het seizoen 1990/1991 in de Eerste Divisie bij Telstar. Hij vertrok daarna naar AZ-67, ook in de Eerste Divisie. Hij brak echter nooit door. Scoorde maar 5 keer in zo'n 50 wedstrijden.

In het seizoen 1995/96 vertrok hij toch nog naar het Portugese Campomaiorense. Niemand weet nog hoe de Portugezen bij hem terechtkwamen. Hier kreeg Hasselbaink de bijnaam Jimmy Floyd en onder deze naam staat hij sindsdien bekend. Bij deze club scoorde hij 12 maal in 31 optredens. Campomaiorense degradeerde echter uit de hoogste divisie. Hasselbaink werd overgenomen door Boavista FC. In de SuperLiga scoorde hij 20 doelpunten in 29 duels en veroverde Boavista ten koste van Benfica de Taça de Portugal. Zijn doelpuntenproductie in Portugal viel op, in juni 1997 haalde Leeds United hem voor een transfersom van 2 miljoen pond naar de Premier League.

In zijn tweede seizoen werd hij met 18 doelpunten topscorer van Engeland. Hij deelde deze titel met Michael Owen en Dwight Yorke. Hij vertrok in 1999 naar Atlético Madrid na een onenigheid met Leeds United over contractverlenging. Met deze overstap was 40 miljoen gulden (omgerekend achttien miljoen euro) gemoeid, waarmee Hasselbaink destijds de duurste Nederlandse voetballer aller tijden was. Hasselbaink was niet eens basisspeler van Oranje.

In zijn debuutseizoen in de Primera Division scoorde Hasselbaink 29 doelpunten, waarmee hij vice-topscorer van Spanje werd. Chelsea, destijds een in opkomst zijnde topclub, haalde Hasselbaink voor 24 miljoen euro terug naar Engeland, destijds een recordtransfer voor de Londense club. In zijn eerste seizoen werd hij voor de tweede maal topscorer van de Premier League met 23 goals. Dit aantal wist Hasselbaink in zijn tweede seizoen bij Chelsea te evenaren.

Vlak voor het WK-98 maakte Hasselbaink zijn debuut in Oranje. Op dat WK zou hij in twee groepswedstrijden spelen. Hasselbaink speelde in totaal 23 interlands, waarin hij negen doelpunten produceerde. Elf keer begon hij in de basis.

Tegenwoordig zouden we een moord doen voor zo'n spits. Hasselbaink moest echter concurreren met Dennis Bergkamp en Patrick Kluivert. Desalniettemin een schitterende loopbaan bij topclubs in top-voetballanden. Hasselbaink heeft met Willy Dullens gemeen dat ze nooit in de Eredivisie hebben gespeeld als Nederlandse internationals. En als Amsterdammer samen met Robbie Rensenbrink, Rinus Israël, Ruud Gullit en Jan Jongbloed nooit voor Ajax.

quote:

Op zaterdag 26 december 2020 11:24 schreef fetX het volgende:
Nee, dit is het niet.

Ha ha ha ha. Ik heb een uitgever.

quote:

Op zaterdag 26 december 2020 11:24 schreef GurneyIsBestOke het volgende:
ga gewoon iets anders doen man

Rukken ?

Je hebt scheidsrechters in alle soorten en maten. Bas Nijhuis zal herinnerd worden als rariteit. Net zoals Björn Kuipers als wereldtopper. We hadden in het verleden andere toppers. Leo Horn, Frans Derks, Charles Corver en Leo van der Kroft bijvoorbeeld.

Een andere "topper" was Dick Jol. Een straatschoffie, dat wedde op z'n eigen wedstrijden. Floot in zijn nadagen nog 20 Champions League wedstrijden. Hart op de tong, en dan met Haagse tongval. Als Tong kon ik dat wel waarderen. Leuker dan de Haagse tongval van Tommie Beugelsdijk, waarvan niemand weet hoe hij in het betaalde voetbal is terecht gekomen. Zoals Johan Derksen, in het kielzog van Bas Nijhuis, tegenwoordig predikt voor meer mannelijk voetbal in Nederland, gaf Dick Jol daar twintig jaar geleden al gehoor aan.

Wat weinigen nog weten is dat-ie twee van de beste doelmannen ooit uit het veld stuurde. De eerste was Claudio Taffarel, de doelman die de mythe van de slechte Braziliaanse doelmannen doorbrak. Taffarel speelde 101 interlands voor Brazilië. Als speler van Galatasaray werd-ie in 1999 uit het veld gestuurd tegen Chelsea. Was hem dat maar overkomen in de halve finale op het WK-98. Toen mocht er echter geen Nederlander fluiten.

De tweede grote doelman die uit het veld werd gestuurd door Jol, was Edwin van der Sar spelend voor Juventus. Een club die achteraf spijt kreeg hem te hebben verkocht aan Manchester United. In 2000 werd "Sar" met twee keer geel uit het veld gestuurd tegen Panathinaikos. Eerder had-ie als echte Ajacied mooie herinneringen aan deze Griekse club. Net zoals later iedereen mooie herinneringen kreeg aan van der Sar met zijn gestopte strafschoppen in de Champions League.

Twee geweldige doelmannen, record-internationals. Dick Jol werd geen legende. Wel in het scheidsrechters-geheugen gegrift. De andere Hagenees en scheidsrechtersbaas, de vorig jaar overleden Leo van der Kroft, zal trots op hem zijn geweest.

quote:

Op zondag 27 december 2020 18:29 schreef Caland het volgende:
Knip- en plakwerk.

Voorbeeld graag.

Zeikneus.

Heerlijk deze negativiteit.

Ik ga gewoon door. Ondanks de azijnplassers. Die een stijve krijgen van gelul in de ruimte.