R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik zou hem uit je leven bannen en je eigen familie creeren , bijvoorbeeld met vrienden.quote:Op maandag 7 december 2020 18:41 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
Dit is heel herkenbaar. Ik heb een vader die dit tot op de dag van vandaag doet.
De dingen op zich die gebeurd zijn, vind ik niet het ergste. Als hij een hekel aan mij heeft en vindt dat ik hem als zoon teleurgesteld heb, dan had ik liever gehad dat hij dat gewoon toegeeft en dan elke keer zegt dat ik een waardeloze klootzak ben. Maar hij zegt "Nee hoor, dat vind ik helemaal niet. Dat verbeeld jij je maar. Dat kan ik je misschien niet eens kwalijk nemen, want je hebt nou eenmaal een negatief karakter en daar kan je ook niks aan doen. Tja ... ik begrijp dat eerlijk gezegd niet, want ik zit heel anders in elkaar. Ik ben juist iemand die heel positief in het leven staat!"
Ik ben tijdens mijn jeugd emotioneel heel erg verwaarloosd. Mijn moeder heeft het altijd oprecht goed bedoeld, maar zij heeft autisme dus ze kan zich moeilijk inleven en ze snapt het vaak niet. Ik ben gewend dat mensen of helemaal niet naar mij luisteren of de dingen die ik zeg horen zoals hen dat het beste uitkomt. In mijn jeugd was ik degene die aangezien werd voor autistisch. Het werd niet getest, maar omdat ik mij nogal vaak terugtrok, werd door heel veel mensen die conclusie getrokken. Dat ik me terugtrok omdat ik mij ontzettend ongelukkig en een minderwaardige paria voelde, dat kwam niet in mensen op. Ik was degene die mensen raar vonden. Mijn ouders lijken op het eerste gezicht normaal. Ik blijk wel ADHD te hebben. Ik weet precies hoe alles in elkaar zit, waardoor de problemen ontstaan en wat ik zou kunnen doen om die problemen op te lossen. Maar het daadwerkelijk doen kost mij zo ontzettend veel moeite. Ik snap inmiddels waarom ik vroeger ook helemaal niet druk was: ik hou heel erg de rem op mijn spontaniteit en positieve emoties, want als ik dat vroeger niet deed dan kon ik mezelf in mijn impulsiviteit belachelijk maken en werd ik weer uitgelachen en afgewezen.
Mijn hele persoonlijke ontwikkeling ging tijdens mijn jeugd naar de klote. Ik ging wel zelf hulp zoeken. Voordat ik de diagnose ADHD kreeg, werd ik behandeld voor borderline. Ook die diagnose maakt dat ik door behandelaars weinig serieus genomen werd. Als ik vertelde dat ik denk dat mijn vader een narcist is, dan ging men er vanuit dat ik dit denk omdat ik borderline heb en het allemaal extremer maak dan het is. Veel mensen nemen aan dat mijn vader zijn gevoelens moeilijk kan tonen en dat ik niet in zie dat hij het allemaal wel goed bedoelt. En voor hem weer aanleiding om tegen anderen te vertellen dat hij het zo moeilijk heeft dat ik psychische problemen heb en dat hij zich zo machteloos voelt omdat hij mij niet kan helpen. Hij gelooft het waarschijnlijk zelf ook. Maar het hield in dat hij heel zelden vanuit zichzelf contact opnam en verder ook helemaal geen belangstelling toonde. Ik kreeg alleen maar kritiek en hij is het altijd met mij oneens. Altijd weet hij bij mij het gevoel op te roepen dat ik ontzettend slecht ben en het eigenlijk niet verdien dat hij met mij omgaat en dat ik ontzettend blij moet zijn dat hij zo'n relaxed en sociaal persoon is. Hij lijkt in eerste instantie bescheiden, maar dat is juist een schijnvertoning om daarmee aandacht en sympathie af te dwingen. En dat lukt hem erg goed, want zelfs de mensen die eigenlijk wel doorhebben hoe hij werkelijk in elkaar zit, verdedigen hem. Hij heeft geld en verstand van financiën, dus natuurlijk staan mensen dan aan zijn kant en wordt er van mij verwacht dat ik maar met hem leer omgaan.
Het gaat de laatste tijd eigenlijk heel erg klote met me. Eigenlijk heb ik hulp nodig, maar ik trek het niet meer dat behandelaars niet eens naar me willen luisteren en mij dan maar gaan opdringen dat ik mezelf een ander gedachten-patroon moet aanleren. Ik weiger voortaan ook om naar dat soort onzin te luisteren. Als ik mij klote voel en negatieve gedachten heb, dan is het vooral zinnig om te achterhalen waarom die gedachten in mijn hoofd komen. Maar blijkbaar vinden ze dat teveel moeite om erover na te denken. Er wordt een diagnose gesteld, dan moet ik een bepaalde therapie volgen. Of het aansluit bij mijn situatie, daar wordt niet eens bij stil gestaan. En als ik na mijn therapie nog steeds problemen heb, dan vinden ze dat het mijn eigen schuld is omdat ik volgens hen niet wil toepassen wat ik heb geleerd.
Als het mij lukt om mijn leven meer op de rit te krijgen en het financieel ook beter kan krijgen, dan wil ik graag emigreren. Ik heb niemand hier, dus ik ben verder ook niemand iets verplicht.
Ben een manipulator voor het eerst tegengekomen in de vorm van mijn voormalige vriend. Daarvoor heb ik dit gedrag bij anderen nooit gezien en dat is ook waarschijnlijk een van de reden geweest waarom ik hem zoveel kansen heb gegeven en het natuurlijk mijn eerste liefde was. Het verschil tussen hem en anderen die mij wel eens streek probeerden te leveren of slechte intenties hadden, zit hem in de consistentie en respect voor grenzen. Normaal gesproken wanneer iemand zoiets doet, stopt het bij het aangeven van je grenzen en kun je sneller ingrijpen omdat de ander al vanaf het begin signalen afgeeft dat hij/zij niks opheeft met jou als persoon. Bij een manipulator niet, die veinst sympathie/verliefdheid en blijft spelletjes met je spelen totdat je het zo beu wordt en 'toegeeft'. Zodra je toegeeft is het game over en zal je een lange weg aan het komen bewandelen om daar uit te komen.
Zelfs nu het al een dik half jaar uit is, merk ik dat ik geen energie heb om contact te onderhouden, behalve een paar zeer goede vrienden en familie. Het plezier om met anderen in contact te staan is op de een of andere manier volledig weg. Het voelt alsof ik zoveel heb gegeven in die twee jaar dat ik gewoon niks meer wil geven aan anderen qua aandacht. Ik heb recent letterlijk al mijn redelijke goede en oppervlakkige vrienden/contacten uit mijn lijst gegooid. Niet omdat ik ze niet meer aardig vind, maar omdat mijn batterij leeg is. Dit alles staat totaal niet in verhouding met de paar ruzies/kutstreken/of dubbele agenda's van anderen uit het verleden. Dat was ook kut op het moment zelf, maar vanwege bovenstaande redenen had je het gevoel dat je kon weglopen/oplossen en dat gevoel had ik simpelweg in mijn relatie niet, omdat ik met iemand te maken had die op een totaal andere manier qua gedrag opereerde dan ik van mensen gewend was.
Zelfs nu het al een dik half jaar uit is, merk ik dat ik geen energie heb om contact te onderhouden, behalve een paar zeer goede vrienden en familie. Het plezier om met anderen in contact te staan is op de een of andere manier volledig weg. Het voelt alsof ik zoveel heb gegeven in die twee jaar dat ik gewoon niks meer wil geven aan anderen qua aandacht. Ik heb recent letterlijk al mijn redelijke goede en oppervlakkige vrienden/contacten uit mijn lijst gegooid. Niet omdat ik ze niet meer aardig vind, maar omdat mijn batterij leeg is. Dit alles staat totaal niet in verhouding met de paar ruzies/kutstreken/of dubbele agenda's van anderen uit het verleden. Dat was ook kut op het moment zelf, maar vanwege bovenstaande redenen had je het gevoel dat je kon weglopen/oplossen en dat gevoel had ik simpelweg in mijn relatie niet, omdat ik met iemand te maken had die op een totaal andere manier qua gedrag opereerde dan ik van mensen gewend was.
Hier ook ervaring, maar ik weet niet of ik de persoon een rasechte narcist zou noemen (en ik ben ook niet in de bevoegdheid iemand zo'n labeltje te geven). Eerder een mengeling van cluster B stoornissen in verschillende mate, is mijn hypothese.
Hoe ik daar mee omging.. niet goed
Ik heb geen autisme voor zover ik weet, ik zou mezelf (destijds, im working on it) eerder scharen onder laag zelfbeeld/people pleaser. Deze man had dat allang door natuurlijk, waardoor ik ongemerkt steeds verder mijn eigen grenzen over ging om hem te pleasen, aan hem te bewijzen dat ik het waard was, elke keer 'het goed te maken' vanwege alle redenen die hij bedacht had wat ik fout deed of waarom ik niet deugde.
Ik deugde niet, ik spoorde niet, ik was degene die alles saboteerde, terwijl ik op mijn tenen liep om meneer maar niet te irriteren (en soms kon zelfs mijn 'manier van ademhalen' of 'manier van kijken' al irritant zijn voor hem). Vaak genoeg dat hij dingen heeft gezegd als: je zusje is knapper. Zij (een andere vrouw) kan dit veel beter. Jij bent gek. Jij maakt altijd ruzie (hij kon van het ene op het andere moment compleet omslaan van lief en zorgzaam naar witheet, zonder dat ik wist waarom, zonder dat hij zelf uit kon leggen wat ik precies fout deed).
Afspraken maken en ze dan op de laatste minuut cancellen om vervolgens te zeuren dat ik toch moest komen. Of toch maar weer niet. Bij een ander stress veroorzaken vond hij leuk.
Het nam haast de vorm van pesten aan.
De ene dag was ik in zijn ogen geweldig, als hij dan weer had gekregen wat hij wilde bestond ik niet meer voor hem.
Hij had standaard een soort houding van: je bent me iets verschuldigd. Je doet alles fout. En ergens wist ik wel dat dit nergens op sloeg, maar ik wilde mezelf perse naar hem toe bewijzen. En naarmate al mijn energie naar hem uitging, ik praktisch alles voor hem deed, was het nog niet genoeg. Een soort bodemloze put.
Hij wist ook precies wat hij moest zeggen en op welk moment om iemand te kwetsen, of om onder je huid te gaan zitten. Voorbeelden: je bent ook niks veranderd, je bent nog steeds even dom. Om een minuut later te zeggen: ik mis je, je bent zo mooi, je bent veel beter dan de rest. Een gesprek met hem was altijd een spelletje, en je wist nooit welke kant van hem je zou krijgen. Uiteindelijk kwam ik erachter dat hij het niet alleen bij mij deed, maar ook bij (nota bene) zijn eigen familie (broertje). Toen ik dat zag schrok ik me kapot. Ik heb een hele goede band met mijn eigen familie en kan me niet voorstellen om zo met elkaar om te gaan.
Tot ik op een gegeven moment compleet op was en het niet meer trok. Maar ik bleef doorgaan, want ik geloofde er nog steeds in dat hij dit deed omdat hij getraumatiseerd was, en dat hij er niks aan kon doen. Dat ik misschien kon proberen om zijn hart te openen. Ik raakte steeds meer uitgeput, gestressed en angstig, maar ik negeerde het. Totdat mijn lichaam zelf een stop inzette. Op een ochtend werd ik wakker en het leek alsof ik vast zat in een bubbel waar ik niet meer uit kwam (dissociatie). De hele wereld stond stil. Achteraf denk ik dat dit een soort burnout is geweest. Ben nog steeds een soort van herstellende.
Dus mee omgaan? Niet gelukt. Les geleerd: ja. Ooit weer doen? Nee.
Enge eraan is dat ik dus nog steeds gevoelens voor hem heb, en hoop dat dit ooit een keer stopt. Heeft waarschijnlijk iets te maken met een soort mini stockholm syndroompje of zo.
Ik ben nog nooit in mijn leven zo bang geweest voor iemand, omdat het zo'n Jekyll and Hyde achtige situatie is. De onvoorspelbaarheid, het pestgedrag en het genieten van andermans discomfort vind ik griezelig.
Maar ook omdat ik het ergens ontzettend moeilijk vind om te accepteren dat iemand daadwerkelijk zo is. Ik kan me niet voorstellen dat je zo kan zijn. Ik geloof dan dat iemand dat vanuit pijn doet, en niet puur en alleen om gemeen te zijn. Dat vreet me echt op vanbinnen. Dat ik denk, als ik met hem omga, dan maakt hij me kapot. Maar misschien doet hij het wel niet expres. Maar dat zal ik nooit weten, en ik wil het ook niet meer weten.
Dus dat is mijn ervaring met een 'soort' narcist. En nogmaals, ik probeer hier geen diagnose op te plakken maar ik heb sterke vermoedens dat ik dus met een narcist te maken heb gehad.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 07-12-2020 22:32:40 ]
Hoe ik daar mee omging.. niet goed
Ik heb geen autisme voor zover ik weet, ik zou mezelf (destijds, im working on it) eerder scharen onder laag zelfbeeld/people pleaser. Deze man had dat allang door natuurlijk, waardoor ik ongemerkt steeds verder mijn eigen grenzen over ging om hem te pleasen, aan hem te bewijzen dat ik het waard was, elke keer 'het goed te maken' vanwege alle redenen die hij bedacht had wat ik fout deed of waarom ik niet deugde.
Ik deugde niet, ik spoorde niet, ik was degene die alles saboteerde, terwijl ik op mijn tenen liep om meneer maar niet te irriteren (en soms kon zelfs mijn 'manier van ademhalen' of 'manier van kijken' al irritant zijn voor hem). Vaak genoeg dat hij dingen heeft gezegd als: je zusje is knapper. Zij (een andere vrouw) kan dit veel beter. Jij bent gek. Jij maakt altijd ruzie (hij kon van het ene op het andere moment compleet omslaan van lief en zorgzaam naar witheet, zonder dat ik wist waarom, zonder dat hij zelf uit kon leggen wat ik precies fout deed).
Afspraken maken en ze dan op de laatste minuut cancellen om vervolgens te zeuren dat ik toch moest komen. Of toch maar weer niet. Bij een ander stress veroorzaken vond hij leuk.
Het nam haast de vorm van pesten aan.
De ene dag was ik in zijn ogen geweldig, als hij dan weer had gekregen wat hij wilde bestond ik niet meer voor hem.
Hij had standaard een soort houding van: je bent me iets verschuldigd. Je doet alles fout. En ergens wist ik wel dat dit nergens op sloeg, maar ik wilde mezelf perse naar hem toe bewijzen. En naarmate al mijn energie naar hem uitging, ik praktisch alles voor hem deed, was het nog niet genoeg. Een soort bodemloze put.
Hij wist ook precies wat hij moest zeggen en op welk moment om iemand te kwetsen, of om onder je huid te gaan zitten. Voorbeelden: je bent ook niks veranderd, je bent nog steeds even dom. Om een minuut later te zeggen: ik mis je, je bent zo mooi, je bent veel beter dan de rest. Een gesprek met hem was altijd een spelletje, en je wist nooit welke kant van hem je zou krijgen. Uiteindelijk kwam ik erachter dat hij het niet alleen bij mij deed, maar ook bij (nota bene) zijn eigen familie (broertje). Toen ik dat zag schrok ik me kapot. Ik heb een hele goede band met mijn eigen familie en kan me niet voorstellen om zo met elkaar om te gaan.
Tot ik op een gegeven moment compleet op was en het niet meer trok. Maar ik bleef doorgaan, want ik geloofde er nog steeds in dat hij dit deed omdat hij getraumatiseerd was, en dat hij er niks aan kon doen. Dat ik misschien kon proberen om zijn hart te openen. Ik raakte steeds meer uitgeput, gestressed en angstig, maar ik negeerde het. Totdat mijn lichaam zelf een stop inzette. Op een ochtend werd ik wakker en het leek alsof ik vast zat in een bubbel waar ik niet meer uit kwam (dissociatie). De hele wereld stond stil. Achteraf denk ik dat dit een soort burnout is geweest. Ben nog steeds een soort van herstellende.
Dus mee omgaan? Niet gelukt. Les geleerd: ja. Ooit weer doen? Nee.
Enge eraan is dat ik dus nog steeds gevoelens voor hem heb, en hoop dat dit ooit een keer stopt. Heeft waarschijnlijk iets te maken met een soort mini stockholm syndroompje of zo.
Ik ben nog nooit in mijn leven zo bang geweest voor iemand, omdat het zo'n Jekyll and Hyde achtige situatie is. De onvoorspelbaarheid, het pestgedrag en het genieten van andermans discomfort vind ik griezelig.
Maar ook omdat ik het ergens ontzettend moeilijk vind om te accepteren dat iemand daadwerkelijk zo is. Ik kan me niet voorstellen dat je zo kan zijn. Ik geloof dan dat iemand dat vanuit pijn doet, en niet puur en alleen om gemeen te zijn. Dat vreet me echt op vanbinnen. Dat ik denk, als ik met hem omga, dan maakt hij me kapot. Maar misschien doet hij het wel niet expres. Maar dat zal ik nooit weten, en ik wil het ook niet meer weten.
Dus dat is mijn ervaring met een 'soort' narcist. En nogmaals, ik probeer hier geen diagnose op te plakken maar ik heb sterke vermoedens dat ik dus met een narcist te maken heb gehad.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 07-12-2020 22:32:40 ]
Herkenbaar.quote:
Ben een manipulator voor het eerst tegengekomen in de vorm van mijn voormalige vriend. Daarvoor heb ik dit gedrag bij anderen nooit gezien en dat is ook waarschijnlijk een van de reden geweest waarom ik hem zoveel kansen heb gegeven en het natuurlijk mijn eerste liefde was. Het verschil tussen hem en anderen die mij wel eens streek probeerden te leveren of slechte intenties hadden, zit hem in de consistentie en respect voor grenzen. Normaal gesproken wanneer iemand zoiets doet, stopt het bij het aangeven van je grenzen en kun je sneller ingrijpen omdat de ander al vanaf het begin signalen afgeeft dat hij/zij niks opheeft met jou als persoon. Bij een manipulator niet, die veinst sympathie/verliefdheid en blijft spelletjes met je spelen totdat je het zo beu wordt en 'toegeeft'. Zodra je toegeeft is het game over en zal je een lange weg aan het komen bewandelen om daar uit te komen.
Zelfs nu het al een dik half jaar uit is, merk ik dat ik geen energie heb om contact te onderhouden, behalve een paar zeer goede vrienden en familie. Het plezier om met anderen in contact te staan is op de een of andere manier volledig weg. Het voelt alsof ik zoveel heb gegeven in die twee jaar dat ik gewoon niks meer wil geven aan anderen qua aandacht. Ik heb recent letterlijk al mijn redelijke goede en oppervlakkige vrienden/contacten uit mijn lijst gegooid. Niet omdat ik ze niet meer aardig vind, maar omdat mijn batterij leeg is. Dit alles staat totaal niet in verhouding met de paar ruzies/kutstreken/of dubbele agenda's van anderen uit het verleden. Dat was ook kut op het moment zelf, maar vanwege bovenstaande redenen had je het gevoel dat je kon weglopen/oplossen en dat gevoel had ik simpelweg in mijn relatie niet, omdat ik met iemand te maken had die op een totaal andere manier qua gedrag opereerde dan ik van mensen gewend was.
Maar jij hebt nog een hele relatie met die persoon gehad, ik niet. Dus wil het ook niet afdoen alsof het met elkaar vergelijkbaar is hoor.
Ik ben ca. 8-9 maanden met zo'n persoon omgegaan, en compleet uitgeput geraakt, precies op de manier hoe je beschrijft.
Los van de duur, worden je grenzen ook binnen een korte tijd afgebroken. Het is daarom niet raar dat je ook bij een kortere duur hetzelfde gevoel kan hebben. Wat je zelf zegt, het is moeilijk voor te stellen dat de ander over alle denkbare lijken bereid is heen te gaan om maar zijn doel te kunnen bewerkstelligen. Dat vereist behoorlijk wat investering qua uitplannen en op zo'n ziekelijk niveau zijn niet veel mensen bereid te gaan.quote:
[..]
Herkenbaar.
Maar jij hebt nog een hele relatie met die persoon gehad, ik niet. Dus wil het ook niet afdoen alsof het met elkaar vergelijkbaar is hoor.
Ik ben ca. 8-9 maanden met zo'n persoon omgegaan, en compleet uitgeput geraakt, precies op de manier hoe je beschrijft.
[ Bericht 18% gewijzigd door 01100101 op 08-12-2020 22:03:43 (Tijd om van het internet af te gaan. ) ]
Dit heb ik ook meegemaakt in relaties. Ik herken die zelftwijfel en dat je je afvraagt of dit wel narcisme/borderline is. Vraag jij je daarmee ook stiekem af in hoeverre het fair is om dit over hem te zeggen en dat je twijfelt dat niet hij maar jijzelf degene bent die heeft gemaakt dat de relatie tussen jullie niet werkte?quote:
Het doet er eigenlijk helemaal niet toe of hij nou wel of niet narcistisch is. Wat ik sowieso wel uit jouw verhaal op kan maken, is dat jij degene was die zich vooral schikte naar zijn behoeftes, maar andersom hield hij geen rekening met jou. Of hij nou een trauma heeft of niet; in een gezonde relatie proberen beide partijen verantwoording te dragen voor de dingen die ze doen. Fouten maakt iedereen weleens en het komt weleens voor dat er ruzie tussen de partners ontstaat. Maar in een gezonde relatie wordt dat uiteindelijk bijgelegd en doen beide partners hun best voor de ander.
Het beste is dat je zo'n ex uiteindelijk helemaal los kan laten. Dat je ook geen wrok meer voelt voor wat hij je heeft geflikt - hij is dan gewoon uit jouw leven. Dat is natuurlijk erg moeilijk in het begin, maar zolang je dit voor ogen houdt en je best blijft doen aandacht te geven aan mensen die iets constructiefs voor jou kunnen betekenen, dan kom je uiteindelijk over hem heen. Jij bent dan degene die niet de zwakkeling is. Hij daarentegen zal met zijn gedrag zeer waarschijnlijk niet in staat zijn om een gelukkig leven op te bouwen ... but why should you even care about that? Hij is weg en je hebt daarmee weer mogelijkheden om leuke vrienden en een leuke relatie aan te kunnen gaan.
Ik heb geen contact meer met hem. Godzijdank wil hij omdat hij ruzie met mij heeft ook mijn moeder financieel niet meer helpen. (Mijn ouders zijn bijna 30 jaar geleden gescheiden, maar hij bleef het geld van mijn moeder beheren. Hij krijgt daarvoor heel veel lof. Nota bene de familie van mijn moeder zegt daarover: "Goh, ik ken maar weinig mensen die het net zo goed als hij heeft geregeld voor hun ex-partner. Dat is echt heel erg in hem te prijzen!" Mijn moeder kon hem niet loslaten en dat was precies zijn reden om er op die manier misbruik van te maken.quote:
[..]
Ik zou hem uit je leven bannen en je eigen familie creeren , bijvoorbeeld met vrienden.
Jammer voor hem is mijn moeder niet overstuur geworden toen hij haar zei dat hij voortaan niet meer haar belastingaangifte wilt doen, want ze is zo kordaat geweest om aan een vriend van haar te vragen of hij haar daarmee wilt helpen.
Heftig. Vervelend dat het nu weer zo slecht met je gaat. Misschien raar, maar zou je ook kunnen proberen medelijden op te brengen voor je vader? Dat bedoel ik niet als verwijt naar jou maar als manier om ermee om te gaan die je eigen ontwikkeling minder erg in de weg staat dan boosheid. Ik bedoel niet medelijden in financiele zin want daarin heeft je vader het duidelijk beter dan jij maar meer in de zin van relaties onderhouden enz want hoe zeer hij misschien oppervlakkige relaties in stand kan houden 1 van de belangrijkste is verpest dus dat zouden voor heel veel mensen een heleboel oppervlakkige waarschijnlijk niet compenseren. Zelfs als die andere mensen jou helemaal de schuld zouden geven van die verbroken relatie, dan wordt het daarmee nog niet ineens goed ofzo. Het contact is al verbroken. Wat misschien kan helpen is dat je een e-mail schrijft in word ofzo of in gedachten waarin je je vader helemaal afzeikt totdat je alle haatdragende gedachten die je maar over hem hebt eruit hebt. Net zolang totdat je denkt van nu weet ik niks meer op te noemen zonder in herhaling te vallen. Misschien is het belangrijk om dat punt voor jezelf te bereiken. Of helpen deze posts op dit forum daarvoor ook al? Want je vader komt inderdaad uit je post wel over als een triest manipulatief mannetje die weinig moeite voor jou gedaan heeft maar toch gemakzuchtig hoopt mee te kunnen liften op het feit dat velen er automatisch van uit zullen gaan dat hij alles goed bedoelt terwijl hij je nota bene in plaats van zelfvertrouwen een minderwaardigheidscomplex heeft aangeleerd waar je nog lang last van kunt hebben, kortom een waardeloze sukkel. De mensen die zo’n dom egoistisch persoon gelijk geven begrijpen er niets van en ze hebben het niet bij het rechte eind al maken ze zichzelf dat zo graag wijs omdat dat minder vervelend is. Misschien dat ze zelf echt geloven dat ze goed bezig zijn in hun emotioneel oppervlakkige wereld. Maar voor zijn gezin, als man en vader stelde hij weinig voor.quote:
Dit is heel herkenbaar. Ik heb een vader die dit tot op de dag van vandaag doet.
De dingen op zich die gebeurd zijn, vind ik niet het ergste. Als hij een hekel aan mij heeft en vindt dat ik hem als zoon teleurgesteld heb, dan had ik liever gehad dat hij dat gewoon toegeeft en dan elke keer zegt dat ik een waardeloze klootzak ben. Maar hij zegt "Nee hoor, dat vind ik helemaal niet. Dat verbeeld jij je maar. Dat kan ik je misschien niet eens kwalijk nemen, want je hebt nou eenmaal een negatief karakter en daar kan je ook niks aan doen. Tja ... ik begrijp dat eerlijk gezegd niet, want ik zit heel anders in elkaar. Ik ben juist iemand die heel positief in het leven staat!"
Ik ben tijdens mijn jeugd emotioneel heel erg verwaarloosd. Mijn moeder heeft het altijd oprecht goed bedoeld, maar zij heeft autisme dus ze kan zich moeilijk inleven en ze snapt het vaak niet. Ik ben gewend dat mensen of helemaal niet naar mij luisteren of de dingen die ik zeg horen zoals hen dat het beste uitkomt. In mijn jeugd was ik degene die aangezien werd voor autistisch. Het werd niet getest, maar omdat ik mij nogal vaak terugtrok, werd door heel veel mensen die conclusie getrokken. Dat ik me terugtrok omdat ik mij ontzettend ongelukkig en een minderwaardige paria voelde, dat kwam niet in mensen op. Ik was degene die mensen raar vonden. Mijn ouders lijken op het eerste gezicht normaal. Ik blijk wel ADHD te hebben. Ik weet precies hoe alles in elkaar zit, waardoor de problemen ontstaan en wat ik zou kunnen doen om die problemen op te lossen. Maar het daadwerkelijk doen kost mij zo ontzettend veel moeite. Ik snap inmiddels waarom ik vroeger ook helemaal niet druk was: ik hou heel erg de rem op mijn spontaniteit en positieve emoties, want als ik dat vroeger niet deed dan kon ik mezelf in mijn impulsiviteit belachelijk maken en werd ik weer uitgelachen en afgewezen.
Mijn hele persoonlijke ontwikkeling ging tijdens mijn jeugd naar de klote. Ik ging wel zelf hulp zoeken. Voordat ik de diagnose ADHD kreeg, werd ik behandeld voor borderline. Ook die diagnose maakt dat ik door behandelaars weinig serieus genomen werd. Als ik vertelde dat ik denk dat mijn vader een narcist is, dan ging men er vanuit dat ik dit denk omdat ik borderline heb en het allemaal extremer maak dan het is. Veel mensen nemen aan dat mijn vader zijn gevoelens moeilijk kan tonen en dat ik niet in zie dat hij het allemaal wel goed bedoelt. En voor hem weer aanleiding om tegen anderen te vertellen dat hij het zo moeilijk heeft dat ik psychische problemen heb en dat hij zich zo machteloos voelt omdat hij mij niet kan helpen. Hij gelooft het waarschijnlijk zelf ook. Maar het hield in dat hij heel zelden vanuit zichzelf contact opnam en verder ook helemaal geen belangstelling toonde. Ik kreeg alleen maar kritiek en hij is het altijd met mij oneens. Altijd weet hij bij mij het gevoel op te roepen dat ik ontzettend slecht ben en het eigenlijk niet verdien dat hij met mij omgaat en dat ik ontzettend blij moet zijn dat hij zo'n relaxed en sociaal persoon is. Hij lijkt in eerste instantie bescheiden, maar dat is juist een schijnvertoning om daarmee aandacht en sympathie af te dwingen. En dat lukt hem erg goed, want zelfs de mensen die eigenlijk wel doorhebben hoe hij werkelijk in elkaar zit, verdedigen hem. Hij heeft geld en verstand van financiën, dus natuurlijk staan mensen dan aan zijn kant en wordt er van mij verwacht dat ik maar met hem leer omgaan.
Het gaat de laatste tijd eigenlijk heel erg klote met me. Eigenlijk heb ik hulp nodig, maar ik trek het niet meer dat behandelaars niet eens naar me willen luisteren en mij dan maar gaan opdringen dat ik mezelf een ander gedachten-patroon moet aanleren. Ik weiger voortaan ook om naar dat soort onzin te luisteren. Als ik mij klote voel en negatieve gedachten heb, dan is het vooral zinnig om te achterhalen waarom die gedachten in mijn hoofd komen. Maar blijkbaar vinden ze dat teveel moeite om erover na te denken. Er wordt een diagnose gesteld, dan moet ik een bepaalde therapie volgen. Of het aansluit bij mijn situatie, daar wordt niet eens bij stil gestaan. En als ik na mijn therapie nog steeds problemen heb, dan vinden ze dat het mijn eigen schuld is omdat ik volgens hen niet wil toepassen wat ik heb geleerd.
Als het mij lukt om mijn leven meer op de rit te krijgen en het financieel ook beter kan krijgen, dan wil ik graag emigreren. Ik heb niemand hier, dus ik ben verder ook niemand iets verplicht.
Wat zijn je concrete doelen precies die niet lukken? Dus wat je nodig hebt om je doel van emigreren te bereiken? Slaap je voldoende? Eet je gezond? Lukt het sporten nog steeds?
99% van Fok, hij zou hier z’n soulmates vindenquote:dan had ik liever gehad dat hij dat gewoon toegeeft en dan elke keer zegt dat ik een waardeloze klootzak ben. Maar hij zegt "Nee hoor, dat vind ik helemaal niet. Dat verbeeld jij je maar. Dat kan ik je misschien niet eens kwalijk nemen, want je hebt nou eenmaal een negatief karakter en daar kan je ook niks aan doen. Tja ... ik begrijp dat eerlijk gezegd niet, want ik zit heel anders in elkaar. Ik ben juist iemand die heel positief in het leven staat!"
[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 08-12-2020 01:10:11 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Shit, was een andere bloem ....quote:
Is een narcist dan niet iemand die altijd een narcist draagt? Kende er vroeger ook zo een. Die manipuleerde trouwens ook de boel, maar was zover ik weet niet agressief. Hij voer er overigens niet slecht bij.
Weet echt niets van de natuur en zo.
Sorry voor het misverstand
Mijn bijdrage aan dit forum is ter lering en ter vermaak.
Laat je niet gek maken, en maak vooral jezelf niet gek
Count your blessings . LeesFoknl a.k.a.vrouwen(f)luisteraar!
Wat gij wilt dat U geschiedt, doet dat ook een ander!
Laat je niet gek maken, en maak vooral jezelf niet gek
Count your blessings . LeesFoknl a.k.a.vrouwen(f)luisteraar!
Wat gij wilt dat U geschiedt, doet dat ook een ander!
Dat klopt, alleen ervaar ik het niet als een kwestie van ontleden maar als integriteit.quote:Op maandag 7 december 2020 17:39 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Van hoe ik jou meemaak op dit forum sluit ik niet uit dat jij die weerstand bij mensen oproept. Dat mensen helemaal niet door jou ontleed willen worden.
Ik heb een goed contact met mensen als ze ook de absurditeit zien van dingen, het streberige in onze maatschappij, om zichzelf kunnen lachen en hun ego shit niet zo serieus nemen. Als ze dat wel doen kan ik er weinig mee en vind ik het al snel narcistisch/defensief overkomen als je over bepaalde onderwerpen wil praten.
Als ik dat bespeur kan ik wel drammerig en vervelend worden ja.
Is ook vanwege een soort onmacht dat iemand om wie je geeft als medemens, die talenten heeft, ervoor lijkt te kiezen om een slaaf te zijn van starre overtuigingen die hem/haar onvrij maken, maar wel loopt te klagen en steun zoekt. Dat triggert me om samen naar oplossingen te willen zoeken en dan wil ik dat alle bullshit weggaat en iemand echt voluit gaat leven.
Maarja ik kan dat nu wel iets beter naast me neerleggen, mensen willen vaak gewoon klagen en een luisterend oor zonder dat er iets gaat veranderen of ze zijn daar nog niet aan toe. Dat snapte ik eerst niet, ik verwacht dat iedereen die ik ken bereid is om zich in een afgrond te storten en herboren te worden om hun volle potentie te benutten. Dan hou je idd weinig vrienden over.
[ Bericht 29% gewijzigd door -marz- op 08-12-2020 12:06:47 ]
What's the name of the game?
Puzzie
C'est La Fucking Vie
Te ontfutselen nog welquote:
[..]
Nou, hier op dit forum ontleden ze er ook machtswellustig op los. geeft blijkbaar een prettig gevoel om mensen persoonlijke en gevoelige info te ontfutselen om deze persoonlijke informatie vervolgens slechts te gebruiken voor de meest algemeen mogelijke adviezen.
Wat een bullshit
My age is very
Inappropriate
for my behavior
Inappropriate
for my behavior
Wat een onzin. Ik werk in het onderwijs bij een instelling van meer dan duizend medewerkers en al met aardig wat verschillende types collega's gewerkt en werkelijk geen één die als ware narcist geclassificeerd kan worden. Ik denk dat jij je definitie van narcist eerst maar eens bij moet stellen voordat je dit soort ongefundeerde uitspraken doet.quote:
[..]
In het onderwijs zitten er veel,omdat ze op hun borst kunnen kloppen dat ze wat goeds doen. Vaak geven ze al jaren geen les meer.
Dat er veel mensen werken die zichzelf erg nuttig en belangrijk vinden en dat er veel managers zitten die doen alsof ze verstand hebben van onderwijs, terwijl beide types dat absoluut niet zijn tot soms het kansloze aan toe (want dat zijn er inderdaad veel in het onderwijs), wil ik je wel gelijk in geven. Dat zijn echter zeker geen narcisten.
[/butthurt-mode off]
Om heel eerlijk te zijn, vind ik juist de manier hoe jij reageert een wat narcistisch karakter hebben. Daarmee wil ik overigens niet beweren dat je een narcist bent en ik post dit ook niet om jou af te willen zeiken.quote:
[..]
Dat klopt, alleen ervaar ik het niet als een kwestie van ontleden maar als integriteit.
Ik heb een goed contact met mensen als ze ook de absurditeit zien van dingen, het streberige in onze maatschappij, om zichzelf kunnen lachen en hun ego shit niet zo serieus nemen. Als ze dat wel doen kan ik er weinig mee en vind ik het al snel narcistisch/defensief overkomen als je over bepaalde onderwerpen wil praten.
Als ik dat bespeur kan ik wel drammerig en vervelend worden ja.
Is ook vanwege een soort onmacht dat iemand om wie je geeft als medemens, die talenten heeft, ervoor lijkt te kiezen om een slaaf te zijn van starre overtuigingen die hem/haar onvrij maken, maar wel loopt te klagen en steun zoekt. Dat triggert me om samen naar oplossingen te willen zoeken en dan wil ik dat alle bullshit weggaat en iemand echt voluit gaat leven.
Maarja ik kan dat nu wel iets beter naast me neerleggen, mensen willen vaak gewoon klagen en een luisterend oor zonder dat er iets gaat veranderen of ze zijn daar nog niet aan toe. Dat snapte ik eerst niet, ik verwacht dat iedereen die ik ken bereid is om zich in een afgrond te storten en herboren te worden om hun volle potentie te benutten. Dan hou je idd weinig vrienden over.
Je zal altijd in jouw leven mensen blijven tegenkomen die dingen zeggen waarmee je het niet eens bent. En het is jouw goed recht om jouw eigen mening te hebben en die uit te kunnen spreken. Net zo goed als dat anderen het recht hebben hun mening uit te spreken.
Het komt op mij over dat je bij voorbaat concludeert dat iemand geen gelijk heeft als hij iets zegt waar jij het niet mee eens bent en je oordeelt daarmee snel dat iemand dom is.
Vrijwel iedereen gaat er trouwens in eerste instantie dat hij gelijk heeft. Maar als je zoiets denkt, wil dat nog niet persé betekenen dat het zo is. Als je heel vaak hoort dat andere mensen een andere mening hebben dan jij, dan betekent het niet persé dat je daarmee ongelijk hebt en dat je dan maar hetzelfde moet denken en zeggen dan anderen. Maar je zou je dan wel kunnen afvragen waarom ze de mening hebben waarin jij je niet kan vinden. Concluderen dat ze gewoon dom zijn, is niet realistisch, want mensen met een gemiddeld IQ zijn niet dom. Je komt er eigenlijk alleen achter door er met hen over te praten en nieuwsgierig te zijn waarom ze die mening hebben. Dat betekent sowieso dat je meer begrip voor hen kan opbrengen. En jouw eigen mening kan daardoor extra bevestigd worden ... of je komt erachter dat je iets over het hoofd gezien hebt en dat jij jouw mening moet bijstellen. Je wordt er hoe dan ook wijzer door. Als nou zou blijken dat jouw gedachten voorheen niet klopten, dan is dat helemaal niet erg, want net als ieder ander mens blijf je nieuwe inzichten opdoen.
Je weet wel één ding zeker: als je continu de neiging hebt om andere mensen erop te wijzen dat ze ongelijk hebben, dan maak je je daarmee niet populair. Niemand houdt ervan dat anderen hen er continu op wijzen dat ze het niet goed doen of ongelijk hebben. Je krijgt daarmee alleen maar strijd en het uiteindelijke gevolg is dat jij je daardoor eenzaam en klote zal voelen. Want of je gelijk hebt of niet: je krijgt daarmee wel het idee dat de meeste mensen jou niet aardig genoeg vinden om met jou om te willen gaan.
Hoe komt IQ in dit verhaal om de hoek kijken eigenlijk?quote:
[..]
Om heel eerlijk te zijn, vind ik juist de manier hoe jij reageert een wat narcistisch karakter hebben. Daarmee wil ik overigens niet beweren dat je een narcist bent en ik post dit ook niet om jou af te willen zeiken.
Je zal altijd in jouw leven mensen blijven tegenkomen die dingen zeggen waarmee je het niet eens bent. En het is jouw goed recht om jouw eigen mening te hebben en die uit te kunnen spreken. Net zo goed als dat anderen het recht hebben hun mening uit te spreken.
Het komt op mij over dat je bij voorbaat concludeert dat iemand geen gelijk heeft als hij iets zegt waar jij het niet mee eens bent en je oordeelt daarmee snel dat iemand dom is.
Vrijwel iedereen gaat er trouwens in eerste instantie dat hij gelijk heeft. Maar als je zoiets denkt, wil dat nog niet persé betekenen dat het zo is. Als je heel vaak hoort dat andere mensen een andere mening hebben dan jij, dan betekent het niet persé dat je daarmee ongelijk hebt en dat je dan maar hetzelfde moet denken en zeggen dan anderen. Maar je zou je dan wel kunnen afvragen waarom ze de mening hebben waarin jij je niet kan vinden. Concluderen dat ze gewoon dom zijn, is niet realistisch, want mensen met een gemiddeld IQ zijn niet dom. Je komt er eigenlijk alleen achter door er met hen over te praten en nieuwsgierig te zijn waarom ze die mening hebben. Dat betekent sowieso dat je meer begrip voor hen kan opbrengen. En jouw eigen mening kan daardoor extra bevestigd worden ... of je komt erachter dat je iets over het hoofd gezien hebt en dat jij jouw mening moet bijstellen. Je wordt er hoe dan ook wijzer door. Als nou zou blijken dat jouw gedachten voorheen niet klopten, dan is dat helemaal niet erg, want net als ieder ander mens blijf je nieuwe inzichten opdoen.
Je weet wel één ding zeker: als je continu de neiging hebt om andere mensen erop te wijzen dat ze ongelijk hebben, dan maak je je daarmee niet populair. Niemand houdt ervan dat anderen hen er continu op wijzen dat ze het niet goed doen of ongelijk hebben. Je krijgt daarmee alleen maar strijd en het uiteindelijke gevolg is dat jij je daardoor eenzaam en klote zal voelen. Want of je gelijk hebt of niet: je krijgt daarmee wel het idee dat de meeste mensen jou niet aardig genoeg vinden om met jou om te willen gaan.
Qua eenzaamheid, ik ervaar het juist andersom sinds ik alles afkap wat ik als niet integer gedrag ervaar. Dat het me veel minder eenzaam maakt als ik absoluut trouw ben aan mezelf. Ook al heb ik dan helemaal geen vrienden en familie meer. Gek genoeg heb ik sinds dat besluit juist betere vriendschappen dan ooit.
En er zijn ook meer mensen die mij openlijk heel kut vinden dan ooit. En zo hoort het ook, niet iedereen past bij iedereen dus waarom zou ik me aanpassen aan mensen die toch niet bij me passen.
Het gaat me overigens niet om meningen of gelijk hebben of intelligent zijn. Juist niet, zou ik bijna zeggen want veel mensen die voor slim moeten doorgaan vind ik juist heel star.
Het gaat mij eerder om gevoelens, je ervaringen kunnen delen met iemand, ook als die oncomfortabel zijn in het licht van wat wij als normaal bestempelen, of als ze eng zijn. Over consistent zijn en integriteit, ook als dat niet uitkomt in de wereld die je voor jezelf bedacht had.
Daar ben ik vrienden aan kwijtgeraakt, die zijn verdwenen in verslaving en slechte relaties omdat ze zo bang zijn om iets te verliezen, ook al blijkt aan alle kanten dat het al lang niet meer past. Ik wil dat niet voor mezelf en daarom klapte zo'n vriendschap, omdat diegene mij daardoor bedreigend vindt en mij dus veroordeelt.
Integriteit betekent voor mij trouw zijn aan je innerlijke waarden en daarin geen concessies doen. Overwegen dat er nog een andere werkelijkheid mogelijk is buiten die van jezelf.
Mensen die intens druk zijn met angst vermijden hebben ook helemaal geen ruimte voor anderen in hun leven, maar die zijn vaak juist druk met allerlei vriendschappen onderhouden. Ik ben daar op afgeknapt omdat ik steeds dacht dat er iets van groei of transformatie zou plaatsvinden in die vriendschap maar dat is vaak niet.
What's the name of the game?
Maargoed ik vind het dus integer om iemand erop te wijzen als hij/zij volgens mij op een dood spoor zit, als ik dat op een logische manier kan onderbouwen.
Als iemand continu klaagt over hetzelfde, dan wil ik wel luisteren en het gevoel ruimte geven en dat iemand zich daardoor beter voelt. Maar op den duur wil ik ook constructief daarover praten en naar mogelijkheden kijken, vooral als iemand destructief bezig is.
Als ik geen gelijk heb en het is helemaal niet destructief, is dat alleen maar mooi, misschien zit er wel een masterplan achter het geheel en dan kunnen we het daar over hebben.
Maar als diegene volop in de afweer gaat en met allerlei projecties aan komt zetten, dan ben ik er wel klaar mee.
Misschien ben ik juist niet integer door dit aan te kaarten, is dat wat je zegt @PabstBlueRibbon ?
Ik verwacht zelf wel ook van een vriend of zakenpartner dat hij/zij dit bij mij doet, anders voel ik me soort van genaaid agz je zelf altijd blinde vlekken hebt.
Bijvoorbeeld gisteren nog had ik een persoonlijke mail getypt die ik zelf wel stoer vond, maar ik wou het toch ff checken en dan zegt diegene "ik zou het niet doen." Logisch onderbouwd ook. Dat vind ik integer, daar heb je wat aan.
Ik ken dus ook veel mensen die dan zouden zeggen "Ja, is goed toch, is jouw mailtje, doe lekker wat voor jou goed voelt", lekker algemene validatie want dat is wat we met elkaar doen en zo vermijden we elke mogelijke spanning of conflict. Maar je hebt er niks aan. En het is niet integer want ik weet nu niet wat je voelt en vindt bij die mail.
[ Bericht 11% gewijzigd door -marz- op 08-12-2020 15:38:20 ]
Als iemand continu klaagt over hetzelfde, dan wil ik wel luisteren en het gevoel ruimte geven en dat iemand zich daardoor beter voelt. Maar op den duur wil ik ook constructief daarover praten en naar mogelijkheden kijken, vooral als iemand destructief bezig is.
Als ik geen gelijk heb en het is helemaal niet destructief, is dat alleen maar mooi, misschien zit er wel een masterplan achter het geheel en dan kunnen we het daar over hebben.
Maar als diegene volop in de afweer gaat en met allerlei projecties aan komt zetten, dan ben ik er wel klaar mee.
Misschien ben ik juist niet integer door dit aan te kaarten, is dat wat je zegt @PabstBlueRibbon ?
Ik verwacht zelf wel ook van een vriend of zakenpartner dat hij/zij dit bij mij doet, anders voel ik me soort van genaaid agz je zelf altijd blinde vlekken hebt.
Bijvoorbeeld gisteren nog had ik een persoonlijke mail getypt die ik zelf wel stoer vond, maar ik wou het toch ff checken en dan zegt diegene "ik zou het niet doen." Logisch onderbouwd ook. Dat vind ik integer, daar heb je wat aan.
Ik ken dus ook veel mensen die dan zouden zeggen "Ja, is goed toch, is jouw mailtje, doe lekker wat voor jou goed voelt", lekker algemene validatie want dat is wat we met elkaar doen en zo vermijden we elke mogelijke spanning of conflict. Maar je hebt er niks aan. En het is niet integer want ik weet nu niet wat je voelt en vindt bij die mail.
[ Bericht 11% gewijzigd door -marz- op 08-12-2020 15:38:20 ]
What's the name of the game?
Je openingspost komt over alsof je zelf de narcist bent of er zelf een bent geworden. Of ben je juist die autist?quote:
Ik heb in mijn leven meerdere ervaringen gehad met narcisten. En dan bedoel ik niet de gemiddelde hork,maar types die alle karaktertrekken hebben waaronder manipulatief gedrag, gaslighting, grandiositeitsgedachten en meer van zulks. Volgens mijn therapeut hebben autisten sneller problemen met dit type mens omdat wij botter zijn en sneller zeggen wat we vinden. Aan de andere kant hebben wij minder snel door als iemand spelletjes speelt, al merk ik wel dat ik vrij snel een 'dit klopt niet' gevoel heb.
Wie heeft hier ook ervaringen met narcisten en hoe ga jij met ze om? Heb je ze kunnen afschudden of zit je er aan vast doordat het familie is?
Autisten zeggen namelijk juist niet snel wat ze zelf denken.
Eens. Het komt vooral over als kijk mij eens geweldig zijn, ik heb zogenaamd een probleem maar ik weet toch alles beter.quote:
Je openingspost komt over alsof je zelf de narcist bent of er zelf een bent geworden. Of ben je juist die autist?
Autisten zeggen namelijk juist niet snel wat ze zelf denken.
Jammer, want ts doet wel echt goed werk en heeft het beste voor met haar leerlingen afgaande op wat ze verder schrijft.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Autisten zijn er in tig soorten.quote:
[..]
Je openingspost komt over alsof je zelf de narcist bent of er zelf een bent geworden. Of ben je juist die autist?
Autisten zeggen namelijk juist niet snel wat ze zelf denken.
Noem alle soorten eens op dan?quote:
Autisten zijn er in tig soorten.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Precies dat lijkt juist op narcistisme. In een ander draadje zegt ze dat ze snel aangeeft waar ze het met haar leiding niet mee eens is. Autisten durven zulke dingen dus niet. Die zijn daar te introvert voor. Hmmm 🤔quote:
[..]
Eens. Het komt vooral over als kijk mij eens geweldig zijn, ik heb zogenaamd een probleem maar ik weet toch alles beter.
Jammer, want ts doet wel echt goed werk en heeft het beste voor met haar leerlingen afgaande op wat ze verder schrijft.
Ben jij een psychiater/psycholoog dan? Alleen die kunnen dat toch bepalen? Ook al komen ze vaak over alsof ze het zelf ook niet weten, en dat hen ook vrij weinig interesseertquote:
Precies dat lijkt juist op narcistisme. In een ander draadje zegt ze dat ze snel aangeeft waar ze het met haar leiding niet mee eens is. Autisten durven zulke dingen dus niet. Die zijn daar te introvert voor. Hmmm 🤔
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Het is niet voor niets een spectrum toch, kan je alles wat onaangepast en sensitief is wel op kwijt.
Het valt me wel op dat het woord "neurotypisch" steeds meer voorbij komt in de media en dat autisme en ADHD steeds meer gevierd wordt als zijnde "anders, maar ook wel heel vet en nuttig."
Misschien een idee dat dan de autisten zodra zij in de meerderheid zijn, de neurotypische mens, dat zullen wel al die narcisten zijn waarschijnlijk, kunnen gaan diagnosticeren als zijnde ergens in het neurotypisch spectrum.
Ik denk dat dat in 2025 al lang en breed aan de hand is eigenlijk.
Het valt me wel op dat het woord "neurotypisch" steeds meer voorbij komt in de media en dat autisme en ADHD steeds meer gevierd wordt als zijnde "anders, maar ook wel heel vet en nuttig."
Misschien een idee dat dan de autisten zodra zij in de meerderheid zijn, de neurotypische mens, dat zullen wel al die narcisten zijn waarschijnlijk, kunnen gaan diagnosticeren als zijnde ergens in het neurotypisch spectrum.
Ik denk dat dat in 2025 al lang en breed aan de hand is eigenlijk.
What's the name of the game?
Ik spreek uit ervaring (zeg maar). En ik heb vrienden gehad. Die erg introvert en autistisch zijn.quote:
[..]
Ben jij een psychiater/psycholoog dan? Alleen die kunnen dat toch bepalen? Ook al komen ze vaak over alsof ze het zelf ook niet weten, en dat hen ook vrij weinig interesseert
[ Bericht 5% gewijzigd door MisterWendel op 08-12-2020 19:34:52 ]
Oke, je hebt dus introverte en extraverte autisten volgens jou. Bedankt voor het melden van je eigen subcatagorie. Nog meer soorten of was dat het? En wat is dan hun overeenkomst?quote:
Oke vandaar bedankt voor de toelichtingquote:
Ik spreek uit ervaring (zeg maar). En ik heb vrienden gehad. Die erg introvert en autistisch zijn.
Dat is toch al heel lang zo? Er is meer waardering voor bijvoorbeeld autisten of adhd’ers met hoog iq dan neurotypische mensen met laag iq. Bij deze eerste categorie mensen is al het onaangepaste gedrag bijzonder en speciaal ach ze kunnen er niks aan doen is hun stoornis en bij de tweede categorie mensen is het verachtelijk.quote:
Het is niet voor niets een spectrum toch, kan je alles wat onaangepast en sensitief is wel op kwijt.
Het valt me wel op dat het woord "neurotypisch" steeds meer voorbij komt in de media en dat autisme en ADHD steeds meer gevierd wordt als zijnde "anders, maar ook wel heel vet en nuttig."
Misschien een idee dat dan de autisten zodra zij in de meerderheid zijn, de neurotypische mens, dat zullen wel al die narcisten zijn waarschijnlijk, kunnen gaan diagnosticeren als zijnde ergens in het neurotypisch spectrum.
Ik denk dat dat in 2025 al lang en breed aan de hand is eigenlijk.
[ Bericht 20% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 08-12-2020 20:16:38 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
|
|
