Draai hier alle platen in je platenkast #22 (Barbarian)

quote:

Op vrijdag 15 januari 2021 11:57 schreef Bosbeetle het volgende:
Update: ik heb weer een vloer nu nog behang en dan ga ik weer richting het afmaken van het spelen van al mijn cds

Tijdens het behangen cd's draaien!

Je wist niet dat het kon?

quote:

Op vrijdag 15 januari 2021 17:25 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Dat zou kunnen als mn cd's niet ingepakt waren

Dan pak je ze uit!
Hoe moeilijk kan het zijn? Sjongejonge, verzin zelf ook eens iets. En je had ondertussen al lang je kamer behangen kunnen hebben, dus wat klets je, l*l de b*hang*r. Moet ik hier dan alles alleen doen? Vort, ga cd's draaien, hop hop!

quote:

Op vrijdag 15 januari 2021 20:25 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

ik kan al twee maand niet in mijn huis slapen, maar sorry dat ik een update gaf.

Ps. Ik behang niet zelf dat doet het schadebedrijf en behang kopen in een lockdown gaat ook nog eens een stuk minder snel.

Allemensen, wat een gedoe, zeg. Balen.
Enig idee hoe lang het gaat duren?

Ik zat wat te zieken, omdat het soms lijkt of ik de enige ben die hier nog wat draait...

bazbo cd0766: The Flower Kings - Desolation Rose



Een jaar later zijn The Flower Kings weer van de partij met een nieuw album. Ik kocht het op 29 oktober 2013 toen het uitkwam. De plaat is een geweldig werkstuk. Het begint gewoon met zo'n typisch FK-stuk Tower One waarin weer alles zit wat de band kenmerkt: afwisselende delen, complexe structuur, toch enorm melodieus, sterke samenzang, de rockuithalen van zanger Hasse Fröberg, het gouden toetsenspel van Tomas Bodin en de indrukwekkende gitaarpartijen van Roine Stolt. Felix Lehmann zorgt voor de levendige drumervaring. Stolt levert weer het leeuwendeel van de composities aan, al doen ook Bodin en Reingold een duit in de dikke zak. Er staan veel mooie en herkenbaar TFK-materiaal op. Als je het album verder beluistert, valt niet alleen op dat er weer meer kortere stukken op staan, maar ook dat er een soort rode draad is: bepaalde melodieën en tekstfragmenten komen her en der terug. Natuurlijk verscheen het album ook in een soort Limited Edition met een bonus-cd, waarop nog weer eens acht stukken staan die nauwelijks onder doen voor het sterke materiaal van de reguliere plaat. Gaaf, weer.







[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 16-01-2021 15:46:43 ]

bazbo cd0767: Roine Stolt's The Flower King - Manifesto Of An Alchemist



Na 2013 wordt het opnieuw stil rondom de bloemenkoningen. Hasse Fröberg en Jonas Reingold gaan verder met hun eigen bands. Tomas Bodin verdwijnt uit beeld, al doet hij in Zweden veel werk voor theaters en balletgroepen. Roine Stolt toert met Steve Hackett (als bassist!), maakt een plaat met zijn jeugdheld Jon Anderson (zie aldaar, een maand of tien geleden) en vormt een band The Sea Within met Daniel Gildenlow, Jonas Reingold, Tom Brislin en Marco Minnemann. En dan plots eind 2018 verschijnt dit album Manifesto Of An Alchemist onder de bizarre naam Roine Stolt's The Flower King. Ik koop het op 26 november 2018. Wat staat erop? Nou, Flower Kingsmuziek! Zij het dat Stolt dit keer alle touwtjes in handen heeft. Hij heeft alle stukken van voor naar achteren geschreven, doet de leadzang, speelt gitaar en toetsen en heeft de plaat geproduceerd. In de begeleidingsband zitten Jonas Reingold, Hasse Fröberg en Marco Minnemann. Gastbijdragen zijn er ook: broer Michael Stolt, Rob Townsend (van Steve Hackett's band), N ad Sylvan (ook van Steve Hackett's band) en ene Zack Kamins, de Amerikaanse toetsenist van An Endless Sporadic (zie aldaar, een maand of tien geleden). Na een kort intro volgt het stuk Lost America en het moge duidelijk zijn: Stolt is niet langer de lieflijke hippie, maar bijt fel van zich af over alles wat hem niet zint en dat is veel. Er volgen dan nog acht stukken in de allerbeste retroprogtraditie die ik van meneer Stolt en zijn bloemenkoningsband ken. Instrumentaal en vocaal (Stolt deed altijd al veel leadzang bij TFK) gezien is dit gewoon een puike Flower Kingsplaat. Ik heb getwijfeld of ik hem bij het solowerk van Stolt moest parkeren, maar gezien het geluid, de samenstelling van de band en de naam van de artiest leek het me het meest logisch dat hij thuishoort in het rijtje van The Flower Kings. Goede plaat!

bazbo cd0768: The Flower Kings - Waiting For Miracles



Op 22 juni 2019 ben ik in het Openluchttheater van Valkenburg. Tijdens het Midsummer Prog Festival treden The Flower Kings op en ik heb er zeer naar uitgekeken. In ruim anderhalf uur tijd speelt de band slechts vijf stukken, allemaal oud werk, waaronder There Is More To This World, een fenomenale The Truth Will Set You Free en de vijfentwintig minuten durende toegift Stardust We Are. Op drums zit Italiaan Mirko DeMaio en op toetsen horen we Zack Kamins. Jonas Reingold en Hasse Fröberg zijn van de partij en meneer Roine Stolt is de rust zelve, ondanks allerlei haperende apparatuur. Geweldig optreden. Ik ben dik tevreden. Ook leuk wordt het op 11 november 2019 als dit album Waiting For Miracles verschijnt. In de bezetting met DeMaio en Kamins. Na een kort intro House Of Cards knalt gelijk Black Flag erin, zo'n typisch TFKnummer met allerlei wendingen, pakkende zang, lyrische gitaarlijnen en onnavolgbaar toetsenwerk. Miracles For America is misschien nog wel sterker en de band weet het hoge niveau de hele plaat vol te houden. Alle composities zijn van de hand van Stolt, op eentje na die Kamins heeft ingebracht. Ik heb de Limited Edition met een bonusschijf waarop - na een kort instrumentaal intro House Of Cards Reprise nog eens drie mooie nummers en een ultrakort niemendalletje te horen zijn. Op vrijdag 6 december 2019 speelt de band in het Burgerweeshuis in Deventer en vanzelfsprekend ben ik erbij (het voorprogramma van Rikard Sjöblom en iamthemorning was ook veelbelovend). De band klinkt nog beter op elkaar ingespeeld (ik miste de toetsenfratsen van Tomas Bodin slechts deels, vraag me af waarom hij niet meer betrokken is en nergens genoemd staat), het geluid is mooi, Reingold ronkt als vanouds, Fröberg rockt er op los en de absolute meester is de bloemenkoning en monsterhippie Roine Stolt zelf met waanzinnig gitaarwerk. Hij heeft pech: door een val vlak voor de tour heeft hij zijn sleutelbeen gebroken en hij moet het concert zittend spelen, maar aan de kwaliteit van zijn solo's doet het niets af. Mooie plaat ook, dit.

Oh en plank twaalf gedraaid. Nu over naar plank dertien.

bazbo cd0769: The Flower Kings - Islands



De herboren Flower Kings hebben er zin in. Ook al kunnen ze niet allemaal in levenden lijve bijeen zijn (DeMaio zit in Italië, Kamins in de Verenigde Staten), dankzij het internet weet de band tijdens de pandemie een dubbelalbum te produceren dat eind 2020 verschijnt (en ik koop op 2 november 2020). Dit keer dragen alle bandleden bij aan de composities en het resulteert in een gedreven album waarin het oude retroprogvuur weer ongenadig fikt. Het begint gelijk al goed met ouverture Racing With Blinders On en From The Ground. Black Swan is een heuse single, afgelopen week verschenen. Vocale stukken en instrumentaaltjes wisselen elkaar af. Er zijn gastbijdragen van Rob Townsend (van Steve Hackett's band op sax en fluit) en verder valt natuurlijk het hoesontwerp van Roger Dean op. Dit is een waarlijk schitterend album, een van de beste in de toch al grootse c anon die The Flower Kings heet. Tot zover dit bloemenkoningjournaal; we komen later bij u terug als de soloplaten van Roine Stolt aan de beurt zijn, over anderhalf jaar of zo.

bazbo cd0770: Flutatious - Festival



Van deze Britse spacefolkprogband had ik nog nooit gehoord tot ik ergens in 2018 een recensie las van hun toen net verschenen album Festival. Ik beluisterde een paar stukjes op Spotify en op 14 mei 2018 kocht ik het album in een plaatselijke platenwinkel. In bijna een uur tijd komen tien miniatuurtjes voorbij. Denk aan een mix van Mike Oldfield met Ozric Tentacles met een hoofdrol voor viool en - hoe kan het ook anders - fluit. Twee dames op die viool en fluit en daarnaast vier heren op gitaar, bas, toetsen en drums. Schijnt ook echt een festivalband te zijn en dat geloof ik wel. Ik draai het niet vaak, maar deze plaat is alleraardigst.

bazbo cd0771: Flying Colors - Flying Colors



Een supergroep! Ze bestaan nog. In 2012 komt het bericht dat vijf grootheden hun krachten bundelen en een plaat gaan maken. Flying Colors bestaat uit Mike Portnoy (drums, Transatlantic, Liquid Tension Experiment, ex-Dream Theatre, ed), Steve Morse (gitaar, Dixie Dregs, Deep Purple), Neal Morse (toetsen, ex-Spock's Beard, Transatlantic), Dave LaRue (bas, Dixie Dregs) en Casey McPherson (zang, mij op dat moment helemaal onbekend). Doel van de band is om toegankelijke rocksongs te maken en stadions plat te spelen. Hun debuutplaat verschijnt in mei 2012 en ik koop 'm op de twaalfde. Ik vind het geen teleurstelling. Inderdaad staan er redelijk gemakkelijk in het gehoor liggende liederen op, maar als ik goed luister is het minder simpel en blijkt een groot muzikaal vermogen. Het is stevig, het rockt, het blijft altijd melodieus, hier en daar een symfonisch tintje en ik vind het gewoon zeer goed. Alleen afsluiter Infinite Fire kunnen we echt scharen in het vakje 'prog'. De stem van McPherson moet ik wat aan wennen, hij is donker en trekt me in eerste instantie niet zo aan, maar na meermalen beluisteren raak ik eraan gewend. Gelukkig houdt Portnoy zich erg in achter de drums en speelt hij volledig ten dienste van de muziek. Ook Neal Morse speelt een wat bescheiden rol. De bas van LaRue gromt en ronkt; soms jazzy, vaker stevig als de rots in de branding. Echter, Steve Morse is wat mij betreft de sterke troef. Zijn gitaarwerk is smaakvol en overheerst niet, maar als het nodig is giert zijn solo heerlijk de bocht uit. Eigenlijk staat er geen enkel minder lied op en veel van de stukken kan ik al snel keihard meebrullen. Doe ik nu ook weer.







[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 17-01-2021 17:00:31 ]

bazbo cd0772: Flying Colors - Live in Europe



Op 30 september 2012 speelt Flying Colors in 013 in Tilburg. Ik ben erbij. Eerlijk gezegd kwam ik in eerste instantie voor het voorprogramma: Beardfish (zie aldaar, een maand of acht/negen geleden). Maar het hoofdprogramma viel me zeker niet tegen. Het concert startte met de eerste twee stukken van de cd die eerder dat jaar was verschenen en daarna nog eentje. Vervolgens wisselden stukken van de cd en solo-escapades zich af. Niet dat de solomomenten gefreak waren; integendeel! Ieder bandlid had een nummer gekozen van de bands waarin zij eerder hadden gespeeld of nog spelen. Casey McPherson zong een lied van zijn andere band Alpha Rev, Steve Morse en Dave LaRue speelden iets van de Dixie Dregs (Odyssey!), Neal Morse koos een halfzachte ballad van Spock's Beard (June) en Mike Portnoy leidde Repentance (Dream Theatre). Als een soort pauze mag McPherson nog in een echte solospot op hartverscheurende wijze Halleluyah van Leonard Cohen croonen. Totaal overbodig. Heel leuk allemaal, maar ging om de parels van de volledige band. Welnu, we krijgen nagenoeg het complete album te horen en de band bewijst dat het stuk voor stuk parels zijn om live te vertolken. De toegift is het laatste nummer van de plaat: Infinite Fire. Het publiek neemt echter geen genoegen met bijna twee uur muziek en na nog een kwartier komt de band opnieuw terug en speelt dan nog een rommelige maar aanstekelijke versie van Space Truckin' (Deep Purple). Het aardige is: het concert in Tilburg is gefilmd en opnames verschijnen in 2013. Ik heb de dvd en enige tijd later vond ik dat ik de geluidsopnames ook moest hebben en dus kocht ik de dubbelcd op 8 oktober 2014. Het volledige concert staat hierop, met uitzondering van Space Truckin', dat gelukkig wél op de dvd staat (zij het tijdens de aftiteling). Leuk souvenir wel.

bazbo cd0773: Flying Colors - Second Nature



De eerste plaat en tour van Flying Colors was een daverend succes en dus waagden de heren - ondanks hun drukke individuele agenda's - aan een tweede plaat. Die verscheen in 2014 en ik kocht hem op 2 oktober 2014. Dit keer slechts negen composities in meer dan een uur. Het materiaal is wat symfonischer geworden en ik moet zeggen dat ik dat helemaal niet erg vind. Opener Open Up Your Eyes heeft van die typische Neal Morse toetsenriedeltjes, zoals we die ook gewend zijn van Transatlantic en zijn soloplaten (beide met Portnoy in de band, goh). Gelukkig zijn het Steve Morse met zijn oerdegelijke gitaarspel en Dave LaRue met zijn basbasis die de balans houden. De stem van Casey McPherson vind ik nog altijd niet zo goed passen, maar in stukken samenzang met Neal Morse en Portnoy is het zeer gaaf. Mask Machine en Peaceful Harbor zijn de hoogtepunten van de plaat. De lange driedelige afsluiter Cosmic Symphony valt wat tegen, het blijft allemaal niet zo hangen. Had de debuutplaat nog de ene meebruller na de andere; dit is een wat minder toegankelijk werk dat pas na een boel keer beluisteren z'n schoonheid prijs geeft. Doen hoor, dat een boel keer beluisteren!

bazbo cd0774: Flying Colors - Second Flight: Live at the Z7



Na het tweede studioalbum volgt natuurlijk een tweede liveplaat. Waarom ook niet? Omdat het kan en omdat opnemen tegenwoordig best gemakkelijk gaat. In 2015 verschijnt het en ik koop op 16 november 2015 een speciale editie met het concert op twee cd's en daarbij een dvd met daarop ook het hele concert, maar dan gefilmd. Dit keer alleen maar stukken van de twee studioplaten (met uitzondering van Colder Months van McPherson's eerdere band). Het concert opent met Open Up Your Eyes (net als de tweede soloplaat) en daarna wisselt het af. De band is weer in prima vorm en hoe goed het allemaal ook is, heel verrassend is het ook niet. De enige die boven de rest uit stijgt, is meneer Steve Morse omdat hij de gitaarsolo's van wat extra vuur weet te voorzien. Leuk om eens te zien en te horen, om het dan weer voor een tijdje in de kast te zetten.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 19-01-2021 19:39:57 ]

bazbo cd0775: Flying Colors - Third Degree



In 2018 vinden McPherson, Morse, Morse, LaRue en Portnoy gaatjes in hun agenda om opnames te maken voor een nieuw album. Dat nieuwe album verschijnt in 2019 en ik koop hem op 27 oktober van dat jaar, als hij net uit is. Ik kies voor de Limited Edition box set. Welja. Het is een doosje met daarin de cd, een bonuscd, een fotoboekje en twee bierviltjes. Ik drink geen bier (meer). Het album begint stevig met The Loss Inside en daarna volgen nog eens acht sterke stukken, waarbij vooral opvalt dat de kortere vooral neigen naar de eerste plaat: toegankelijk en met pakkende zangmelodieën, die in hoge mate meebrulbaar zijn. Vooral Love Letter is er zo eentje, de samenzang doet erg denken aan die van The Beach Boys. Geronimo is ook zo'n brulhoogtepunt. De wat langere stukken doen wat meer prog aan en daarvan is Crawl een gaaf voorbeeld. De vijf heren spelen weer op de top van hun kunnen, zonder dat het helemaal over de top gaat; alles staat ten dienste van het lied. Zo hoort het. Alles bij elkaar: puike plaat! Op het bonusplaatje staat een extra lied Waiting For The Sun dat eigenlijk gewoon op het album had gemoeten, plus vijf alternatieve en instrumentale mixen die vooral overbodig zijn. De twee vierviltjes hou ik in de doos om het pakket zo compleet mogelijk te maken.

quote:

Op dinsdag 19 januari 2021 12:03 schreef bartrid het volgende:

[...] Geen moeilijk technisch geneuzel maar recht toe recht aan raggen. 13 nummers in 39 minuten. Erg prima [...]

bazbo cd0776: Flying Colors - Third Stage: Live in London



Na het derde studioalbum volgt natuurlijk een derde liveplaat. Waarom ook niet? Omdat het kan en omdat opnemen tegenwoordig best gemakkelijk gaat. In 2020 verschijnt het en ik koop op 20 november 2020 een speciale editie met het concert op twee cd's en daarbij een dvd met daarop ook het hele concert, maar dan gefilmd. Op de setlijst staan stukken van alle drie de studioplaten, met natuurlijk de nadruk op het nieuwe werk. De band klinkt fris en gedreven. Opener Blue Ocean (de opener van de eerste studioplaat) laat gelijk al horen wat een basbeest Dave LaRue is. De samenzang is weer perfect, hetgeen de aandacht wat afleidt van de - in mijn oren enigszins onprettige - stem van Casey McPherson. Neal Morse mag her en der wat van zijn befaamde synthriedels wriemelen en Mike Portnoy slaat kordaat ten dienste van de nummers. Wat mij betreft blijft Steve Morse de koning van deze band. Zoals hij vol vuur met zijn gitaarsolo's alles inkleurt, dat doet niemand hem na. De dvd is goed gefilmd: we zien muzikanten aan het werk met close-ups van de handjes en bekjes tijdens de solo's en dat is wat we willen zien. Op het eerste plaatje horen we de korte, krachtige stukken; op het tweede plaatje gaan we naar de grand finale toe en weerklinken de wat langere en evenzogoed krachtige werken. Hoogtepunten zijn More, Geronimo (sowieso alles van het laatste studioalbum), een meeslepende Peaceful Harbor en de tweede toegift Mask Machine met de giertaargigant Steve Morse.

bazbo cd0777: The Flying Pickets - The Best Of - Only You



Tja. Op 6 maart 1993 vierde De Vrouw haar verjaardag. Zou ik deze cd aan haar hebben gegeven of zou ze hem zelf voor zichzelf hebben gekocht? Nu we het (na zeker meer dan vijfentwintig jaren niet) weer eens beluisteren, vindt ze hem nog steeds mooi. The Flying Pickets is een Britse acapellagroep, die waren wel hip in die tijd, jaren tachtig, begin jaren negentig. Dit zijn de grote hits van de groep en er komen allerlei klassiekers voorbij. Van Only You tot I Heard It Through The Grapevine, van Only The Lonely tot Summer In The City en van Who's That Girl tot Space Oddity. Bijna een uur. Dan ben ik het wel zat.

bazbo cd0778: Focus - Moving Waves



Oftewel Focus II. Het tweede album van Focus, dus. Legendarische plaat met daarop de 'hit' Hocus Pocus (jodelahiti) en het plaatkantlange Eruption. Thijs van Leer, Jan Akkerman, Pierre van der Linden, Cyril Havermans. Over een klassieke lineup gesproken. De plaat verscheen oorspronkelijk in 1971, vanaf 1972 heet hij Moving Waves en ik heb hier een remaster uit 2001 op een goedkoop cd'tje. Geweldige plaat. Van Leer was toch wel een meester op het Hammond en ook het gitaarwerk van Akkerman is van grote klasse. Drummer Van der Linden is 's lands drumparel aller tijden. Focus zag ik een paar keer live; in 2011 meen ik en 'onlangs' nog op het Midsummer Prog Festival in 2019. Natuurlijk zonder Akkerman, maar met Menno Gootjes en een andere bassist (even naam kwijt) en tjongejonge, wat was het nog goed. Deze cd kocht ik op 3 juli 2013. Ik draai dit veel te weinig. En waarom heb ik maar één Focusplaat?





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-01-2021 11:53:15 ]

bazbo cd0779: Roberto Fonseca - Akokan



Van deze meneer had ik nog nooit gehoord, tot ik in 2009 ergens las dat deze plaat mooi zou zijn. Fonseca is een Cubaanse jazzpianist en op Akokan omringt hij zich met een paar muzikanten uit diezelfde contreien: een drummer, een percussionist, een bassist en een saxofonist/fluitist. Wat me over de streep trok om de cd te kopen op 6 oktober van dat jaar 2009, is dat er een gastmuzikant is die ik graag volg. Mayra Andrade is een Kaapverdische dame met een prachtstem die zelf platen maakt met daarop liedjes die dicht bij de traditionele volksmuziek van haar eigen eiland liggen en ik was erg benieuwd hoe haar zang het zou doen in een jazzomgeving. Welnu: het lied Siete Potencias vind ik zeer mooi. De rest van de plaat trouwens ook. Fonseca maakt in 2015 nog een livealbum samen met Fatouma Diawara (zie daar, bij de muziek van over de hele wereld, tot over tweeënhalf of drie jaar) en verder blijkt de man al zo'n tien soloplaten te hebben uitgebracht.

bazbo cd0780: The FoolZ - Live In The Cherrytree



Ha, deze is leuk. Dit is mijn favoriete band uit ons zo majestueuze Apeldoorn. In 1996 of zo ontdekte ik dat er nota bene in ons zo majestueuze Apeldoorn een band is die het werk van Frank Zappa speelt. Ik zag een optreden in het beroemde Bluescafé alhier en vond de band goed, alleen de zanger vond ik wat minder. Een jaar later zag ik de band weer spelen en ik merkte op dat de zanger was verdwenen. Een week later stond ik in de oefenruimte te zingen. Een auditie. Een dag later belde ik zelf af: mijn stem vond ik niet bij het werk passen en bij nader inzien had ik er onvoldoende tijd voor. Wel ben ik de band blijven volgen, ik reisde met ze mee als ze ergens gingen optreden, hielp mee met sjouwen, zette het drumstel in elkaar en bij gelegenheid was ik wel op het podium om Bobby Brown te zingen, want dat kon de band niet en ik durfde het wel. Op 10, 11 en 12 juli 2002 speelden The FoolZ weer eens in het Bluescafé alhier en maakte een bedrijf professionele concertopnamen. Ik was er alle avonden bij. De opnamen verschenen wat later in 2002 op deze cd. Ik heb er tijdens latere concerten een boel van verkocht achter de merchandisetafel. Tijdje niet gehoord. Eerlijk: hij valt me wat tegen en dat ligt niet aan de muzikanten. Vreemd genoeg heeft de band gekozen voor een bijzondere mix: het lijkt of de opnames zijn gemaakt in een stadion in plaats van een klein bruin café. Tussen de nummers door klinkt een groot publiek, terwijl het in werkelijkheid enkele tientallen kroeggangers waren. Er zit enorm veel delay op de drums en de zang zit niet sterk in de mix. De setlijst komt nauwelijks overeen met een echt FoolZconcert, waarin de nummers veelal in elkaar overlopen (net als dat Zappa deed). Toch spelen gitaristen Lex en Remco, bassist Pedro, toetsenist Wan en drummer John zeer goed. De plaat opent met het instrumentale Heavy Duty Judy en daarna volgt een mengelmoes van Zappakrakers. Hoogtepunten? City Of Tiny Lights met (ingekorte) bassolo, Zoot Allures, Inca Roads (met spetterende toetsensolo) en natuurlijk I Don't Wanna Get Drafted waarop in het outro op de achtergrond twee malloten meerdere keren 'Ayeeeeeeee!' gillen. Dat zijn mijn goede vriend Tim (u weet wel, tegenwoordig te horen op Kink FM) en ik. Er ontbreekt natuurlijk geweldig veel op deze plaat: zo is de FoolZversie van (Let's Move To) Cleveland altijd zeer gaaf vanwege de grandioze toetsensolo en verder mis ik Sofa en Alien Orifice en ach... Overigens: waar komt die titel van het album vandaan, hoor ik u vragen? Nou, de eigenaar van het beroemde Bluescafé heet Jan Kersenboom, dat u het weet. Na deze plaat bleef de band redelijk veel optreden door het hele land en ook op festivals in Groot-Brittanië en Duitsland en ik was er vaak zo niet altijd bij. The FoolZ is een uitstekende band die het beste uit de verf komt in een kleine zaal of in een café. Sinds een jaar twee is de band minder actief en tot die tijd moeten we het nog altijd doen met dit souvenir dat in eigen beheer is uitgebracht.

Niks van de plaat te vinden op YT, dus dan maar wat eigen filmpjes uit het verleden:

Bamboozled By Love in 2008

I Don't Wanna Get Drafted en More Trouble Everyday tijdens Zappaloween 2010



[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 20-01-2021 19:45:25 ]