Draai hier alle platen in je platenkast #22 (Barbarian)

bazbo cd0727: Fish - Big Wedge



Al snel verscheen de eerste single van Vigil In A Wilderness Of Mirrors. Ik kocht Big Wedge gelijk op 30 juni 1990, want de twee bonusliederen waren interessant. Jack And Jill staat niet op het album en Faith Healer is live in concert opgenomen. De eerste valt tegen, maar Faith Healer is de aanschaf al waard. Ik kende het stuk niet, het blijkt een cover van Alex Harvey en is en is ... hoe zeg ik dat ... het is ... nou, gewoon... geweldig.

bazbo cd0728: Fish - A Gentleman's Excuse Me



De tweede single koop ik op 15 augustus 1990 bij het verschijnen. Het titelnummer is te kwijl voor woorden, maar toch aardig. Liedje Whiplash staat niet op het album en begrijpelijk. De demoversie van het titelnummer is aardig om een keer te horen, maar meer ook niet en eigenlijk viel deze single me dus nogal tegen...

bazbo cd0729: Fish - The Company



De derde single van het album Vigil In A Wilderness Of Mirrors koop ik op 10 augustus 1990. Hij is interessant, want er staan twee livestukken op: Family Business (van het album) en Punch And Judy (van Marillion's Fugazi). Ten slotte klinkt ook nog een demoversie van The Company. Het titelnummer is een lyrisch folkachtig stuk; de albumversie is wat bombastisch en de kale demoversie vind ik intiemer en stiekem iets beter, al is de computerdrum weer verschrikkelijk. Geeft niets. Leuk, die singles, maar ik merkte dat ik ze niet veel uit de kast trok. Fish kwam niet al te lang erna met een tweede soloplaat en die bleek wat meer poppy, dus die heb ik niet gekocht. Ik pakte de visdraad pas begin 1997 weer (even) op.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-01-2021 16:58:46 ]

bazbo 0730: Fish - Yin



In 1995 - na nog een paar soloalbums die ik niet heb - stoft Fish zijn planken af. Hij vindt verschillende albumstukken die hij interessant vindt. Daarnaast gaat hij met zijn band de studio in om sommige andere stukken opnieuw op te nemen. Voor de lol spelen ze ook wat Marillionspul en wat covers. Deze bulk aan muziek verschijnt in 1995 op twee cd's en Yin is de eerste. Het is een bonte mix van oud en nieuw. De plaat begint met een nieuwe versie van Marillion's Incommunicado en daarna komen oude bekenden al dan niet in een nieuw jasje voorbij. Opvallend is Institutional Waltz, een Marillionnummer dat Marillion zelf nooit heeft opgenomen. Time And A Word is een liedje van Yes (van het gelijknamige album uit 1970) waarop meneer Steve Howe een gastbijdrage op gitaar komt vertolken en prachtrocker Boston Tea Party is een cover van Alex Harvey met Ted McKenna op drums en Hugh McKenna op toetsen. Mooi werk. Niet alles is even interessant, maar als gehele is het leuk. Ik koop de plaat pas op 9 augustus 1997, denk dat hij toen prettig geprijsd was.

bazbo cd0731: Fish - Yang



Deze tweede plaat in het project uit 1995 vind ik zelf iets minder verrassend en avontuurlijk in vergelijking met de voorganger. De heropnames van Marillions Sugar Mice, Punch And Judy, Lavender en Kayleigh klinken wat bloedeloos en doen terugverlangen naar de gitaarpartijen van Steve Rothery, de remixen van wat solomateriaal voegen niet echt veel toe en dit keer geen leuke covers. Toch ben ik blij dat ik 'm kocht op 23 augustus 1997; samen met de voorganger geeft het een aardig overzicht van het werk van Fish.






[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 03-01-2021 20:20:13 ]

bazbo cd0732: Fish - Sunsets On Empire



Na de eerste soloplaat van Fish en de bijbehorende singles uit 1990 haakte ik wat af. Fish ging 'gemakkelijker' muziek maken en ik wilde juist andere dingen horen, complexer, weetikveel. Begin 1997 komt het bericht dat Fish deze plaat gaat uitbrengen en ene meneer Steven Wilson als producer heeft ingeschakeld. Kijk, dan wil ik wel even gaan luisteren. Op dat moment ben ik me zeer gaan verdiepen in het werk van Wilson: hij heeft een hitbedoelde band No-Man waarmee hij al tig pogingen doet om de wereld te veroveren en daarnaast een hobbyproject dat Porcupine Tree heet en waarmee hij inmiddels drie albums heeft uitgebracht. Ik ben benieuwd wat de invloed van Wilson op het werk van Fish kan zijn en koop Sunsets On Empire op 24 maart 1997. Welnu, op deze plaat is het stempel van Wilson enorm; hij haalt het beste van Fish naar boven. Wilson schrijft mee aan bijna de helft van de stukken, speelt gitaren en toetsen en regelt de loops, samples en arrangementen. Het geeft Fish de ruimte om te doen waar hij goed in is: hij gaat ongemeen fel tekeer tegen alles wat hem niet zint (en dat is veel). Naast de hardere songs met de Wilson-gitaarinvloeden krijgen we een enkel rustiger stukje dat de plaat prima in balans doet brengen. Het eindresultaat is de beste plaat van Fish die ik ken.

bazbo cd0733: Fish On Friday - Godspeed



Maak je geen zorgen. Ik had ook nog nooit van deze band gehoord. Begin 2016 ontdek ik dat de band bestaat. Al een tijdje, trouwens. Dit is al hun derde album en het komt al uit 2014. Maar hierop doet voor het eerst Nick Beggs mee, de bassist die ook bij Steven Wilson in de band speelt. De rest van Fish On Friday komt uit België. De heren Frank van Bogaert (toetsen, gitaren) en William Beckers (toetsen, percussie) vormen de kern. Ik koop de cd op 8 februari 2016 en ben niet onaangenaam verrast. Fish On Friday brengt warme prog, niet al te ingewikkeld, met zoete zangmelodieën en lichte instrumentale passages. Opener en titelnummer Godspeed is een mooi voorbeeld, zij het dat het wel het langste stuk van de plaat is. Daarna volgt korter en meer songgericht materiaal. Beggs speelt bas en verzorgt de achtergrondvocalen en drukt daarmee wel een duidelijk stempel op het geluid van de band. Een andere opvallende verschijning is die van Theo Travis op fluit in het stuk Calling Planet Home en saxofoon in weer een ander. Zeer aangename zondagmiddagmuziek. In 2019 verschijnt een remaster van de plaat en die heb ik niet gekocht.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 04-01-2021 20:33:46 ]

bazbo cd0734: Fish On Friday - Quiet Life



De opvolger komt in 2017 en die koop ik trouw (op 16 juni 2017). Meer moois is het, zeer in het verlengde van de voorganger. En dan komt het: ik draai het nooit. Het is meer van hetzelfde. Zeker niet slecht, helemaal niet, maar het zijn gewoon weer tien licht symfonische songs met warme arrangementen en zoete samenzang en mooi baswerk van meneer Beggs. De verrassing is weg! Of het moet zijn dat Theo Travis weer fluit (en klarinet) komt spelen in een lied, John Mitchell zijn gitaarkunsten uitleent in een ander lied en dat ene Alan Parsons een compositie produceert.

bazbo cd0735: Fischer-Z - The Worker



Dit is een goedkoop prutplaatje op het te verguizen Discky-label dat ik kocht op 3 december 1997, vlak nadat hij verscheen. Het is gewoon het album Word Salad, met de single Marliese en het onvolprezen Limbo als extra. Het is niet alleen het debuutalbum, maar gelijk ook beste en bekendste album van John Watts en de zijnen, met hits als Pretty Paracetamol, Wax Dolls, Remember Russia en natuurlijk The Worker. Hoogst vermakelijk. Ik mocht meneer Watts nog eens live zien op 12 april 2013. Veel van Fischer-Z was er niet over, behalve meneer Watts zelf dan. Zijn concert opende hij met een akoestische soloset waar iedereen doorheen praatte. 'If you want to talk, go to the bar or fuck off!' zei hij fijntjes. De rest van de avond was hij ook op zijn gezelligst, maar we kregen wel leuke versies van zijn beste werk (die dus op dit album staan). Meer heb ik niet van de band en ja, ik zit faut met de alfabetische volgorde.

bazbo cd0736: Fission Trip - Volume One



Grote goedheid, wat is dit nu weer? Het is een band die mij tot 18 juli 2015 totaal onbekend was. Op die dag was ik op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en bij Uli, een Duitscher die handelt in muziek, vond ik dit plaatje. Mijn aandacht was gegrepen door de sticker op het doosje: 'Featuring Ian Wallace + Mel Collins with special guiest Adrian Belew FILE UNDER KING CRIMSON'. Welnu, Fission Trip was een project van oud-Crimsondrummer Ian Wallace samen met bassist John Billings, toetsenman en gitarist Michael Clay en zanger Ernie Meyers. Zij krijgen in enkele stukken hulp van Mel Collins en Adrian Belew, beiden ook oudgedienden van King Crimson. Toegegeven: het heeft er allemaal wat van weg. Vreemde ritmes, afwijkende akkoorden, onregelmatige maatsoorten. Het haalt het niet bij het echte werk. Daarvoor is het 't allemaal net niet. De composities blijven niet hangen, de zang is niet sterk en nergens krijg ik kippenvel. Toch staat er leuk materiaal op en bij vlagen klopt de sfeer van 1970 en 1971 (toen Collins toeterde bij KC). Ik had me veel voorgesteld van de bijdragen van Belew, maar nergens spettert zijn gitaarwerk, daar waar het op andere plekken (KC, Talking Heads en solo) wél doet. Geinig hebbedingetje. De titel Volume One doet vermoeden dat er minstens ook een Volume Two moet zijn. Welnu: die heb ik niet om de eenvoudige reden dat hij niet bestaat. Dit is het enige werk van de band; begin 2007 overleed drummer en producer van dit album Ian Wallace.

Geen losse stukken van deze plaat op YT, alleen maar de hele plaat. Veel plezier:

bazbo cd0737: Fjieri - Endless



Nog zo'n project dat niet bij iedereen een bel zal doen rinkelen. Dit is Stefano Panunzi, een Italiaan, die in 2009 een plaat uitbrengt met mooie en wijdse atmosferische en veelal instrumentale stukken die licht de symfonische kant opgaan. Hij krijgt hulp van een zwik andere spaghettivreters, maar ook van Richard Barbieri, Gavin Harrison en Mick Karn (die vandaag precies tien jaar geleden overleed). Andere opvallende naam is Tim Bowness, die twee stukken waaronder het titelnummer mag zingen. Het waren de namen die me nieuwsgierig maakten en waardoor ik op 5 januari 2010 deze cd aanschafte. Zeer mooi allemaal.

bazbo cd0738: Fjieri - Words Are All We Have



Plots ligt er in 2015 een tweede plaat van Fjieri in de winkel. Ik neem hem mee op 23 november 2015. Als ik thuis kom en hem beluister, merk ik dat het een heel andere band is geworden. Stefano Panunzi is nog steeds de bandleider, maar hij krijgt nu in alle nummers hulp van bassist Nicola Lori. Richard Barbieri is niet meer aanwezig (net als Mick Karn, maar ja die is dood). Wel zijn er weer (andere) Italianen die een bescheiden bijdrage leveren. Gavin Harrison drumt een stuk. Tim Bowness zingt weer een lied, maar de zang in de rest van de stukken komt van Jakko Jakszyk, ook het lied Flame, dat gecomponeerd is door ... Richard Barbieri en Tim Bowness en op hun gelijknamige soloalbum staat. De songs zijn toegankelijk, pakkend, maar blijven toch ietwat in dat wereldje van Jansen-Barbieri-Karn-NoMan zitten. Grappig: ik hoor nu dat er stukken op staan, die Jakszyk later (in 2020) heeft gebruikt op zijn soloplaat Secrets & Lies. Maar dat geeft niets, want dit is een mooie plahaat!








[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 04-01-2021 15:53:21 ]

bazbo cd0739: Flat Earth Society - Terms Of Em-barr-ass-ment



Dit fenomeen komt uit België! Flat Earth Society is een enorme tetterdetetrockjazzbigband, vooral bekend vanwege hun geweldige vertolkingen van de muziek van Frank Zappa. Maar de groep doet meer. Pierre Vervloesem is het gitaargeweldmonster van de groep en Peter Vermeersch is de arrangeur, dirigent en bandleider. Deze plaat komt uit 2016 en bevat vijfenveertig minuten aanstekelijke en kippenvelbezorgende muziek. Het begint met Me Standard, You Poor, een eigen compositie. De naam van de band deed al vermoeden dat de groep houdt van ironie. Er staan nog twee eigen stukken op: Abracadabra en Ahmad & Juan. Zeer gaaf. Maar waar het mij om ging waren de vier Zappadeunen. Take Your Clothes Of When You Dance had Zappa in 1961 al geschreven voor een cocktailjazzensemble en FES maakt er hier iets geheel anders van. City Of Tiny Lights staat bekend als een van Zappa's rockers en deze bigbanduitvoering (mét giertaarsolo) is een mooie variatie. Maar de hoogtepunten zijn Solitude (een stuk dat Zappa schreef voor zijn vrouw, maar nooit opnam; het is slechts bekend als oefennummer tijdens een soundcheck en FES maakt er een echte tearjerker van, zij het mét de bekende Zappa-achtige riedeltjes) en een stuk dat Random Riffs heet. Dat stuk bestaat uit 12.354 muzikale Zappaquotes in nog geen vier minuten. Ik mocht FES twee keer live horen spelen. De eerste keer was in 2014 in theater De Singel in Antwerpen en Vermeersch kondigde dit stuk aan: 'Gail Zappa wil niet dat bands de muziek van Frank spelen. Welnu, wij spelen een heleboel nummers van Frank door elkaar in één nummer. Dit is onze middelvinger naar Gail Zappa.' De tweede keer was tijdens Zappanale, het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland en daar, op 20 juli 2018, kocht ik de cd bij de band. Debiel leuk werk.

Helaas weinig tot niets van deze plaat te vinden op YT. Wel deze twee stukjes (waaronder Zappa's City Of Tiny Lights), opgenomen in De Singel in Antwerpen in 2014! Mauro Pawlovsky was gastgitarist.

bazbo cd0740: Flat Earth Society & David Bovée - Boggamasta



Toen ik FES zag en hoorde spelen tijdens Zappanale in 2018, had de band net Boggamasta uit en in de setlijst kregen we veel van dit album te horen. Ik was overdonderd. Wat een materiaal en wat een grandioos orkest is dit toch. Voor Boggamasta heeft Peter Vermeersch 'slechts' vier composities aangedragen; de rest (zes stuks) is van de hand van externe componist David Bovée die ook gitaar, elektronica en zang bijdraagt. Dat maakt voor het geluid en de muziek op de plaat niet uit. Het is een bizar soort conceptalbum over ja waarover eigenlijk, maar de muziek is werkelijk fenomenaal. Tetterdetetuitdebocht, ridicule teksten, giertaargejengel, swingfeest, themaatjes uit de muziek en teksten komen her en der terug, zeer avontuurlijk allemaal. Ook deze cd kocht ik op 20 juli 2018, na afloop van het concert bij de band. Briljante shit.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 06-01-2021 12:16:08 ]

bazbo cd0741: Flash - Flash



Het is 1972. Twee jaar geleden was Peter Banks uit de band Yes gestapt, de groep die hij had opgericht en de naam voor had bedacht. Na twee albums had hij het gezien. De band wilde meer de symfonische kant op en dat vond gitarist Banks geen goede ontwikkeling; hij wilde liever ouderwets gitaarrocken. Na het derde album van Yes (1971) kreeg toetsenist Tony Kaye te horen: 'We willen een orkestraler geluid, verdiep je in synthesizers, die zijn de toekomst.' Kaye weigerde; hij wilde het liever houden bij Hammond en piano. Niet lang daarna had Rick Wakeman zijn plek ingenomen. In 1972 dus ging Banks een nieuwe rockband beginnen. Hij vond ene Mike Hough op drums en Ray Bennett die basgitaar kon spelen en zong. Nu nog een toetsenist. Aanvankelijk zag het ernaar uit dat die niet beschikbaar was, dus speelde Banks niet alleen de gitaar-, maar ook de toetsenpartijen in. Na een tijdje ontmoette hij Tony Kaye weer eens. Die wilde wel helpen. Ze noemden de band Flash en hun debuutplaat verscheen in 1972. De band speelt rock, maar er zitten wel degelijk symfonische kantjes aan. Opvallend is dat Kaye op deze plaat vooral ook de synthesizer bespeelt. Het gitaarwerk van Banks (dat we kenden van de eerste twee Yesplaten) is uit duizenden herkenbaar, vooral op het lange Dreams Of Heaven. Opener Small Beginnings is typerend voor het bandgeluid. Het werd zowaar uitgebracht als single (in een verkorte versie), maar deed niks. Binnen een jaar was er een opvolger In The Can, maar daar deed Tony Kaye al niet meer op mee (die ging aan de gang met zijn band Badger, zie daar) en die was evenmin succesvol. In 1973 verscheen een derde elpee Out Of Our Hands en toen die ook nauwelijks verkocht, hield Banks het voor gezien. Hij maakte zijn soloplaat Two Sides Of Peter Banks (met John Wetton en Jan Akkerman) en de debuutplaat raakte in de vergetelheid. In 2009 verscheen er een opgepoetste versie op cd en die kocht ik op 12 november 2010. Eén extraatje: de singleversie van Small Beginnings, de originele negenenhalve minuut zijn ingekort tot net drie. Leuke plaat verder. Geen hoogvlieger, maar dat heerlijke beginjarenzeventiggeluid bevalt me wel.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 06-01-2021 15:07:00 ]

Oh, het is weer een zootje met mijn alfabet.

bazbo cd0742: Flo & Eddie - The Phlorescent Leech & Eddie / Flo & Eddie



Howard Kaylan en Mark Volman hebben begin 1970 een probleem. Ze zijn uit hun eigen succesvolle band The Turtles gestapt (na zes jaren van geweldige hits) en zoeken iets nieuws. Ze komen in aanraking met ene meneer Frank Zappa, die ze inlijft bij zijn nieuwe Mothers en graag gebruik wil maken van hun naam van hitmonsters. Maar de oude platenmaatschappij van The Turtles verbiedt hen om de naam The Turtles te gebruiken; zelfs hun eigen naam mag niet op posters en elpeehoezen. En dus besluiten Howie en Mark om de namen The Phlorescent Leech en Eddie te gaan gebruiken, vernoemd naar twee roadies van de band. Dat Phlorescent werd al snel Flo. Mark is Flo; Howard is Eddie. Zappa toert met ze in 1970 en 1971, maar de tournees eindigen in twee rampen: tijdens het concert in Montreux vliegt de zaal in de fik (iemand had een vuurpijl binnen afgestoken) en de band raakt al hun apparatuur kwijt (herinnert u zich Smoke On The Water nog?), een week later speelt de band in The Rainbow Theatre in Londen op geleende instrumenten en tijdens de toegift duwt een boze fan (die denkt dat Zappa naar zijn vriendin stond te lonken) Zappa van het podium, die zijn nek breekt, ribben kneust en voor een half jaar in een rolstoel mag. Mothers opgedoekt. En dus zitten Flo & Eddie opnieuw zonder werk. Met enkele overige Mothers (Jim Pons, Don Preston en Aynsley Dunbar) maken ze hun eerste 'soloplaat'. Op The Phlorescent Leech & Eddie uit 1972 staan meezingers, rocksongs, merendeel eigen nummers, een enkele cover en een beetje Zappaiaanse ongein. Het haalt het allemaal niet bij hun vorige werkgever, maar onaardig is het niet. Als je houdt van rechttoerechtaan en nietmoeilijke rocksongs, dan is dit de plaat. Grote klappers zijn Nikki Hoi en Feel Older Now. Twee jaar later komt de opvolger: Flo & Eddie, met daarop meer covers: You're A Lady (Peter Sarstedt) en moet je horen wat een feestnummer ze ervan maken, Days (The Kinks), Afterglow (The Faces). De productie is in handen van Bob Ezrin, dus dat belooft wat. Inderdaad, sommige stukken zijn breed georkestreerd, zoals het afsluitende Marmendy Mill. Beide platen hebben lang in de obscuriteit vertoefd, maar in 2008 komen ze geremasterd uit op een dubbelcd.en die koop ik op 10 april van dat jaar. Zeer onderhoudend, dit.









[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 06-01-2021 14:38:13 ]

bazbo cd0743: Flo & Eddie - Illegal, Immoral And Fattening / Moving Targets



Deze twee platen komen uit in 1975 en 1976. In 2007 staan ze samen op een cd, geremasterd en al. Ik koop die cd op 13 december 2008. Het is meer van die vreugdevolle en licht hilarische poprockmuziek met de befaamde samenzang van de twee leadzangers van The Turtles. Illegal Immoral And Fattening lijkt in eerste instantie de meerdere, met geweldige stukken als het titelnummer, Rebecca, Kama Sutra Theme (met daarin een quote van T-Rex's Get It On waarop Flo & Eddie destijds zongen maar geen cent voor ontvingen) en twee stukken die we uit de Zappatijd kennen: The Sanzini Brothers en Eddie Are You Kidding?. Sommig spul lijkt live opgenomen en dat zal dan ook wel zo zijn. Er staan ook van die Zappa-achtige stukken op waarin Kaylan en Volman de groupies uit mogen hangen en allerlei rocklegendarische stukken citeren. Het doet vermoeden dat de heren heimwee hadden naar Zappa's 'Vaudeville'-band waarmee ze avond aan avond dit soort shit op het podium brachten. Toch leuk. Ook op Moving Targets staan geinige stukken, wat meer rock, steviger en bij nader inzien - doordat het materiaal wat consistenter is en de heren niet de hele tijd proberen lollig te doen - misschien wel sterker dan de vorige plaat. Elenore is een grote hit voor zover je daarvan kunt spreken. Instrumentaal gezien staat er op beide platen een sterrenteam voor het duo klaar, waaronder Leland Sklar, Danny Kortchmar, Jeff Baxter en oud-Zappamaten Ian Underwood en Aynsley Dunbar. Opnieuw twee zeer aangename platen van deze twee legendarische vocalisten.









[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 06-01-2021 15:23:53 ]

bazbo cd0744: Flogging Molly - Drunken Lullabies



Ik weet niet meer goed hoe ik hier bij kwam. The Pogues kenden we natuurlijk; ik herinner me vaag dat ik in 2002 een docu op televisie zag over Dave King, de leadzanger en songsmid, kan dat? En dat ik toen benieuwd was naar deze Pogues-maar-dan-minder-in-de-goot? Ik denk het. Ik kocht deze plaat op 10 juni 2003. Tijdje veel gedraaid, maar na een jaar of zo niet meer. Veelal eigen composities, die King had een wat getroubleerd leven, geloof ik. The Rare Ould Times is een klassieke folksong, vooral bekend van The Dubliners. Alles bij elkaar drie kwartier leuke, opzwepende folkpunk. Het titelnummer is denk ik hun grootste hit, maar wat weet ik ervan?