Draai hier alle platen in je platenkast #22 (Barbarian)

bazbo cd0665: Emerson Lake & Palmer - Live in Poland



Na de flop van In The Hot Seat in 1994 duurde het drie jaar voordat Emerson zich weer fit en capabel genoeg voelde om het podium te beklimmen. De operatie aan de zenuwbanen in zijn rechterarm was mislukt en het effect was dramatisch: hij kon de pink en ringvinger van zijn rechterhand niet meer goed gebruiken. Twee jaar werkte hij aan herstel en leerde hij zich bijna helemaal opnieuw het technisch uitdagende werk te spelen, grotendeels met drie vingers van zijn rechterhand. Er zijn filmbeelden dat hij in 1997 speelt (wacht u maar even) en daarop is te zien met welk van pijn vertrokken gezicht hij een octaaf pakt met rechterduim en pink. In 1997 en 1998 tourde de band de hele wereld weer over. De eerste opnamen daarvan verschenen in 1997 al op deze cd. Het concert is opgenomen op 22 juni van dat jaar in Katowice in Polen. Ik heb hier een Oostenrijkse versie die ik kocht op 4 april 1998. De setlijst is er eentje vol klassiekers, vanzelfsprekend aftrappend met Karn Evil 9 - 1st Impression Part Two. Dan volgen Touch And Go (van de Emerson Lake & Powellplaat), From The Beginning, Knife Edge en het uit de mottenballen gehaalde Bitches Crystal. Vervolgens een soloachtig hoekje (Emersons Creole Dance en Lakes Take A Pebbel) en Lucky Man. Het concert eindigt met een medley van Tarkus en Pictures At An Exhibition. Een toegift is er ook: het inmiddels onvermijdelijke Fanfare For The Common Man / Rondo, inclusief de traditionele orgelsmijterij. Heerlijk concert. De band klinkt nergens belegen of het moet de gesleten stem van Greg Lake zijn. Het vuur is grotendeels terug en de tour van 1997/1998 was een ware triomf. Achteraf kan ik mezelf wat aandoen dat ik mijn helden heb gemist, toen ze Paradiso onveilig maakten.




(Schijnt dus dat het concert is gefilmd en op de Poolse televisie uitgezonden!)



[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-12-2020 07:45:15 ]

bazbo cd0666: Emerson Lake & Palmer - Then & Now



En dit verschijnt dan in 1998. Op dat moment een verrassing, niet in het minst vanwege de inhoud. Het gedeelte 'Then' betreft opnames van het beruchte festival California Jam op de Ontario Motor Speedway in Ontario, California op 6 april 1974, waar circa 400.000 bezoekers waren. ELP speelde er als 'headliner'. Er was even sprake van dat het fout ging. Deep Purple was ook van de partij en die stond erop dat ze gingen spelen bij schemering. ELP zou dan het festival afsluiten. Het hele programma (met ook Eagles, Earth Wind & Fire, Black Sabbath en anderen) liep nogal voor op schema en het betekende dat Purple nog bij daglicht moest starten. Dat zinde meneer Blackmore niet, hij weigerde het podium op te gaan en stond erop dat ELP eerst ging. Die hadden echter een dusdanige show met vuurwerk aan het eind dat dat voor hen geen optie was. Met grote tegenzin betrad Blackmore het podium en het resultaat was een furieuze gitarist die aan het eind van het Deep Purpleconcert zijn versterker sloopte en het publiek in mikte, plus een camera kapot ramde met zijn gitaar. Dat betekende dat de filmbeelden van ELP met een camera minder zijn gemaakt. De film- en geluidsopnames zijn overigens beperkt: niet alles van het concert is gefilmd en het geluid is in een aantal stukken hondsberoerd. Op deze dubbelcd horen we slechts de Moogdrumsolo van Toccata, stukjes uit Take A Pebble (de akoestische gitaarliedjes Still... You Turn Me On en Lucky Man, Emersons piano improvisatie en het afsluitende couplet) en van Karn Evil 9 slechts de 1st Impression Part Two (met lange drumsolo) en de 3rd Impression. Leuk om te hebben. De filmbeelden van de Cal Jam verschenen in 2005 op de dvd-box Beyond The Beginning en zijn tegenwoordig gewoon te bekijken op YT. Het 'Now'-deel van de dubbelcd laat ELP horen ten tijde van de tour uit 1997 en 1998. Precies: het zijn de opnames die ook als extra op de Deluxe Edition van In The Hot Seat staan. Ik kocht Then & Now op 7 november 1998 bij het verschijnen ervan.








[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-12-2020 07:45:28 ]

Oh en hier beelden van meneer Blackmore:

bazbo 0667: Emerson Lake & Palmer - Live at the Isle Of Wight Festival 1970



Dit is een complete registratie van het tweede concert dat Emerson Lake & Palmer ooit gaven. Het allereerste was een week ervoor in een of andere universiteitszaal. Het Isle Of Wight Festival vond plaats tussen 26 en 31 augustus en ELP speelde op zaterdagavond 29 augustus. Het concert duurde nauwelijks een uur, maar maakte desondanks grote indruk op de slechts 700.000 bezoekers. The Barbarian was de opener, gevolgd door Take A Pebble, later allebei te horen op de eerste plaatkant van de debuutelpee. Het derde stuk was Pictures At An Exhibition, de bewerking van het grote stuk door Modeste Mussorgsky. We horen een nog wat ruwe versie, de teksten kloppen nog niet helemaal (en zijn soms ook onverstaanbaar), maar het vuur en de bevlogenheid zijn al volop aanwezig. Ook laat Emerson de feedback van zijn Hammond aan het eind rondgieren. Tijdens de laatste tonen staken Emerson en Lake ieder een antiek kanon af. Een dag ervoor had Emerson wat geëxperimenteerd met de lading en vlak voor het concert gaf hij de roadie de opdracht om de lading te verdubbelen. Emerson drukte als eerste af en Lake zag tot zijn afgrijzen hoe de luchtdruk van de explosie een fotograaf van het podium deed tuimelen. Toch drukte ook hij op zijn ontstekingsknop. Er zijn zowaar twee toegiften: eerst komt Rondo, oorspronkelijk van Emersons vroegere band The Nice en hierin doet hij aan de dan al roemruchte orgelsmijterij. Ten slotte speelt de band nog Nutrocker. Deze registratie verscheen in 1998 op cd en als een soort extraatje staat er een soort interview met de band op: om de beurten vertellen de bandleden over hoe zij het festival hebben ervaren en het belang ervan voor de band en voor hun persoonlijke carrière. Ik heb een Japanse uitgave, ook uit 1998, die ik kocht op 28 december 1998. Beelden van de band tijdens het festival zijn te zien in de film Message Of Love: The Isle Of Wight Festival; naast ELP speelden ook Leonard Cohen, Jefferson Airplane, Joe Cocker, The Doors, Chicago, Ten Years After, Jethro Tull, The Moody Blues, The Who, Jimi Hendrix en noem ze allemaal maar op. Ondanks dat het geluid op deze cd niet optimaal is, is dit zeer genietbaar, zeker gezien de historische betekenis ervan voor de band. Legendarisch.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 15-12-2020 07:45:44 ]

bazbo cd0668: Emerson Lake & Palmer - The Ultimate Collection



Verzamelaar uit 2004. Ik kocht hem op 18 juni van dat jaar. Op de dubbelcd staat een aardig overzicht van het beste werk van de band, beginnend met Fanfare, zelfs de complete Tarkus komt voorbij, een deel van Karn Evil 9, de kerstsingle van Lake, het groteske Pirates, zelfs iets van Love Beach en er is ook aandacht voor werk van de reünieplaat Black Moon. Het lied Better Days van die plaat is een wat vreemde keuze, net als All I Want Is You, een van de grote missers op Love Beach. Sommig spul is essienteel, ander weer erg niet. Niet erg. Ik heb hier een limited edition; er zit een derde plaatje bij. Het materiaal daarop is aangekondigd als 'Live in Anaheim '73/'74' en dat betekent dat het ook al op de driedubbelelpee Welcome Back staat, zij het in een heel andere mix. Na Hoedown komen de solodelen uit Take A Pebble en vervolgens bijna de gehele Karn Evil 9, zij het opgeknipt in rare stukken en zonder het eerste stuk van de 2nd Impression Maar de laatste vier stukken komen helemaal niet uit die twee jaren; het zijn opnames van de Works-triotour uit 1978: Tiger In A Spotlight klinkt alsof het afkomstig is van In Concert / Works Live, C'est La Vie is dan weer een nog niet verschenen trioversie, Tank is slechts een halve minuut durende drumsolo, The Enemy God komt duidelijk ook van In Concert / Works Live en de afsluiter is Fanfare For The Common Man (met orgelsmijterij) in een liveversie die ik op dat moment nog niet ken. Kortom: wat een zootje. Leuk hebbeding, dat dan weer wel.





[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 15-12-2020 07:45:56 ]

bazbo cd0669: Emerson Lake & Palmer - From The Beginning



Nee, als je een mooi overzicht van de carrière van de band wilt hebben, dan is dit de absolute aanrader. Deze prachtbox met vijf cd's en een dvd verscheen in 2007. Ik kocht hem bij het verschijnen op 8 september. Op dat moment stond er veel spul op dat nog niet eerder verkrijgbaar was. Ook heel mooi is dat de doos chronologisch is. Zo krijg je in vijf keer vijf kwartier geluid en vijftig minuten video een prachtbeeld van de ontwikkeling van de band. Het eerste plaatje opent ook nog eens met drie stukken van de bands waar de bandleden uit voortkwamen. Epitaph van de legendarische debuutplaat van King Crimson (met Greg Lake) opent de collectie, daarna komt Decline And Fall van de debuutplaat van Atomic Rooster (met Carl Palmer) en vervolgens horen we Sibelius' Intermezzo from Karelia Suite van het album Five Bridges van The Nice (met Keith Emerson). De rest van het schijfje is gewijd aan het debuutalbum van Emerson Lake & Palmer. Lucky Man, Tank en Take A Pebble komen van dit album en aanvullend daarop komen The Barbarian, Knife-Edge en Rondo voorbij, van het 1970-concert uit het Lyceum in Londen (waar ook Pictures At An Exhibition werd opgenomen) en die een jaar later ook als bonus op de Deluxe Edition van Pictures zouden verschijnen. Het tweede plaatje beslaat 1971-1973: stukken van Tarkus, Trilogy en Brain Salad Surgery. Interessant is het dan nooit eerder gehoorde Lakeliedje Oh My Father, een liveversie van Hoedown en eerste mixen van Jerusalem en Still... You Turn Me On. Op het derde schijfje dan het almachtige Karn Evil 9 en aandacht voor Works Volume 1, waarbij vooral eerste versies van C'est La Vie en I Believe In Father Christmas de verzamelaar kunnen bekoren. Keiths Piano Concerto No. 1 staat er ook in zijn geheel op. Het schijfje sluit af met een liveversie van Pirates (opgenomen in 1978, dus niet met orkest maar als trio). Het vierde plaatje opent met Aaron Copland, die in een interview zijn bewondering uitspreekt voor ELP's bewerking van zijn Fanfare For The Common Man en daarna horen we natuurlijk dat stuk. Daarna komt er spul van Works Volume 2. Van Love Beach slechts een repetitiieopname van Canario. Dan stappen we over naar Emerson Lake & Powell in 1986 (de fenomenale versie van Gustav Holst's Mars - Bringer Of War), de 1988 band 3 (Desde La Vida), de ELP-reünieplaat uit 1992 en het In The Hot Seat-drama. Het plaatje eindigt met Touch And Go van Live in Poland. En dan de vijfde schijf! Daarop staat het gehele concert 'Live At Mar Y Sol Festival, Puerto Rico 4th January 1972'! Geweldig om de band live aan het werk te horen. Trilogy is dan verschenen en op de setlijst staan 'klassieke' ELP-stukken: Hoedown, Tarkus, Take A Pebble, Pictures en Rondo. Het zesde plaatje is de dvd 'The Manticore Special - Highlights From The Historic 1973 World Tour', een documentaire die de Brain Salad Surgery tour in beeld brengt. Al met al een geweldige doos. Maar dat had ik geloof ik al gezegd.

bazbo cd0670: Emerson Lake & Palmer - High Voltage



Na de tour van 1997/1998 wordt het weer stil rondom het trio. Lake toert met de Ringo Starr All Starr Band en Palmer start de originele lineup van Asia weer op. Emerson maakt zijn planken stofvrij door van alles wat daar nog op lag uit te brengen en treedt op met zijn Keith Emerson Band featuring Marc Bonilla. Veel geluk heeft Emerson niet en het gaat niet goed met zijn arm: de operatie van 1994 was mislukt en hij blijft problemen houden met spelen. Eind 2009 maakt hij toch plannen om samen met Greg Lake een tour te doen: bedoeling is dat ze als duo wat spul van ELP, The Nice, King Crimson en solo spelen en ondertussen verhalen vertellen. De eerste optredens zeggen ze af: zelf zeggen ze dat ze nog te weinig tijd hebben gehad om goed te repeteren, maar er gaan geruchten dat Emerson podiumvrees heeft en dat Emerson vindt dat Lake er nog niet klaar voor is. Ik heb kaarten voor het concert in Amsterdam, maar ook dat optreden gaat niet door, nu wegens ziekte. En dan in 2010 komt het bericht van een heuse reünie! Het idee is dat de band een eerste optreden geeft en daarna de wereld over gaat. Even vraag ik me af: ga ik in juli 2010 naar het Victoria Park in Londen voor het High Voltage festival, waar ELP de headliners zijn? Er komt meer leuks (Transatlantic, Steve Hacket). Ik besluit niet te gaan en de tour van het trio af te wachten; ze komen vast ook naar Nederland. Achteraf kan ik me door mijn kop schieten. Na het optreden op High Voltage besluit Palmer om niet verder te gaan. Het betekent dat dit het enige concert is. Later in 2010 komt de dubbelcd met het concert erop uit en ik koop die op 29 oktober 2011. Er is ook een video/dvd, maar die heb ik (nog) niet. De basis van het concert is de setlijst die Emerson en Lake uitvoerden tijdens hun duotour. Karn Evil 9 - 1st Impression Part Two is natuurlijk de opener, daarna volgen The Barbarian en stukken als Bitches Crystal, Take A Pebble en natuurlijk Tarkus. Lucky Man kan niet ontbreken en de afsluiters zijn Pictures At An Exhibition en het onvermijdelijke Fanfare For The Common Man / Rondo. Nu moet ik zeggen dat het enorm teleurstelt. Aan het geluid ligt het niet; het is dat de uitvoering rommelig en technisch niet sterk is. Lakes stem lijkt nergens naar en het spel van Emerson is onder de maat. Het zal echt geweldig zijn geweest om erbij te zijn (het blijven helden, hè), maar dit gaat de kant van beschamend op. Ik begrijp Palmer goed: hij vond het niveau van het optreden onvoldoende en ging liever verder met zijn Carl Palmer's ELP Legacy-concerten (drums, bas, gitaar!).

bazbo cd0671: Emerson Lake & Palmer - Live at Nassau Coliseum '78



Eind 1977 ging ELP op tournee door Noord-Amerika met een orkest. Mooi idee, maar financieel bleek het een ramp en na drie weken moest de band het orkest en het in totaal meer dan 150 man tellende reizende circus naar huis sturen. De band maakte de tour af als trio. Op 9 februari 1978 speelden Emerson Lake & Palmer in het Nassau Veterans Memorial Coliseum, Uniondale, New York. De setlijst was natuurlijk aangepast aan het trio. Hoedown is de korte aftrapper en daarna stort de band zich gelijk in een geweldige versie van Tarkus. Emerson had in de afgelopen jaren zijn instrumentarium wat aangepast en de brute Y amaha GX-1 speelt de hoofdrol waardoor het geluid toch anders is, al heeft hij ook een Hammond, vleugel en de beroemde Moog Modular bij zich. De sectie Aquatarkus is ook hier opvallend sterk. Take A Pebble bevat solosecties van Emerson op piano en vervolgens is het de beurt aan Lake met twee akoestische songs. Pictures At An Exhibition mag natuurlijk niet ontbreken en na wat kortere stukken is er Tank met daarin een solodrumspot voor Palmer. Nutrocker en Pirates sluiten het concert af. Natuurlijk is Fanfare For The Common Man de toegift. Pas in 2011 verschenen de opnames van het concert op een dubbelcd. Daar keek ik naar uit, want tot dan toe hadden we materiaal van de triotour 1978 alleen versnipperd gehoord op Works Live en mindere producten als King Biscuit en de limited edition van Ultimate Collection. Dan is dit een mooie productie: zeer goed geluid, de band is ondanks de tegenslag van kort ervoren fijn opdreef, waarlijk een zeer energieke show en deze staat hoog in mijn favorietenlijstje. Ik kocht het album op 29 oktober 2011.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-12-2020 21:35:59 ]

quote:

Op donderdag 17 december 2020 08:52 schreef Bosbeetle het volgende:
Ik ben benieuwd wanneer mijn cds weer beschikbaar zijn, maar we lezen wel mee bazbo

Alles nog steeds in het afgefikte huis?

quote:

Op donderdag 17 december 2020 09:10 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

Mijn huis is niet afgefikt, er was brand bij de bovenburen bij mij staat nu alles ingepakt en wordt er nieuw laminaat en behang gelegd en het plafond gerepareerd. Maar ik heb een slaap woonkamer dus kan er nu ook niet slapen.

Je collectie hopelijk wel onbeschadigd?

bazbo cd0672: Keith Emerson & Greg Lake - Live from Manticore Hall



In 2010 zijn Keith Emerson en Greg Lake met z'n tweetjes op tournee. Die tour startte niet fijn. De eerste concerten werden afgezegd en tot op de dag van vandaag is niet helemaal duidelijk waarom. Emerson zou podiumvrees hebben, Greg zou vinden dat Keith nog niet goed kon spelen (nadat hij opnieuw problemen met zijn arm had), Keith zou te weinig tijd gehad hebben voor repetities en zou vinden Lake zich er gemakkelijk van af maakte; geruchten genoeg. Na anderhalve week startten de concerten dan toch en op 8 mei 2010 speelden de twee in het Ridgefield Playhouse in Ridgefield, CT in de Verenigde Staten. Tijdens het concert spelen Emerson en Lake (semi-)akoestische versies van werken van King Crimson, ELP en hun beider soloplaten. Tussendoor is er ruimte voor verhalen. Lake begint met ELP's From The Beginning en King Crimson's I Talk To The Wind. Emerson pingelt er piano onder. Dan wordt het plots minder akoestisch: in Bitches Crystal en The Barbarian is er ondersteuning van een drumtape. Na Take A Pebble op piano zet Emerson de openingslick van Tarkus in en vervolgens komt het hele stuk, ook met de elektronische drums uit de trukendoos. Ten slotte is er Pirates en is Lucky Man de afsluiter. Het idee is goed, het spel is absoluut niet slecht, de (bijna) akoestische setting maakt het haast intiem, maar de synthesizerpercussie doen snakken naar de aanwezigheid van een echte drummer en dan vooral Carl Palmer. Dit soort toch veelal technocratische muziek leent zich niet zo voor een uitgeklede benadering en alleen de akoestische liedjes van Lake of de pianosolo's van Emerson zou wellicht wat eentonig worden (al lust ik wel pianopap van Emersons solo-escapades). Niettemin een mooi document. Deze cd kwam pas uit in 2012 en ik kocht hem bij het verschijnen op 29 juli. Ik had destijds kaarten voor het concert van het duo in Paradiso, maar helaas ging dat niet door. Zelf hadden beide heren ook wel door dat het zonder echte drummer niet echt een succes was en het duurde niet lang of de gesprekken met Carl Palmer kwamen opgang. In juli 2010 kwamen Emerson Lake & Palmer weer bijeen en speelden ze een reünieconcert in Londen op het High Voltage festival. Daar moest Palmer helaas constateren dat zowel Keith als Greg niet meer konden spelen op het niveau dat hij van ze verwachtte en hij liet het bij een eenmalige gelegenheid. Greg Lake zou het concept van de semi-akoestische show meenemen naar zijn eigen soloconcerten en in 2013 verscheen een album met een zo'n optreden erop: Songs Of A Lifetime (tot over een jaar).

quote:

Op donderdag 17 december 2020 09:18 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

LPs gelijk eruit verhuisd, en cds is volgensmij niets mee aan de hand

Pfeeeeeewwwwwww.

bazbo cd0673: Emerson Lake & Palmer - Live at Montreux 1997



In 2015 verschijnt deze dubbelcd. Elf jaar ervoor was dit concert al te zien op dvd. Die heb ik natuurlijk ook, maar ik ben sinds 21 september 2015 blij dat ik het concert nu ook op cd via de stereo door het huis kan knallen. Want wat is dit weer goed. Op 6 juli 1997 spelen Emerson Lake & Palmer op het Montreux Jazz Festival en de band is dan technisch weer als vanouds vol vuur. Greg Lake is zowaar aardig bij stem en de band klinkt fris en energiek. De setlijst bevat slechts hoogtepunten, van opener Karn Evil 9 - 1st Impression Part Two tot Touch And Go , van klassiekers Knife-Edge tot Take A Pebble en van Lucky Man tot aan Tarkus. Tussendoor is er ruimte voor wat solootjes: Lakes From The Beginning en Emersons Honky Tonk Train Blues en Creole Dance. Emerson is overigens het bekijken waard: hij heeft zichzelf het materiaal opnieuw moeten aanleren te spelen met een aangedane rechterhand, waarvan de ringvinger en pink meestentijds gekromd staan en bij gebruik pijnlijk zijn. Op de dvd zien we hem met veel moeite de octaven pakken en zijn uitvoering van Creole Dance is dan ook waanzinnig, zeker gezien de omst(onh)andigheden. Gelukkig beschikt hij over een fenomenale linkerhandtechniek, zoals je in Bitches Crystal goed kunt zien. Emerson is sowieso lekker op dreef. Afsluiter Fanfare For The Common Man / Rondo bevat dan ook weer de nodige orgelsmijterij. Bijzonder fijne registratie die ik regelmatig beluister en me voor de zoveelste keer voor mijn kop doen slaan dat ik het trio destijds niet in levenden lijve ben gaan bekijken.

bazbo cd674: Big Big Train - Empire - Live at the Hackney Empire



Deze kocht ik vandaag een week geleden, vandaar dat ik 'm even tussendoor prop. Big Big Train zit niet stil. Een tour is gelijk nogal een tour-de-force, omdat de achtkoppige band nogal internationaal is (een Zweed, een Amerikaan, zes verspreid door de UK wonende Britten) en erop staat een blazerssectie van vijf man mee te slepen. Toch doet de band in het najaar van 2019 een ronde door Groot-Brittannië en in november staan ze in The Hackney Empire in Londen. Er is weer een fikse film- en opnameploeg aanwezig om alles vast te leggen. Het concert lijkt op cd wat kort met honderd minuten, maar de aankondigingen zijn weggelaten. Die staan wel op de meegeleverde bluray en dan klokt de hele boel toch ruim boven de twee uur. Dat compacte maakt het ook wel behappelijk; eerdere liveregistratie waren een lange zit. Niet dat het werk van de band ooit verveelt, verre van dat, maar je mag er toch wel een avondje voor uittrekken. De setlijst bestaat dit keer voor de helft uit materiaal van de studioplaat Grand Tour van 2019. Dat spul klinkt wonderbaarlijk vertrouwd. Opener Alive voelt alsof het nooit anders is geweest dan de opener van een BBT-concert, The Florentine profiteert van de dubbele leadzang (David Longdon én Nick d'Virgilio) en Voyager en Homesong veroorzaken kippenvel. Klassiekers zijn er ook: Hedgerow (wonderschoon), Brave Captain (dit keer de volledige versie) en de afsluitende meezinger Wassail. En wat dachten we van het bijna vijfentwintig minuten durende East Coast Racer als afsluiter? Ik dacht: p-r-a-c-h-t-i-g. Big Big Train klinkt en oogt weer als een rockorkest-van-jewelste (fluit, viool, twee gitaren, twee toetsenisten, bas, drums, de blazerssectie). Zangert David Longdon is een podiumdier met een uitstekende, warme en toegankelijke stem. Steeds als er wat nieuws uitkomt, verlang ik alweer naar het volgende. In dit geval zal het volgende écht anders worden, want vier bandleden (violiste Rachel Hall, gitarist Dave Gregory en toetseneurs Robin Armstrong en Danny Manners) zullen op een volgende plaat niet meer meedoen en dat betekent dat Empire een historisch document is geworden.





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-12-2020 16:24:19 ]

bazbo cd0675: various - Encores Legends & Paradox - A Tribute To The Music Of ELP



Dat Magna Carta label bracht eind jaren negentig een paar bijzonder vermakelijke tributeplaten uit. Zo ook deze uit 1999, die ik kocht op 3 juni 1999. Tien vertolkingen van ELP-stukken, verdeeld over twee 'kampen', twee producers. De eerste is Trent Gardner (componist en toetsenist van de band Maghellan), die gasten inschakelt als Pat Mastelotto, Igor Khoroshev, John Wetton, Peter Banks, Doane Perry, Martin Barre, James Labrie, Mike Portnoy, Geoff Downes en zijn Maghellan-broer Wayne Gardner. De andere is Robert Berry (die in 1988 met Emerson en Palmer de band 3 vormde, een plaat maakte en een tour deed), die op zijn muzikantenlijst Simon Phillips, Jordan Rudess, Marc Bonilla, Erik Norlander, Glenn Hughes, Jerry Goodman, James LaBriie en Derek Sherinian heeft gezet. Geen onaardige lijst, maar wel een die een pompeuze krachtpatserij doet verwachten. Dat is geenszins het geval. We krijgen een paar zeer mooie vertolkingen voor onze kiezen. Zelf vind ik de producties van Berry het sterkst: Karin Evil 9 - 1st Impression, Knife Edge, Hoedown (de inzet van Jerry Goodman op viool maakt dat deze versie weer dichter bij het op een volksmelodie gebaseerde origineel van Aaron Copland komt), The Barbarian en Tarkus. Die van Trent Gardner klinken misschien wat meer overgeproduceerd en ietwat over-the-top (net zoals zijn band Maghellan): Bitches Crystal, Toccata, A Time And A Place, The Sherrif en The Endless Enigma. Gelukkig wisselen de twee stijlen elkaar af en juist door de gastbijdragen van zovelen blijft de plaat boeien. Leuk project en gaaf om weer eens te horen.







[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-12-2020 17:23:09 ]

bazbo cd0676: Emerson Lake & Powell - Emerson Lake & Powell



In 1979 waren Emerson Lake & Palmer niet meer. Emerson ging filmmuziek maken, Lake startte een solocarrière en Palmer begon de band Asia. In 1986 kwamen Emerson en Lake weer bijeen en zij zagen een reünie erg zitten. Palmer koos voor het succes met Asia en bedankte. Emerson belde zijn vriend Cozy Powell, drummer van onder andere Rainbow, en die wilde graag meedoen. Toen ze bijna klaar waren met de plaat, viel het hen op dat ze de naam ELP konden blijven gebruiken. Mazzeltje. Cozy Powell is een heel andere drummer dan Palmer en dat hoor je goed op deze plaat. Ik kocht de vinylversie toen hij verscheen en dit is een heruitgave uit 1991, die sinds 2 april 2010 in de kast staat en er regelmatig uit komt. Want het is een zeer sterke plaat. Emersons toetsenwerk is als vanouds, de stem van Lake is formidabel en Powell ramt zijn stadiondrums (al blijkt hij in sommige passages ook wat subtieler te kunnen spelen). The Miracle vind ik gaaf, Touch And Go bleek een klassieker (dat Palmer later graag speelde) en een heuse single, Step Aside een geinig jazzy nummerke, maar het absolute hoogtepunt is de groteske bewerking van Mars - The Bringer Of War uit The Planets van Gustav Holst. Op deze heruitgave staan twee extra stukken. The Locomotion kennen we natuurlijk als compositie van Goffin en King in de uitvoering van Little Eva en de versie van ELP was eerder te vinden op de B-zijde van de 12" van de single Touch And Go (ik heb 'm hier in de kast). Vacant Posession komt van de opnamesessies en is (terecht) op de plank blijven liggen.







[ Bericht 5% gewijzigd door bazbo op 18-12-2020 08:59:31 ]

bazbo cd0677: Emerson Lake & Powell - The Sprocket Sessions - An Official Bootleg



En dus gingen Emerson Lake & Powell op tournee. Omdat niet alles van de recente plaat gespeeld kon, moest er extra materiaal ingeoefend en daarom boekte de band een repetitieruimte en ging een show in elkaar zetten. Tijdens die repetities in The Sprocket Studio in Londen liep een taperecorder mee en ja hoor, in 2006 (twintig jaar later) verschenen er opnames op deze 'officiële bootleg'. Nog weer vier jaar later kwam er zelfs een heruitgave van en die cd heb ik hier nu; ik kocht hem op 1 oktober 2010. Het geluid is niet echt heel goed, maar wat we te horen krijgen geeft een leuk beeld van de setlijst van de concerten. De hele eerste kant van de ELPowellplaat en verder nog Touch And Go, Love Blind en Mars. Interessanter om te horen is hoe de klassiekers van Emerson Lake & Palmer gaan klinken: Knife Edge, Pictures, Pirates, Lucky Man en Tarkus. In sommige gevallen staat het complete lied op de cd, in andere horen we slechts een deel. Blijft een groepje in de oefenruimte. Maar de band klinkt gedreven en je zou zeggen dat het een succesvolle tour zou moeten gaan worden...






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-12-2020 17:22:55 ]

bazbo cd0678: Emerson Lake & Powell - Live In Concert & More...



Deze dubbelcd kwam uit in 2012. Naast The Sprocket Sessions was er ook nog een In Concert-bootleg van Emerson Lake & Powell en die had ik nooit kunnen grijpen. Toen ik deze dubbelaar op 17 juli 2012 in een plaatselijke platenwinkel zag, nam ik hem mee. Hierop staat zowel In Concert als The Sprocket Sessions. Voor mij was dus vooral het concertdeel interessant. Helaas niet het hele concert, slechts een dik uur. Het geluid is zeer goed te pruimen en we horen een drietal dat lekker op dreef is. The Score van de ELPowellplaat is de opener van het concert, daarna krijgen we een mix van nieuw en oud. Pirates is wel een opvallende en tegelijkertijd ook niet; het was het stuk waar Emerson en Lake zeer trots op waren. Lake krijgt de spotlichten met zijn From The Beginning en Lucky Man. Mars is ook hier het hoogtepunt, een furieuze uitvoering met een drumsolo van Powell erin. Een medley met Rondo (en de gebruikelijke orgelsmijterij) is de toegift. Na deze tour besloot Powell dat deze muziek toch niet zo goed bij hem paste. Bovendien bleek de tour financieel geen succes (de enorme zalen in de VS raakten niet uitverkocht) en daarmee was het afgelopen voor Emerson Lake & Powell. Twee jaar later was Palmer weer beschikbaar, maar zag Lake geen reden om aan te sluiten en dus maakten Emerson en Palmer de elpee To The Power Of Three... onder de naam 3 met Robert Berry op bas en zang. Maar daarover heel veel later meer.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 18-12-2020 20:51:08 ]

bazbo cd0679: Emerson Lake & Palmer - The Original Bootleg Series From The Manticore Vaults Vol One



Vanuit het niets verscheen in 2001 deze doos met vier bootlegs, onofficieel spul, dus. Ik trof hem op 28 oktober 2001 aan in mijn plaatselijke platenwinkel en kocht hem. De vier concerten zijn verdeeld over zeven schijven. De eerste is Gaelic Park, New York op 1 september 1971, een redelijk klinkend concert als de elpee Tarkus net uit is. De setlijst bestaat uit Barbarian, Tarkus, Take A Pebble, Knife Edge, Rondo en Hoedown. De overige drie concerten komen uit 1972: Louisville Town Hall, KT op 21 april 1972, Long Beach Arena, CA op 28 juli 1972 en Performing Arts Center in Saratoga Springs, NY op 13 augustus 1972. Barbarian is dan niet meer de opener en op de setlijst en ook Knife Edge speelt de band niet meer; het is Hoedown dat vanaf dan de concerten aftrapt. De plaat Trilogy is inmiddels verschenen en in Louisville probeert de band Abaddon's Bolero uit; Lake speelt mee op mellotron, maar het lukt niet goed het immense geluid van de vele overdubs te benaderen en dus verdwijnt het snel weer van de setlijst. In Long Beach en Saratoga Springs horen we The Endless Enigma, maar ook dat is geen succes. Voor de rest is de setlijst nagenoeg hetzelfde: Hoedown, Tarkus, Take A Pebble, Pictures, Rondo. Ook niet veranderd is het ongekende vuur en de gedrevenheid waarmee de band op het podium tekeer gaat. Jammer natuurlijk dat deze opnamen lijden onder de slechte geluidskwaliteit, maar voor de liefhebber/freak valt er veel te genieten en o als er een Vol One is, dan komt er vast ook nog een Vol Two.

bazbo cd0680: Emerson Lake & Palmer - The Original Bootleg Series From The Manticore Vaults Vol Two



Klopt. Later in 2001 komt de tweede doos met bootlegs uit. Dit keer opnieuw vier concerten, maar nu op acht cd's. Ik koop die doos op 20 november 2001. We horen de concerten van Hammersmith Odeon in Londen op 26 november 1972 (waarvan de setlijst niet afwijkt van eerdere shows uit de vorige doos), de Henry Lewit Arena in Witchita, KA op 26 maart, 1974 (met zo goed als dezelfde setlijst als op de driedubbelelpee Welcome Back), in het Rich Stadium in Buffalo, NY op 26 juli 1974 (ook dezelfde set als Welcome Back) en van New Haven Civic Centre in New Haven, CT op 30 november 1977 (een wijdverspreide bootleg van de triotour, dus zonder orkest). Het tweede en derde concert lijken wat dubbel en overbodig (omdat het veel lijkt op Welcome Back), maar het is interessant om te horen hoe strak de band is en hoe het laatste deel van Tarkus zich steeds verder ontwikkelt tot het meesterwerk dat inderdaad op Welcome Back is te horen. Zou er ook nog een Vol Three komen?