Echter valt het niet altijd even makkelijk en is het zwaar, moeilijk en pijnlijk om bepaalde dingen onder ogen te zien. Ik word er boos, verdrietig, destructief en depressief door. Die gevoelens moeten er zijn; het hoort bij de verwerking, ik moet er doorheen.
Maar ik heb het wel nodig om het hier allemaal even van mij af te schrijven en het (mede door jullie replies) een beetje te kunnen doseren en relativeren. Schrijven helpt mij vaak om orde te scheppen in de chaos en om wat afstand te creëren.
Even op een rijtje zettend:
Ik ben 2 jaar ziek, vanwege depressies die steeds zwaarder werden en waar ik niet meer uitkwam. Sinds ruim een half jaar ben ik bezig met intensieve Schema-gerichte therapie (Cognitieve therapie, psychotherapie) waarin veel pijn, verdriet, boosheid, teleurstelling die er vroeger niet mochten zijn nu alsnog naar boven komt. Inmiddels weet ik dat ik depressief ben geworden vanwege PTSS (Posttraumatische stress stoornis) en de persoonlijkheidsstoornissen (ik ga niet in op welke, ik wil geen etiket, ik wil niet in een bepaalde categorie gestopt worden) die ik ontwikkeld heb om me staande te kunnen houden gedurende mijn jeugd.
Ik heb onlangs een brief gehad van mijn bijna ex-werkgever dat hij mijn ontslag aanvraagt per 1 december. De reden hiertoe is dat ik ruim 2 jaar ziek ben. Ik heb geprobeerd te reïntegreren maar kennelijk was dat niet voldoende om mijn baan te kunnen behouden. De gang van zaken wordt nu bekeken door een advocaat - ik ben blij dat ik me daar niet zelf druk om hoef te maken.
Help mij!!! ...ik kan het zelf niet (meer)...:'(
Ik voel me KUT
Uit het leven van DuchessX
G*DVERDOMME K*TZIEKENHUIS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Mijn pijn en verdriet
2. F*ck die (ex) baas van je. Als iemand je in z'on situatie niet respecteert en steunt...dat is de moeite niet. Maar zet em wel lekker op z'n nummer door eens flink met wat advocaatjes over de vloe te komen.
3. Opeens ben je die magische grens over en gaat alles beter, makkelijker. Je hebt iemand naast je die je altijd zal opvangen, dus je hoeft nooit echt alleen en bang te zijn.
sterkte, succes, geluk & liefde
Lieve Duchess,
ik kan je weinig meer zeggen dan veel sterkte. Ook al valt het zwaar tegen en heb je het vaak moeilijk, volgens mij ben je op de goede weg. Ik hoop dat jij dat ook zo voelt. Je hebt in ieder geval veel steun aan je man (klinkt mooi he? toch beter dan vriendje!) en aan je vriend(inn)en. Schroom niet je problemen te posten als dat je helpt, want er zijn hier zat mensen die je willen steunen.
And I'm ready to go off on your ship
quote:Bedankt!
Op maandag 2 december 2002 12:41 schreef on_air het volgende:
1. ik heb zoveel bewondering voor je. Je doet dingen waar de meeste mensen voor terug zouden schrikken. Hou vol!2. F*ck die (ex) baas van je. Als iemand je in z'on situatie niet respecteert en steunt...dat is de moeite niet. Maar zet em wel lekker op z'n nummer door eens flink met wat advocaatjes over de vloe te komen.
3. Opeens ben je die magische grens over en gaat alles beter, makkelijker. Je hebt iemand naast je die je altijd zal opvangen, dus je hoeft nooit echt alleen en bang te zijn.
sterkte, succes, geluk & liefde
Mede door jullie fijne reacties is mijn 'leed' wat draaglijker 
quote:Ik weet ook dat ik op de goede weg ben en daar ben ik blij om. Een jaar geleden wist ik van ellende niet wat ik moest doen, dus dat is al een hele verandering.
Op maandag 2 december 2002 12:45 schreef Peregrijn het volgende:
Ha fijn, dat maakt het weer allemaal wat overzichtelijkerLieve Duchess,
ik kan je weinig meer zeggen dan veel sterkte. Ook al valt het zwaar tegen en heb je het vaak moeilijk, volgens mij ben je op de goede weg. Ik hoop dat jij dat ook zo voelt. Je hebt in ieder geval veel steun aan je man (klinkt mooi he? toch beter dan vriendje!) en aan je vriend(inn)en. Schroom niet je problemen te posten als dat je helpt, want er zijn hier zat mensen die je willen steunen.
Echter blijft het wel een zwaar traject maar ik zal het volledig afleggen. Ik móét wel want mijn uiteindelijke doel is een beter leven, een fijner leven en kunnen leven met pijn/verdriet zonder daar last van te hebben.
Veel sterkte in ieder geval en hang in there kan ik alleen maar zeggen. Ik weet hoe zwaar een depressie kan aankomen, heb het niet zelf gehad maar heb het zien aankomen bij iemand, en hoe die er bijna aan onderdoor ging. Echt geen pretje 
Ik vind alleen dat je over een ding toch reeel moet blijven hoe erg en triest het ook klinkt. Die werknemer heeft ook een bedrijf dat hij moet onderhouden en waarvan hij moet rondkomen. Dan kan ik het begrijpen dat hij op een bepaald moment toch zegt dat hij liever iemand anders wil. Hoe erg dit ook klinkt, ik kan hem wel begrijpen
Maar hey, als je er ooit eenmaal uit bent en het leven ziet je weer stralend toe, dont worry.. dan vind je toch zo weer iets beters!
quote:Nou als jij betaalt...?
Op maandag 2 december 2002 12:49 schreef EggsTC het volgende:
Jij moet gewoon is een paar maanden op vakantie... je gedachte leeg maken.
Voor mij heeft het enorm geholpen om mezelf 'beter te denken'..
Niet in de zin van genezen, maar jezelf zeggen dat je niet minderwaardig bent, jezelf zeggen dat je de hele wereld aankan, jezelf vertellen dat je blaakt van het zelfvertrouwen.
Recht je rug, haal diep adem en haal jezelf niet zo naar de grond.
Je bent zeker geen kutwijf! Je kunt er in eerste instantie natuurlijk geen ene reet aan doen dat je in een depressie of wat voor emotionele toestand terechtkomt.
Het zal misschien niet direct rust in je hoofd brengen (ik had iig het gevoel alsof mijn hersens/gedachten op 300 km aan me voorbij raasden, terwijl ik stilstond) maar het zal je misschien iets helpen om jezelf wat beter te voelen..
Je moet maar denken: alle kleine beetjes helpen.. 
Een dikke en heel veel sterkte aan jullie beiden.
wanneer dan ook je kan me altijd bereiken
weet nu niets te schrijven, voel me leeg, op slot.
maar je bent een kanjer die het zeker gaat redden!
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
[sub]Sorry, ben niet in echt in staat voor een peptalk[/sub]
en liefs,
Wolkje
De reden was dat ik zelf op een bepaald moment het één en ander moest verwerken (vonden mijn vrienden, ik heb nooit professionele hulp ingeschakeld om mijn mentale problemen op te lossen). Desgevraagd wist niemand me echt te vertellen wat dat verwerken precies inhield maar het had zeker iets te maken met "ermee leren omgaan". Hoewel ik me bij een dergelijk invalshoek wel iets voor kon stellen ben ik erg kwaad geworden omdat ik niet om wilde leren gaan met alle ellende uit mijn jeugd en de impact die het op me heeft gehad, ik wilde er helemaal niets mee te maken hebben. Het was rotzooi waar ik nooit om gevraagd had maar wel de wrange vruchten van mocht plukken. Dankjewel.
Je lijkt me aardig door te hebben wat er in je omgaat en wat (hoe) je (het) aan moet pakken om je leven weer op de rails te krijgen en dat is goed om te lezen maar waarom lijkt het dan toch dat je ergens vast zit?
Ben behoorlijk depressief, ("in regressie" noemde de psychiater het), zonder mezelf af, verlies interesse in alles, wil er liever niet meer zijn. 
Het duurt te lang allemaal en ik zit met zoveel dingen die ik niet kan uitspreken hoewel ik er heel graag over zou willen praten (ook hier op het forum). Maar ik ben veel te bang niet serieus genomen of gekwetst te worden
quote:Zo voel ik me nu idd. Ik blijf ergens op steken en ben terug gezakt. Ik moet me meer uiten maar kan en durf dat niet, ben bang niet serieus genomen te worden en gekwetst te worden, bang voor hetgeen het allemaal op zal rakelen, bang voor verlies van dierbaren, bang voor de pijn, bang om nooit meer mezelf te kunnen zijn.
Op maandag 2 december 2002 20:20 schreef thoth het volgende:
maar waarom lijkt het dan toch dat je ergens vast zit?
Ik voel me klein, kwetsbaar, machteloos en totaal uitgeput.
Ja ik zeg het knullig maar bedoel het goed.
Maakt me erg verdrietig dat ik er niet kan zijn voor je.
Blijf ajb praten mailen etc naar me meiske..
quote:
Op dinsdag 3 december 2002 19:51 schreef DarkElf het volgende:
Therapie is als lijnen, eerst gaat het best hard totdat je op een punt komt wat enorm zwaar is en het lijkt of je het niet meer aankan, als je verder kan met de goede begeleiding gaat er wederom een wereld voor je open.Ja ik zeg het knullig maar bedoel het goed.
Ik hoop van harte dat die vergelijking ook voor mij op gaat.
quote:Ze zeggen wel eens, dat je pas voor een ander kunt zorgen als je éérst goed voor jezelf zorgt.
Op dinsdag 3 december 2002 19:52 schreef DarkElf het volgende:
Verder zou ik je zo graag willen helpen, steunen etc maar ik kan het gewoonweg nietMaakt me erg verdrietig dat ik er niet kan zijn voor je.
Blijf ajb praten mailen etc naar me meiske..
Dat zullen we dan maar moeten proberen hé?
quote:Regressie las ik. Ook zo´n label waar je helemaal niets mee kan en ik weet niet eens zeker of het wel iets betekent behalve dan dat je je gisteren goed voelde en vandaag niet en dat is "achteruitgang".
Op dinsdag 3 december 2002 18:14 schreef DuchessX het volgende:[..]
Zo voel ik me nu idd. Ik blijf ergens op steken en ben terug gezakt. Ik moet me meer uiten maar kan en durf dat niet, ben bang niet serieus genomen te worden en gekwetst te worden, bang voor hetgeen het allemaal op zal rakelen, bang voor verlies van dierbaren, bang voor de pijn, bang om nooit meer mezelf te kunnen zijn.
Ik voel me klein, kwetsbaar, machteloos en totaal uitgeput.
Maar je bent niet achteruit aan het gaan. Je hebt al vooruitgang geboekt en dat je je nu rot voelt is begrijpelijk gezien de laatste ontwikkelingen. Toen is een andere situatie dan nu, Is altijd zo. Je kan vorige maand niet vergelijken met vandaag en tot de conclusie komen dat je slechter af bent maar volgens mij weet je dat zelf ook wel.
Gevoelsmatig is het natuurlijk (helaas) een hele andere kwestie. Je angsten komen me bekend voor. Ik heb één keer alle voorzichtigheid over boord gezet; praktisch mijn hele vriendenkring van me vervreemd, mijn familie gedag gezegd en me maanden lang de eenzaamste persoon op de wereld gevoeld maar ik had er één ding mee gewonnen; mezelf. Mensen die echt om je geven, zullen je geloven en je steunen.
Ik wil je niets aanpraten maar ik wil het wel gezegd hebben; je ondergaat al ontzettend veel pijn en heb je nog wat te verliezen als je de deuren openzet? Ja, je hebt wat te verliezen maar het gaat om jou en wat kan je ermee bereiken? En is dat op dit moment niet veel belangrijker?
quote:Er "lopen" inderdaad (heel af en toe) hier "mensen" rond die het fijn vinden om mensen te kwetsen. Gelukkig (vind ik) zijn er de nodige mods die daar op letten en die berichten weg halen. Nu is het heel simpel van mij om te zeggen dat je je er niks van aan moet trekken en toch is dat het enige dat je kunt doen.
Op dinsdag 3 december 2002 18:11 schreef DuchessX het volgende:
Het duurt te lang allemaal en ik zit met zoveel dingen die ik niet kan uitspreken hoewel ik er heel graag over zou willen praten (ook hier op het forum). Maar ik ben veel te bang niet serieus genomen of gekwetst te worden
Even voor mezelf; ik lees veel hier en volg ook jouw topics. Ik vind dat je goed bezig bent; sowieso door al dat te schrijven wat je hier nu doet. Ik neem je berichten ook zeker serieus, maar weet soms geen antwoord of reactie te geven. Gelukkig zijn er anderen die dat wel doen.
Dusse, als je er steun aan hebt zeker bijven posten. 1 serieuze lezer heb je in ieder geval
quote:Ik vind dit een goede vraag waar ik niet direct een antwoord op heb. Ik denk dat ik nog meer pijn niet aan kan op dit moment, dat ik eerst wat steviger in mijn schoenen moet staan.
Op dinsdag 3 december 2002 22:19 schreef thoth het volgende:[..]
Ik wil je niets aanpraten maar ik wil het wel gezegd hebben; je ondergaat al ontzettend veel pijn en heb je nog wat te verliezen als je de deuren openzet? Ja, je hebt wat te verliezen maar het gaat om jou en wat kan je ermee bereiken? En is dat op dit moment niet veel belangrijker?
Heb vandaag in ieder geval heel moedig met een therapeut gesproken over de angsten die ik heb als ik in zijn therapie bezig ben. Telkens weer ga ik over mijn grenzen, probeer ik die angsten te negeren. Tevens wil ik niet de aandacht op mezelf vestigen of dat anderen 'last' van mij hebben en ik het hele groepsproces belemmer.
Toch is het belangrijk dat ik leer voor mijzelf op te komen, al weet ik niet goed hoe. Mijn therapeut gaat overleg plegen met iemand die gespecialiseerd is in traumatherapie om daar wat ideeën op te doen.
Ik ben benieuwd en vind zelf dat ik toch een grote stap heb gezet vandaag door te praten over iets dat ik heel moeilijk vind.
quote:Hoi Jacko,
Op woensdag 4 december 2002 08:21 schreef jacko het volgende:[..]
Er "lopen" inderdaad (heel af en toe) hier "mensen" rond die het fijn vinden om mensen te kwetsen. Gelukkig (vind ik) zijn er de nodige mods die daar op letten en die berichten weg halen. Nu is het heel simpel van mij om te zeggen dat je je er niks van aan moet trekken en toch is dat het enige dat je kunt doen.
Even voor mezelf; ik lees veel hier en volg ook jouw topics. Ik vind dat je goed bezig bent; sowieso door al dat te schrijven wat je hier nu doet. Ik neem je berichten ook zeker serieus, maar weet soms geen antwoord of reactie te geven. Gelukkig zijn er anderen die dat wel doen.
Dusse, als je er steun aan hebt zeker bijven posten. 1 serieuze lezer heb je in ieder geval
ik bedoelde eigenlijk niet zozeer te zeggen dat ik hier niet serieus word genomen maar dat ik er wel altijd bang voor ben, vooral irl. Ik werd nooit serieus genomen, mijn ouders stelden hoge eisen, konden ze niet inleven in hun kind, die gevoelens die ik had enzovoort. (Op therapie noemen ze het emotionele verwaarlozing) Ik werd nooit serieus genomen maar vernederd, voor schut gezet of uitgelachen. Ik heb hierdoor ook een sterke drang om alles zelf te doen en alleen op mijzelf te vertrouwen. Vanwege de hoge eisen die gesteld werden heb ik geleerd niet te zeuren en altijd maar door te gaan want anders ben je een aansteller, een zeur, een lastig kind, een slecht en waardeloos mens.
Nou ja wat ik zeggen wil, is dat ik bijna constant bang ben om niet serieus genomen te worden, dus ook in het echt. Daarom zal ik in het echt ook niet veel vertellen of veel van mijzelf laten zien. Ik bljif op deze manier met een hoop dingen zitten die me deprimeren en bezig houden terwijl ze uiten veel beter is. Echter omdat ik dat niet geleerd heb, is het heel moeilijk om te doen.
Er zijn dingen waarover topics lopen op het forum (ook R+P) waar ik heel veel in herken, waar ik heel graag over mee wil praten maar ik durf het niet, bang dat ik niet geloofwaardig genoeg overkom of dat men denkt dat ik alleen maar de aandacht zit te trekken. Ik weet dat het grootste gedeelte van dit alles in mijn eigen hoofd zit, maar mijn god wat ben ik bang om gekwetst te worden. En idd er zijn mensen die het opzettelijk doen; dat soort mensen maakt dat ik me nog meer in mijn schulp terugtrek.
In ieder geval bedankt voor je lieve reactie, je hebt schijnbaar iets in mij geraakt waardoor ik bovenstaand op durf te schrijven.
Dat waarderen de begeleiders alleen maar meer , bij onze therapie had je vaak van die mensen als het moeilijk werd dat ze wegbleven en dat leidde alleen maar dat als ze te lang zo deden weggestuurd werden , jij geeft juist goed aan ik wil geholpen worden , maar ik wil ook dat jullie me begeleiden naar de oplossing .
quote:Bedankt voor dit grote compliment, ik ben er heel blij mee!
Op woensdag 4 december 2002 19:27 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Knap hoor , je hebt bij wijze nu al een grens aangegeven , maar tegelijkertijd ook aangegeven dat je er wat aan wil doen .
Dat waarderen de begeleiders alleen maar meer , bij onze therapie had je vaak van die mensen als het moeilijk werd dat ze wegbleven en dat leidde alleen maar dat als ze te lang zo deden weggestuurd werden , jij geeft juist goed aan ik wil geholpen worden , maar ik wil ook dat jullie me begeleiden naar de oplossing .
Ik wíl er echt iets aan doen, juist omdat ik er zoveel last van heb en er al veel te lang mee rond loop. Het zal moeilijk zijn, maar ik heb de groep en de therapeuten die mij zullen steunen.
