Hoeveel risico nemen jullie?

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 19:51 schreef SugeLucky het volgende:
Het klinkt vooral alsof je te bang bent om te leven.

''enorme risico's nemen, wisselen van baan, kopen van dure spullen zoals een huis, relaties verbreken of aangaan, leefstijlaanpassingen doen''

Als je dit soort basis dingen als enorme risico's ziet, ben jij heel voorzichtig, te voorzichtig in mijn optiek.
Wellicht zelfs problematisch voorzichtig.

Tja, sommige mensen zijn nou eenmaal zo. Je kunt het ook zien als dat de meeste mensen te problematisch roekeloos zijn?

Ik juist wel, ben sowieso van nature recalcitrant en impulsief dus doe nogal eens domme dingen

quote:

Op vrijdag 4 december 2020 20:20 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Tja, sommige mensen zijn nou eenmaal zo. Je kunt het ook zien als dat de meeste mensen te problematisch roekeloos zijn?

Die zijn er inderdaad ook.

Relaties aangaan/verbreken en huis kopen zou ik nou niet echt problematisch roekeloos noemen maar gewoon normaal gedrag.

Veel risico, altijd, dat geeft mij een kick maar ik ben een leider, dus voor mij is dat de normale gang van zaken. Geen machtwellusting, een leider die er is voor iedereen.

[ Bericht 100% gewijzigd door Stray_cat op 05-12-2020 01:14:14 (dubbel) ]

quote:

Op donderdag 3 december 2020 16:21 schreef Bosbeetle het volgende:
Van mijzelf ben ik een heel risico mijdend persoon, dat is hoe ik in elkaar zit. En ik zie om mij heen echt allemaal mensen die enorme risico's nemen, kiezen voor kinderen, wisselen van baan, kopen van dure spullen zoals een huis, relaties verbreken of aangaan, leefstijlaanpassingen doen, ruzie zoeken met leidinggevenden en collega's etc etc.

Ik vraag me persoonlijk wel eens af wat mensen beweegt om grote risico's te nemen en hoe ze het durven. Mijn durf houdt vaak heel snel op. Ik kan vier jaar nadenken om iets te kopen van 200 euro en dan na aankoop nogsteeds balen van de aankoop. Ik ontwijk conflicten als de pest en reageer op mensen die een conflict met mij willen aangaan door aardiger tegen ze te gaan doen. Ik kom steeds meer in een situatie waarin ik eigenlijk elk risico hoog inschat. Het nadeel daarvan is dat je wel een beetje stopt met dingen doen. Bijvoorbeeld zou ik me niet zo gauw inschrijven voor een cursus ofzo als deze cursus als een inschrijvingsvoorwaarde heeft, zoals je moet een portfolio meeleveren of aantonen dat je de cursus echt wilt doen of er staat een vereist niveau bij. Altijd als ik zoiets lees denk ik laat dan maar dat is niet voor mij. Ook bij bijvoorbeeld mij werk moet je soms aanvragen doen daar staat vaak bij dat de aanvraag is voor een "excellent' persoon dan ga ik het risico al niet aan omdat ik mijzelf niet excellent acht. Nou zijn die twee voorbeelden een beetje specifiek maar ik heb het bij zoveel dingen. Als mensen aanbieden om een keer te gaan jammen in een oefenstudie doe ik dat niet vanwege het risico dat ik suck op gitaar, en het dus voor niets is geweest. Als ik een product wil kopen op een veiling doe ik het niet omdat ik niet zeker weet hoe duur het dingen eigenlijk is en dan bang ben te veel te betalen. De huizenmarkt ga ik niet op omdat ik niet het risico wil lopen een kut huis te kopen. Afin een boel geklaag maar zo zit ik in elkaar dus.

Nou hoeft dit topic niet over mij te gaan maar wel ben ik benieuwd naar hoeveel risico's jullie nemen?

Haha OP gequote enzo, maar even om aan te geven dat ik de rest niet heb gelezen.

Ik heb de eerste paar jaar van mn carriere "volgens het boekje" geleefd. Eerst wat dingen bereikt, maar toen tegen muren opgelopen, omdat ik dingen moest gaan doen die niet bij mn persoon aansloten. Toen paar maanden niks gedaan en gedefinieerd wat ik echt zou willen. Daar websiteje voor opgetuigd en gewoon begonnen. Maanden met matig werk gehad, maar na een paar maanden/jaren blijkt opeens dat, door mijn duidelijkheid, mensen bij mij uitkomen voor bepaalde vraagstukken. Nu zelfstandig en alleen bezig met projecten die me interesseren. Met twee dagen in de week haal ik mn kosten eruit, alles erboven ga ik gereserveerd mee om en kan ik sparen. Nu gigantische buffer om te doen wat ik wil. Kan nu maanden niks doen en prima leven. Toen ik begon vond iedereen het megarisicovol, maar nu bewonderen veel mensen mn levenstijl.

Gewoon beginnen te doen wat je wil en de rest volgt vanzelf

Ik aanschouw mijzelf ergens in het midden; niet vermijdend, maar ook niet roekeloos. Als kind was ik erg verkennend, daar is haast geen spoor van over.

Na jarenlang volgens boekje te hebben geleefd, ben ik ernstig ontevreden. Ik zag niet in dat mijn omgeving (ernstig) vermijdend ingesteld was, i.c.m. laag zelfvertrouwen durfde ik mijn mening en wil niet aan te geven, omdat de omgeving tegelijkertijd ook zo dominerend was. Zo was ik aangeleerd passief.

Naarmate de leeftijd stijgt, ben ik meer in contact gekomen met van alles en nog wat. En ik voel mij in vrijheid en ontwikkeling beroofd door de vermijdende opvoeding o.a.

Als ik iets wou doen, werd het de kop ingedrukt, en continue over irrationele angsten gesproken/geschreeuwd vanuit de omgeving waardoor ik mentaal helemaal werd leeggezogen. Bijv. schoenen kopen voor ¤20 bij de Bristol kon echt niet, terwijl mijn schoenen al versleten waren. En ik maar 1 paar schoenen had, terwijl de schreeuwers zelf ca. 15 schoenen hadden. Leidraad was dat iets nieuws echt niet kon, zoals even andere avond eten als variatie brengt heel veel spanning bij andere mensen waardoor er wordt geschreeuwd. Ik voel mij gegijzeld, want familie kan je niet vermijden.

Nu weet ik beter wat ik wil:
- hoe eerder afwijzing/erachter komen dat iets niet/anders kan, hoe beter. Beter eerder afsluiten, zodat er meer in het leven past

- naarmate mensen ouder worden, gaat het lichaam slijten. 1 op de ~4 mensen heeft een beperking, en dit zijn niet alleen bejaarden. Chronische ziekten kunnen al starten wanneer iemand 35 jaar is. Een illusie dat er nog een leven is en nog van alles mogelijk is. Hoe eerder je doet/hebt wat je wil, hoe beter.

- er zijn mensen waarbij (bepaalde aspecten van) het leven kansarm zijn, er kan niet veroorloofd worden om niks te doen. Er is geen luxe positie om rustig aan te doen.

- de maatschappij wordt steeds complexer en jachtiger, m.a.w. : iets wordt altijd moeilijker, niet simpeler. Hoe eerder je iets start, hoe beter. Ook meer ruimte in het hoofd komt vrij; meer ontwikkeling.

- naarmate leeftijd stijgt, is er ook haast. Want het besef wordt groter dat je wellicht helemaal niet zo oud wil worden, bijv. de toegang tot zorg voorzieningen zoals verzorgingstehuizen is slecht. Jonge mensen die niks mankeren waarbij het leven start willen natuurlijk oud worden. Wanneer je oud bent en/of mankementen merkt, dan vraag je je af hoe het verder moet.

- m.a.w. doe gewoon je ding, commentaar krijg je toch wel. Kwestie van die periode doorstaan, of nog beter: gewoon niet vertellen als het kan. Dan komt ook geen commentaar, er is altijd wel wat beters te doen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Yiwei op 05-12-2020 05:07:31 ]

quote:

Op zaterdag 5 december 2020 04:59 schreef Yiwei het volgende:
Ik aanschouw mijzelf ergens in het midden; niet vermijdend, maar ook niet roekeloos. Als kind was ik erg verkennend, daar is haast geen spoor van over.

Na jarenlang volgens boekje te hebben geleefd, ben ik ernstig ontevreden. Ik zag niet in dat mijn omgeving (ernstig) vermijdend ingesteld was, i.c.m. laag zelfvertrouwen durfde ik mijn mening en wil niet aan te geven, omdat de omgeving tegelijkertijd ook zo dominerend was. Zo was ik aangeleerd passief.

Naarmate de leeftijd stijgt, ben ik meer in contact gekomen met van alles en nog wat. En ik voel mij in vrijheid en ontwikkeling beroofd door de vermijdende opvoeding o.a.

Als ik iets wou doen, werd het de kop ingedrukt, en continue over irrationele angsten gesproken/geschreeuwd vanuit de omgeving waardoor ik mentaal helemaal werd leeggezogen. Bijv. schoenen kopen voor ¤20 bij de Bristol kon echt niet, terwijl mijn schoenen al versleten waren. En ik maar 1 paar schoenen had, terwijl de schreeuwers zelf ca. 15 schoenen hadden. Leidraad was dat iets nieuws echt niet kon, zoals even andere avond eten als variatie brengt heel veel spanning bij andere mensen waardoor er wordt geschreeuwd. Ik voel mij gegijzeld, want familie kan je niet vermijden.

Nu weet ik beter wat ik wil:
- hoe eerder afwijzing/erachter komen dat iets niet/anders kan, hoe beter. Beter eerder afsluiten, zodat er meer in het leven past

- naarmate mensen ouder worden, gaat het lichaam slijten. 1 op de ~4 mensen heeft een beperking, en dit zijn niet alleen bejaarden. Chronische ziekten kunnen al starten wanneer iemand 35 jaar is. Een illusie dat er nog een leven is en nog van alles mogelijk is. Hoe eerder je doet/hebt wat je wil, hoe beter.

- er zijn mensen waarbij (bepaalde aspecten van) het leven kansarm zijn, er kan niet veroorloofd worden om niks te doen. Er is geen luxe positie om rustig aan te doen.

- de maatschappij wordt steeds complexer en jachtiger, m.a.w. : iets wordt altijd moeilijker, niet simpeler. Hoe eerder je iets start, hoe beter. Ook meer ruimte in het hoofd komt vrij; meer ontwikkeling.

- naarmate leeftijd stijgt, is er ook haast. Want het besef wordt groter dat je wellicht helemaal niet zo oud wil worden, bijv. de toegang tot zorg voorzieningen zoals verzorgingstehuizen is slecht. Jonge mensen die niks mankeren waarbij het leven start willen natuurlijk oud worden. Wanneer je oud bent en/of mankementen merkt, dan vraag je je af hoe het verder moet.

- m.a.w. doe gewoon je ding, commentaar krijg je toch wel. Kwestie van die periode doorstaan, of nog beter: gewoon niet vertellen als het kan. Dan komt ook geen commentaar, er is altijd wel wat beters te doen.

Wat jammer dat mensen zo oneerlijk tegen je waren in je jeugd. Hoewel het gaat over kleine dingen vind ik het principe erachter wel naar. Gelukkig dat je inmiddels volwassen bent en je eigen dingen goed op een rijtje hebt zo te lezen.

Ik maak toch altijd een kleine statistische overweging in mijn hoofd eer ik een risico neem. Bij een kleine kans van slagen zie ik ervan af en dat betreft eigenlijk wel de meeste dingen in mijn leven. Mislukt het bij een grote kans dan nog, dan voelt het meer als een ja, dat is pech ipv. dat had je kunnen zien aankomen.

quote:

Op zaterdag 5 december 2020 04:59 schreef Yiwei het volgende:
Ik aanschouw mijzelf ergens in het midden; niet vermijdend, maar ook niet roekeloos. Als kind was ik erg verkennend, daar is haast geen spoor van over.

Na jarenlang volgens boekje te hebben geleefd, ben ik ernstig ontevreden. Ik zag niet in dat mijn omgeving (ernstig) vermijdend ingesteld was, i.c.m. laag zelfvertrouwen durfde ik mijn mening en wil niet aan te geven, omdat de omgeving tegelijkertijd ook zo dominerend was. Zo was ik aangeleerd passief.

Naarmate de leeftijd stijgt, ben ik meer in contact gekomen met van alles en nog wat. En ik voel mij in vrijheid en ontwikkeling beroofd door de vermijdende opvoeding o.a.

Als ik iets wou doen, werd het de kop ingedrukt, en continue over irrationele angsten gesproken/geschreeuwd vanuit de omgeving waardoor ik mentaal helemaal werd leeggezogen.

Herkenbaar. Ik kom uit een gezin waarvan de vader een angststoornis had en we waren lid van een religieuze sekte. Pas toen ik op m'n 20^-ste wegging, openbaarde zich de mogelijkheden van het leven. Ik doe wat ik wil, denk wat ik wil, en ga lekker m'n eigen gang (teveel). Ik heb geblunderd, geleerd en weer opgestaan om opnieuw te blunderen.

[ Bericht 0% gewijzigd door blomke op 07-12-2020 21:31:51 ]

quote:

Op maandag 7 december 2020 21:25 schreef blomke het volgende:

[..]

Herkenbaar. Ik kom uit een gezin waarvan de vader een angststoornis had en we waren lid van een religieuze sekte. Pas toen ik op m'n 20^-ste wegging, openbaarde zich de mogelijkheden van het leven. Ik doe wat ik wil, denk wat ik wil, en ga lekker m'n eigen gang (teveel). Ik heb geblunderd, geleerd en weer opgestaan om opnieuw te blunderen.

Goed dat het weer goed met je gaat! Heel herkenbaar wat je zegt, mijn moeder had en heeft ook nog steeds angststoornis. Het verschil was op een gegeven moment erg groot ja met de buitenwereld. Het leek wel alsof ik gigantisch veel achterstand had met het leven t.o.v. andere mensen, want mocht niks door de angststoornis van anderen. Mensen die 10 jaar geleden al iets hadden geprobeerd, ging ik dan 10 jaar later doen zoals naar de bioscoop gaan. Proberen, falen, bijkomen en weer doorgaan. Zo is het leven gewoon, is een normaal proces.

Niemand kan ervoor zorgen dat je niet gaat falen, het hoort gewoon bij het leven. Als iets hoe dan ook moet gebeuren, waarom niet nu doen denk ik dan. Uitstellen is jezelf voor de gek houden, eenmaal wakker en/of gedaan en terugkijken is dan heftig. De verlichting doormaken, hoe eerder hoe beter.

quote:

Op zaterdag 5 december 2020 00:43 schreef Aiciu het volgende:
Ik juist wel, ben sowieso van nature recalcitrant en impulsief dus doe nogal eens domme dingen

Hahaha herkenbaar.

Aan mezelf merk ik dat ik de laatste jaren wel steeds meer me teruggetrokken heb in mijn eigen (comfort)zone.
Heb een aantal vervelende ervaringen met mensen gehad (vooral met vriendschappen, maar ook op de werkvloer).
Daardoor ben ik toch wat argwanender geworden.
Opzicht vermaak ik me prima, alleen voel ik me in de liefde soms nog wel wat eenzaam.
Deze tijd maakt het ook niet eenvoudiger in dit opzicht.
Toch ga ik er niet echt onder gebukt en ik weiger om me zwartgallig oid op te stellen.