Goeie vriend zit tegen burn-out aan

Wat zijn zn klachten dan? Waarom wil hij zo graag werken? Heeft hij het geld nodig? Wat voor baan is het precies?

Dat allemaal inderdaad. En: "Wat is het ergste wat er gebeurt als je even niet op je werk verschijnt?"

Een van de veelvoorkomende kenmerken van als je tegen een burn-out aanzit, is tunnelvisie. Doorgaan totdat je neervalt. Heb het zelf meegemaakt, en daardoor 4 jaar thuisgezeten.

En tips... hoe langer hij nu doorgaat, des te langer zal-ie thuis moeten herstellen. Maar als je maanden/jarenlang op adrenaline en cortisol draait, ben je niet echt vatbaar voor dat soort argumenten. Hiervoor heb je professionele hulp nodig, waarbij je uitzoekt wat de onderliggende reden voor het gedrag is.

Als er 1 ding is wat ik tegen mezelf had willen zeggen toendertijd, dan was het dat. Dat had me heel, heel veel ellende bespaard.

Maar hoe kan TS inschatten dat het een burn-out is?

Wat een onzin ik ken ts helemaal niet

- Flikker op -

[ Bericht 95% gewijzigd door CoolGuy op 28-11-2020 00:45:21 ]

quote:

Op vrijdag 27 november 2020 23:13 schreef Haushofer het volgende:
Een van de veelvoorkomende kenmerken van als je tegen een burn-out aanzit, is tunnelvisie. Doorgaan totdat je neervalt. Heb het zelf meegemaakt, en daardoor 4 jaar thuisgezeten.

En tips... hoe langer hij nu doorgaat, des te langer zal-ie thuis moeten herstellen. Maar als je maanden/jarenlang op adrenaline en cortisol draait, ben je niet echt vatbaar voor dat soort argumenten. Hiervoor heb je professionele hulp nodig, waarbij je uitzoekt wat de onderliggende reden voor het gedrag is.

Als er 1 ding is wat ik tegen mezelf had willen zeggen toendertijd, dan was het dat. Dat had me heel, heel veel ellende bespaard.

Hoe voelt dat, op adrenaline en cortisol draaien? Ik heb het gevoel dat deze dingen bij mij ontbreken.

Je kunt laten zien dat het ook anders kan, hij verandert zichzelf pas als hij de noodzaak daartoe inziet.

quote:

Op zaterdag 28 november 2020 09:28 schreef colivo het volgende:
Je kunt laten zien dat het ook anders kan, hij verandert zichzelf pas als hij de noodzaak daartoe inziet.

Het is meer volgens mij dat je lichaam op raakt. Je kunt niet meer stoppen en dan is het ineens op. Althans, zo ging dat bij mij.

Tja gewoon laten lopen, zijn lichaam zegt vanzelf stop.
Of zijn lichaam stopt hem wel.

Maar bij sommige mensen gaat dat nog jaren goed hoor.

quote:

Op zaterdag 28 november 2020 00:18 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

Hoe voelt dat, op adrenaline en cortisol draaien? Ik heb het gevoel dat deze dingen bij mij ontbreken.

Een aantal kenmerken (vanuit m'n eigen ervaring):

- je zit constant in de alarmmodus, schrikt snel en kunt niks hebben
- je slaapt slecht, wordt 's nachts beroerd of in paniek wakker
- veel buikpijn, diarree

quote:

Op zaterdag 28 november 2020 00:50 schreef Hondenfluitje het volgende:
De tunnelvisie daar zit hij ook wel in dan. Hij blijft maar doorgaan, negeert signalen. Het is denk ik inderdaad het verschil tussen damage control en total loss raken. Heb jij ooit weer het gevoel gekregen dat je weer op je 'oude' niveau zat? Of misschien wel juist niet omdat juist dat bijdroeg aan het krijgen van een burn-out. Zijn er dingen veranderd?

En zou jij tips hebben gehad voor de mensen in je omgeving hoe ermee om te gaan richting jou?

Ja, ik zit wel op mijn "oude niveau", in de zin dat ik weer prima veel prikkels kan verdragen. Zit ook in het onderwijs, dus dat is maar goed ook In mijn vorige baan had ik echter ook nog steeds veel last van overspannen klachten; dat bleek grotendeels te liggen aan het feit dat ik in een voor mij destructieve omgeving werkte. Nu gaat het eigenlijk heel goed.

Wat er veranderd is, is dat ik beter begrijp waarom ik het gedrag vertoonde waardoor ik in een burn-out kwam. Ik heb daarbij aandachtstraining (mindfulness) in mijn leven gebouwd; mindfulness ontdekken was voor mij een verademing.

Het is lastig om tips te geven; wat burn-out zo frustrerend maakt, is dat degene die het heeft (tenminste, zo ervaarde ik het) er ook niks van begrijpt. Je snapt je eigen lijf en geest niet meer. Ik ontwikkelde bijvoorbeeld een angststoornis, en dat is volslagen irrationeel. Paniekaanvallen kwam zoals hoofdpijnaanvallen bij migraine-patiënten komen, en die rationaliseer je ook niet weg.

Misschien kan het helpen om je vriend duidelijk te maken dat hij volledig open kan zijn over zijn ervaring en gevoel over de situatie waarin hij nu zit. Ik heb het heel lang voor me gehouden hoe slecht het met me ging, en dat heeft me uiteindelijk ook genekt.

Wat voor mij als buitenstaander wel eens helpt, is burn-out beschouwen als een transformatieproces waar iemand in terecht is gekomen.

Het betekent dat iemand (om wat voor reden dan ook, heel uiteenlopend) met een aangeleerde overlevingsstrategie het leven aan het 'doen' was. En dat is beperkt houdbaar.

Een overlevingsstrategie bevat allerlei onrealistische verwachtingen en overtuigingen, die je letterlijk hoort in iemands verhaal. "Ik ben onmisbaar" is een mooi voorbeeld daarvan.

Met het opraken van iemands mentale en lichamelijke resources om dit overlevingsgedrag te handhaven, 'sterft' deze onrealistische persona. Dit ervaart iemand ook echt als sterven en daarom is burn-out niet iets om lichtzinnig over te denken.

Het goede nieuws is, dat het een kans is om herboren te worden.

Dit zijn geen dingen die je letterlijk uitspreekt tegen iemand die zich middenin de crisis bevindt... Maar het helpt mij wel om het zo te zien, dan kan je iemand als vriend de ruimte geven. En als het goed is gun je jouw vriend ook een gelukkiger leven, met een realistisch zelfbeeld en echte verbinding met zichzelf en anderen. Hij staat nu op het punt om deze weg in te slaan.

quote:

Op zaterdag 28 november 2020 14:06 schreef -marz- het volgende:
Wat voor mij als buitenstaander wel eens helpt, is burn-out beschouwen als een transformatieproces waar iemand in terecht is gekomen.

Het betekent dat iemand (om wat voor reden dan ook, heel uiteenlopend) met een aangeleerde overlevingsstrategie het leven aan het 'doen' was. En dat is beperkt houdbaar.

Een overlevingsstrategie bevat allerlei onrealistische verwachtingen en overtuigingen, die je letterlijk hoort in iemands verhaal. "Ik ben onmisbaar" is een mooi voorbeeld daarvan.

Met het opraken van iemands mentale en lichamelijke resources om dit overlevingsgedrag te handhaven, 'sterft' deze onrealistische persona. Dit ervaart iemand ook echt als sterven en daarom is burn-out niet iets om lichtzinnig over te denken.

Het goede nieuws is, dat het een kans is om herboren te worden.

Dit zijn geen dingen die je letterlijk uitspreekt tegen iemand die zich middenin de crisis bevindt... Maar het helpt mij wel om het zo te zien, dan kan je iemand als vriend de ruimte geven. En als het goed is gun je jouw vriend ook een gelukkiger leven, met een realistisch zelfbeeld en echte verbinding met zichzelf en anderen. Hij staat nu op het punt om deze weg in te slaan.

Wat jij verteld herken ik ook zo.
Hoe zou het komen dat zoveel mensen tegenwoordig (heel anders dan vroeger) een burn-out induiken?

Het kan toch niet anders dat dit door de omgeving en van jongsaf wordt gecreëerd?

quote:

Het betekent dat iemand (om wat voor reden dan ook, heel uiteenlopend) met een aangeleerde overlevingsstrategie het leven aan het 'doen' was. En dat is beperkt houdbaar.

Eigenlijk zouden we de ingrediënten hiervoor eens heel duidelijk moeten hebben en dit bij de bron aanpakken.

Een vb.tje: op de basisschool worden kinderen met mindere leerprestaties koste wat kost getraind om toch beter te presteren, speciale groepen, labels enz.
Vroeger werd gezegd, ach je bent goed met je handen, rekenen en taal is niet jouw ding, wordt een goede metselaar. Dat gebeurde dan en men was tevreden.

quote:

Op zaterdag 28 november 2020 14:06 schreef -marz- het volgende:
Een overlevingsstrategie bevat allerlei onrealistische verwachtingen en overtuigingen, die je letterlijk hoort in iemands verhaal. "Ik ben onmisbaar" is een mooi voorbeeld daarvan.

Zie b.v. ook

https://nl.wikipedia.org/wiki/Rationeel-emotieve_therapie

waarin je de rationaliteit van je eigen overtuigingen na kunt gaan.

quote:

Op zaterdag 28 november 2020 14:14 schreef Lospedrosa het volgende:
Een vb.tje: op de basisschool worden kinderen met mindere leerprestaties koste wat kost getraind om toch beter te presteren, speciale groepen, labels enz.
Vroeger werd gezegd, ach je bent goed met je handen, rekenen en taal is niet jouw ding, wordt een goede metselaar. Dat gebeurde dan en men was tevreden.

Ik geef zelf les op havo/vwo bovenbouw, en ik vind het ontstellend hoeveel leerlingen met psychische problemen, die vaak stressgerelateerd zijn, kampen. Huilende leerlingen vlak voor een SE-week zijn niet bepaald een uitzondering. Dat uit zich ook weer in de aantekeningen die je bij leerlingen leest.

Ik heb daar als docent moeite mee. Ik heb er toevallig gisterochtend nog een gesprek over gehad met een vwo-4 klas, waarin ik ook mijn eigen ervaringen heb gedeeld. Statistisch gezien zitten er dan in zo'n klas al 3 leerlingen die met een burn-out te maken gaan krijgen tijdens hun studerende of werkende leven.

quote:

Op zaterdag 28 november 2020 14:14 schreef Lospedrosa het volgende:
Wat jij verteld herken ik ook zo.
Hoe zou het komen dat zoveel mensen tegenwoordig (heel anders dan vroeger) een burn-out induiken?

Het kan toch niet anders dat dit door de omgeving en van jongsaf wordt gecreëerd?

Ja. Ik heb wel theorie erover. Met risico dat ik nu als linkse rakker wordt weggezet.

Ik denk dat we (opnieuw) in onze kapitalistische-democratische maatschappij in toenemende mate een scheidslijn aan het creëren zijn tussen succesvolle mensen en niet-succesvolle mensen. Succesvol ben je als je je optimaal hebt aangepast aan het systeem.

Voor de niet-succesvollen is er de GGZ en de participatiewet zodat zij zich kunnen aanpassen aan de hoge prestatienormen en aldoende ook kunnen meedoen met waar het succes en het geld zit.

Maar de wereld verandert nogal snel momenteel, en de macht van de oude kapitalistische instituties begint af te brokkelen. Nu met corona gaat het allemaal nog sneller. Verbinding wordt belangrijker. Lokale en online communities staan sterker in een afbrokkelend systeem.

Duurzame verbinding maak je vanuit je hart en je authentieke zelf. Veel mensen die juist slagen in 'een systeem' (of het nu een bedrijf is of als ondernemer in een economie) doen dat niet vanuit hun hart/ziel/kern/authentieke zelf hoe je het ook wil noemen, maar omdat zij van jongs af aan geleerd hebben dat dat te kwetsbaar is bereiken ze succes door zichzelf aan te passen aan de eisen van het systeem. Dit zijn de mensen die op enig moment een burnout oplopen en dan alsnog hun leven (vaak) omgooien naar een authentieker leven met minder geld.

Het systeem waar onze generaties succes op baseren gaat instorten. En ik denk dat de niet-succesvollen dan helemaal niet zo slecht af blijken te zijn als werd gedacht. Dan zijn de rollen wellicht weer omgedraaid.

Want wat ik denk te zien, is dat allerlei mensen die wij momenteel diagnosticeren als autistisch/bipolair/adhd/emotieregulatiestoornis, juist geboren zijn met hele sterke empathische en sensitieve kwaliteiten (de basis voor verbinding maken). Té empathisch, té sensitief voor ons huidige systeem waardoor zij nu falen, maar in de toekomst zullen deze mensen juist voordeel genieten van deze eigenschappen.

Misschien beetje warrig opgeschreven en heel zwart-wit geschetst
Disclaimers want meestal word ik heel raar aangekeken als ik dit verkondig maar wie weet zijn de tijden inmiddels veranderd.

Mijn vriend zit ook met een burn out, tegelijkertijd kamp ik met een depressie. Heel handig zo tegelijk maar het heeft wel het effect dat we elkaar heel goed begrijpen momenteel.
Wat voor ons heel goed helpt is zonder oordeel luisteren, met rust laten als de ander dat nodig heeft en vooral niet met goedbedoelde tips komen. Wij hebben allebei GGZ ondersteuning dus dat scheelt ook. Verder gaat het met vallen en opstaan, wij zijn ook maar mensen en doen niet gelijk alles zoals het zou moeten en dat is prima.

quote:

Op zaterdag 28 november 2020 14:40 schreef -marz- het volgende:

[..]

Ja. Ik heb wel theorie erover. Met risico dat ik nu als linkse rakker wordt weggezet.

Ik denk dat we (opnieuw) in onze kapitalistische-democratische maatschappij in toenemende mate een scheidslijn aan het creëren zijn tussen succesvolle mensen en niet-succesvolle mensen. Succesvol ben je als je je optimaal hebt aangepast aan het systeem.

Voor de niet-succesvollen is er de GGZ en de participatiewet zodat zij zich kunnen aanpassen aan de hoge prestatienormen en aldoende ook kunnen meedoen met waar het succes en het geld zit.

Maar de wereld verandert nogal snel momenteel, en de macht van de oude kapitalistische instituties begint af te brokkelen. Nu met corona gaat het allemaal nog sneller. Verbinding wordt belangrijker. Lokale en online communities staan sterker in een afbrokkelend systeem.

Duurzame verbinding maak je vanuit je hart en je authentieke zelf. Veel mensen die juist slagen in 'een systeem' (of het nu een bedrijf is of als ondernemer in een economie) doen dat niet vanuit hun hart/ziel/kern/authentieke zelf hoe je het ook wil noemen, maar omdat zij van jongs af aan geleerd hebben dat dat te kwetsbaar is bereiken ze succes door zichzelf aan te passen aan de eisen van het systeem. Dit zijn de mensen die op enig moment een burnout oplopen en dan alsnog hun leven (vaak) omgooien naar een authentieker leven met minder geld.

Het systeem waar onze generaties succes op baseren gaat instorten. En ik denk dat de niet-succesvollen dan helemaal niet zo slecht af blijken te zijn als werd gedacht. Dan zijn de rollen wellicht weer omgedraaid.

Want wat ik denk te zien, is dat allerlei mensen die wij momenteel diagnosticeren als autistisch/bipolair/adhd/emotieregulatiestoornis, juist geboren zijn met hele sterke empathische en sensitieve kwaliteiten (de basis voor verbinding maken). Té empathisch, té sensitief voor ons huidige systeem waardoor zij nu falen, maar in de toekomst zullen deze mensen juist voordeel genieten van deze eigenschappen.

Misschien beetje warrig opgeschreven en heel zwart-wit geschetst
Disclaimers want meestal word ik heel raar aangekeken als ik dit verkondig maar wie weet zijn de tijden inmiddels veranderd.

Hmm luister je veel naar coaches?
Ik snap je wel maar ik denk niet met je mee hierin. Volgens mij heeft het weinig te maken met kapitalisme.

Als ik eens tijd heb ga ik schrijven wat ik denk dat er verandert moet worden, of waar de oorzaak ligt.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lospedrosa op 28-11-2020 18:34:27 ]

quote:

Op zaterdag 28 november 2020 16:58 schreef Lospedrosa het volgende:
Hmm luister je veel naar choaches?

Que?

Nee het heeft met mijn achtergrond te maken, ik ben zelf een probleemgeval die later naar de 'succes'kant is overgegaan. Nu probeer ik zowel ondernemers te helpen die in de overlevingsstand staan als de niet-succesmensen in onze samenleving die stigma's met zich meedragen.

Ik kijk naar de feiten, luister naar ervaringen van mensen. En kan niet geloven dat zo veel mensen in onze samenleving een defect hebben. Als je dan in de geschiedenis kijkt zie je dat we nieuwe vormen van talent en aanpassingsvermogen altijd verguisd hebben in het begin.

Ik gebruik het woord kapitalisme overigens als beschrijving van onze maatschappij in vergelijking met andere soorten samenlevingen, niet vanuit een oordeel alsof het slecht is. Het zegt iets over wat succes betekent voor ons westerse mensen.

En ben benieuwd naar jouw verhaal natuurlijk

quote:

Op zaterdag 28 november 2020 13:48 schreef Haushofer het volgende:
Een aantal kenmerken (vanuit m'n eigen ervaring):

- je zit constant in de alarmmodus, schrikt snel en kunt niks hebben
- je slaapt slecht, wordt 's nachts beroerd of in paniek wakker
- veel buikpijn, diarree

Bedankt voor de toelichting, nu is het iets duidelijker voor mij.
Het komt niet erg positief over, het lijkt me ook dat de mensen met een burnout zelf ook wel doorhebben dat ze zich er niet prettig bij voelen maar het gevoel hebben dat ze niet anders kunnen omdat het van ze verwacht wordt of zo