R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ja, dat had ik met een vriendin al gepland voor volgende week.quote:Op vrijdag 27 november 2020 15:12 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Ik stelde de vraag omdat je met die vriendinnen dan eens zou kunnen praten over hoe je dit in de praktijk kunt aanpakken. Dan organiseer je je eigen intervisie.
Hoe doen zij dat bijv. met zo’n roosterwijziging die zo kort van tevoren wordt aangekondigd? Kiezen ze ervoor om het te accepteren of laten ze weten aan de verantwoordelijke wat ze ervan vinden? En wat is hun ervaring: hoe geef je die feedback op een constructieve manier?
Sorry geen tips verder maar dit is zo herkenbaar.quote:Op vrijdag 27 november 2020 14:57 schreef Black_Phillip het volgende:
En over doorvragen... ik ga snel uit van slechte intenties en/of onkunde bij volwassenen, dus ik denk dat doorvragen helpt om afstand te nemen van die frustratie.
Bij leerlingen heb ik juist eindeloos geduld omdat het kinderen zijn. En zeker mavo speelt geen spelletjes, die zijn direct en openlijk boos. En daar vraag ik altijd door, joh, waarom reageerde je zo, wat heb je nodig, wat zit je dwars? Het helpt dat ik het gezag heb en zij dus wel moeten communiceren als ze iets willen. Volwassenen zijn soms zo sneaky dat ze niks zeggen maar meteen naar management gaan om complete onzin. Want ik heb nooit naar een collega geschreeuwd of gesnauwd maar soms vergeet ik wel te vragen hoe het gaat als ik snel even een kopietje nodig heb.
Serieus ik snap niet hoe mensen kunnen werken in dit soort organisaties. Respect voor je inzet om je aan te passen en succes ermee!
Ow misschien toch een tip dus, ik heb het ergens 5 jaar volgehouden door mijn baas als een kind te beschouwen en behandelen. En dat werkte echt heel goed, gek genoeg. Alsnog was het onzin dat ik er werkte want ik kon me niet ontwikkelen maar er was iig geen conflict meer.
What's the name of the game?
Nou, ik ga hier zelf weg na 2 maanden omdat het zo'n onveilige sfeer is, lijkt wel een sekte omdat het zo'n kleine school is.quote:
[..]
Sorry geen tips verder maar dit is zo herkenbaar.
Serieus ik snap niet hoe mensen kunnen werken in dit soort organisaties. Respect voor je inzet om je aan te passen en succes ermee!
Ow misschien toch een tip dus, ik heb het ergens 5 jaar volgehouden door mijn baas als een kind te beschouwen en behandelen. En dat werkte echt heel goed, gek genoeg. Alsnog was het onzin dat ik er werkte want ik kon me niet ontwikkelen maar er was iig geen conflict meer.
Als kind? Dus zoals ik met leerlingen omga?quote:
[..]
Sorry geen tips verder maar dit is zo herkenbaar.
Serieus ik snap niet hoe mensen kunnen werken in dit soort organisaties. Respect voor je inzet om je aan te passen en succes ermee!
Ow misschien toch een tip dus, ik heb het ergens 5 jaar volgehouden door mijn baas als een kind te beschouwen en behandelen. En dat werkte echt heel goed, gek genoeg. Alsnog was het onzin dat ik er werkte want ik kon me niet ontwikkelen maar er was iig geen conflict meer.
Heftig dat je na 2 mnd alweer buiten staat omdat het zo onveilig is. Ik werk nu als adviseur voor bedrijven en ik zie dit echt heel vaak. Als ik eens wist hoe dit komt zouden zoveel mensen zonder buikpijn maar hun werk kunnen.quote:
[..]
Als kind? Dus zoals ik met leerlingen omga?
Schijnbaar denkt ook iedereen zo'n beetje dat ze de enige zijn die hier tegenaanlopen maar dat is absoluut niet zo. Onveilig werkklimaat is een maatschappelijk probleem.
Maar ja echt zoals een kind van 12 dus. Ik kreeg andersom 0,0 waardering dus ik vind het niet ok, maar de baas vond me een toppertje en vertrouwde me 100%.
What's the name of the game?
Ook door de afstand en ziekte hoor, maar dit speelt mee. Kleine organisaties hebben vaak 1 baas die dictatortje speelt. Geef mij maar een grote school.quote:
[..]
Heftig dat je na 2 mnd alweer buiten staat omdat het zo onveilig is. Ik werk nu als adviseur voor bedrijven en ik zie dit echt heel vaak. Als ik eens wist hoe dit komt zouden zoveel mensen zonder buikpijn maar hun werk kunnen.
Schijnbaar denkt ook iedereen zo'n beetje dat ze de enige zijn die hier tegenaanlopen maar dat is absoluut niet zo. Onveilig werkklimaat is een maatschappelijk probleem.
Maar ja echt zoals een kind van 12 dus. Ik kreeg andersom 0,0 waardering dus ik vind het niet ok, maar de baas vond me een toppertje en vertrouwde me 100%.
Je hebt wel iets neerbuigends richting andere mensen. Terwijl communicatie niet zo zwart wit is. Hoe direct en concreet je ook bent in jouw ogen, er kan nog altijd een verschil in interpretatie ontstaan en dat kan ook zonder dat de interpretatie van de één superieur is aan die van de ander. Het is juist superieur om op dezelfde golflengte te geraken als de ander.quote:
[..]
Kinderen zijn nog niet af, moeten nog leren. Volwassenen wel, dacht ik. Maar dat blijkt niet te kloppen.
Welk boek van Covey?
Hoewel je dat sowieso nooit met iedereen gaat lukken, maar het is wel het proberen waard. Daarom is wat MevrouwPuff zegt over Covey waarschijnlijk inderdaad iets waar je echt wat aan hebt.Verder kan je nu eenmaal niet alles veranderen en elke organisatie heeft zijn mindere kanten. Op basis van anekdotes uit mijn omgeving lijkt het onderwijs daarin wel oververtegenwoordigd te zijn. Dus een plek vinden waar je in ieder geval enigszins aard is wel van belang, want wat jij qua verandering kan bewerkstelligen is sowieso beperkt.
Maar je zegt zelf dat je in the heat of the moment reageert met een woordendiarree? Wat is volgens jou een normale reactie daarop? Ik vind 'Wat vervelend dat je daar zo mee zit, is het goed als we het daar op een later moment nog eens over hebben?' een passende reactie op zoiets. En als je dan zelf geen actie onderneemt en het is wachten tot de volgende woordendiarree komt het al helemaal over alsof je alleen maar af en toe even frustratie wilt uitstorten en verder niets. En dan zullen mensen op een gegeven moment niet meer tactvol fungeren, omdat ze geen zin hebben om te dienen als jouw frustratiepot.quote:
[..]
Doorvragen en niet in the heat of the moment reageren zijn twee hele goede tips. Ik had van dat laatste veel last toen ik begon als docent. Ik weet niet waarom ik dat niet toe pas bij volwassenen. Misschien krijg ik onbewust de indruk dat zij al uitontwikkeld zijn en zich dus maar normaal moeten gedragen? Waarna ik dus gefrustreerd raak. Ik loop inderdaad ook lang met dingen rond omdat ik het druk heb, eigenlijk zou ik elke dag een moment moeten nemen om op te schrijven wat ik de werkdag erop wil aankaarten en hoe. In plaats van er mee rond te lopen en dan bij de zoveelste wijziging bijna te eisen dat het wordt veranderd omdat ik er gek van word.
Verder: choose your battles en laat dingen los. als je iets aankaart, richt je pijlen dan in eerste instantie op wat voor jou het meest belangrijke is en waarbij de kans dat er verandering bereikt kan worden het grootst is. Al je punten tegelijk uitstorten zal niet gauw iets in beweging brengen. Of verspreid het een beetje en trek voor verschillende dingen verschillende mensen aan hun jasje.
Ik heb inderdaad wat neerbuigends, ik probeer ermee te oefenen om socialer over te komen. Ik vind het heel lastig om te doen alsof en na jaren in het onderwijs zie ik meteen wanneer iets geld/tijdverspilling is. Maar ik heb het er vaak over met anderen op het moment, ook gevraagd om erop te wijzen wanneer ik zo doe.
Gemerkt dat ik heel erg in de 'maar hij...' modus schiet als ik ergens op word aangesproken. Ik vind het moeilijk om fouten toe te geven en schiet al gauw in de verdedigende rol. Ik ben ook nooit de enige maar zo voelt het wel. Iemand tips over hoe met kritiek omgaan?
Gemerkt dat ik heel erg in de 'maar hij...' modus schiet als ik ergens op word aangesproken. Ik vind het moeilijk om fouten toe te geven en schiet al gauw in de verdedigende rol. Ik ben ook nooit de enige maar zo voelt het wel. Iemand tips over hoe met kritiek omgaan?
Daar gaat het dus niet om. Niemand zit te wachten op je woorddiaree van frustraties over een bepaalde training waarmee je geen enkele constructieve bijdrage levert. En voor anderen is dat een lastig moment om je erop aan te spreken, want jij vindt jouw bijdrage blijkbaar wel het delen waard.quote:
Ik heb inderdaad wat neerbuigends, ik probeer ermee te oefenen om socialer over te komen. Ik vind het heel lastig om te doen alsof en na jaren in het onderwijs zie ik meteen wanneer iets geld/tijdverspilling is. Maar ik heb het er vaak over met anderen op het moment, ook gevraagd om erop te wijzen wanneer ik zo doe.
Zie het voorbeeld van de collega van nostra. Al zijn anderen het inhoudelijk misschien wel met die collega eens over de training, dat kleuterige gedram (of dat zich nou meer vertaalt in gedrag of in woorden) ervaren anderen als net zo hinderlijk als die nutteloze training.
Tenzij dat naar voren komt op een moment dat echt als feedbackmoment is gepland, vragen om het later eens te bespreken? Dat kan helpen om er een stukje verder vanaf te staan en gewoon de situatie te evalueren.quote:
Gemerkt dat ik heel erg in de 'maar hij...' modus schiet als ik ergens op word aangesproken. Ik vind het moeilijk om fouten toe te geven en schiet al gauw in de verdedigende rol. Ik ben ook nooit de enige maar zo voelt het wel. Iemand tips over hoe met kritiek omgaan?
Veel fouten staan niet volledig op zichzelf en hangen vaak samen met een miscommunicatie. Dus waar jij zegt 'Ja maar hij...' kun je ook zeggen 'Voor mij was niet duidelijk dat....' 'Dus daarom dacht en deed ik zus en zo'. In ieder geval vanuit jezelf praten. Als iedereen dat doet, dan wordt ook duidelijk waar de crux precies zit en wat in het vervolgens anders gedaan kan worden om een vergelijkbare situatie te voorkomen.
Als een fout wel op zichzelf staat en enkel aan jou te danken is, is het doorgaans ook makkelijk reflecteren en voelt het niet onrechtvaardig. Toch? Of het moet zijn dat iemand jou iets verwijt op basis van een bepaalde verwachting dat een bepaalde verantwoordelijkheid op jouw bordje ligt, waar jij niks van wist. Maar ook dan is het weer nagaan hoe dat dan komt. Wie weet is iemand wel totaal op het verkeerde been gezet door tientallen anderen, dus het is wel zaak om ook daar weer open in te gaan en niet gelijk te denken 'Hoe haal je het in je botte harses dat dat mijn verantwoordelijkheid is?!'
Ja, leren om je mond te houden. Doe ik ook al 10 jaar en het levert meer op. Soms moet je gewoon niet zeiken of het voor je houden en eruit gooien bij een psych ofzo.quote:
Maarja, zijn er geen autisten die hiermee om leerden gaan?
Heb je daar trucs voor?quote:
[..]
Ja, leren om je mond te houden. Doe ik ook al 10 jaar en het levert meer op. Soms moet je gewoon niet zeiken of het voor je houden en eruit gooien bij een psych ofzo.
Ja, je hebt gelijk... niemand zit daar ook op te wachten. Ik moet leren dat ik niet altijd kan doen wat ik wil.quote:
[..]
Daar gaat het dus niet om. Niemand zit te wachten op je woorddiaree van frustraties over een bepaalde training waarmee je geen enkele constructieve bijdrage levert. En voor anderen is dat een lastig moment om je erop aan te spreken, want jij vindt jouw bijdrage blijkbaar wel het delen waard.
Zie het voorbeeld van de collega van nostra. Al zijn anderen het inhoudelijk misschien wel met die collega eens over de training, dat kleuterige gedram (of dat zich nou meer vertaalt in gedrag of in woorden) ervaren anderen als net zo hinderlijk als die nutteloze training.
[..]
Tenzij dat naar voren komt op een moment dat echt als feedbackmoment is gepland, vragen om het later eens te bespreken? Dat kan helpen om er een stukje verder vanaf te staan en gewoon de situatie te evalueren.
Veel fouten staan niet volledig op zichzelf en hangen vaak samen met een miscommunicatie. Dus waar jij zegt 'Ja maar hij...' kun je ook zeggen 'Voor mij was niet duidelijk dat....' 'Dus daarom dacht en deed ik zus en zo'. In ieder geval vanuit jezelf praten. Als iedereen dat doet, dan wordt ook duidelijk waar de crux precies zit en wat in het vervolgens anders gedaan kan worden om een vergelijkbare situatie te voorkomen.
Als een fout wel op zichzelf staat en enkel aan jou te danken is, is het doorgaans ook makkelijk reflecteren en voelt het niet onrechtvaardig. Toch? Of het moet zijn dat iemand jou iets verwijt op basis van een bepaalde verwachting dat een bepaalde verantwoordelijkheid op jouw bordje ligt, waar jij niks van wist. Maar ook dan is het weer nagaan hoe dat dan komt. Wie weet is iemand wel totaal op het verkeerde been gezet door tientallen anderen, dus het is wel zaak om ook daar weer open in te gaan en niet gelijk te denken 'Hoe haal je het in je botte harses dat dat mijn verantwoordelijkheid is?!'
Ik heb als ik word aangesproken altijd het idee dat het persoonlijk is en anderen overal mee wegkomen. Dat blijft moeilijk, maar vanuit mezelf praten is een goede tip.
Gezichtsspieren, secondelijm, duct tape ?quote:
Denk dat je probleem eerder een kwestie van geen keuze maken is.
Je wil er niet mee stoppen maar je wil ook niet accepteren dat het is zoals het is. Dat is een bron van eindeloze ellende en stress totdat je een keuze maakt.
What's the name of the game?
Er zijn sova trainingen voor mensen met autisme. Er zijn ook autismebegeleiders die situaties met je door kunnen spreken vanuit een ‘autistische bril’. Ook werken bij veel sociale (wijk)teams mensen met kennis van autisme. Daar zou je kunnen beginnen met je vraag. Bv een jobcoach kan ondersteunen.
Weten je leidinggevenden van het autisme? Openheid kan lastig zijn, maar ook een oplossing.
Weten je leidinggevenden van het autisme? Openheid kan lastig zijn, maar ook een oplossing.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
In het onderwijs is de ongeschreven regel dat je autisme etc voor je houdt. Er is zeer weinig begrip en als ik hoor hoe men over leerlingen spreekt houd ik mijn hart vast.quote:
Er zijn sova trainingen voor mensen met autisme. Er zijn ook autismebegeleiders die situaties met je door kunnen spreken vanuit een ‘autistische bril’. Ook werken bij veel sociale (wijk)teams mensen met kennis van autisme. Daar zou je kunnen beginnen met je vraag. Bv een jobcoach kan ondersteunen.
Weten je leidinggevenden van het autisme? Openheid kan lastig zijn, maar ook een oplossing.
Ik wil het accepteren, ik vind het alleen moeilijk. Ik merk dat ik op zo'n moment overloop van frustratie.quote:
[..]
Gezichtsspieren, secondelijm, duct tape ?
Denk dat je probleem eerder een kwestie van geen keuze maken is.
Je wil er niet mee stoppen maar je wil ook niet accepteren dat het is zoals het is. Dat is een bron van eindeloze ellende en stress totdat je een keuze maakt.
Wat heb je te verliezen? Je kunt het evt. ook alleen met de directie bespreken.quote:
[..]
In het onderwijs is de ongeschreven regel dat je autisme etc voor je houdt. Er is zeer weinig begrip en als ik hoor hoe men over leerlingen spreekt houd ik mijn hart vast.
Je hebt jobcoaches die wat meer op afstand staan. Sommige uwv’s zijn ook actief op dit gebied. Zij hebben je ook liever aan het werk.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Dat vind ik wel apart, jij gaat toch juist overal tegenin en kan je mond niet houden, je kan niet accepteren hoe het gaat zeg je.quote:
[..]
In het onderwijs is de ongeschreven regel dat je autisme etc voor je houdt. Er is zeer weinig begrip en als ik hoor hoe men over leerlingen spreekt houd ik mijn hart vast.
Waarom ben je dan niet eerlijk over wie jij bent?
Dat is een boodschap die mensen snappen. Anders ben je alleen maar een arrogante betweter.
Als je achter je autismediagnose staat zou ik dit juist promoten.
Dan ben je ook een voorbeeld voor de kinderen. Nu geef je ze mee dat je jezelf moet verstoppen als je anders bent.
What's the name of the game?
Omdat je ontslagen kan worden bij openheid. Veel collega's denken dat je als autist niet empathisch kan zijn en met kinderen kan werken. Ouders zijn daarin ook lastig vaak.
Ik heb het meermaals met oudcollega's besproken en die gaven aan niks te zeggen.
Ik heb het meermaals met oudcollega's besproken en die gaven aan niks te zeggen.
Je zit ziek thuis je hebt een depressie en een ontwikkelingsstoornis en je bent chronisch ziek en overspannen.quote:
Omdat je ontslagen kan worden bij openheid. Veel collega's denken dat je als autist niet empathisch kan zijn en met kinderen kan werken. Ouders zijn daarin ook lastig vaak.
Ik heb het meermaals met oudcollega's besproken en die gaven aan niks te zeggen.
Het is dus een goed idee om je ware zelf te verbergen uit angst voor wat anderen daarvan vinden. Ik volg deze logica niet.
What's the name of the game?
Je blijft nu ook niet lang op dezelfde school, dus dat probleem heb je al.quote:
Omdat je ontslagen kan worden bij openheid. Veel collega's denken dat je als autist niet empathisch kan zijn en met kinderen kan werken. Ouders zijn daarin ook lastig vaak.
Ik heb het meermaals met oudcollega's besproken en die gaven aan niks te zeggen.
Onbegrip gaat vaak samen met een gebrek aan kennis. Hiervoor kan een deskundige uit een sociaal team of een job coach een functie vervullen. Dan kun je een positief voorbeeld zijn voor collega’s en leerlingen. Er zijn zoveel leerlingen met autisme. Geweldig toch als zij zien dat je ook mét autisme kunt studeren en werken.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
En misschien kan jij dan een SOVA-training voor niet-autisten gaan geven, zo te zien is dat geen overbodige luxe op die scholen.
What's the name of the game?
Ja, ik denk dat ik me pas veilig voel om het te vertellen als ik ergens geaard ben. Maar als ik nu toch al overkom als die rare...wanneer vertel ik dat? Niet bij een sollicitatie lijkt me.quote:
[..]
Je blijft nu ook niet lang op dezelfde school, dus dat probleem heb je al.
Onbegrip gaat vaak samen met een gebrek aan kennis. Hiervoor kan een deskundige uit een sociaal team of een job coach een functie vervullen. Dan kun je een positief voorbeeld zijn voor collega’s en leerlingen. Er zijn zoveel leerlingen met autisme. Geweldig toch als zij zien dat je ook mét autisme kunt studeren en werken.
Nou inderdaad, de opmerkingen als ' hij is echt een Sheldon' komen me de strot uit. Ik zeg toch ook niet over een donkere leerling 'hij is echt een Kunta Kinte'quote:
En misschien kan jij dan een SOVA-training voor niet-autisten gaan geven, zo te zien is dat geen overbodige luxe op die scholen.
Tja wie spoort er dan niet.
Ik zie bij jou een soort Rita voor me van de Netflix serie zeg maar, lekker onaangepast, beetje arrogant. De serie is natuurlijk fictie maar het lijkt me wel een goed begin als je gewoon openlijk "raar" bent.
Lekker wat stof laten opwaaien in zo'n cultuurtje met bange mensen die elkaar nablaten. Als jij het niet doet komt er wel een keer iemand anders dat doen.
Echt je moet niet jezelf zo tekort doen en denken in problemen. Ik kreeg ook in al mijn banen overal shit over me heen en ontslagprocedures, maar achteraf zeggen mijn collega's wel jij had gelijk, het klopte daar niet en jij nam er geen genoegen mee. Voor 1 van die bedrijven werk ik nu als adviseur. Altijd voor jezelf gaan staan hoor. Dan bouw je iets op aan geloofwaardigheid en kracht, ook naar jezelf toe. Het is nooit te laat daarvoor.
Ik zie bij jou een soort Rita voor me van de Netflix serie zeg maar, lekker onaangepast, beetje arrogant. De serie is natuurlijk fictie maar het lijkt me wel een goed begin als je gewoon openlijk "raar" bent.
Lekker wat stof laten opwaaien in zo'n cultuurtje met bange mensen die elkaar nablaten. Als jij het niet doet komt er wel een keer iemand anders dat doen.
Echt je moet niet jezelf zo tekort doen en denken in problemen. Ik kreeg ook in al mijn banen overal shit over me heen en ontslagprocedures, maar achteraf zeggen mijn collega's wel jij had gelijk, het klopte daar niet en jij nam er geen genoegen mee. Voor 1 van die bedrijven werk ik nu als adviseur. Altijd voor jezelf gaan staan hoor. Dan bouw je iets op aan geloofwaardigheid en kracht, ook naar jezelf toe. Het is nooit te laat daarvoor.
What's the name of the game?
Ja Rita komt wel in de buurt hahaquote:
Tja wie spoort er dan niet.
Ik zie bij jou een soort Rita voor me van de Netflix serie zeg maar, lekker onaangepast, beetje arrogant. De serie is natuurlijk fictie maar het lijkt me wel een goed begin als je gewoon openlijk "raar" bent.
Lekker wat stof laten opwaaien in zo'n cultuurtje met bange mensen die elkaar nablaten. Als jij het niet doet komt er wel een keer iemand anders dat doen.
Echt je moet niet jezelf zo tekort doen en denken in problemen. Ik kreeg ook in al mijn banen overal shit over me heen en ontslagprocedures, maar achteraf zeggen mijn collega's wel jij had gelijk, het klopte daar niet en jij nam er geen genoegen mee. Voor 1 van die bedrijven werk ik nu als adviseur. Altijd voor jezelf gaan staan hoor. Dan bouw je iets op aan geloofwaardigheid en kracht, ook naar jezelf toe. Het is nooit te laat daarvoor.
1. Je kan proberen elke keer voordat je getriggerd wordt om kritiek te uitten. Meteen vervangen door lofuitingen, complimenten en wat er goed gaat in zo een situatie.quote:
Maar ik loop al jaren vast bij omgang met collega's en met name leiding. Ik ben netjes, probeer echt sociaal te zijn, maar krijg jaar in jaar uit kritiek dat ik te star ben, te kritisch, te uitgesproken. Ik vind het lastig om niks te zeggen als een teamleider iets totaal in de soep laat lopen,enthousiasme te veinzen bij de zoveelste onzintraining en als ik noe ben kan ik bot overkomen. Leerlingen vinden me fijn, zo direct, open, weten wat ze aan me hebben. Hoe kan het dat puberende 16jarigen me jaren na dato zeggen te missen als ik weer naar een andere school hop,maar ik elk jaar een slechte band heb met leiding?
Hoe leer ik gewenst gedrag aan voor op het werk,hoe word ik eenbrave werkbij terwijl een beslissing voor de zoveelste keer negatief uitwerkt op mijn lespraktijk? Als ik het idee heb dat management weet wat ze doen schik ik me graag,maar in het onderwijs is het chaos.
Ik heb een autismediagnose maar veel vrienden, een fijne relatie, goede familieband en zelfs een mavoklas kan ik aan, maar overal waar ik gewerkt heb had ik gedoe met leiding, van de AH tot gymnasia. Ik vind het makkelijk leiding te nemen maar moeilijk om leiding te accepteren. Toch moet ik dit leren, leren omgaan met de ego's van 40ers die puberaler zijn dan mijn leerlingen, leren omgaan met collegas die sneller gekwetst zijndan een Tjetjeense terrorist.
2. Als je elke dag op een papier schrijft wat er goed is aan de situatie (of een verandering die de manager doorgevoerd heeft) dan zul je automatisch na een bepaalde tijd positiever in die situatie staan.
3. Je kan proberen als het lukt in de schoenen van de manager te staan en te begrijpen waarom hij dit heeft doorgevoerd. Waarom zou een manager het precies zo aanpakken en niet anders. Wat is zijn gedachten gang. En dan accepteren, Zo van aha zo denkt de leidingevende dus. Alleen om te begrijpen, dus niet daarna van oordelen van hij doet het fout. Kijk of dat lukt.
4. Je kan ook proberen om gewoon bij je vak te blijven en de leidinggevende maar zijn taken te laten uit voeren. Zonder er mee te bemoeien. Dus het is niet jouw probleem. Dus alleen te focussen op jouw professie wat niemand anders kan en dat is lesgeven en goede leerlingen opleiden. Ook al heeft de beslissing van de manager een negatieve invloed op je praktijk. Probeer het te negeren en te focussen op wat er goed gaat. Aangezien je een professioneel docent bent die je vak verstaat kun je dus moeiteloos toch de leerlingen goed opleiden.
5. Een ander idee is om nieuwe dingen te leren en nieuwe uitdagingen aan te gaan of dingen te doen zodat je uit je routine komt. Zo wordt je geest ook flexibeler.
Ik hoop dat je er wat aan hebt succes!
[ Bericht 2% gewijzigd door Twintig op 12-12-2020 23:55:22 ]
Goede tips, bedankt!quote:
[..]
1. Je kan proberen elke keer voordat je getriggerd wordt om kritiek te uitten. Meteen vervangen door lofuitingen, complimenten en wat er goed gaat in zo een situatie.
2. Als je elke dag op een papier schrijft wat er goed is aan de situatie (of een verandering die de manager doorgevoerd heeft) dan zul je automatisch na een bepaalde tijd positiever in die situatie staan.
3. Je kan proberen als het lukt in de schoenen van de manager te staan en te begrijpen waarom hij dit heeft doorgevoerd. Waarom zou een manager het precies zo aanpakken en niet anders. Wat is zijn gedachten gang. En dan accepteren, Zo van aha zo denkt de leidingevende dus. Alleen om te begrijpen, dus niet daarna van oordelen van hij doet het fout. Kijk of dat lukt.
4. Je kan ook proberen om gewoon bij je vak te blijven en de leidinggevende maar zijn taken te laten uit voeren. Zonder er mee te bemoeien. Dus het is niet jouw probleem. Dus alleen te focussen op jouw professie wat niemand anders kan en dat is lesgeven en goede leerlingen opleiden. Ook al heeft de beslissing van de manager een negatieve invloed op je praktijk. Probeer het te negeren en te focussen op wat er goed gaat. Aangezien je een professioneel docent bent die je vak verstaat kun je dus moeiteloos toch de leerlingen goed opleiden.
5. Een ander idee is om nieuwe dingen te leren en nieuwe uitdagingen aan te gaan of dingen te doen zodat je uit je routine komt. Zo wordt je geest ook flexibeler.
Ik hoop dat je er wat aan hebt succes!
Vluchtig topic doorgelezen, als ik het goed begrijp weten ze op je werk niet van je diagnose ass?
Ik vraag me af of het niet zou kunnen helpen. Als jij aan kan geven waar jij tegenaan loopt.
Het verschil in rol bij het docent zijn en de rol als je met een leidinggevende in gesprek bent bijvoorbeeld.
Je moet op 1 plek, 2 heel verschillende rollen "spelen", daartussen wisselen kost je misschien wel meer tijd/moeite.
En veel mensen met ass lijken uitgesprokener dan mensen zonder ass, moeite met dingen te hebben waar ze het nut niet van inzien. Daar lijken ze zich moeilijker overheen te kunnen zetten (althans, dat hoor ik vaker).
Jij zegt dat wat er in je opkomt, anderen denken het misschien, maar jij zegt het ook.
Dat kan heel vervelend overkomen, als betweter of neerbuigend.
In die zin denk ik dat het begrip op zou kunnen leveren als je wel open bent over je diagnose. Je doet je werk als docent goed als ik het zo lees. Alleen de omgang met de volwassenen is lastig.
Ik denk als je voor jezelf duidelijk kan krijgen waar dat in zit, en je dat helder kan delen met die volwassenen, dat ze misschien beter begrijpen waarom dat gebeurd.
Maar het maakt je ook kwetsbaar, mensen hebben nog steeds vooroordelen over ass.
En als je het in een sollicitatiegesprek zou vertellen, loop je het risico dat ze je afwijzen omdat ze geen idee hebben van wat het voor jou betekent en dat je wel goed bent in lesgeven.
Ik zou een hulpverlener zoeken met veel ervaring met ass, want ik denk dat de dingen waar je tegenaan loopt, duidelijk te maken hebben met ass.
Er zijn vast ook scriptjes te leren voor moeilijke situaties, als dat voor jou werkt, vooral doen.
Maar lukt het je dan ook om die dingen om te zetten in de praktijk als het erop aan komt. En kan je daar ook nog op varen na een lange vermoeiende werkdag.
Hoe vermoeider, hoe lastiger om "gewenst gedrag" te laten zien (is in elk geval mijn ervaring).
Ik vraag me af of het niet zou kunnen helpen. Als jij aan kan geven waar jij tegenaan loopt.
Het verschil in rol bij het docent zijn en de rol als je met een leidinggevende in gesprek bent bijvoorbeeld.
Je moet op 1 plek, 2 heel verschillende rollen "spelen", daartussen wisselen kost je misschien wel meer tijd/moeite.
En veel mensen met ass lijken uitgesprokener dan mensen zonder ass, moeite met dingen te hebben waar ze het nut niet van inzien. Daar lijken ze zich moeilijker overheen te kunnen zetten (althans, dat hoor ik vaker).
Jij zegt dat wat er in je opkomt, anderen denken het misschien, maar jij zegt het ook.
Dat kan heel vervelend overkomen, als betweter of neerbuigend.
In die zin denk ik dat het begrip op zou kunnen leveren als je wel open bent over je diagnose. Je doet je werk als docent goed als ik het zo lees. Alleen de omgang met de volwassenen is lastig.
Ik denk als je voor jezelf duidelijk kan krijgen waar dat in zit, en je dat helder kan delen met die volwassenen, dat ze misschien beter begrijpen waarom dat gebeurd.
Maar het maakt je ook kwetsbaar, mensen hebben nog steeds vooroordelen over ass.
En als je het in een sollicitatiegesprek zou vertellen, loop je het risico dat ze je afwijzen omdat ze geen idee hebben van wat het voor jou betekent en dat je wel goed bent in lesgeven.
Ik zou een hulpverlener zoeken met veel ervaring met ass, want ik denk dat de dingen waar je tegenaan loopt, duidelijk te maken hebben met ass.
Er zijn vast ook scriptjes te leren voor moeilijke situaties, als dat voor jou werkt, vooral doen.
Maar lukt het je dan ook om die dingen om te zetten in de praktijk als het erop aan komt. En kan je daar ook nog op varen na een lange vermoeiende werkdag.
Hoe vermoeider, hoe lastiger om "gewenst gedrag" te laten zien (is in elk geval mijn ervaring).
Mama van 2 lieve meiden :)
De redenen die je geeft zijn voor mij een reden om mijn ass te verzwijgen, in elk geval tot ik contractverlenging krijg ooit. De vooroordelen zijn enorm, er geldt echt een stigma.quote:
Vluchtig topic doorgelezen, als ik het goed begrijp weten ze op je werk niet van je diagnose ass?
Ik vraag me af of het niet zou kunnen helpen. Als jij aan kan geven waar jij tegenaan loopt.
Het verschil in rol bij het docent zijn en de rol als je met een leidinggevende in gesprek bent bijvoorbeeld.
Je moet op 1 plek, 2 heel verschillende rollen "spelen", daartussen wisselen kost je misschien wel meer tijd/moeite.
En veel mensen met ass lijken uitgesprokener dan mensen zonder ass, moeite met dingen te hebben waar ze het nut niet van inzien. Daar lijken ze zich moeilijker overheen te kunnen zetten (althans, dat hoor ik vaker).
Jij zegt dat wat er in je opkomt, anderen denken het misschien, maar jij zegt het ook.
Dat kan heel vervelend overkomen, als betweter of neerbuigend.
In die zin denk ik dat het begrip op zou kunnen leveren als je wel open bent over je diagnose. Je doet je werk als docent goed als ik het zo lees. Alleen de omgang met de volwassenen is lastig.
Ik denk als je voor jezelf duidelijk kan krijgen waar dat in zit, en je dat helder kan delen met die volwassenen, dat ze misschien beter begrijpen waarom dat gebeurd.
Maar het maakt je ook kwetsbaar, mensen hebben nog steeds vooroordelen over ass.
En als je het in een sollicitatiegesprek zou vertellen, loop je het risico dat ze je afwijzen omdat ze geen idee hebben van wat het voor jou betekent en dat je wel goed bent in lesgeven.
Ik zou een hulpverlener zoeken met veel ervaring met ass, want ik denk dat de dingen waar je tegenaan loopt, duidelijk te maken hebben met ass.
Er zijn vast ook scriptjes te leren voor moeilijke situaties, als dat voor jou werkt, vooral doen.
Maar lukt het je dan ook om die dingen om te zetten in de praktijk als het erop aan komt. En kan je daar ook nog op varen na een lange vermoeiende werkdag.
Hoe vermoeider, hoe lastiger om "gewenst gedrag" te laten zien (is in elk geval mijn ervaring).
Maar het feit dat ik elke dag om 5 op stond en pas om 7 thuis was droeh bij aan ongewenst gedrag, ik was te uitgeput om na te denken over hoe iets overkwam. Met thetapeut in elk geval besloten maximaal 45 min reistijd en een school waar je na je lessen gewoon thuis kan werken (is meestal de norm gelukkig).
Dat laatste klinkt goed!quote:
[..]
De redenen die je geeft zijn voor mij een reden om mijn ass te verzwijgen, in elk geval tot ik contractverlenging krijg ooit. De vooroordelen zijn enorm, er geldt echt een stigma.
Maar het feit dat ik elke dag om 5 op stond en pas om 7 thuis was droeh bij aan ongewenst gedrag, ik was te uitgeput om na te denken over hoe iets overkwam. Met thetapeut in elk geval besloten maximaal 45 min reistijd en een school waar je na je lessen gewoon thuis kan werken (is meestal de norm gelukkig).
Hopelijk vind je zo'n plek!
Best triest eigenlijk dat er zoveel vooroordelen zijn... hopelijk wordt dat ooit anders!
Mama van 2 lieve meiden :)
Ik denk dat in jouw geval het juist zou kunnen helpen als jouw collega's weten dat je ASS hebt.
De kans dat je daarmee riskeert dat jij jouw baan verliest, is heel erg klein, aangezien je al langer op die school actief bent als docent. Je hebt jezelf al voldoende bewezen dat jij jouw beroep kan uitoefenen.
Als jouw collega's niet weten waarom jij soms bot en star kan zijn, dan kunnen ze bedenken dat jij een onsympathieke man bent.
Misschien speelt ook mee dat jij teveel van jezelf verborgen houdt. Normaliter als collega's elkaar langer kennen, komen ze ook meer te weten over elkaars privéleven. Bijvoorbeeld wat ze graag in hun vrije tijd doen, of ze leuke dingen hebben meegemaakt maar ook minder leuke dingen kunnen weleens tussen collega's onderling besproken worden. Als collega's elkaar beter kennen, dan schept dat onderling een band. Een belangrijke factor voor een leuke werksfeer is het hebben van leuke collega's die je graag ziet.
Als jij heel gesloten bent over jezelf en je vindt het ook moeilijk om interesse te tonen voor anderen, dan denken veel mensen uiteindelijk dat jij hen niet sympathiek of belangrijk genoeg vindt en voelen ze zich afgewezen. Het gevolg kan zijn dat ze zich emotioneel ook voor jou afsluiten. Dan gaan ze met jou om zo van: "Hij is nou eenmaal mijn collega en om die reden probeer ik aardig en beleefd te zijn, maar verder wil ik niks met die kerel te maken hebben."
Als ze weten dat jij ASS hebt, dan werpt dat voor hen een heel ander licht op wie jij als persoon bent. Dan wordt voor hen waarschijnlijk een stuk duidelijker waarom jij soms gesloten en bot bent en begrijpen ze dat jij daarmee geen negatieve bedoelingen hebt.
Daarbij hebben docenten sowieso regelmatig te maken met leerlingen die misschien autisme kunnen hebben en daarom leerproblemen of sociale problemen met klasgenoten. Als ze die leerlingen willen helpen, waarom zouden ze jou dan veroordelen op iets waar je niks aan kan doen en waar je zelf ook last van hebt.
Dat jij kritiek krijgt van jouw collega's is voor jou niet leuk om te horen. Maar het is wel een aanwijzing dat ze nog steeds geinteresseerd zijn in jou en dat je wat hen betreft ook nog steeds deel uitmaakt van het team.
Als je niks durft te vertellen over de reden waarom jij sociale problemen hebt met hen, dan riskeer je daarmee dat ze je wel buitensluiten. Dan steken ze geen moeite meer in jou, want je reageert er toch niet op. En als je niet goed kan opschieten met jouw collega's en jezelf impopulair maakt, dan vormt dat een risico dat je wél jouw baan kan verliezen.
Waarschijnlijk razen nu allemaal gedachten door jou hoofd "Ja maar wat als dit gaat gebeuren? Dan raak ik alsnog mijn baan kwijt!". En ik denk dat dat ook maakt dat je uiteindelijk geen actie durft te ondernemen.
Volgens mij is het probleem met ASS o.a. dat je die angstige gedachten niet kan stopzetten en dat je er danheel erg gestressed door raakt. Maar ik denk dat ondanks dat wel echt door moet zetten, want de kans dat het jou uiteindelijk veel meer rust en positiviteit gaat geven, is aanzienlijk veel groter.
En de adviezen die je hier vraagt om beter met jouw collega's te kunnen omgaan, krijg je dan misschien van jouw collega's zelf. Het gevolg is dat jij je uiteindelijk ook steeds meer op jouw gemak en veilig gaat voelen, je jezelf makkelijker durft te uiten, meer sociale contacten aangaat en zodoende ook jouw sociale vaardigheden traint.
Misschien kan je beginnen door voor alle collega's een nieuwjaarskaart te geven waarin je hen goed nieuwjaar kan wensen. Dat stellen ze waarschijnlijk op prijs en het kan eigenlijk niet misgaan.
En als ze de volgende keer vragen waarom jij zo star en bot kan reageren, dan kan je gerust antwoorden "Ik heb moeite om me voor te stellen hoe iets op de ander kan overkomen. Het gebeurt dan weleens dat een ander denkt dat ik het onaardig bedoel, terwijl dat helemaal niet zo is. Dit heeft te maken omdat er bij mij ASS is gediagnosticeerd."
En that's it
De kans dat je daarmee riskeert dat jij jouw baan verliest, is heel erg klein, aangezien je al langer op die school actief bent als docent. Je hebt jezelf al voldoende bewezen dat jij jouw beroep kan uitoefenen.
Als jouw collega's niet weten waarom jij soms bot en star kan zijn, dan kunnen ze bedenken dat jij een onsympathieke man bent.
Misschien speelt ook mee dat jij teveel van jezelf verborgen houdt. Normaliter als collega's elkaar langer kennen, komen ze ook meer te weten over elkaars privéleven. Bijvoorbeeld wat ze graag in hun vrije tijd doen, of ze leuke dingen hebben meegemaakt maar ook minder leuke dingen kunnen weleens tussen collega's onderling besproken worden. Als collega's elkaar beter kennen, dan schept dat onderling een band. Een belangrijke factor voor een leuke werksfeer is het hebben van leuke collega's die je graag ziet.
Als jij heel gesloten bent over jezelf en je vindt het ook moeilijk om interesse te tonen voor anderen, dan denken veel mensen uiteindelijk dat jij hen niet sympathiek of belangrijk genoeg vindt en voelen ze zich afgewezen. Het gevolg kan zijn dat ze zich emotioneel ook voor jou afsluiten. Dan gaan ze met jou om zo van: "Hij is nou eenmaal mijn collega en om die reden probeer ik aardig en beleefd te zijn, maar verder wil ik niks met die kerel te maken hebben."
Als ze weten dat jij ASS hebt, dan werpt dat voor hen een heel ander licht op wie jij als persoon bent. Dan wordt voor hen waarschijnlijk een stuk duidelijker waarom jij soms gesloten en bot bent en begrijpen ze dat jij daarmee geen negatieve bedoelingen hebt.
Daarbij hebben docenten sowieso regelmatig te maken met leerlingen die misschien autisme kunnen hebben en daarom leerproblemen of sociale problemen met klasgenoten. Als ze die leerlingen willen helpen, waarom zouden ze jou dan veroordelen op iets waar je niks aan kan doen en waar je zelf ook last van hebt.
Dat jij kritiek krijgt van jouw collega's is voor jou niet leuk om te horen. Maar het is wel een aanwijzing dat ze nog steeds geinteresseerd zijn in jou en dat je wat hen betreft ook nog steeds deel uitmaakt van het team.
Als je niks durft te vertellen over de reden waarom jij sociale problemen hebt met hen, dan riskeer je daarmee dat ze je wel buitensluiten. Dan steken ze geen moeite meer in jou, want je reageert er toch niet op. En als je niet goed kan opschieten met jouw collega's en jezelf impopulair maakt, dan vormt dat een risico dat je wél jouw baan kan verliezen.
Waarschijnlijk razen nu allemaal gedachten door jou hoofd "Ja maar wat als dit gaat gebeuren? Dan raak ik alsnog mijn baan kwijt!". En ik denk dat dat ook maakt dat je uiteindelijk geen actie durft te ondernemen.
Volgens mij is het probleem met ASS o.a. dat je die angstige gedachten niet kan stopzetten en dat je er danheel erg gestressed door raakt. Maar ik denk dat ondanks dat wel echt door moet zetten, want de kans dat het jou uiteindelijk veel meer rust en positiviteit gaat geven, is aanzienlijk veel groter.
En de adviezen die je hier vraagt om beter met jouw collega's te kunnen omgaan, krijg je dan misschien van jouw collega's zelf. Het gevolg is dat jij je uiteindelijk ook steeds meer op jouw gemak en veilig gaat voelen, je jezelf makkelijker durft te uiten, meer sociale contacten aangaat en zodoende ook jouw sociale vaardigheden traint.
Misschien kan je beginnen door voor alle collega's een nieuwjaarskaart te geven waarin je hen goed nieuwjaar kan wensen. Dat stellen ze waarschijnlijk op prijs en het kan eigenlijk niet misgaan.
En als ze de volgende keer vragen waarom jij zo star en bot kan reageren, dan kan je gerust antwoorden "Ik heb moeite om me voor te stellen hoe iets op de ander kan overkomen. Het gebeurt dan weleens dat een ander denkt dat ik het onaardig bedoel, terwijl dat helemaal niet zo is. Dit heeft te maken omdat er bij mij ASS is gediagnosticeerd."
En that's it
Het punt is dat ik nergens langer dan een jaar ben gebleven en me dus niet veilig voel om dat te zeggen. Zeker omdat ik voor die tijd al gedoe met management heb.
Weet dus niet wanneer ik dat het beste kan aangeven in een eerste jaar. Ik heb namelijk ook wel dagen dat het niet gaat met een klas en ik er kinderen uitstuur. Ben echt nietde beste docent ooit. Als het dan even niet lukt is het 'zie je wel, komt door haar autisme, ongeschikt'.
Weet dus niet wanneer ik dat het beste kan aangeven in een eerste jaar. Ik heb namelijk ook wel dagen dat het niet gaat met een klas en ik er kinderen uitstuur. Ben echt nietde beste docent ooit. Als het dan even niet lukt is het 'zie je wel, komt door haar autisme, ongeschikt'.
Stel je voor, je zou bij een sollicitatie zeggen dat je ass hebt. Zou je dan per definitie niet aangenomen worden?quote:
Het punt is dat ik nergens langer dan een jaar ben gebleven en me dus niet veilig voel om dat te zeggen. Zeker omdat ik voor die tijd al gedoe met management heb.
Weet dus niet wanneer ik dat het beste kan aangeven in een eerste jaar. Ik heb namelijk ook wel dagen dat het niet gaat met een klas en ik er kinderen uitstuur. Ben echt nietde beste docent ooit. Als het dan even niet lukt is het 'zie je wel, komt door haar autisme, ongeschikt'.
Of zouden ze het toch willen proberen?
Ik denk dat alle docenten dagen hebben dat het niet gaat met een klas, ook zij zijn mensen.
Maakt dat jou dan gelijk ongeschikt omdat je ass hebt?
Ik snap het dubbele wel, bang zijn voor de vooroordelen.
Ik werk niet (heb de luxe om die keuze nu te maken), toen ik nog wel werkte wist ik niet dat ik ass had. Dus ik weet niet wat ik in jouw plaats gedaan had, ik neig nu naar wel vertellen als ik weer zou gaan werken.
Er is een site: samen sterk zonder stigma, ik weet niet of je daar iets aan hebt, maar ik moest eraan denken.
Mama van 2 lieve meiden :)
Door uiteindelijk elke keer van baan te wisselen maakt ook dat jij je onveilig gaat voelen. Daarmee hou jij jouw problemen in stand.quote:
Het punt is dat ik nergens langer dan een jaar ben gebleven en me dus niet veilig voel om dat te zeggen. Zeker omdat ik voor die tijd al gedoe met management heb.
Weet dus niet wanneer ik dat het beste kan aangeven in een eerste jaar. Ik heb namelijk ook wel dagen dat het niet gaat met een klas en ik er kinderen uitstuur. Ben echt nietde beste docent ooit. Als het dan even niet lukt is het 'zie je wel, komt door haar autisme, ongeschikt'.
Als je al problemen hebt die o.a. gekomen zijn vanwege de gevolgen van jouw ASS, dan is het des te meer een reden om het te vertellen. Je hebt namelijk als docent verantwoordelijkheid voor jouw leerlingen. Dat betekent niet dat je alles perfect moet doen, want ook jouw collega's maken weleens fouten. Maar als jij deze fouten blijft maken, dan benadeel jij daarmee de prestaties en het welzijn van jouw leerlingen. En als je er ook nog over gaat zwijgen, dan saboteer jij daarmee ook voor jouw leerlingen dat er een oplossing voor die problemen kan komen.
En je blijft hierover zwijgen op basis van een ingebeelde niet realistische angst. Ook is het voor jouw collega's niet leuk als jij er a priori vanuit gaat dat zij negatief over jou denken. Je verziekt het hiermee niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen. En ook daarmee hou jij jouw sociale problemen in stand.
Je moet het dus gaan vertellen. Probeer je er maar op in te stellen dat je het het beste kan doen nog voordat 2021 aangebroken is.
Daarbij maak jij je nog meer onnodig zorgen, want als jij ontslagen wordt puur en alleen omdat bij jou de diagnose ASS is geconstateerd, dan valt dat onder discriminatie en daarvoor kan je de werkgevers juridisch aanklagen.
Je kan wel ontslagen worden als je te onbekwaam bent voor een docent. En onbekwaam voor zo'n beroep houdt o.a. in als je niet verantwoordelijk optreedt. En dat ben je als je tegenover jouw collega's zwijgt over dit soort problemen.
Dit klinkt misschien nogal hard nu van mij, maar daarmee wil ik wel duidelijk maken dat het echt noodzakelijk is om zo snel mogelijk te handelen.
Al mijn ex collega's waar ik nog contact mee heb gaven aan dat ik het beter voor me kan houden, dat zijn nog zeker een stuk of 5 mensen.quote:
[..]
Stel je voor, je zou bij een sollicitatie zeggen dat je ass hebt. Zou je dan per definitie niet aangenomen worden?
Of zouden ze het toch willen proberen?
Ik denk dat alle docenten dagen hebben dat het niet gaat met een klas, ook zij zijn mensen.
Maakt dat jou dan gelijk ongeschikt omdat je ass hebt?
Ik snap het dubbele wel, bang zijn voor de vooroordelen.
Ik werk niet (heb de luxe om die keuze nu te maken), toen ik nog wel werkte wist ik niet dat ik ass had. Dus ik weet niet wat ik in jouw plaats gedaan had, ik neig nu naar wel vertellen als ik weer zou gaan werken.
Er is een site: samen sterk zonder stigma, ik weet niet of je daar iets aan hebt, maar ik moest eraan denken.
|
|
