R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ja dat besef ik nu eindelijk. Maar hoe geef ik dan aan als iets niet goed gaat? Van een kapotte kassa tot roosterproblemen.quote:Op donderdag 26 november 2020 19:02 schreef Cockwhale het volgende:
De leiding wil niet bekritiseert worden. Zij zijn degene die hun ondergeschikten willen bekritiseren. Zelfs de meest progressieve leidinggevenden, zijn eikels als puntje bij paaltje komt. Je bent een nummer, hoe dan ook.
Aan de andere kant, autisten kunnen ongelofelijk irritant zijn voor niet-autisten in werksituaties.
En welke autistische dingen zijn irritant? Welk gedrag zou je in de plaats willen zien? Als ik concrete voorbeelden heb van hoe het moet lukt het wel. Ik kan niet goed afleiden van anderen, waarom het bij hun wel lukt.
Nou dat is dus niet zo, want ik raak door hun acties bijvoorbeeld in de knoop met mijn afspraken of krijg meer werkdruk. Als jij zegt 'rood is een mooie kleur', dan denk ik prima. Als jij mij dwingt alles wat eerst blauw was rood te verven, maar je hebt niet genoeg verf gekocht en het gaat niet van mijn tijd af, dan vind ik het moeilijk.quote:Op donderdag 26 november 2020 15:43 schreef colivo het volgende:
[..]
Observeren wat er van binnen gebeurd als je er niet op reageert. En dan kijken vanaf een afstandje ipv het serieus te nemen, het is tenslotte maar een meningsverschil.
Misschien kan een Centrum Autisme je verder helpen?quote:
Ik heb alleen geen budget nu om honderden euro's uit te geven, ookal zou ik dat willen. Kan een psycholoog me doorverwijzen?
* ticker zag, topic las
Probeer eerst eens de eerstelijnspsycholoog, voor je je meteen op die specifieke hulp stort.
Verder weet ik niet of je van de zelfhulpboeken bent, maar ik kan me voorstellen dat Covey jou wel wat handvaten kan geven. Die raad ik je aan om te lezen.
Verder kan je misschien leren reflecteren op situaties en zo incorporeren wat je kan helpen. Er is vast een boek over reflecteren.
Verder zit ik in een familie met autisme en twijfel ik of ik het heb, heb ook moeite soms met omgaan met ‘Peers’ en ben niet altijd de flexibelste. In mijn opleiding zit reflectie en daar heb ik zeker veel aan gehad, samen met sessies bij een eerstelijnspsycholoog.
Verder weet ik niet of je van de zelfhulpboeken bent, maar ik kan me voorstellen dat Covey jou wel wat handvaten kan geven. Die raad ik je aan om te lezen.
Verder kan je misschien leren reflecteren op situaties en zo incorporeren wat je kan helpen. Er is vast een boek over reflecteren.
Verder zit ik in een familie met autisme en twijfel ik of ik het heb, heb ook moeite soms met omgaan met ‘Peers’ en ben niet altijd de flexibelste. In mijn opleiding zit reflectie en daar heb ik zeker veel aan gehad, samen met sessies bij een eerstelijnspsycholoog.
Je klinkt een beetje als een collega van mij. Als die een training onzin vindt, gaat hij bijvoorbeeld demonstratief alleen bij de pooltafel staan. Krijgt hij een domme vraag, dan volgt een bot (of helemaal geen) antwoord.
Het is die perceptie die bij mensen blijft hangen; niet of je die training nu wel of niet nuttig vond. Jezelf iets constructiever opstellen en wat meebewegen, ook al ben je volledig overtuigd van je eigen gelijk, scheelt al een hele hoop.
Het is die perceptie die bij mensen blijft hangen; niet of je die training nu wel of niet nuttig vond. Jezelf iets constructiever opstellen en wat meebewegen, ook al ben je volledig overtuigd van je eigen gelijk, scheelt al een hele hoop.
Government is not the solution to our problem, government is the problem.
Far across the moonbeam I know that's who you are
Far across the moonbeam I know that's who you are
Ik ben gediagnosticeerd bij Austisme Spectrum Centrum, zal ze eens bellen. Zitten in een andere stad daar mijn woonplaats niks heeft.quote:
[..]
Misschien kan een Centrum Autisme je verder helpen?
* ticker zag, topic las
Covey? Zal meteen kijken, bedankt.quote:
Probeer eerst eens de eerstelijnspsycholoog, voor je je meteen op die specifieke hulp stort.
Verder weet ik niet of je van de zelfhulpboeken bent, maar ik kan me voorstellen dat Covey jou wel wat handvaten kan geven. Die raad ik je aan om te lezen.
Verder kan je misschien leren reflecteren op situaties en zo incorporeren wat je kan helpen. Er is vast een boek over reflecteren.
Verder zit ik in een familie met autisme en twijfel ik of ik het heb, heb ook moeite soms met omgaan met ‘Peers’ en ben niet altijd de flexibelste. In mijn opleiding zit reflectie en daar heb ik zeker veel aan gehad, samen met sessies bij een eerstelijnspsycholoog.
Ik kan ironisch genoeg heel goed reflecteren op mijn lesgeven als ik beelden terug zie. Dit komt omdat ik jaren aan kennis heb over wat te doen. Tonnen boeken gelezen over het puberbrein, jaren intervisie. Ik heb met een vriendin besloten onze eigen intervisie te doen maar dan met omgaan met leiding. Als ik scripts heb kan ik er aan vasthouden, nu mis ik die en doe ik maar wat.
Ouch... pijnlijk herkenbaar. Ik ga proberen wat inschikkelijker te zijn.quote:
Je klinkt een beetje als een collega van mij. Als die een training onzin vindt, gaat hij bijvoorbeeld demonstratief alleen bij de pooltafel staan. Krijgt hij een domme vraag, dan volgt een bot (of helemaal geen) antwoord.
Het is die perceptie die bij mensen blijft hangen; niet of je die training nu wel of niet nuttig vond. Jezelf iets constructiever opstellen en wat meebewegen, ook al ben je volledig overtuigd van je eigen gelijk, scheelt al een hele hoop.
Ik loop al jaren bij eerstelijns, ik ben net geswitcht van therapeut omdat ik met mijn oude vastliep, had het idee dat hij erg met me meepraatte ('Ja, je bent ook slimmer dan je collega's, dat is gewoon frustrerend'). Ik heb DIT juist nodig, mensen zoals jullie, die me op de feiten drukken en zeggen dat ik me dan en dan onuitstaanbaar gedraag.
Nee hoor. Ik denk overigens dat het probleem zit in de manier waarop je je uitspreekt over dingen, niet het uitspreken an sich.quote:
[..]
Ik weet dat,maar als ik bijvoorbeeld 3x een last minute roosterwijziging heb en dan gezeik krijg dat ik steeds afspraken verzet, dan vind ik het ontiegelijk moeilijk om niks te zeggen.
Of zo'n training waar niemand zin in heeft maar toch heen moet. De zoveelste nieuwe methode die niet werkt zolang er overvolle klassen zijn.
Dus ik weet het, ik moet mijn mond houden, maar door autisme lukt dat niet. Ik kan het niet voor me houden, ik hoef er maar lang genoeg last van te ondervinden en ik krijg woorddiarree.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 27-11-2020 07:31:37 ]
Als dat zo is, dan zijn er dus manieren die ik kan aanleren. Dat geeft hoop.quote:
[..]
Nee hoor. Ik denk overigens dat het probleem zit in de manier waarop je je uitspreekt over dingen, niet het uitspreken an sich.
Ja lastig. Je past je aan of je stopt ermee, meer smaken zijn er niet. Ik denk dat je niet dom bent dus ik vraag me af of scripts de oplossing zijn.
Ik vind wel dat je moet overwegen of het misschien gewoon niet je ding is om op een school te werken. Zijn genoeg uitstekende, bevlogen docenten die het onderwijs noodgedwongen achter zich laten vanwege de werkomstandigheden dus zo gek is dat niet.
Voor mij werkt aanpassen iig niet. Na 12 steden 13 ongelukken is dat wel duidelijk en ik heb het echt wel geprobeerd ook, op allerlei manieren. Maar bij de laatste werkgever was alleen mijn uitstraling al niet goed (bedreigend) volgens de directie.
Ik ben dan niet autistisch, al dachten sommige werkgevers er anders over.
Wel reageer ik intuïtief op dingen die niet kloppen of onlogisch zijn, of schadelijk voor het team, en dan probeer ik me in te houden maar men voelt al aan dat ik er iets van vind. Het geeft me veel boosheid als ik dat onderdruk, want ik wil juist het beste voor ons bedrijf en voor iedereen. Ik wil graag helpen en neem ook makkelijk de leiding.
Lang verhaal kort ik ben nu 6 jaar zelf de baas en dat werkt goed, nu kan ik mezelf zijn en krijg ik ervoor betaald, kan zelf mensen kiezen die bij me passen, alleen maar voordelen en nooit meer spanningen. Niet iedereen past als ondergeschikte in een hiërarchische bedrijfscultuur.
Ik vind wel dat je moet overwegen of het misschien gewoon niet je ding is om op een school te werken. Zijn genoeg uitstekende, bevlogen docenten die het onderwijs noodgedwongen achter zich laten vanwege de werkomstandigheden dus zo gek is dat niet.
Voor mij werkt aanpassen iig niet. Na 12 steden 13 ongelukken is dat wel duidelijk en ik heb het echt wel geprobeerd ook, op allerlei manieren. Maar bij de laatste werkgever was alleen mijn uitstraling al niet goed (bedreigend) volgens de directie.
Ik ben dan niet autistisch, al dachten sommige werkgevers er anders over.
Wel reageer ik intuïtief op dingen die niet kloppen of onlogisch zijn, of schadelijk voor het team, en dan probeer ik me in te houden maar men voelt al aan dat ik er iets van vind. Het geeft me veel boosheid als ik dat onderdruk, want ik wil juist het beste voor ons bedrijf en voor iedereen. Ik wil graag helpen en neem ook makkelijk de leiding.
Lang verhaal kort ik ben nu 6 jaar zelf de baas en dat werkt goed, nu kan ik mezelf zijn en krijg ik ervoor betaald, kan zelf mensen kiezen die bij me passen, alleen maar voordelen en nooit meer spanningen. Niet iedereen past als ondergeschikte in een hiërarchische bedrijfscultuur.
What's the name of the game?
Aan de ene kant lijkt me dat fijn, aan de andere kant is de markt in mijn vakgebied saturated en denk ik niet dat ik freelancer zijn aankan. Vergt veel stress en onzekerheid of je die maand rondkomt, dat vind ik als autist extra zwaar.quote:
Ja lastig. Je past je aan of je stopt ermee, meer smaken zijn er niet. Ik denk dat je niet dom bent dus ik vraag me af of scripts de oplossing zijn.
Ik vind wel dat je moet overwegen of het misschien gewoon niet je ding is om op een school te werken. Zijn genoeg uitstekende, bevlogen docenten die het onderwijs noodgedwongen achter zich laten vanwege de werkomstandigheden dus zo gek is dat niet.
Voor mij werkt aanpassen iig niet. Na 12 steden 13 ongelukken is dat wel duidelijk en ik heb het echt wel geprobeerd ook, op allerlei manieren. Maar bij de laatste werkgever was alleen mijn uitstraling al niet goed (bedreigend) volgens de directie.
Ik ben dan niet autistisch, al dachten sommige werkgevers er anders over.
Wel reageer ik intuïtief op dingen die niet kloppen of onlogisch zijn, of schadelijk voor het team, en dan probeer ik me in te houden maar men voelt al aan dat ik er iets van vind. Het geeft me veel boosheid als ik dat onderdruk, want ik wil juist het beste voor ons bedrijf en voor iedereen. Ik wil graag helpen en neem ook makkelijk de leiding.
Lang verhaal kort ik ben nu 6 jaar zelf de baas en dat werkt goed, nu kan ik mezelf zijn en krijg ik ervoor betaald, kan zelf mensen kiezen die bij me passen, alleen maar voordelen en nooit meer spanningen. Niet iedereen past als ondergeschikte in een hiërarchische bedrijfscultuur.
Interessant!quote:
Ik loop al jaren bij eerstelijns, ik ben net geswitcht van therapeut omdat ik met mijn oude vastliep, had het idee dat hij erg met me meepraatte ('Ja, je bent ook slimmer dan je collega's, dat is gewoon frustrerend'). Ik heb DIT juist nodig, mensen zoals jullie, die me op de feiten drukken en zeggen dat ik me dan en dan onuitstaanbaar gedraag.
Hoe is je contact hierover met collega’s? Zit er een bij met wie je vertrouwelijk eens kunt klankborden?
The love you take is equal to the love you make.
Maar ja, dan is er maar 1 smaak en dat is aanpassen en ik moet leren hoe ik overkom en hoe ik dat kan omdraaien naar minder bot/wijsneuzerig. Bij mijn huidige werkgever speelde ook hele lange reistijd en chronische ziekte mee waardoor het extra slecht ging, maar dat geeft me ook weer een goede inkijk in mezelf op mijn slechtst. Ik had daar weg moeten gaan na de eerste weken denk ik, ik trok het niet.
Maar nu zit ik ziek thuis dus heb alle tijd en energie om hier aan te werken. Mijn visie is om zoveel mogelijk informatie op te doen. Zo maakte ik vrienden, ging ik relaties aan en zo hoop ik ook een goede werknemer te worden. Tot nu toe dacht ik 'als ik maar mijn werk goed doe accepteren ze me', maar zo werkt dat niet.
Maar nu zit ik ziek thuis dus heb alle tijd en energie om hier aan te werken. Mijn visie is om zoveel mogelijk informatie op te doen. Zo maakte ik vrienden, ging ik relaties aan en zo hoop ik ook een goede werknemer te worden. Tot nu toe dacht ik 'als ik maar mijn werk goed doe accepteren ze me', maar zo werkt dat niet.
Ik maak altijd vriendinnen op het werk, alleen niet op deze school maar dat was een 'bad fit'. Maar die vriendschappen zijn blijvend dus als directe collega ben ik wel fijn en betrouwbaar. Het zit 'm echt in leiding.quote:
[..]
Interessant!
Hoe is je contact hierover met collega’s? Zit er een bij met wie je vertrouwelijk eens kunt klankborden?
In theorie wel, maar als je dan dit zegt:quote:
[..]
Als dat zo is, dan zijn er dus manieren die ik kan aanleren. Dat geeft hoop.
Dan wordt dat wel lastig. Als je constructief overkomt op andere mensen kun je inhoudelijk harstikke kritisch zijn zonder dat je wordt afgeserveerd. Als je echter de indruk wekt dat je enkel je kritiek wil spuien zonder ook maar open te staan voor de meningen en visies van anderen zijn mensen je direct al zat. En ik krijg wel de indruk dat dat een beetje is waar de crux zit bij jou.quote:
Maar ja, dan is er maar 1 smaak en dat is aanpassen en ik moet leren hoe ik overkom en hoe ik dat kan omdraaien naar minder bot/wijsneuzerig.
Zoals zo'n training waar je het over hebt, waarom zou je vooraf enthousiasme moeten veinzen? En al verwacht je er niet veel van, je kan er wel met open vizier in gaan en aan je collega's vragen wat zij ervan op hebben gestoken. Als die het ook niks vonden kun je dat aankaarten. Als je op deze manier achteraf kritiek hebt, dan weet je in ieder geval waar je over praat en komt het minder vooringenomen over. En je kan ook voorstellen of vragen of het een mogelijkheid is dat je meedenkt over welke toekomstige trainingen wel nuttig kunnen zijn.
Ik denk dat de truc kan zijn om eerst door te vragen als je ergens het nut niet van in ziet
'Wat hadden jullie vooraf in gedachten dat de deelnemers van deze training zouden opsteken?'
Iemand geeft dan antwoord en dan kun jij inhaken met 'Nou als ik voor mezelf spreek is dat doel niet behaald, want..'
Misschien helpt het om aan te houden eerst open vragen te stellen voordat je je kritiek poneert. Wel met een beetje gevoel voor timinig, dus houdt het kort tijdens een vergadering waar iedereen snel doorheen wil en vraag aan bijvoorbeeld je leidinggevende of je die nog even kan spreken over een bepaald onderwerp.
Dit vind ik ook interessant. Wat verwacht je van een ander op het moment dat je zulke woorddiarree gaat lopen spuien? Zie je dan echt voor je dat iemand dan reageert met 'Ok, je hebt volledig gelijk ik ga het NU veranderen'? Als dat inderdaad kan is het eigenlijk ook vreemd dat je er niet eerder op een normale manier iets van hebt gezegd.quote:
ik hoef er maar lang genoeg last van te ondervinden en ik krijg woorddiarree.
Dus het is sowieso beter om iets al aan te kaarten voordat je overloopt van ergernis en niet in the heat of the moment.
Ik heb net Covey opgezocht maar ik zie geen raakvlak met wat ik nodig heb. Ik kan heel goed leiding geven, ik vind het erg moeilijk om te switchen na urenlang 'de baas zijn'.
Doorvragen en niet in the heat of the moment reageren zijn twee hele goede tips. Ik had van dat laatste veel last toen ik begon als docent. Ik weet niet waarom ik dat niet toe pas bij volwassenen. Misschien krijg ik onbewust de indruk dat zij al uitontwikkeld zijn en zich dus maar normaal moeten gedragen? Waarna ik dus gefrustreerd raak. Ik loop inderdaad ook lang met dingen rond omdat ik het druk heb, eigenlijk zou ik elke dag een moment moeten nemen om op te schrijven wat ik de werkdag erop wil aankaarten en hoe. In plaats van er mee rond te lopen en dan bij de zoveelste wijziging bijna te eisen dat het wordt veranderd omdat ik er gek van word.quote:
[..]
In theorie wel, maar als je dan dit zegt:
[..]
Dan wordt dat wel lastig. Als je constructief overkomt op andere mensen kun je inhoudelijk harstikke kritisch zijn zonder dat je wordt afgeserveerd. Als je echter de indruk wekt dat je enkel je kritiek wil spuien zonder ook maar open te staan voor de meningen en visies van anderen zijn mensen je direct al zat. En ik krijg wel de indruk dat dat een beetje is waar de crux zit bij jou.
Zoals zo'n training waar je het over hebt, waarom zou je vooraf enthousiasme moeten veinzen? En al verwacht je er niet veel van, je kan er wel met open vizier in gaan en aan je collega's vragen wat zij ervan op hebben gestoken. Als die het ook niks vonden kun je dat aankaarten. Als je op deze manier achteraf kritiek hebt, dan weet je in ieder geval waar je over praat en komt het minder vooringenomen over. En je kan ook voorstellen of vragen of het een mogelijkheid is dat je meedenkt over welke toekomstige trainingen wel nuttig kunnen zijn.
Ik denk dat de truc kan zijn om eerst door te vragen als je ergens het nut niet van in ziet
'Wat hadden jullie vooraf in gedachten dat de deelnemers van deze training zouden opsteken?'
Iemand geeft dan antwoord en dan kun jij inhaken met 'Nou als ik voor mezelf spreek is dat doel niet behaald, want..'
Misschien helpt het om aan te houden eerst open vragen te stellen voordat je je kritiek poneert. Wel met een beetje gevoel voor timinig, dus houdt het kort tijdens een vergadering waar iedereen snel doorheen wil en vraag aan bijvoorbeeld je leidinggevende of je die nog even kan spreken over een bepaald onderwerp.
[..]
Dit vind ik ook interessant. Wat verwacht je van een ander op het moment dat je zulke woorddiarree gaat lopen spuien? Zie je dan echt voor je dat iemand dan reageert met 'Ok, je hebt volledig gelijk ik ga het NU veranderen'? Als dat inderdaad kan is het eigenlijk ook vreemd dat je er niet eerder op een normale manier iets van hebt gezegd.
Dus het is sowieso beter om iets al aan te kaarten voordat je overloopt van ergernis en niet in the heat of the moment.
Ik denk dat ik te hoge eisen stel aan volwassenen en geen foutmarges accepteer.
En over doorvragen... ik ga snel uit van slechte intenties en/of onkunde bij volwassenen, dus ik denk dat doorvragen helpt om afstand te nemen van die frustratie.
Bij leerlingen heb ik juist eindeloos geduld omdat het kinderen zijn. En zeker mavo speelt geen spelletjes, die zijn direct en openlijk boos. En daar vraag ik altijd door, joh, waarom reageerde je zo, wat heb je nodig, wat zit je dwars? Het helpt dat ik het gezag heb en zij dus wel moeten communiceren als ze iets willen. Volwassenen zijn soms zo sneaky dat ze niks zeggen maar meteen naar management gaan om complete onzin. Want ik heb nooit naar een collega geschreeuwd of gesnauwd maar soms vergeet ik wel te vragen hoe het gaat als ik snel even een kopietje nodig heb.
Bij leerlingen heb ik juist eindeloos geduld omdat het kinderen zijn. En zeker mavo speelt geen spelletjes, die zijn direct en openlijk boos. En daar vraag ik altijd door, joh, waarom reageerde je zo, wat heb je nodig, wat zit je dwars? Het helpt dat ik het gezag heb en zij dus wel moeten communiceren als ze iets willen. Volwassenen zijn soms zo sneaky dat ze niks zeggen maar meteen naar management gaan om complete onzin. Want ik heb nooit naar een collega geschreeuwd of gesnauwd maar soms vergeet ik wel te vragen hoe het gaat als ik snel even een kopietje nodig heb.
Covey noemde ik door bijvoorbeeld het stuk ‘eerst begrijpen, dan begrepen worden, niet-oordelend luisteren’. Dat gaat echt niet alleen over de leiding nemen.
Wat maakt dat je zo’n verschil in je communicatie met volwassenen en kinderen hebt? Als het voor je werkt met kinderen, kan je dit ook proberen voor je leidinggevende.
Wat maakt dat je zo’n verschil in je communicatie met volwassenen en kinderen hebt? Als het voor je werkt met kinderen, kan je dit ook proberen voor je leidinggevende.
Ik stelde de vraag omdat je met die vriendinnen dan eens zou kunnen praten over hoe je dit in de praktijk kunt aanpakken. Dan organiseer je je eigen intervisie.quote:
[..]
Ik maak altijd vriendinnen op het werk, alleen niet op deze school maar dat was een 'bad fit'. Maar die vriendschappen zijn blijvend dus als directe collega ben ik wel fijn en betrouwbaar. Het zit 'm echt in leiding.
Hoe doen zij dat bijv. met zo’n roosterwijziging die zo kort van tevoren wordt aangekondigd? Kiezen ze ervoor om het te accepteren of laten ze weten aan de verantwoordelijke wat ze ervan vinden? En wat is hun ervaring: hoe geef je die feedback op een constructieve manier?
The love you take is equal to the love you make.
Kinderen zijn nog niet af, moeten nog leren. Volwassenen wel, dacht ik. Maar dat blijkt niet te kloppen.quote:
Covey noemde ik door bijvoorbeeld het stuk ‘eerst begrijpen, dan begrepen worden, niet-oordelend luisteren’. Dat gaat echt niet alleen over de leiding nemen.
Wat maakt dat je zo’n verschil in je communicatie met volwassenen en kinderen hebt? Als het voor je werkt met kinderen, kan je dit ook proberen voor je leidinggevende.
Welk boek van Covey?
|
|
