SOVAtraining werkvloer voor autisten

Ik ben begin 30 en werk al 6 jaar als docent. Ik kan moeiteloos een drukke mavoklas stil krijgen en heb steeds makkelijker een fijne band met leerlingen, zelf degenen die ik geen les (meer geef). Ik begrijp wat ze nodig hebben, zie het als zij zich gezien willen voelen.

Maar ik loop al jaren vast bij omgang met collega's en met name leiding. Ik ben netjes, probeer echt sociaal te zijn, maar krijg jaar in jaar uit kritiek dat ik te star ben, te kritisch, te uitgesproken. Ik vind het lastig om niks te zeggen als een teamleider iets totaal in de soep laat lopen,enthousiasme te veinzen bij de zoveelste onzintraining en als ik noe ben kan ik bot overkomen. Leerlingen vinden me fijn, zo direct, open, weten wat ze aan me hebben. Hoe kan het dat puberende 16jarigen me jaren na dato zeggen te missen als ik weer naar een andere school hop,maar ik elk jaar een slechte band heb met leiding?

Hoe leer ik gewenst gedrag aan voor op het werk,hoe word ik eenbrave werkbij terwijl een beslissing voor de zoveelste keer negatief uitwerkt op mijn lespraktijk? Als ik het idee heb dat management weet wat ze doen schik ik me graag,maar in het onderwijs is het chaos.

Ik heb een autismediagnose maar veel vrienden, een fijne relatie, goede familieband en zelfs een mavoklas kan ik aan, maar overal waar ik gewerkt heb had ik gedoe met leiding, van de AH tot gymnasia. Ik vind het makkelijk leiding te nemen maar moeilijk om leiding te accepteren. Toch moet ik dit leren, leren omgaan met de ego's van 40ers die puberaler zijn dan mijn leerlingen, leren omgaan met collegas die sneller gekwetst zijndan een Tjetjeense terrorist. Dit is mijn 6e school, zoveelste werkgever en ik heb gewoon hulp nodig anders eindig ik met een uitkering, hoe goed en gepassioneerd ik ook ben in de praktijk.

Ik heb net een nieuwe psycholoog en ik heb specifiek om hulp aan haar gevraagd, maar zij moet het uitzoeken. Dus voordat ik dat krijg, wie kan mij helpen met ervaringen/tips? Ik wil mijn jarenlange opleiding en werkplezier niet vergooien. Ik weet dat als ik een klas Delano's kan temmen ik dat ook moet kunnen leren met Thierry de manager...

quote:

Op donderdag 26 november 2020 14:54 schreef CoolGuy het volgende:
Je noemt de ego's van die 40'ers dan wel puberaal, maar je OP lezend heb ik eerder het idee dat jij de puberale bent. Als het overal naar stront stinkt dan zul je op een gegeven moment onder je eigen schoen moeten gaan kijken.

Want je wil je wel schikken als JIJ het idee hebt dat ze weten wat ze doen, maar aangezien je je nergens schikt weten ze volgens jou nergens wat ze doen. Dan ga je tegen issues aanlopen, en dat blijkt ook wel. Dus misschien is de conclusie wel dat je collega's geen puberale 40'ers zijn, maar het probleem meer bij jou zit.

Dus in de wetenschap dat je hier dus nu al 6x tegen aan bent gelopen moet je wellicht eens gaan stoppen met volhouden dat het probleem bij de hele wereld ligt en hun ook als zodanig weg te zetten, en moet je gaan leren dat je misschien vaker je mond moet houden.

Tenminste toch, als je niet wil eindigen met een uitkering.

Ik weet dat,maar als ik bijvoorbeeld 3x een last minute roosterwijziging heb en dan gezeik krijg dat ik steeds afspraken verzet, dan vind ik het ontiegelijk moeilijk om niks te zeggen.

Of zo'n training waar niemand zin in heeft maar toch heen moet. De zoveelste nieuwe methode die niet werkt zolang er overvolle klassen zijn.

Dus ik weet het, ik moet mijn mond houden, maar door autisme lukt dat niet. Ik kan het niet voor me houden, ik hoef er maar lang genoeg last van te ondervinden en ik krijg woorddiarree.

Ik wil leren dat voor te zijn. Net als leerlingen willen volwassenen zich gehoord voelen. Het probleem is dat leerlingen mij als sutoriteit zien en naar me luisteren en managers het beter denken te weten. En echt, als ik zie dat ik ergens niks van snap, zoals in mijn routertopic, doe ik graag alles wat me verteld wordt. Mijn probleem is dat ik heel veel moeite hen met dingen doen waar ik het nut niet van zie of om niks te zeggen als ik als professional fouten zie. Ironisch, ik weet het.

[ Bericht 3% gewijzigd door Black_Phillip op 26-11-2020 15:09:03 ]

Dus... hoe doe ik dat? Als 'gewoon doen' lukte was ik hier niet.

Ik bedoelde dat die manager ook gehoord wil voelen. Maar wat je zegt is wel iets om over na te denken. Ik denk vooral aan mezelf, aan mijn klassen, zie dan niet dat zo'n besluit ook gemaakt wordt om anderen te accomoderen. Het lijkt zo logisch maar ik zie dat nu pas in. De truc is nu om te leren hoe ik dat in de praktijk kan toepassen. Dat gaat niet snel lukken, maar net zoals er een script en mibdsetverandering voor het omgaan met een klas, zo is dat er ook voor omgaan met werk. Alleen zit dat er bij de meesten al van nature en bij mij niet. Ik vind het moeilijk om vanuit het perspectief van management te kijken omdat ik alleen ervaar wat mij aangaat.

Wat ik van haar nodig heb zijn scripts en oefenen met lastige situaties zoals benadeeld worden, iets tegen mijn zin in moeten doen en omgaan met in mijn ogen ongegronde kritiek. Het helpt ook niet mee dat ik vaak hoger ben opgeleid dan een manager en het lastig vind om zo iemand als autoriteit te zien. Vaak is zo iemand geen extreem goede docent die weet wat zij doet, maar iemand die zich goed kan inlikken.

quote:

Op donderdag 26 november 2020 15:23 schreef Cue_ het volgende:
Vraag je mensen ook wel eens waarom iets gebeurd? Ipv gelijk af te geven op dat iets gebeurd?

Die cursussen met nieuwe methodieken, ze hoeven geen 100% nut te hebben. Al pik je her en der wat op wat je kunt gebruiken, is de cursus al zinvol geweest.
En is het niet zinvol voor jou, dan misschien wel voor een collega. Maar de leiding kan dit niet perse van te voren voorspellen, dus sturen ze iedereen erop af.

Dat soort dingen bv.

Soms, maar dat zou misschien wel helpen. Vaker reflecteren. Zo heb ik lesgeven ook geleerd, mijn gedrag bekijken en erover nadenken. Eigenlijk wil ik een soort intervisie op afstand.

Ik besef nu al bijvoorbeeld dat ik enorm egoistisch ben, en wat ik zie als 'het beste voor mijn leerlingen regelen' anderen zien als moeite met autoriteit.

Dus alle kritiek is welkom.

quote:

Op donderdag 26 november 2020 16:05 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Je noemt ‘intervisie op afstand’.

Ik weet dat er coaches zijn die zich speciaal richten op mensen in het onderwijs. Toevallig kwam ik tegen dat een oud-leraar van mij een carrièreswitch heeft gedaan na dreigende burnout, de opleiding heeft gedaan en nu dus mensen coacht vanuit zijn eigen jarenlange ervaring.

Zo iemand, die dan ook nog rekening kan houden met je autisme, zou jou volgens mij wel de goede weg kunnen helpen vinden.

Heb je enige sites/contacten? Hoe kom je aan zo'n coach.

quote:

Op donderdag 26 november 2020 15:44 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Hmja, maar ik krijg nu het gevoel dat we een beetje weg gaan bij het autismeverhaal, want dit klinkt meer als neerkijken op. Als je dat ook maar een beetje uitstraalt (of je dat nou wil of niet) en de anderen pikken dat (dus) op, ja, dan ga je nat, maar 'ik ben hoger opgeleid als jij' is een puberale instelling, want die ander heeft zich wellicht niet 'ingelikt' maar kan bepaalde dingen heel erg goed die handig zijn in zo'n functie. Dat weet jij niet en kun jij ook helemaal niet beoordelen.

Maar dat zie jij niet want je lijkt op de situatie waar je in zit te kijken vanuit een soort van ivoren toren en als jouw denkbeelden niet aansluiten bij de realiteit dan is het probleem niet jouw denkbeelden, maar de rest van de wereld die niet hoog genoeg zijn opgeleid of weet ik veel wat.

Ik weet het niet beste TS, wat als de psycholoog niet komt met antwoorden die jij wil horen? Voldoet de psycholoog dan niet? En de 2e, voldoet die dan ook niet? En de 3e...etc?

Ik geef hier aan dat ik inzie dat mijn houding me doet vastlopen. Ik weet dit. Ik kom er ook veel te laat achter, want al die tijd dacht ik dat het aan mijn docentschap lag... tot ik goede feedback kreeg als docent maar alsnog in de clinch lag met mijn werkgever, terwijl een collega waarbij ze elkaar de tent uitvochten en die niet aan lesgeven toekwam mocht blijven. Toen pas beseftevik dat lesgeven alleen niet genoeg was en ik iets moest veranderen.

Een lijst met ' tips hoe om te gaan met leidinggevenden' zou al helpen. Genoeg autisten met werk die dit hebben overwonnen met hulp lijkt me?

Ik denk ook niet dat een ander soort baan zou helpen, want ik heb overal gedoe gehad, in elke bijbaan, stage, werk. Ik zag het verband alleen niet. Ik dacht ' oh die en die was een lul'. Maar niet dat ik geen idee heb hoe me te gedragen.

Ik heb veel vrienden die oudcollegas zijn, die mijn lessen ook zagen, goed vonden en nooit snapten waarom ik weg moest.

quote:

Op donderdag 26 november 2020 18:41 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Naja, kijk, misschien is het niet wát je zegt, maar hoe je het brengt/je houding. Wat heb je aan feedback gekregen bij die andere banen? Want je moet toch wel iéts aan feedback hebben gekregen?

Bot, star. Kritisch. Maar het was altijd tussen neus en lippen door en ik zag het als onbelamgrijk, want ik was aangenomen om les te geven, dacht ik. Pas nu snap ik het geheel. Mijn burnout is overigens door een fysieke aandoening waardoor ik moe wordt. Hoe erger mijn moeheid is, hoe lastiger ik het vind om te 'maskeren'.

quote:

Op donderdag 26 november 2020 18:41 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Ik heb zelf geen contacten, dus ik zou ook moeten zoeken. En dat zou je beter zelf kunnen doen, aangezien ik natuurlijk niet weet waar je iemand zoekt, bijv.

Dit is wel de site waar mijn oud-leraar ook geregistreerd staat.

https://www.nobco.nl/coach/zoeken

Ik heb alleen geen budget nu om honderden euro's uit te geven, ookal zou ik dat willen. Kan een psycholoog me doorverwijzen?

quote:

Op donderdag 26 november 2020 19:02 schreef Cockwhale het volgende:
De leiding wil niet bekritiseert worden. Zij zijn degene die hun ondergeschikten willen bekritiseren. Zelfs de meest progressieve leidinggevenden, zijn eikels als puntje bij paaltje komt. Je bent een nummer, hoe dan ook.

Aan de andere kant, autisten kunnen ongelofelijk irritant zijn voor niet-autisten in werksituaties.

Ja dat besef ik nu eindelijk. Maar hoe geef ik dan aan als iets niet goed gaat? Van een kapotte kassa tot roosterproblemen.

En welke autistische dingen zijn irritant? Welk gedrag zou je in de plaats willen zien? Als ik concrete voorbeelden heb van hoe het moet lukt het wel. Ik kan niet goed afleiden van anderen, waarom het bij hun wel lukt.

quote:

Op donderdag 26 november 2020 15:43 schreef colivo het volgende:

[..]

Observeren wat er van binnen gebeurd als je er niet op reageert. En dan kijken vanaf een afstandje ipv het serieus te nemen, het is tenslotte maar een meningsverschil.

Nou dat is dus niet zo, want ik raak door hun acties bijvoorbeeld in de knoop met mijn afspraken of krijg meer werkdruk. Als jij zegt 'rood is een mooie kleur', dan denk ik prima. Als jij mij dwingt alles wat eerst blauw was rood te verven, maar je hebt niet genoeg verf gekocht en het gaat niet van mijn tijd af, dan vind ik het moeilijk.

Maarja, zijn er geen autisten die hiermee om leerden gaan?

quote:

Op vrijdag 27 november 2020 04:51 schreef svann het volgende:

[..]

Misschien kan een Centrum Autisme je verder helpen?

_{* ticker zag, topic las}

Ik ben gediagnosticeerd bij Austisme Spectrum Centrum, zal ze eens bellen. Zitten in een andere stad daar mijn woonplaats niks heeft.

quote:

Op vrijdag 27 november 2020 05:05 schreef MevrouwPuff het volgende:
Probeer eerst eens de eerstelijnspsycholoog, voor je je meteen op die specifieke hulp stort.

Verder weet ik niet of je van de zelfhulpboeken bent, maar ik kan me voorstellen dat Covey jou wel wat handvaten kan geven. Die raad ik je aan om te lezen.

Verder kan je misschien leren reflecteren op situaties en zo incorporeren wat je kan helpen. Er is vast een boek over reflecteren.

Verder zit ik in een familie met autisme en twijfel ik of ik het heb, heb ook moeite soms met omgaan met ‘Peers’ en ben niet altijd de flexibelste. In mijn opleiding zit reflectie en daar heb ik zeker veel aan gehad, samen met sessies bij een eerstelijnspsycholoog.

Covey? Zal meteen kijken, bedankt.

Ik kan ironisch genoeg heel goed reflecteren op mijn lesgeven als ik beelden terug zie. Dit komt omdat ik jaren aan kennis heb over wat te doen. Tonnen boeken gelezen over het puberbrein, jaren intervisie. Ik heb met een vriendin besloten onze eigen intervisie te doen maar dan met omgaan met leiding. Als ik scripts heb kan ik er aan vasthouden, nu mis ik die en doe ik maar wat.

quote:

Op vrijdag 27 november 2020 05:31 schreef nostra het volgende:
Je klinkt een beetje als een collega van mij. Als die een training onzin vindt, gaat hij bijvoorbeeld demonstratief alleen bij de pooltafel staan. Krijgt hij een domme vraag, dan volgt een bot (of helemaal geen) antwoord.

Het is die perceptie die bij mensen blijft hangen; niet of je die training nu wel of niet nuttig vond. Jezelf iets constructiever opstellen en wat meebewegen, ook al ben je volledig overtuigd van je eigen gelijk, scheelt al een hele hoop.

Ouch... pijnlijk herkenbaar. Ik ga proberen wat inschikkelijker te zijn.

Ik loop al jaren bij eerstelijns, ik ben net geswitcht van therapeut omdat ik met mijn oude vastliep, had het idee dat hij erg met me meepraatte ('Ja, je bent ook slimmer dan je collega's, dat is gewoon frustrerend'). Ik heb DIT juist nodig, mensen zoals jullie, die me op de feiten drukken en zeggen dat ik me dan en dan onuitstaanbaar gedraag.

quote:

Op vrijdag 27 november 2020 07:31 schreef Chia het volgende:

[..]

Nee hoor. Ik denk overigens dat het probleem zit in de manier waarop je je uitspreekt over dingen, niet het uitspreken an sich.

Als dat zo is, dan zijn er dus manieren die ik kan aanleren. Dat geeft hoop.

quote:

Op vrijdag 27 november 2020 09:28 schreef -marz- het volgende:
Ja lastig. Je past je aan of je stopt ermee, meer smaken zijn er niet. Ik denk dat je niet dom bent dus ik vraag me af of scripts de oplossing zijn.

Ik vind wel dat je moet overwegen of het misschien gewoon niet je ding is om op een school te werken. Zijn genoeg uitstekende, bevlogen docenten die het onderwijs noodgedwongen achter zich laten vanwege de werkomstandigheden dus zo gek is dat niet.

Voor mij werkt aanpassen iig niet. Na 12 steden 13 ongelukken is dat wel duidelijk en ik heb het echt wel geprobeerd ook, op allerlei manieren. Maar bij de laatste werkgever was alleen mijn uitstraling al niet goed (bedreigend) volgens de directie.

Ik ben dan niet autistisch, al dachten sommige werkgevers er anders over.

Wel reageer ik intuïtief op dingen die niet kloppen of onlogisch zijn, of schadelijk voor het team, en dan probeer ik me in te houden maar men voelt al aan dat ik er iets van vind. Het geeft me veel boosheid als ik dat onderdruk, want ik wil juist het beste voor ons bedrijf en voor iedereen. Ik wil graag helpen en neem ook makkelijk de leiding.

Lang verhaal kort ik ben nu 6 jaar zelf de baas en dat werkt goed, nu kan ik mezelf zijn en krijg ik ervoor betaald, kan zelf mensen kiezen die bij me passen, alleen maar voordelen en nooit meer spanningen. Niet iedereen past als ondergeschikte in een hiërarchische bedrijfscultuur.

Aan de ene kant lijkt me dat fijn, aan de andere kant is de markt in mijn vakgebied saturated en denk ik niet dat ik freelancer zijn aankan. Vergt veel stress en onzekerheid of je die maand rondkomt, dat vind ik als autist extra zwaar.

Maar ja, dan is er maar 1 smaak en dat is aanpassen en ik moet leren hoe ik overkom en hoe ik dat kan omdraaien naar minder bot/wijsneuzerig. Bij mijn huidige werkgever speelde ook hele lange reistijd en chronische ziekte mee waardoor het extra slecht ging, maar dat geeft me ook weer een goede inkijk in mezelf op mijn slechtst. Ik had daar weg moeten gaan na de eerste weken denk ik, ik trok het niet.

Maar nu zit ik ziek thuis dus heb alle tijd en energie om hier aan te werken. Mijn visie is om zoveel mogelijk informatie op te doen. Zo maakte ik vrienden, ging ik relaties aan en zo hoop ik ook een goede werknemer te worden. Tot nu toe dacht ik 'als ik maar mijn werk goed doe accepteren ze me', maar zo werkt dat niet.

quote:

Op vrijdag 27 november 2020 12:01 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Interessant!

Hoe is je contact hierover met collega’s? Zit er een bij met wie je vertrouwelijk eens kunt klankborden?

Ik maak altijd vriendinnen op het werk, alleen niet op deze school maar dat was een 'bad fit'. Maar die vriendschappen zijn blijvend dus als directe collega ben ik wel fijn en betrouwbaar. Het zit 'm echt in leiding.

Ik heb net Covey opgezocht maar ik zie geen raakvlak met wat ik nodig heb. Ik kan heel goed leiding geven, ik vind het erg moeilijk om te switchen na urenlang 'de baas zijn'.

quote:

Op vrijdag 27 november 2020 14:42 schreef Chia het volgende:

[..]

In theorie wel, maar als je dan dit zegt:
[..]

Dan wordt dat wel lastig. Als je constructief overkomt op andere mensen kun je inhoudelijk harstikke kritisch zijn zonder dat je wordt afgeserveerd. Als je echter de indruk wekt dat je enkel je kritiek wil spuien zonder ook maar open te staan voor de meningen en visies van anderen zijn mensen je direct al zat. En ik krijg wel de indruk dat dat een beetje is waar de crux zit bij jou.

Zoals zo'n training waar je het over hebt, waarom zou je vooraf enthousiasme moeten veinzen? En al verwacht je er niet veel van, je kan er wel met open vizier in gaan en aan je collega's vragen wat zij ervan op hebben gestoken. Als die het ook niks vonden kun je dat aankaarten. Als je op deze manier achteraf kritiek hebt, dan weet je in ieder geval waar je over praat en komt het minder vooringenomen over. En je kan ook voorstellen of vragen of het een mogelijkheid is dat je meedenkt over welke toekomstige trainingen wel nuttig kunnen zijn.

Ik denk dat de truc kan zijn om eerst door te vragen als je ergens het nut niet van in ziet
'Wat hadden jullie vooraf in gedachten dat de deelnemers van deze training zouden opsteken?'
Iemand geeft dan antwoord en dan kun jij inhaken met 'Nou als ik voor mezelf spreek is dat doel niet behaald, want..'

Misschien helpt het om aan te houden eerst open vragen te stellen voordat je je kritiek poneert. Wel met een beetje gevoel voor timinig, dus houdt het kort tijdens een vergadering waar iedereen snel doorheen wil en vraag aan bijvoorbeeld je leidinggevende of je die nog even kan spreken over een bepaald onderwerp.
[..]

Dit vind ik ook interessant. Wat verwacht je van een ander op het moment dat je zulke woorddiarree gaat lopen spuien? Zie je dan echt voor je dat iemand dan reageert met 'Ok, je hebt volledig gelijk ik ga het NU veranderen'? Als dat inderdaad kan is het eigenlijk ook vreemd dat je er niet eerder op een normale manier iets van hebt gezegd.

Dus het is sowieso beter om iets al aan te kaarten voordat je overloopt van ergernis en niet in the heat of the moment.

Doorvragen en niet in the heat of the moment reageren zijn twee hele goede tips. Ik had van dat laatste veel last toen ik begon als docent. Ik weet niet waarom ik dat niet toe pas bij volwassenen. Misschien krijg ik onbewust de indruk dat zij al uitontwikkeld zijn en zich dus maar normaal moeten gedragen? Waarna ik dus gefrustreerd raak. Ik loop inderdaad ook lang met dingen rond omdat ik het druk heb, eigenlijk zou ik elke dag een moment moeten nemen om op te schrijven wat ik de werkdag erop wil aankaarten en hoe. In plaats van er mee rond te lopen en dan bij de zoveelste wijziging bijna te eisen dat het wordt veranderd omdat ik er gek van word.

Ik denk dat ik te hoge eisen stel aan volwassenen en geen foutmarges accepteer.

En over doorvragen... ik ga snel uit van slechte intenties en/of onkunde bij volwassenen, dus ik denk dat doorvragen helpt om afstand te nemen van die frustratie.

Bij leerlingen heb ik juist eindeloos geduld omdat het kinderen zijn. En zeker mavo speelt geen spelletjes, die zijn direct en openlijk boos. En daar vraag ik altijd door, joh, waarom reageerde je zo, wat heb je nodig, wat zit je dwars? Het helpt dat ik het gezag heb en zij dus wel moeten communiceren als ze iets willen. Volwassenen zijn soms zo sneaky dat ze niks zeggen maar meteen naar management gaan om complete onzin. Want ik heb nooit naar een collega geschreeuwd of gesnauwd maar soms vergeet ik wel te vragen hoe het gaat als ik snel even een kopietje nodig heb.

quote:

Op vrijdag 27 november 2020 15:09 schreef MevrouwPuff het volgende:
Covey noemde ik door bijvoorbeeld het stuk ‘eerst begrijpen, dan begrepen worden, niet-oordelend luisteren’. Dat gaat echt niet alleen over de leiding nemen.

Wat maakt dat je zo’n verschil in je communicatie met volwassenen en kinderen hebt? Als het voor je werkt met kinderen, kan je dit ook proberen voor je leidinggevende.

Kinderen zijn nog niet af, moeten nog leren. Volwassenen wel, dacht ik. Maar dat blijkt niet te kloppen.

Welk boek van Covey?