Vooral in vriendschappen ben ik hierin erg spaak gelopen.
En in sommige situaties ben ik ook met personen omgegaan, waarbij ik op den duur ook steeds meer het gevoel kreeg dat ze steeds meer over mijn grenzen gingen.
Er leek zelfs haast misbruik van me gemaakt te worden, alhoewel ik niet klakkeloos hierin met het vingertje naar anderen wil wijzen.
Steeds leek ik mensen het idee te geven alles wel 'best' te vinden en dat ik alles wel aan kon.
Vaak was het tegendeel waar.
Ik heb vaak subassertief gedrag getoond en durfde geen tegengas te geven.
Hier komt gelukkig steeds meer een ommekeer in en ik ben het echt helemaal beu om mezelf voortdurend te maskeren enz.
Heb hierin nog wel veel stappen te zetten.
Het besef is er echter wel.
Ook met vrouwen heb ik vaak moeite om mezelf te zijn.
Heb teveel de neiging om me 'geforceerd aardig' voor te doen en ben dan niet echt mezelf.
Ben hierin ook veel spaak gelopen.
Al vele jaren heb ik ook geen relatie meer gehad.
Inmiddels heb ik het min of meer 'opgegeven'.
Wil ook meer bij mezelf ook blijven en aan mezelf blijven werken.
Wie heeft nog meer last (gehad) van pleasegedrag?
Hoe uit dit zich bij jou? Kan je een paar voorbeelden noemen?
Bijvoorbeeld door overdreven geïnteresseerd te zijn (bijv door overbodige of oninteressante vragen te stellen enz) en me erg druk op te stellen.quote:Op woensdag 25 november 2020 08:45 schreef Keep_Walking het volgende:
Ik niet.
Hoe uit dit zich bij jou? Kan je een paar voorbeelden noemen?
Laatstgenoemde heeft ook wat te maken met mijn ASS en ook nog ADD (zonder de H).
Ik kom dan ook erg onrustig en onzeker hierin over.
Vaak merk ik ook dat ik dan erg geforceerd gesprekken op gang probeer te houden.
Zeer herkenbaar dit, ik weet hoe rot het is, het is een soort automatisme, echter vind je het ook niet prettig wanneer je dit doet. Ik heb hier ook veelal last van, wat jij aangeeft, ik kan mezelf niet helemaal zijn. Bij mij is dit ook terug te leiden naar ADD/ADHD (gecombineerd). Ik ben al een tijdje op zoek waar dit patroon precies in zit. Op het moment denk ik dat dit komt uit een "soort" van verlatingsangst icm controle behoefte (om bijvoorbeeld niet afgewezen te worden), je wilt ergens leuk/ aardig/ geaccepteerd gevonden worden, op die manier heb ik soms het idee dat ik controle heb (voor zover dat kan) over de situatie of over het gedrag van een ander.quote:
Heb zelf vele jaren last gehad van pleasegedrag, vooral door mijn onzekerheid en negatief zelfbeeld.
Vooral in vriendschappen ben ik hierin erg spaak gelopen.
En in sommige situaties ben ik ook met personen omgegaan, waarbij ik op den duur ook steeds meer het gevoel kreeg dat ze steeds meer over mijn grenzen gingen.
Er leek zelfs haast misbruik van me gemaakt te worden, alhoewel ik niet klakkeloos hierin met het vingertje naar anderen wil wijzen.
Steeds leek ik mensen het idee te geven alles wel 'best' te vinden en dat ik alles wel aan kon.
Vaak was het tegendeel waar.
Ik heb vaak subassertief gedrag getoond en durfde geen tegengas te geven.
Hier komt gelukkig steeds meer een ommekeer in en ik ben het echt helemaal beu om mezelf voortdurend te maskeren enz.
Heb hierin nog wel veel stappen te zetten.
Het besef is er echter wel.
Ook met vrouwen heb ik vaak moeite om mezelf te zijn.
Heb teveel de neiging om me 'geforceerd aardig' voor te doen en ben dan niet echt mezelf.
Ben hierin ook veel spaak gelopen.
Al vele jaren heb ik ook geen relatie meer gehad.
Inmiddels heb ik het min of meer 'opgegeven'.
Wil ook meer bij mezelf ook blijven en aan mezelf blijven werken.
Wie heeft nog meer last (gehad) van pleasegedrag?
Helaas is dit in relaties (zeker de laatste) redelijk funest geworden en kreeg ik ook als feedback dat, hoewel ik heel aardig en lief ben, te lief ben en een grote pleaser ben. Niet dat ik over me heen laat lopen, zo erg is het niet, alleen mensen merken het wel aan mij. Als ik op sommige dingen "ja" zeg, dat ze zien dat mijn lichaamstaal eerder "nee" zegt. Dit is natuurlijk bij de wat kleinere dingen, maar het valt een ander wel op.
Ik ben nog op zoek naar de magische knop. "Nee is ook een antwoord etc". Ik heb moeite met andere teleurstellen, omdat ik een hoge maatstaaf heb, ik ben eerder altruïstisch ingesteld dan egoïstisch, maar dit is tevens een grote valkuil in mn leven en loop ik regelmatig tegenaan. Ik ben dus hard bezig om dit gedrag in te dammen en meer assertief te zijn. Ik kan heel goed aangeven wat ik wil, en ga een confrontatie niet uit de weg, maar ik zal wel sneller degene zijn die inschikt ten opzichte van een ander.
Herkenbaar voor jou?
Dat is absoluut ook herkenbaar voor mij.quote:
[..]
Zeer herkenbaar dit, ik weet hoe rot het is, het is een soort automatisme, echter vind je het ook niet prettig wanneer je dit doet. Ik heb hier ook veelal last van, wat jij aangeeft, ik kan mezelf niet helemaal zijn. Bij mij is dit ook terug te leiden naar ADD/ADHD (gecombineerd). Ik ben al een tijdje op zoek waar dit patroon precies in zit. Op het moment denk ik dat dit komt uit een "soort" van verlatingsangst icm controle behoefte (om bijvoorbeeld niet afgewezen te worden), je wilt ergens leuk/ aardig/ geaccepteerd gevonden worden, op die manier heb ik soms het idee dat ik controle heb (voor zover dat kan) over de situatie of over het gedrag van een ander.
Helaas is dit in relaties (zeker de laatste) redelijk funest geworden en kreeg ik ook als feedback dat, hoewel ik heel aardig en lief ben, te lief ben en een grote pleaser ben. Niet dat ik over me heen laat lopen, zo erg is het niet, alleen mensen merken het wel aan mij. Als ik op sommige dingen "ja" zeg, dat ze zien dat mijn lichaamstaal eerder "nee" zegt. Dit is natuurlijk bij de wat kleinere dingen, maar het valt een ander wel op.
Ik ben nog op zoek naar de magische knop. "Nee is ook een antwoord etc". Ik heb moeite met andere teleurstellen, omdat ik een hoge maatstaaf heb, ik ben eerder altruïstisch ingesteld dan egoïstisch, maar dit is tevens een grote valkuil in mn leven en loop ik regelmatig tegenaan. Ik ben dus hard bezig om dit gedrag in te dammen en meer assertief te zijn. Ik kan heel goed aangeven wat ik wil, en ga een confrontatie niet uit de weg, maar ik zal wel sneller degene zijn die inschikt ten opzichte van een ander.
Herkenbaar voor jou?
Vind je reactie ook erg helder en zeer nuttig en leerzaam.
Vaak wordt er van mij ook gezegd dat ik aardig en lief ben.
Merkwaardig genoeg vind ik dat niet altijd fijn om te horen.
Het zou complimenteus moeten zijn, maar ergens voelt het niet helemaal goed.
Heb zelf ook nogal het gevoel dat ik te soft ben.
Zeg ook veel te vaak 'sorry' ergens op.
En ik geef anderen te vaak de indruk veel situaties wel prima te vinden.
Zeg ook te vaak 'ja' terwijl ik iets eigenlijk niet echt wil.
Net als het feit dat ik te weinig tegengas durf te geven, vooral bij vervelende opmerkingen.
Hier valt nog veel winst in te behalen ook voor mij.
Toen ik aan de gang ging als transportplanner werd er in het begin veel misbruik van mijn goedheid gemaakt. Dat ben ik in gaan zien en ben toen stapje voor stapje eerlijker en soms ook harder geworden. Het scheelt dat ik ook goed was in mijn werk en dus zelfverzekerder werd.
Nu ben ik wat jaren verder en merk hoe bevrijdend het is om voor 100% eerlijkheid te gaan. Soms hou ik me nog in, maar dat is meer een bewuste, doordachte keuze dan uit angst voor een reactie.
Soms mogen mensen mij niet, naja dan is de kans groot dat ik hen ook niet mag dusja, wat verlies je daarmee.
Ook de omgeving reageert positief en kunnen beter inschatten wat ze aan me hebben.
Ook heel herkenbaar.quote:
Ik herken het wel van vroeger, vond het heel belangrijk dat iedereen mij aardig vond. Ik denk wel tot een jaar of 20/21. Bij mij komt het door mijn werk dat ik heb geleerd assertiever te zijn.
Toen ik aan de gang ging als transportplanner werd er in het begin veel misbruik van mijn goedheid gemaakt. Dat ben ik in gaan zien en ben toen stapje voor stapje eerlijker en soms ook harder geworden. Het scheelt dat ik ook goed was in mijn werk en dus zelfverzekerder werd.
Nu ben ik wat jaren verder en merk hoe bevrijdend het is om voor 100% eerlijkheid te gaan. Soms hou ik me nog in, maar dat is meer een bewuste, doordachte keuze dan uit angst voor een reactie.
Soms mogen mensen mij niet, naja dan is de kans groot dat ik hen ook niet mag dusja, wat verlies je daarmee.
Ook de omgeving reageert positief en kunnen beter inschatten wat ze aan me hebben.
Zelf ben ik ook erg lang bang geweest voor het feit dat anderen mij niet mochten.
Daardoor ging ik nog meer pleasen en op mijn tenen lopen.
Dit begin ik gelukkig wel steeds meer af te leren.
Mag ik vragen hoe jij in de begintijd van je "ommekeer" om ging met de eerste negatieve ervaringen van anderen van een "Nee" van jou?quote:
Ik herken het wel van vroeger, vond het heel belangrijk dat iedereen mij aardig vond. Ik denk wel tot een jaar of 20/21. Bij mij komt het door mijn werk dat ik heb geleerd assertiever te zijn.
Toen ik aan de gang ging als transportplanner werd er in het begin veel misbruik van mijn goedheid gemaakt. Dat ben ik in gaan zien en ben toen stapje voor stapje eerlijker en soms ook harder geworden. Het scheelt dat ik ook goed was in mijn werk en dus zelfverzekerder werd.
Nu ben ik wat jaren verder en merk hoe bevrijdend het is om voor 100% eerlijkheid te gaan. Soms hou ik me nog in, maar dat is meer een bewuste, doordachte keuze dan uit angst voor een reactie.
Soms mogen mensen mij niet, naja dan is de kans groot dat ik hen ook niet mag dusja, wat verlies je daarmee.
Ook de omgeving reageert positief en kunnen beter inschatten wat ze aan me hebben.
Ik merk zodra ik nee zeg, dat dat ook niet goed voelt, echter voelt ja zeggen dan ook niet prettig. Dit is zo'n frustrerend conflict in mij, daar zit ik nog wel eens van mee met mijn handen in het haar.
Ik merkte in mijn laatste relatie dat er redelijk wat momenten waren waarop mijn please gedrag naar voren kwam, zelfs vrienden om mij heen (waar ik goed aan gewend ben en dat niet meer zo heb) merkte op dat ik daarin niet mezelf was en me anders en ongemakkelijk gedroeg, omdat ik geen houding weet te geven ook. Mn partner merkte dit ook en vond dit uiteindelijk niet prettig, evenals ik niet, maarja, dat is nu niet meer terug te draaien.
Om pleasegedrag in te dammen weet ik wel dat ik met kleine stappen moet leren nee te zeggen en het ongemak te verdragen. Ik ben verre van verlegen en ben graag onder de mensen. Mensen waar ik comfortabel mee ben, daar heb ik minder moeite mee om nee te verkopen (wellicht omdat ik het gevoel van zekerheid heb, dat ze niet zo maar weg gaan of mij af gaan wijzen daardoor). Ik vind dat bij relaties, maar ook werkgevers, moeilijk. Mensen waar ik een soort van "beoordeeld" wordt ofzo. Wat ik zei, ik ben dit nog echt aan het ontleden, vind het fijn dat dit topic er is, ik hoop op meer ervaringen en eventueel succesverhalen hier.
Ja dit herken ik. Het moeilijke hieraan vind ik dat er geen duidelijke regels zijn voor sociaal gedrag. Mensen zullen me gelijk autistisch vinden als ik dat schrijf, maar ik heb zelf geen autisme en dit is gewoon een heel duidelijk feit.quote:
Ook heel herkenbaar.
Zelf ben ik ook erg lang bang geweest voor het feit dat anderen mij niet mochten.
Daardoor ging ik nog meer pleasen en op mijn tenen lopen.
Dit begin ik gelukkig wel steeds meer af te leren.
De 1 zal zeggen “directheid is bot, je wil toch geen mensen kwetsen? Dan is nepgedrag beter/socialer” Of: “tja, je moet wat voor anderen over hebben”. En wat dat is qua scheidingslijn tussen wat en te veel dat verschilt dan ook nog eens enorm per persoon.
De ander zegt weer dingen als “wees gewoon alleen maar eerlijk ook al doe je dan alleen wat je zelf wil, zodat je geen wrok opbouwt” blabla. Er zijn geen wetten die 1 type mens gelijk geven en de anderen niet.
Zelf merk ik dat het enige wat enigszins houvast geeft is hoe ik me er zelf bij voel maar dan in maar 2 categorieen, lukt me wel en heel moeilijk.
Als ik het gevoel heb van nee, dit is emotioneel gezien voor mij heel erg zwaar ofzo dan trek ik daar een grens.Maar ik sta wel altijd ervoor open om te kijken of dat echt zo is, op basis waarvan ik een beslissing maak.
Toch blijft het lastig vanwege dit gebrek aan regels.
[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 25-11-2020 11:33:17 ]
Dat herken ik ook wel weer.
Ben vooral ook wat huiverig als ik duidelijk mijn grens ergens in wil aangeven, dat anderen dat dan weer gaan interpreteren als bot oid.
Dat geeft mij ook weer veel twijfels.
Interessante link; bedankt hiervoor.
Vind het soms wel wat lastig te begrijpen; ook aangezien mijn Engels (op technisch vlak) niet echt briljant is.
Kwam hierover trouwens ook nog een interessante link in Nederlands tegen;
https://forum.adhdblog.nl(...)-sensitive-dysphoria
Dat filmpje dat daar voorbijkomt is wel interessant. En ondertiteld.quote:
@:Grayfoxhound;
Interessante link; bedankt hiervoor.
Vind het soms wel wat lastig te begrijpen; ook aangezien mijn Engels (op technisch vlak) niet echt briljant is.
Kwam hierover trouwens ook nog een interessante link in Nederlands tegen;
https://forum.adhdblog.nl(...)-sensitive-dysphoria
Maar als ik in mijn hart kijk vind ik de meeste mensen niet dermate bij me passen om veel te investeren en veel van mezelf te geven. Ik denk dat ik echt maar een handjevol potentiële hechte vrienden heb op de wereld, waarbij het geluk is als ik 1 of 2 daarvan ontmoet heb. De rest zijn allemaal kennissen wat mij betreft, wat ook prima is. Dit verlaagt voor mij de drempel om gewoon mezelf te zijn, ook als het "niet sociaal" is.
Sociaal tussen aanhalingstekens want ik vind juist zelf veel situaties vol van asociaal gedrag naar elkaar, wat gewoon van elkaar geaccepteerd wordt. Voorbeeld ik kwam op iemands verjaardag en niemand staat op, krijg geen koffie aangeboden of niks, toen ik zelf maar vroeg goh stukje taart, lekker? Bleek er wel gewoon taart te zijn maar werd gewoon vergeten ofzo. Prima dat kan, maar als je niet eens excuses maakt daarover dan vind ik dat geen fatsoen. Na die taart op te hebben ben ik weggegaan. En dat wordt dan als lomp gezien en foei wat doe je nu, kan toch niet etc.
Vriendschap is echt vaak ondergekwalificeerd wat mij betreft, veel gaat ervoor door maar ik zie continu vrienden elkaar uitleveren, tekortdoen etc. Voor mezelf wil ik dat niet. Ik ben iemand die loyaal en gewetensvol is, die vriendschap serieus neemt en dat gaat niet samen met onbetrouwbaar gedrag, oppervlakkigheid, onwederkerigheid etc.
Dit is wat ook gewoon vaak gebeurt merk ik. Kan me erover verbazen hoe vaak er negatief wordt gereageerd als ik gewoon beleefd een verzoek afwijs of andere prioriteiten heb. Schijnbaar is het normaal om lomp te reageren als iemand de prioriteit bij zichzelf legt, er wordt ook tegen mij geklaagd over anderen die in mijn beleving heel normaal hun grenzen bewaken.quote:
@:geeninspiratie1235;
Dat herken ik ook wel weer.
Ben vooral ook wat huiverig als ik duidelijk mijn grens ergens in wil aangeven, dat anderen dat dan weer gaan interpreteren als bot oid.
Dat geeft mij ook weer veel twijfels.
Je kan jezelf de vraag stellen: als iemand dit doet, kan ik ermee leven? Waarom is het erg? Hoe wil je je überhaupt verhouden tot deze persoon?
Lang verhaal kort: als je stopt met aan jezelf twijfelen wordt alles beter.
Je kiest dan voor elkaar deels uit gemakzucht en om een leegte op te vullen. Maar voor de diepere, moeilijke aspecten van vriendschap bestaat geen commitment omdat je nooit voor elkaar hebt gekozen. Daar kan je op leeglopen.
Een echte vriend is gierend enthousiast omdat jij jij bent, in alle omstandigheden. Die is ook niet geïnteresseerd in pleasegedrag. Voor mij helpt het dat iemand me subtiele signalen geeft van yo het is wel goed zo hoor, je hoeft niet zo te draven, en dan ontspan ik ook.
Die eerste "Ow jammer" was lastig, maar des te vaker je het hoort des te makkelijker wordt het..quote:
[..]
Mag ik vragen hoe jij in de begintijd van je "ommekeer" om ging met de eerste negatieve ervaringen van anderen van een "Nee" van jou?
Ik merk zodra ik nee zeg, dat dat ook niet goed voelt, echter voelt ja zeggen dan ook niet prettig. Dit is zo'n frustrerend conflict in mij, daar zit ik nog wel eens van mee met mijn handen in het haar.
Ik merkte in mijn laatste relatie dat er redelijk wat momenten waren waarop mijn please gedrag naar voren kwam, zelfs vrienden om mij heen (waar ik goed aan gewend ben en dat niet meer zo heb) merkte op dat ik daarin niet mezelf was en me anders en ongemakkelijk gedroeg, omdat ik geen houding weet te geven ook. Mn partner merkte dit ook en vond dit uiteindelijk niet prettig, evenals ik niet, maarja, dat is nu niet meer terug te draaien.
Om pleasegedrag in te dammen weet ik wel dat ik met kleine stappen moet leren nee te zeggen en het ongemak te verdragen. Ik ben verre van verlegen en ben graag onder de mensen. Mensen waar ik comfortabel mee ben, daar heb ik minder moeite mee om nee te verkopen (wellicht omdat ik het gevoel van zekerheid heb, dat ze niet zo maar weg gaan of mij af gaan wijzen daardoor). Ik vind dat bij relaties, maar ook werkgevers, moeilijk. Mensen waar ik een soort van "beoordeeld" wordt ofzo. Wat ik zei, ik ben dit nog echt aan het ontleden, vind het fijn dat dit topic er is, ik hoop op meer ervaringen en eventueel succesverhalen hier.
Ik heb zelf ADHD btw, miss toevallig
Herkenbaarquote:
Wat me ook is opgevallen: als je in veel gelegenheden vriendelijk en gevend bent, krijg je gelegenheidsvrienden.
Je kiest dan voor elkaar deels uit gemakzucht en om een leegte op te vullen. Maar voor de diepere, moeilijke aspecten van vriendschap bestaat geen commitment omdat je nooit voor elkaar hebt gekozen. Daar kan je op leeglopen.
Een echte vriend is gierend enthousiast omdat jij jij bent, in alle omstandigheden. Die is ook niet geïnteresseerd in pleasegedrag. Voor mij helpt het dat iemand me subtiele signalen geeft van yo het is wel goed zo hoor, je hoeft niet zo te draven, en dan ontspan ik ook.
Tja dan wordt het opwerken naar de eerste "harde nee"quote:
[..]
Die eerste "Ow jammer" was lastig, maar des te vaker je het hoort des te makkelijker wordt het..
Ik heb zelf ADHD btw, miss toevallig
Ik had het laatst een hele goede optie om nee te zeggen op iets, in mijn lijft gierde "nee" maar de angst voor afwijzing daarin maakte dat ik "ja" zei, ik voelde me daarna zo slecht, dat ik toen besloot dit verder te onderzoeken, omdat ik dit niet meer wilde. Ik moet er wel bij zeggen dat ik een kleine stap gemaakt had en er een compromis van had gemaakt met die persoon, maar dat had eigenlijk gewoon een harde nee moeten zijn. Dat laatste heb ik ook vooral, als ik die signalen heb, is het al snel goed voor mij, en kan ik goed ontspannen en zelfs nee zeggen of zeggen dat ik ergens geen zin in heb. Ik denk dat @Aurelio76 dit ook wel zal herkennen? Mn echte vrienden zeggen dan vaak ook dat ze enthousiast van mij worden, en steunen ook door dik en dun. Dan weet je ook echt dat het goed zit.quote:
Wat me ook is opgevallen: als je in veel gelegenheden vriendelijk en gevend bent, krijg je gelegenheidsvrienden.
Je kiest dan voor elkaar deels uit gemakzucht en om een leegte op te vullen. Maar voor de diepere, moeilijke aspecten van vriendschap bestaat geen commitment omdat je nooit voor elkaar hebt gekozen. Daar kan je op leeglopen.
Een echte vriend is gierend enthousiast omdat jij jij bent, in alle omstandigheden. Die is ook niet geïnteresseerd in pleasegedrag. Voor mij helpt het dat iemand me subtiele signalen geeft van yo het is wel goed zo hoor, je hoeft niet zo te draven, en dan ontspan ik ook.
How to ADHD is een heel interessant kanaal wat ik sinds kort ook volg, herkenbaar ook en leerzaam. Haar TEDtalk was ook heel inspirerend.quote:Op woensdag 25 november 2020 12:59 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Dat filmpje dat daar voorbijkomt is wel interessant. En ondertiteld.
Deze post is voor mij echt een eye-opener.quote:
Wat me ook is opgevallen: als je in veel gelegenheden vriendelijk en gevend bent, krijg je gelegenheidsvrienden.
Je kiest dan voor elkaar deels uit gemakzucht en om een leegte op te vullen. Maar voor de diepere, moeilijke aspecten van vriendschap bestaat geen commitment omdat je nooit voor elkaar hebt gekozen. Daar kan je op leeglopen.
Een echte vriend is gierend enthousiast omdat jij jij bent, in alle omstandigheden. Die is ook niet geïnteresseerd in pleasegedrag. Voor mij helpt het dat iemand me subtiele signalen geeft van yo het is wel goed zo hoor, je hoeft niet zo te draven, en dan ontspan ik ook.
Vooral wat betreft gemakzucht en leegte opvullen.
Zelf ben ik ook te lang voor 'kwantiteit' gegaan, wat betreft het aangaan van vriendschappen.
Zo'n vijf jaar geleden had ik een groot aantal vriendschappen, maar ik voelde me in een aantal hiervan absoluut niet happy.
Dat had vooral ook met mezelf te maken.
Ik had immers destijds min of meer ook de verantwoordelijkheid genomen om deze desbetreffende vriendschappen aan te gaan.
Tegenwoordig vind ik kwaliteit en het inhoudelijke aspect veel belangrijker.
Heb tegenwoordig ca 5 a 6 vrienden en een aantal kennissen.
Daar wil ik het voorlopig ook bij houden.
Wil echter niet beweren dat ik niet zou openstaan voor nieuwe contacten.
Want dit zou geen goede ontwikkeling zijn en hierdoor zou mijn sociale wereld wel erg klein kunnen gaan worden.
En dat is zeker niet de bedoeling.
En dan met name bij mij de onbewuste angst om bot, onvriendelijk of onbeleefd te zijn. Terwijl je zelf eigenlijk opbrandt.
Ik weet van mezelf dat ik wel gevoelig ben, als in, ik wil het anderen graag naar de zin maken. Lach veel weg. Ben vaak een beetje de clown, altijd 'gezellig'. Gun anderen veel waardoor vaak kansen aan mijn neus voorbij gaan. Altijd beleefd, altijd wegcijferen in de angst een ander per ongeluk te irriteren.
Maar ik voel ook aan welke mensen mij energie geven, en welke energie nemen. Beide is prima, maar het moet wel in balans zijn. Ben ook echt van plan om daar aan te gaan werken, en niet zomaar al mijn grenzen over gaan om een ander te pleasen. Dus vaker nee zeggen, assertiever zijn. Voor mijn eigen bestwil.
Voelt heel onnatuurlijk aan en weet ook eigenlijk nog niet goed hoe ik dit concreet in de praktijk ga toepassen. Maar we zullen zien. Je bent dus niet de enige met dit
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 25-11-2020 22:43:54 ]
Nog bedankt voor je mooie en treffende reactie.quote:
Toevallig, hier liep ik zelf ook tegenaan vandaag. Eigenlijk exact hetzelfde wat je beschrijft.
En dan met name bij mij de onbewuste angst om bot, onvriendelijk of onbeleefd te zijn. Terwijl je zelf eigenlijk opbrandt.
Ik weet van mezelf dat ik wel gevoelig ben, als in, ik wil het anderen graag naar de zin maken. Lach veel weg. Ben vaak een beetje de clown, altijd 'gezellig'. Gun anderen veel waardoor vaak kansen aan mijn neus voorbij gaan. Altijd beleefd, altijd wegcijferen in de angst een ander per ongeluk te irriteren.
Maar ik voel ook aan welke mensen mij energie geven, en welke energie nemen. Beide is prima, maar het moet wel in balans zijn. Ben ook echt van plan om daar aan te gaan werken, en niet zomaar al mijn grenzen over gaan om een ander te pleasen. Dus vaker nee zeggen, assertiever zijn. Voor mijn eigen bestwil.
Voelt heel onnatuurlijk aan en weet ook eigenlijk nog niet goed hoe ik dit concreet in de praktijk ga toepassen. Maar we zullen zien. Je bent dus niet de enige met dit
Ook weer voor mij erg herkenbaar!
Ik snap wel waar het vandaan kwam, maar zelfs na deze realisatie duurde het nog heel lang voor ik er van af was. Ik denk dat het mij vooral hielp om in eerste instantie mijn gedrag aan te passen, terug naar wie ik was, bij de mensen die ik het meeste vertrouwde. Familie en vrienden die het dichtste bij stonden dus. Ik kwam er eigenlijk achter dat ze dat niet alleen accepteerden, maar dat ze ook moeite deden om de echte mij te leren kennen. Dat bleek een stuk beter te werken voor mijn eigenwaarde. Zowel voor feedback wat je van anderen krijgt, als het beschouwend naar je zelf kijken, wat invloed heeft op je zelfbeeld.
Ik ben nu eigenlijk nog steeds bezig om hier aan te werken, uiteindelijk waaiert het heel breed uit. Niet alleen het jezelf zijn, maar ook grenzen aan geven, voor jezelf/je belangen opkomen en het accepteren van je eigen behoeften en tekortkomingen.
Klinkt allemaal heel eng, maar het is een fijn proces, waarbij je wanneer je af en toe terug kan kijken op je eigen ontwikkeling je ook echt zal gaan zien dat het allemaal beter wordt. Het geeft echt innerlijke rust.
Mooi geschreven.quote:
Zelf had ik vroeger ook wel last van pleasegedrag, om precies dezelfde reden. Het was eigenlijk een vicieuze cirkel waar ik in terecht kwam. Door het pleasen en afwijken van wie ik was, kreeg ik wel geregeld positievere feedback, maar het kwam nooit binnen, omdat ik mezelf er niet in kon herkennen. De negatieve dingen kwamen echter nog wel steeds binnen, omdat ik al negatief over mezelf dacht en ik me nog slechter ging voelen, omdat ik wist dat ik me anders voordeed dan ik was.
Ik snap wel waar het vandaan kwam, maar zelfs na deze realisatie duurde het nog heel lang voor ik er van af was. Ik denk dat het mij vooral hielp om in eerste instantie mijn gedrag aan te passen, terug naar wie ik was, bij de mensen die ik het meeste vertrouwde. Familie en vrienden die het dichtste bij stonden dus. Ik kwam er eigenlijk achter dat ze dat niet alleen accepteerden, maar dat ze ook moeite deden om de echte mij te leren kennen. Dat bleek een stuk beter te werken voor mijn eigenwaarde. Zowel voor feedback wat je van anderen krijgt, als het beschouwend naar je zelf kijken, wat invloed heeft op je zelfbeeld.
Ik ben nu eigenlijk nog steeds bezig om hier aan te werken, uiteindelijk waaiert het heel breed uit. Niet alleen het jezelf zijn, maar ook grenzen aan geven, voor jezelf/je belangen opkomen en het accepteren van je eigen behoeften en tekortkomingen.
Klinkt allemaal heel eng, maar het is een fijn proces, waarbij je wanneer je af en toe terug kan kijken op je eigen ontwikkeling je ook echt zal gaan zien dat het allemaal beter wordt. Het geeft echt innerlijke rust.
Ondermeer ook over het voor jezelf opkomen en accepteren van je eigen behoeften en tekortkomingen.
Merk dat ik dit vaak toch erg lastig vind.
Op mijn werkplek (dagbesteding) loopt er een collega rond, die nogal apart in zijn communicatie is.
In deze zin van het plaatsen van rare opmerkingen, waar ik weinig mee kan.
Het lijkt net alsof hij mij hiermee uit de tent probeert te lokken.
Twee keer in de week zitten we ook nog eens bij elkaar op de kamer en dat vind ik al helemaal lastig.
Ik merk dat hij nogal kan 'zuigen' en hij probeert soms reacties bij me uit te lokken.
Ik ga daar verder niet op in, maar kan hier (zoals vandaag) wel last van hebben.
Dat is toch wel iets wat niet kan, ook aangezien ik deze persoon blijf tegenkomen.
De volgende keer ga ik het toch bij mijn leidinggevende aankaarten.
Je gedraagt je als een achtergrond-mengkleurtje in een schilderij, waar je misschien wel de potentie hebt om de knalkleur van een bloem in het onderwerp te zijn.. Je hebt recht om je eigen 'ik' te zijn, en anderen moeten daar maar genoegen mee nemen.. ontwikkel je eigen ik, je eigen mening, de één is pindakaas , de andere rozenbotteljam, jammer voor degenen die niet van jam houden, maar iedereen die in jouw 'pot' kijkt en jam ziet, maar pindakaas ruikt en proeft, gaan je raar vinden en je pot terugzetten in de kast, of zoals die irritante collega, proberen om met je te spelen, en zeggen dat ze eigenlijk liever chocopasta hebben, en door op wat knopjes te drukken, kijken of ze ze je ook die kant nog op krijgen.
Als je gewoon stug rozenbotteljam blijft, omdat je dat nou eenmaal bent, gaan mensen je ook niet meer proberen om te toveren in van alles, maar gaan ze accepteren dat RBJ nou eenmaal RBJ is, wat het voor jou dus ook mogelijk en makkelijker maakt om dat lekker te blijven, en jezelf gaan respecteren omdat je trots kunt zijn op je rozenbottel-ikke, omdat iedereen dat ziet en accepteert, en waarschijnlijk ook waardeert op termijn, want je bent jezelf, mensen kunnen zich spiegelen in jou.. Nu ben je; 'spiegeltje-spiegeltje aan de wand, zeg mij eens hoe geweldig ik ben, want je durft me toch geen lul te noemen'. En dat trekt een bepaald soort onzekere figuren aan, die dat nodig hebben, en zo zit je dan in een vicieus cirkeltje waarmee alles in stand blijft
Schijt aan meningen.. jij bent jij, en ze hebben het er maar mee te doen.. jij bent net zoveel waard als een ander, en een afwijkende mening zet meer zoden aan de dijk dan een meeprater
Helder omschreven.
Herken er zeker ook wel veel in.
En ergens is het ook inderdaad wel goed om meer schijt te hebben aan andermans meningen.
Wil me hier echt veel minder van gaan aantrekken.
Te lang heb ik mijn oren teveel laten hangen naar anderen, keek zelfs te veel tegen sommigen op en heb me continu te meegaand opgesteld.
Daar begint gelukkig steeds meer een ommekeer in te komen.
De mening van een ander is altijd gebaseerd op hun eigen visie op 'normaal', maar wie bepaalt er wat 'normaal' is?quote:
@:K.loon
Helder omschreven.
Herken er zeker ook wel veel in.
En ergens is het ook inderdaad wel goed om meer schijt te hebben aan andermans meningen.
Wil me hier echt veel minder van gaan aantrekken.
Te lang heb ik mijn oren teveel laten hangen naar anderen, keek zelfs te veel tegen sommigen op en heb me continu te meegaand opgesteld.
Daar begint gelukkig steeds meer een ommekeer in te komen.
Gelukkig zie- en weet je zelf in grote lijnen wat er mis gaat, en dat betekent dat je eraan kunt werken
Blijf een beetje weg van die mensen die je proberen te gebruiken om hun eigen zelfbeeld op te krikken, of ga een keer domweg de confrontatie aan en zeg dat ze op moeten flikkeren als ze jou niet je waarde kunnen laten.. Ze gaan het óf accepteren, of niet, dan weet je meteen wat de goeie en de slechte zijn.. Je gaat dan vanzelf merken wie er precies wat is in je omgeving, en dan gaat het zich vanzelf wel filteren.. Zodra je doorhebt hoe je die tiepjes aan de kant kunt schuiven, hoe sterker je wordt.. Hun spelletje is alleen maar leuk als je reageert zoals ze dat willen. Een hond rent niet achter een kat aan die niet wegrent.
Jouw mening is jouw mening, en mensen hoeven het er niet mee eens te zijn, of er iets mee te doen, maar jij mag hem zeker wel gewoon uitdragen. En wat ze daarvan vinden, kunnen ze kwijt bij 'gevonden voorwerpen'
Op zich is het niet verkeerd iets aan te kaarten als je er last van hebt, maar probeer het dan vooral te houden bij jouw gevoel. Uiteindelijk vul je heel veel in over die collega. Kan zijn dat het klopt, maar kan ook maar zo zijn dat hij gewoon heel anders in elkaar steekt en niet eens in de gaten heeft dat het jou wat doet. Daarom is communicatie erg belangrijk, dan kan je altijd vanuit je eigen gevoel aangeven wat je van iets vindt of wat dat met je doet, zonder meteen in de verwijtsfeer richting een ander te gaan.quote:Op mijn werkplek (dagbesteding) loopt er een collega rond, die nogal apart in zijn communicatie is.
In deze zin van het plaatsen van rare opmerkingen, waar ik weinig mee kan.
Het lijkt net alsof hij mij hiermee uit de tent probeert te lokken.
Twee keer in de week zitten we ook nog eens bij elkaar op de kamer en dat vind ik al helemaal lastig.
Ik merk dat hij nogal kan 'zuigen' en hij probeert soms reacties bij me uit te lokken.
Ik ga daar verder niet op in, maar kan hier (zoals vandaag) wel last van hebben.
Dat is toch wel iets wat niet kan, ook aangezien ik deze persoon blijf tegenkomen.
De volgende keer ga ik het toch bij mijn leidinggevende aankaarten.
Ik zeg dit niet alleen voor je collega, maar vooral ook voor jou. Een mens kan het zichzelf erg lastig maken door zoveel conclusies te hangen aan het gedrag van een ander. Dikwijls projecteer je als mens, zeker wanneer je onzeker bent, je eigen onzekerheden op de ander. Dat leidt er dan weer toe dat je jezelf onnodig naar gaat voelen.
Dan zul je automatisch ook iets meer de mening van anderen los gaan laten.
Inderdaad + een ander zal het merken dat je onzeker bent en die onzekerheden aan het projecteren bent. Ik zal niet zeggen dat het gemakkelijk is om die onzekerheden te verbergen, maar als je bewust ervan bent kan je al beginnen met dat enigzins sturenquote:
[..]
Ik zeg dit niet alleen voor je collega, maar vooral ook voor jou. Een mens kan het zichzelf erg lastig maken door zoveel conclusies te hangen aan het gedrag van een ander. Dikwijls projecteer je als mens, zeker wanneer je onzeker bent, je eigen onzekerheden op de ander. Dat leidt er dan weer toe dat je jezelf onnodig naar gaat voelen.
Dan zul je automatisch ook iets meer de mening van anderen los gaan laten.
Dat klopt inderdaad helemaal wat je schrijft.quote:
[..]
Op zich is het niet verkeerd iets aan te kaarten als je er last van hebt, maar probeer het dan vooral te houden bij jouw gevoel. Uiteindelijk vul je heel veel in over die collega. Kan zijn dat het klopt, maar kan ook maar zo zijn dat hij gewoon heel anders in elkaar steekt en niet eens in de gaten heeft dat het jou wat doet. Daarom is communicatie erg belangrijk, dan kan je altijd vanuit je eigen gevoel aangeven wat je van iets vindt of wat dat met je doet, zonder meteen in de verwijtsfeer richting een ander te gaan.
Ik zeg dit niet alleen voor je collega, maar vooral ook voor jou. Een mens kan het zichzelf erg lastig maken door zoveel conclusies te hangen aan het gedrag van een ander. Dikwijls projecteer je als mens, zeker wanneer je onzeker bent, je eigen onzekerheden op de ander. Dat leidt er dan weer toe dat je jezelf onnodig naar gaat voelen.
Dan zul je automatisch ook iets meer de mening van anderen los gaan laten.
Communicatie is inderdaad erg belangrijk in dit opzicht.
Moet me ook zeker voor ogen houden dat ik hierin duidelijk en ook transparant moet kunnen zijn.
Dat is ook weer zo.quote:
[..]
Inderdaad + een ander zal het merken dat je onzeker bent en die onzekerheden aan het projecteren bent. Ik zal niet zeggen dat het gemakkelijk is om die onzekerheden te verbergen, maar als je bewust ervan bent kan je al beginnen met dat enigzins sturen
Vind dit ook best wel een nuttig leerpunt.
Zal hier meer rekening mee gaan houden.
https://www.desteven.nl/p(...)iviteit/pleasegedrag
Hoop echt mijn voordeel ermee te kunnen gaan doen.
Te lang heb ik dit probleem al en ik wil hier graag in gaan veranderen.
Dus authentieker en 'echter' gaan worden in mijn communicatie.
En niet steeds de indruk wekken dat ik alles wel 'best' vind en alles wel lijk aan te kunnen.
Want het laatste wat ik wil is anderen hierin op het verkeerde been zetten.