Bijvoorbeeld door overdreven geïnteresseerd te zijn (bijv door overbodige of oninteressante vragen te stellen enz) en me erg druk op te stellen.quote:Op woensdag 25 november 2020 08:45 schreef Keep_Walking het volgende:
Ik niet.
Hoe uit dit zich bij jou? Kan je een paar voorbeelden noemen?
Zeer herkenbaar dit, ik weet hoe rot het is, het is een soort automatisme, echter vind je het ook niet prettig wanneer je dit doet. Ik heb hier ook veelal last van, wat jij aangeeft, ik kan mezelf niet helemaal zijn. Bij mij is dit ook terug te leiden naar ADD/ADHD (gecombineerd). Ik ben al een tijdje op zoek waar dit patroon precies in zit. Op het moment denk ik dat dit komt uit een "soort" van verlatingsangst icm controle behoefte (om bijvoorbeeld niet afgewezen te worden), je wilt ergens leuk/ aardig/ geaccepteerd gevonden worden, op die manier heb ik soms het idee dat ik controle heb (voor zover dat kan) over de situatie of over het gedrag van een ander.quote:Op woensdag 25 november 2020 08:40 schreef Aurelio76 het volgende:
Heb zelf vele jaren last gehad van pleasegedrag, vooral door mijn onzekerheid en negatief zelfbeeld.
Vooral in vriendschappen ben ik hierin erg spaak gelopen.
En in sommige situaties ben ik ook met personen omgegaan, waarbij ik op den duur ook steeds meer het gevoel kreeg dat ze steeds meer over mijn grenzen gingen.
Er leek zelfs haast misbruik van me gemaakt te worden, alhoewel ik niet klakkeloos hierin met het vingertje naar anderen wil wijzen.
Steeds leek ik mensen het idee te geven alles wel 'best' te vinden en dat ik alles wel aan kon.
Vaak was het tegendeel waar.
Ik heb vaak subassertief gedrag getoond en durfde geen tegengas te geven.
Hier komt gelukkig steeds meer een ommekeer in en ik ben het echt helemaal beu om mezelf voortdurend te maskeren enz.
Heb hierin nog wel veel stappen te zetten.
Het besef is er echter wel.
Ook met vrouwen heb ik vaak moeite om mezelf te zijn.
Heb teveel de neiging om me 'geforceerd aardig' voor te doen en ben dan niet echt mezelf.
Ben hierin ook veel spaak gelopen.
Al vele jaren heb ik ook geen relatie meer gehad.
Inmiddels heb ik het min of meer 'opgegeven'.
Wil ook meer bij mezelf ook blijven en aan mezelf blijven werken.
Wie heeft nog meer last (gehad) van pleasegedrag?
Dat is absoluut ook herkenbaar voor mij.quote:Op woensdag 25 november 2020 09:43 schreef Grayfoxhound het volgende:
[..]
Zeer herkenbaar dit, ik weet hoe rot het is, het is een soort automatisme, echter vind je het ook niet prettig wanneer je dit doet. Ik heb hier ook veelal last van, wat jij aangeeft, ik kan mezelf niet helemaal zijn. Bij mij is dit ook terug te leiden naar ADD/ADHD (gecombineerd). Ik ben al een tijdje op zoek waar dit patroon precies in zit. Op het moment denk ik dat dit komt uit een "soort" van verlatingsangst icm controle behoefte (om bijvoorbeeld niet afgewezen te worden), je wilt ergens leuk/ aardig/ geaccepteerd gevonden worden, op die manier heb ik soms het idee dat ik controle heb (voor zover dat kan) over de situatie of over het gedrag van een ander.
Helaas is dit in relaties (zeker de laatste) redelijk funest geworden en kreeg ik ook als feedback dat, hoewel ik heel aardig en lief ben, te lief ben en een grote pleaser ben. Niet dat ik over me heen laat lopen, zo erg is het niet, alleen mensen merken het wel aan mij. Als ik op sommige dingen "ja" zeg, dat ze zien dat mijn lichaamstaal eerder "nee" zegt. Dit is natuurlijk bij de wat kleinere dingen, maar het valt een ander wel op.
Ik ben nog op zoek naar de magische knop. "Nee is ook een antwoord etc". Ik heb moeite met andere teleurstellen, omdat ik een hoge maatstaaf heb, ik ben eerder altruïstisch ingesteld dan egoïstisch, maar dit is tevens een grote valkuil in mn leven en loop ik regelmatig tegenaan. Ik ben dus hard bezig om dit gedrag in te dammen en meer assertief te zijn. Ik kan heel goed aangeven wat ik wil, en ga een confrontatie niet uit de weg, maar ik zal wel sneller degene zijn die inschikt ten opzichte van een ander.
Herkenbaar voor jou?
Ook heel herkenbaar.quote:Op woensdag 25 november 2020 09:53 schreef Filosoofert het volgende:
Ik herken het wel van vroeger, vond het heel belangrijk dat iedereen mij aardig vond. Ik denk wel tot een jaar of 20/21. Bij mij komt het door mijn werk dat ik heb geleerd assertiever te zijn.
Toen ik aan de gang ging als transportplanner werd er in het begin veel misbruik van mijn goedheid gemaakt. Dat ben ik in gaan zien en ben toen stapje voor stapje eerlijker en soms ook harder geworden. Het scheelt dat ik ook goed was in mijn werk en dus zelfverzekerder werd.
Nu ben ik wat jaren verder en merk hoe bevrijdend het is om voor 100% eerlijkheid te gaan. Soms hou ik me nog in, maar dat is meer een bewuste, doordachte keuze dan uit angst voor een reactie.
Soms mogen mensen mij niet, naja dan is de kans groot dat ik hen ook niet mag dusja, wat verlies je daarmee.
Ook de omgeving reageert positief en kunnen beter inschatten wat ze aan me hebben.
Mag ik vragen hoe jij in de begintijd van je "ommekeer" om ging met de eerste negatieve ervaringen van anderen van een "Nee" van jou?quote:Op woensdag 25 november 2020 09:53 schreef Filosoofert het volgende:
Ik herken het wel van vroeger, vond het heel belangrijk dat iedereen mij aardig vond. Ik denk wel tot een jaar of 20/21. Bij mij komt het door mijn werk dat ik heb geleerd assertiever te zijn.
Toen ik aan de gang ging als transportplanner werd er in het begin veel misbruik van mijn goedheid gemaakt. Dat ben ik in gaan zien en ben toen stapje voor stapje eerlijker en soms ook harder geworden. Het scheelt dat ik ook goed was in mijn werk en dus zelfverzekerder werd.
Nu ben ik wat jaren verder en merk hoe bevrijdend het is om voor 100% eerlijkheid te gaan. Soms hou ik me nog in, maar dat is meer een bewuste, doordachte keuze dan uit angst voor een reactie.
Soms mogen mensen mij niet, naja dan is de kans groot dat ik hen ook niet mag dusja, wat verlies je daarmee.
Ook de omgeving reageert positief en kunnen beter inschatten wat ze aan me hebben.
Ja dit herken ik. Het moeilijke hieraan vind ik dat er geen duidelijke regels zijn voor sociaal gedrag. Mensen zullen me gelijk autistisch vinden als ik dat schrijf, maar ik heb zelf geen autisme en dit is gewoon een heel duidelijk feit.quote:Op woensdag 25 november 2020 09:55 schreef Aurelio76 het volgende:
Ook heel herkenbaar.
Zelf ben ik ook erg lang bang geweest voor het feit dat anderen mij niet mochten.
Daardoor ging ik nog meer pleasen en op mijn tenen lopen.
Dit begin ik gelukkig wel steeds meer af te leren.
Dat filmpje dat daar voorbijkomt is wel interessant. En ondertiteld.quote:Op woensdag 25 november 2020 12:33 schreef Aurelio76 het volgende:
@:Grayfoxhound;
Interessante link; bedankt hiervoor.
Vind het soms wel wat lastig te begrijpen; ook aangezien mijn Engels (op technisch vlak) niet echt briljant is.
Kwam hierover trouwens ook nog een interessante link in Nederlands tegen;
https://forum.adhdblog.nl(...)-sensitive-dysphoria
Dit is wat ook gewoon vaak gebeurt merk ik. Kan me erover verbazen hoe vaak er negatief wordt gereageerd als ik gewoon beleefd een verzoek afwijs of andere prioriteiten heb. Schijnbaar is het normaal om lomp te reageren als iemand de prioriteit bij zichzelf legt, er wordt ook tegen mij geklaagd over anderen die in mijn beleving heel normaal hun grenzen bewaken.quote:Op woensdag 25 november 2020 12:08 schreef Aurelio76 het volgende:
@:geeninspiratie1235;
Dat herken ik ook wel weer.
Ben vooral ook wat huiverig als ik duidelijk mijn grens ergens in wil aangeven, dat anderen dat dan weer gaan interpreteren als bot oid.
Dat geeft mij ook weer veel twijfels.
Die eerste "Ow jammer" was lastig, maar des te vaker je het hoort des te makkelijker wordt het..quote:Op woensdag 25 november 2020 10:04 schreef Grayfoxhound het volgende:
[..]
Mag ik vragen hoe jij in de begintijd van je "ommekeer" om ging met de eerste negatieve ervaringen van anderen van een "Nee" van jou?
Ik merk zodra ik nee zeg, dat dat ook niet goed voelt, echter voelt ja zeggen dan ook niet prettig. Dit is zo'n frustrerend conflict in mij, daar zit ik nog wel eens van mee met mijn handen in het haar.
Ik merkte in mijn laatste relatie dat er redelijk wat momenten waren waarop mijn please gedrag naar voren kwam, zelfs vrienden om mij heen (waar ik goed aan gewend ben en dat niet meer zo heb) merkte op dat ik daarin niet mezelf was en me anders en ongemakkelijk gedroeg, omdat ik geen houding weet te geven ook. Mn partner merkte dit ook en vond dit uiteindelijk niet prettig, evenals ik niet, maarja, dat is nu niet meer terug te draaien.
Om pleasegedrag in te dammen weet ik wel dat ik met kleine stappen moet leren nee te zeggen en het ongemak te verdragen. Ik ben verre van verlegen en ben graag onder de mensen. Mensen waar ik comfortabel mee ben, daar heb ik minder moeite mee om nee te verkopen (wellicht omdat ik het gevoel van zekerheid heb, dat ze niet zo maar weg gaan of mij af gaan wijzen daardoor). Ik vind dat bij relaties, maar ook werkgevers, moeilijk. Mensen waar ik een soort van "beoordeeld" wordt ofzo. Wat ik zei, ik ben dit nog echt aan het ontleden, vind het fijn dat dit topic er is, ik hoop op meer ervaringen en eventueel succesverhalen hier.
Herkenbaarquote:Op woensdag 25 november 2020 13:54 schreef -marz- het volgende:
Wat me ook is opgevallen: als je in veel gelegenheden vriendelijk en gevend bent, krijg je gelegenheidsvrienden.
Je kiest dan voor elkaar deels uit gemakzucht en om een leegte op te vullen. Maar voor de diepere, moeilijke aspecten van vriendschap bestaat geen commitment omdat je nooit voor elkaar hebt gekozen. Daar kan je op leeglopen.
Een echte vriend is gierend enthousiast omdat jij jij bent, in alle omstandigheden. Die is ook niet geïnteresseerd in pleasegedrag. Voor mij helpt het dat iemand me subtiele signalen geeft van yo het is wel goed zo hoor, je hoeft niet zo te draven, en dan ontspan ik ook.
Tja dan wordt het opwerken naar de eerste "harde nee" Ik had het laatst een hele goede optie om nee te zeggen op iets, in mijn lijft gierde "nee" maar de angst voor afwijzing daarin maakte dat ik "ja" zei, ik voelde me daarna zo slecht, dat ik toen besloot dit verder te onderzoeken, omdat ik dit niet meer wilde. Ik moet er wel bij zeggen dat ik een kleine stap gemaakt had en er een compromis van had gemaakt met die persoon, maar dat had eigenlijk gewoon een harde nee moeten zijn.quote:Op woensdag 25 november 2020 13:58 schreef Filosoofert het volgende:
[..]
Die eerste "Ow jammer" was lastig, maar des te vaker je het hoort des te makkelijker wordt het..
Ik heb zelf ADHD btw, miss toevallig
Dat laatste heb ik ook vooral, als ik die signalen heb, is het al snel goed voor mij, en kan ik goed ontspannen en zelfs nee zeggen of zeggen dat ik ergens geen zin in heb. Ik denk dat @Aurelio76 dit ook wel zal herkennen? Mn echte vrienden zeggen dan vaak ook dat ze enthousiast van mij worden, en steunen ook door dik en dun. Dan weet je ook echt dat het goed zit.quote:Op woensdag 25 november 2020 13:54 schreef -marz- het volgende:
Wat me ook is opgevallen: als je in veel gelegenheden vriendelijk en gevend bent, krijg je gelegenheidsvrienden.
Je kiest dan voor elkaar deels uit gemakzucht en om een leegte op te vullen. Maar voor de diepere, moeilijke aspecten van vriendschap bestaat geen commitment omdat je nooit voor elkaar hebt gekozen. Daar kan je op leeglopen.
Een echte vriend is gierend enthousiast omdat jij jij bent, in alle omstandigheden. Die is ook niet geïnteresseerd in pleasegedrag. Voor mij helpt het dat iemand me subtiele signalen geeft van yo het is wel goed zo hoor, je hoeft niet zo te draven, en dan ontspan ik ook.
How to ADHD is een heel interessant kanaal wat ik sinds kort ook volg, herkenbaar ook en leerzaam. Haar TEDtalk was ook heel inspirerend.quote:Op woensdag 25 november 2020 12:59 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Dat filmpje dat daar voorbijkomt is wel interessant. En ondertiteld.
Deze post is voor mij echt een eye-opener.quote:Op woensdag 25 november 2020 13:54 schreef -marz- het volgende:
Wat me ook is opgevallen: als je in veel gelegenheden vriendelijk en gevend bent, krijg je gelegenheidsvrienden.
Je kiest dan voor elkaar deels uit gemakzucht en om een leegte op te vullen. Maar voor de diepere, moeilijke aspecten van vriendschap bestaat geen commitment omdat je nooit voor elkaar hebt gekozen. Daar kan je op leeglopen.
Een echte vriend is gierend enthousiast omdat jij jij bent, in alle omstandigheden. Die is ook niet geïnteresseerd in pleasegedrag. Voor mij helpt het dat iemand me subtiele signalen geeft van yo het is wel goed zo hoor, je hoeft niet zo te draven, en dan ontspan ik ook.
Nog bedankt voor je mooie en treffende reactie.quote:Op woensdag 25 november 2020 22:43 schreef Naardegallemiezen het volgende:
Toevallig, hier liep ik zelf ook tegenaan vandaag. Eigenlijk exact hetzelfde wat je beschrijft.
En dan met name bij mij de onbewuste angst om bot, onvriendelijk of onbeleefd te zijn. Terwijl je zelf eigenlijk opbrandt.
Ik weet van mezelf dat ik wel gevoelig ben, als in, ik wil het anderen graag naar de zin maken. Lach veel weg. Ben vaak een beetje de clown, altijd 'gezellig'. Gun anderen veel waardoor vaak kansen aan mijn neus voorbij gaan. Altijd beleefd, altijd wegcijferen in de angst een ander per ongeluk te irriteren.
Maar ik voel ook aan welke mensen mij energie geven, en welke energie nemen. Beide is prima, maar het moet wel in balans zijn. Ben ook echt van plan om daar aan te gaan werken, en niet zomaar al mijn grenzen over gaan om een ander te pleasen. Dus vaker nee zeggen, assertiever zijn. Voor mijn eigen bestwil.
Voelt heel onnatuurlijk aan en weet ook eigenlijk nog niet goed hoe ik dit concreet in de praktijk ga toepassen. Maar we zullen zien. Je bent dus niet de enige met dit
Mooi geschreven.quote:Op donderdag 26 november 2020 17:38 schreef Naesala_1981 het volgende:
Zelf had ik vroeger ook wel last van pleasegedrag, om precies dezelfde reden. Het was eigenlijk een vicieuze cirkel waar ik in terecht kwam. Door het pleasen en afwijken van wie ik was, kreeg ik wel geregeld positievere feedback, maar het kwam nooit binnen, omdat ik mezelf er niet in kon herkennen. De negatieve dingen kwamen echter nog wel steeds binnen, omdat ik al negatief over mezelf dacht en ik me nog slechter ging voelen, omdat ik wist dat ik me anders voordeed dan ik was.
Ik snap wel waar het vandaan kwam, maar zelfs na deze realisatie duurde het nog heel lang voor ik er van af was. Ik denk dat het mij vooral hielp om in eerste instantie mijn gedrag aan te passen, terug naar wie ik was, bij de mensen die ik het meeste vertrouwde. Familie en vrienden die het dichtste bij stonden dus. Ik kwam er eigenlijk achter dat ze dat niet alleen accepteerden, maar dat ze ook moeite deden om de echte mij te leren kennen. Dat bleek een stuk beter te werken voor mijn eigenwaarde. Zowel voor feedback wat je van anderen krijgt, als het beschouwend naar je zelf kijken, wat invloed heeft op je zelfbeeld.
Ik ben nu eigenlijk nog steeds bezig om hier aan te werken, uiteindelijk waaiert het heel breed uit. Niet alleen het jezelf zijn, maar ook grenzen aan geven, voor jezelf/je belangen opkomen en het accepteren van je eigen behoeften en tekortkomingen.
Klinkt allemaal heel eng, maar het is een fijn proces, waarbij je wanneer je af en toe terug kan kijken op je eigen ontwikkeling je ook echt zal gaan zien dat het allemaal beter wordt. Het geeft echt innerlijke rust.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |