[Vraag Wat Je Wil]aan iemand werkzaam in de forensische psychiatrie #2

quote:

Op zaterdag 21 november 2020 16:39 schreef roodzonderkapje het volgende:

[..]

Ik heb het eerste deel van dit topic ook goed gelezen.
Wat vind je ervan dat veruit de meeste vragen die je kant opkomen gaan over kindermisbruikers terwijl je binnen de muren van je instelling met zoveel meer bezig bent?

En heb je een mening over de uitspraak in de zaak Nicky Verstappen?
Wat vind jij als forensische psycholoog van de opgelegde straf en wat vind je van het feit dat er geen tbs is opgelegd?
Denk je dat het hoger beroep kans van slagen heeft?

Pedofilie en pedoseksueel gedrag is omgeven door oordelen en weinig feitelijke kennis.
Het is een onderwerp dat vaak veel maatschappelijke onrust oproept, iedereen wil er zijn of haar mening over geven.

Er is echt een vertekend beeld van mensen die kinderen misbruiken, en dit beeld moet veranderen.
De meeste veroordeelde plegers van kindermisbruik zijn geen pedofielen, en in de toekomst zal dit ook het geval zijn.

Natuurlijk begrijp ik de vele vragen en zorgen.
Dat is ook een van de redenen dat ik deze topics doe en mij bijdrage lever aan andere.
Het zijn exact dezelfde vragen en zorgen als waar ik mee zat voordat ik ging studeren en in deze wereld terecht kwam.
Mensen die niet begrijpen waarom ik met pedoseksuelen werk (ook mensen uit mijn eigen familie en vriendenkring) moet ik regelmatig uitleggen dat ik eigenlijk niet voor de pedoseksueel aan het werk ben maar voor hen.
Ze realiseren zich vaak niet dat deze mensen weer terugkeren in de maatschappij, en dan hun buurman of buurvrouw kunnen worden.

Wat ik hoop is dat, mede door deze topics, meer mensen zich eens zullen gaan verdiepen in dit onderwerp, zich bewust worden van oorzaken en (mogelijke) gevolgen.
En zodoende in de toekomst beter zullen nadenken voordat ze dingen roepen en/of doen.

Wat je vraag over de zaak Nicky Verstappen betreft:
Omdat ik me in mijn werk als forensisch psychologe beweeg op de grens van psychiatrie en recht, is kennis van het straf(proces)recht en de wisselwerking tussen psychiatrie en rechtspraak essentieel.
Er zijn veel punten waar het strafrecht en de geestelijke gezondheidszorg elkaar ontmoeten.
De benaming ‘forensisch’ is afgeleid van het Latijnse woord ‘forum’ dat te vertalen is als ‘marktplein’.
Hierbij wordt verwezen naar het openbaar optreden van een gedragsdeskundige als getuige-deskundige tijdens een strafrechtproces in de rechtbank, vroeger meestal een marktplein.

Dat ik kennis heb van psychiatrie en recht wil niet zeggen dat ik er alles van weet, en overal maar een mening over heb.
Ik ken het dossier in de zaak Nicky Verstappen niet, en het is enorm.
Ik verbaas me nog steeds over de vele mensen van buitenaf die uitspraken doen over bewijs, bevindingen en conclusies.
Bij al deze dingen komen namelijk de meest ingewikkelde zaken kijken waar men meestal geen weet van heeft, en daarnaast is er heel veel op een andere manier te vertalen.
Maar de maatschappelijke druk is natuurlijk enorm.
Ik kan alleen maar hopen dat de man die nu als dader is aangewezen daadwerkelijk de dader is.

Van deze man is bekend dat hij niet in zijn psyche wil laten kijken, en daarom vind ik het niet opleggen van de maatregel TBS dan ook een prima beslissing.
Wij hebben al genoeg van deze gevallen binnen onze muren waar we eigenlijk heel weinig mee kunnen.

Ik begrijp dat de familie van het slachtoffer het graag anders had gezien, want deze man zal nu na zo’n zes jaar gevangenisstraf weer buiten staan.
Maar TBS is een extreme 'straf', de allerzwaarste die we in Nederland kennen, en lang niet altijd op zijn plaats.

Een hoger beroep heeft altijd kans van slagen.
Alles wordt opnieuw bekeken, en betrokkenen en deskundigen worden opnieuw gehoord.

quote:

Op zaterdag 21 november 2020 20:12 schreef Fightagainstlife het volgende:
Hoe helpen jullie patiënten eigenlijk wat betreft hun re-integratie proces? Het lijkt mij vrijwel onmogelijk om als ex TBS'er weer mee te kunnen doen met de samenleving, omdat er altijd véél vooroordelen zullen zijn... Zo lijkt mij het zoeken naar werk als ex TBS'er bijvoorbeeld lastig.

Als instelling zijn we continue bezig met de terugkeer van de patiënt in de maatschappij.
Tijdens het traject is er veel aandacht voor alles wat daarbij komt kijken, zo ook het vinden en behouden van een baan.
Er zijn verschillende categorieën uitstromende patiënten, al deze mensen hebben zijn of haar eigen soort hulp en begeleiding nodig.
Na beëindiging van de maatregel blijven we ze volgen en zijn er verschillende instanties die met ze aan de slag gaan.

Veel werkgevers zijn inderdaad huiverig om zo’n iemand in dienst te nemen.
Toch zijn er ook die dit niet zijn.
Vaak werken die samen met instanties.

Net zoals bij ex-gedetineerden het geval is, is het begin naar een nieuwe baan voor een ex-tbs’er vaak het starten van vrijwilligerswerk.

quote:

Op zondag 22 november 2020 17:23 schreef Viv het volgende:
Nog een laatste vraag van mijn kant.

Ik heb niet het idee dat jij ooit zodanig onder de indruk bent van iemands voorgeschiedenis dat jij jouw beroep niet meer goed kan uitoefenen, in het algemeen of richting die specifieke patiënt(categorie). Correct me if I'm wrong.

Heb je dit bij collega's ooit wél gezien?

Ik ben regelmatig onder de indruk van iemands voorgeschiedenis.
Maar het is inderdaad nog niet voorgekomen dat ik daardoor mijn taken niet meer kon uitvoeren.
Ik ken ook geen collega's waarbij dit wel het geval was.

Soms kom ik dingen tegen die me meer doen dan ik zou willen.
Maar ik weet hoe ik daarmee moet omgaan, ik ben er voor getraind.

Daarnaast weet ik dat ik bezig ben met iemand hopelijk een nieuwe en betere toekomst te geven, een nieuw leven.
En daar is straks iedereen bij gebaat.

quote:

Op maandag 23 november 2020 16:21 schreef GewoonStefanie het volgende:
Ik kan me voorstellen dat je regelmatig met geweld van patienten te maken krijgt
Hoe ontstaat dit meestal en hoe ga je ermee om?

Ik heb regelmatig te maken met verbale agressie en geweld.
Mensen met stoornissen en klachten functioneren nu eenmaal vaak niet zoals een gezond iemand doet.
Een kwetsbaar iemand kan door van alles getriggerd worden.
En tussen iets willen en kunnen zit vaak een groot verschil.

Een speciaal team zal bij agressie en geweld heel snel ter plaatse zijn.
Maar dit is niet altijd nodig, vooral niet als het gaat om agressie en geweld binnen een groep.

In de samenleving zien we vaak dat in groepen mensen elkaars gedrag corrigeren, tussen onze muren is dit niet anders.
Ik kan je verzekeren dat 9 van die 10 patiënten, waar ik misschien een uur daarvoor nog enorm mee in de clinche heb gelegen, zullen ingrijpen wanneer ze getuige zijn van agressie afkomstig van iemand anders uit diezelfde groep die zich tegen mij richt.