Vriendin is erg vaak negatief [depressief?]. Vrij radeloos...

quote:

Op zondag 15 november 2020 12:54 schreef Jwz909 het volgende:
Mijn vriendin waar ik al twee jaar een relatie mee heb is regelmatig erg negatief over alles. We zijn beiden eind 20. In het begin merk je zoiets niet. Ze gaf al wel aan dat ze een negatief karakter heeft, maar ze wist dit altijd goed te verbloemen. Inmiddels wonen we al een tijd samen. Deze negatieve buien merk ik steeds vaker. Een kleine irritatie kan haar dag al verpesten en haar in een negatieve spiraal trekken. Ze is dan volledig gesloten voor een paar uur en heeft nergens zin in. Ze roept regelmatig: ‘dit leven is zo kut en saai’.

Ze verveelt zich enorm snel, houdt niks vol. Ze heeft niet echt hobby’s en heeft een paar vrienden die ze sporadisch ziet. Begrijp me niet verkeerd, 95% van de tijd hebben we het gezellig en leuk. We sporten samen, koken, doen spelletjes, gaan vaak wandelen, uiteten, bioscoop en hebben quality time.

Echter beginnen deze buien steeds vaker de overhand te nemen. Dit is ongetwijfeld versterkt door het 100% thuiswerken en corona. Ze zit er erg mee dat ze bijvoorbeeld niet kan reizen.

Ik heb van alles geprobeerd. Ben nooit echt boos geworden, altijd supportive en empatisch geweest. Voorgesteld aan vrienden van me, gemotiveerd om een hobby te zoeken of haar eigen vrienden te bezoeken: ze wilt dit allemaal niet. Ik ben zelf een vrij sociaal en optimistisch persoon, maar ik voel me ook steeds vaker kut door haar.

Ik ben er werkelijk altijd voor haar. Het probleem is dat ze erg leunt om tijd samen met mij, voor haar eigen geluk. Dat is niet gezond. Ik merk ook dat ik hierdoor veel te weinig tijd voor mezelf en vrienden heb. Het voelt soms bijna als emotionele chantage. Want: ze voelt zich niet chill als ze zichzelf moet vermaken. Hierdoor vind ik het ook rot om een dag weg te zijn.

Nu hebben we een aantal keer een flinke woordenwisseling gehad, waarbij het eigenlijk vooral een monoloog vanuit mij was. Volgens mij heeft ze professionele hulp nodig. Ik heb ook aangegeven dat deze manier van leven niet gezond is en mij langzaam opbreekt. Hier kreeg ik amper respons op. Ik heb geopperd dat het kan helpen om te praten met iemand over hoe ze zich vaak voelt. Ze weigert om hulp te zoeken omdat ze het ‘onzin’ vind. Zelf denk ik dat ze bang is om geconfronteerd te worden met haar eigen gevoelens en verleden. Ik geloof er absoluut in dat een professional haar kan helpen om hiermee leren om te gaan. Ik ben ook bereid om moeite in de relatie te steken, maar het moet wel tweedimensionaal zijn…

Samengevat: mijn vriendin is erg vaak negatief (depressief?) en het breekt mij langzaam op. Ze wil geen professionele hulp. Hoe ga ik hiermee om?

Het is allemaal zo pijnlijk, omdat ik dol op haar ben en ons leven voor een groot deel ook wel heel fijn vind. Ik wil niet dat de relatie uitgaat, maar dit is niet houdbaar op lang termijn. Maar hoe moet ik hiermee om gaan (los van blijven helpen)?

Moet ik gewoon meer m’n eigen plan trekken? Een ultimatum stellen: als je geen hulp zoekt dan gaat de relatie kapot?

Ja, sowieso je eigen plan trekken. Dat ultimatum hoeft niet door haar voor het blok te zetten zo van 'als er niets gebeurd gaat het uit', want dan zeg je dat met het doel dat zij iets gaat doen, en is het dus vooral om haar te 'dwingen' iets te gaan maar ik denk dat je het niet zo maar uit maakt, want je meent het (op dat moment) dan niet echt.

Maar als je aan haar aangeeft van luister, ik zie het niet goedkomen op de manier waarop het nu gaat want ik merk dat ik er zelf nadelige consequenties van begin te ondervinden, dan is dat niet zo zeer een ultimatum stellen, maar je geeft wél aan dat het op een gegeven moment zo gaat zijn dat jij voor jezelf kiest omdat met haar zijn dan vervelender is VOOR JOU dan zonder haar.

Dat is namelijk de waarheid.

Maar om nou te zeggen van 'als jij op datum X om tijd Y niks gedaan hebt hier mee ben ik weg' heeft denk ik weinig zin, los van dat ik uit hoe je schrijft het gevoel krijg dat dat vooral een loos dreigement gaat zijn omdat puntje bij paaltje jij dan niet op datum X tijd Y je spullen pakt en weg bent.

Ik denk dat het tijd wordt dat jij jezelf gelukkig gaat maken. Sterkte.

Heb je voorgesteld om samen naar een psycholoog/therapie te gaan? Aangezien ze vooral met jou wil zijn en activiteiten met jou wil ondernemen, kan dat haar misschien motiveren om toch even samen langs te gaan bij een psycholoog/therapeut.

Voor geluk in je leven moet je negatieve mensen vermijden, zonde van je tijd.

Hulp zoeken is nogal een drempel en daarna een traject. Het belangrijkste is dat ze het zelf wil. Als dat niet zo is dan houdt het gewoon op. Daar kun je uiteraard je eigen conclusies uit trekken.

Is ze een kind ofzo? Ik vind het nogal kinderachtig om jezelf zó snel te vervelen én dat ze zichzelf ook echt niet kan vermaken als jij weg bent. Daar ben jij niet schuldig aan, dat is haar probleem. Jij zou gewoon weg moeten kunnen naar je vrienden zonder gezeik. Meld dit aan haar en zeg dat ze niet zo aan jou moet hangen. (Of je moet graag onder de plak zitten bij haar.)

Laat uitzoeken of ze depressief is, als ze dat überhaupt wil. Wil ze dit niet, dan gaat het sowieso niet werken tussen jullie. Wil ze dit wel, dan kan ze daaraan gaan werken. Als dit helpt is het mooi meegenomen. Helpt hulp niet en blijft ze zo (omdat het haar karakter is), dan zou ik bij haar weggaan.

Voor iedereen die roept hulp zoeken:
Dit vind ik een verfrissend verhaal.


https://www.trouw.nl/zorg(...)er-te-veel~b1a508cc/

Je kunt haar ook helpen door aan te gaan geven wat het met jou doet. En eventueel een paar dagen weg te gaan. Dat geeft wel een signaal af.

Even de OP goed gelezen.
Je vriendin is niet depressief, ze vind (zoals ze zelf zegt) het leven gewoon kut en saai.
Jij bent niet de man die haar aankan.
Beter kun je haar dumpen.

quote:

Op zondag 15 november 2020 14:16 schreef Lospedrosa het volgende:
Even de OP goed gelezen.
Je vriendin is niet depressief, ze vind (zoals ze zelf zegt) het leven gewoon kut en saai.
Jij bent niet de man die haar aankan.
Beter kun je haar dumpen.

Dumpen nog wel.

quote:

Op zondag 15 november 2020 13:53 schreef Lospedrosa het volgende:
Voor iedereen die roept hulp zoeken:
Dit vind ik een verfrissend verhaal.


https://www.trouw.nl/zorg(...)er-te-veel~b1a508cc/

Goed stuk! Sowieso hou ik van dit soort heldere gedetailleerde eenmansvisies (kan er even geen ander woord voor verzinnen).

quote:

Op zondag 15 november 2020 13:54 schreef Jwz909 het volgende:

[..]

Als ze zich rot voelt, dan roept ze: 'dan zoek je maar iemand anders, dit is wie ik ben'. Ze heeft echter een keer een lange app gestuurd waarin ze zei dat ze zich bewust was van haar gedrag: manipulerend en destructief en dat het niet houdbaar is en dat ze zich daardoor erg rot voelde. Dit wilde ze niet (dit is overigens niet hoe we normaal communiceren, maar het hielp toen voor haar om haar gevoelens op te schrijven, in plaats van uit te spreken). Dus ze heeft absoluut enige zelfkennis en is vrij intelligent. Ze doet ook wel haar best, maar de negatieve buien komen na verloop van tijd weer terug. Waarschijnlijk ook omdat het leven met mij voor haar redelijk comfortabel is: ze kan de gevoelens wegstoppen, want ik ben (te) begripvol.

Ik denk dat ze donders goed weet dat dit niet houdbaar is. Maar de confrontatie aangaan met haarzelf is denk ik een enorme opgave.

Klinkt als een self fulfilling prophecy. Bindingsangst/verlatingangst ditdat. Een manier om haar negativiteit uit te uiten, al dan niet bewust te testen of het nog negatiever kan en of je wel echt om haar geeft en bij d'r gaat blijven. Dat kan er dan ook nog wel bij en ga nu dan maar alvast ofzo.

Ik denk dat je woordenwisselingsmonoloog en deze omschrijving wel aangeven dat ze niet makkelijk hierover communiceert. Daar moet je denk ik je verwachtingen ook een beetje bij gaan stellen, omdat je nu emotioneel eigenlijk iets terug wil zien van haar om bevestiging te krijgen. Dat is niet raar om te willen, maar realistisch gezien moet je wel kijken naar de rest van haar plaatje.
Is het rationeel om een reactie van haar te willen zien in de vorm van terug communiceren in een heftige en emotionele woordenwisseling of een gang naar een therapeut als ze daar in het algemeen moeite mee heeft? Jouw heftigheid kan in jouw ogen juist bevestiging geven dat je het investeren waard vindt, maar het kan in haar perceptie ook opgevat worden dat het een verloren zaak gaat worden.
Als zij is wie ze is, dan zegt het niet per se iets over haar liefde voor jou als ze niet de door jou gewenste reactie laat zien. Daar maakt de intensiteit van jouw emoties helaas niet zoveel in uit, hoe graag je dat ook zou willen. Niet omdat ze er niet toe zouden doen, maar omdat zij nu eenmaal niet staat kan zijn om daar mee te dealen. Laat staan zoals jij dat nu zou willen.

Als zij is wie ze is, kun je dan wel stellen dat ze haar best niet doet als deze buien terug blijven komen?
Kom jij nu niet ook een beetje jezelf tegen dat je een en ander teveel op jezelf gaat betrekken en niet meer anders kan ervaren? Ben je stiekem niet ook een beetje een helper en mis je de bevestiging van jouw toegevoegde waarde als zij niet opknapt van jouw hulp?

Is haar leven wel zo comfortabel door jou? Ik zou daar nog eens twijfels bij zetten.
Ja, je kan als lapje voor het bloeden kunnen fungeren en iemand zijn waar ze op kan projecteren en achter verschuilen. Maar ze stelt zich wel kwetsbaar op door met je samen te wonen. Ze is op haar manier wel een verbintenis met je aan gegaan, eentje waar ze ondanks jouw hulppogingen en bevestiging nog steeds on edge kan zijn door verlatings- dan wel bindingsangst. Dat je er nog bent en op jouw manier voor probeert te vechten is niet per se zo geruststellend als jij hoopt.
Tenzij ze echt blind en totaal in d'r eigen wereldje zit, zal het haar toch ook opvallen dat jij er last van hebt. Dat kan verlammend werken, ongeacht hoeveel ze van je houdt. Dus beter probeer je daar niet de waarde van jullie liefde en die van jezelf aan af te meten. Makkelijker gezegd dan gedaan, I know. En het is zeker niet een betoog om alles maar te blijven slikken of dan maar gewoon te laten stikken.

Ik zou proberen in ieder geval beter voor jezelf te gaan zorgen. Zowel in je activiteiten, je eigen dingen blijven doen, als in kritisch na blijven denken. Zoek meer de balans op. Zowel in die eigen dingen blijven doen als denken over wat nou eigenlijk echt hulp is vanuit jullie beide gezien. En hoe jullie liefde willen en kunnen uiten en ontvangen.
Probeer het praktisch en feitelijk te houden. Ja, ook makkelijker gezegd dan gedaan, maar het is een glijdende schaal als je elkaar (gebrek aan) motivaties toe gaat dichten, voor de ander in gaat vullen (niet bevorderlijk voor onderlinge communicatie en gehoord voelen enzo) en daar waarde-oordelen aan gaat hangen. Zonde, dat kan enorm frustreren, afstand scheppen en houden.

Kijk gerust naar wat je nodig hebt, maar maak er geen als je echt van me houdt dan.. dingetje van. Liefde is leuk, maar gewoonweg niet altijd voldoende. Problemen verdwijnen niet automagisch onder de mantel der liefde. We leven nu eenmaal niet in een of andere romcom en je kan niet in iemands hoofd kijken en bepalen waar die moeite 'm nou in zit. Dat jij het niet merkt, wil niet zeggen dat er ook niet is.

Kijk tot hoe ver jij wil en kan gaan, zonder dat er per se iets van haar terug moet komen daarvoor. Om te voorkomen dat jij jezelf voorbij gaat lopen en afhankelijk maakt van haar response. Laat haar onvermogen daartoe als het even kan er gewoon zijn, omdat het nu eenmaal onderdeel is van hoe ze nu is. Besef ook je eigen onvermogen om daarmee om te willen of kunnen gaan. Als jij daar niet mee kan leven, dan is dat je goed recht om er consequenties aan te hangen. Omdat jij nu eenmaal iets anders nodig hebt is een prima motivatie. Haar reeds bestaande problematiek als een gebrek aan liefde voor jou verwijten is echt minder bevredigend en zal afbreuk doen aan het moois wat jullie wel delen en deelden. Gun jezelf daar ook balans in, ook als je dat nu niet voldoende vindt om de relatie zoals die nu is door te blijven zetten.

Soms heb je een beetje tough love nodig in een relatie om de ander te laten beseffen dat zo op dezelfde gang voortgaan de relatie kapot gaat maken. Maak haar duidelijk dat je bereid bent met haar mee te denken voor therapie en eventueel openstaat om eraan mee te doen, maar dat zolang zij geen stappen onderneemt op dat gebied ruimte voor jezelf creeert en je wat onafhankelijker opstelt. Ondersteunen is prima, maar het is belangrijk er voor te zorgen dat je geen rol als 24 uurs therapeut krijgt toegeschoven. Zolang zij het gevoel heeft dat zij volledig op jou kan leunen, zal ze niet bereid zijn hulp te gaan zoeken en die cirkel moet je doorbreken voor zowel je eigen welzijn, die van haar en de relatie in het algemeen.

quote:

Stress, eenzaamheid, verdriet horen tot het normale lijden
Hij schrijft hoe psychische klachten zoals stress, burn-out, eenzaamheid, rouw, verdriet en agressie in zijn ogen tot het ‘normale lijden’ horen, net als de mildere varianten van stoornissen als verslaving, angst, depressie en slaapstoornissen. “Deze klachten treffen miljoenen mensen, maar de impact van hun lijden is begrensd, de klachten zijn tijdelijk en de therapie is kortstondig. Deze klachten vergen zeker aandacht, maar niet noodzakelijk uitgebreide professionele hulp.”

Erg populair is dat standpunt niet. “Meerdere malen zijn patiënten boos bij me weggelopen, omdat ze niet de stoornis kregen die ze verlangden.”

“Het ligt heel gevoelig. Alleen al als je zegt dat burn-out met leefstijl te maken heeft, als je iemand vraagt om eens naar zichzelf te kijken, dan is dat vloeken in de kerk. We willen veel, het tempo ligt hoog, iedereen wil de beste zijn. Je ziet veel mensen te hard werken. Het woord falen durven we niet meer te zeggen. Alles moet opgelost worden door de ggz.”.

Learnings for TS

Waar is TS?

Ga zelf een lekker leuk leven in, en als ze zich daaraan optrekt en mee gaat doen dan kan het samen, en als ze lekker in haar negatieve rol wil blijven dan kan ze dat lekker alleen of met iemand anders doen.

quote:

Op zondag 15 november 2020 13:53 schreef Lospedrosa het volgende:
Voor iedereen die roept hulp zoeken:
Dit vind ik een verfrissend verhaal.


https://www.trouw.nl/zorg(...)er-te-veel~b1a508cc/

Pardon? Eerst creeren ze zelf veel vraag naar hun zorg, door geen duidelijk afgebakende regels te hebben wanneer iemand psychisch ziek is of niet, en zelf mensen met minder zware hulpvragen toe te laten tot trajecten. Vervolgens is het allemaal de schuld van die zwakke mensen zelf. ik vind het zo gemakzuchtig. Trouw heeft goede stukken hierover, en het is goed dat je deze link hier zet als reactie op de misselijkmakend ondoordachte reactie van zoek hulp die je direct bij ieder topic meerdere keren krijgt, waarbij mensen net doen alsof die hulp morgen al geregeld is ipv dat mensen maanden moeten wachten en het dan nog maar de vraag is of ze een traject krijgen. Maar het artikel zelf biedt naar mijn mening geen enkel alternatief, is alleen maar negatief gezeur. Over negativiteit gesproken.

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 15-11-2020 21:24:45 ]