Mag ik hier even mijn gal spugen over de huidige gang van zaken in de samenleving?
Ik zit al sinds Maart van dit jaar thuis voor werk, mijn werkvloer heb ik sindsdien niet meer gezien. Ik heb me zeker de eerste maanden zeer strak aan de regels gehouden, geen uitstapjes, geen ritjes met de trein om vrienden op te zoeken, op mijn vader na zag ik eigenlijk nog maar twee/drie vrienden af en toe en meestal buiten in het zonnetje op afstand. Aan het begin van de crisis is tevens een twee jarige relatie uitgegaan (niet gerelateerd aan corona). Door al deze zaken is de afgelopen periode niet makkelijk geweest en dit heeft uiteindelijk ook resulteerd in een behoorlijke depressie waar ik momenteel voor in behandeling ben.
Afgelopen zomer toen de cases laag waren heb ik wat meer sociale contacten gehad, vooral doordat de horeca geopend was kon ik in die periode ook af en toe met een date of een meetup groep afspreken om zodoende toch wat nieuwe mensen te ontmoeten. Dit heeft toen mijn depressie behoorlijk verlicht en ik had even het gevoel weer er boven op te komen. Toen begonnen in September de besmettingen weer op te lopen en uit sociale solidariteit heb ik toen direct mijn sociale contacten en uitstapjes buiten weer behoorlijk terug gebracht, ervanuit gaan dat de gehele maatschappij ook wel een stapje terug zou doen om een tweede golf te voorkomen.
Helaas dit bleek niet zo te zijn en besmettingen stegen, zoals we allemaal weten, weer ver boven het niveau waar de maatschappij dit kon dragen. Ondanks dat ik in September mijzelf al voor 90% weer geisoleerd had ben ik begin Oktober toch besmet geraakt met het virus (mogelijke bronnen: Albert Heijn, Kruidvat, één enkel kop koffie met een goede vriendin in een restaurant). Uiteraard heb ik deze besmetting zeer serieus genomen en heb ik mijzelf voor 3 weken (zolang de symptomen voortduurde) volledig in quarantaine gezet, boodschappen werden door familie bij mijn voordeur achter gelaten.
Sinds begin deze maand ben ik, voorzover ik kan inschatten, corona vrij en kan ik mijzelf dus weer vrij rondbewegen. Helaas net op het punt dat de samenleving weer bijna volledig op slot moest omdat anderen het teveel uit de hand hadden laten lopen. Zeer vervelend want sociaal contact is daardoor weer bijna niet meer mogelijk en ik mis de horeca enorm als ontmoetingsplek met onbekenden, iets waar ik door gebrek aan sociaal contact met collega's, weinig vriendin, en geen partner, enorme behoefte aan heb.
Prima dan nog een lockdown, ik wil niet egoistisch zijn en ik begrijp het gevaar van het virus voor ouderen en het probleem van overbelaste zorg. Jammer vind ik het wel dat ik straks verplicht wordt, op straffe van een boete, om een mondkapje te dragen terwijl ik naar alle waarschijnlijkheid zelf immuum ben en dus niet meer besmettelijk zal zijn. Ik doe mee met het mondkapje ook nu al, al was het alleen om niet als egoist bestempeld te worden, maar het nut is voor mij als individu die het draagt echt 0,0.
Rij ik vervolgens vandaag, voor het eerst in tijden op een doordeweekse middag door de winkelstraat (normaal werk ik overdag gewoon en doe ik mijn boodschapjes in de avond als het rustig is) en ik viel echt achterover van de drukte in de winkel straten. Honderden dagjes mensen die lekker koopjes kijken en van winkel naar winkel slenteren. Deze mensen waren niet gericht op zoek naar noodzakelijke boodschappen, dit leek meer op dagvulling, shoppen, vermaak.
En wat me hier nog het meeste raakte was dat het naast de werkloze huismoedertjes dit toch vooral 50+'ers waren. De exacte groep waar ik mijn persoonlijke leven nu al maanden lang voor stil zet, de groep waar de regering al mijn eigen pleziertjes voor heeft weggehaald, de groep die juist het meeste profijt er van zou hebben om zelf eens wat voorzichtiger en minder publiekelijk zich rond te bewegen. Deze groep is gewoon heerlijk aan het genieten op een willekeurige doordeweekse middag door er met zijn alle even op uit te trekken naar de winkelstraat toe tijdens een tweede golf/lockdown.
Waar zijn hun pleziertjes lekker nog najagen mag de rest stikken, waar zij lekker hutje mutje in de kruidvat of hema op zoek kunnen gaan naar aanbiedingen mag ik niet meer naar een cafe/restaurant/museum/theater waar ik met veel meer gemak genoeg afstand zou kunnen houden. Moet ik met mondkapje op gaan lopen terwijl dit echt volledig zinloos is daar de kans dat ik een tweede maal besmet word volgens alle signalen vrijwel nihil is.
Het gaat wat mij betreft echt nergens meer over en ik ben het zat. Niet omdat ik asociaal ben maar omdat sociale solidariteit alleen maar werkt als de gehele groep mee doet. Deze boomer generatie, die volledig gespaard moet worden van iets wat eigenlijk een natuurlijk fenomeen is, deze generatie die de goudste jaren van de menselijke geschiedenis heeft meegemaakt, deze generatie die hun huisprijzen zagen vervijfvoudigen terwijl starters nu geen kans hebben om in te stappen, Deze generatie lijkt nog vooral het onderste uit het kannetje proberen te halen, ondanks dat de halve maatschappij wordt lam gelegd om wanhopig de besmettingen te laten dalen lijken juist zij zich hier niets van aan te hoeven trekken.
Het is de wereld op zijn kop wat mij betreft.
I have pondered and sought to find an intrinsically existing self, but have consistently found only a flow of bits and pieces of inorganic, biological, social and intellectual value patterns.