[Vuelta] Etappe 18: Hipódromo de la Zarzuela - Madrid #1

Etapa 18: Hipódromo de la Zarzuela - Madrid, 139,6 km

Het was een aparte dag gisteren, de laatste echte koersdag van het jaar. Natuurlijk moeten we nu nog naar Madrid, maar dat telt niet. Gisteren werd het seizoen al min of meer afgerond, uiteindelijk toch op een vrij spectaculaire wijze. Daar leek het lange tijd niet op. In het begin van de rit reed er een grote kopgroep met daarin meer dan 30 renners weg. Vooral UAE was goed vertegenwoordigd, zij namen ook veel werk voor hun rekening in een poging David De la Cruz nog wat te laten opschuiven in het klassement. David Gaudu was er ook bij, terwijl Jumbo met Lennard Hofstede maar mooi een pionnetje mee had laten schuiven. De kopgroep reed een aardige voorsprong bij elkaar, hoewel de voorsprong nooit gigantisch werd. Om een of andere reden besloot Jumbo de boel toch best strak te controleren. Paul Martens en Robert Gesink hielden het gezellig op een minuut of drie, terwijl we over de eerste beklimmingen van de dag reden. Dat was niet echt nodig, maar tactisch gezien lang niet het gekste dat we gisteren zagen. Het was eigenlijk een behoorlijk mager showtje. Pas op een kilometer of 60 van het eind gebeurde er iets. We verlieten de brede wegen en doken een smallere weg in, waar Movistar ineens op kop begon te rijden. Op zich werd de reden waarom wel duidelijk, want de smalle weg kende een glooiend karakter. Beetje op en af, in een van de stukken in dalende lijn werd het peloton meteen uit elkaar gereden. Carapaz zat zelfs even op een gaatje, maar dat werd weer hersteld. Toen alles weer bij elkaar was bleef Movistar rijden, gewoon, omdat ze dat leuk vonden. Vanuit de kopgroep kwamen een paar renners van Movistar teruggewaaid, waardoor ze konden blijven rijden. Op de voorlaatste klim van de dag, de Alto de La Garganta, ging Marc Soler ineens in de aanval. Daarom had Movistar dus gereden, om Soler dicht bij de kopgroep te brengen zodat hij de oversteek kon maken en de rit eventueel nog kon winnen. Als springplank dienen voor Mas zat er helaas niet in, niemand had tijdens deze rit plannen om het van ver te proberen. Spijtig, maar gezien het parcours niet onlogisch. Niet het beste parcours om een grote ronde mee af te sluiten, dat mogen we nog steeds wel stellen.

Richting de top van La Garganta en in de afdaling kreeg Soler het gezelschap van Erviti, de eeuwige knecht liet zich weer eens van zijn beste kant zien. Met z'n tweeën reden ze naar de kopgroep toe, of wat daar dan ook van over was gebleven. We hadden het al een tijd niet meer over meer dan 30 man, de boel was langzaam uitgedund. Stan Dewulf was er nog wel bij, zou het toevallig kunnen dat die jongen uit Stavele bij Alveringem komt? Hoe dan ook, na de afdaling van La Garganta reden we Candelario binnen. Daar ligt een gemeen klimmetje dat voorzien is van steentjes, een nieuwe favoriet van de organisatie. In 2018 reden we hier al en nu weer, ik verwacht dat we dit klimmetje vaker gaan zien. Soler was net aangesloten en begon achteraan aan deze klim, niet echt handig. Ook De la Cruz begon achteraan, intelligent is anders. Movistar reed niet meer in het peloton omdat Soler had aangevallen, daardoor had Jumbo de boel weer overgenomen. Jumbo reed alleen totaal niet hard, daar hadden ze geen reden toe. Alleen maar gunstig dat de bonificaties gepakt zouden worden door de vluchters. De voorsprong nam snel toe. Op een gegeven moment hadden ze nog maar een minuutje over, nu groeide het weer richting drie minuten en nog meer. Op die klim in Candelario gingen drie renners in de aanval. Mark Donovan begon er vol enthousiasme aan, Gino Mäder ging achter hem aan. Ion Izagirre ging dan weer achter Mäder aan. Buiten het dorp waren ze met z'n drieën samen, een goede samenwerking volgde. Daarachter hadden de andere renners zich in slaap laten sussen. Bruno Armirail moest de situatie recht gaan trekken voor David Gaudu. Dat leek niet echt te lukken, maar het pakte uiteindelijk anders uit. Bruno hield het op een seconde of 40, waarna op de slotklim zelf David Gaudu snel in de achtervolging ging. In het peloton gebeurde helemaal niets, Jumbo vond het wel best zo. Carapaz had helemaal niemand meer om hem heen, al zijn knechten waren al lang en breed gelost. Ook EF had niet veel over, voor Movistar hoefde het niet meer. Allemaal slaafs Jumbo volgen dus, de ultieme aanvallen zouden pas gaan komen op de slotklim. Als ze nog zouden komen, dat begon steeds meer de vraag te worden.

Op La Covatilla stond flinke tegenwind, dat maakte een vroege aanval niet aantrekkelijk. Ion Izagirre begon er in de kopgroep dan weer best vroeg aan, hij demarreerde op een kilometer of zes van de finish. Donovan moest meteen passen, Mäder kon even later weer aansluiten. Izagirre en Mäder keken daarna naar elkaar, waarna Donovan weer terug kon komen. Ook Gaudu kwam ineens in beeld, hij reed ineens nog maar op een seconde of 20. Dat had Izagirre blijkbaar ook in de gaten, dus gooide hij er een tweede versnelling uit. Mäder leek nu definitief af te haken, Gaudu was ook weer even wat verder uit beeld. Maar aan de jonge Fransoos was niets te doen. Hij reed de vijfde snelste tijd op La Covatilla, sneller dan mening favoriet. Hij reed Mäder voorbij, reed naar Izagirre toe en liet hem meteen ter plaatse. In de slotkilometers zag het er enorm pijnlijk uit bij Gaudu, door de tegenwind leek hij soms niet vooruit te komen. Toch ging hij hard genoeg, en kwam niemand meer bij hem in de buurt. Zijn tweede ritzege, erg sterk gereden. Ook een paar plaatsen opgeschoven in het klassement, hij gaat als 8e eindigen. Goed gedaan, Brilsmurf. Mäder werd tweede, hij reed Izagirre nog voorbij. De la Cruz werd in dezelfde tijd als Izagirre 4e, hij deed ook een goede zaak en schoof op naar de 7e plaats in het klassement. Dat was de strijd vooraan, op strijd tussen de klassementsrenners moesten we lang wachten. Het leek er zelfs op alsof er überhaupt niets meer gebeuren, alsof iedereen het wel prima vond dat Roglic won. Ide Schelling reed een tijd op kop, omdat het anonieme klassement Felix Großschartner bedreigd werd door Gaudu en De la Cruz. Op vier kilometer van de finish besloot Hugh Carthy dan eindelijk de knuppel in het hoenderhok te gooien. Kuss moest deze situatie corrigeren, waarna bleek dat Kuss helemaal niet zo goed was. Hup, overboord. Terwijl Bennett ook al verdwenen was, Roglic zat dus geïsoleerd. Daarom viel Carthy nog maar eens aan. Carapaz ging steeds vlot mee, maar wachtte nog even met aanvallen. Op drie kilometer van de finish ging hij, en Roglic had geen antwoord. Paniek, consternatie, alles. Zou Roglic dan de tweede grote ronde op rij gaan verspelen op de voorlaatste dag? Het verschil met Carapaz liep snel op naar 20 seconden, waardoor er een kalf leek te verdrinken. Met een bezeten blik reed Carapaz zo snel mogelijk omhoog, waarbij de vraag gesteld kon worden of hij het niet eerder had moeten proberen.

Roglic had het echt moeilijk, maar gelukkig waren er een paar reddingsboeien. Hofstede zat de hele dag in de kopgroep, waar hij niets hoefde te doen. Hij reed nog steeds voorop en kon zich terug laten zakken om Roglic nog een tijdje op sleeptouw te nemen. Lang hield hij dat niet vol, maar Roglic zat in ieder geval een tijdje uit de wind. Richting de slotkilometer moest Roglic het weer zelf gaan doen, terwijl Carthy demarreerde. Ook die kon hij niet volgen, het zag er toch enigszins penibel uit. Gelukkig was daar ineens Movistar. Mas zette zich op kop, even later waaide Soler terug. Die was in de aanval gegaan om de rit te winnen, maar nadat hij zich liet verrassen in Candelario kwam hij nooit meer in aanmerking om de rit te winnen, Gaudu kon hij ook niet volgen. Soler reed op kop de laatste kilometer binnen, waar werd opgemerkt dat het verschil tussen Carapaz en Roglic stabiliseerde. Een seconde of 20, dat moest in die laatste kilometer minstens verdubbeld worden. Carapaz leek zichzelf ook nog een klein beetje tegen te komen, waardoor dat er nooit meer inzat. Movistar reed op kop omdat Dan Martin gelost was, waardoor Mas nog vierde kon worden. Maar, ze reden natuurlijk ook op kop om Carapaz pijn te doen. Die vertrok vorig jaar immers met gedoe bij Movistar, nadat Unzué en Acquadro ruzie hadden gemaakt. Oud zeer, dat komt in het wielrennen altijd wel een keer terug. Erg gelachen om de ophef die daarna is ontstaan, daarvoor kijken we dus naar wielrennen. Roglic had bewust gekozen voor zijn eigen tempo en had aan het eind nog wat over, hij perste er in de laatste meters een sprintje uit. Daardoor bleef het verschil rond de 20 seconden hangen, ondanks een dappere poging van Carapaz wint de Sloveen voor het tweede jaar op rij de Vuelta. Waarbij opgemerkt mag worden dat Ineos het niet echt slim heeft aangepakt tijdens deze ronde. Waarom reden ze vrijdag bijvoorbeeld, Roglic kreeg daar zomaar zes tellen cadeau. Dat maakte uiteindelijk niet het verschil, maar er waren meer van dat soort momentjes. De ploeg was ook te zwak, eigenlijk was Amador de enige knecht die echt waarde heeft gehad. Het had gekund voor Carapaz, een interne analyse is op z'n plaats. Voor Carthy zat het er dan weer niet in, hij reed maar een seconde of vijf weg van Roglic. Wel een derde plaats voor hem, dat is al bijzonder genoeg. Roglic reed op het tandvlees, maar hij weet het toch netjes af te ronden. De kater van de Tour zal nooit helemaal verdwijnen, maar als je daarna Luik en de Vuelta wint ben je meer dan een fenomeen.

Ondanks die laatste spannende kilometers is mijn dringende advies aan de organisatie om dit toch niet meer te doen. Een laatste week met amper bergen en een laatste bergrit op de altijd winderige La Covatilla, geen succes. Als dit een echte bergrit was geweest met meerdere zware beklimmingen had Carapaz gewonnen, daar hoef je niet over te twijfelen. Met of zonder Movistar, dat had dan het verschil niet gemaakt. Uiteindelijk was het een vrij matige rit, alleen in het laatste kwartier was het even spannend. Maar goed, dat laatste kwartier was dan ook wel meteen heel erg goed. Daar kan nog wel even over nagepraat worden, waarbij toch wel echt benadrukt moet worden hoe knap dit is van Roglic. Ook van Jumbo-Visma, je moet het toch maar doen. Carapaz had kunnen winnen, maar als je zoals Roglic vier ritten weet te winnen op iedere mogelijke manier ben je natuurlijk ook gewoon een buitengewoon terechte winnaar. We sluiten de Vuelta af met de gebruikelijke rit naar Madrid, die dankzij corona iets minder gebruikelijk gaat zijn. Het seizoen gaat afgerond worden, na vandaag begint het zwarte gat. Ondanks het feit dat het een floprit is moeten we er toch maar van gaan genieten, het grote afkicken is nabij.




De slotrit gaat van start bij de paardenrenbaan van Madrid. Hipódromo de la Zarzuela, een renbaan die zelfs over een eigen Wikipagina beschikt: De Hipódromo de la Zarzuela is een baan voor paardenraces in de noordelijke buitenwijken van Madrid. Het circuit is sinds 2009 een Bien de Interés Cultural, wat betekent dat het op de lijst van nationaal erfgoed staat. Op het circuit, dat in 1935 is gebouwd, werd sinds 1941 de Gran Premio de Madrid gehouden. Het budget voor de bouw bedroeg 3 miljoen peseta's, en de baan verving La Castellana. We weten zelfs hoe duur het was, dat is toch net dat stukje informatie waar je op zit te wachten. De paardenrenbaan zou de belangrijkste van Spanje moeten zijn, en een van de belangrijkste van Europa. Dit alles volgens de Presidente del Hipódromo de la Zarzuela, een erg objectief oordeel dus. Een architectonisch hoogstandje volgens dezelfde man, hij noemt het zelfs een van de belangrijkste werken van de 20e eeuw. Volgend jaar word er hier al 80 jaar een belangrijke wedstrijd georganiseerd, waarom zijn we dit jaar al hier dan? Even een deel van het roadbook vertalen hoor: De belangrijkste activiteit van de Hipódromo de la Zarzuela is de organisatie van paardenrennen, die worden aangevuld met kwaliteitsvolle vrijetijdsactiviteiten toegankelijk voor alle doelgroepen, waaronder activiteiten voor kinderen (ponyrijden, workshops, springkussens, etc.), live muziek, tentoonstellingen, modemarkten en een breed gastronomisch aanbod. Het terrein is meer dan 110 hectare groot en kent een grote ecologische waarde, het is een van de groene longen van de hoofdstad. Er is blijkbaar ook een uitzicht op de skyline van Madrid, ja hoor. Bovendien is het een architectonisch juweeltje van grote artistieke waarde en cultureel, en herbergt het Eduardo Torroja Museum, dat zijn deuren opende in 2016 door de Eduardo Torroja Foundation, en die samenbrengt veel van het werk van de grote architect wordt tentoongesteld onder een van de beroemde tribunes van de behuizing. Als je een hekel hebt aan paarden kun je in deze omgeving ook andere dingen doen. Bijna iedere sport is hier te vinden, van golf tot boogschieten en van zwemmen tot rugby. In de directe omgeving komen we onder meer de Puerta de Hierro en de Puente de San Fernando tegen, terwijl de campus van de Universidad Complutense de Madrid hier ook ligt.



Na de start gaan we heel lang geneutralisteerd rondrijden, het is weer zo'n typische slotrit van een grote ronde. Hetzelfde geneuzel als in de Tour, alleen is er net wat minder aandacht voor. We rijden alleen wel over een aangepast parcours. Normaal vinden we het leuk om dwars door een aantal voorsteden van Madrid te rijden, waar de mensen naar de renners kunnen zwaaien. Nu maken we dat soort toestanden wegens corona niet graag mee, dus rijden we praktisch de hele tijd over de snelweg. Dan hebben we in ieder geval zeker geen last van de fans, maar het maakt een al treurige en nutteloze rit nog een stuk treuriger en nuttelozer. Na de start rijden we wel nog dwars door Aracava en Pozuelo de Alarcón, op weg naar Boadilla del Monte. Niet veel aan te doen, de snelweg is nu eenmaal een eind weg. Al negeren we de eerste snelweg, die we tegenkomen buiten Pozuelo de Alarcón. We rijden via een rotonderijke weg verder naar Boadilla del Monte, waar we bijna langs het Palacio del Infante Don Luis rijden. Niet het enige paleis in deze omgeving, niet ver van de startlocatie ligt ook het Palacio de la Zarzuela ergens op een heuvel. Het werkpaleis van de koning van Spanje, Felipe de zoveelste. Waanzinnig dat zoiets anno 2020 nog kan bestaan he, koningshuisjes en al die adellijke onzin. Snel mee kappen, natuurlijk. Goed, zomaar een statement tussendoor. In Boadilla del Monte fietsen we na een paar rotondes richting de oprit, daarna gaan we knallen over de snelweg. Of nouja, niet knallen natuurlijk. Tergend traag rijden. Fotootjes maken. De purperen mannen van Burgos op de foto omdat het ze toch is gelukt Madrid te halen. Alle Jumbo's op de foto, dat is dan wel weer terecht. Maar goed, ja, onzin. Boadilla del Monte is overigens de geboorteplaats van Nekane Gomez. Zomaar een Sierd de Vos-achtige tip van mijn kant. Ze fietst in de volledige anonimiteit rond bij de vrouwelijke tak van de Fundacion Euskadi, volgend jaar gaat die ploeg continentaal worden, wat in het vrouwenwielrennen het tweede niveau is. Wellicht komt ze dan wat uit de anonimiteit, anders hebben we altijd de foto's nog. De vrouwen zijn nu overigens sowieso aan het koersen, een koers waar exact nul aandacht voor is. De Ceratizit Challenge by La Vuelta, een driedaagse wedstrijd. De tweede rit was een tijdrit, met start en einde in Boadilla del Monte. Gewonnen door Lisa Brennauer, ONZE Annemiek was slechts vierde.



Als we ons op de snelweg bevinden wordt de rit nogal saai. We rijden daar waar het kan parallel aan de snelweg, maar het grootste gedeelte van de tijd knallen we gewoon dwars over de M-50. We fietsen langs flink wat voorsteden met bekende namen, maar dit jaar zien we ze alleen in de verte liggen. Even zwaaien naar Alcorcón, Fuenlabrada, Leganés, middelvingers omhoog ter hoogte van Getafe, daarna rijden we een tijd verder door het grote niets. Ten zuidoosten van Madrid heeft men wat ruimte overgelaten, daar zou het tijdens een echte koers zowaar interessant kunnen worden. Beetje wind erbij, waaiertje trekken. Maar dat gaat nu niet gebeuren natuurlijk, we laten het seizoen achter ons op een lethargische manier. Dat het op de snelweg soms een beetje glooiend is boeit ook allemaal niet, gekoerst wordt er toch niet. We rijden een eeuwigheid over de snelweg, pas in de buurt van Torrejón de Ardoz komt daar een beetje verandering in. De renners fietsen langs de Base Aerea Conjunta Torrejón, even later verlaten ze buiten Paracuellos de Jarama de snelweg. Na een paar bochten en rotondes rijden we in dalende lijn naar dit dorp, door een volledig open terrein. Het verschil is maar 24 seconden jongens, snel een waaier trekken Ineos! Fuck de ongeschreven regels. Maar het waait niet. Dus het gaat sowieso niet op. Niet echt het fraaiste dorpje, dat Paracuellos de Jarama. Wel een fraai uitzicht over de omgeving hier, terwijl we over een brede weg via een aantal bochten naar beneden rijden. Eenmaal beneden gaan we de renners een paar minuten verliezen. Ze rijden onder het vliegveld door, de Aeropuerto de Madrid-Barajas Adolfo Suárez. Een tunneltje, dat gaat de Spaanse techniek niet overleven. Buiten de tunnel rijden we Barajas binnen, daarna nemen we een korte omweg waarna we langs het IFEMA rijden. Een of ander gigantisch evenemententerrein, dat moet nog even in het zonnetje worden gezet. De Feria van Madrid, fantastisch.



Er ligt hier ook een parkje in de buurt, dat van Juan Carlos I. Keimooi. Er liggen hier ook veel rotondes, de toeristische tocht wordt daardoor toch een beetje hinderlijk onderbroken. Voorbij IFEMA rijden we weer een tijdje wat meer rechtdoor, in de buurt van de wijk Tetuán slaan we linksaf en fietsen we rechtdoor het centrum binnen. Tijdens deze tocht fietsen we langs het Estadio Santiago Bernabéu, jawel! Dat is voor het eerst in al die jaren dat ik die stukjes schrijf volgens mij, net in het jaar dat er geen hond in het stadion aanwezig mag zijn brengen ze het uitgebreid in beeld. Na 110 kilometer, op 30 kilometer van het einde, fietsen we voor het eerst over de finish. Die finish lijkt op een andere plek te liggen dan normaal. Dat is wel hinderlijk aan zo'n aanpassing op het laatste moment, dan is je roadbook ineens niet meer actueel. De kaart die nu te vinden is op de officiële site lijkt aan te geven dat de finish nu parallel ligt aan de oude finishlocatie, zo ongeveer. Echte zekerheid heb ik niet, en het boeit me eigenlijk ook helemaal geen ene tering. Het rondje dat in het roadbook staat is wel intact gebleven, het is een rondje dat sowieso anders zal zijn dan in andere jaren. Normaal gesproken rijden we altijd over de Gran Via. Maarja, da's zo'n beetje de drukste straat van Madrid. Daarom slaan we 'm nu over en blijven we rijden over wegen waar normaal minder voetganger te vinden zijn. Dit rondje kennen we van 2018, toen kregen we met hezelfde rondje te maken omdat ze bezig waren met wegwerkzaamheden in de Gran Via. Nu is er dus een pandemie, maak je ook eens in de zoveel jaar mee. Omdat het me verder niet uitmaakt plak ik hieronder gewoon het oude plaatje uit het roadbook, mogen jullie er zelf bij bedenken dat de finish nu aan de overkant lijkt te liggen.



Nadat we het lokale circuit betreden, ter hoogte van de Plaza de Emilio Castelar, rijden we eigenlijk drie kilometer min of meer rechtdoor, in licht dalende lijn. Tijdens dit stuk komen we langs het beeld van Columbus, waar er wel weer wat gestuurd moet worden want we stuiten op een grote rotonde. Stelt weinig voor en daarna gaat het rechtdoor tot aan het Plaza de Cibiles. Hier sloegen we in het verleden rechtsaf voor een lusje richting de binnenstad, nu gaat het schuin rechtdoor. Een lichte bocht naar rechts, maar zo goed als rechtdoor. In subtiel dalende lijn gaat het verder richting de fontein van Neptunes, waar er weer een klein beetje gestuurd moet worden. Lichte bocht naar links, terug op bekend terrein. Op iets meer dan een kilometer van het eind, tenminste, in normale laren, volgt weer een bocht waarna de weg in de slotkilometer licht omhoog schijnt te lopen. Al is dat nu dus mogelijk niet de slotkilometer, maar afijn. Komen we vanzelf achter, ofzo? Na wat normaal de finish is rijden we eigenlijk vooral rechtdoor tot we weer uitkomen bij de Plaza de Emilio Castelar, waar we een bocht van 180 graden maken. Daarna hebben we het eerste rondje gehad. We fietsen vervolgens voor de tweede keer over de finish, dat is het moment van de tussensprint. Daarna werken we nog eens vier rondjes af. Minder dan normaal, omdat we wederom wegens corona niet te lang in Madrid rond willen rijden. Na 139,6 kilometer zit de Vuelta er vervolgens op, net als het seizoen.



Madrid is natuurlijk de hoofdstad en de grootste stad van Spanje. Een stad met meer dan 3.000.000 inwoners. Is de laatste jaren zo'n beetje altijd het eindpunt van de Vuelta. Alleen in 2014 werd er even een uitzondering gemaakt, toen eindigde de ronde met een tijdrit in Santiago de Compostella. Alle jaren daarvoor was er wel een finish in Madrid en dat eindigde standaard in een massasprint. Ook na het uitstapje richting Santiago de Compostella zou het weer van dat zijn. In 2015, 2016, 2017, 2018 en 2019 won iedere keer een sprinter. Vorig jaar ging de overwinning naar Fabio Jakobsen, ja, jemig. Hij won toen zijn tweede rit van die Vuelta, in Madrid versloeg hij Sam Bennett. Nu is Sam Bennett de grote favoriet terwijl Jakobsen nog steeds niet kan fietsen, het blijft een spijtige geschiedenis. In 2018 ging de overwinning dan weer naar Elia Viviani, toen nog met Patbonus. Hij pakte zijn derde ritzege mee. Het daarvoor was Matteo Trentin overduidelijk de snelste renner in koers was, in Madrid pakte hij zijn vierde ritzege. In 2016 ging de overwinning dan weer naar Magnus Cort Nielsen, dat wat een perfecte afsluiter voor een vrij treurige ronde. De massasprint werd in 2015 gewonnen door John Degenkolb, die zijn tegenvallende Vuelta met deze rit toch nog wat glans wist te geven. In 2013 won Michael Matthews de massasprint en 2012 won John Degenkolb ook al. In 2011 was Sagan de snelste in de straten van Madrid en in 2010 won Tyler Farrar. In 2009 won Greipel en in de jaren daarvoor waren er een paar wat verrassendere namen. Bennati, Breschel en dat soort gedoe. De laatste keer dat er geen massasprint kwam in Madrid was in 2004, toen was er een tijdrit in deze stad. Die tijdrit werd gewonnen door de keihard schroeiende Santi Perez. Madrid is overigens best een mooie stad. Beetje hobbelen over de Gran Via, even langs het Plaza de Cibiles. Via de Puerta de Alcalá naar die gigantische tuin lopen waar ook nog wat kicken gebouwtjes staan, niks mis mee allemaal. Aan de andere kant van het centrum heb je ook nog een aardig paleisje met een aardige kathedraal, maar dat deel van de stad laat de Vuelta altijd links liggen. Museumpje van Prado zou ook de moeite waard moeten zijn en dan heb je natuurlijk ook nog de Plaza Mayor en duizend andere dingen. Gewoon een keer een paar dagen naartoe als je er nog niet bent geweest, is leuk. Alleen is het dit jaar net wat minder leuk, we zullen moeten wachten op betere tijden.



In Madrid zou het 16 graden moeten worden. Het zou droog moeten blijven en er staat vermoedelijk niet veel wind. Een redelijke dag dus. Het is deze Vuelta nog meegevallen, eind oktober en begin november hadden we veel slechtere omstandigheden aan kunnen treffen. Ik heb de afgelopen weken wel echt genoten van de herfstkleuren. Eigenlijk zouden we in het vervolg altijd nog een koers moeten organiseren aan het eind van het jaar, ergens in een gebied waar ze veel bomen hebben. Zomaar weer een brainfart tussendoor. De afsluitende rit begint om 13:29 bij de paardenrenbaan. Sporza begint pas na het veldrijden met de uitzending. Het EK bij de mannen, op een kutparcours in het Autotron. Begint om 13:25 ongeveer en duurt een uurtje. De altijd lelijke pygmee Iserbyt zal wel weer winnen. Daarna mogen Renaat en José pas, al is dat niet erg. Missen we weer een deel van deze nodeloze en nutteloze rit. Eurosport is er ook pas om 14:35 bij, niemand geeft een fuck. De aankomst verwachten we tussen 17:03 en 17:28. De laatste jaren was dit overigens een halve avondrit, maar aangezien we nu in november zitten gaat dat feest niet door.

We hebben deze ronde enorm weinig massasprintjes gezien. Eigenlijk maar twee echte massasprints, daarnaast twee sprintjes met een uitgedunde groep. Daarom is het dit jaar ook niet eens zo erg als het hier een massasprint wordt. Sprinters zijn van het allerlaagste allooi, maar tijdens een grote ronde hebben ze wel recht op drie kansen. Succes ermee, leef je uit.
1. Bennett. Zonder kopstootjes en schouderduwtjes kan hij ook makkelijk winnen. Even normaal doen dus, dan komt die zege er alsnog. Al beschikt hij wel over ranzig slechte benen, op iedere drempel werd hij de afgelopen dagen gelost. Maarja, dit is een ander verhaal natuurlijk.
2. Ackermann. Klimt een stuk beter dan Bennett. Lijkt ook wat frisser te zijn. Eventueel kan hij dus ook prima winnen. In normale omstandigheden is Bennett alleen wel wat sneller en hij heeft ook een beter leadout, dus we blijven toch maar bij de Ier. Die kan dan overigens in een vrij uniek rijtje komen door in iedere grote ronde de afsluitende rit te winnen. Twee daarvan in hetzelfde jaar zelfs, je zou voor minder.
3. Philipsen. Prima ronde gereden, daar gaan ze bij Alpecin nog veel plezier aan beleven. Om maar even een open deur in te trappen. Een pure sprint blijft alleen nog wel een ander verhaal, gok ik zo. Maar derde is ook leuk.
4. Aberasturi. Gewoon, om te bewijzen dat hij echt heeft meegedaan tijdens deze Vuelta. Wat was Caja slecht zeg, niet te doen. Jon werd vorig jaar trouwens ook vierde in Madrid, hij kan het wel dus.
5. Kanter. Nog steeds niks van. Is wel gebleken tijdens deze Vuelta.

Zo, mijn werk is weer gedaan. Het was een merkwaardig jaar, ik heb nu in tien weken tijd 60 voorbeschouwingen geschreven, zo extreem was het voorgaande jaren niet. Iets meer spreiding is wel prettig, heb ik gemerkt. Na de Tour was er een korte pauze, sindsdien ben ik er vijf weken achter elkaar mee bezig geweest. Vooral de overlapping van de Giro en de Vuelta was buitengewoon onaangenaam. Maar, het is gelukt om Madrid te halen. Dat de renners dat is gelukt vind ik een prestatie op zich, dat had ik nooit verwacht. Toch een applausje voor alle organisatoren. Zelf had ik daardoor eigenlijk ook niet echt rekening gehouden met het feit dat iedere geplande rit van tekst zou moeten worden voorzien, maar dat was dus wel het geval. Nu ga ik maar eens even een paar dagen helemaal niets schrijven over wielrennen. Hopelijk krijgen we in 2021 weer met een wat normaler jaar te maken. In ieder geval een jaar waarin de grote rondes op hun normale tijdstippen worden verreden. Als dat zo is zien we elkaar misschien weer in Italië, maar zeker in de Tour. Zoals Sam Oomen zou zeggen: Houdoe hè.

Eus is op bezoek geweest. Geen wraak, ze reden voor hun eigen belangen. Maar natuurlijk.