[Vuelta] Etappe 13: Muros - Mirador de Ézaro (ITT) #1

Etapa 13: Muros - Mirador de Ézaro. Dumbría (ITT), 33,7 km

Niet schrikken, er gaat in 2020 nog maar één week gekoerst worden. Na twee weken Vuelta zijn we toe aan de laatste week van deze grote ronde, hierna begint het grote zwarte gat. Een diepe winterslaap, waar we mogelijk pas laat uit gaat ontwaken. Het is helemaal niet gezegd dat we in januari of februari weer gaan beginnen, de Tour Down Under gaat alvast niet door. We kunnen dus maar beter gaan genieten van de laatste week van de Vuelta, nog even snel wat koers in onze aderen spuiten nu het nog kan. Vorige week hebben we in ieder geval genoeg mooie koers gezien. Het begon alvast in het altijd sprankelende Baskenland. Na een start in Vitoria-Gasteiz trokken we twee keer over de fabelachtig mooie Orduña, het was werkelijk een genot. Enige nadeel was dat Woods de beste en vooral ook de slimste bleek te zijn van de kopgroep, hij was onder meer Fraile en Valverde te snel af. Blijft zonde. Een dag later trokken we naar de Alto de Moncalvillo, dat bleek ook een bijzonder fraaie klim te zijn. Op de steile stroken van deze klim zagen we een duel tussen de klassementsrenners. In de laatste kilometer bleek Roglic de beste te zijn, hij reed weg van Carapaz. De rest had al eerder moeten lossen. Weer een overwinning voor de Sloveen van Jumbo, maar daar bleef het niet bij. Al moesten we even wachten op nieuw spektakel, de rit naar Aguilar de Campoo was dood- en doodsaai. Er gebeurde letterlijk niets. Uiteindelijk zagen we een sprint, die in eerste instantie werd gewonnen door Bennett. Die had alleen in aanloop naar de sprint een paar keer een flinke schouderduw uitgedeeld, gelukkig is de jury tegenwoordig van mening dat je dat soort gedrag moet bestraffen. Hij werd gedeclasseerd en Ackermann werd de nieuwe winnaar. Zo'n overwinning lijkt me eigenlijk maar vervelend, je houdt er in ieder geval geen mooie foto om aan de muur te hangen aan over. Vervolgens trokken we naar Suances, waar een lastige aankomst op een muurtje op de renners lag te wachten. Die aankomst werd door sommige lieden lichtelijk onderschat, de klassementsrenners kwamen hier zelfs in beeld. Vanuit het niets schoot Roglic naar voren, ze zagen hem wederom niet terug. Zijn derde ritzege, hij is tot nu toe nog steeds de enige renner deze Vuelta die überhaupt meer dan één rit heeft gewonnen. Er ontstonden wat gaten in het peloton, daar was nog wat gedoe over. Vooraf was dit blijkbaar ingeschat als een vlakke rit, dus zouden er pas tijdsverschillen opgenomen worden bij een verschil van drie seconden tussen twee renners. Dat vond men toch niet zo'n succes, dus werd het gewoon één seconde. Daardoor werd Carapaz op drie seconden gezet en kwam Roglic in dezelfde tijd te staan. Roglic nam daardor de leiderstrui weer over, tot groot ongenoegen van Froome en nog wat renners. Carthy deed ook lekker rustig aan, want, ja, waarom eigenlijk?

Zodoende begon rit 11 met een kort protest dat al snel de kop werd ingedrukt door de Spaanse renners. We trokken naar de Alto de La Farrapona, hadden we net zo goed niet kunnen doen. Op zich best een aantal aardige ontwikkelingen onderweg, maar uiteindelijk werd er amper gekoerst. Tegenwind op de slotklim en de Angliru in het vooruitzicht, de favorieten hielden in. Daardoor kon de kopgroep voor de zege gaan. In het slot reden Gaudu en Soler weg bij hun vluchtgenoten, Gaudu was daarna Soler te snel af in de laatste meters van de rit. Daarachter bleven zo ongeveer alle grote namen bij elkaar, een rit om snel te vergeten. De tweede week sloten we af met een korte rit die een aankomst kende boven op de gevreesde Angliru. Toch een rit die iets minder saai was. In het begin zagen we veel aanvalspogingen, maar de kopgroep van de dag kreeg nooit veel ruimte. Jumbo controleerde al vrij snel, op de derde klim van de dag nam Movistar het commando over. Ze hadden blijkbaar erg veel vertrouwen in Mas, je zou voor menos. Guillaume Martin zat weer eens in de kopgroep, hij heeft nu ondertussen wel genoeg punten verzameld voor de bergtrui. In de afdaling van de derde klim van de dag, de Mozqueta, zagen we een paar valpartijtjes. Formolo ging onderuit, zelfs de goede daler Amador lag ineens op het asfalt. Opmerkelijk, normaal verwacht je valpartijen in de afdaling van de Cordal, maar daar was tijdens deze editie geen sprake van. In aanloop naar de Cordal had de kopgroep al bijna geen voorsprong meer over dankzij de werken van Movistar. Luis Leon Sanchez en Cattaneo probeerden stand te houden, met Guillaume Martin op een gaatje. Slaagde niet, ze werden ingerekend door Gesink. Op een kleine versnelling van Froome en Carapaz na op de Cordal gebeurde er voorlopig niet veel. Zelfs in de afdaling gebeurde dus niets, frappant.

Eenmaal op de Angliru bleef Gesink lang het tempo bepalen, daarna nam de verrassend sterke Jonas Vingegaard het van hem over. Die bleef een paar kilometer op kop rijden, terwijl de groep ernstig uitdunde. Nog maar een man of tien over, dankzij Jonas Vingegaard. Die kent u niet. Poels, toch de ongekroonde koning van de Angliru, moest zelfs lossen. Mede dankzij Vingegaard gebeurde er vrij lang niets, Jumbo was de koers weer vakkundig aan het vermoorden. We moesten wachten tot op 3,5 kilometer van het eind, toen trok Mas ten strijde. Na al het werk van Movistar moest hij iets laten zien, hij reed een paar meter weg van de rest. Op de steilste stroken van de Angliru zagen we dat Roglic het moeilijk had. Hij kon niet reageren op de versnellingen en leek een paar keer te plooien. Toch kraakte hij nooit helemaal, wat ook te danken was aan Kuss. De Amerikaan leek enorm sterk en had volgens mij gewoon kunnen winnen, maar hij moest bij Roglic blijven en bepaalde steeds het tempo voor de Sloveen. Terwijl meerdere renners een poging deden om naar Mas te rijden sloot Roglic weer een keer aan, haakte weer af, sloot weer aan, het was in ieder geval duidelijk niet zijn dag. In eerste instantie leek het ook niet de dag van Carapaz te zijn, hij reed een deel van de klim praktisch in laatste wiel van het groepje. Hij herpakte zich alleen, misschien wel omdat hij zag dat Roglic het zwaar had. Met Carthy reed Carapaz naar Mas toe. Carapaz probeerde door te zetten, maar kwam zichzelf tegen. Carthy daarentegen had nergens last van, in de laatste kilometer reed hij weg van zijn kompanen. De fietsende tak zagen ze niet meer terug. Na renners als Contador, Heras en Jimenez mogen we het nu met Hugh Carthy doen. Dat is geen reclame voor de sport. Op het laatst stoomde Vlasov nog op naar de tweede plaats, hij deelde behoorlijk goed in. Mas werd derde, voor Carapaz. Die laatste pakte daardoor geen bonificaties. Roglic leek er een paar keer helemaal doorheen te zakken, maar Kuss was van onschatbare waarde. Door een sterke afdaling richting de finish verloor Roglic maar tien seconden op Carapaz, maar wel meer dan een halve minuut op Carthy. De trui is hij weer kwijt, die is net zoals tijdens de eerste rustdag weer terug om te schouders van Carapaz. Doordat er niet echt gigantische verschillen ontstonden op de Angliru trekken we de slotweek in met vier renners binnen een minuut van elkaar, dat zou spannend moeten worden.

Al is die laatste week in principe niet zo spectaculair. De zwaarste beklimmingen hebben we al gehad. De belangrijkste rit van de derde week is meteen de eerste, de tijdrit. Ongeveer 34 kilometer, eerst een kilometer of 30 vlak en dan een aankomst boven op een muur. Daar gaat met minuten gegooid worden. De rest van de week zal dat anders zijn. Op woensdag trekken we naar Ourense, waar na een heuvelachtige rit een aankomst ligt op een minimuurtje. Daar gaan waarschijnlijk geen grote verschillen ontstaan. Rit 15 is dan weer de langste etappe van de ronde, 230 kilometer. Wel weer wat heuvels, maar dit ziet er niet uit als een rit waar het klassement gevormd gaat worden. Ook onderweg naar Ciudad Rodrigo zie ik dat niet zo snel gebeuren. Weer vooral heuvels, met een makkelijk einde van de rit. De voorlaatste dag van de ronde is de laatste lastige dag. Al is die dag ook weer niet zo lastig. We gaan naar La Covatilla, daar waar over het algemeen niets gebeurd. De vorige keer daar zagen we 20 renners of zelfs meer in dezelfde minuut. Al gaat er nu wel anders gekoerst worden waarschijnlijk, maar toch. Als je het op La Covatilla moet laten aankomen heb je een groot probleem. Daarna gaan we sprinten in Madrid en zit het seizoen er helemaal op. Maar, nog zes ritten dus. Te beginnen met een tijdrit, de enige van de ronde.




Sinds de rustdag bevinden de renners zich in Galicië, in de provincie A Coruña om precies te zijn. De tijdrit gaat van start in Muros, gezien de finishlocatie van de rit een treffende naam. Van Muros naar een muur, hoe krijgen ze het verzonnen. Ik ga even schaamteloos een stukje tekst kopiëren van mooistedorpjes.nl, want blijkbaar is Muros een mooi dorpje: Het dorpje Muros is gesticht in de middeleeuwen en heeft sindsdien nog niet al te veel veranderingen ondergaan. Een wandeling door het dorp neemt je mee op een reis door de tijd. Het is een stil dorp dat maar door weinig toeristen wordt aangedaan. De weinige toeristen die in het dorp komen, verblijven vaak in de jachthaven van het dorp. Muros wordt gezien als een van de mooiste haventjes aan de Costa de Morte. Samen met de dorpen Noia en Porto de Son, vormt Muros de belangrijkste plaatsen aan de Ria de Muros e Noia. De belangrijkste bezienswaardigheden van Muros zijn te vinden rondom het plein bij het stadhuis van Muros. Andere must see’s in het Muros zijn de Mercado de Abastos, de collegiale kerk van Santa Maria en de Santuario de la Virgen del Camino. Meest opvallend zijn echter portieken die vroeger voor de visvangst werden gebruikt. In deze portieken werden de vissen gezouten en te drogen gelegd en maakten de vissers hun netten. Leuk is om te zien dat er een groot verschil zit tussen het hoger gelegen historische deel van het dorpje en het lager gelegen del dat door de vissers werd gebruikt. Rondom Muros zijn enkele prachtige brede zandstranden te vinden die het grootste deel van het jaar zo goed als uitgestorven zijn. In de zomermaanden kun je hier, mits het weer het toelaat heerlijk van de Spaanse zon genieten. Nou, als dat geen aanbeveling is weet ik het ook niet meer. In Muros, waar ongeveer 8.500 mensen wonen, zijn ze rond 1970 ontsnapt aan een ramp. Het was de bedoeling dat ze hier de boel ook vol zouden plempen met allerlei nieuwe gebouwen, maar net op tijd wist men de boel uit te roepen tot conjunto histórico-artístico. Een plek van historisch en artistiek belang, vooral dankzij de traditionele visserij. En de paar gotisch gebouwen in het centrum, lul er maar een punt aan. De Vuelta heeft nog nooit een rit laten vertrekken of aankomen in deze historische locatie, maar we passeerden hier wel al eens in 2016 toen we ook al op weg waren naar de Mirador de Ézaro.



De tijdrit gaat van start in de haven van Muros. Helaas niet aan de mooie kant van de haven, daar waar de bootjes liggen. Nee, aan de andere kant, voor een of andere loods. Na de start gaat het direct flauw naar links, een meter of 200 later volgt er een echte bocht naar links. We fietsen langs de visafslag en het Praia do Castelo, een driehoekig strandje. Na de bocht naar links komen de renners op een brede weg terecht, langs het water. We gaan praktisch de hele tijdrit de kustlijn volgen. De eerste kilometers van de rit fietsen we langs de Ría de Muros e Noia, de weg is hier behoorlijk bochtig. Het zijn geen scherpe bochten, maar het gaat wel steeds flauw naar links of naar rechts. Het gaat ook een beetje op en af, het karakter is licht glooiend. Na drie kilometer fietsen we door San Francisco, van dit dorpje fietsen we verder richting Louro over een weg die wat steviger omhoog gaat. Een half kilometertje iets meer dan vals plat omhoog, daarna gaat het buiten Louro juist weer een tijd naar beneden. Voorbij Louro blijft het bochtig, al laten de echte bochten nog even op zich wachten. Tijdens dat stuk in dalende lijn is de weg 300 meter breed, zo ongeveer. Beneden gaat het direct weer een paar meter omhoog, het wordt wel een tijdrit vol ritmewisselingen. We fietsen een bosrijk gebied binnen, waar de weg breed blijft en waar er vooral flauwe bochten te vinden zijn. Even later rijden we A Gándara binnen, het loopt hier weer een tijd vals plat omhoog. Niet lang daarna gaat het naar beneden, richting Lariño. Hier komen we twee keer kort achter elkaar een bochtencombinatie tegen. Twee keer eerst flauw naar rechts en dan scherp naar links. De eerste bochten van de tijdrit, al valt dit ook nog wel mee. Vooral omdat het in dalende lijn is een beetje lastig, maar ook weer niet echt. Als we die bochten hebben gehad verlaten we Lariño in licht stijgende lijn, het gaat hierna drie kilometer lang min of meer rechtdoor. Het blijft glooiend, vooral in aanloop naar Lira volgt er een langer stuk vals plat omhoog. Bij het binnenrijden van dit dorp is het zelfs eventjes wat steiler, al mag het alsnog niet echt een naam hebben. Nadat we het hoogste punt bereikt hebben duiken we weer even naar beneden, kort achter elkaar komen we drie bochten tegen. Bocht naar rechts, eentje naar links en dan weer naar rechts. Zou door de brede weg prima moeten lukken. Na die derde bocht wordt na 12 kilometer de eerste tussentijd opgenomen in Lira, waar het slecht gaat met de koers.



Ik ben geschokt, eigenlijk. We weten dit jaar gewoon waar de tussentijden te vinden zijn, onvoorstelbaar. Normaal kom je daar tijdens de Vuelta pas op de dag van de tijdrit zelf achter, nu staat het zowaar aangegeven. Niet op het profiel, ook niet in het roadbook, maar wel op de officiële site in het tijdschema. Even zoeken, maar dan heb je ook wat. Na het eerste tussenpunt gaat het iets meer dan een kilometer volledig rechtdoor, terwijl we twee keer kort op en af gaan. Allemaal van die hupjes, veel meer is het niet. Na het tweede hupje gaat het iets langer naar beneden, we komen een lichtelijk scherpe bocht naar links tegen. Daarna een flauwere naar rechts, waarna er in de drie kilometer daarna nog tal van flauwe bochtjes volgen. Echt gevaarlijke punten zitten er niet tussen, tenzij het gaat regenen. Eén keer een soort van chicane, maar daar kun je ook weer niet echt van spreken als de weg tien meter breed is. Het begint ook iets vlakker te worden. Nog steeds wel wat glooiend, maar minder indrukwekkend. We rijden wel door een paar dorpjes, Vilar bijvoorbeeld. Hier komen we nog meer bochten tegen, waar niemand wakker van hoeft te liggen. Buiten Vilar komen we in het volgende dorpje weer wat bochten tegen, eentje naar links en eentje naar rechts. Daarna gaat het eigenlijk 2,5 kilometer zo goed als rechtdoor, met onderweg uiteraard weer wat lichte glooiingen. In de kilometer na het rechte stuk slaan we twee keer flauw linksaf, het is de vraag of hier überhaupt gestuurd hoeft te worden. Eigenlijk blijft dit hierna zo. We komen in de komende kilometers nog wat flauwe bochten tegen, dit zijn eigenlijk allemaal lopende bochten. Aangezien het zo breed is als wat hoeven de renners hier amper iets te doen. Het gaat wel lichtelijk vals plat omhoog richting Caldebarcos, waar de zee weer in beeld komt. Na een lange en lopende bocht naar rechts fietsen we verder richting het tweede tussenpunt. Dit tussenpunt komt nadat we een kleine kilometer rechtdoor zijn gereden in de buurt van Panches. Net buiten dit dorpje, na 24,5 kilometer koers, krijgen we te horen wat de tweede tussentijd is van de renners.



Ik weet niet of er renners zijn in het peloton met een fotografisch geheugen, maar die zijn nu wel in het voordeel. We fietsen na het tweede tussenpunt naar de voet van een enorme muur. De Mirador de Ézaro, daar waren we voor het laatst in 2016. Toen reden we in de laatste kilometers van de rit over dezelfde wegen, een stukje voor Caldebarcos komen we op de bekende weg terecht. Dit terzijde, na het tweede tussenpunt moeten de renners nog iets meer dan negen kilometer overbruggen tot de finish. Op twee kilometer van het eind begint de slotklim, in de tussenliggende zeven kilometer gaat het alvast één kilometer volledig rechtdoor over een behoorlijk vlakke weg. Na een lopende bocht naar rechts rijden we rechtdoor Quilmas binnen, het gaat hier een paar meter omhoog. In dit dorpje komen we weer een paar flauwe bochtjes tegen, maar er zullen tijdens de verkenning weinig aantekeningen worden gemaakt hier. Van Quilmas rijden we naar O Pindo, in dit fraaie dorpje wordt het wel wat bochtiger. We fietsen een tijdje direct langs het water, bij onstuimig weer kun je hier waarschijnlijk een nat pak oplopen. Op vijf kilometer van de finish komen we pas voor het eerst een paar scherpe bochten tegen, na talloze flauwe bochtjes. Eén keer scherp naar rechts en dan weer scherp naar links, daarna rijden we na een wat flauwere bocht een tijd rechtdoor langs het strand van O Pindo. Aan het eind van het strand volgt er een ietwat scherpe bocht naar links, hierna rijden we het centrum van O Pindo binnen waar wat minder boeiende bochten liggen. Buiten het centrum fietsen we een tijdje langs de baai, we komen weer vooral flauwe bochten tegen terwijl de brede weg nog steeds wat minimale hoogteverschillen kent. Op drie kilometer van het eind komen we uit bij een brug, na een bocht naar links rijden we over deze brug. We fietsen over de monding van de rivier Xallas in zee, voorbij de brug volgt er een scherpe bocht naar rechts. Een echt scherpe bocht, zowaar. De weg na de bocht is een stuk smaller, we gaan op weg naar de klim. Op de achtergrond zien we bergen liggen terwijl we langs het water fietsen, de renners zouden stiekem kunnen genieten van deze omgeving, ware het niet dat er dadelijk geklommen moet worden.



Na de scherpe bocht naar rechts moet er nog 750 meter gefietst worden voor de slotklim echt begint. De smallere weg is licht bochtig, maar het gaat grotendeels rechtdoor. Na een tijd fietsen we langs een parkeerplaatsje, waarvan ik vermoed dat dit de locatie van de wisselzone gaat worden. Jawel, we krijgen weer een wisselzone zoals tijdens het WK tijdrijden in Bergen in 2017. Na een relatief vlakke tijdrit van iets meer dan 30 kilometer gaan we nu nog een kleine twee kilometer enorm steil omhoog. Het zou kunnen dat renners de neiging voelen om van hun tijdritfiets over te stappen op een lichtere wegfiets. De organisatie wil wel dat die fietsen gecontroleerd kunnen worden, dus moet iedereen die gaat wisselen dit vooraf bedenken en moet de wegfiets een kwartier voor de renner er is al aanwezig zijn in de wisselzone. Alleen in deze zone mag gewisseld worden. Altijd goed voor wat gestuntel. Al is een vaste wisselzone beter dan willekeurig wisselen, in de Tour zagen dat weer een paar keer misgaan. Ik vraag me overigens af of er veel gewisseld gaat worden, aangezien de slotklim vrij kort is. Je verliest tijd door te wisselen, ga je dat op die afstand weer inhalen? Na een flauw bochtje naar rechts, waar de weg al omhoog begint te lopen, volgt even verderop een bocht naar links. Hier loopt de weg bijna meteen loodrecht omhoog. Er staat ook direct een bord langs de kant van de weg met een enorm prettige boodschap: 30%. Het leuke is dat die 30% niet eens een overdrijving is, er zitten daadwerkelijk stroken bij waar het richting de 30% gaat. De klim naar het uitzichtpunt van Ézaro is 1,8 kilometer lang, het gaat gemiddeld aan 14,8% omhoog. De klim kent in die kleine twee kilometer totaal geen makkelijke stroken. Het bord langs de kant van de weg komt in de buurt van de waarheid. Geen 30%, maar wel een steilste strook aan 28%. Zoals we in het verleden al hebben gezien is dit een van de steilste muren van Spanje. Via een paar gigantisch steile bochten kruipen de renners omhoog. Op één kilometer van de finish ruilen ze de geasfalteerde weg tijdelijk in voor een betonnen weg met ribbeltjes, Los Machucos-praktijken. Als je zoiets ziet weet je dat het gigantisch steil is, ergens in deze omgeving tikken we bijna de 30% aan. In die laatste kilometer is het gemiddeld gezien nog steiler dan in het stuk ervoor, het gaat gedurende de slotkilometer aan 16% gemiddeld omhoog. We keren wel weer snel terug op het asfalt, niet lang daarna komen we weer een paar extra steile stroken tegen. Het gaat bijna rechtdoor omhoog aan een procent of 20, na nog een bocht naar links zakt het stijgingspercentage een klein beetje tot aan de finish. Een makkelijk moment is er evenwel niet meer bij, het blijft gigantisch steil. Pas in de allerlaatste meters van de tijdrit wordt het zowaar een beetje menselijk, maar dan is iedereen al helemaal kapot. Deze omschakeling van vlak naar klim is misschien nog wel erger dan die in de Tour. Een genadeloze muur.




Na 33,7 kilometer zijn de renners klaar en finishen ze boven op Mirador de Ézaro. Een klim van de derde categorie, zo blijkt maar weer dat klimmetjes van de derde categorie ook zwaar kunnen zijn. Het is een fascinerende klim, alleen al vanwege de omgeving. Terwijl de renners aan het zwoegen zijn krijgt de kijker op de achtergrond een prachtig beeld te zien. De oceaan op de achtergrond, veel beter niet. Het zijn bekende beelden, we zijn hier namelijk eerder geweest. De Mirador de Ézaro debuteerde in 2012, in een rit in lijn. Een rit die wel ongeveer hetzelfde profiel had, het was praktisch de hele dag vlak totdat de klim begon. Toch zorgde de klim voor flinke verschillen. Al vrij vroeg ging Igor Anton aan, op meer dan een kilometer van de top. Hij kende de klim blijkbaar niet echt. Zo vroeg aangaan is absoluut een slecht idee, want dan ga je gegarandeerd dood. Joaquim Rodriguez deed wat hij in die tijd altijd deed. Wachten, wachten, wachten en op het juiste moment gaan. Alleen Contador kon hem volgen, maar niet voor lang. In de laatste meters perste Purito er weer een kenmerkend sprintje uit en zo werd hij de eerste winnaar op Mirador de Ézaro. Contador kwam binnen op acht seconden, Valverde op 13, Gesink op 20 en Froome op 23. De mindere goden konden lopend omhoog. Het experiment in 2012 beviel Unipublic zo goed dat de klim direct het jaar erna terugkeerde, het werd toen alleen gebruikt als tussendoortje. In 2016, vier jaar later, kwamen we voor de tweede keer aan boven op Mirador de Ézaro. We kunnen de klim dus ook alvast op de agenda zetten voor 2024. Het was een van de eerste ritten in die Vuelta, de eerste aankomst bergop. Toch had het peloton er niet bijzonder veel zin in, een kopgroep kreeg een flinke voorsprong. In aanloop naar de klim volgde er een flinke versnelling in het peloton en ging Miguel Angel Lopez op z'n plaat, sommige dingen veranderen nooit. Vooraan zagen we dat Pieter Serry en Alexandre Geniez samen overbleven. Eenmaal op de slotklim waren ze nog niet ingelopen. Geniez schudde al snel Serry af en ging op weg naar de ritzege. De altijd wisselvallige Geniez, meestal alleen goed tijdens de Vuelta. Hij voegde weer een ritzege aan de collectie toe, daar zat werkelijk niemand op te wachten. Achter hem zagen we dat vooral Movistar goed in orde was, terwijl Alberto Contador een mindere dag had. Van alle Movistars was Ruben Fernandez verrassend genoeg de sterkste. Hij reed lachend weg van Valverde, Froome, Chaves en noem ze allemaal maar op. Juichend kwam hij over de streep, hij was even vergeten dat er nog een laatste vluchter vooruit was gebleven. Achteraf zei hij dan maar dat hij uitgebreid aan het juichen was omdat hij de rode leiderstrui mocht dragen. Met de kennis van nu maar goed dat hij toen zo triomfantelijk heeft gejuicht, wat men van hem had verwacht kwam er nooit helemaal uit. Er ontstonden wel weer flinke verschillen, de Mirador de Ézaro is ondanks de geringe lengte toch een scherprechter.



De Mirador de Ézaro is een populaire toeristische trekpleister. Veel mensen gaan hier naar boven voor een prachtig uitzicht op de Costa da Morte. Het stuk kust van Muros tot hier, en nog een stuk verder, heeft deze naam te danken aan alle verraderlijke rotsen. Daar is mening schip op gestrand, en gezonken. Als je niet naar de zee kijkt maar bijna direct naar beneden kom je ook iets moois tegen. Een waterval! Die van Xallas, prima watervalletje. Het enige jammere is dat er hier ook nogal wat bedrijvigheid aanwezig is. Een waterzuiveringsinstallatie op de top, daar lijkt het op. Over de bergwand lopen een aantal gigantische buizen naar beneden, dat is een klein smetje. Die buizen eindigde dan weer bij een centrale waar stroom opgewerkt wordt, al die bedrijvigheid hebben ze slecht gepositioneerd. Buiten dat is het een van de mooiste plaatsen van Galicië, we komen hier niet voor niets met enige regelmaat terug. Oké, de zwaarte van de klim kan daar ook niet mee te maken hebben. Aan de voet van de klim vinden we een toeristisch centrumpje terug, in de monding van de Xallas komen we ook een klein haventje tegen. Er is een dorpje Ézaro, even verderop. Dat ligt dan weer aan een stuwmeer, ze hebben hier ook alles. We bevinden ons in de gemeente Dumbría, daar wil de organisatie ook graag wat aandacht voor. Gaat niet gebeuren, op het uitzichtpunt na heeft de gemeente weinig te bieden. Een rauwe rotsachtige omgeving, dat zeker. Die waterval schijnt overigens nog wel speciaal te zijn, de enige waterval waarbij het water direct uitkomt in de zee! Net niet helemaal waar, maar het scheelt niet veel. Ter ere van de wielrenners die hier in de Vuelta naar boven zijn gegaan staat er een beeldje in de buurt van de top, dat is wel gaaf natuurlijk. Het zijn overigens niet alleen profs die deze muur beklimmen, er is ook een gran fondo. De Gran Fondo Ézaro, met aankomst op de steile puist. Tijdens die Gran Fondo Ézaro rijden meer dan 1000 amateurs een rondje over Galicische wegen, waarbij ze in ieder geval hetzelfde tegenkomen als de renners vandaag. Af en toe doen er ook kleppers aan mee, zo waren in 2018 Indurain en Chiappucci aanwezig. Al gaat Indurain nog naar de opening van een envelop, dus dat heeft weinig te betekenen. Hoewel ik dankzij een artikeltje over die gran fondo wel heb geleerd dat een van de bergen in de buurt van de Mirador de Ézaro de naam Pindo draagt. Deze berg wordt gezien als de Keltische Olympus. Dat is wel sick.




In Muros wordt het overdag 15 graden. Weinig kans op regen, het lijkt gedurende de hele tijdrit droog te blijven. Wel staat er een stevige bries, uit het noorden. In de eerste kilometers staat de wind mooi in de rug, net voor het eerste tussenpunt begint ie tegen te staan. Dat zal zo blijven tot aan de finish, ook op de slotklim hebben we vermoedelijk met behoorlijk veel tegenwind te kampen. Sterker nog, daar zou het zelfs harder moeten waaien. Tot 23 km/u in de buurt van Ézaro, om het geheel nog wat zwaarder te maken. Er wordt soms al gelopen op de muur, nu wordt het eerder een beklimming waarbij je beter gezekerd kunt worden. De wind zou gedurende de middag wel ongeveer gelijk moeten blijven, dus het is voor alle renners even zwaar. De tijdrit begint om 13:47, Mickael Delage gaat als eerste van start. Eén is er om 14:35 bij, één minuut voor de start van Remi Cavagna. Dat is nog eens een uitstekende timing, zou ik zeggen. Nelson Oliveira gaat om 15:32 van start. Ik weet eigenlijk niet wie we verder echt in de gaten moeten houden, het deelnemersveld qua tijdrijders is tamelijk dramatisch. De 20e in het klassement, Esteban Chaves, gaat om 15:58 van start. Na hem vertrekken de renners om de twee minuten. Roglic vertrekt als voorlaatste om 16:34, Carapaz gaat twee minuten later als laatste van start. Dat is drie minuten eerder dan de organisatie volgens het roadbook had voorzien. Zij gingen uit van een laatste start om 16:39 en een aankomst om 17:20. Toch een inspanning van een kleine 50 minuten, volgens de organisatie. Gaan we in de gaten houden. Dit alles is, met een beetje mazzel, te volgen bij Tissot:

https://www.tissottiming.com/2020/vue/en-gb/default/Stage/13



Amai zenne, beter laat dan nooit een tijdrit. Een tijdrit die erg lijkt op die in de Tour, al is de slotklim minder lang. Wel extra zwaar. Het is ondanks de geringe lengte toch een aardige inspanning. Het voorlopige record staat op naam van Joaquim Rodriguez, hij had in 2012 zes minuten en 43 seconden nodig voor de 1800 meter steil omhoog. Met de tegenwind die te verwachten valt en zonder gangmakers in het eerste deel van de klim mogen we verwachten dat dit record niet gaat sneuvelen. Wellicht gaan we zelfs richting de acht minuten klimmen. Dan komt de vraag op: is het de moeite waard om voor acht minuten klimmen te wisselen? Zo'n wissel kost je toch al snel een seconde of tien. Remmen, van de fiets af, fiets afgeven, nieuwe fiets aannemen, op de fiets springen, in de klikpedalen, op gang komen. Ben je zo weer een seconde of tien verder, misschien nog wel meer als je loopt te stuntelen. Ga je dat daarna weer inhalen? Ik ben daar niet zo in thuis, daar schijnen ze experts voor ingehuurd te hebben. In principe leek het me vooraf op zo'n korte klim niet echt noodzakelijk, maar ik ben nu argumenten aan het bedenken waarom het wel zou kunnen. Het is bijvoorbeeld zo steil dat een normale wegfiets met aangepaste versnellingen aardig wat verschil kan maken. Zo'n tijdritfiets met alleen maar een monsterverzet is dan een nadeel. In dat kader valt een wissel niet uit te sluiten. Tot bijna 30% klimmen op een tijdritfiets, dat lijkt me merkwaardig. Die wisselzone lijkt me ook beter te werken dan het gekloot in de Tour. Daar moest je wachten tot de auto stil stond voordat Harry de mecanicien uit de auto mocht komen om de fiets van het dak te halen, wat een kutkloterij was dat toch allemaal. Nu staat je fiets alvast klaar en kun je er direct op springen. Al zal het ook aan de exacte locatie van de wisselzone liggen. Vlak voor de klim, als het nog vlak is, is de snelheid nog hoog en verlies je meer tijd als je stopt. Leggen ze 'm een paar meter verderop dan is de snelheid toch al gezakt en maakt een korte pauze relatief minder uit. Nou, in principe weer een leuk onderdeeltje om lekker over te discussiëren. Volgens Escartin moet je wisselen, en wie ben ik om aan de krab te twijfelen? Wisselzone gaat weer lachen worden, daar kijk ik echt enorm naar uit. Verder is het een relatief eenvoudige tijdrit. Weinig gevaarlijke bochten onderweg, vooral veel rechtdoor op de grote plaat. Alhoewel, toch redelijk veel op en af. Wel continu schakelen, je kan niet de hele rit door op één tempo blijven beuken. Indelen is uiteraard ook weer een dingetje, je moet toch nog wat energie overhouden voor die klim aan het eind. Interessante tijdrit, al bij al. Tegenwind gedurende het grootste deel van de tijdrit is in het voordeel van de meer aerodynamische jongens. Enfin, zo zijn er best veel dingen om over te filosoferen. Ik heb er wel zin in.
1. Cavagna. Iedereen lijkt te gaan voor Roglic of Cavagna. Ik kies dan toch maar voor de underdog. Ofschoon Remi eigenlijk al op vakantie had moeten zijn fietst hij in Spanje toch ook aardig rond. Al een paar keer stevig in de aanval, al dragen zijn pogingen over het algemeen minder ver dan we van hem gewend zijn. Daarom vraag ik me eigenlijk ook af of hij hier gaat schitteren, maar zeker na zijn goede tijdrit in de Tour is het wel een gokje waard. Veel andere specialisten zijn er ook niet aanwezig, dus het kan.
2. Roglic. Wel benieuwd hoe hij het mentaal gaat aanpakken. Toch een flinke tik gehad in de Tour. Daarna weer goed gereden, maar dit is de eerste tijdrit sinds dé tijdrit. En het is weer een belangrijke tijdrit. Normaliter moet hij hier de rode trui weer overnemen en uitlopen op de rest. Ga ik eigenlijk ook wel vanuit. Maar of de voorsprong groot gaat zijn, dat weet ik dan weer niet. Kaarsje zal ondertussen toch wel aan het uitdoven zijn, zou je zeggen. Hopelijk heeft ie in ieder geval een beter passende helm en gaat de mogelijke wissel wat soepeler.
3. Mas. Heeft niet zo gek veel tijdritten gereden, dus een inschatting maken is lastig. Die tijdrit in de Tour was wel sterk, 9e. In het verleden vaker een uitstekende tijdrit gereden, maar dan wel bij een andere ploeg. Gezien zijn goede vorm verwacht ik wel wat van Enrico. Het zal ook wel moeten, hij heeft een behoorlijk grote achterstand in het klassement.
4. Carthy. Ik sta nergens meer van te kijken. Na een kansloze Tour en eigenlijk een kansloos jaar is deze lelijke dondersteen ineens de beste klimmer van het peloton. Bijzonder, op z'n minst. Hugh is wel een renner waarbij het moet draaien. Maar als het draait, nou, dan kan hij zelfs een goede tijdrit rijden. Vorig jaar 10e in de lastige tijdrit in het Baskenland, 9e in een lastige tijdrit in de Giro. En dan reed hij meestal niet eens ergens voor. Nu wel, daardoor kan hij ongetwijfeld boven zichzelf uitstijgen. Al rijden ze bij EF sowieso meestal wel goede tijdritten. De tegenstand is alvast gewaarschuwd.
5. De la Cruz. Want die deed het ook goed in de Tourtijdrit. Weet ik veel allemaal joh. Moet ik anders Nelson Oliveira gaan noemen ofzo? Je zou toch zeggen dat die zich een beetje moet sparen voor de rest van de week. De rest is eigenlijk amper het vermelden waard. Of we moeten denken dat de Patbonus van Steimle eindelijk is aangeslagen. Of dat Sanchez weer eens zo'n dag heeft, of Soler, of nouja, dat soort renners. Van Garderen, dat zou lachen zijn. Nee, ik vind het wel best zo.