[Vuelta] Etappe 10: Castro Urdiales - Suances #1

Etapa 10: Castro Urdiales - Suances, 185 km

Gisteren reden we van de militaire basis Cid Campeador naar Aguilar de Campoo. Het was een saaie rit. Er reden twee renners weg uit het peloton. Aritz Bagües en Juan Felipe Osorio reden de hele dag voor lul. Het was vlak, leeg en saai. Hector Saez viel en zijn helm ging kapot. Ackermann viel ook, zijn helm ging niet kapot. Verder gebeurde er niets. Bagües en Osorio werden weer ingerekend. In de finale had Roglic een probleempje. Er gebeurde nog steeds niet. Hij keerde terug in het peloton. We gingen sprinten. Bennett was de snelste. Bennett bleek alleen stout te zijn geweest, hij deelde tot twee keer toe een duw uit aan Emils Liepins. Bennett werd daarom teruggezet naar de laatste plaats in de groep. Ackermann werd de nieuwe winnaar. Patrick Lefevere was erg boos. We hebben erg gelachen om zijn hypocriete tirade. Dat was de dag van gisteren. We gaan door met vandaag.




Op een slordige 170 kilometer van Aguilar de Campoo bevinden we ons vandaag na een lange verplaatsing in Castro Urdiales, een stad met 32.000 inwoners die praktisch op de grens van Cantabrië en Baskenland ligt. Bijna terug in de mooiste regio van de wereld, maar net niet dus. Cantabrië, we gaan weer eens ouderwets een dag langs de Cantabrische Zee fietsen. We beginnen ook meteen aan de kust, in Castro Urdiales. Een plaats die in het verre verleden van de Vuelta regelmatig de revue passeerde, maar in recentere tijden lijkt men de stad vergeten te zijn. De laatste aankomst dateert alweer van 1958, toen eindigde een tijdrit van 35 kilometer die in Bilbao begon hier. Opvallend genoeg werd die tijdrit gewonnen door twee renners, Guido Carlesi en Jesus Loroño deden er exact even lang over. In 1942 eindigde er ook eens een rit in Castro Urdiales, gewonnen door een van de veelwinnaars van die tijd, Delio Rodriguez. Castro Urdiales is een vrij moderne stad, al is er ook een fraai oude gedeelte. Er is ook een kasteel, en een gothische kerk. De stad hangt vooral van het toerisme en de visserij aan elkaar, de lokale bedrijvigheid richt zich blijkbaar vooral op het in blikjes stoppen van sardines en ansjovis. Flinke berg olie erbij, je kent het wel. Als het lekker weer is en als er geen corona is kan het inwonersaantal van de stad makkelijk verdubbelen, of nog meer dan dat. Populaire toeristische bestemming, wordt beweerd. Vooral vanwege het aanwezige strand in de Golf van Biskaje, en de mooie haven. De stad bestaat al sinds de tijd van de Romeinen, in die tijd heette het hier Flaviobriga. In latere tijden behoorde het ooit toe aan Bizkaia, hadden we toch bijna een Baskische start gehad. De Fransen zijn hier ooit gepasseerd om de boel te vernielen, daarom valt er niet meer zoveel te zien. Al is de Casco Viejo wel aardig. Prima haventje, kasteeltje, kerkje, oude middeleeuwse brug, nog wat kapelletjes en een paar bootjes. Ergens in de gemeente zouden er ook nog wat grotwoningen te vinden moeten zijn uit prehistorische tijden, jeetje. Resten van de Romeinse nederzetting Flaviobriga zijn ook te vinden, een paar meter onder het oude centrum. Stukjes opgegraven enzo, enorm leuk. Maarja, de meeste mensen komen hier om gewoon onbeschaamd op het strand te liggen. De gothische kerk zou de mooiste gothische kerk van heel Cantabrië moeten zijn, maar daar trek je vast geen mensen mee. Ziet er wel lachen uit, daar niet van.



Het eerste gedeelte van de rit vindt natuurlijk weer buiten beeld plaats, dus eigenlijk is er weinig reden om dit deel van de rit uitgebreid te beschrijven. Volledigheidshalve is het natuurlijk wel beter, maar who gives a fuck. De simpelste samenvatting is dat we de eerste kilometers van de rit langs de kust rijden, zonder veel water te zien. Over brede maar bochtige wegen fietsen we door wat dorpjes. Laredo, bijvoorbeeld. Colindres, Cicero, Santoña. Mooie dorpjes, mooie omgeving. Veel groen, af en toe toch ook wat water. In de buurt van Santoña fietsen de renners door een mooie baai. Parque Natural Marismas de Santoña, helemaal niets mis mee. Water aan beide kanten, heuveltjes in de verte en een dorpje. Krijgen we niets van mee, da's dan wel weer zonde natuurlijk. Vooral omdat het begin van de rit wel wat van die heuveltjes in de aanbieding heeft. In de eerste kilometers van de rit gaat het een keer twee kilometer aan 6% omhoog, daarna 2,5 kilometer aan 5%. Dat is allemaal al voor Laredo, waar we na 20 kilometer passeren. Er kan zich vandaag een sterke kopgroep vormen, als de renners zin hebben. In de allereerste kilometers van de rit gaat het ook al wat omhoog, wat meer vals plat. Voorbij Santoña fietsen de renners nog een tijd door een fraaie omgeving, helemaal prima. Wegen blijven breed, af en toe wel bochtig maar dat valt ook wel te overzien. Van Santoña rijden we naar Noja, het wordt ondertussen iets vlakker. Nooit helemaal vlak, de kustlijn is hier vrij ruig. Af en toe een keer een kilometer omhoog aan 3%, of aan 2%, dat soort werk. Als je de hoofdweg blijft volgen kom je niet uit in Noja, in de buurt van deze stad nemen de renners een kleine omweg. Via een lichtelijk glooiende weg komen we na 47 kilometer uit in de stad waar in 2011 de beste Vueltarit in de geschiedenis van de mensheid van start ging. Na 33 jaar afwezigheid keerde de koers weer terug naar Baskenland, we reden van Noja naar Bilbao. Ik hoef jullie natuurlijk niet te vertellen wie won, eenieder die het antwoord op deze quizvraag niet weet verzoek ik stante pede te stoppen met lezen en deze onvergeeflijke leemte in het geheugen op te vullen alvorens verder te gaan.



Voorbij Noja rijden we over een behoorlijk bochtige weg verder, via Isla naar Arnuero. Kort achter elkaar gaat het twee keer omhoog, maar erg steil wordt het nog niet. In Arnuero slaan de renners rechtsaf, vervolgens rijden ze een eeuwigheid over dezelfde weg. Die is breed, recht en behoorlijk vlak. Met één uitzondering, want in de buurt van Ajo gaat het twee kilometer aan 7% omhoog. Daarna gaat het drie kilometer aan 5% naar beneden richting Galizano. Paar bochten onderweg, maar door de brede weg zal dit weinig problemen opleveren. Na een rotonde in Galizano rijden we eigenlijk acht kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg tot in de buurt van Somo, waar we weer een rotonde tegenkomen. Buiten Somo rijden we een tijd door het estuarium van de Miera, hier wordt het weer buitengewoon fraai. Vooral veel water, maar ook veel groene heuveltjes. Lachen omgeving, in de buurt van Santander. Angel Madrazo is bijna thuis, de mus zal kunnen zwaaien naar zijn vrouw en de kindjes. We volgen vrij lang het water en rijden over zo goed als vlakke wegen verder. Wel wat bochten onderweg, maar dit is een simpele tocht. Af en toe rijden we door een dorpje, zoals Pedraña of Pontejos. Na 84 kilometer fietsen de renners na een paar bochten en een brug door El Astillero, het dorp van Ivan Cobo. Dat moet de nieuwe Cantabrische geweldenaar worden, met een beetje mazzel is hij volgend jaar actief bij Kern Pharma. Geen familie van Juan José, Cobo is gewoon een gebruikelijke Cantabrische naam. Na wat bochten en rotondes in El Astillero fietsen we Boo de Guarnizo binnen, het stedelijke gebied van Santander bestaat uit talloze weinig tot de verbeelding sprekende dorpjes. Hier slaan we linksaf, daarna verlaten we de agglomeratie vrij snel. Al komen we nog wel wat dorpjes tegen de komende kilometers, een kilometer of vijf later rijden we door Escobedo bijvoorbeeld. Richting dit dorp is er wat klimwerk geweest, kilometertje aan 6% en dat soort werk enzo. Erg intrigerend valt het amper te noemen, door die brede weg heb je ook steeds het idee dat het allemaal wel meevalt. Wel veel cuavas hier, de mensjes zijn hier in vervlogen tijden druk bezig geweest met het uithakken van grotten. We zitten nu wat meer in het binnenland van Cantabrië, maar jullie krijgen van mij voor de gein een kustfoto cadeau:



Voorbij Escobedo gaat het nog even een paar meter omhoog, een naam mag dat niet hebben. Een kort afdalinkje met een paar bochten later fietsen we via Arce over een brug naar Orduña de Piélagos, het gaat voorlopig vlak zijn. Zo goed als, blijft Spanje hè. Paar bochten en rotondes later komen we uit in Miengo, finishplaats Suances is hier enorm dichtbij. Er ligt alleen nog wel een rivier tussen, zonder brug. Dus fietsen we noodgedwongen een eind om, heeft de organisatie sowieso nog een extra lus uitgetekend in het parcours. Voorbij Miengo rijden we richting Torrelavega, misschien wel de bekendste stad van Cantabrië. Goed, iedereen kent Santander natuurlijk, maar de koersliefhebber moet Torrelavega kennen. De eerder genoemde Juan José Cobo komt hier vandaan, uiteraard. Daarnaast natuurlijk Oscar Freire, het lokale sportveld is naar hem vernoemd. Daar kwamen we achter tijdens de tijdrit in de Vuelta van 2018, die zou eindigen naast dat sportcomplex. Die tijdrit werd gewonnen door Rohan Dennis, de tegenstand werd bij die gelegenheid gedegradeerd. Torrelavega is ook de plaats van Manolo Saiz, de voormalig ploegleider van ONCE en Liberty Seguros. De grappen en grollen van Balbas kunnen we tegenwoordig vooral volgen op Twitter, zo had hij gisteren nog een fittie met Amador. Ook de familie Trueba is van Torrelavega, grote renners in de jaren '30 en '40. Fermin was de beste van de broers, hij won bijvoorbeeld in 1940 een rit in de Ronde van Cantabrië in Castro Urdiales, onze startplaats van vandaag. Zo, daar kun je mee thuiskomen. Vicente Trueba is ook een icoon, aan hem hebben we het bergklassement te danken. De Vlo van Torrelavega, Vicente was ongeveer een halve meter groot. Nou, vooruit, anderhalve meter. Hij nam in de jaren '30 een aantal keer deel aan de Tour de France. Klimmen kon hij als de beste, dalen dan weer niet echt. Daardoor won hij nooit wat, omdat men in die tijd nog niet aan aankomsten bergop deed. Om hem toch belonen werd er dan maar een prijs uitgereikt boven op iedere berg, waardoor de spectaculaire klimmer niet met lege handen terug naar Torrelavega trok. Sierrapando, om precies te zijn, een buitenwijk van de stad. Hebben de renners verder weinig mee te maken, na Miengo gaat het een kilometer omhoog aan 5%, daarna rijden ze praktisch rechtdoor Torrelavega binnen. Kort afdalinkje over een brede weg, vervolgens vooral rechtdoor over een vlakke weg. Een kilometer of 10 later zijn we er hoor, Torrelavega. Hier gaan we allemaal staan en klappen we voor het gouden koppel Matxin en Cobo. De Vuelta van 2011 is nog steeds van hen, dat kan niet missen.



We rijden dwars door Torrelavega, onderweg komen we behoorlijk veel bochten en rotondes tegen. Buiten Torrelavega blijft het rotonderijk, niet te doen. Uiteindelijk bereiken we na een paar vlakke kilometers Cartes binnen, een dorp. Ze hebben er ook een industrieterreintje, daar fietsen we ook glad doorheen. Paar rotondes, daar lusten ze in Cantabrië wel pap van. Na de zoveelste rotonde slaan we rechtsaf en begint er zowaar een klim, een gecategoriseerde klim. Alto de San Cipriano, derde categorie. Het gaat gedurende 4,3 kilometer aan 5% gemiddeld omhoog, over een brede en bochtige weg door het bos. Leuk klimmetje wel, toch een vervelende onderneming voor de ambitieuze sprinters. De laatste kilometer is wat steiler, het gaat richting de top aan 6% omhoog. Verder stelt het weinig voor, maar als er om wat voor reden dan ook flink doorgetrokken wordt zit je hier al snel in de shit. De top bereiken we na 125 kilometer, op 60 kilometer van het eind. Na de klim gaat het een kilometer of drie vrij pittig naar beneden, we moeten ook door een paar bochten heen. Wel weer een brede weg, dus ook dit zal meevallen. Aan het eind van deze afdaling komen we uit in Riaño de Ibio, waar de weg even wat smaller en bochtiger wordt. Al vrij snel is het weer breed, en vlak. Even verderop komen we uit in Villanueva de la Peña, waar ook aardig wat bochten liggen. Bij het verlaten van deze plaats fietsen we langs een kicken heiligdommetje, daarna moeten we een smalle brug over. Aan de andere kant van de Rio Saja slaan we linksaf, vervolgens fietsen we vijf kilometer min of meer rechtdoor over een relatief vlakke weg richting Cabezón de la Sal. In dit dorp gaat na 135,5 kilometer gesprint worden, tussensprintje van de dag. Op een paar rotondes na komen we eventjes niets tegen. Voorbij de tussensprint ligt weer zo'n rotonde, daarna moet er wel weer even geklommen worden. Een ongecategoriseerde klim, het gaat ongeveer 4,5 kilometer aan 3,5% omhoog. Het gemiddelde wordt lichtjes gedrukt door een kort stukje in dalende lijn tussendoor, maar verheffend wordt dit klimmetje nooit. Over een brede weg rijden we door een bos, dat is het zo ongeveer. Wel een populair bos, Bosque de Secuoyas. Echt supervet, een paar hectare vol met alleen maar kustmammoetbomen. Wat? Ja, dat.



Nou, na de klim dalen we af richting de kust. Het gaat een kilometer of vijf aan een procent of vier naar beneden, weinig boeiend. Brede weg, geen gekke bochten. We komen uit in Comillas, daar ging in 2015 nog een rit van start. In vervlogen tijden was Comillas een decadente vakantielocatie voor de aristocratie, zo hadden ze hier zelfs hun eigen universiteit. Gaudi heeft een van de woninkjes hier ontworpen, tot op de dag van vandaag een populaire toeristische attractie. De aristocratie vinden we er niet meer, die zoeken tegenwoordig de zon op in het zuiden. In Comillas komen we flink wat bochten tegen, uiteindelijk rijden we langs de kust verder richting Santillana del Mar. In 17 kilometer tijd pakken we ongeveer 250 hoogtemeters mee, het gaat dus allesbehalve vlak zijn langs de kust. Het is wel allemaal gerommel in de marge, in de buurt van Cóbreces gaat het bijvoorbeeld een kilometer vals plat omhoog, vervolgens dalen we af over een brede weg met een aantal bochten, om vervolgens een meter of 700 te klimmen aan 6%. Dat is dan nog enigszins interessant, in de zes kilometer daarna gaat het alleen maar wat vals plat op en neer. Steeds brede wegen, waardoor alle bochten ook niet echt rullevant zijn. Af en toe een dorpje, tussen de dorpen door zien we vooral veel groene heuvels. De zee zou ook dichtbij moeten zijn, klinkt bijna ongeloofwaardig want we zien er niets van. Na een tijd rijden we door Oreña, hierna gaat het een kilometer aan 6% omhoog richting Santillana del Mar. Buiten dit dorpje komen we een rotonde tegen, waarna we kort afdalen richting de plaats waar de tijdrit in de Vuelta van 2018 richting Torrelavega van start ging. Santillana del Mar staat ook wel bekend als het dorp van de drie leugens. Niemand weet wat er heilig aan is (santa), gezien het glooiende karakter van deze omgeving is het ook niet echt vlak (llana), en de zee is ook niet direct om de hoek (mar). Dus ja, beflikkering. Santillana del Mar is wel het dorp van flink wat wielrenners. José Luis Rodriguez Inguanzo was een van die renners, hij reed in 1982 de Tour de France maar werd aan het eind van hetzelfde jaar tijdens een training aangereden en kwam daardoor te overlijden. Inguanzo, die naam zette mij aan het denken. Er is ook een Gonzalo Inguanzo, een getalenteerde veldrijder. En ja hoor, Gonzalo komt uit Santillana del Mar. Moet wel familie zijn, kan haast niet anders. Je hebt echt precies niets aan deze informatie, maar ik geef het je toch zomaar cadeau. Wat te denken van het feit dat voormalig profs Herminio en Pedro Diaz Zabala een hotel runnen in dit dorp? Nou? Nou?!



En dan ligt de grot van Altamira hier ook nog eens in de buurt, waar je oude rotstekeningen kunt aantreffen. Meer dan 15.000 jaar oud, amai. We bevinden ons in het fraaie en middeleeuwse Santillana del Mar overigens op 20 kilometer van het eind, Suances komt in zicht. Nadat we door het centrum van Santillana zijn gereden gaat het nog een kilometer vals plat omhoog, buiten het dorp komen we een rotonde tegen waarna het anderhalve kilometer licht naar beneden gaat. Een brede weg, vanzelfsprekend nog steeds een brede weg. Een groene omgeving ook nog steeds, de vruchtbare Cantabrische heuvels verdwijnen niet uit beeld. Na de afdaling zonder gevaren is het eigenlijk gewoon vier kilometer vlak, zonder gekkigheden. Na een tijd komen we uit in Viveda, waar we bij een rotonde linksaf slaan. Dat is het opmerkelijkste moment, zeg maar. Langs de Saja rijden we daarna verder richting Suances, in de buurt van Hinojedo begint de weg plotseling omhoog te lopen. Over een brede weg die enkel een paar flauwe bocht kent rijden we Suances binnen, het gaat vier kilometer omhoog aan liefst 2,2% gemiddeld. Dat beeld is niet helemaal eerlijk, want tussen de stukken in stijgende lijn door komen we ook wat vlakke stroken tegen. Zodra het omhoog gaat is het iets lastiger, maar heel serieus wordt het niet. Als we in Suances zijn bevinden we ons ook meteen op een meter of 200 van de finish. Niet dat we nu al klaar zijn, verre van. We slaan linksaf en rijden een woonwijkje in. De weg is tijdelijk wat smaller en voorzien van een aantal flauwe bochtjes. Aan het eind van deze weg slaan we linksaf, daarna volgen we de weg tot er een nieuwe bocht naar links volgt. Hierna volgen we twee kilometer lang dezelfde weg, die hooguit licht glooiend is. Je mag het eigenlijk ook gewoon vlak noemen. Tot in Tagle, op iets meer dan vijf kilometer van het eind, komen we alleen een rotonde en een paar flauwe bochten tegen.



In Tagle moeten we bij die rotonde schuin rechtdoor, daarna fietsen we het dorp binnen. Na een paar flauwe bochten slaan we op vijf kilometer van het eind scherp rechtsaf, waarna er een bochtige passage volgt. Het gaat ook hier weer een beetje op en af, al lijken me dit de hoogteverschillen waar een prof niks van merkt. Buiten het dorp komen we direct langs de kust te rijden, we zien nu ook zowaar het water in beeld. Als we goed kijken, tenminste. De ogen kunnen evenwel beter op de weg gericht worden, we komen nogal wat flauwe bochten tegen. Het gaat licht naar beneden, de aanloop naar de lastige finale gaat snel zijn. Op drie kilometer van het eind rijden we langs La Tablia, het blijft licht naar beneden lopen tot op twee kilometer van het eind. Hierna komen we een enorm scherpe bocht naar rechts tegen, het loopt na deze bocht nog even verder naar beneden terwijl we al snel in de volgende bocht zitten. Een flauwe naar links, aan het eind van deze bocht zien we de weg omhoog lopen. In de laatste anderhalve kilometer van de rit gaat het aan 6% omhoog, het muurtje van Suances kondigt zich aan. We beginnen meteen met een strook aan 7,5%, na een lange bocht naar rechts rijden we de laatste kilometer binnen. Het vlakt even iets af, maar al snel gaat het weer steiler omhoog. In die laatste kilometer komen we stroken tot aan 9% tegen, terwijl het tot aan de finish vrij bochtig blijft. Brede bochten, dat wel. Het blijft stijgen en stijgen, vlak voor het eind gaat het nog even aan 8,5% omhoog, waarna het in de allerlaatste meters van de rit iets afvlakt. Na nog wat flauwe bochten finishen we na 185 kilometer in het centrum van Suances.




Finishplaats Suances is de woonplaats van José Ivan Gutierrez. Hij werd geboren in Hinojedo, een dorpje net buiten Suances waar we in de finale van de rit ook doorheen gaan fietsen. Gutierrez was een sterke tijdrijder die gedurende bijna zijn hele carrière voor de ploegen van Eusebio Unzué reed. Tijdens zijn carrière had ik niet veel met Gutierrez, maar het verhaal van na zijn carrière heeft me wel geraakt. Aan het eind van zijn carrière verviel Gutierrez in een depressie, hij kreeg ook last van paniekaanvallen. Tijdens de Tour van 2013 stapte hij zomaar af, gewoon, omdat hij het allemaal niet meer aankon. In 2014 reed hij bijna geen enkele wedstrijd, hij was er niet meer toe in staat. Aan het eind van dat jaar werd bekend dat hij zou stoppen met wielrennen, waarna hij diep in het beruchte zwarte gat viel. Een roemloos einde, zonder aankondiging, zonder afscheid. Zonder steun van de ploeg, dat deed nog het meeste pijn. Gutierrez zag het leven niet meer zitten en ondernam meerdere zelfmoordpogingen. Hij werd opgenomen en kreeg mede dankzij de hulp van voetbalclub Racing Santander zijn leven weer een beetje op de rit. Bij die club mocht hij mee gaan lopen, dat zorgde weer voor wat zingeving in zijn leven. Die beruchten dateren wel van 2017, ik heb eigenlijk geen flauw idee hoe het ondertussen met José Ivan Gutierrez gaat. Ik hoop goed. Na weer een stemmig verhaal gaan we over op de droge kost: de rit eindigt aan de Cantabrische kust, in het stadje Suances. Hier komen twee rivieren bij elkaar, de Besaya en Saja. Deze rivieren monden eerst in elkaar uit en niet veel later in de Cantabrische Zee. Suances is een stadje met 8000 inwoners dat door de ligging aan het water vooral een populaire toeristische bestemming is. Van oudsher draaide het hier vooral om de visserij, maar tegenwoordig is het naar verluidt zelfs de belangrijkste toeristische bestemming van deze regio, onder meer vanwege het feit dat men in Suances over vijf stranden beschikt. Daarnaast staan er hier ook behoorlijk veel hotels, waarvan de meeste vrij ideaal gesitueerd zijn. Het grootste deel van Suances ligt op een heuveltje en vanaf deze heuvel is er een aardig uitzicht over de zee. Ook is er nog een klein stukje klifkust dat als een soort van schiereilandje wat verderop ligt. Ook dit kleine stukje land is volledig volgebouwd met hotels en aan het eind staat er ook nog een schattige vuurtoren. Suances is een stad waar de Vuelta nog niet vaak is geweest, al rijden we er de afgelopen jaren wel met enige regelmaat dicht langs. In 2017 ging hier een rit van start, die rit zou eindigen in Santo Toribio de Liébana waar Sander fucking Armee zou winnen godbetert moedergods begot. Een jaar eerder reden reden we ook door deze stad, toen was er tijdens de rit naar Peña Cabarga een tussensprint in dit plaatsje. De rit in 2017 was de eerste en enige keer dat er hier een rit van start ging, maar er is al wel eens een aankomst geweest in Suances. Dat heeft ondertussen in alle kranten gestaan, dus wellicht ten overvloede: in de Vuelta van 2008 kwam er een rit aan in de stad. In die Ronde van Spanje zou de 12e rit vertrekken vanuit Burgos en eindigen in Suances, op dezelfde heuvel als nu, dezelfde aankomst. Een lastige aankomst dus, met een laatste kilometer in redelijk stevig stijgende lijn. Alberto Contador was er toen ook bij en hij ging als eerste aan, met de verrassende leider Egoi Martinez in zijn wiel. Ze hielden alleen geen stand, want ze werden al snel overvleugeld door een heel contingent aan vliegende Italianen. Van die Italianen was toenmalige wereldkampioen Paolo Bettini de sterkste, hij won met een redelijk groot verschil van Rebellin, Cunego en Ballan. Ook geen onbelangrijk detail: Alejandro Valverde verloor tijdens die rit drie minuten. Waarom? Omdat hij aan het klooien was met een jasje. Klinkt bekend. Het was een koude en regenachtige dag, typisch voor het noorden Spanje. Valverde ging zelf een regenjasje halen bij de wagen, toen het tempo in een afdaling de hoogte in ging. Nadat hij zijn jasje had aangetrokken zat hij op een gat, dat hij daarna niet meer wist toe te rijden. Het is van alle tijden, blijkt maar weer.



In Castro Urdiales wordt het 20 graden. Onvoorstelbaar, het lijkt iedere dag warmer te worden in Spanje. We noteren een minimale kans op regen en praktisch geen wind. Ergens wel jammer, een beetje wind had deze rit nog wat leuker kunnen maken. Ook in Santander en omgeving weinig wind, dat gaat geen genot opleveren. In Suances, waar je als surfer op het strand van Los Locos moet zijn, wordt het 18 graden. Liefst 6% kans op regen, het blijft dus lekker droog. Een draaiende wind gedurende de dag, maar aangezien het nooit hard waiat maakt dat weinig uit. Met 185 kilometer is dit een van de langste ritten van de Vuelta, toch gaan we alsnog niet heel vroeg van start. Om 12:45 zijn we officieel begonnen, de uitzending van Sporza begint uiteraard pas weer om 14:35. Maakt vandaag weinig uit, we missen niets. Finish wordt verwacht tussen 17:03 en 17:29.



De rit in 2008 was wel iets lastiger dan de fit van vandaag, er kwamen onderweg een paar echte beklimmingen voorbij. De rit in 2008 werd uiteindelijk een rit voor de sterke klassementsrenners en een aantal jongens die aardig uit de voeten konden in de klassiekers. Ook wel dankzij het weer, het was een natte dag. Dat zal nu wel anders zijn, dus kunnen een aantal sprinters hier misschien net mee. Al is de aankomst wel echt lastig, daar kun je plots een deftige oplawaai krijgen. Als we überhaupt gaan sprinten, is niet echt een uitgemaakte zaak. Wie heeft er zin om te rijden? Kan zomaar een dag voor de vluchters zijn, om weer eens even heerlijk een open deur in te trappen. Het zou kunnen dat Bennett z'n ploeg laat rijden om wraak te nemen na gisteren, al zou ik ze van harte adviseren om voor Bagioli te gaan. Bennett op deze aankomst is een beetje een twijfelgeval. Kan net wel, kan net niet. Met de Tour al in de benen en een dag lang op en af neig ik naar net niet. Maar goed, ik heb verder helemaal geen zin om vluchters te noemen dus ik ga voor vijf puncheurs. Die komen deze Vuelta maar weinig aan bod, ik wil ze toch even genoemd hebben.
1. Aranburu. Een ideale aankomst voor Alex. Nu moet ie alleen nog even de benen hebben, daar ben ik nog niet echt van overtuigd. Desalniettemin staan we volledig achter Alex. Aupa!
2. Bagioli. Een Italiaan van Quick Step, hmm. Ja, dan moet je het hier eigenlijk wel goed doen, statistisch bewezen na 2008. Al was Bettini toentertijd wereldkampioen, zo ver is Bagioli nog niet dus mag hij het doen met een tweede plaats. Als puncheur van wereldklasse in de dop kan hij hier alvast een statement maken.
3. Riabushenko. Die Wit-Rus. Heeft af en toe lollige dagen, vooral als het om dit soort aankomsten gaat. Wel heel erg een type die het van het draaien moeten hebben. En het draait vaak niet, uiteraard.
4. Cort. Die kan dit soms ineens ook wel, als het lekker weer is. Als hij met het juiste been uit bed is opgestaan. Als het ontbijt hem smaakte. Als het hotel goed was. Als als als, maar dan. Ja, dan kan hij zomaar vierde worden.
5. Serrano. Gonzalo! Won begin dit jaar op zo'n lastige aankomst in de Ruta del Sol. Na een aanval aan het eind, hij brommerde er flink vandoor. Sindsdien he-le-maal niets meer laten zien. Ook tijdens deze Vuelta compleet anoniem. Loont het dus de moeite om hem te noemen? Nee, absoluut niet. Maar we doen het toch. Kom vechten dan.

Kan ik de vlag al klaar gaan leggen?

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2020 13:57 schreef Marcoss het volgende:

[..]

Wel een Nederlandse uiteraard

Nou, nee.