Draai hier alle platen in je platenkast #21 (starless)

bazbo cd0524: Deep Purple - Made In Japan



Legendarische liveplaat uit 1972. Ik heb een remaster uit 1998 (die ik kocht op 11-11-11) met een tweede cd waarop de toegiften staan. Plaat is opgenomen tijdens drie concerten op 15, 16 en 17 augustus in Osaka en Tokyo. We horen de beruchte MarkII line-up, bestaande uit zangert Ian Gillan, gitarist Ritchie Blackmore, toetsenist Jon Lord, bassist Roger Glover en drummer Ian Paice. Allemensen, wat een geweldige samenstelling was dat toch. Ik heb deze tijden niet gedraaid, maar zit hier nu wel met kippenvel van: g*dv*rd*mme, wat is dit goed, zeg. De band was op de top van haar kunnen. Alles klopt. Gillan zingt en gilt de sterren van de hemel, Blackmore is als een krankzinnige 'on fire', Lord giert de bocht uit en de ritmesectie kan niet beter. Op de setlijst stukken van het dan net verschenen album Machine Head (Highway Star, Lazy, Space Truckin' en natuurlijk Smoke On The Water). The Mule (met drumsolo, enige beetje saaie aan de plaat) en Strange Kind Of Woman komen van Fireball van het jaar ervoor en Child In Time natuurlijk van Deep Purple In Rock. Meer stukken komen er niet voorbij in zevenenzeventig minuten. Op de tweede cd staan de toegiften van de drie shows (Black Night, Speed King en cover Lucille). De plaat is later ook nog uitgebracht als enorme box met alle drie de complete concerten. Hele tijd niet meer gehoord en nu ik dat wel doe vind ik dit misschien wel een van de allerbeste liveplaten ooit. Mijn zaterdag is goed!

bazbo cd0525: Deep Purple - Shades 1968-1989



Belachelijk mooie dikke doos uit 1999 met vier plaatjes erin die gehele carrière van DP beslaat tot 1998. Ik kocht 'm op 8 juni 1999. Het is echt een geweldig goed overzicht. Plaatje 1 start met de eerste single Hush en de opnamen van de eerste drie elpees met bezetting Mark I: naast Ritchie Blackmore, Jon Lord en Ian Paice horen we Rod Evans en Nick Simper zingen en bas spelen. Vanaf 1969 is het aan de beroemde Mark II: Gillan, Blackmore, Lord, Glover en Paice. Veel stukken van Deep Purple In Rock. De band heeft zijn klassieke geluid nu echt gevonden. Naast album- en singleversies ook wat livespul. Interessant. Plaatje twee gaat verder met Fireball en klapper Machine Head en veel niet eerder onuitgebracht spul. Het derde plaatje begint met een paar stukken van Made in Japan. Na opvolgende studio-album Who Do We Think We Are? gingen eerst Gillan en Glover weer uit de band en David Coverdale en Glenn Hughes stapten erin. In die bezetting maakt de band twee prima bluesy albums: Burn en Stormbringer. In 1975 vindt ook gitarist Blackmore het welletjes, start Rainbow en maakt plaats voor Tommy Bolin. Die speelt op het meer funkrockachtige album Come Taste The Band. Van al deze platen staan stukken op het derde plaatje. Sterk werk, ook. Bolin blijkt echter nogal zelfdestructief en de band klapt uit elkaar. Bolin begint nog een eigen band, maar die moet een toer afbreken omdat de bandleider overlijdt aan een overdosis. Dan is het acht jaar stil. In 1984 komt de Mark II lineup weer bijeen. Perfect Strangers opent het vierde plaatje en daarna volgt een hele rits sterke stukken. Na twee platen stapt Gillan er weer uit om plaats te maken voor Joe Lynn Turner, maar al snel is hij weer terug. In 1994 houdt Blackmore het maar weer voor gezien en hij gaat al zijn aandacht richten op zijn folkband Ritchie Blackmore's Night. Dixie Dregs voorman Steve Morse komt in zijn plaats. Ondertussen zijn er weer tal van albums verschenen. Kunt u het allemaal volgen? Het staat uitgebreid beschreven in het dikke boek dat bij deze dikke doos zit. Wat belangrijk is: in die dikke doos zit dik driehonderd minuten uitstekende muziek van een band die mede grondleggers zijn van de klassieke hard rock. Ook deze doos een hele tijd niet gehoord. Essentieel headbangwerk!







[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 02-11-2020 20:48:41 ]

bazbo cd0526: Deep Purple - Phoenix Rising



Met die dikke doos dacht ik de essentiële Deep Purple wel in huis te hebben. Tot het 20 mei 2011 werd. Toen kocht ik deze cd met dvd. We horen en zien hier DP Mark IV (Coverdale, Bolan, Lord, Hughes, Paice) aan het werk. Op de cd staan zeventig minuten concertopnames die nog niet eerder waren verschenen; op de dvd dertig minuten van het concert van 15 december 1975 in Budokan, Japan (enkele songs zijn te horen op de cd) plus een tachtig minuten durende documentaire Gettin' Tighter over de band vanaf het vertrek van Ian Gillan tot en met de vrij desastreuze tour in New Zeeland en het Verre Oosten in 1975. Na deze tour hield de band het voor gezien: Bolin was te zeer onder invloed van van alles. Instrumentaal gezien is het werkelijk fenomenaal wat we hier voor de kiezen krijgen. Hughes zingt ook als geen ander, zij het dat in de meeste gevallen slechts de tweede stem mag doen. Ik ben niet zo'n fan van Coverdale; in de lage regionen gaat het nog wel, maar als hij hoog moet wordt-ie nogal een geit en is hij niet altijd zuiver. Toch staan er wel gave dingen op deze set. Ook deze had ik tijden niet gedraaid en ik ga binnenkort die dvd ook weer een keer (voor de tweede maal, wordt dat) kijken. Ondanks dat het allemaal heul niet slecht is, bleek mijn gedachte juist: met die dikke doos weet ik dat ik de essentiële Deep Purple wel in huis heb.

bazbo cd0527: Sandy Denny - I've Always Kept A Unicorn - The Acoustic Sandy Denny



Ach, wie kent toch niet deze schone zangeres met de wonderschone stem. Sandy Denny startte in 1967 bij Strawbs, toen nog een akoestische folkband (tot Rick Wakeman in 1970 zijn strapatsen kwam vertonen), maar stapte al gauw over naar Fairport Convention. Met die band zou ze drie platen maken en toen stapte ze over naar het volgende avontuur dat Fotheringay heet. Ook daar hield ze het niet lang uit. Een solocarrière dan maar. In de jaren zeventig maakte ze mooie platen. De wereld lag aan haar voeten tot het 21 april 1978 werd. Kort ervoor was Denny (voor de zoveelste keer) van de trap gelazerd onder invloed van drank, drugs en psychische rottigheid en die dag overleed ze. Tot op de dag van vandaag roemen kenners haar stem en haar liedjes. Velen vinden dat ze nooit de plaat heeft gemaakt waarop ze op haar best was: akoestisch en in haar eentje. Daar kwam in 2016 een einde aan. In dat jaar verscheen deze dubbelcd, die ik kocht op 10 mei 2016. Veertig demo's, opnames voor radioprogramma's en liveuitvoeringen waarop we Denny gitaar of piano horen spelen en met haar gouden stem de liederen zingt van haarzelf en de bands waarmee ze mee werkte.

bazbo cd0528: DeWolff - DeWolff



In 2008 zijn de Limlandsche jochies echt nog jochies. Drummerke Luka van de Poel is vijftien of zo en zijn giterende broer Pablo een of twee jaar ouder. Dan is toetsenist/bassist Robin Piso die achttien is al bijna veteraan. Toch hebben ze verschrikkelijk veel talent en hun spelplezier spat van deze EP af. We horen Fishing Night At Noon en Gold And Seaweed in zowel de single edit als de full version. Daarnaast nog een song met een heul lange titel en de klapper Yellow Rat Magic Blues, dat nog lang op de livesetlijst zou staan. Ik hoor een boel Deep Purple en Led Zeppelin; toch kopiëren ze niet, maar hengsten ze wel dat zo typische jaren zeventig rockgeluid van zich af. Leuke EP; ik kocht hem pas op 23 maart 2011 en hij is de voorbode van de sterke en psychedelische albums die hierna volgen.

bazbo cd0529: DeWolff - Strange Fruit And Undiscovered Plants



Op de eerste echte langspeler laat DeWolff horen hoe goed ze dat psychedelische jaren zeventig geluid beheersen en hoe goed ze überhaupt sowieso ins Blauwe hinein es ist kaus bausen zijn. Bij het verschijnen van dit album in 2009 weet ik van het bestaan van de band, maar ik heb ze nog niet echt gehoord, laat staan live gezien. Ik koop deze plaat dan ook pas op 15 december 2011. Heerlijke Hammond, fijn gitaarwerk, lekkere drumpartijen. Ik vind alleen de stem van Pablo niet zo heel bijzonder, maar hij past wel bij de muziek. Hoop klappers op de plaat. Medicine bijvoorbeeld of het lange Silver Lovemachine. Mijn favoriet is Don't You Go Up To The Sky dat tot op de dag van vandaag op de setlijst staat.

bazbo cd0530: DeWolff - Orchards/Lupine



Twee jaar later heeft DeWolff een enorme bak podiumervaring. Die zelfverzekerdheid hoor je terug op dit album uit 2011. Ik heb dan de band voor het eerst live gezien in ons mooie poppaleis Gigant hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Zeer onder de indruk. De (nog altijd) jochies weten de zaal plat te spelen met hun uitgesponnen versies van de songs. Op de plaat speelt Robin Piso naast alle toetseninstrumenten ook nog steeds basgitaar. Het geluid is nog wat proggier geworden, mede door de inzet van mellotrongeluid. Toch blijven de invloeden uit de psychedelica en hard rock uit de begin jaren zeventig de hoofdmoot. Sterk album, dit. Uitschieter is het lange The Pistol met z'n vreemde instrumentale deel dat een song apart lijkt te zijn; toch klopt het. Ik herinner me dat ik bij eerste beluistering (op 23 september 2011) nog dacht: Dit is haast on-Nederlandsch goed.

bazbo cd0531: DeWolff - Letter God - A Few Words On Psychedelia



Als je een goed beeld had willen krijgen van hoe ongelofelijk lekker DeWolff kan zijn, dan had je ze in 2011 op Lowlands moeten gaan zien en beluisteren. Gelukkig voor hen die daar niet waren (ik ben er zo een) verschijnt in december 2011 dit fotoboek met een cd én een dvd van het complete concert. Ik koop het op 28 december 2011. Drie jaar bezig en dan spelen in de Alphatent van een populair festival, mij zegt het niets maar ik begrijp dat het wel een prestatie is. De band heeft er duidelijk zin in en het publiek ook. Wat we horen is een klein uur durend spetterend optreden met daarin louter hoogtepunten uit de livesetlijst van de band. Robin Piso bespeelt naast zijn Hammond ook nog basgitaar en theremin. Alles is fris, rauw en ruig en ik word er geweldig blij van.

bazbo cd0532: DeWolff - IV



Een jaar later is er dan de opvolger. Ik koop het op 19 juni 2012 en ben aangenaam verrast. Drieënveertig minuten onvervalste headbangrock van hoog niveau. Opnieuw zijn Led Zeppelin en Deep Purple niet ver weg, maar de band heeft ondertussen zo'n eigen geluid dat de plaat een verfrissende duik in de geschiedenis van de psychedelische rock is. Opener Voodoo Mademoiselle is gelijk een klapper van een binnenkomer en daarna volgen nog vijf korte en zeer pakkende stukken op de eerste 'elpeekant'. Crumbling Heart is sterk. En dan komt de tweede plaatkant. Een zevendelige rockopera, getiteld A Mind's Slip. Welja. Hier doen ook allerlei progrockinvloeden hun intrede. De band zet hier een zwik strijkers in. Verder speelt Piso nog maar op één nummer basgitaar; de rest van de baspartijen vult hij in met zijn pedalen. Op 5 augustus van het 2012 speelt DeWolff op het Zappanalefestival in Noordoost-Duitschland. Ze mogen het festival zelfs afsluiten, vlak na Motorpsycho. Midden in het concert zegt Pablo zoiets als: 'O ja, we hebben ook nog een rockopera geschreven. Die gaan we nu spelen.' Waanzinnig concert dat de vele Duitschers waarderen. Ik ook. Anderhalve maand later zie ik de band nogmaals spelen in Hedon Zwolle. Ook daar krijgen we de volledige rockopera voor onze kiezen en hoe. Een rockopera door deze jonge gasten: het lijkt wat over the top, maar ik ervaar het allemaal als verre van oubollig. Integendeel: wat mij betreft is dit het allerbeste album van de band.




Hier de band aan het werk tijdens het festival Zappanale (eigen opnames):




En anderhalve maand later in Hedon, Zwolle (ook weer eigen opnames):

bazbo cd0533: DeWolff - Grand Southern Electric



Op 3 mei 2014 zie ik DeWolff wederom spelen in Gigant in ons zo majestueuze Apeldoorn. Die dag is hun nieuwe plaat verschenen (deze), maar ik heb hem een dag eerder al weten te bemachtigen in een plaatselijke platenwinkel. Tijdens het concert speelt de band veel nieuw werk van deze plaat. DeWolff heeft gekozen voor een wijziging in de koers: naast de psychedelische (hard)rock zijn er nu ook invloeden uit de southern rock à la The Allman Brothers. De band zet tijdens het concert zelfs een gaststeelgitarist in. Een moedige poging, vind ik. Je kunt niet plaat na plaat hetzelfde blijven doen, dat lijkt me niet interessant voor zowel spelert als luisteraart. En ondertussen zet de band hier toch een heel volwassen geluid neer; niet langer zijn het de jochies. Toch valt dit album me wat tegen. De songs blijven minder goed hangen en om een of andere reden doet het me wat minder.

bazbo cd0534: DeWolff - Live & Outta Sight



Je vraagt je af waarom DeWolff nooit eerder een livealbum heeft uitgebracht (we rekenen de in beperkte oplage uitgebrachte Letter God even niet mee). De studioplaten klinken fantastisch, maar live gaat er toch een heel andere wereld open. In 2015 is het zover. Op de setlijst staan vooral stukken van de laatste twee platen met her en der een oudje. Tuurlijk spettert het Hammond van Piso er lekker op los, Pablo is goed bezig op zijn giertaar en Luka op drums is een en al energiek. Op een stuk speelt Stefan Wolfs pedal steel en het is een stuk van de meer southern rock georiënteerde Grand South Electric. De opnames klinken retegoed en we krijgen gelukkig naast compacte songs ook een paar van die heerlijk lange giertaar- of orgelsoli. Ik kocht de dubbelcd op 7 juli 2015 en geef toe: DeWolff in het echt meemaken is veul leuker, maar dit is een fijn alternatief.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 07-11-2020 15:16:20 ]

bazbo cd0535: DeWolff - Roux-Ga-Roux



Op 6 februari 2016 komt DeWolff de nieuwe plaat promoten in een plaatselijke platenwinkel hier in ons zo majestueuze Apeldoorn. Onder de winkel is een enorme kelder en daar speelt de band een korte set van een klein uurtje. Het is wel versterkt, maar niet heel uitgebreid. Ik sta vlak voor de neus van Robin Piso en roep uit: 'Barst, je speelt op een Philicordia!' Na afloop raak ik met hem aan de praat. Ik zeg: 'Ik heb er zo eentje thuis staan die ik niet gebruik. Wil jij hem hebben?' Hij pakt zijn telefoon, bladert erdoorheen en laat me een foto zien: 'Is het zo eentje?' 'Nee, ik heb er zo een die je daarnet bespeelde.' Hij lacht: 'Die heb ik dan al, hè. Maar bedankt voor het aanbod.' Ik krijg de recente cd van zijn band en de jongens zetten er graag hun handtekening op. De nieuwe plaat laat een nieuw geluid horen door de inzet van een portie achtergrondzangeressen. De stukken zijn weer pakkender en opzwepend en lekker. In het intro van Baby's Got A Temper hoor ik het Philicordiageluid! De Philicordia wist ik uiteindelijk in september van 2016 te verkopen aan Vlaams kleinkunstenaar Niels Boutsen, beter bekend als liedjessmid Stoomboot.




De band op 6 februari in een plaatselijke platenwinkel, met de Philicordia:

bazbo cd0536: DeWolff - Thrust



De sterke lijn zet DeWolff voort met dit album uit 2018, dat ik overigens op 19 mei van dat jaar van De Zoon krijg voor mijn verjaardag. Wederom een puike plaat met stevige songs, diep geworteld in de rock van de jaren zeventig. Deze keer meer gastbijdragen (achtergrondzang, pedal steel, zelfs drums), meer dan ooit. Toch blijft het allemaal onmiskenbaar DeWolff. Ondertussen toert de band als een debiel en op 28 december 2018 zie ik ze spelen in het Burgerweeshuis in Deventer. De band sleept een heuse discjockey mee, die voorafgaande aan het concert en tussen het voorprogramma en de band zelf vinylplaten uit de jaren zeventig draait. Hoogst amusant. Plus: de band is zoals gewoonlijk in bloedvorm en speelt de zaal binnen de kortste keren plat. Veel nieuwe stukken van deze plaat, maar ook wat ouder werk en enkele klassiekers uit hun toch wat sterkere psychedelische beginperiode.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 07-11-2020 15:20:15 ]

bazbo cd0537: DeWolff - Live & Outta Sight II



Welja, de liveplaat krijgt een vervolg in 2019. Een enkele cd dit keer, maar wel eentje die gewoon vijfenzeventig minuten duurt en daardoor nauwelijks onderdoet voor de eerste editie. We horen hier overigens wel versies met wat gastmuzikanten (gitaar, drums, achtergrondzang), dus helemaal eerlijk is het niet. Veel stukken natuurlijk van de laatste twee studioplaten, met Medicine als enige oudje. Ik koop de plaat op 26 augustus 2019 en ik moet zeggen dat ik hem sindsdien veel te weinig hoor. In ieder geval valt mij nu wel op hoe ongelofelijk volwassen en professioneel de band is geworden. Het is allemaal wat subtieler met heus hier en daar nog wat gierende uitspattingen. Lekker.






[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 08-11-2020 08:15:38 ]

bazbo cd0538: DeWolff - Tascam Tapes



En dan gooit DeWolff het plots over een heel andere boeg. In plaats van het geluid nog verder uit te breiden, neemt de band tijdens hun zoveelste toer liederen op met behulp van de kleinste en goedkoopste apparatuur. 'This is Dewolff's new album. It was recorded on the road for less than $50, but it sounds like a million bucks!' staat er op het hoesje. Geen drums, geen Hammond, geen gitaarversterker. In plaats daarvan kleine, draagbare en goedkope apparatuur: draagbaar spul als een drum sampler en een zaksynth. Drummer Luka heeft percussiepartijtjes van allerlei jarenzeventigplaten zitten samplen; de gitaar en weinige toetsenapparaatjes gaan direct de kleine Tascamrecorder in. Compleet lo-fi, dus. Hierdoor krijgt de plaat een geheel ander geluid dan we gewend zijn, maar door het spelplezier, de jarenzeventiggeest die rondwaart en het karakter van de songs is het onmiskenbaar DeWolff. Eigenlijk had ik dit - net als alle voorgaande platen - op vinyl moeten kopen, maar helaas: de cd koop ik op 13 januari 2020 als hij net uit is. Ik moet zeggen: ik vind het ontiegelijk fijn en ik speel hem echt vaak. Eén tegenvaller: twaalf liedjes in precies tweeëndertig minuten is natuurlijk veel te kort!

bazbo cd0539: Dial - Synchronized



Eind jaren negentig en begin van de jaren nul heb ik een naaste collega die in zijn vrije tijd hartstochtelijk muziekliefhebber is en ook zelf muziek maakt. Met hem wissel ik heel veel spul uit, we pielen zelfs wat op instrumenten wat na werktijd en bezoeken nogal wat concerten samen. Ondertussen ontdek ik hoe subtiel goed hij is op gitaar. Tijdens een van de concerten die we bezoeken neemt hij iemand mee, iemand die zich voorstelt als Kristoffer en nogal gebrekkig Nederlandsch spreekt. Hij blijkt oorspronkelijk uit Zweden te komen, is zelf ook muzikant (bassist), heeft een Nederlandsche vriendin Liselotte en een broer die Daniel heet. Het duurt niet lang voordat bij mij het kwartje valt. In 2006 is de collega met Kristoffer en Liselotte in de studio en ze nemen het album Synchronized op. Bij het verschijnen in 2007 krijg ik een exemplaar. Dom, vergeten de precieze datum te noteren. Op het album staan meeslepende en stemmige progmetalsongs met hier en daar een zwaardere aanzet. De zang van Liselotte past er mooi in en ik kan goed horen hoe zeer mijn oud-collega is beïnvloed door Steve Rothery (van Marillion). In juni van dit jaar verscheen overigens een heruitgave van de plaat. Leuk: wat ik helemaal niet wist, is dat er opnames zijn van een van de weinige concerten die het gezelschap heeft gegeven.

bazbo cd0540: Dixie Dregs - California Screamin'



Kijk aan, deze heb ik ook al in geen tijden meer gedraaid. Jammer, want er staat fantastisch spul op. Dixie Dregs is de progfolkjazzrockband van gitarist Steve Morse. Dit is een liveplaat uit 2000. In de band drummer Rod Morgenstein, bassisten Dave Larue en Andy West, toetseninst T. Lawitz en violisten Allen Sloan en Jerry Goodman. Niet de minsten, nietwaar? Op de plaat horen we zo'n beetje de 'best of' van de Dregs: fijne instrumentale jazzrock met een heleboel folkachtige en invloeden, het best te beluisteren op het stuk The Bash, ook al gaat dat meer de countryrockkant op. Lekker vioolgejank en giertaargejengel. Ene meneer Dweezil Zappa komt gastgitaar spelen in de cover van zijn vaders Peaches En Regalia. Het is stiekem de reden dat ik deze cd koop op 4 februari 2000. Daarnaast is er nog een cover te horen, ontdek ik nu. De band waagt zich aan Jessica van The Allman Brothers Band. Leuke plaat!

bazbo cd0541: Dizrhythma - Too



Voor iedereen die niet weet wie/wat Dizrhythmia is (ik wist het ook niet): een band met daarin Jakko Jakszyk, Gavin Harrison, Danny Thompson en Pandit Dinesh. Twee momenteel King Crimson-leden, een legendarische bassist en een Indiaas meester op percussie. In 1988 kwam de debuutplaat uit, toen nog zonder Jakszyk en Dinesh. In 2016 verscheen dan de opvolger. Er zijn meer muzikanten te horen: toetsenisten Dave Stewart en Richard Barbieri, celliste Caroline Lavelle en nog een paar blazers. Ik kocht het album op 4 september 2016, na afloop van het eerste van twee concerten door King Crimson in het Waterside Theater in Aylesbury, UK. Niet dat op deze cd iets staat dat ook maar enigszins lijkt op de muziek van de scharlakenrode koning. Mooi is het wel. Subtiele en melodieuze midtempo songs, met een hoofdrol voor de stem van Jakszyk. Stemmig werk.