Draai hier alle platen in je platenkast #21 (starless)

bazbo cd0636: Keith Emerson Band featuring Marc Bonilla - Keith Emerson Band featuring Marc Bonilla



Jaaaaa! In 2008 verschijnt er dan eindelijk weer nieuw materiaal van Keith. En wat voor. Hij heeft een nieuwe band om zich heen, waarin de rol van gitarist/songsmid/zangert Marc Bonilla niet te onderschatten is. Zijn inbreng doet het vuur bij Emerson weer oplaaien en het resultaat is een prachtige, krachtige en indrukwekkende plaat die bij vlagen herinnert aan de hoogtijdagen van Emerson Lake & Palmer. Het toetsenwerk spettert in ieder geval als vanouds en de kwaliteit van de composities is hoog. Echt een lekker progalbum. Het lange, vijftiendelige stuk The House Of Ocean Born Mary beslaat het grootste deel van de plaat en er staan werkelijk geweldige stukjes tussen. De eerste drie stukjes die de suite openen en de afsluiter zijn spectaculair; Prelude To A Hope is het prachtige pianorustpuntje. Aan het eind van de plaat nog vier losse stukken. Daarvan is niet alles even sterk, maar ach stond er niet op ieder ELP-album een wat minder nummertje? Hoge, zo niet zeer hoge ogen gooit Malambo. Emerson kan zijn favoriete componist Alberto Ginastera maar niet loslaten; uit diens Estancia-suite heeft hij Malambo gehaald en bewerkt voor zijn rockband en hoe! Zeer goed album van mijn held. Ik moet biij het verschijnen van dit album zo zeer verpletterd zijn, dat ik helemaal heb vergeten om te noteren wanneer in 2008 ik het precies heb gekocht, maar aangezien dat op 19 september 2008 wast kan het niet heel veel later zijn geweest. Ik heb trouwens een Limited Edition met een bonus-dvd, waarop een zesdelige documentaire over het maken van de plaat staat, plus vier stukken live opgenomen onder de titel Live From Hungary. Mooi, mooi.

bazbo cd0637: Keith Emerson, Glenn Hughes & Marc Bonilla - Boys Club - Live from California



En dan ligt op 23 maart 2009 opeens deze in de plaatselijke platenwinkel. Ik neem hem gelijk mee. Elf jaar ervoor, ergens in 1998, doet Emerson een serie concerten samen met Glenn Hughes en Marc Bonilla, plus een band in wisselende samenstelling met daarin Mike Wallace (g), Ed Roth (k), Bob Birch en Mick Mahan (b) en op drums Joe Travers (later drummer bij Mike Keneally, Dweezil Zappa en Zappa Plays Zappa, plus de Vaultmeister van het Zappa familiebedrijf ZFT). De setlijst is op z'n minst interessant te noemen: er zijn instrumentale stukken waarin gitarist Bonilla en mijn toetsenheld Emerson tekeer kunnen gaan en er zijn rocknummers waarin we horen wat een strot Hunghes toch heeft. Drie 'klassieke' ELP-stukken: Hoedown, Nutrocker en het enorme Tarkus, die allen goed uit de verf komen. De cover van A Whiter Shade Of Pale moet je smaak zijn (oordeelt u zelf). Zeer onderhoudende plaat die ik nog geregeld in de speler kwak.

bazbo cd0638: Keith Emerson Band featuring Marc Bonilla - Moscow



In augustus 2008 speelt Emerson met zijn band in Moskou. Opnames daarvan verschijnen pas in 2011 en op 4 maart van dat jaar koop ik de dubbelcd met de registratie. Er is ook een dvd, maar die heb ik (nog) niet. Op de setlijst staan natuurlijk vooral ELP-klassiekers, maar ook een lang uittreksel van de grote suite van de recente plaat uit 2008. Het concert opent bijna provocerend met Karn Evil 9 - 1st Impression Part 2 en daarna volgt een wat rommelige rockversie van het derde deel uit zijn pianoconcert. Van de recente studioplaat horen we niet veel later Malambo (de bewerking van het stuk van Ginastera) en natuurlijk moet Lucky Man van de partij zijn. Ha, dat was een akoestisch kampvuurliedje van Greg Lake, maar het was de Moogsolo aan het eind die het niemendalletje legendarisch maakte. Die solo breidt Emerson hier wat meer uit. Het tweede plaatje begint bijna monsterlijk goed met The Barbarian van het eerste ELP-album. En dan volgt Tarkus, het stuk waar Emerson zelf het meest trots op is. Instrumentaal is het zeer sterk, de zang van Bonilla vind ik wat minder en de lange drumsolo had er van mij niet in gehoeven. Nutrocker sluit het concert af. Een krachtig optreden, vind ik. Zeker als je bedenkt dat Emerson dan al jaren kampt met problemen in zijn rechterarm, waardoor hij zijn ringvinger en pink niet goed kan gebruiken. Daar hoor je echter helemaal niets van. Emersons toetsenwerk zit als vanouds vol vuur. Zelf keek ik erg uit naar het concert dat hij op 27 juli 2009 in Nederland ging geven; ik heb kaarten weten te bemachtigen. Helaas, het lot beschikt anders. Emerson wordt getroffen door een poliep in zijn dikke darm en na een operatie ontstaat er een inwendige bloeding die hem op de rand van de dood brengt. Gelukkig overleeft hij het uiteindelijk, maar de serie concerten in 2011 moet hij afzeggen. Barst.

bazbo cd0639: Keith Emerson, Marc Bonilla, Terje Mikkelsen & The Münchner Rundfunkorkester - Three Fates



Dit project moet toch wel de natte droom van Keith Emerson zijn geweest. Nieuw en oud materiaal is te vinden op deze bijzondere samenwerking. The Keith Emerson Band krijgt volop ondersteuning van een enorm orkest. De orkestraties van dirigent Terje Mikkelsen maken in enkele gevallen of ik compleet nieuwe composities hoor. Zo is bijvoorbeeld The Endless Enigma (van het ELPalbum Trilogy uit 1972) lekker breeduit majestueus. De orkestrale versie van Abaddon's Bolero kennen we natuurlijk al, maar altijd fijn om weer te horen. Malambo is er ook weer en ook hier is het orkest een welkome aanvulling. Fanfare For The Common Man valt dan misschien een beetje tegen: het begint met het 'origineel' van Aaron Copland en daarna volgt een 'bandversie', die niet zo heel veel toevoegt (in tegenstelling tot de ELPversie van Works 1 uit 1977). De nieuwe stukken zijn een verrassende afwisseling. After All Of This is zo'n wonderschone Emersonmelodie en met Walking Distance heeft Bonilla een prachtig klankschilderijtje gemaakt. Maar de absolute toppert is - hoe kan het ook anders - Tarkus. Door het orkest klinkt het alsof dit werk een nieuw leven is ingeblazen en dat het geeneens nodig. Als ik het hoor, begrijp ik nóg meer waarom Emerson het zelf zag als een van zijn beste composities. De plaat verschijnt in 2012 en ik koop hem op 13 november van dat jaar.

bazbo cd0640: The Keith Emerson Trio - The Keith Emerson Trio



Een trio? Nieuw werk? Als begin 2016 het bericht komt dat dit gaat verschijnen, is mijn nieuwsgierigheid weer gewekt. Ha, het 'nieuwe' werk bestaat uit opnames uit 1963! In de huiskamer van zijn ouders in Worthing neemt de achttienjarige Keith zes nummers op, samen met twee muziekvrienden op bas en drums. Bij een lokaal bedrijfje laten ze drie acetate platen persen (voor iedere muzikant een). In 2015 duikt er plots een op en Keith weet hem weer te bemachtigen. Niet eens heel ontevreden over wat erop te horen is, laat hij het uitbrengen. Zeven jazzstukken, waaronder twee composities van Keith zelf. Echt spectaculair is het niet, maar al wel horen we die specifieke Emersonloopjes in de kinderschoenen en daarom is het een interessante aanwinst in het oeuvre. De nog geen vijfentwintig minuten durende opnames komen uit op vinyl en cd. Ik koop de cd op 8 maart 2016. Drie dagen later, 11 maart van dat jaar, lees ik 's morgens vroeg de zaterdagkrant en mijn oog valt op een klein artikeltje. Ik schrik. Mijn grote held Keith Emerson, de laatste jaren geplaagd door depressies en zelftwijfel (of hij ooit nog weer op zijn oude niveau zal kunnen spelen) heeft met een geweer een eind gemaakt aan zijn leven.

quote:

Op zaterdag 5 december 2020 16:14 schreef Bosbeetle het volgende:
De woonkamer van mijn bovenbuur is afgflikt en ik heb vanochtend mijn LPs uit mijn huis gehaald om ze te behoeden van waterschade

Mijn cd's staan er nog onder een zeiltje ik hoop dat mijn plafond er niet uit donderd.

Jeumpie.
Het beste, man!

bazbo cd0641: Emerson Lake & Palmer - Emerson Lake & Palmer



Het moet ergens in december 1969 zijn als er een serie concerten plaats vindt in de legendarische Fillmore East in de VS. De ene band die er speelt is het Britse King Crimson en de andere is het eveneens Britse The Nice. Beide bands staan op het punt van stoppen. De bassist van King Crimson en de toetsenist van The Nice spreken elkaar in de coulissen, ze jammen wat in de kleedkamer en ze blijken het goed met elkaar te kunnen vinden en ongeveer dezelfde muzieksmaak te hebben. Ze spreken af dat als de tour voorbij is en ze zijn weer in Engeland terug, dat ze dan met elkaar gaan samenwerken. Greg Lake en Keith Emerson beginnen een nieuwe band en kapen het jonge drummertje van Atomic Rooster weg. Gedrieën repeteren ze zich suf. Zo spelen ze 'om wat te oefenen' bijvoorbeeld een klassiek stuk dat Lake liet horen; het heet Pictures At An Exhibition, is gecomponeerd door de Rus Modeste Mussorgsky en blijkt een prima werk om uit te voeren in een rockversie en uit te breiden met eigen ideeën. En zo zijn er meer klassieke stukken die de band naar haar hand zet. Voorafgaand aan hun 'officiële' debuutconcert speelt het trio één keer in een of ander universiteitsgebouw om een paar dagen later te verschijnen op het Isle Of Wight Festival voor zo'n 600.000 mensen. Aan het eind van het concert, tijdens Pictures At An Exhibition steken Emerson en Lake ieder een antiek kanon af, om het vuurwerk in hun nieuwe band te symboliseren. Een paar maanden later in 1970 verschijnt de debuutplaat, waarop dan Pictures At An Exhibition ontbreekt. Het album opent genadeloos met het brute The Barbarian, de bewerking van een stuk van Bela Bartok, gevolgd door de lange Lakecompositie Take A Pebble, waarin naast jazzinvloeden ook weer allerlei klassieke riedeltjes te horen zijn. Knife Edge is gebaseerd op het Sinfonietta van Léos Janaçek en er zitten ook wat elementen van meneer Bach in; toch is het een rocker van jewelste. En dat is dan nog maar de eerste plaatkant. Op de tweede zijde horen we de talenten van de individuele muzikanten. The Three Fates is Emersons drieluik (een kerkorgelintro, een pianosolo en een pianotrio), in Tank mag Carl Palmer een solo rammen (naast Emersons eerste Moogexperimenten) en Lucky Man is het niemendalletje dat Lake inbrengt omdat de band niet genoeg materiaal heeft om de elpee te vullen. Het blijkt dat hij het heeft geschreven toen hij twaalf jaar oud was en het klinkt als een kampvuurliedje. Emerson vindt het niks en terwijl Lake en Palmer in de studio proberen er wat van te maken, gaat Emerson even de pub in. Als hij terug komt, vraagt Lake of hij aan het eind van het lied een Moogsolo wil spelen. Emerson pielt wat met het ding om een goed geluid te vinden en als hij iets wil gaan spelen, zegt Lake: 'Dat staat erop; klinkt goed.' Emersons bek valt open, hij wil het overnieuw doen, maar als hij het resultaat van zijn gepiel hoort, is ook hij overtuigd. Het is en blijft de grootste ELP-hit. Het debuutalbum weet zijn weg naar liefhebbers te vinden, maar niet iedereen vindt het wat; ene meneer John Peel noemt het 'a waste of talent and electricity'. In 2012 mag Steven Wilson de plaat opnieuw mixen. Op deze Deluxe Edition met twee cd's en een dvd staat een originele versie (die ik al had op cd en dat cd'tje staat ergens in een kast achter een rij andere cd's - ik kocht deze Deluxe Edition overigens op 28 augustus 2012), Wilsons remixen en alternatieve versies, een studioversie van de Promenade uit Pictures At An Exhibition en een surroundmix van wat hij heeft kunnen vinden. Zoals vertrouwd weet Wilson van alles naar boven te brengen zonder het authentieke geluid/gevoel teniet te doen. Mooie uitgave van een achteraf toch wat onderschat album. Er volgt nu een plankje Emerson Lake & Palmer.







[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 05-12-2020 19:51:18 ]

bazbo cd0642: Emerson Lake & Palmer - Tarkus



Hoe veel keer heb ik dit album? Geen idee. Mijn eerste versie kocht ik in 1981 op vinyl en ik heb nog een of twee exemplaren in elpeeformaat. Een eerste cd-versie heb ik (die staat ergens achterin een kast met een rij andere cd's ervoor) en een latere remaster (ook ergens verstopt) en in 2012 kwam deze Deluxe Edition uit die ik kocht op 28 augustus 2012. Steven Wilson heeft weer een remix gemaakt, een alternatieve versie van het album én een surroundmix. De plaat verscheen oorspronkelijk in 1971 en bijna was-ie helemaal niet uitgekomen, omdat Greg Lake en Keith Emerson nogal onenigheid hadden over de koers van de band. Carl Palmer was bij Emerson gekomen met een drumpatroon in 5/4 (of 10/8 zo je wilt) en Emerson, hevig onder invloed van ene meneer Frank Zappa, maakte er een loopje en een melodie op. Het zou de basis worden van een groot stuk, maar toen Emerson het aan Lake liet horen, was diens reactie: 'Als dat de muziek is die je graag wilt maken, moet je maar een soloplaat gaan maken.' Carl Palmer was de mediator en stelde voor dat Lake alles aan de uiteindelijke productie mocht doen. Lake ging akkoord en was tevreden met het eindresultaat van het grote stuk. Dat grote stuk werd het titelnummer van deze plaat: een plaatkantlange suite die alles uit de kast trekt wat de band in huis had. Het is de compositie waar Emerson de rest van zijn carrière het meest trots op was. Het verhaal van Tarkus heeft niet zo heel veel om het lijf: het gaat hier om een mytisch dier dat eruit ziet als een tankachtige armadillo en dat na zijn geboorte uit een vulkaanuitbarsting te maken krijgt met geduchte vijanden als de Manticore en allerlei andere onzinbeesten, tot het in het laatste deel (Aquatarkus) het onderspit moet delven. Als je dat zo leest, snap ik de scepsis van Lake wel een beetje. Toch is het een fenomenaal stuk dat vooral live opzien baarde, niet in het minst tijdens dat laatste deel waarin Emerson compleet tekeer ging op zijn Modular Moog synthesizer. Maar daarover later meer. De tweede plaatkant is een allegaartje aan stijlen. Countrypop, een kerkorgelhymne, een jazzinstrumental, een vuige rocker en een rock'nrollniemendalletje. Een beetje onsamenhangende plaat uiteindelijk, maar toch een sterk album, al was het maar om Tarkus. Bij het remixen vond Steven Wilson weer wat ongebruikt materiaal waarmee hij een alternatieve versie van het album kon samenstellen. Zo is er ook de dan nog nooit gehoorde ballad Oh My Father van Greg Lake. Bij de 'gewone' mix van het album weet Wilson opnieuw te laten horen wat me doorgaans nooit was opgevallen en alles klinkt helder en fris, zonder dat het de oorspronkelijke atmosfeer van het album schade toebrengt. Aanrader van de hoogste plank, eigenlijk.







[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 06-12-2020 20:47:49 ]

Welja. Plank tien gedraaid. Op naar plank elf!

@Bosbeetle, alles oké met de elpee?
Hoop dat je alles droog hebt kunnen houden en in veiligheid...

Bosbeetle?

Bosbeetle!

Laten we hem allemaal tegelijk roepen, misschien hoort hij het.
Ik tel af:

Eén ...

Twee ...