[Vuelta] Etappe 2: Pamplona - Lekunberri #1

Etapa 2: Pamplona - Lekunberri, 151,6 km

Dat was genieten hè jongens, in het prachtige Baskenland? Heerlijk weer, in ieder geval. Regen, zoals het hoort. Een zwakke kopgroep, met Tim Wellens als verstekeling. Geen idee wat hij dacht, maar slim was het niet. Jetse Bol was er ook meteen weer bij natuurlijk, vermoeiende knul. Ze kregen nooit veel voorsprong, Jumbo begon vroeg te controleren. Movistar deed mee, adel verplicht. Onderweg gebeurde er niet bijzonder veel. Een paar valpartijtjes, onder meer eentje van Dani Martinez. In de finale van de rit, toen de kansloze koplopers werden ingerekend en de al even kansloze Willie Smit een kansloze aanval plaatste die hij liefst tien seconden wist vol te houden, zagen we een nieuwe valpartij. Bij een wegversmalling ging Woods onderuit. Lekkere dag voor EF, al bleken ze nog een troef te hebben. Het verging ze nog altijd beter dan AG2R, die zijn meteen twee (waardeloze) renners kwijt. Lastra mocht ook nog even twintig meter in beeld rijden, erg sympathiek. Daarna reden we voor de tweede keer door het fantastische Eibar, waar de slotklim ging beginnen. De Spaanse regie bracht de boel wel slecht in beeld, dat was vrij matig. Michel en José verkeren ook nog niet echt in hoogvorm, even bijschakelen mannen. Op de slotklim was het vooral Ineos dat het tempo verhoogde. Froome was tegen die tijd al lang en breed gelost, vooral in de afdaling richting Eibar liet hij zien een totale parodie op een coureur te zijn. Dat die man ooit grote wedstrijden heeft gewonnen zal voor altijd een zwarte bladzijde in de wielergeschiedenis blijven. Door het hoge tempo van Amador, Brandon Smith Rivera godbetert en Sosa bleven er op de slotklim enorm weinig renners over. Vlasov, eraf. Gaudu, lossen. Dat Dani Martinez moest lossen was dan weer iets logischer. Nadat de knechten van Ineos opgesoupeerd waren zagen we Sepp Kuss in de aanval gaan. Die trekt zijn hoogvorm uit de Tour blijkbaar moeiteloos door. Na zijn aanval bleef er helemaal niets meer over, onder meer zijn eigen ploeggenoot Dumoulin moest keihard lossen. Valverde ook, het einde is echt in zicht. Vooral Carthy, Mas en Carapaz maakten indruk. Roglic sloot later ook nog aan, net als Dan Martin en even later kwam zelfs Grosssssssschartner uit het niets tevoorschijn. Chaves ook nog eens, is het weer 2015? George Bennett was ook niet ver weg, Jumbo gaat verder waar ze gebleven waren. Richting de finish zagen we een paar aanvalletjes, maar niemand kwam echt weg. Het was vooral Kuss die het tempo mocht bepalen. Richting de slotkilometer waagde de verrassend sterke Carthy een poging, geen idee waar hij ineens benen vandaan heeft getoverd. Na zijn onzichtbare Tour een prachtige DNF op het WK en in de Waalse Pijl. Zodra Carthy weer werd ingerekend bevonden we ons al praktisch in de slotkilometer. Eentje in dalende lijn, met talloze bochten. Daar wil je in eerste positie aan beginnen. Daarvan was vooral Roglic op de hoogte. Hij zat in het laatste wiel, schoot door een gaatje naar voren en demarreerde in het zog van de motor. De rest zat niet direct op het wiel en dan ben je in deze finale gezien. Roglic smeet zich in de bochten en reed naar de ritzege en ook meteen de rode trui. Goed gezien, precies gedaan wat je moet doen als je wil winnen op Arrate. Carapaz werd tweede, hij zag er erg sterk uit. Ook Mas was erg sterk, dat zijn na deze eerste aankomst bergop voorlopig de drie grote favorieten. Carthy, Chaves en Martin doen ook nog mee, de rest staat al ver achter. Valverde en Dumoulin zijn meteen een minuut kwijt, de ronde beginnen met een aankomst bergop gaat altijd voor dat soort verschillen zorgen. Niet iedereen kan daar even goed mee omgaan. Primoz Roglic heeft het weer voor elkaar: in iedere grote ronde die hij rijdt wint hij minstens één rit. Die statistiek blijft behouden. Hij kan nu ook voor een nieuwe statistiek gaan: van de eerste tot de laatste dag de leiderstrui dragen. Gezien de sterkte van de ploeg moeten ze het weer net zo doodsaai kunnen maken als tijdens de Tour. Gelukkig zag Ineos er ook niet slecht uit, daar mogen we wat van verwachten. Misschien wel meteen vandaag. We gaan verder in Navarra, een lastige rit met drie stevige bergen onderweg en een aankomst na een afdaling.




De Vuelta begon in Irun, nu bevinden we ons in Iruñea. Dat is de Baskische naam voor Pamplona, de hoofdstad van de autonome regio Navarra. In Pamplona zelf zeggen ze ook wel eens Iruña, een subtiel verschil. We bevinden ons niet meer in de autonome regio Baskenland, maar wel in het Baskenland, eveneens een subtiel verschil. Navarra is een van de zeven Baskische provincies, zo zien veel mensen dat in ieder geval. Pamplona is vooral een grote stad, er wonen hier ongeveer 200.000 mensen. Er komen enorm veel bekende wielrenners uit de stad, al komen die in de praktijk vaak uit een van de voorsteden. Miguel Indurain bijvoorbeeld. Pamplona zeggen ze. Eigenlijk Burlada, de voorstad waar ook onze vriend Oscar Rodriguez van afkomstig is. Een van de slachtoffers van Operacion Puerto, Koldo Gil, komt ook al uit dat stadje. Juan José Oroz, de grote man achter het nu nog continentale Kern Pharma, wordt ook toegeschreven aan Pamplona. Berrioplano, in feite. Een van de renners van Kern Pharma, de ploeg die volgend jaar proconti gaat worden en mijns inziens een grote kans maakt om meteen een wildcard te krijgen voor de Vuelta, komt wel echt uit Pamplona. Urko Berrade, talentje wel. Xabier Zandio, nu ploegleider van Ineos, is ook van hier. Een andere renner van Kern Pharma, Enrique Sanz, komt dan weer uit een andere voorstad, Orkoien. Of Orcoyen, mag ook. Zijn oom komt natuurlijk uit hetzelfde voorstadje, ik heb het dan natuurlijk over Eusebio Unzué. De man achter de Movistarploeg, al neemt zoon Sebastián het commando steeds meer over. Over Movistar gesproken, het hoofdkantoor van de ploeg staat natuurlijk in Pamplona. Ook Caja Rural is gevestigd in de stad, net als Kern Pharma. Een wielerknooppunt van jewelste dus. Er komen ook veel voetballers uit Pamplona, maar voetbal is natuurlijk geen sport. Osasuna is wel een leuke club, daar niet van. Ook een leuk woord, osasuna. Baskisch voor gezondheid, kracht, een combinatie van die woorden en dan nog wat. Heb ik Erviti al genoemd? Nee, bij dezen dan. De eeuwige knecht van Movistar en boezemvriend van Valderde komt hier ook al vandaan. Het houdt niet op, ik kan aan de gang blijven. De Vuelta is hier in het niet al te verre verleden een aantal keer geweest. In 2012 begon de ronde hier, met een ploegentijdrit die eindigde in de Plaza de Toros. Want ja, dat is toch vooral waar Pamplona om bekend staat: de stieren.



De San Fermínfeesten zijn jaarlijks terugkerende feesten in Pamplona in Spanje ter ere van de heilige San Fermín. Ze worden gehouden van 6 tot 14 juli. De apotheose van de feesten is de encierro, het stierenrennen, dat sinds 1591 bestaat. Vanaf 7 juli worden om acht uur 's ochtends gedurende acht dagen vanaf de Helling van San Domingo, zes vechtstieren door de nauwe straten van Pamplona gejaagd. Nou, daar komen dus heel wat mensen op af. Half miljoen, ofzo. Niet echt mijn favoriete stukje folklore, maar natuurlijk wel onlosmakelijk verbonden met Pamplona. Ieder jaar raken er ook weer wat mensen gewond, het is een beetje gek allemaal. De stiertjes komen er ook niet echt goed vanaf, diervriendelijk is anders. Het gebeuren eindigt in de Plaza de Toros, waar in 2012 Movistar de ploegentijdrit won. Castroviejo mocht de leiderstrui dragen daarna. In 2014 keerden we terug naar Pamplona voor een rit die zou eindigen op San Miguel de Aralar. Daar gaan we vandaag ook naartoe, alleen breiden we er daarna nog een verlengstuk aan. De stad Pamplona kent overigens nog veel andere hoogtepunten. De citadel, bijvoorbeeld. Flinke verdedigingswerken in een stervorm, altijd een genot natuurlijk. In het historische centrum van de stad staan ook genoeg fraaie gebouwen, het Palacio de Navarra bijvoorbeeld. Het oude stadhuis mag er ook zijn, weinig mis mee. Paar kicken kerkjes en een kathedraal, het Plaza del Castillo is ook prima. Wiki komt ook superlatieven tekort: De oude stadsmuren met Redin-Bastion als magnifiek uitzichtpunt. Magnifiek, majestueus, alles. Zeker de moeite waard om een keer een middagje doorheen te banjeren. Naparbier komt ook uit deze omgeving, uitstekende brouwerij. Voor het diversiteitsgehalte vermeld ik ook nog maar even dat Annemiek van Vleuten dit jaar de Clasica Femenina Navarra won, een wedstrijd in en rond Pamplona. Je hebt ook nog de Emakumeen Nafarroako Klasikoa, die eindigt dan weer in Lekunberri. Op het parcours van die wedstrijd is deze rit lichtjes gebaseerd. Jullie krijgen ook nog een willekeurig muziekje van een willekeurige band uit Pamplona cadeau. Niemand kent ze, daarom ken ik ze wel.



We starten buiten het centrum van Pamplona, in de buurt van een evenemententerrein dat vooral tijdens de feesten van San Fermin goed wordt gebruikt. Het uitzicht op een deel van de vesting en een aantal stadspoorten ontbreekt helaas, maar tijdens de neutralisatie mogen de renners alsnog door een deel van het centrum van de stad fietsen. Aan het eind van de neutralisatie rijden we door een van de voorsteden, Orkoien om precies te zijn. We zwaaien hier naar de familie Unzué en de familie Sanz. Hopelijk gaat het goed met Juan Carlos Unzué, de jongere broer van Eus. Juan Carlos koos voor een andere sport, voetbal. Hij was een aantal jaar profvoetballer en was de afgelopen jaren een tijd assistent bij Barcelona, daarnaast mocht hij een tijdje Celta de Vigo trainen. Een paar maanden geleden werd bekend dat hij ALS heeft, bij voorbaat een verloren strijd. Buiten Orkoien begint de rit echt, we gaan een aantal kilometer de loop van de rivier Arga volgen. Over brede en redelijk rechte wegen rijden we via een aantal dorpjes richting Etxauri, waar we de grote weg verlaten en een iets smallere weg bereiken. Wel volgen we nog steeds de loop van de Arga, waardoor het in de eerste kilometers van de rit behoorlijk vlak is. Nooit helemaal vlak, want ook in Navarra bestaat dat woord niet. We rijden door een aantal dorpjes met vergelijkbare namen, Etxauri, Etxarri, etxetera. Etxe wil zoveel betekenen als huis, op zich dus geen verrassing dat zo'n naam vaker voorkomt. In de buurt van Etxarri gaat het een keer een kilometer omhoog, maar veel heeft dat niet om het lijf. In Navarra is het wel altijd een stuk minder groen. Veel meer akkers altijd, een geel landschap over het algemeen. Voorbij Etxarri volgen we tien kilometer dezelfde licht bochtige weg langs de Arga, het is voor Baskische begrippen vlak. In de buurt van Beraskoain zien we een kerkje op een heuvel liggen, verder zien we eigenlijk niet zo gek veel. Een smalle weg die uiteindelijk uitkomt in een bos. In het bos begint de weg bochtig te worden, het gaat ook ineens omhoog. We laten de Arga achter ons en gaan beginnen aan de eerste klim van de dag. Er gaat acht kilometer aan 4% geklommen worden naar de top van de Alto de Guirguillano, een beklimming van de de derde categorie. Na 29,2 kilometer komen we boven op de top van deze klim. De Altimetriasgoden maken 'm iets spannender, 7,7 kilometer aan 4,6%. Onregelmatig, valt op. Zit wat werk aan 7% of meer tussen, maar de bochtige klim in het bos zal nooit meer dan een opwarmertje zijn. Eventueel rijdt hier de vlucht weg, maar dat kan ook al snel beklonken zijn in de eerste vlakke 20 kilometers.




Een stuk voor de top rijden we door het kleine dorpje Guirguillano, ook wel Girgillao genoemd. Hier woonden ooit 800 mensen, nu zijn er nog een stuk of 30 over. Zie je ook wel af aan de omgeving, richting de top wordt het open en dan valt de enorme leegte op. Iedere vierkante meter is volgepropt in Baskenland, in Navarra werkt dat altijd net iets anders. In de buurt van de klim kunnen we blijkbaar nog wat restanten vinden van een oude Romeinse weg, want die Romeinen zijn zeker in Navarra geweest. Voor sommige renners zal het een bekende klim zijn, de Guirguillano maakt meestal deel uit van de GP Miguel Indurain, een 1.1-koers in en rond Estella-Lizarra, waar we dadelijk naartoe trekken. Na de klim nemen we een haarspeldbochtje naar rechts, vervolgens gaat het vijf kilometer naar beneden. Niet een enorm brede weg, maar wel goed geasfalteerd. Veel lastige bochten komen we niet tegen onderweg naar Muzki, waar het weer vlak gaat worden. Het terrein blijft open, de meeste bochten kondigen zich dus aan. Af en toe een blinde bocht, maar het gaat ook weer niet enorm steil naar beneden. Prima te doen. Voorbij Muzki rijden we richting Muez over een weg die de komende vijf kilometer vlak zal zijn. Het blijft wel behoorlijk bochtig, terwijl we langzaam tot de conclusie komen dat vooral de landbouwsector hier goede zaken doet. Buiten Muez rijden we acht kilometer over dezelfde, brede weg. Het gaat in het begin drie kilometer vals plat omhoog, daarna is het zo goed als vlak. Relatief recht ook. Nog steeds open terrein, als het net zo hard waait als gisteren krijgen we leuke taferelen. Aan het eind van deze weg slaan we bij een rotonde linksaf, daarna rijden we nog eens acht kilometer over dezelfde weg. Deze weg kent wel wat glooiingen, zonder dat het lastig wordt. Links en rechts liggen er wel heuveltjes, maar die slaan we mooi over. Brede weg, deels beschut maar zeker niet altijd. Tussendoor rijden we af en toe door een dorpje, Lakar bijvoorbeeld. Nadat we het eind van deze weg bereiken slaan we bij een rotonde rechtsaf, vervolgens rijden we via Villatuerta naar Estella-Lizarra. Het gaat een kilometer wat vals plat omhoog, daarna is het nog eens een kilometer of zes behoorlijk recht, breed en vlak tot in Estella. Klein stukje over de snelweg, daarna in de dorpjes wat meer rotondes. Bij het binnenrijden van Estella fietsen we onder een mooi tunneltje door, daarna rijden we via een haarspeldbochtje in dalende lijn na 61 kilometer het centrum binnen.



Estella-Lizarra, een typische Navarrese combinatienaam. Estella is Spaans, Lizarra Baskisch. De stad ligt aan de rivier de Ega, na een rotonde en een bocht naar links fietsen we over deze rivier. Een stad met een aparte geschiedenis, blijkt: Estella werd omstreeks 1019 door de Koning van Navarra gesticht om de economie een impuls te geven. Als kolonisten werden Fransen aangetrokken. Aanvankelijk mochten er zelfs geen mensen wonen die uit Navarra afkomstig waren. De koningen van Navarra hebben er ook een paleis gebouwd. De romaanse siergevel van dat paleis is beroemd vanwege de kapitelen op de arcaden waarop scènes uit het Roelandslied staan afgebeeld. Amai. We kennen de stad tegenwoordig vooral vanwege de Gran Premio Miguel Indurain, een wedstrijd die dit jaar helaas niet door kon gaan. Ze kwamen de klap van de overwinning van de altijd irritante klootzak Jonathan Hivert in 2019 niet te boven. Er is één renner in het peloton heel blij hier te zijn, dit is de geboorteplaats van Julen Amezqueta. De klimmer van Caja Rural is na zijn hernia eindelijk weer echt renner geworden, een feit dat hij kon onderstrepen met een toch behoorlijk knappe 31e plaats gisteren. De lat ligt altijd laag voor Caja, sorry. Na nog een hoop rotondes verlaten we Estella weer, buiten de stad fietsen we een kilometer of 15 over voornamelijk rechte, brede en vlakke wegen. Door een bos, de beschutting is daar. De omgeving begint steeds mooier te worden, we rijden Sierra de Urbasa tegemoet. Een bergketentje, de eerste rotswanden verschijnen langzaam in beeld. Aan het eind van deze weg komen we uit in Barandino, waar de voet van de volgende klim ligt. Puerto de Urbasa! Lekker makkelijk, je klim vernoemen naar de bergketen. De bronnen zijn het niet helemaal met elkaar eens, maar uiteindelijk komt het allemaal wel op hetzelfde neer. De organisatie neemt het wat vlakkere deel ook mee, waardoor we uitkomen op negen kilometer aan 4,7% gemiddeld. Laat je de klim iets later beginnen kom je op een iets stoerer gemiddelde uit, maar het mag duidelijk zijn dat dit nooit een gruwelijke klim gaat worden. Qua percentages in ieder geval, qua natuurschoon is het een ander verhaal. Prachtig, Urbasa is een van de mooiste natuurgebieden van het Baskenland. In het begin van de klim leidt de brede weg vooral door een bos, in de buurt van de top beginnen we een uitzicht te krijgen over het natuurgebied. We fietsen ook langs de rotswanden, die soms overhangen. Via een paar haarspeldbochtjes waar het behoorlijk regelmatig omhoog gaat bereiken we na 87 kilometer de top van deze klim van derde categorie.




De Puerto de Urbasa is dus vrij gelijkmatig, het gaat nergens echt steil omhoog. Voorbij de top rijden we een aantal kilometer over een plateau, het gaat niet direct naar beneden. We fietsen langs de parkeerplaats van Balcon de Pilatos, de ideale plaats om plaatjes te schieten zoals hierboven. Voorbij de parkeerplaats loopt het nog een tijdje vals plat omhoog, waarna er een kilometer of twee later een korte afdaling volgt van een kilometer. Hierna is het even vlak, waarna het nog eens drie kilometer vals plat omhoog gaat. De renners rijden een paar keer over een wildrooster, er lopen hier allerlei beesten rond. De sierra is vrij weids en kaal, wel een opvallend gebied daardoor. Aan de andere kant van het plateau duiken we weer de bossen in, waarna het tien kilometer lang overwegen naar beneden gaat. Vooral de eerste vier kilometer wil het ook nog wel eens kort omhoog gaan, in de zes kilometer daarna duiken we voorbij Venta de Urbasa het terrein van de haarspeldbochten in. Toch al snel een stuk of zes kort achter elkaar, dat levert dan weer dit soort fraaie plaatjes op:



Het blijft een mooi gebied, ook aan de andere kant van de klim. De afdaling is ondanks al die bochten niet eens buitensporig lastig, de brede weg helpt en de percentages zijn ook allesbehalve buitenaards. Na deze fraaie tocht door de Sierra de Urbasa komen we uit in Olazti, waar we rechtsaf slaan om vervolgens twee kilometer vooral rechtdoor te rijden richting Altsasu over een brede en vlakke weg. Altsasu is een stad waar we toch even stil bij moeten staan. Ten eerste omdat Jorge Azanza van hier is. Voormalig prof van Euskaltel, tegenwoordig ploegleider van het nieuwe Euskaltel. Ik heb Azanza al een aantal keer door de mangel gehaald, geheel terecht natuurlijk. Het wervingsbeleid van Euskaltel is dramatisch, de renners die er wel onder contract staan presteren niets. Kutploeg, gewoon driewerf niks. Oroz > Azanza. Ten tweede omdat er hier altijd een bekende amateurkoers wordt georganiseerd, de Prueba Alsasua. Ze organiseren in praktisch ieder Baskisch dorp hun eigen koers, maar uiteindelijk zijn ze toch niet allemaal even bekend. Die van Altsasu, of Alsasua, mag er zijn. Vorig jaar gewonnen door Iñigo Elosegui, dit jaar door Jordi Lopez die naar Kern Pharma gaat. Vervolgens komen we uit bij het derde punt, een klein incidentje een paar jaar geleden. Ergens in 2016 ontstond er in een kroeg in dit plaatsje een ruzie tussen een aantal jongeren en een paar agenten van de Guardia Civil. Die mannen van de Guardia Civil wilden rustig een drankje doen, maar ze werden al snel herkend zijnde lid van de Guardia Civil. En die zijn nog steeds niet echt populair in het Baskenland, ofschoon de ETA niet meer bestaat spelen bepaalde sentimenten nog steeds. Na een vriendelijk verzoek op te donderen uit de kroeg ontstond er een handgemeen. Paar klapjes links en rechts. Kan gebeuren, zou je zeggen. Niet in Spanje. Het land stond op z'n kop. De betrokken jongeren werden gearresteerd. De beschuldigingen vlogen alle kanten op. Terrorisme! Er werden straffen geëist tot wel 62 jaar. Terwijl je voor een verder vrij onschuldig knokpartijtje toch eerder zou denken aan een boete en een paar uur schoffelen. Maar nee, bepaalde fascistische trekjes steken nog steeds de kop op in Madrid als het om het Baskenland gaat. Een lid van de Guardia Civil een klap verkopen is terrorisme en moet zwaar bestraft worden. Dat is uiteindelijk ook gebeurd, acht jongeren uit Altsasu zijn veroordeeld. Straffen tussen twee en 13 jaar. Voor een knokpartijtje. Om maar even aan te geven wat voor een bananenrepubliek Spanje nog steeds is. Het aloude Madrileense trucje werd bovendien toegepast, de jongeren werden in gevangenissen gestopt zo ver mogelijk weg van het Baskenland. Lekker in Cadiz in de cel, 1000 kilometer verderop. Alles om de straf nóg zwaarder te maken, zoals men ook omging met leden van de ETA. Massale protesten waren het gevolg, de mensen gingen de straat op. Onder meer in Altsasu zelf en in Pamplona stroomden de pleinen vol met tienduizenden mensen. Er werd ook een nummer geschreven, en dat is stiekem een best goed nummer. In hoger beroek zijn de straffen inmiddels verminderd, maar een aantal betrokkenen zitten nog steeds in de cel. Blijft toch een merkwaardig land, hè? Er komt binnenkort zelfs een serie over deze hele toestand, lees ik net.



Het is dus af en toe nog steeds best gezellig in dit land. Een dronken knokpartijtje in een bar loopt hier anders af dan je zou verwachten. Terrorisme, lollers. Nouja, het levert in ieder geval goede muziek op. Een mooie steunbetuiging voor de jongeren, het is ook echt een anthem geworden. Allerlei bands gooien dit nummer er tijdens hun concerten ook even tussendoor, moet kunnen. Maar goed, voorbij Alsasua rijden we verder naar de voet van de laatste klim van de dag. We blijven een tijdje in het dal, waar we wat dorpjes passeren. De renners volgen een brede en vlakke weg die af en toe wordt onderbroken door een rotonde. Of door een dorpje. Iturmendi is zo'n dorpje, daar komt Josu Etxeberria vandaan. Die kennen we nu nog niet, maar volgend jaar wodt hij prof bij Caja Rural. Eentje om de gaten te houden. Via Bakaiku rijden we vervolgens Etxarri-Aranatz binnen. Hier komen twee voormalig profs vandaan, Egoi Martinez en Gorka Verdugo. Allebei voormalig renners van Euskaltel. Allebei gestopt in 2013, nadat Euskaltel ook stopte. Verdugo reed zijn hele carrière voor Euskaltel, hij was een enorm betrouwbare knecht die in zijn beste jaar zelfs 11e wist te worden in de Vuelta. Egoi Martinez reed lang voor Euskaltel, maar beleefde tussendoor ook twee mooie jaren bij Discovery Channel. Namens die ploeg won hij een rit in de Vuelta én de bergtrui. Na zijn carrière is Egoi misschien nog wel belangrijker geworden, hij runt nu samen met voormalig prof Angel Edo KEC Pro Sport Management. Makelaar, dus. In zijn portefeuille vinden we onder meer Garcia Cortina, Soler, Pedrero, Elosegui en Mulu Hailemichael! Egoi mag graag een rondje fietsen met zijn renners, zo reed hij vorig jaar bijvoorbeeld over San Miguel de Aralar met Jefferson Cepeda. Die parcourskennis kan toch maar mooi van pas komen nu. Van Etxarri-Aranatz fietsen we rechtdoor richting Arbizu, waar na 118 kilometer de tussensprint van de dag volgt. Dat hier bonificaties te rapen zijn is blijkbaar nog niet bekend bij de renners. Arbizu is dan weer de geboorteplaats van het grootste muzikale talent dat het Baskenland rijk is. Pello Reparaz, jawel. Ik ken inmiddels teveel Baskische muziek, dat is wel duidelijk. Gedurende die ontdekkingstocht kwam ik tot de conclusie dat vriend Pello bijna overal bij betrokken is. Eigen platenlabel, eigen studio, die man heeft overal een vinger in de pap. Zo'n beetje alles wat nieuw uitkomt in het Baskenland produceert hij, zoals bijvoorbeeld het eerder genoemde nummer over Altsasu. Hij zat zelf ook in een band, Vendetta, en gaat nu verder onder de naam ZETAK. Vooruitstrevende muziek voor Baskische begrippen, hij heeft zelfs een nummer gemaakt dat richting de drum 'n bass gaat. Vanuit Arbizu heb je overigens uitzicht op een kicken berg in de omgeving, lekker man.



Na de tussensprint in Arbizu rijden we nog een aantal kilometer over brede, vlakke en rechte wegen. Via Lakuntza komen we uit in Uharte-Arakil, waar ik helaas voor jullie ook iets over weet. De woonplaats van de familie Arrieta, ja! José Luis werd dan wel geboren in San Sebastian, maar gedurende zijn carrière reed hij lang voor de voorlopers van Movistar. Voor de ploeg van Unzué dus, en die ploeg zit in Pamplona. De meeste renners vestigen zich dan ook in Pamplona of in de omgeving, José Luis bleef na zijn carrière als renner verbonden aan de ploeg, hij is nu ploegleider. Daarom woont ie nog steeds in de omgeving van Pamplona, of hij vindt het hier gewoon leuk, kan ook. Zijn zoon Igor komt hier dus ook vandaan, uiteraard. In de gaten houden, jongens. Igor Arrieta. Wordt een kanjer. Volgend jaar is zijn eerste jaar als belofte, ik ben benieuwd of hij meteen het Baskische amateurcircuit omver gaat fietsen. Nou, goed, een paar bochten en een paar vlakke kilometers later gaan we ter hoogte van Zamartze aan de slotklim beginnen. Na een flauwe bocht naar links loopt de weg ineens steil omhoog, we zijn begonnen aan de beklimming van San Miguel de Aralar. We zagen al een tijd een paar stevige bergen liggen aan de linkerkant van de weg, nu gaan we die bergen eens goed bekijken. De beklimming naar het heiligdom van San Miguel de Aralar is geen onbekende in de Vuelta, in 2014 waren we hier voor het eerst. Toen fietsten we helemaal richting het heiligdom, nu slaan we de laatste meters over. Alsnog blijft er een flinke klim van 9,4 kilometer aan 8% over. Het meest bijzonder aan de klim is nog wel dat de hele klim is voorzien van hormigón, beton! Allemaal van die half vergane betonplaten met steeds zo'n geniepig spleetje tussen de platen. De weg is ook niet gigantisch breed. Alleen al daarom is het een klim die meer dan de moeite waard is. Miguel Indurain kwam de boel in 2014 verkennen, hij vond het zwaar. Kijkend naar de uitslag viel dat op zich nog mee. Aankomst boven, 13 renners binnen de minuut. Aru wist weg te rijden en met een kleine voorsprong op Valverde, Rodriguez, Contador en Froome de rit te winnen. Onvoorstelbaar eigenlijk, dat Aru ooit goed was. De klim is behoorlijk onregelmatig, geen enkele kilometer is gelijk aan de volgende. Het gaat soms aan 10% omhoog, daarna weer aan 6%. In de laatste drie kilometer van de klim wordt het weer lekker zwaar. Kilometer aan 9,5% met een stuk tot 15%, daarna even terug naar 6% om vervolgens weer aan 10% te vlammen richting de top. Onderweg fietsen we door een bijzonder fraaie omgeving, de Sierra de Aralar mag er ook zijn. Veel leuke rotsen hier, al zullen de renners eerder letten op de scheuren in het beton. De weidse vergezichten krijgen ze nu misschien wel mee aangezien er geen toeschouwers mogen zijn, of geldt dat alleen voor de aankomsten bergop? We gaan het meemaken. De top bereiken we na 135 kilometer.




De Alto de San Miguel de Aralar is een beklimming van de eerste categorie. Na een kleine tien kilometer over beton gereden te hebben slaan we op de top linksaf, waarna we op een brede asfaltweg terechtkomen. Het is vanaf hier nog 16 kilometer fietsen tot de finish in Lekunberri, eigenlijk continu in dalende lijn. We dalen af door een bos, in de sierra. Wat we omhoog in ongeveer tien kilometer deden doen we omlaag in 16 kilometer, het gaat dus niet buitengewoon steil naar beneden. Ik zie weinig lastige bochten. In het begin een keer een haarspeldbocht, maar die is buitengewoon breed. San Miguel de Aralar is wel een beetje een heilige plek, ook in de afdaling komen we wat opvallende dingen tegen. Dolmen, een soort van hunebedden. Gewoon, zomaar langs de kant van de weg. We rijden ook nog even over een brede parkeerplaats waar het zo goed als vlak is. Daarna gaan we weer verder in het bos, waar we weinig gekke bochten tegenkomen. De wildroosters vallen eerder op. Er zijn genoeg bochten, maar ze lijken goed te doen. Pas na een kilometer of acht in dalende lijn kom ik een paar scherpere bochtjes tegen, een soort van chicane. Da's dan ook meteen het enige, daarna is het een tijdje vrij recht en vrij vlak. In de omgeving van Baraibar neem ik zelfs een klein stukje in stijgende lijn waar, maar daar knallen ze zo in volle vaart overheen natuurlijk. Vervolgens rijden we in dalende lijn door Baraibar, waar wel wat bochtjes liggen kort achter elkaar. We bevinden ons hier op vier kilometer van het eind, buiten het dorp gaat het nog eens kort omhoog. Daarna dalen we eigenlijk af tot we ons in Lekunberri bevinden. In de laatste kilometer volgt er een bocht naar links, waarna we in de laatste halve kilometer van de rit rechtdoor rijden over een weg die vals plat omhoog gaat. Het profielkaartje dat de organisatie in elkaar heeft gedraaid voor deze finale klopt voor geen meter, dat is altijd wel fascinerend in de Vuelta. Op twee kilometer van het eind een of andere klim ofzo? Geen sprake van. Een vlakke laatste kilometer, nee, ook niet volledig. Maar gelukkig hebben jullie mij nog, haha. Hoewel er ook weer een andere hulplijn is. Visueel ingestelde mensen kunnen ook dit jaar weer genieten van de werken van Pedro Delgado. Pericopuerto! Hij beklimt San Miguel de Aralar en daalt af naar Lekunberri samen met een onzichtbaar persoon. Haimar staat nog steeds scherp, die leeft nog steeds als een monnik dus.



Lekunberri, in het Spaans Lecumberri genoemd, is een gemeente in de regio Navarra met een oppervlakte van 7 km². Lekunberri telt 1.452 inwoners (1-1-2016). Ja, Lekunberri is inderdaad niet echt groot. De gemeente maakt deel uit van de Merindad de Pamplona. De gemeente ligt in de Baskischsprekende zone, volgens de Ley Foral del Vascuence die de status van de Baskische taal in Navarra reguleert. Kijk, het goede deel van Navarra dus. Lang niet iedereen in Navarra spreekt Baskisch, maar hier zijn we natuurlijk wel vrij dicht bij de grens met Baskenland. Er valt eigenlijk niet veel te vertellen over Lekunberri, hoewel de naam anders doet vermoeden. Leku laat zich vertalen als plaats. Berri is nieuw. De -n als tussenvoegsel kan komen van on, wat in die context goed zou betekenen. Goede nieuwe plaats. Fan-tas-tisch. Over berri gesproken, een van de bekendste Baskische bands komt uit Lekunberri. Haha, heb je mij weer met m'n muziek. Berri Txarrak, jawel. Gorka Urbizu is de zanger en hij is eigenlijk ook bijna overal bij betrokken, duikt te pas en te onpas op. Berri Txarrak blijft wel zijn belangrijkste project, met die band heeft hij ook behoorlijk goede muziek gemaakt. Beetje de hardere kant op, dat hebben ze hier ook wel graag. Slecht nieuws is de vertaling van de naam van de band, nou, dat valt wel mee. Goed, Javier Etxarri komt hier ook vandaan. Die was ooit prof bij Contentpolis - Ampo, reed daar nog samen met Gorka Izagirre. Lekunberri heeft ondanks het kleine oppervlak wel een grote band met de koers. Ze organiseren hier sinds vorig jaar een vrouwenkoers waar ik het al over heb gehad. De Emakumeen Nafarroako Klasikoa. In 2019 reden de vrouwen tijdens die koers ook over het heilige San Miguel de Aralar om vervolgens af te dalen richting Lekunberri, Ashleigh Moolman won. Dit jaar reden ze via een andere klim naar het dorp, Annemiek van Vleuten won. In een verder verleden kwam de Ronde van het Baskenland hier ook met enige regelmaat langs, in 1999 bijvoorbeeld. Toen won ONZE Koos Moerenhout hier, ongelofelijk. De voorlopig laatste passage in Lekunberri dateert van 2011, toen wist Vasil Kiryienka hier te winnen. Andere namen die in het verleden wonnen in dit dorp: Menchov, Voigt, Rominger. Boh. In het dorp komen we een hotel tegen waar in het verleden blijkbaar belangrijke gasten hebben overnacht. Hotel Ayestaran, zelfs Hemingway is er geweest. Je hebt ook nog een Hotel Ayestaran 2, beide hotels bevinden zich aan dezelfde weg en staan tegenover elkaar. We rijden er in de slotkilometer langs, erg geestig. Buiten Lekunberri vinden we in de Sierra de Aralar ook de Cueva de Mendukilo, een populaire toeristische attractie. Een grot met stalactieten, mieten, bieten en grieten, je kent het wel.



In Pamplona krijgen we te maken met onstuimig weer. De storm is nog niet vertrokken, ook vandaag gaat het weer flink los. Iets meer open terrein tijdens deze rit, dat gaat dus invloed hebben. Het zal een graad of 22 worden, met een minimale kans op regen. Wind nog steeds vanuit het zuiden, 27 km/u. Dan hebben we 'm tijdens het open deel vooral tegen. Na de eerste klim van de dag staat ie dan wat meer in de rug, deels schuin in de rug, maar tegen die tijd vinden we meer beschutting. Desalniettemin wordt het opletten geblazen, hoewel de wind in Lekunberri en omgeving minder hard schijnt te zijn. Verstopt achter een bergketen, dat zal het wel zijn. In Lekunberri wordt het 19 graden, er is een klein beetje kans op regen. Een klein beetje maar? Daar trapt niemand in. Hier regent het altijd natuurlijk. De rit begint lekker laat, om 13:49 pas. Zendertechnisch gezien gaan we weer moeten goochelen. Drie boeiende koersen tegelijk, het is bijna crimineel te noemen. Vanaf 15:30 is de Vuelta te zien op Canvas, terwijl De Panne vanaf 14:15 is te zien op een. Vanaf 16:25 kan er geschakeld worden van Canvas naar een, als je volledig gefocust bent op de Vuelta. En dan zitten we tussendoor ook nog met de Giro, jongens jongens. Rond 15:30 zijn we overigens al bijna bezig met de Puerto de Urbasa, missen we toch al snel een kilometer of 80. Dat is niet zo fraai. De finish wordt verwacht tussen 17:20 en 17:42.



Oei, dit wordt meteen een moeilijke voorspelling. Kan alle kanten op, deze rit. Roglic heeft het rood, maar wil hij het rood drie weken dragen? Kan zomaar zijn dat ze niet gaan controleren en dat een groepje een ruime voorgift krijgt. Sowieso gaan veel renners willen aanvallen, want na Arrate zijn de kaarten al stevig geschud. Veel renners hebben al tien minuten verloren, of nog meer. De finale is lastig genoeg voor de klassementsrenners en de rit is ook kort, daardoor zou er toch gecontroleerd kunnen worden. De wind kan voor wat nervositeit zorgen, waardoor het tempo wat hoger komt te liggen. Denk dat we toch nog wel controle gaan zien, eigenlijk. San Miguel de Aralar is een enorm lastige klim, het kaf kan hier nog meer van het koren gescheiden worden. Niet echt een lastige afdaling daarna. Bijna continu naar beneden zonder een lang vlak stuk aan het eind. Dat hoeft niet af te schrikken. Gelukkig hoef ik geen rekening te houden met cyclingmaster dus kan ik gewoon vijf namen spitten zonder consequenties.
1. G. Izagirre. Was gisteren de beste man van Astana, 13e plek. Is een van de betere dalers in het peloton en kan als het moet ook wel een beetje sprinten. Daarom noteren we hem voor deze rit. Aanval in de afdaling en ze zien hem niet meer terug, ofzo. Hangt natuurlijk wel allemaal af van het tempo op San Miguel de Aralar, ze moeten niet zo hard gaan als op Arrate.
2. Nieve. Mikel komt uit Leitza, dat is hier een kleine 15 kilometer verderop. Een echte local hero dus. Hij kent deze wegen ongetwijfeld, bovendien zijn de benen niet heel slecht. In dezelfde groep als Valverde en Dumoulin, daar hoef je je niet voor te schamen. We noemen hem daarom maar eens, moet kunnen lijkt me.
3. Bagioli. Omdat Patbonus.
4. Carapaz. Kan ook wel dalen en is niet traag. Kan ook klimmen, dat liet hij meteen zien. Wel even beter opletten als Roglic een slinger geeft aan de brommer.
5. Roglic. Gewoon.

[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 21-10-2020 04:48:26 ]

quote:

Op woensdag 21 oktober 2020 10:02 schreef El-Stinho het volgende:
Geen Fraile in je voorspelling? @:rellende_rotscholier

Omar was buschauffeur gisteren.

quote:

Op woensdag 21 oktober 2020 13:04 schreef El-Stinho het volgende:

[..]

Moet ik me zorgen maken als Mihai op dezelfde lijn zit?

Vooral als je op dezelfde haarlijn zit haha.

Als Pol de rest van de dag op kop blijft rijden gaat de kopgroep het redden.

Aupa Alex.

Welles gaat voor een solo van 72 kilometer.

Movistar is een waaier aan het trekken.