Ook in de zin dat het lastig vind om me kwetsbaar en open op te stellen.
Ik kan erg gesloten, onzeker en gereserveerd zijn en mis vaak ook aansluiting op sociaal-maatschappelijk vlak.
Ben nu 43 jaar en ik worstel al een groot deel van mijn leven met dit soort problemen.
Al vele jaren kamp ik met het feit dat ik veel problemen heb op sociaal vlak.
Ondermeer met vriendschappen, op de werkvloer enz.
Heb een vorm van autisme (ASS) en heb veel problemen met zelfverzekerdheid en weerbaarheid.
Vooral in de zin dat ik moeite heb om grenzen aan te geven en om van me af te kunnen bijten.
Hierover heb ik ook veel gesprekken gevoerd met mijn maatschappelijk werker en psychiater.
Tevens wil ik een weerbaarheidstraining gaan volgen.
Dit is echter financieel nog niet rond (ivm PGB-aanvraag etc).
Vriendschappen zijn een groot probleem in de zin dat ik veel moeite heb om deze te kunnen onderhouden.
Veelal heb ik ook te maken gehad met scheefgroei.
Hiermee bedoel ik ondermeer dat er op den duur spanningen en irritaties ontstonden
En ook dat interesses, behoeften, opvattingen etc op den duur veranderden.
Hierin stelde ik ook geen grenzen, dus raakte ik steeds meer verwikkeld in contacten die ik eigenlijk niet echt leuk meer vond op den duur.
Dat probleem lag dus ook bij mij.
Tegenwoordig wil ik hierin duidelijker mijn grenzen stellen en deze dan ook tijdig(er) aan kunnen geven.
Wil hier ook vooral opener en eerlijker over worden.
Ben nooit echt een 'gevoelsuiter' geweest in dit opzicht en heb dit altijd erg moeilijk gevonden.
Ook doordat ik me emotioneel geblokkeerd voelde en me hier erg kwetsbaar en onzeker in voelde.
Momenteel heb ik een fijn sociaal netwerk.
Vind het echter wel belangrijk dat ik dit allemaal goed in stand blijf houden.
Voor wie is het eigenlijk zoal herkenbaar mbt problemen in sociale omgang, met vriendschappen etc?
Ik herken dit niet (vanuit een vorm van autisme in ieder geval) maar er zijn hier vast mensen die dergelijke issues herkennen.
In ieder geval bedankt voor je reactie.
Wat enorm vervelend voor je.
Zelf hoop ik wel sociaal vaardiger en assertiever te gaan worden.
Heb hierin nog wel veel stappen te zetten.
Tevens heb ik ook sterk de indruk dat ik mensen vaak niet juist ingeschat heb en dat ik in het verleden vriendschappen aan ben gegaan die eigenlijk helemaal niet goed voor me bleken te zijn..
Het is voor mij voortaan ook erg belangrijk om goed naar de kwaliteit en inhoud van vriendschappen te kijken.
En niet dat het om de kwantiteit zou moeten gaan en dat je voor de buitenwereld veel vrienden zou moeten hebben.
Dan gaat het ook meer om de vorm dan om de inhoud en dat werkt voor mij gewoon niet.
En ook niet dat ik keer op keer op den duur door scheefgroei oid in een negatieve sfeer verzeilt raak.
Dat is ook iets wat ik niet langer meer wil.
Vind confrontaties en conflicten ook vreselijk.
Heb hierin vaak last gehad van schuldgevoelens.
Dit wordt gelukkig wel minder.
[ Bericht 7% gewijzigd door Aurelio76 op 20-10-2020 08:40:35 ]
Ja, ik herken wel wat je schrijft, ik heb nog een punt bij: ik stel me wel open en kwetsbaar op. Door mijn gebrek aan assertiviteit en dominantie, ben ik al wat keren genaaid door mensen.quote:Op maandag 19 oktober 2020 19:25 schreef Aurelio76 het volgende:
Ook in de zin dat het lastig vind om me kwetsbaar en open op te stellen.
Ik kan erg gesloten, onzeker en gereserveerd zijn en mis vaak ook aansluiting op sociaal-maatschappelijk vlak.
Ben nu 43 jaar en ik worstel al een groot deel van mijn leven met dit soort problemen.
Al vele jaren kamp ik met het feit dat ik veel problemen heb op sociaal vlak.
Ondermeer met vriendschappen, op de werkvloer enz.
Tegenwoordig wil ik hierin duidelijker mijn grenzen stellen en deze dan ook tijdig(er) aan kunnen geven.
Wil hier ook vooral opener en eerlijker over worden.
Ben nooit echt een 'gevoelsuiter' geweest in dit opzicht en heb dit altijd erg moeilijk gevonden.
Ook doordat ik me emotioneel geblokkeerd voelde en me hier erg kwetsbaar en onzeker in voelde.
Momenteel heb ik een fijn sociaal netwerk.
Vind het echter wel belangrijk dat ik dit allemaal goed in stand blijf houden.
Voor wie is het eigenlijk zoal herkenbaar mbt problemen in sociale omgang, met vriendschappen etc?
Nou dan ben je al een heel eind.quote:
Momenteel heb ik een fijn sociaal netwerk.
Vind het echter wel belangrijk dat ik dit allemaal goed in stand blijf houden.
Wat sowieso kan helpen is bij mensen in je omgeving aangeven wat je lastig vindt en waar je tegenaan loopt.Mocht er een keer een miscommunicatie zijn of je trapt op de rem omdat iemand toch over je grenzen heen gaat, dan is er gelijk wat meer begrip omdat je al hebt aangegeven dat je dat lastig vindt.
Zeer herkenbaar ook.quote:
[..]
Ja, ik herken wel wat je schrijft, ik heb nog een punt bij: ik stel me wel open en kwetsbaar op. Door mijn gebrek aan assertiviteit en dominantie, ben ik al wat keren genaaid door mensen.
Kan zelf trouwens vaak ook moeilijk met dominante mensen overweg.
Vooral ook door gebrek aan assertiviteit en zelfverzekerdheid.
Bedankt voor je reactie.quote:
[..]
Nou dan ben je al een heel eind.
Mocht er een keer een miscommunicatie zijn of je trapt op de rem omdat iemand toch over je grenzen heen gaat, dan is er gelijk wat meer begrip omdat je al hebt aangegeven dat je dat lastig vindt.
Vind deze ook zeer nuttig om te lezen.
Vaak had ik de veronderstelling dat ik in vriendschappen mensen dichtbij kon laten komen en kon vertrouwen.
In een aantal gevallen bleek dit helaas niet zo te zijn.
Deze personen bleken anders te zijn, dan dat ze zich voordeden.
Helaas zag ik dit vaak te laat in en trapte in de val (leugens, manipulatie, verbloemend gedrag enz).
Dat heeft ook zeker te maken gehad met mijn naïviteit en autisme.
Te lang bleef ik ook hangen in vicieuze cirkels met bepaalde personen.
Ook had ik erg last van overgevoeligheid en vond dergelijke confrontaties erg eng.
Conflicten vind ik al helemaal erg en deze hebben vaak verlammend ook mij gewerkt.
Vond (en vind nog steeds) het vaak moeilijk om iemand daadwerkelijk goed in te kunnen schatten (oa door zwakke sociale intuïtie).
Daardoor ontstond er een scheef beeld met de realiteit.
Energie zuigende en ook giftige vriendschappen zijn erg naar en hebben veel impact op mij gehad.
Vooral de laatste ca 15 jaar.
Met veel mensen heb ik ook gebroken.
Heb hierin ook veel last gehad van schuldgevoelens, veel piekeren (rumineren) etc.
Moet absoluut ook toegeven dat ik zelf ook vaak niet adequaat en alert genoeg ben geweest.
Vaak vond ik alles best in de zin dat ik ook overal 'ja' op zei en gaf moeilijk grenzen aan.
Ik durfde haast geen nee te zeggen en gaf ook geen tegengas..
Dat was ook een grote zwakte van me.
Te vaak trapte ik te laat op de rem, met alle gevolgen van.
Nog steeds heb ik hier last van en dan vooral ook van pleasegedrag etc.
Ik moet hiermee zien af te rekenen en dit gaan tackelen.
Hier heb ik echter nog veel winst in te behalen.
[ Bericht 1% gewijzigd door Aurelio76 op 20-10-2020 19:15:29 ]
Steeds meer realiseer ik mij, dat ik me vele jaren op een verkeerde manier heb weggecijferd.
Kwam hierover ook een zeer treffende en leerzame link tegen;
https://www.desteven.nl/l(...)n/jezelf-wegcijferen
Altijd zei ik overal maar 'ja' op, durfde geen 'nee' te zeggen en tegengas geven was mij vreemd.
Dit begint langzaam wel te veranderen.
Toch zit ik hierin nog in een moeizaam proces.
Vaak heb ik het gevoel dat ik aansluiting mis in deze samenleving en me niet gehoord en begrepen voel.
Dat geeft ook wel veel innerlijke strijd.
Sowieso vind ik de huidige situatie in deze samenleving erg complex en het lijkt alsof er steeds meer verdeeldheid is (mensen lijnrecht tegenover elkaar etc).
Ik voel mij hierin erg onveilig en heb dan ook veel last van spanningsklachten, zoals zweetbuien, piekeren, me terug trekken, vermijden sociale contacten enz.
Wil hier graag aan gaan werken, want in deze vicieuze cirkel wil ik niet langer meer verkeren.
Het heeft echter veel tijd nodig om het tij te doen keren.
Bedankt. Ja ik hoop het zelf ook hoor. En ik grijp de kansen om dit te oefenen ook aan. Alleen ik verwacht niet meer dat het ooit nog beter wordt aangezien het alle keren dat ik het oefende nog nooit voor verbetering heeft gezorgd.quote:
hoi geeninspiratie1235,
Wat enorm vervelend voor je.
Zelf hoop ik wel sociaal vaardiger en assertiever te gaan worden.
Heb hierin nog wel veel stappen te zetten.
Hoezo dan? Kun je een voorbeeld geven?quote:Tevens heb ik ook sterk de indruk dat ik mensen vaak niet juist ingeschat heb en dat ik in het verleden vriendschappen aan ben gegaan die eigenlijk helemaal niet goed voor me bleken te zijn..
Waarmee had je je vrienden vroeger dan willen confronteren wat je niet had gedaan?quote:Het is voor mij voortaan ook erg belangrijk om goed naar de kwaliteit en inhoud van vriendschappen te kijken.
En niet dat het om de kwantiteit zou moeten gaan en dat je voor de buitenwereld veel vrienden zou moeten hebben.
Dan gaat het ook meer om de vorm dan om de inhoud en dat werkt voor mij gewoon niet.
En ook niet dat ik keer op keer op den duur door scheefgroei oid in een negatieve sfeer verzeilt raak.
Dat is ook iets wat ik niet langer meer wil.
Vind confrontaties en conflicten ook vreselijk.
Heb hierin vaak last gehad van schuldgevoelens.
Dit wordt gelukkig wel minder.
Ja klopt heb ik ook, omdat ze je vaak voor hun karretje willen spannen en dat lukt ze bij niet-assertieve mensen vaak wel.quote:
Zeer herkenbaar ook.
Kan zelf trouwens vaak ook moeilijk met dominante mensen overweg.
Vooral ook door gebrek aan assertiviteit en zelfverzekerdheid.
Ik herken dit, vooral geen aansluiting kunnen vinden en niet gehoord en begrepen worden, maar bij mij is dat bij vreemden.quote:
Wil nog het volgende laten weten.
Steeds meer realiseer ik mij, dat ik me vele jaren op een verkeerde manier heb weggecijferd.
Kwam hierover ook een zeer treffende en leerzame link tegen;
https://www.desteven.nl/l(...)n/jezelf-wegcijferen
Altijd zei ik overal maar 'ja' op, durfde geen 'nee' te zeggen en tegengas geven was mij vreemd.
Dit begint langzaam wel te veranderen.
Toch zit ik hierin nog in een moeizaam proces.
Vaak heb ik het gevoel dat ik aansluiting mis in deze samenleving en me niet gehoord en begrepen voel.
Dat geeft ook wel veel innerlijke strijd.
Sowieso vind ik de huidige situatie in deze samenleving erg complex en het lijkt alsof er steeds meer verdeeldheid is (mensen lijnrecht tegenover elkaar etc).
Ik voel mij hierin erg onveilig en heb dan ook veel last van spanningsklachten, zoals zweetbuien, piekeren, me terug trekken, vermijden sociale contacten enz.
Wil hier graag aan gaan werken, want in deze vicieuze cirkel wil ik niet langer meer verkeren.
Het heeft echter veel tijd nodig om het tij te doen keren.
Enerzijds is dit denk ik normaal, veel mensen willen elkaar niet meer begrijpen. Anderzijds merk ik wel dat ik uiteindelijk vaak wel ruzie krijg. Vooral online gaat dit makkelijk, omdat het makkelijker is om online te zeggen wat je denkt, maar irl heb ik ook diverse conflicten meegemaakt. Dat klinkt alsof ik wel assertief ben maar dat is niet zo. Mijn boosheid zorgde er nooit voor dat er meer naar mij geluisterd werd, in tegendeel. Tegenwoordig word ik irl gelukkig minder vaak boos omdat mensen mij nu minder vaak provoceren.
De enige onbekende mensen die het met mij eens zijn, enkele bijzondere uitzonderingen daargelaten, zijn meestal figuren die in mijn broekje willen komen. Het is dan bijna lachwekkend wat een contrast dat is en ik moet mezelf er daarom ook aan herinneren dat ik ze niet friendzone om de erkenning of onredelijk wantrouwend wordt naar alle mannen. Vaak lijkt het alsof mensen mij haten en minachten omdat ik alleen maar mijn mening uit. Herken je dit ook?
Te vaak ja zeggen herken ik ook. Of nee zeggen en me daar heel schuldig over voelen. Daarom ga ik situaties uit de weg waarin ik vooraf al weet dat er dingen van mij zullen worden gevraagd die ik niet wil doen. Dat is vooral beter voor mezelf maar uiteindelijk ook voor de ander.
[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 21-10-2020 14:28:15 ]
Heb eigenlijk wel meerdere voorbeelden.quote:[b]
.
[..]
Hoezo dan? Kun je een voorbeeld geven?
Om er eentje te noemen.
Dit was een 'vriend' die zich zogenaamd sociaal, betrokken en begripvol toonde.
Toen ik echter op den duur aangaf bepaalde kostbare en luxe-activiteiten niet meer te kunnen doen met hem (wel andere activiteiten, zoals wandelen enz) ivm financiën. werd hij erg boos en kreeg ik (via de whatsapp) een uitbrander.
Dat vond ik zeer onredelijk en onterecht.
Het was net alsof hij hiermee zijn ware aard toonde en zich al die jaren gemaskeerd had naar mij toe.
Al die jaren heb ik ergens ook het gevoel gehad bij hem alsof het leek dat hij iets aan het verbloemen was.
Bij sommige mensen heb je soms van die onbestemde gevoelens.
En dat had ik bij hem ook.
Achteraf gezien had hij wel wat gedrag van een yup en kickte vaak wel op luxe-doenerij.
Dat moest hij uiteraard zelf ook verder weten, maar hier wilde ik verder niet in mee.
Ik voelde me vaak door hem op kosten gejaagd en voortdurend had ik het gevoel dat ik mij moest verantwoorden naar hem toe.
Uiteindelijk heb ik de grens moeten trekken en dit is helaas destijds tot een vervelende aanvaring gekomen.
Sindsdien hebben we geen contact meer.
Vind ik moeilijk om te zeggen.quote:
[..]
Waarmee had je je vrienden vroeger dan willen confronteren wat je niet had gedaan?
Had destijds vooral meer duidelijk moeten maken wat me dwars zat en wat me zoal irriteerde.
Veelal liep ik op eieren en bleef ik maar pleasen, behagen etc.
Met als gevolg dat ik mezelf verloochende.
Ik had veel eerder grenzen moeten stellen en deze tijdig moeten aangeven.
Heb altijd het probleem gehad dat ik spanningen, irritaties etc te lang en te hoog heb laten oplopen.
Dat is ook iets wat ik mezelf aanreken en dat moet ook echt anders.
Oh ja dan lijkt het er inderdaad op dat je hem verkeerd had ingeschat, vervelend joh.quote:
Heb eigenlijk wel meerdere voorbeelden.
Om er eentje te noemen.
Dit was een 'vriend' die zich zogenaamd sociaal, betrokken en begripvol toonde.
Toen ik echter op den duur aangaf bepaalde kostbare en luxe-activiteiten niet meer te kunnen doen met hem (wel andere activiteiten, zoals wandelen enz) ivm financiën. werd hij erg boos en kreeg ik (via de whatsapp) een uitbrander.
Dat vond ik zeer onredelijk en onterecht.
Het was net alsof hij hiermee zijn ware aard toonde en zich al die jaren gemaskeerd had naar mij toe.
Al die jaren heb ik ergens ook het gevoel gehad bij hem alsof het leek dat hij iets aan het verbloemen was.
Bij sommige mensen heb je soms van die onbestemde gevoelens.
En dat had ik bij hem ook.
Achteraf gezien had hij wel wat gedrag van een yup en kickte vaak wel op luxe-doenerij.
Dat moest hij uiteraard zelf ook verder weten, maar hier wilde ik verder niet in mee.
Ik voelde me vaak door hem op kosten gejaagd en voortdurend had ik het gevoel dat ik mij moest verantwoorden naar hem toe.
Uiteindelijk heb ik de grens moeten trekken en dit is helaas destijds tot een vervelende aanvaring gekomen.
Sindsdien hebben we geen contact meer.
Vooral als hij zich eerst gewoon sociaal voordeed.
Misschien dat sommige mensen ook gewoon zich zo anders voor kunnen doen dat gezien de neiging voor de meesten om anderen snel te vertrouwen jij niet abnormaal was in deze situatie maar eerder hij.
Je had eerst wel vermoedens dus het ligt niet aan je autisme en met je sociale intuitie is niks mis. Eerder dan dus idd met je assertiviteit omdat je hem er niet mee durfde te confronteren. Gezien hoe hij uiteindelijk reageerde ook ergens wel rationeel.
Bedankt voor je fijne reactie.quote:
[..]
Oh ja dan lijkt het er inderdaad op dat je hem verkeerd had ingeschat, vervelend joh.
Vooral als hij zich eerst gewoon sociaal voordeed.
Misschien dat sommige mensen ook gewoon zich zo anders voor kunnen doen dat gezien de neiging voor de meesten om anderen snel te vertrouwen jij niet abnormaal was in deze situatie maar eerder hij.
Je had eerst wel vermoedens dus het ligt niet aan je autisme en met je sociale intuitie is niks mis. Eerder dan dus idd met je assertiviteit omdat je hem er niet mee durfde te confronteren. Gezien hoe hij uiteindelijk reageerde ook ergens wel rationeel.
Het doet mij goed om dit te lezen.
Het is trouwens zeker niet zo dat ik alleen maar met het vingertje naar hem wil wijzen.
Heb me echter wel behoorlijk in hem vergist.
Hier had ik wellicht ook veel alerter in moeten handelen.
Ben nu 43 jaar en heb al zo'n 20 jaar niets meer meegemaakt op het liefdesgebied.
Wil hierin verder niet sneu overkomen; het is gewoon een eerlijke constatering over mezelf.
Vind het wel jammer dat er zo'n groot 'zwart gat' ligt in mijn leven en dat er zich zo weinig heeft voorgedaan hierin.
Vooral de laatste ca 5 jaar hebben zich weinig ontwikkelingen voorgedaan.
Door mijn autisme vind ik het ook lastig om nieuwe sociale contacten aan te gaan.
En ook door vele teleurstellingen in het verleden.
Ben momenteel niet echt op zoek en heb ook absoluut geen behoefte aan dating oid.
Om eerlijk te zijn vind ik het wel moeilijk om vrouwen te benaderen.
Niet zozeer op rationeel en/of sociaal vlak.
Alhoewel ik met laatstgenoemde soms wel tegen vervelende dingen kan aanlopen.
Maar meer op het gebied van intimiteit etc.
Ben vrij gauw huiverig om afgehouden en afgewezen te worden.
Ik weet dat dit niet rampzalig is.
Toch doet het wat met mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld.
Voor wie is het eigenlijk herkenbaar, wat betreft langdurig single zijn?
[ Bericht 2% gewijzigd door Aurelio76 op 22-10-2020 19:01:34 ]
Wil ik ook weer erg graag gaan doen!quote:
Assertiviteitstraining is leuk om te volgen, TS. Ik heb dat jaren geleden ook gedaan en het maakte mij tot een ander mens.
Dat is goed om te lezen, en ook dat je hem niet voor 100% de schuld geeft en ook naar jezelf kunt kijken. Geeft jezelf misschien juist een beter gevoel omdat je zo weet waar je aan kunt werken? Maar dan moet je wel weten hoe. Ik weet dat ook niet helaas maar het is al iets dat je nu kennis hebt uit ervaring en minder naief bent geworden.quote:
Bedankt voor je fijne reactie.
Het doet mij goed om dit te lezen.
Het is trouwens zeker niet zo dat ik alleen maar met het vingertje naar hem wil wijzen.
Heb me echter wel behoorlijk in hem vergist.
Hier had ik wellicht ook veel alerter in moeten handelen.
20 jaar is echt veel... zelf zit ik op 6 en een halfjaar en ben er blij mee, als ik zo doorga wordt het voor mij ook 20 maar dat beschouw ik voor mezelf als eigen keuze en onvermijdelijk. Jij zal er misschien naast negatieve ook positieve redenen voor gehad hebben. Want wat het je opleverde was dat je geen nieuwe sociale contacten hoefde aan te gaan, geen kans op afwijzing had, je hebt geen behoefte aan dating.quote:
Graag zou ik het over het volgende willen hebben.
Ben nu 43 jaar en heb al zo'n 20 jaar niets meer meegemaakt op het liefdesgebied.
Wil hierin verder niet sneu overkomen; het is gewoon een eerlijke constatering over mezelf.
Vind het wel jammer dat er zo'n groot 'zwart gat' ligt in mijn leven en dat er zich zo weinig heeft voorgedaan hierin.
Vooral de laatste ca 5 jaar hebben zich weinig ontwikkelingen voorgedaan.
Door mijn autisme vind ik het ook lastig om nieuwe sociale contacten aan te gaan.
En ook door vele teleurstellingen in het verleden.
Ben momenteel niet echt op zoek en heb ook absoluut geen behoefte aan dating oid.
Om eerlijk te zijn vind ik het wel moeilijk om vrouwen te benaderen.
Niet zozeer op rationeel en/of sociaal vlak.
Alhoewel ik met laatstgenoemde soms wel tegen vervelende dingen kan aanlopen.
Maar meer op het gebied van intimiteit etc.
Ben vrij gauw huiverig om afgehouden en afgewezen te worden.
Ik weet dat dit niet rampzalig is.
Toch doet het wat met mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld.
Voor wie is het eigenlijk herkenbaar, wat betreft langdurig single zijn?
Ik zou niet aan dating beginnen omdat dit beter is voor je zelfvertrouwen. Dan gebruik je de ander. Heb daar zelf ervaring mee (met mensen die mij voor hetzelfde doel gebruikten en ik hen) en daar wordt je echt niet gelukkiger van. Misschien iets zelfverzekerder als je eraan terug denkt, maar tegelijkertijd voel je je dan slecht over de gemiste kans als het verder op niets uitliep en je vraagt je dan alsnog af wat er mis met je is (in mijn ervaring iig).
Maar misschien begrijp ik je verkeerd en bedoel je dat je minder zelfvertrouwen hebt vanwege de keuze om niet te daten? Dat herken ik wel. Het is toch normaal om wel een relatie te hebben, dus ik voel me er soms wel egoistisch om, heb soms fear of missing out enz. Maar dat weegt voor mij niet op tegen de nadelen die ik zie van een relatie. Bij jou wel?
Verder zijn er denk ik veel mannen op dit forum, zoals osodevo, Sicstus en deluzion, die zich herkennen in je verhaal van weinig ervaring. Eens in de zoveel tijd wordt er een topic over geopend, met iedere keer dezelfde adviezen als wees zelfverzekerd en zoek een hobby, en nooit wordt er enige vooruitgang geboekt helaas.
Oh, interessant, hoe gaat dat dan precies? Geven ze rollenspellen ofzo? Het is altijd zo extreem duur... honderden euro’s voor een paar dagen dat ik me afvraag krijg je dan wel waar voor je geld?quote:
Assertiviteitstraining is leuk om te volgen, TS. Ik heb dat jaren geleden ook gedaan en het maakte mij tot een ander mens.
[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 23-10-2020 09:28:12 ]
Zeker doen als je denkt er baat bij te hebben.quote:
[..]
Wil ik ook weer erg graag gaan doen!
Ja, het zijn rollenspellen. Je wordt er niet neergezet als een sukkeltrut of omhoog geprezen. Ze confronteren je met alledaagse situaties en daarmee kweek je mentale en verbale weerbaarheid. Ik volgde de training toen ik 16 was en dat werd toen nog vergoed.quote:
Oh, interessant, hoe gaat dat dan precies? Geven ze rollenspellen ofzo? Het is altijd zo extreem duur... honderden euro’s voor een paar dagen dat ik me afvraag krijg je dan wel waar voor je geld?
Bedankt voor de uitleg. Maar veranderde er na die cursus in het dagelijks leven ook iets in je gevoel waardoor je minder snel automatisch subassertief gedrag vertoonde? Want een deel van wat het frustrerend maakt (vind ik dan) is dat ook al weet je wat je eigenlijk moet doen je telkens tegen je automatische gevoelens/gedrag aan het vechten bent en dat is wat het afleidend en uitputtend maakt.quote:
Ja, het zijn rollenspellen. Je wordt er niet neergezet als een sukkeltrut of omhoog geprezen. Ze confronteren je met alledaagse situaties en daarmee kweek je mentale en verbale weerbaarheid. Ik volgde de training toen ik 16 was en dat werd toen nog vergoed.
En dan zegt men “stop met vechten, accepteer het”. Dus in die fase dat ik het accepteerde belandde ik dus ook en toen was het weer (Van andere mensen): “je komt niet zo zelfverzekerd over, hoe komt dat?”
Oke ik stop met zoeken naar die muurbonksmiley gvd al 5 minuten aan verspild ofzo
[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 23-10-2020 11:10:07 ]
Ergens wordt je onbewust gepushed in het aanleren van nieuw gedrag. Het klinkt misschien simpel, maar ze leren je puur dat je niet over je heen moet laten lopen. Acceptatie is nooit de oplossing. Je zult altijd ergens in iedere sociale interactie een compromis moeten vinden of sluiten. Uiteraard zo vaak mogelijk in je eigen voordeel.quote:
[..]
Bedankt voor de uitleg. Maar veranderde er na die cursus in het dagelijks leven ook iets in je gevoel waardoor je minder snel automatisch subassertief gedrag vertoonde? Want een deel van wat het frustrerend maakt (vind ik dan) is dat ook al weet je wat je eigenlijk moet doen je telkens tegen je automatische gevoelens/gedrag aan het vechten bent en dat is wat het afleidend en uitputtend maakt.
En dan zegt men “stop met vechten, accepteer het”. Dus in die fase dat ik het accepteerde belandde ik dus ook en toen was het weer (Van andere mensen): “je komt niet zo zelfverzekerd over, hoe komt dat?”
Oke ik stop met zoeken naar die muurbonksmiley gvd al 5 minuten aan verspild ofzo
Ik kon altijd moeilijk nee zeggen. Niet op school, niet tegen familie en vrienden, niet tegen werkgevers en ook niet in relaties. Dan wordt je vanzelf minder interessant.
Nu heb ik er geen enkele moeite meer mee en kan ik gemakkelijk opkomen voor mijn eigen mening en die druk ik er ook door heen. Voldoet deze misschien ook?quote:
[..]
Bedankt voor de uitleg. Maar veranderde er na die cursus in het dagelijks leven ook iets in je gevoel waardoor je minder snel automatisch subassertief gedrag vertoonde? Want een deel van wat het frustrerend maakt (vind ik dan) is dat ook al weet je wat je eigenlijk moet doen je telkens tegen je automatische gevoelens/gedrag aan het vechten bent en dat is wat het afleidend en uitputtend maakt.
En dan zegt men “stop met vechten, accepteer het”. Dus in die fase dat ik het accepteerde belandde ik dus ook en toen was het weer (Van andere mensen): “je komt niet zo zelfverzekerd over, hoe komt dat?”
Oke ik stop met zoeken naar die muurbonksmiley gvd al 5 minuten aan verspild ofzo
Maar ik wil reageren op mensen met dit probleem, en wel als volgt ...
Deze gevoelens heeft het gros van de mensen, daar ben ik van overtuigd. Denk zeker wel 80 -90- procent..
Echter, in hoeverre heb je dat. Dat moet je je goed realiseren, het is niet zwart of wit,maar iets waar de meeste mensen problemen mee hebben, vaak afhankelijk van situaties, de een erger dan de ander. Dus denk en zeg niet tegen jezelf, ik ben absoluut niet capabel op die gebieden, ik zit op 0. Want je zit ergens op die ladder van 1 tot 100. Zoals alle mensen!
Tevens, echter, betekent dat ... hoe hard je er ook aan werkt, op 100 of zelfs boven de 80 zal je niet komen als je nogal "laag" op deze ladder instapt. Maar je kunt zeker, en zelfs tientallen punten, hoger op die ladder komen. Waardoor het leven, jouw leven dus, toch gemakkelijker, fijner, hoogwaardiger wordt.
De eerste stap is altijd, ken jezelf! Geef aan jezelf toe dat je daar een probleem mee hebt. In meer of mindere mate. Hoe erg, verdiep je daar niet in, dat is verspilde energie!
Weet je dat je naar jouw zin !!! te laag staat op de ladder, erken het en accepteer dat! Accepteer dat probleem, maar dat hoeft niet te betekenen dat je je erbij neerlegt!
Dan komt de informatieronde, waarmee ik bedoel, ga onderzoeken wat het is en vooral wat je eraan kunt doen om hoger op die ladder te komen. Dan kan misschien in google, of je arts, of eens een verwijzing vragen naar een psycholoog. Het probleem is vaak, bv. met google, dat als je de namen niet kent rondom je probleem het moeilijk is informatie te vinden in google, wiki, Luisterlijn, GGZ, bibliotheek maar ook documentaires van NPO in het internet over het onderwerp. Dus maak je de woorden en termen eigen over dat onderwerp. Ik zou zeker de huisarts en ook een psycholoog erover spreken. Zij zijn misschien niet degenen die je daadwerkelijk helpen maar kunnen je misschien wel goed doorverwijzen. En dan ben je vaak al halverwege, als je weet wat je moet doen, waarheen je moet gaan voor hulp.
Verder nog ... ik lees hier van verschillende mensen toch dat ze in de loop van de tijd meer inzicht hebben gekregen in zichzelf, hun denken voelen en reageren. Ieder mens wordt wijzer, leert van zijn ervaringen.
Ik hoop dat iemand hier iets aan heeft gehad, voldoende in ieder geval om toch naar mogelijkheden voor verbeteringen te kijken, ze zoeken en ze uitproberen. Heel veel succes
[ Bericht 0% gewijzigd door LeesFoknl op 23-10-2020 13:52:07 ]
Het klopt inderdaad dat 20 jaar erg veel is.quote:
20 jaar is echt veel... zelf zit ik op 6 en een halfjaar en ben er blij mee, als ik zo doorga wordt het voor mij ook 20 maar dat beschouw ik voor mezelf als eigen keuze en onvermijdelijk. Jij zal er misschien naast negatieve ook positieve redenen voor gehad hebben. Want wat het je opleverde was dat je geen nieuwe sociale contacten hoefde aan te gaan, geen kans op afwijzing had, je hebt geen behoefte aan dating.
Ik zou niet aan dating beginnen omdat dit beter is voor je zelfvertrouwen. Dan gebruik je de ander. Heb daar zelf ervaring mee (met mensen die mij voor hetzelfde doel gebruikten en ik hen) en daar wordt je echt niet gelukkiger van. Misschien iets zelfverzekerder als je eraan terug denkt, maar tegelijkertijd voel je je dan slecht over de gemiste kans als het verder op niets uitliep en je vraagt je dan alsnog af wat er mis met je is (in mijn ervaring iig).
Maar misschien begrijp ik je verkeerd en bedoel je dat je minder zelfvertrouwen hebt vanwege de keuze om niet te daten? Dat herken ik wel. Het is toch normaal om wel een relatie te hebben, dus ik voel me er soms wel egoistisch om, heb soms fear of missing out enz. Maar dat weegt voor mij niet op tegen de nadelen die ik zie van een relatie. Bij jou wel?
Verder zijn er denk ik veel mannen op dit forum, zoals osodevo, Sicstus en deluzion, die zich herkennen in je verhaal van weinig ervaring. Eens in de zoveel tijd wordt er een topic over geopend, met iedere keer dezelfde adviezen als wees zelfverzekerd en zoek een hobby, en nooit wordt er enige vooruitgang geboekt helaas.
Wel is het zo dat ik er niet echt meer zo gebukt onder ga, zoals het hebben van eenzaamheid, frustratie, wanhoop enz.
Wel voelt het voor mij weleens raar als ik anderen zie (zoals familieleden) die dan wel een relatie hebben.
Zie ik mezelf als een verstokte vrijgezel aankomen; haha.
En ik moet zeggen dan mijn ervaring met relaties vrij minimaal is.
Heb gelukkig genoeg hobby's, interesses enz.
Ben ook best wel een einzelgänger.
Dat moet ik ook wel weer toegeven.
Toch sta ik er ergens best nog wel voor open.
Heb zelfs ergens nog wel iets van een kinderwens.
Toch wil ik me daar niet helemaal blind op staren.
Rond mijn 21e heb ik mijn enigste relatie gehad.
Daarna nog wel wat 'vage situaties' gehad.
Maar sinds ca 2001 is er eigenlijk niets meer gebeurd in mijn liefdesleven.
Ik accepteer het maar voor wat het is.
Heb geen zin om voortdurend gefrustreerd en/of eenzaam door het leven te gaan.
Ben ook best wel een loner/einzelgänger.
Toch vermoed ik dat ik te weinig initiatief durf te tonen en veel te veel blijf hangen in mijn comfort-zone.
Dat moet je niet als een tekortkoming van jezelf zien, maar als een tekortkoming van die anderen die jou "naaien".quote:
[..]
Ja, ik herken wel wat je schrijft, ik heb nog een punt bij: ik stel me wel open en kwetsbaar op. Door mijn gebrek aan assertiviteit en dominantie, ben ik al wat keren genaaid door mensen.
Ik ben door alle wateren gewassen en van alle markten thuis en word ook nog regelmatig genept! Overkomt iedereen, de een meer dan de ander. Je moet proberen dat het minder vaak gebeurt.
Hoe, waar, kosten?quote:
Assertiviteitstraining is leuk om te volgen, TS. Ik heb dat jaren geleden ook gedaan en het maakte mij tot een ander mens.
Svp wat meer info ...
Pfff... het zal nu wel gegeven worden bij de ggz. Heb geen idee wat het kost.quote:
[..]
Hoe, waar, kosten?
Svp wat meer info ...
Tja, leer mij de mensheid kennen…..quote:
Je moet proberen dat het minder vaak gebeurt.
Heb al veel hier over mijn ervaringen met vriendschappen geschreven.
Wat vinden jullie eigenlijk van vriendschappen?
Hoe ervaren jullie dit?
En zouden deze ook allemaal voor 'het leven' moeten zijn?
Bij mij zijn er helaas veel vriendschappen spaak gelopen.
Ook vriendschappen waarvan ik dacht dat deze voor 'altijd' zouden moeten blijven.
Erg pijnlijk en confronterend toch wel.
Het geeft ergens ook aan dat ik naïef ben geweest en bepaalde personen niet goed heb ingeschat.
Te makkelijk ging ik bepaalde vriendschappen aan en ik keek te weinig naar de inhoud en kwaliteit.
Daar zal ik voortaan ook veel beter op moeten letten.
Wel besef ik dat je op verschillende manieren ook uit elkaar kunt groeien oid.
Dat vind ik ook vaak best nog wel lastig.
Net als het tijdig stellen en aangeven van grenzen.
[ Bericht 7% gewijzigd door Aurelio76 op 27-10-2020 07:56:38 ]
En hier kwam uit dat ik behoor tot het type; INFP-T
Dit houdt in dat ik ondermeer erg introvert ben.
En ik moet ook zeggen dat dit wel aardig klopt.
Toch wel erg interessant om zulke testen te doen.
Bij de ggz zal het niet heel veel kosten, moet je wel een verwijzing hebben van je huisarts denk ik.quote:
[..]
Pfff... het zal nu wel gegeven worden bij de ggz. Heb geen idee wat het kost.
Wat enorm vervelend voor je.
Wil je hier ook erg veel sterkte mee wensen.
Hopelijk zijn die kosten niet hoog. Ik had destijds geen verwijzing nodig, misschien moet dat nu wel? Hopelijk niet.quote:
Bij de ggz zal het niet heel veel kosten, moet je wel een verwijzing hebben van je huisarts denk ik.
Ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is om voor jezelf duidelijk te krijgen wat je nou precies wilt bereiken. En dan moet je vervolgens die boodschap overbrengen naar de behandelaar.
Met een beetje geluk heb je een behandelaar die goed kan aanvoelen wie jij bent, wat jouw problemen zijn en met jou meedenkt hoe je daarmee het beste moet omgaan of hoe je ze op kan lossen. Ik heb helaas de pech gehad dat er teveel naar de diagnose werd gekeken (die achteraf niet eens correct was) en vervolgens werden er op basis daarvan aannames gemaakt die te kort door de bocht zijn.
Bij de GGZ hebben behandelaars het druk, dus ik kan me wel inbeelden dat het voor zo'n man of vrouw erg vermoeiend kan worden om zich goed in te leven in iedere cliënt. En er zitten misschien cliënten tussen die te wantrouwig zijn en onvoldoende meewerken.
Misschien een idee om een diagram erbij te halen zoals dit: https://i.pinimg.com/orig(...)1dc819b99a7615d7.jpg
Gebruik zoiets om te beschrijven hoe jouw leven er nu uitziet en ook op welke gebieden je graag verandering / verbetering wenst te zien.
Vervolgens kan je aan de behandelaar vragen: In hoeverre kan u mij helpen? Het zou namelijk zonde zijn als we van elkaar verkeerde verwachtingen hebben. Als u mij niet goed kan helpen, weet u dan wel bij wie ik dan terechtkan? En wat kan ik zelf doen?
Vind dit wel jammer en ga hier morgen maar weer achter aan.
Tevens kom ik ook steeds meer tot de conclusie dat ik in al de afgelopen jaren veel te veel last van pleasegedrag heb gehad.
Vond hierover nog hele treffende informatie;
https://www.desteven.nl/p(...)iviteit/pleasegedrag
Vooral dat ik me steeds in allerlei bochten heb gewrongen, om maar geen aanvaringen oid te krijgen.
Steeds maar weer vond ik alles maar 'best' en antwoordde ik overal met 'ja' op, terwijl ik me diep van binnen me er zeer ongemakkelijk en zelfs ongelukkig bij voelde.
Dat moet dus echt helemaal anders (oa in vriendschappen, werkvloer enz).