[Giro] Etappe 12: Cesenatico - Cesenatico #1

Tappa 12: Cesenatico - Cesenatico, 204 km

Ja hoor, uiteraard vertrok er bijna meteen een kopgroepje met daarin Mattia Bais en Marco Frapporti. Sommige dingen zijn heel voorspelbaar. Ze kregen gezelschap van een nietszeggend duo van Bardiani, Francesco Romano en Fabio Mazzucco. Sander Armee was er ook bij, op zoek naar een nieuw contract. Daar was dit niet echt de meest ideale rit voor, want het peloton controleerde de boel meteen strak. Drie minuten voorsprong, daar mochten de koplopers het wel mee doen. Het was weer eens ouderwets kijken naar groeiend gras, hoewel we ons wel konden verbazen over de Girotrein die de renners een tijd lang volgde. Verder ging het vooral weer over koekjes die Jeroen niet kent en de al dan niet mooie ogen van Karsten, zo'n rit dus. Op ongeveer 30 kilometer van het eind kregen we met een bizar moment te maken, toen Elia Viviani vanuit het niets werd aangereden door een motor die om een of andere reden midden in het peloton reed. Een val zonder erg gelukkig, maar je vraagt je toch af hoe zoiets überhaupt kan gebeuren. Even later viel de kopgroep uit elkaar. Sander Armee bleek de sterkste te zijn vooraan, Jeroen schoof naar het puntje van zijn stoel. De voorsprong bleef een tijd hangen rond de twee minuten, terwijl we op een gegeven moment nog maar 15 kilometer hoefden te fietsen. Jeroen begon nerveus te worden, Karsten stookte het vuurtje nog wat op. "Ik denk dat hij het gaat halen, Jeroen!" Njaaaaaaahhh. De klotsende oksels konden snel opgeborgen worden, uiteraard had Armee geen schijn van kans. We gaan hem ook geen contract geven, want hij kan er geen reet van. Dat hij toevallig uit België komt zou niet ter zake moeten doen, Jeroen hoeft de landgenotenfetish van Wuyts niet over te nemen. Nadat Armee weer was ingerekend begonnen we aan de bochtige finale in Rimini. FDJ regelde dat weer prima. Demare werd goed afgezet en won, zoals te verwachten viel. Vierde ritzege alweer, niets aan te doen. Gaviria viel ernstig door de mand, die man heeft geen versnelling meer lijkt het. Sagan werd tweede, met een iets betere positionering had hij Demare misschien nog kunnen bedreigen, maar de Fransoos lijkt toch wel echt superieur. Voor de rest een dag om het nooit meer over te hebben. Hoewel er door de bochtige en snelle finale wel wat gaten ontstonden in het peloton, maar niemand van enige betekenis verloor tijd. Al lieten veel renners waarschijnlijk lopen met het oog op de rit van vandaag, want dit kan wel eens een interessante etappe gaan worden. Van Cesenatico naar Cesenatico, met onderweg talloze heuveltjes.




Gisteren eindigden we in de stad waar Marco Pantani overleed, nu gaan we van start en eindigen we in de stad waar hij jarenlang heeft gewoond. Cesenatico is de stad van Pantani, dat kan op geen enkele manier aan onze aandacht ontsnappen. Er is sinds een tijdje zelfs een museum ter ere van Pantani geopend in de stad. De Spazio Pantani, een must voor de echte liefhebber van de guidon van onder. Geen renner met een mooiere stijl dan Marco Pantani, vooral bergop. De laatste jaren brengt de Giro eigenlijk steevast een ode aan Pantani, maar dit jaar nemen ze het er helemaal van. Normaal gaan ze naar de een of de andere klim waar hij ooit heeft geschitterd, nu dus naar zijn woonplaats. Ter ere van Pantani wordt er ook jaarlijks een koers georganiseerd in Cesenatico, wat ik zelf altijd meer beschouw als een belediging. De Memorial Marco Pantani eindigt bijna ieder jaar in een sprint van een kleine groep, echt vrij jammer is dat. Dit jaar won Fabio Fellini voor het eerst sinds een eeuwigheid weer een koers, hij was de snelste van een groep van 30 man. Het jaar daarvoor wist Alexey Lutsenko dan weer te winnen, ondanks het parcours hebben ze best een aardige erelijst bij elkaar weten te verzamelen. Wat te denken van Marco Zamparella in 2017, de fietsende pizzakoerier! Nee, zeker als je naar de rit van vandaag kijkt maken ze er een zooitje van met die memorial. Gooi er eens wat fatsoenlijke bergen in joh. Het kan, zal straks blijken. Die lokale rondjes in Cesenatico zelf mogen ze ook wel weghalen. Maar goed, dit terzijde. De Giro is ook wel eens in Cesenatico geweest, voor het laatst in 2010. Toen wist een jonge Manuel Belletti zijn vluchtgenoten te verslaan in de sprint. Driedubbel mooi voor hem, het was zijn eerste zege als prof, hij komt uit deze omgeving en Pantani was zijn idool. Al is dat laatste niet zo vreemd, wiens idool was niet Pantani? Daarvoor kwam de Giro in 1999 langs in Cesenatico. Pantani was toen van de partij, hij mocht rondjes fietsen in z'n eigen stad. Erg leuk, al ging de overwinning naar Ivan Quaranta. Pantani reed zelfs niet eens in het roze, die trui zou hij een paar dagen later pas overnemen. Al liep de Giro van 1999 uiteindelijk niet zo goed af, een paar dagen voor het eind werd hij uit koers gehaald, dat verhaal kennen we vast allemaal wel. Terwijl die Giro eigenlijk één groot hoogtepunt was verder, het kan verkeren. In een nog grijzer verleden kwam de Giro hier vaker langs, in 1966 bijvoorbeeld. Toen won Rudi Altig, sla het maar op in die grijze massa van je. De verdere historie zal ik de mensen besparen. Praktische info over Cesenatico volgt aan het eind, als we hier toch terugkomen kan dat makkelijk.



De rit van vandaag is toch wel een bijzondere. De parcoursbouwers hebben er namelijk niets voor hoeven te doen, we volgen de route van misschien wel de bekendste gran fondo van Italië: de Nove Colli. Deze gran fondo bestaat al sinds 1971 en wordt jaarlijks verreden, met naar het schijnt meer dan 10.000 deelnemers. Dat levert dit soort plaatjes op:



We volgen dus eigenlijk de hele dag dezelfde route en zoals de naam al een beetje weggeeft gaan we negen colletjes tegenkomen. Na de start in het centrum van Cesenatico rijden de renners tijdens de neutralisatie richting de startlocatie van de gran fondo, voorbij deze locatie gaat de rit dan echt beginnen. Als we daadwerkelijk begonnen zijn rijden de renners twee kilometer rechtdoor over een brede weg. Ze slaan rechtsaf en rijden vervolgens vijf kilometer rechtdoor over een eveneens brede weg. Het is vlak in het begin, het duurt even voor we de negen bergjes gaan bereiken. Nadat we vijf kilometer rechtdoor zijn gereden slaan we linksaf, daarna gaat het nog eens vijf kilometer vooral rechtdoor, met alleen een paar rotondes tussendoor. Bij een van die rotonde slaan we uiteindelijk rechtsaf, zodat we niet rechtdoor Cesena binnenfietsen. Met een boog rijden we om deze stad heen, terwijl het de komende 15 kilometer zo goed als vlak blijft. In dit stuk van 15 kilometer komen we vooral veel rotondes tegen, nog wat bochten en een paar dorpjes, maar al met al gaat het toch vooral op een vrij eenvoudige manier rechtdoor tot in Forlimpopoli, geinige naam. Luca Celli is van hier, die reed ooit nog voor Barloworld en Acqua & Sapone, dan kun je wat. Andrea Dovisiozo komt hier ook vandaan, maar motortje rijden is geen sport. In Forlimpopoli slaan we na de zoveelste rotonde even verderop linksaf, we gaan bijna beginnen aan de eerste klimmetjes. Na twee vlakke en rechte kilometers gaan we over een iets bochtigere weg verder fietsen naar Bertinoro. Drie kilometer gaat het omhoog, na een vals plat begin krijgen de renners 2,5 kilometer aan 5,5% voorgeschoteld. Een goed opwarmertje, zullen we maar zeggen. Voorbij Bertinoro is het een kilometer of drie vrij vlak, het gaat hooguit licht naar beneden. Daarna gaat het nog eens omhoog, nu richting Polenta. Er wordt opnieuw 2,5 kilometer geklommen, nu slechts aan 4%. Na 36 kilometer komen we boven in Polenta, de eerste twee klimmetjes hebben we alvast gehad en spannend is het tot nu toe allerminst.



Bertinoro is nog wel een prima dorpje. Bovendien komt hier iemand vandaan die in een ver verleden de Giro won, Arnaldo Pambianco. Polenta heeft verder niets met het gelijknamige product te maken, bij mijn weten. Na de beklimming richting Polenta rijden we een kilometer of twee over een glooiende en bochtige weg, het gaat een beetje op en af, maar toch voornamelijk naar beneden. Daarna slaan we linksaf richting Fratti Terme, het gaat nu nog een tijdje naar beneden, weer met wat bochten. Vervolgens fietsen we Fratti Terme binnen, een thermenstadje waar ze ook beschikken over een avonturenpark. Je kan lekker klauteren in het Indiana Park, keigaaf. Na een paar bochten in Fratti Terme fietsen we vijf kilometer over brede, rechte en vlakke wegen richting Meldola. We rijden om deze stad heen en komen buiten Meldola een stuk van twee kilometer vals plat tegen. Hierna gaat het een kilometer vrij fors naar beneden, over een wat smallere weg die ook vrij bochtig is. Toch even opletten, hoewel we daarna weer een makkelijk stuk van zes kilometer krijgen. Vooral vrij vlak, klein beetje vals plat. In Pian di Spino begint de weg ineens vrij bochtig te worden, kort achter elkaar krijgen we met een stuk of acht haarspeldbochten te maken. Omhoog, we zijn begonnen aan de volgende klim van de dag, ongecategoriseerd. Meer dan vier kilometer aan iets meer dan 6% gemiddeld, dat begint ineens ergens op te lijken. Na deze klim rijden we drie kilometer over een glooiende weg. Een smalle weg, dat valt ook op. We rijden over een hoogvlakte, min of meer. Je zou hier van die plaatjes kunnen schieten als tijdens het WK, waarbij het lijkt alsof de renners ergens in het niets zweven. Het gaat een paar keer naar beneden, we komen dan ook wat bochtjes tegen. Door de smalle weg is dat toch een beetje link. Mooie omgeving verder, niks mis mee. Aan het eind van deze weg volgt er nog een kort klimmetje, een meter of 700 aan 8%. Na 64 kilometer komen we dan uit in Pieve di Rivoschio, waar we linksaf slaan en een grotere weg bereiken.




Na dit korte klimmetje gaat het vier kilometer naar beneden. In het begin niet echt steil, richting het eind wordt het wel wat steiler. We komen tegen die tijd ook wat meer bochten tegen, zelfs wat haarspeldbochtjes. Vrij slecht asfalt hier ook, dus toch maar weer opletten. Wordt geen bijzonder makkelijke rit, als je wil kan je hier toch prima wat chaos veroorzaken. Vooral omdat vrij snel na de afdaling de volgende klim gaat beginnen. Het is na een bocht naar rechts in San Romano een kilometer vlak, daarna begint het weer vals plat omhoog te lopen. We rijden rechtdoor richting Linaro, alwaar na een bocht naar links de volgende klim begint. Het peloton gaat klimmen naar Ciola, de eerste gecategoriseerde klim van de dag. Vierde categorie, zes kilometer lang en 6,4% gemiddeld. Het eerste deel van de klim is toch vrij pittig, het gaat een tijd aan 8% omhoog met zelfs een stuk aan 10%. De renners rijden over een bochtige weg omhoog, dwars door een bos. Voorbij Ciola is het even vlak, daarna volgt er een afdalinkje van anderhalve kilometer, voor we nog eens een kilometertje gaan klimmen in de buurt van Mastro. Kort steil opwippertje, daarna wat vals plat voor we vijf kilometer verder gaan dalen richting Mercato Saraceno. De weg is weer vrij smal, bovendien komen we toch redelijk wat bochten tegen. Vooral aan het eind nog een paar haarspeldbochtjes, evident is anders. Eenmaal beneden in Mercato Saraceno rijden we na nog een paar bochten via een brug over de Fiume Savio, wordt dit de dag van Gianni? In Mercato Saraceno, best een mooi dorpje, hebben we 85 kilometer afgewerkt. Mercato Saraceno heeft overigens ook een minder mooie kant, de broer van Benito Mussolini ligt hier begraven. Blijkbaar kwam zijn vrouw uit dit dorp. De geboortegrond van de familie Mussolini is niet ver van hier, maar daar rijden we begrijpelijkerwijs niet doorheen.




Aan de andere kant van de brug begint direct de volgende klim van de dag, er is vandaag weinig respijt. Misschien wel de lastigste klim van de dag begint nu, de klim naar Barbotto. Een beklimming van de derde categorie, 4,5 kilometer lang aan 8,4% gemiddeld. Dat is gewoon dik in orde. Richting de top wordt het helemaal moeilijk zelfs, in de laatste kilometer van de klim gaat het aan meer dan 10% omhoog met helemaal aan het eind zelfs een strook aan 17%. Een muurtje, net niet op de helft van de etappe. Redelijk brede weg omhoog, daardoor valt eigenlijk niet eens op hoe lastig het is. Richting de top komen we kort achter elkaar wel wat bochten tegen, daar zie je het dan wel. Even verderop slaan we linksaf, waarna we over een brede weg naar Rontagnano rijden, waar de renners gevoederd worden. Mede daardoor zal de klim richting Barbotto wel tot niets leiden, maar het zijn toch weer wat hoogtemeters erbij in de benen. In totaal 3800 tijdens deze rit, dat mag er zijn. Onderweg naar de bevoorrading is het drie kilometer relatief vlak, het gaat een beetje op en af. Voorbij Rontagnano gaat het nog een keer een kilometer wat steviger omhoog, voordat er drie kilometer serieus gedaald wordt richting Montegelli. In het begin van deze afdaling komen de renners kort achter elkaar zeven haarspeldbochten tegen, terwijl het volgens een bord langs de kant van de weg aan 18% naar beneden gaat. Dat wordt remmen geblazen, gelukkig is de weg hier wel relatief breed. Na de haarspeldbochten gaat het wat meer rechtdoor richting Montegelli, waar het even vlak is. Vervolgens gaat het nog eens anderhalve kilometer omhoog, met toch een paar steile stroken onderweg. Grillig terreintje hier, het houdt niet op. Als we boven zijn op dit korte knikje omhoog gaat het een kilometer of vier verder over een glooiende weg, die een dalende tendens kent. Paar bochtjes, maar de weg is zo breed dat het allemaal niet veel uitmaakt. Na een tijd komen we een rotonde tegen, waar de mens van Leonardo da Vinci valt te bewonderen. Deze rotonde ligt aan de buitenrand van Sogliano al Rubicone, een plaatsnaam die iedere wielerliefhebber zou moeten kennen. De laatste jaren komt hier steevast een rit aan in de Settimana Coppi e Bartali. Dit jaar won Andrea Bagioli in dit dorpje dat we verderop zien liggen, vorig jaar won Landa dan weer. Altijd prettig om die naam toch even te kunnen noemen.




Bij de rotonde slaan we scherp rechtsaf, een terugdraaiende bocht. Na deze bocht gaat het nog eens vier kilometer naar beneden. Dat stelt eerst niet veel voor, maar als we bijna beneden zijn in Ponte Uso komen we toch nog een aantal haarspeldbochten tegen. Weg is nog steeds breed, dus ook dat zal wel prima te doen zijn. In Ponte Uso slaan we rechtsaf, rijden we over de ponte en gaan we vervolgens twee kilometer vrij rechtdoor over een vlakke weg. Daarna begint het wat vals plat omhoog te lopen, dat duurt ook een kilometer of twee. Aan dat vals platte gedoe komt abrupt een eind, we kijken ineens tegen een muur aan. De rechte weg wordt plots ook minder recht, kort achter elkaar komen we vijf haarspeldbochten tegen. We klimmen richting Montetiffi, het gaat twee kilometer aan bijna 10% omhoog. Weer zo'n ongecategoriseerd klimmetje waar niemand aandacht aan besteed, maar dit is wederom enorm lastig. Er zitten een paar enorm steile stroken tussen, echt weer een muur. Buiten Montetiffi gaat het heel kort naar beneden, we komen twee pittige bochtjes tegen. Direct na deze korte afdaling loopt de weg weer omhoog, de volgende klim van de dag is begonnen. We fietsen richting Perticara. De klim begint meteen vrij steil, het is een vrij onregelmatig dingetje. In totaal gaat het acht kilometer omhoog aan 4,7% gemiddeld, daardoor is het een klim van de derde categorie. Het gaat in deze acht kilometer alleen wel twee keer kort naar beneden, dat drukt het gemiddelde nogal. In het begin gaat het bijvoorbeeld gewoon aan 8% omhoog, even later volgt er na het eerste stuk in dalende lijn ook nog een kilometer aan 8% met zelfs een steilste strook tot 12%. Het peloton mag door een mooie groene omgeving fietsen, over een weg die niet al te breed is. Vrij slecht asfalt ook, wat kan liggen aan het feit dat we ons redelijk in het midden van het niets bevinden. De klim blijft onregelmatig tot de top, in de laatste kilometer gaat het alleen maar een beetje vals plat omhoog. Na 122 kilometer komen we uit in het dorpje Perticara, waar het Skypark Parco Avventura de grootste attractie is. Weer zo'n park waar je vooral moet klimmen en klauteren, dat vinden ze hier leuk blijkbaar.




Perticara valt vooral op vanwege de rotsformatie, daar fietsen we toch maar mooi langs bij het binnenrijden van het dorp. Buiten het dorp loopt het nog wat vals plat verder omhoog, daarna duiken we linksaf een bochtige afdaling in. Het gaat zeven kilometer naar beneden over een brede weg met de nodige haarspeldbochten. Redelijk technisch wederom, maar opnieuw is de brede weg een uitkomst. Als we bijna beneden zijn slaan we linksaf een iets smallere weg in, een aantal bochten later komen we uit in Talamello. Het gaat nog even naar beneden, maar het wordt uiteindelijk vlak. Mooie rotswanden hier en een prima uitzicht over de omgeving, waarschijnlijk pakken we daarom deze omweg. Als we uitkomen in Talamello gaan we even gek doen. We rijden het centrumpje in, waar de weg ineens heel smal wordt. We wringen ons tussen een paar huizen door over een weg die voorzien is van steentjes. Die weg loopt ook nog eens omhoog, je maakt wat mee in Italië. We fietsen langs de kerk en een fonteintje, daarna komen we buiten het centrum weer op het asfalt terecht. Het loopt daarna een paar meter naar beneden, we komen ook wat extra bochten tegen. Uiteindelijk komen we uit in Novafeltria, waar na 130 kilometer de eerste tussensprint van de dag volgt. In Novafeltria komen de coureurs nog wat bochten tegen, maar het is wel een paar meter vlak. Geniet er maar van, want er komt dadelijk wat leuks aan. Ze rijden over de Marecchia en beginnen daarna aan de volgende klim van de dag. We gaan omhoog naar Madonna di Pugliano, de langste klim van de dag. Dit zou je ook kunnen beschouwen als de moeilijkste klim van de dag, al heb ik die titel volgens mij al eerder uitgedeeld. Deze klim van derde categorie kan rekenen op een stevig eerste deel, de eerste vier kilometer gaat het aan 8% omhoog. Andere bronnen houden het zelfs op een stuk van drie kilometer aan 10%, de organisatie is het daar alleen niet echt mee eens. Ze hebben het wel over een kilometer aan 9% met een steilste strook aan 12%, ook niet mis. Het is in ieder geval lastig. De smalle en slechte weg gaat een aantal keer viessteil omhoog, daar mag geen misverstand over bestaan. Na de eerste vier kilometer is het even wat vlakker, richting de top gaat het dan nog eens twee kilometer verder omhoog aan 6% gemiddeld. In totaal komen we aan negen kilometer aan 5,5% gemiddeld, de top bereiken we na 140 kilometer koers.




Na de klim gaat het negen kilometer naar beneden. Een afdaling die vrij makkelijk begint, tot San Leo rijden we vier kilometer over een enorm brede en niet bijzonder bochtige weg. In San Leo, waar een kicken kasteeltje boven op een rots te vinden is, wordt de weg iets smaller. Het gaat dan nog vijf kilometer verder naar beneden over die smallere weg, die ook wat bochtiger is. Toch stelt dat al bij al niet veel voor, we hebben erger gezien vandaag. Eenmaal beneden slaan we rechtsaf, de renners rijden nu een kilometer rechtdoor over een vlakke weg. In Secchiano slaan ze vervolgens linksaf, hierna beginnen we aan de Passo delle Siepi. Een ongecategoriseerde klim van een kleine vijf kilometer aan 4,5%. Net iets minder boeiend, maar het zal ondertussen pijn doen. Bochtige klim, die vooral weer door het midden van het niets voert. Redelijk kaal hier, we hebben ook al mooiere klimmertjes gezien. Als we de pasovergang bereiken gaat het twee kilometer naar beneden, met een paar haarspeldjes onderweg. In het gehucht Alessio slaan we vervolgens rechtsaf een smallere weg in, vanaf hier gaat het zes kilometer lang op en af. Vooral naar beneden, maar er zijn ook een paar knikjes omhoog bij. Paar verlaten huisjes hier, verder vooral veel groen. Velden, niet echt bossen. Leuk uitzicht daardoor wel, het is iets. Die stukjes omhoog zijn toch vervelend, breekt zo het ritme. De stukjes naar beneden zijn door de smalle weg ook weer link, al komen we gelukkig niet enorm veel bochten tegen. Hoewel, vlak voor we Masrola binnenrijden liggen er toch nog zeven haarspeldbochten op de renners te wachten. Het is wel vrij overzichtelijk, dat zou moeten helpen. Beneden komen we een rotonde tegen, waar we rechtsaf slaan. Vervolgens rijden we vijf kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg, hoera. Bij de volgende rotonde die we tegenkomen slaan we linksaf, waarna we gaan beginnen aan de laatste klim van de dag.




We klimmen richting San Giovanni in Galilea, de klim noemt Gorolo. Dat dorpje komen we tegen in het begin van de klim, beetje een vreemde naam aangezien San Giovanni in Galilea op de top ligt, maar afijn. Vierde categorie, 4,4 kilometer aan 6,3%. Het begint meteen vrij pittig, na de rotonde. De weg lijkt recht omhoog te gaan, en dat klopt ook aardig. Meteen een stuk aan 9%, al zwakt het in de volgende kilometer wat af. Toch twee kilometer aan 8% gemiddeld, kan hard aankomen na de dag die we al hebben gehad. Daarna stelt de klim anderhalve kilometer niet zo veel voor, wat het gemiddelde nogal drukt. Halve kilometer vlak, halve kilometer aan 5%, weer een halve kilometer vlak. Dan volgt het denderende slotstuk, in de laatste kilometer gaat het aan 10% omhoog. Een halve kilometer aan 12% zelfs, met een strook die nóg steiler is. In de laatste meters wordt het dan weer wat makkelijker, maar toch weer een pittig klimmetje. Enige nadeel: de top van dit klimmetje volgt op iets meer dan 30 kilometer van het eind. Dat is voor de aanvalslustige renners een ernstig nadeel. Al is het parcours dat nu nog volgt toch ook weer een beetje atypisch. Het gaat niet direct naar beneden na de klim, nee, de komende twee kilometer gaat het een beetje op en af. We komen nog twee keer een kort stuk in stijgende lijn tegen. Pas in Villaggio Baviera, waar een scherpe bocht naar rechts volgt, begint er iets wat op een afdaling lijkt. Anderhalve kilometer naar beneden over een brede weg met een paar bochten tussendoor, daarna toch weer een kort knikje omhoog, vervolgens gaat het twee kilometer naar beneden tot aan het volgende knikje omhoog. Bijzondere rit wel, zelfs in de afdaling gaat het gewoon nog een paar keer steil omhoog. Wel lachen, daar niet van. Als het echt naar beneden gaat zitten we wel meteen weer in de haarspeldbochten, grappig. Een van de knikjes brengt ons naar het dorpje Borghi. Buiten dit dorp is het een kilometer vlak, daarna gaan we wel daadwerkelijk een tijdje dalen. Zes kilometer in dalende lijn richting Savignano sul Rubicone. Stelt weinig voor, de meeste bochten hebben we al gehad. Het gaat ook totaal niet steil naar beneden, nee, er is eigenlijk überhaupt niet echt sprake van een echte afdaling. Na 189 kilometer rijden we over een brede, vlakke en rechte weg Savignano sul Rubicone binnen, waar de tweede tussensprint volgt.



In Savignano sul Rubicone staat een standbeeld van Caesar bij de Ponte Romano, ook altijd lachen natuurlijk. We bevinden ons hier op 15 kilometer van de finish, het gaat vlak blijven tot aan de meet. Na de tussensprint rijden we rechtdoor richting Gatteo, ook een bekende plek. Hier wordt jaarlijks de ploegentijdrit verreden tijdens de Settimana Coppi e Bartali, dit jaar nog gewonnen door de jongens van Deceuninck-Quick Step. Joao Almeida was erbij, hij zal dus goede herinneringen hebben aan deze plek. De C-sprinter Luca Pacioni is hier geboren, gelukkig is hij er nu niet bij in de Giro want we hebben al ellende genoeg. Maar oké, vanuit Gatteo rijden we verder naar Sala. Het gaat toch een kilometer of zes vooral rechtdoor over een brede en vlakke weg. Wel komen we redelijk veel rotondes tegen, daar zijn ze hier fan van. Na een paar rotondes in Sala rijden we buiten het dorp een meter of 700 rechtdoor, waarna we linksaf slaan. Hierna rijden we een kleine drie kilometer overwegend rechtdoor, al komen we wel nog een rotonde tegen waar we naar rechts gaan. Sommige renners zullen dit stuk van de route kennen van de Memorial Marco Pantani, in die koers rijden we na het heuvelachtige gedeelte ook via Gatteo en Sala terug naar Cesenatico. We gaan lekker rechtdoor tot op iets minder dan vier kilometer van het eind, tegen die tijd komen we weer een rotonde tegen. Bij deze rotonde gaan we naar links, waarna we over een viaduct rijden. Aan de andere kant van het viaduct komen we een rotonde tegen, waar we rechtdoor gaan. Hierna volgt er een lange doordraaiende bocht naar links, waarna we uiteindelijk onder het viaduct door gaan fietsen. Hier ligt weer een rotonde, gewoon, is grappig. Het gaat kort rechtdoor, al snel volgt de volgende bocht. We slaan linksaf en bevinden ons dan op twee kilometer van het eind. De renners rijden nu wel rechtdoor tot op 1,5 kilometer van het eind, waar de laatste bocht van de dag volgt. Ze slaan linksaf en rijden daarna rechtdoor tot aan de finish. Uiteraard weer een weg langs het strand, houden ze van. Breed en vlak, niks aan de hand.




Finishen doen we langs het Parco Marconi, alwaar het Monumento a Marco Pantani te vinden is. Het beeld van Pantani dat in het begin van de voorbeschouwing de revue al is gepasseerd. Cesenatico is een bedevaartsoord voor wielerfans, dit soort monumenten helpen daar wel bij. Nog even wat extra aandacht voor een finish voor het standbeeld, dat heeft men goed bekeken. Hier wat Wikifeitjes voor je: Cesenatico is een gemeente en badplaats in de Italiaanse provincie Forlì-Cesena (regio Emilia-Romagna) in Italië en telt 23.009 inwoners (31-12-2004). De oppervlakte bedraagt 45,1 km², de bevolkingsdichtheid is 475 inwoners per km². Het ligt tussen Cervia en Rimini. Het beschikt over een strand en een jachthaven. In Cesenatico is een woontoren met appartementen van 38 verdiepingen hoog. Vooral die woontoren doet 't 'm wel. Zou 118 meter hoog moeten zijn en behoorde tot een paar jaar geleden bij de 30 hoogste gebouwen van Europa, zeggen ze. Bezienswaardigheden: Chiesa di Sala dedicata a Santa Maria del Rosario, kerk. Museo della Marineria, museumboten liggen in het kanaal. Ja, die kanalen vallen wel op, die zijn blijkbaar ontworpen door Leonardo da Vinci. Die man was echt van alle markten thuis, niet te doen. Hoewel dan in de volgende zin staat dat hij het niet heeft ontworpen, maar hij heeft er wel naar gekeken. Of iets in die geest. Zal wel. Wisten jullie dat Pantani hier ook begraven is? Nee, dan nu wel. Leuke stad wel hoor. Aan de ene kant het strand en dan aan de andere kant de kanalen met historische bootjes, prima om een keer een middag rond te lopen lijkt me. Standbeeldje van Pantani erbij, hoppa, museumpje ook natuurlijk. Goed man, laat gaan. En laten we Pantani vooral nooit vergeten. De huidige generatie kan nog wat van zijn manier van koersen leren.



Het zou zomaar snertweer kunnen worden in Cesenatico. Toch wat kans op regen gedurende de dag, terwijl het niet veel warmer dan 16 graden wordt. Veel klimmetjes en vooral afdalinkjes onderweg, met een beetje regen erbij wordt dat ineens een stuk lastiger. Het mag van mij best droog blijven, maar de kans is dus aanwezig dat het gaat regenen. Er zou redelijk wat wind moeten staan vanuit het westen. Dan staat ie in de finale in de rug, dat is wel mooi meegenomen. Vrij lange rit, dus beginnen we behoorlijk vroeg. Je staat er amper bij stil, maar in de Giro vinden ze een rit van 200 kilometer helemaal geen probleem. Bij de ASO krijgen ze er hartkloppingen van. Op dit punt wint RCS duidelijk. Goed, we gaan om 11:10 van start, na een neutralisatie van vijf minuten beginnen we daarna aan de Nove Colli. De finish wordt verwacht tussen 16:12 en 16:47. En Eurosport? Vanaf 12:25 pas, helaas. Dit gaat een gigantisch spannend gevecht worden om in de vlucht van de dag te geraken, maar dat missen we dus waarschijnlijk. Tenzij ze er meer dan een uur over gaan doen, wat ook weer niet uit te sluiten valt.



Dit lijkt mij een rit voor de vluchters. Te lastig voor de sprinters, dat zonder meer. Te lastig voor heel veel renners, maar misschien weer niet lastig genoeg voor de klassementsrenners. Al zagen we een paar dagen geleden dat er klassementsrenners zijn die echt wel wat willen proberen. NTT zou nu weer wat kunnen doen, bijvoorbeeld. Het stuk na de laatste klim is alleen niet zo aantrekkelijk. Ik zie Domenico bijvoorbeeld niet 15 kilometer in z'n eentje naar de finish rijden. Al weet je het nooit natuurlijk. Maar goed, ja, nee, dit wordt een grote vluchtersgroep normaal gesproken. Wie gaat er in hemelsnaam rijden? Quick Step alleen om roze te houden, waarschijnlijk niet direct voor de rit. Al is Almeida wel snel, maar probeer dit überhaupt maar eens te controleren. Het gaat 200 kilometer lang op en af, veel succes ermee. Nee, ik ga het op de vluchters houden. We grabbelen weer eens ouderwets in de baggerton.
1. Ulissi. Dit heb ik al een aantal keer geprobeerd geloof ik. De aanhouder wint.
2. Narvaez. Kom op Ecuador. Ik ben helemaal klaar met die Swift, ik wil nu Narvaez een keer in actie zien.
3. Hanninen. Een outsider onder de insiders.
4. De Gendt. Onvermijdelijk.
5. Fabbro. Wel benieuwd wat Bora gaat doen. Deze rit is wel een pak lastiger dan die van twee dagen geleden, maar Sagan wil misschien wel iets proberen. Lijkt me wat overmoedig, dus kunnen ze maar beter Fabbro voor eigen kans laten rijden. Die jongen is met zijn benen wel toe aan een ritzege.

quote:

Thomas De Gendt (33) is vandaag in Cesenatico van start gegaan voor de 12e rit van de Giro, maar dat was met frisse tegenzin. De renner gaf in een openhartig gesprek met onze reporter aan dat hij zich "onveilig" voelt. "Het gaat de verkeerde kant uit. Ik heb het gevoel dat de organisatie dingen verzwijgt."

"Ik moet eerlijk zijn: mijn hoofd staat niet echt naar koersen na het nieuws van de 17 besmette agenten", viel Thomas De Gendt (Lotto-Soudal) bij Renaat Schotte met de deur in huis.

"Het gaat de slechte kant op in deze Giro. We zijn met de renners in de ploeg al 20 minuten aan het discussiëren over het al dan niet starten omdat we ons onveilig beginnen te voelen", klonk het een halfuurtje voor de start.

Hey Thomas, klare lamlul, had je dat niet even een half uurtje eerder kunnen zeggen?