[Giro] Etappe 10: Lanciano - Tortoreto #1

Tappa 10: Lanciano - Tortoreto, 177 km

Wat gaat dat toch allemaal snel hè, er is alweer een week voorbij. Negen ritten gehad, de Giro is al bijna doormidden. We begonnen in Palermo, alwaar wereldkampioen tijdrijden Ganna liet zien waarom hij precies de wereldkampioen is. Het waaide nogal, dat zorgde voor vreemde situaties. De Britten leken daardoor goede zaken te doen, Yates en Thomas kwamen van de klassementsrenners het beste naar voren. Een paar dagen later bleek dat alleen net iets anders uit te pakken. Voor we naar de Etna gingen moesten we eerst nog naar Agrigento. Een lastige aankomst heuvelop, waar Ulissi het bijzonder slim en sterk speelde. Daarna de Etna dus, in de neutralisatie van die rit kwam Thomas dankzij een bidon zwaar ten val. Hij verloor veel tijd, later zou hij opgeven wegens een gebroken bekken. Yates verloor dan weer om onverklaarbare reden veel tijd, die verklaring kwam pas een paar dagen later. Hij bleek corona te hebben, voorlopig is hij gelukkig de enige in het Giropeloton. Caicedo won op de Etna, vanuit de vlucht. De tijdsverschillen bleven verder vrij beperkt, maar de conclusie kon toen al getrokken worden dat we misschien wel een merkwaardige winnaar van de Giro krijgen. Wie weet wint de Portugees Almeida wel, hij fietst al sinds de tweede dag in het roze en is nog niet vaak in de problemen gekomen. Op de Etna verloor hij wel wat tijd, daarna heel wat dagen niet. De volgende dag gingen we gewoon sprinten, met praktisch alle sprinters op Gaviria en Hodeg na. Demare won, het begin van een reeks. Al werd die reeks nog even onderbroken door Filippo Ganna, die liet zien dat hij meer kan dan tijdrijden alleen. Richting Camigliatello Silano was Ganna de sterkste van de vlucht. De slimste ook wel, hij profiteerde mooi van een ruzie tussen de Gendt en Rubio. Daarna won Demare twee keer achter elkaar, vooral de overwinning in Matera was toch redelijk indrukwekkend. Die in Brindisi viel dan weer te verwachten, maar je moet het toch maar doen. Drie ritzeges tot nu toe, Matthews, Sagan en Gaviria komen er totaal niet aan te pas. In het tweede weekend kregen we twee mensonterende ritten voorgeschoteld. Onderweg naar Vieste had Bora geen zin meer om te rijden, vooral omdat geen enkele ploeg wilde helpen. De kansloze kopgroep van de dag bleek daardoor niet zo kansloos te zijn. Leuke overwinning voor Dowsett, maar wat was dit zonde van onze tijd zeg.

Om over de negende rit nog maar te zwijgen, toen vlogen er helemaal spullen door het huis. Een enorme zaadetappe. Wat natuurlijk voor een groot deel te verwachten viel, aangezien het parcours ook niet echt optimaal was. Allemaal net niet lastig genoeg om het peloton te inspireren tot grootse daden, maar toch. Het is weekend, jongens. We willen wat zien. Maarja, dat zat er niet in. Een kopgroepje kreeg veel ruimte. Die kopgroep bleef vrij lang bij elkaar, pas op de voorlaatste klim werd de boel een beetje uit elkaar gerammeld. Bleven vijf renners over, ofzo. Van die vijf deed vooral Ruben Guerreiro helemaal niets. De Portugees deed in het verleden veel kopwerk, recent in de Tirreno nog in de rit die door Van der Poel werd gewonnen. Dat was hij een beetje beu, dus besloot hij nu maar helemaal niets te doen. Zijn goed recht natuurlijk, maar niet echt fraai. Hoewel de andere koplopers dan weer zo dom waren om dat te laten gebeuren. Vooral Jonathan Castroviejo liet zien dat je van tien jaar knechten niet echt slimmer wordt. Het koersen is totaal uit de jongen gesloopt. Hij deed wat hij altijd doet, tempo rijden en dan maar hopen dat de rest moet lossen. Dat lukte stiekem nog vrij aardig, op Guerreiro na wist hij zijn kompanen weldegelijk te lossen. Daarna bleef hij alleen dom op kop rijden met een lachende Guerreiro in het wiel. Hij reed hem zomaar de laatste steile kilometer in, toen was het kalf al lang en breed verdronken. Guerreiro kwam uit het wiel, perste er een sprintje uit en won. Weer een overwinning voor de eendjes van EF. Niet echt een fraaie, maar hij telt. Castroviejo werd tweede, na een uitermate bijzondere poging om met de allergrootste versnelling ooit aan 10% te sprinten. Pijnlijk gebrek aan explosiviteit wel, we moeten maar hopen dat hij royaal beloond wordt voor al die meters op kop. Mikkel Bjerg liet zien toch een wielrenner te zijn, hij werd derde. Frankiny en Warbasse, die erg boos was op Guerreiro, wisten ook nog uit de greep van het peloton te blijven. Geoghegan Hart en Hamilton waren nog weggesprongen uit het peloton, omdat niemand daar toch iets deed. Zij pakten ook nog wat tijd, waarna we daarachter Kelderman als eerste van de favorieten over de streep zagen komen. Fugslagn en Hindley konden aanhaken, de rest verloor toch wat tijd. Kruijswijk was bijvoorbeeld vrij matig, verloor in die laatste steile kilometer toch nog een seconde of 20. Uiteindelijk een gigantische kutrit, waar we niets aan hadden. Bij Sunweb moeten ze toch ook nog wel eens over deze rit hebben nagedacht. Bijna de hele dag reden ze met acht man samen, de hele ploeg bij elkaar. Meters op kop? Nul. Ze hadden maar eventjes op kop hoeven te rijden om Kelderman een kans te geven op de ritzege. Nu wint Kelderman mooi het sprintje van de favorieten en doet hij een goede zaak in het klassement, maar ondertussen heeft ie nog steeds nooit iets gewonnen. Ondanks de hoogvorm van Sunweb blijft het een waardeloze ploeg, ze hebben Matthews ook bijna de hele week lang gepiepeld. Het idee zal zijn dat Kelderman voor roze moet gaan, maar we weten allemaal dat hij onder de druk gaat bezwijken als het er echt van komt. Dan kun je die ritzege maar beter vast op zak hebben. Maar goed, boeiend. Laten we hopen dat ie snel een mindere dag heeft zodat we van die ellende af zijn.

Een mindere dag wordt tijdens deze tweede week wel een uitdaging, want we gaan niet echt veel beleven. We beginnen met een heuvelritje. Beetje moeilijk in te schatten, maar waarschijnlijk geen rit voor de klassementsrenners. Daarna gaan we sowieso sprinten in Rimini, alvorens we weer met een heuvelrit te maken krijgen in Cesenatico. Die rit lijkt me vooral iets voor de vluchters. Op vrijdag krijgen we dan weer een rit voor de sprinters, al zitten er wat heuveltjes in de finale, dus misschien voor de beter klimmende sprinters. Daarna gaan we tijdrijden voordat op zondag pas de volgende bergrit volgt. Een aankomst bergop op Piancavallo. Het wordt eigenlijk een beetje een flopweek, als we heel eerlijk zijn. Al blijft de Giro onvoorspelbaar. Zo slecht begon het nog niet eens, maar de laatste twee ritten van de eerste week laten toch een bittere nasmaak achter. Het was echt heel erg slecht, mensonterend zelfs. Vandaar dat mijn enthousiasme wat getemperd is. Op Trek na lijkt ook geen enkele ploeg iets te durven. Sunweb is zo goed, maar ze doen er niets mee. Astana had wellicht wat kunnen doen, maar met Lopez en Vlasov zijn ze twee belangrijke krachten kwijt. De rest, ja, tja. Ik heb er eigenlijk niet veel zin in, maarja, we gaan toch maar door he. Ik verstop me niet in de buik van het peloton, ik blijf gewoon dom op kop rammen. Met Almeida nog steeds in het roze gaan we verder waar we gebleven waren. Een heuvelritje met enkele muurtjes aan het eind, kan leuk worden als de renners er nu tenminste wél zin in hebben.




Na de rustdag gaan we verder in Lanciano, de stad van Dario Cataldo. Hij reed tegenwoordig voor Movistar en is zelfs in deze Giro aanwezig, twee feiten waarmee ik iedereen kan verbazen. Naar Movistar gaan is niet zo'n slim idee, je gaat er niet direct harder door fietsen. Na een volkomen anonieme Tour is Dario nu bezig aan een nóg anoniemere Giro. De Giro is al een aantal keer in Lanciano geweest, volgens het roadbook in 1932, 1935, 1938, 1973 en 1997. Het merkwaardige is dat ze 1999 over het hoofd zien, toen kwam er hier een rit aan die werd gewonnen door Jeroen Blijlevens. Altijd tegen ons. In 1997 won Roberto Sgambelluri dan weer, goede naam wel. Met Eddy Merckx staat er zelfs een grootheid op de erelijst, hij won in 1973. Dat Learco Guerra voor de Tweede Wereldoorlog zelfs twee keer wist te winnen in Lanciano voegen we voor de volledigheid ook maar even toe. Daarna gaan weer Wikipedia schaamteloos kopiëren. Lanciano is een stad in de Italiaanse provincie Chieti (regio Abruzzen) tussen de Adriatische Zee en het bergmassief van de Majella. In de Romeinse tijd had het de naam Anxanum. Opgravingen wijzen uit dat de plaats al vanaf de 12e eeuw voor Christus bewoond geweest moet zijn. Lanciano is van oudsher een bedrijvige en welvarende plaats. Al in de middeleeuwen behoorden de markten van de stad tot de belangrijkste van het koninkrijk Napels. De oude, goed behouden, middeleeuwse wijken van Lanciano liggen verdeeld over 4 heuvels. Wat lager ligt het moderne deel van de stad. De belangrijkste bezienswaardigheden zijn de indrukwekkende stadsmuur met de Torre Montanara en de compleet herbouwde kathedraal Santa Maria del Ponte (1785-88). In de San Francesco-kerk wordt de gedaante van in Heilig Bloed veranderde miswijn vereerd, waaraan het 8e-eeuwse eucharistische wonder van Lanciano ten grondslag ligt. Het roadbook is het hier wel ongeveer mee eens, daar noemen ze de stadsmuur ook, naast de kathedraal. Ze voegen ook nog de kerk Santa Maria Maggiore toe, naast de Fontana Grande di Civitanova. Toegegeven, ziet er niet slecht uit.



Sinds de aankomst in Roccaraso zijn we niet veel opgeschoten, tijdens die rit reden we al praktisch langs Lanciano. In het begin van de rit rijden we vanuit Lanciano naar die andere bekende plek in deze omgeving, Chieti. Voor we Chieti bereiken volgt er eerst nog wel een tocht langs de kust. Lanciano ligt wat hoger, dus dalen we in het begin een aantal kilometer af. Nooit een ideaal begin, dat zagen we vorige week nog. Dat worden weer springende bidons enzo, haha. Maar goed, afdaling van een kilometer of zes met redelijk wat bochten. Wel een brede weg, dus we doen maar alsof het wel meevalt. Eenmaal beneden slaan we linksaf voor een tocht van een kilometer of 20 langs de kust. Brede wegen, af en toe een dorpje. Ortona, bijvoorbeeld. Uiteindelijk komen we uit in Francavilla al Mare, waar de Giro ook wel eens is geweest. Hier slaan we linksaf, waarna we weer de binnenlanden van de Abruzzen gaan verkennen. Na drie vlakke kilometers rechtdoor slaan de renners rechtsaf, waarna ze voor het eerst vandaag mogen klimmen. We beginnen met vier kilometer aan 5%, na een kort stuk in dalende lijn gaat het vervolgens nog eens drie kilometer vals plat omhoog. Na een afdaling met flink wat bochten onderweg beginnen we vervolgens aan het eerste muurtje van de dag, de muur van Chieti. Het gaat een kleine twee kilometer omhoog aan 8%, waarbij vooral de eerste kilometer interessant is. Het gaat een tijd aan meer dan 10% omhoog, vervolgens loopt het wat vals plat verder tot aan de top. Na 47 kilometer bereiken we de top van deze klim, een bergje van de vierde categorie. We rijden daarna dwars door het centrum van de stad van Giulio Ciccone. Hij zal zich vast willen tonen voor eigen publiek, maar hij zit natuurlijk wel met Nibali in de ploeg. Bovendien is hij nog niet echt in topvorm na zijn besmetting met het coronavirus. Chieti is een stad waar we wel vaker zijn geweest, in 2017 reden we bijvoorbeeld nog door deze plaats. Zonder dat muurtje, overigens. Toch kennen we Chieti vooral van de Tirreno, die koers kwam hier tussen 2010 en 2013 steeds aan. Wijlen Scarponi won twee keer op de muur van Chieti, na hem wist Peter Sagan hier eens te winnen en ook de naam van Joaquim Rodriguez mag niet ontbreken. Heb je het over muurtjes, dan heb je het over Purito. Nu is het gewoon een tussendoortje, om vast te wennen aan wat nog komen gaat. Prima stad verder hoor, dat Chieti. Nog wat Romeinse overblijfselen erbij en dat soort werk, kerkje, kathedraaltje.



Na de passage in Chieti volgt er een afdaling van een kilometer of vier met flink wat bochten. Wel een lekker brede weg, met goed asfalt. Als we beneden zijn in Chieti Scalo volgt er een tocht van een kilometer of tien door de vlakte richting Pescara. Voor we deze stad bereiken slaan we in Santa Teresa af, waarna we op weg gaan naar Spoltore. Toch wel een van de meest iconische plaatsen op aarde, dankzij één persoon in het bijzonder. De Killer van Spoltore, Danilo Di Luca. Hij komt dus uit Spoltore, logischerwijs. Talloze koersen gewonnen en drie keer geschorst, dan ben je een grandioze kampioen. We missen nu een type Di Luca, zoveel is wel duidelijk. Richting Spoltore gaat het een kilometer of vier wat vals platterig omhoog, ook buiten Spoltore blijft het nog een beetje glooiend, voordat we even later af gaan dalen richting de kust. Deze afdaling is een paar kilometer lang, kent een aantal bochten maar de weg is breed. Eenmaal beneden komen we uit in Montesilvano, alwaar een bocht naar links gaat volgen. Na deze bocht rijden de renners toch al snel 30 kilometer langs de kust op weg naar de eerste tussensprint van de dag. De tocht langs de kust leidt door talloze dorpjes, ze hebben deze kuststrook toch aardig vol weten te bouwen. Af en toe komen ze wat rotondes tegen enzo, verder, ja, niet echt iets ofzo. Ze kunnen me wat, fast forward naar de tussensprint. Die volgt na 110 kilometer in Giulianova. De renners rijden dwars door het centrum van dit kustplaatsje, waar in het verleden nog wel eens een Girorit van start is gegaan.



Technisch gezien zijn we nu eigenlijk al bijna bij de finish. Tortoreto ligt niet ver van hier, maar we worden weer getrakteerd op een Italiaanse specialiteit: een lokale lus. Voordat we bij die lus aankomen moeten we eerst eerst nog een paar kilometer rechtdoor rijden langs de kust. Vlak voor we Tortoreto Lido bereiken slaan we linksaf, waarna we nog een kilometer of vier over een brede, vlakke en rechte weg rijden. Daarna slaan we rechtsaf, waarna we gaan klimmen richting Tortoreto. De organisatie heeft voor de rit van vandaag een paar leuke muurtjes uitgezocht, waarbij ze hun best hebben gedaan om het geheel wat te downplayen. Drie kilometer aan 7% klinkt namelijk niet echt denderend, maar er is een belangrijke nuance. In de eerste 600 meter gaat het vals plat omhoog, daarna botsen we ineens op een heus muurtje. De smalle weg gaat plots steil omhoog, met percentages tot 18%. Een halve kilometer aan 10%, toch best pittig. Vervolgens is het even een paar meter vlak, terwijl we van het ene muurtje naar het volgende rijden. Richting Tortoreto zelf gaat het nog eens een tijd aan 10% omhoog, met opnieuw een strook aan 18%. Bij het binnenrijden van het dorp komen we de meest nutteloze rotonde in de geschiedenis van de mensheid tegen, waarna het nog een tijd vrij stevig omhoog blijft gaan. Pittig klimmetje, dat we later nog eens gedeeltelijk gaan doen. Vierde categorie, overigens.



Als we boven zijn in Tortoreto slaan we rechtsaf, waarna we het dorp weer verlaten. Een korte maar bochtige afdaling richting Tortoreto Lido volgt. Het gaat 2,5 kilometer naar beneden over een brede weg, wat de afdaling een stuk makkelijker maakt. Zou moeten lukken, ondanks al die bochten. Beneden slaan de renners linksaf, vervolgens rijden ze drie kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg richting Alba Adriatica. Hier gaan ze over een aantal kilometer rechtsaf slaan om vervolgens te finishen in Tortoreto Lido, nu gaan we juist naar links. We rijden met een boog om Alba Adriatica heen, over een gigantisch brede en vlakke weg. De komende acht kilometer volgen we deze weg, die alleen af en toe onderbroken wordt door een rotonde. Op de grens tussen de Marche en de Abruzzen slaan de renners linksaf, waarna ze op weg gaan naar de volgende klim van de dag. Eerst rijden we nog een kilometertje rechtdoor over een weg die net zo breed is, daarna slaan we nog eens linksaf. Na deze bocht gaat het drie kilometer omhoog aan 9%, keileuk. Via flink wat bochten fietsen we steil omhoog richting Colonnella, een dorpje op een heuvel. Het begint met een stuk aan 6%, maar daarna gaat het anderhalve kilometer omhoog aan meer dan 10%. Ook hier weer pieken tot 18%, vrij heftig. In de laatste kilometer richting de top gaat het dan weer omhoog aan 8%, het blijft behoorlijk lastig tot we boven zijn. De top van dit klimmetje van derde categorie bereiken we na 138 kilometer. De top ligt midden in het centrum, in de straten van Colonnella blijft het smerig omhoog gaan. Na de top gaat het direct naar beneden, maar niet zo lang. We komen één haarspeldbocht tegen, daarna is het eigenlijk meteen weer vlak. Een kilometer of drie rijden we daarna verder over een brede en licht bochtige weg, we maken in deze kilometers een minimale daling mee. Aan het eind van deze weg komen we bij een splitsing uit, waar aan de rechterkant van de weg een uitnodigend gevarenbordje staat. Helling, 24%. Nemen we die weg? Jazeker. De weg wordt ineens bijzonder smal en bijzonder steil, we gaan klimmen naar Controguerra, een dorp met een fabelachtige naam.





De smalle weg is slechts één kilometer lang, maar het gaat wel aan 10% gemiddeld omhoog. Er is zelfs een stuk van 200 meter waarin het aan meer dan 20% omhoog gaat, met dus de eerder genoemde piek tot 24%. Via een donker bos rijden we een open veld in en daarna fietsen we Controguerra binnen, waar een paar drempeltjes liggen. In het centrumpje ligt de top van de klim, hier volgt de tweede tussensprint van de dag. Geen bergpunten, maar bonificaties voor degene die als eerste boven is. De top volgt na 144 kilometer, op 33 kilometer van de finish. Kicken muurtje wel hoor, ik heb alleen een beetje mijn vertrouwen in de renners verloren, dus ik vraag me af in hoeverre het allemaal iets uitmaakt. Goed, boven in Controguerra - de theorieën over het ontstaan van deze naam vallen tegen - slaan we linksaf, hierna gaat het een kilometer of zeven naar beneden over brede wegen. Bochtige wegen, dat wel. Af en toe wat verkeersobstakels, verder is er voorlopig weinig aan de hand. Steil naar beneden gaat het niet, heel bijzonder is het allemaal niet. Na een tijd komen we wel een weg met slecht asfalt tegen, waar het tussendoor ook een keer kort vals plat omhoog gaat. Als we daarna uitkomen in Abbadia is de weg weer wat beter, terwijl het voorbij het volgende dorpje, Corropoli, een paar kilometer vooral rechtdoor gaat. We komen uit in Vibrata, waar wel wat bochtjes en een rotonde liggen. Voorbij dit bochtenwerk is het even vlak, totdat we in de buurt van Colle Luna uitkomen. Richting dit dorpje gaat het 2,5 kilometer aan 4% omhoog, een gemiddelde dat weinig zegt. Paar vlakke stukjes tussendoor, als het omhoog gaat is het wel weer lekker steil. Stukje aan 8% ook wel weer, heerlijk. Via een paar bochtjes in dalende lijn rijden we dan Colle Luna binnen, buiten dit dorpje blijft het bochtig terwijl het nog even verder naar beneden gaat. Een niet al te spannende afdaling van drie kilometer, waarna direct de volgende beklimming volgt.




Aan het eind van de afdaling slaan de renners rechtsaf, waarna ze direct tegen de klim aankijken. De weg loopt recht omhoog, geen uitnodigend beeld. We gaan weer naar Tortoreto klimmen, nu via de Via Badetta. Het gaat 2,5 kilometer omhoog aan 7% gemiddeld, maar zoals aan het profiel hierboven valt te zien is het weer behoorlijk onregelmatig. Richting de top is er zelfs een kort stukje in dalende lijn, terwijl we ook weer een strook aan 20% tegen gaan komen. Leuk klimmetje wel weer hoor, ietwat smaller weggetje door een behoorlijk groen gebied. Mooie boompjes en plantjes hier, al komen we in de buurt van de top wel tussen de bebouwing uit. Het centrum van Tortoreto verkennen we alleen niet, want bij het binnenrijden van de stad gaat het vrij snel naar rechts, waarna het nog even steil omhoog gaat. Aan het eind van deze straat slaan we weer rechtsaf, we rijden terug naar beneden zodat we nóg eens naar Tortoreto kunnen klimmen. Voordat we dat gaan doen volgt er eerst nog een afdaling die eigenlijk niet echt een afdaling is. Gedurende een kilometer of vier gaat het overwegend naar beneden, met tussendoor nog een paar korte stukjes in stijgende lijn. We rijden eerst weer terug naar Colle Luna, een slimme renner kan een stuk afsnijden, de wegen kruisen elkaar bijna. Voordat we weer dat dorp zouden bereiken slaan we evenwel linksaf, waarna er nog wat bochten volgen op weg naar de voet van de volgende klim. We gaan het tweede deel van de eerste klim richting Tortoreto nog eens doen, als u mij kunt volgen. De renners komen nu van een andere kant en hoeven niet het hele ding te doen, ze sluiten ergens halverwege aan op de weg die ze al kennen. Een van de steile stroken slaan ze over, maar er blijft op deze manier ook nog wel wat over. Twee kilometer aan 7,5%, nog steeds de moeite waard. Weer zo'n muurtje aan meer dan 10% met een piek tot 18%, omringd door wat minder steile stroken. Op 11 kilometer van de streep komen we voor de tweede keer boven op dit klimmetje van tweede categorie.


Eerste kilometer skippen we deze keer.


Op zich wel een grappige finale op deze manier, toch knap lastig. Na de laatste beklimming richting het hoger gelegen gedeelte van Tortoreto gaan we afdalen over een weg die de renners al kennen. Voor de tweede keer vandaag fietsen we richting Tortoreto Lido, waar de finish ligt. De afdaling is opnieuw 2,5 kilometer lang. Opnieuw behoorlijk bochtig ook. De meeste bochten zijn prima te doen. Er is wel een keer een combinatie van drie bochten kort achter elkaar, maar de weg is breed en het asfalt ziet er ook niet eens zo slecht uit. Zou zeker met de eerder opgedane kennis in het achterhoofd moeten lukken. Na een laatste terugdraaiende bocht in de straten van Tortoreto Lido slaan we linksaf, waarna we weer drie kilometer rechtdoor gaan rijden over een vlakke weg richting Alba Adriatica. Op vijf kilometer van de streep komen we uit bij een rotonde waar we eerder al eens waren. Toen gingen we naar links en volgden we de grote weg, nu rijden we rechtdoor het dorp in. Een kleine versmalling wacht hier op de renners, ze rijden daarna onder de spoorbrug door en slaan scherp rechtsaf. Na deze bocht rijden de renners rechtdoor over een brede en vlakke weg tot op vier kilometer van het eind. Hier volgt een flauwe bocht naar links, vrij snel daarna gaat het dan weer scherp naar rechts. Dit is de laatste bocht van de rit, in de laatste 3,5 kilometer gaat het rechtdoor. Op twee kilometer van de finish komen de renners een rotonde tegen, verder niets. Rechtdoor over de brede en vlakke Lungomare tot aan de finish, die na 177 kilometer volgt.




We finishen in Tortoreto Lido, een plaats waar vorig jaar nog een rit vertrok. Tijdens de Giro van 2019 reden we van Tortoreto Lido naar Pesaro, dat was de langste rit van die editie. In Pesaro won Ewan, was geen toprit dus. Maar goed, ik heb gewoon een stukje over Tortoreto Lido, dus dat gooien we er gewoon in, kan mij het bommen: Tortoreto Lido is een badplaats aan de Adriatische kust. Tortoreto Lido is het nieuwe gedeelte van Tortoreto. Er is ook nog een Tortoreto Alta, dat wat hogerop in de heuvels ligt en waar we dus een paar keer naartoe zijn geklommen vandaag. In heel Tortoreto wonen 11.800 mensen, waarvan 6.000 in Lido. De naam van deze plaats zou in de middeleeuwen zijn ontstaan door de aanwezigheid van een bepaald soort duiven, de tortore. Dat zou Paus Gregorius I zijn opgevallen, hij vermeldde deze bijzonderheid in een brief en sindsdien had deze locatie ineens een naam. Met een beetje zin voor cynisme kan men Tortoreto dus letterlijk en figuurlijk een schijtstad noemen. Tortoreto Lido is een stad zonder veel geschiedenis in de Giro. Eén keer eerder ging er hier een rit van start, dat was in de Giro van 2011. De elfde rit van die Giro zou hier starten en aankomen in Castelfidardo. Daar zagen we de legendarische Fransoos John Gadret van Team Gadret met de overwinning aan de haal gaan. Op een lastige aankomst heuvelop was hij Joaquim Rodriguez met een goed getimede aanval te snel af. Een van de weinige overwinningen van Gadret op de weg, ook meteen zijn laatste. Tortoreto Lido is verder een badplaats zonder veel franje. Ze moeten het hier vooral van hun stranden hebben. Buiten dat komen we weinig tegen dat de moeite waard is. Ja, ze hebben een fontein met een zeemeermin in het midden. Vol trots vermelden ze dat er een fietspad ligt langs het hele strand, dat zelfs nog doorloopt naar de dorpjes ten noorden en ten zuiden van Tortoreto. Prima, maar daar zijn wij als Nederlanders natuurlijk niet van onder de indruk. Er zou ook nog een maritiem museum in Tortoreto Lido moeten zijn, maar als ik dat zo even vlug bekijk ziet het er niet uit alsof het veel voorstelt. En dan hebben ze in deze plaats ook nog eens een spuuglelijke moderne kerk neergezet. Geen gezicht. Nee, als je genoeg op het strand hebt gelegen is het verstandiger om even naar Tortoreto Alta te gaan. Daar staan een stuk of drie kerken die een paar eeuwen ouder zijn en er derhalve direct van een fraaier uiterlijk en innerlijk zijn voorzien. Bovendien heb je boven op de heuvel een mooi uitzicht over het lagergelegen deel en de zee. Daarnaast valt er ten zuiden van Tortoreto Lido nog een gigantisch viaduct waar te nemen. Maar goed, hoogtepunt blijft de zeemeermin natuurlijk.



Het weer in Lanciano schijnt vrij behoorlijk te zijn. 's Middags 18 graden, geen kans op regen en een beetje wind. Die wind zorgt er wel voor dat we in de eerste kilometers tegenwind hebben, dat kan het ontstaan van de vlucht van de dag wat bemoeilijken. In Tortoreto wordt het 's middags 16 graden. Ook daar geen kans op regen, de wind schijnt gedurende de middag flink te gaan draaien. Eerst tegenwind, maar daarna gaat ie alle kanten op. Goed, heel hard zou het niet moeten waaien, dus dan maakt het allemaal weinig uit. In Tortoreto, zoals de organisatie het steeds noemt terwijl we finishen in Tortereto Lido, kwam overigens ooit nog een rit aan, kom ik nu pas achter. In 1995 won Filippo Casagrande hier, de jongere broer van Francesco. Zijn opvolger mag vanaf 11:55 aan de bak, of beter gezegd 12:05 want dan is de neutralisatie voorbij. Twintig minuten later gaat Eurosport 1 live, de PLAYER op hetzelfde moment. Missen we het eerste stuk dus, zul je net zien dat de vlucht meteen ontstaat haha. Nou, laten we hopen van niet, dan hebben we in ieder geval in het begin van de rit nog wat om naar te kijken. Voor de rest zal het wel weer kut worden, hè. Tussen 16:12 en 16:39 eindigt de rit, dan is Wilco Kelderman weer een dag dichter bij het niet winnen van de Giro.



Tja, goh, ja. Een goede Sagan of Matthews zouden dit aan moeten kunnen. Voor Demare lijkt het me sowieso wat te zwaar. We hebben alleen al gezien dat Sunweb nooit gaat rijden en dat Bora geen zin heeft om het alleen te doen. Ik zie dat niet snel veranderen na de rustdag, Sunweb gaat natuurlijk sparen voor de rit van zondag. Waarom zou FDJ het doen? Waarom zou eender welke andere ploeg het doen? Voor de klassementsrenners is het waarschijnlijk weer net niet lastig genoeg, de laatste vlakke kilometers richting de streep kunnen eventueel ook nog afschrikkend werken. We moeten dus weer kijken naar Bora. Die ook nog met Majka zitten. Als ze slim zijn sturen ze iemand in de vlucht, dan zijn ze van het gezeik af. Ik denk dat we weer naar de vluchters gaan zitten gluren. Laten we hopen op een iets leukere groep deze keer. Laten we vooral hopen dat het niet voor de vluchters is, want de finale is zo lastig dat je daar echt geweldig kunt koersen. Het parcours van een klassieker, eigenlijk. Nu hebben we alleen nog renners nodig die willen koersen alsof het een klassieker is, ze rijden eerder rond alsof ze zonder het te weten in de Malopolska Tour terecht zijn gekomen. Hoop: koers, leuke finale. Cynische verwachting na de afgelopen dagen: vlucht.
1. Ulissi. Toch maar gewoon. Kan eigenlijk op iedere manier winnen, maar het lijkt me vrij slim om met de afgelopen dagen in het achterhoofd voor de vlucht van de dag te opteren. Al is het dan ook weer de vraag of andere renners überhaupt zin hebben om met hem richting Tortoreto te rijden, maar goed. Je moet toch iemand noemen.
2. Narvaez. Is wel eens aan de beurt. We hebben al heel wat jongens van Ineos in de aanval gezien, maar afdeling Ecuador blijft een beetje achter. Ideale rit voor hem, met zijn punch moet hij in de toekomst toch redelijk wat koersen gaan winnen. Maar oké, eerst maar eens in de aanval dan.
3. Haig. Jack rijdt al 100 jaar op kop voor andere renners, het wordt tijd dat hij eens voor eigen kans gaat. Dat probeerde hij voor de rustdag wel, maar toen zat Nibali ineens op zijn wiel. Laten we hopen dat hij nu meer succes heeft.
4. Hanninen. Een Fin! Ja, ook daar fietsen ze wel eens. Dat gaat Jaakko nu laten zien, met een beetje mazzel.
5. De Gendt. Onvermijdelijk.