[Giro] Etappe 8: Giovinazzo - Vieste #1

Tappa 8: Giovinazzo - Vieste (Gargano), 200 km

Bohhhhhhhhhhhh. Na tien kilometer al waaiers, het leven is een feest. We hadden ook wel even een opkikkertje nodig na het droevige nieuws dat Parijs-Roubaix is geannuleerd. Na een paar kilometer koers ging het al los. Een stevige versnelling van Jumbo en Quick Step en overal ontstonden breuken. Enkele grote namen misten de slag, zoals Fuglsang, Majka, Yates en de sinds een paar dagen heilig verklaarde Boer Harm. Het leek een gigantische topshow te worden, maar een kilometer of 50 later was alles toch weer te herdoen. Eerst sloot een groepje met daarin Fuglsang na een lange achtervolging aan. Vervolgens hadden ze het vooraan wel gezien en kon ook de groep met Vanhoucke en de weggewaaide Pozzovio weer aansluiten. Lag de broek toch even op de enkels, maar uiteindelijk bleven we op onze honger zitten. In de omgeving van Taranto reden Pellaud en Frapporti weg, toch nog een kansloos kopgroepje van de dag. In het peloton reden ze ondertussen rustiger dan rustig, desondanks viel er wel een chute te noteren. Een paar kilometer later kon zelfs de mongolenwaaier weer aansluiten, bedrog. Het kansloze kopgroepje hield het niet lang vol. Het peloton reed breeduit over de volle breedte van de weg, maar blijkbaar ging het nog steeds hard genoeg. Op 45 kilometer van het eind vond er een zware valpartij plaats in het peloton. De Giro heeft om de vijf kilometer een boog staan, vooral zodat ze wat extra sponsoren kunnen promoten. In principe geen probleem, ware het niet dat daardoor de weg tijdelijk smaller wordt. Gaat meestal goed, nu even niet. Vanhoucke was er uiteraard weer bij betrokken, niet echt zijn dag. Ook zo ongeveer heel NTT stond erbij, mijn Amanuel was zwaar gehavend. Een donkere, extreem duistere dag. Hij haalde de finish uiteindelijk wel, maar de precieze gevolgen zijn nog onbekend. Sowieso een dikke streep door de rekening, aangezien NTT gaat stoppen was dit de laatste kans voor Amanuel om zich nog in de kijker te rijden. Ik vrees een beetje voor het vervolg van zijn carrière. Grote slachtoffers daarnaast waren Affini en Gallopin, gebroken botten, gaan vandaag niet meer van start. Vanhoucke wist uiteindelijk tussen de auto's terug te keren, samen met Zakarin die er uiteraard ook weer bij lag. Het bleef nerveus tot aan de finish, maar gekke dingen gebeurden er eigenlijk niet meer. Dus gingen we sprinten. Weer een beetje een gekke sprint, toch weinig controle. Ballerini ging vroeg aan, maar Hodeg was eigenlijk nergens te bekennen. Demare was dan wel weer op de afspraak, hij wist weer te winnen. Derde ritzege al, jongens toch. Niks aan te doen. Sagan probeerde het wel, maar kwam niet in de buurt. Ook Matthews kwam er weer niet aan te pas, om over Gaviria nog maar te zwijgen. Alle sprinters op Demare na maken er een puinhoop van, zo kunnen we het eigenlijk wel omschrijven. Ondanks het feit dat het nooit meer zo hard ging als in de eerste 50 kilometer is dit toch de snelste Girorit ooit, we hebben geschiedenis meegemaakt. Blijkt maar weer dat geschiedenis niet altijd leuk hoeft te zijn. Het eerste uur was geweldig, de rest, mwah, niet echt. Maar goed, na de eerste echte massasprint van de ronde duiken we het tweede weekend in. We gaan naar Vieste. Een rit die zich wat moeilijker laat omschrijven. Het tweede deel van de rit is behoorlijk heuvelachtig, veel korte beklimmingen richting de finish. Kan voor de sprinters zijn, kan voor de puncheurs zijn, zou ook zomaar voor de vluchters kunnen zijn. Zo had u er vast nog niet naar gekeken.




De rit gaat van start in Giovinazzo, een stad met 20.000 inwoners die voor de tweede keer deel uitmaakt van het grande casino dat we de Giro noemen. Debuteren deed de stad in 2014, toen was het de startplaats van de eerste rit op het vasteland na een Iers avontuur. Die rit was slechts 112 kilometer lang en zou eindigen in Bari, alwaar Nacer Bouhanni de sprint won. Giovinazzo ligt in de regio Bari, provincie Apulië. Of andersom, kan ook. In Giovinazzo hebben ze een kathedraaltje, waar blijkbaar een kicken beeldje is te vinden uit Byzantijnse tijden. Verder is de vader van John Turturro afkomstig uit deze stad, ook geen onbelangrijk feit. Turturro is een acteur die vooral heeft geschitterd in verschillende films van de Coen broertjes. Godenrollen, godenfilms. Giovinazzo ligt aan zee, in de buurt van de kust komen we de Palazzo Ducale tegen, dat levert nog wel wat pittoreske plaatjes op. Het haventje is ook nog wel prima. Veel restaurantjes, oud centrumpje, pleintje, parkje, dan ben je er wel zo ongeveer. Wiki rept over een mooi kasteeltje in de buurt, Castel del Monte. Maarja, is 45 kilometer verderop eigenlijk wel in de buurt? We houden het toch maar bij Giovinazzo zelf.



De eerste 90 kilometer van deze rit laten zich vrij makkelijk omschrijven:
_____________________________

We volgen continu de kustlijn, wat het overigens niet per definitie een makkelijke rit maakt. Het is wel continu vlak, maar er liggen nogal wat dorpjes hier. Molfetta, Bisceglie, Trani, Barletta, ga zo maar door. Een aantal van die namen zijn toch niet volledig onbekend. Maarja, geen zin om dat verder allemaal uit te zoeken. Laten we maar zeggen dat de wegen over het algemeen breed zijn, maar dat we in die steden op wat bochtenwerk stuiten. Vooral in Barletta, amai. Daarna gaat het wat meer rechtdoor, we laten nu eigenlijk ook het stedelijke gebied achter ons. Na een tijd fietsen we zelfs door een volledig open gebied, ter hoogte van Margherita di Savoia. Kan me niet aan de indruk onttrekken dat we hier in de afgelopen jaren al eens zijn geweest. Voorbij Margherita fietsen we langs de zoutmeertjes, hier ligt dus aan beide kanten water. Klein waaieralarmpje? Het terrein is in ieder geval volledig open, daar schieten we alleen verder weinig mee op als de wind vanuit zee komt. Moet daar anders staan, wat ongetwijfeld niet het geval zal zijn. Open gedeelte is wel 20 kilometer lang, pas voorbij de zoutmeren komen we weer wat dorpjes en dus beschutting tegen. Voorbij Zapponeta rijden we via Foggiamare en Ippocampo verder naar de eerste tussensprint van de dag. In Ippocampo ligt een waterpark, dat nu gesloten is, rip. Als we het waterpark gepasseerd zijn gaat het nog een aantal kilometer vooral rechtdoor over een brede weg door behoorlijk open terrein richting Manfredonia, waar na 90 kilometer koers de eerste tussensprint volgt. In Manfredonia wordt het wat bochtiger, we rijden dwars door het centrum. Een snelle check leert mij dat er in deze omgeving waarschijnlijk weinig wind is in de middag, hooguit 14 km/u. Wel vanuit het oosten, zuidoosten. Staat ie toch wel een beetje schuin, maar het lijkt me niet hard genoeg om veel schade te berokkenen. Al weet je het nooit natuurlijk. Enfin, Manfredonia, tering, ik kom nu ineens tot een ontdekking. Nu weet ik waarom deze shit me zo bekend voorkomt. We beleven een copy paste van 2017. Toen reden we vanuit Molfetta langs de kust naar Manfredonia, gingen we ook over de klim die nu volgt en fietsten we zelfs richting Vieste, de finishplaats van vandaag. Gingen we alleen nog wat verder door richting Peschici, alwaar Gorka Izagirre wist te winnen. Formidabele rit was dat, derhalve.



Dit is echt bizar joh, deze rit is gewoon voor meer dan 150 kilometer gelijk aan die rit uit 2017. Teringjantje. Ik pak de voorbeschouwing van toen er even bij hoor, ze kunnen me wat.

quote:

Het begin van deze rit is buitengewoon saai. De renners mogen bijna 90 kilometer langs de kust gaan fietsen. Over grotendeels rechte en brede wegen, die ook nog eens vlak zijn, wordt er koers gezet richting Manfredonia. Een aantal dorpen en steden worden vereerd met een bezoekje, zoals Bisceglie, Trani en Barletta. Na 42 kilometer fietsen de renners langs Margherita di Savoia, een toeristisch oord met een overdaad aan strand. Even verderop volgt dan het voorlopige hoogtepunt van de rit, een passage over een smalle strook land, met aan de rechterkant de zee en aan de linkerkant een binnenzee. Het landschap is hier, op het water na, net zo saai als het parcours zelf. Het is zo vlak als wat, er groeit bijna niets en er staan alleen nog wat vervallen bouwwerken langs de kant van de weg. Bij het smalste punt van deze landengte staat een torentje, maar zelfs dat is het aanzien niet waard. Het gaat ondertussen ook al een kilometer of tien volledig rechtdoor, zonder echte bochten. Alleen de wind kan het begin van deze rit redden, maar die schijnt hier doorgaans in de rug te staan. Na een kilometer of 70 passeert het peloton Ippocampo, waar een aquapark is. Ze hebben er een roze en een gele glijbaan dus dat is wel helemaal fantastisch. Over wegen die bijna niet rechter en breder kunnen zijn wordt er verder gefietst, door een gebied dat volgens Google Maps talloze meertjes bevat, maar in de praktijk blijkt dat alles hier droog staat zodra de zon voorzichtig begint te schijnen. Enfin, even verderop rijden de renners Manfredonia binnen. In deze behoorlijk mooie stad, met een fraai kasteel, is na 84 kilometer de eerste tussensprint van de dag.

Zelfs de eerste tussensprint van die dag was op dezelfde plek, is toch bijzonder. Zit alleen zes kilometer verschil tussen, dat is dan het stuk tussen Giovinazzo en Molfetta. Lollers.

quote:

Na Manfredonia gaat de koers dan gelukkig echt beginnen. We hebben het vlakke deel van de rit gehad en gaan nu door met het heuvelachtige deel. Dit heuvelachtige deel begint zeven kilometer buiten Manfredonia, als de renners in Madonna delle Grazie linksaf slaan en aan de bochtige klim naar Monte Sant'Angelo beginnen. Dit is een beklimming van de tweede categorie, bijna 10 kilometer lang en 6% gemiddeld. Ondanks liefst 20 haarspeldbochten is de klim toch behoorlijk regelmatig, het gaat bijna continu rond de 6% omhoog. Alleen het begin van de klim is nog behoorlijk pittig, met een aantal stroken boven de 7% en zelfs een enkele uitschieter richting 10%. Richting de top zwakt de klim wat af, maar dit is alsnog een vrij serieuze klim, zeker na 90 vlakke kilometers. Door het behoorlijk steile begin zal dit een aanslag zijn op veel benen, de omslag is immers nogal bruusk. Na ongeveer 101 kilometer komen de renners dan boven aan in Monte Sant'Angelo, een dorpje dat eigenlijk niet heel mooi is. De wegen en de huizen donderen hier van de ellende bijna uit elkaar. Wel hebben ze er een heiligdom en een kasteel, dat door de Aragoneesjes is gebouwd. Boven in Monte Sant'Angelo heb je wel een mooi uitzicht over een deel van de klim en ook over de afdaling die zo gaat volgen.

We komen nu boven na 106 kilometer koers. Verder niks meer aan doen. Nouja, je zou toe kunnen voegen dat Monte Sant'Angelo blijkbaar een van de bekendste bedevaartsoorden van Europa is. Volgens overleveringen zou de aartsengel Michaël zich hier in de 5e eeuw enkele malen vertoond hebben, ik geniet altijd wel van dat soort bullshitverhalen.




We gaan verder:

quote:

De afdaling terug naar de kust kent minder bochten dan de klim, maar alsnog is het behoorlijk bochtig en daardoor ook vrij technisch. De weg is wel redelijk breed en het wegdek is ook in orde. Het gevaar zit vooral in het begin van de afdaling, daar is het continu draaien en keren met een aantal bochten die niet lopen zoals je zou verwachten. Een beetje parcourskennis is hier geen overbodige luxe, anders ben je voor je het weet een vangrail aan het omhelzen. Na een aantal lastige bochten wordt het wel wat makkelijker en is er wat meer tijd om van de omgeving te genieten, die steeds mooier wordt. Door een groen gebergte, met opvallende rotsformaties wordt er verder gedaald, terwijl de zee steeds beter in beeld komt. Richting het einde van de afdaling verschijnen er nog een paar haarspeldbochten, maar aangezien het niet meer zo steil naar beneden loopt en omdat de bochten goed in te schatten zijn, zou dit geen problemen mogen opleveren. Na een afdaling van ongeveer 18 kilometer fietsen de renners dan door Mattinata, waar de weg alweer omhoog begint te lopen. Er gaat een aantal kilometer langs de kust gefietst worden, over een enorm bochtige weg. De omgeving is wonderschoon, het contrast met het begin van de rit kan bijna niet groter. Ondertussen moeten er wel wat korte klimmetjes bedwongen worden, zo gaat het direct na Mattinata drie kilometer omhoog aan ongeveer 5%. Vervolgens is het drie kilometer vlak, waarna het nog even een kilometer vals plat omhoog gaat. Een korte afdaling met een aantal bochten volgt, maar de weg is breed en het gaat ook weer niet direct heel fors naar beneden, dus dat is allemaal te doen. Al snel begint het volgende klimmetje, het gaat nog even twee kilometer omhoog aan 5%. Op de top van dit heuveltje zijn de renners dicht in de buurt van Baia delle Zagara, waar de klifkust bijzonder fraai is en waar ook nog wat opvallende krijtrotsen in het water staan.

Enige jammer is dat die oude foto's nooit meer werken, dus dan moet je weer een foto gaan zoeken maar eigenlijk heb je geen idee wat voor foto je drie jaar geleden had en eigenlijk moet het wel ongeveer hetzelfde zijn. Hoewel, ja, zou het wat uitmaken? Baia delle Zagara, hier:

quote:

Een korte afdaling zonder veel moeilijkheden volgt en al snel begint de tweede gecategoriseerde klim van de dag. De Coppa Santa Tecla is 8 kilometer lang, 4% gemiddeld en behoorlijk onregelmatig. In het begin gaat het nog serieus omhoog, met zelfs een kilometer aan 7%, maar na drie serieuze kilometers vlakt het af en wordt het nooit meer heel steil. Na 143 kilometer, op 45 kilometer van de streep, komt iedereen boven en volgt er weer een afdaling.

Tot hier klopt de voorbeschouwing. Goed, op het aantal kilometer na dan. De top van de Coppa Santa Tecla bereiken we nu na 148 kilometer, op 52 kilometer van het eind. In 2017 reden we na de top van deze klim rechtdoor naar Vieste, nu nemen we een kleine omweg, waardoor we wel een extra klimmetje mee gaan pakken.



De renners slaan rechtsaf en beginnen daarna aan een afdaling van vijf kilometer. De weg is iets minder breed, maar het is geen enorm lastige afdaling. De eerste paar kilometer lijkt het zelfs amper naar beneden te gaan, terwijl we weinig bochten tegenkomen. Pas als we bijna beneden zijn komen we een aantal scherpere bochten tegen, het gaat dan ook wat steviger naar beneden. Tijdens de afdaling verschijnt de fraaie natuur wel weer een aantal keer in beeld, ook kijken we mooi uit over de zee. Eenmaal beneden gaat het direct weer omhoog, we komen zelfs nog een gecategoriseerd klimmetje tegen. La Guardiola, mooie ode aan Peppie, de Bald Fraud. Deze Guardiola is zeker niet kaal, door de bomen zien we amper het bos. Via een aantal bochten gaat het anderhalve kilometer aan 6% omhoog, de moeite van het omrijden waard. Langs het krijt fietsen we omhoog, tot er na het klimmetje van de vierde categorie een nieuwe afdaling begint. We fietsen nog een kilometer of vijf over de alternatieve route, in dit stuk van vijf kilometer gaat het ook nog twee keer kort omhoog. Niet al te boeiende klimmetjes, maar het maakt het geheel toch net even wat lastiger. De afdalingen die op de klimmetjes volgen zijn niet bijzonder lastig, er is alleen een bepaald punt waar er ineens een vluchtheuvel te vinden is midden in een bocht. Da's vrij onhandig, verder valt het mee. De omgeving blijft evenwel mooi. We komen ook een aantal torentjes tegen, er is hier een hele verdedigingslinie gebouwd. In latere jaren heeft men dan weer vooral veel campings toegevoegd aan het geheel. Behoorlijk populair toeristisch gebied, wat niet gek is natuurlijk. Na de zoveelste camping slaan we rechtsaf, waarna we weer terug zijn op de hoofdweg. We zijn nu zo goed als beneden, het is tien kilometer zo goed als vlak als de renners richting Vieste fietsen. Een paar keer kort op en af, maar dat is niet heel bijzonder. Onderweg komen ze weer meerdere keren de krijtkust tegen, waar soms de mooiste creaties van moeder natuur te bewonderen zijn. Het is nu dan wel tijdelijk vlak, maar het blijft enorm bochtig. Het prachtige schiereiland Gargano staat niet bepaald bekend om haar rechte wegen. Na een recordaantal bochten rijden we na ongeveer 170 kilometer het pittoreske Vieste binnen, alwaar we gaan beginnen aan een lokale lus.



Bij het binnenrijden van Vieste rijden we bij een rotonde rechtdoor, waarna we bijna meteen rechtsaf een weggetje induiken. Het gaat naar beneden, maar het wordt vrij snel weer vlak. Hierna slaan we linksaf, een paar meter verderop gaat het direct naar rechts. We komen uit bij een rotonde, die we langs rechts nemen om uiteindelijk toch een soort van rechtdoor te gaan. De renners bereiken een smallere weg die meteen steil omhoog gaat. Slecht asfalt, dwars door een aftandse woonwijk. Het is de eerste keer dat we beginnen aan de Via Saragat, een klimmetje van een kilometer aan 9%. Het gaat eerst aan 7% omhoog, in de tweede helft kruipen we dan naar 11%, met zelfs een steilste strook aan 17%. Pittig ding, maar wel op tien kilometer van de finish. Na de top slaan we linksaf, een listig bochtje. Het gaat hierna een meter of 800 naar beneden, heel lichtjes. Het asfalt is slecht, verder is er niets aan de hand. Na een klein stuk in stijgende lijn van 200 meter gaat het opnieuw naar beneden, met een paar bochtjes onderweg. Even later slaan we rechtsaf, waarna we over een bredere weg verder gaan rijden. Deze weg voert twee kilometer lang langs allerlei olijfbomen, terwijl het zo goed als vlak is. We slaan hierna scherp rechtsaf, waarna we drie kilometer lang dezelfde weg volgen. Deze weg kent wat flauwe bochten, maar het gaat vooral rechtdoor. Nog steeds langs de olijfbomen, terwijl we ook nog eens een kilometertje gaan afdalen naar zeeniveau. Na twee bochten naar rechts bevinden we ons op de weg terug naar Vieste, het is vanaf dit punt nog vier kilometer fietsen tot de finish. Een belangrijk punt wel, want het gaat vrij snel hierna nog een kilometer omhoog aan 3% gemiddeld. Een klimmetje in twee delen, tussendoor is het nog even wat vlakker. Hoewel het überhaupt vrij vlak is, zo lijkt het door de brede weg althans. Toch een lastig stuk voor eventuele aanvallers, maar ook voor eventuele sprintersploegen om de boel nog bij elkaar te houden. Vervolgens dalen we een kilometertje af richting de kust, met een aantal bochten onderweg. Door de brege weg stelt dat weinig voor, het is ook vrij snel voorbij. Als we langs het strand fietsen is het vlak, we fietsen dan ook al snel de slotkilometer in. In die slotkilometer gaat het op een flauwe bocht naar links na rechtdoor tot aan de finish. We komen in die laatste kilometer nog twee meter lager uit, heel licht dalende lijn dus. Brede boulevard, da's dan weer geen probleem. Na 185,5 kilometer passeren we hier voor de eerste keer. Er liggen bonificatieseconden op de renners te wachten, wat ze tot nu toe ogenschijnlijk niet boeit.





Als we de finish passeren moet je niet juichen, nee, dat zou lullig zijn. We moeten nog een rondje, eentje van 14,5 kilometer om precies te zijn. De renners rijden rechtdoor tot aan een rotonde, alwaar ze linksaf een smaller weggetje inslaan. Ze rijden vervolgens de haven in, alle highlights van Vieste worden in beeld gebracht. Bochtig stukje op de Lungomare, de weg blijft een tijd redelijk smal en de hoge stoep valt ook op. Als we de kust achter ons laten slaan we linksaf in de straten van Vieste, we rijden een tijd langs de palmbomen. Even verderop slaan we rechtsaf, daarna gaat het een tijd rechtdoor totdat we een rotonde tegenkomen die we kennen. De rotonde waar we rechtdoor gingen toen we voor het eerst Vieste betraden. Nu slaan we hier rechtsaf, waarna we de rest van het inmiddels bekende rondje gaan afwerken. Na een paar bochten weer dat klimmetje van een kilometer aan 9%, en daarna de rest dus. Moet je hierboven maar weer even lezen als je het vergeten bent haha. Na 200 kilometer zijn we terug aan de finish, nu wel voor het echie. Juichen mag.



We finishen dus in Vieste, een plaats die mensen inspireert tot ware poëzie. Kijk maar naar de Nederlandse Wiki, ik zou het zelf niet beter kunnen omschrijven.

quote:

Vieste is een plaats in de Italiaanse regio Apulië, in de provincie Foggia.

De van oorsprong Griekse plaats ligt op het oostelijkste puntje van het schiereiland Gargano. Het oude Vieste is gesitueerd op een smalle rotsrichel die de Adriatische Zee inpriemt. Aan het eind hiervan ligt het klooster San Francesco. Het middeleeuwse centrum van de plaats is goed bewaard gebleven. Het is een wirwar van smalle steegjes en kleine pleinen. De huizen staan hier dicht tegen elkaar aan gebouwd en zijn vaak alleen via trapjes te bereiken. De belangrijkste bouwwerken hier zijn de 11de-eeuwse kathedraal, het kasteel uit 1846 en het eerder genoemde klooster.

Vieste is de belangrijkste badplaats van de Gargano. Ten zuiden van het centrum ligt een grote baai met brede zandstranden. Vanaf de Pizzomunno, een enorme alleenstaande rotspilaar, loopt een kilometers lange boulevard waarlangs restaurants, hotels en campings gevestigd zijn. Aan het andere einde van de baai liggen twee eilandjes die zwemmend te bereiken zijn.

Ten noorden van het centrum ligt de levendige haven. Hier liggen talloze vissersboten en vertrekken ook de boten naar bijvoorbeeld de Tremitische Eilanden. Vanuit Vieste kunnen rondvaarten gemaakt worden langs de spectaculaire Garganische kust. Deze is rijk aan grotten, hoge rotswanden en piepkleine, alleen via zee bereikbare strandjes. Twee van de grootste attracties langs de kust zijn de natuurlijke brug van San Felice en de klippen in de Baia delle Zagare.

Vieste maakt deel uit van het in 1995 opgerichte Parco Nazionale del Gargano. Hiertoe behoort ook het uitgestrekte bosgebied ten westen van de plaats: het Foresta Umbra.

Fantastisch, doen we het gewoon mee. Voeg ik nog even toe dat hier 13.000 mensen wonen en dat de Giro hier twee keer eerder is geweest. In 1979 wist Giuseppe Saronni hier Francesco Moser en Roger De Vlaeminck te verslaan, dan ben je een hele grote. In 1988 werd hier dan weer een ploegentijdrit verreden, gewonnen door de ploeg Del Tongo. Als je nog meer informatie wil over Vieste moet je zelf maar even aan de google, allerlei van die toeristische flutsites hebben gigantische boekwerken geschreven over deze stad. Enige wat ik in die stukjes wel mis is dat ze hier ook gewoon een kasteel hebben. Hallo, iets meer liefde voor kastelen graag. En een vuurtoren op een eilandje voor de kust, is toch ook kicken? Maar goed, ja, ik deel wel gewoon dezelfde obligate foto's hoor. Pizzomunno, goed man.



In Giovinazzo wordt het overdag 23 graden. Geen kans op regen, en behoorlijk weinig wind. Eigenlijk wel jammer dat er zo weinig wind is, aangezien we dus een groot deel van de rit langs de kust gaan rijden. Lijkt er niet op dat we veel waaierkansen hebben, zonde. In Vieste wordt het overdag 21 graden, ook daar geen kans op regen en ook daar weinig wind. Het beetje wind dat er is zal in de laatste kilometers tegen staan, maar het is zo weinig dat ik me niet kan inbeelden dat het veel invloed gaat hebben. De rit begint om 11:25, na een neutralisatie van tien minuten gaan we om 11:35 echt van start. Eurosport gaat moeilijk doen, want het is weekend. We hebben last van tennis en motortje rijden, dus moeten we tv-technisch gezien uitwijken naar Eurosport 2. Daar begint de uitzending om 12:25, vanaf dat moment gaat de PLAYER ook live. We blijven gedurende de dag op Eurosport 2 plakken, deze jongen mag dus lekker de hele dag naar de laptop gaan staren. Bedankt, Eurosport. Echt fijn, die exclusieve rechten. De finish verwacht men tussen 16:13 en 16:44.



Ik vind dit een moeilijke rit, dat willen jullie niet weten. In principe zou het een perfecte rit voor Matthews en Sagan kunnen zijn, en na de afgelopen dagen mogen we Demare ook niet uitvlakken. Maarja, hebben die ploegen zin om te rijden? FDJ vast niet, die hebben de buit al binnen. Bovendien moeten die gasten waarschijnlijk wel lossen in de finale. Sunweb rijdt nooit, dat kunnen we ook uitsluiten. Dan komt het werk weer op de schouders van Bora te liggen. Heeft Sagan nog zin om zijn mannen op kop te zetten na de zoveelste teleurstelling? Ik heb geen idee, eigenlijk. Voor de klassementsrenners is het dan weer niet lastig genoeg, al zullen die steile klimmetjes in de finale wel voor wat nervositeit zorgen. Maarja, de vlucht maakt eigenlijk best wel kans. Al is die openingsfase niet echt ideaal om weg te rijden. Dat kan redelijk makkelijk gecontroleerd worden door ploegen als Quick Step en Bora. Dus dan kun je weer een kansloos en klein groepje krijgen dat weinig kans maakt. Moeilijk, lastig, niet evident. Een scenario om ook rekening mee te houden is dat het juist in de finale helemaal losgaat, een beetje zoals we in de Tour hebben gezien. Vroege vlucht die ingerekend wordt en een nieuwe vlucht die ontstaat. Zou op die steile klimmetjes kunnen gebeuren. En probeer die koplopers daarna nog maar eens terug te halen, met een waarschijnlijk uitgedund peloton. Kortom, ik heb geen flauw idee. Ik neig eigenlijk wel richting de vluchters. Demare schijnt al ergens aangegeven te hebben dat hij denkt dat dit te lastig voor hem is. Laten we hem maar op zijn woord geloven. Ik ga gek doen, vluchters.
1. Ulissi. Vanuit de vlucht. Dat kan de vroege vlucht zijn, maar ook prima een aanval in de finale. Telt het dan nog als vlucht? Ik vind van wel.
2. Visconti. Werd drie jaar geleden tweede in Peschici. Dat is hier in de buurt. Vergelijkbare rit. Vergelijkbare uitkomst? Wie zal het zeggen.
3. De Gendt. Even de frustratie uit het lijf trappen nadat hij de onfortuinlijke Harm steeds weer naar voren moest rijden.
4. Narvaez. Zou prima een mooi resultaat kunnen halen in de sprint, maar kan ook in de aanval gaan. Een beetje spreiden, zo zie ik dat.
5. Battaglin. Een beetje hetzelfde verhaal. In 2017 werd hij in Peschici vierde, als eerste van het aanstormende peloton. Nouja, zoiets dan maar he. Was wel een andere aankomst, maar wat kan mij dat allemaal schelen joh.