WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Ze gaan dus nog tenminste een jaar door, zij het gereduceerd (van twaalf naar tien renners). Sean Quinn blijft nog een jaar, waar het er toch alle schijn van had dat hij naar Quick-Step zou gaan. Pocketklimmer Riccitello komt over van Luxquote:What do 2020 Giro d'Italia winner Tao Geoghegan Hart, former leader João Almeida, mountains classification and stage winner Ruben Guerreiro, and stage winners Jhonatan Narváez and Alex Dowsett all have in common? They all came up through Axel Merckx's development team.
But even as the programme's alumni enjoy these high-profile victories, sponsor woes are shrinking the team. Geoghegan Hart said he was thinking about Merckx before the crucial final time trial to win the Giro d'Italia and thanked him for his guidance and all of the team's former riders are hoping the Hagens Berman Axeon team can find more support. Merckx tells Cyclingnews that he has started his 2021 registration of the team with a limited budget, with just enough resources to keep a team of 10 riders. He has still been working to find extra funding to expand the program to continue to provide a solid foundation for possible future Grand Tour champions.
"At least we will be registered and capable of continuing because we have the support of Steve Berman and Hagens Berman for another year," Merckx said. "To be able to race and to perform in the year 2021 - it's pretty amazing that we have that luxury. We're just trying to attract more funding besides them so we can make it better and broader. I'm still trying to do it the right way and to get the right funding so we can continue working the way we've been working. That's the key and the factor. It's one thing to have a team that you want and (another) to have a team that is actually doing something in a positive way. And I think that you know, we've proven that we've done that over the last two years. So now it's up to me to find the funding to be able to continue to do that, which is not always easy."
Hagens Berman Axeon began in 2009 as Trek-Livestrong and will continue another year in 2021 as Hagens Berman Axeon. Even though Merckx has been responsible for more WorldTour riders than arguably any other single development programme, he is struggling to secure the future of the programme. The list of alumni from Merckx's program in the current WorldTour is an impressive one: Ben King (NTT), Sam Bewley (Mitchelton-Scott), Guerreiro, Sean Bennett, Logan Owen, Lawson Craddock and Neilson Powless (EF Pro Cycling), Mikkel Bjerg, Jasper Philipsen, Joe Dombrowski, Ivo and Rui Oliveira (UAE Team Emirates), Jasper De Buyst (Lotto Soudal), Jasper Stuyven (Trek-Segafredo), Antoine Duchesne (Groupama-FDJ), Clément Chevrier (AG2R La Mondiale), Will Barta and Nathan Van Hooydonck (CCC Team), Dowsett and Krists Neilands (Israel Start-Up Nation), Geoghegan Hart, Narváez, Eddie Dunbar and Chris Lawless (Ineos Grenadiers), Almeida and Ian Garrison (Deceuninck-Quickstep).
That doesn't include already retired professionals like Taylor Phinney, Jesse Sergent, Ian Boswell or a slew of riders still coming up through the Continental and Pro Continental levels. What is Merckx's secret to success? Unlike some teams that let neo-pros get their teeth kicked in during their first years in the big leagues, Merckx says he tries to keep a balance of confidence-building success in U23 races with stretch goals like bigger UCI 2.1 races, where riders will compete against some WorldTour teams, to develop them into capable, confident and humble professionals.
"We try to diversify as much as we can in the program. This is the age where, once in a while, you have to throw them outside of their comfort zone. That's a mix between U23 races but also races that are a little bit too high for them, where they can really get in trouble and suffer just to finish the race - just try to make it better. "At the same time, we don't want to miss the vision and the tactical sense of the racing - they still have to be competitive at some races during the year. Otherwise, you lose the feel of racing and winning. If you only go up and you struggle and you just basically go get bottles every day, you're not going to get better, you're not to learn a whole lot except getting your butt kicked and getting rain jackets. We try to do a bit of both and I think it's it works really well because you keep their confidence high when they go to races, but then at the same time, it keeps them humble to know how far they still have to go in their development. And before they move up they think twice about it and make sure that a hundred per cent ready for it."
Geoghegan Hart is a prime example of this winning formula. He came to Merckx's programme in 2014 when it was the Bissell Development team. He showed his potential in numerous races - third in the U23 Liège-Bastogne-Liège, winning the best young rider classification in the USA Pro Challenge in Colorado in 2015 before racing as a trainee for Team Sky in 2015. David Brailsford was eager to bring him into the WorldTour squad but Merckx said he advised him against it. "I’m always honest with my riders so I said: 'Yes, this is a huge opportunity and Sky is hard to turn down but if you ask me I think it’s one year too soon," Merckx wrote in a blog on The Guardian on Monday.
"'You’re a good rider, you’ve had some good results, but you haven’t really won anything yet. You haven’t proven to yourself that you can be a true leader. If you move up to a team like that you want to go as a potential leader.' He took that, considered it and turned down the offer from Sky and told them he wanted to wait a year. I was pretty shocked but I think Dave was very understanding. I think he got Tao’s point and respected it. Then a year later, he joined them," Merckx said. "Tao’s got a mature head on young shoulders."
His bonus year with Hagens Berman Axeon in 2016 brought ample success in 2.2 and U23 races - a top 10 in the Volta ao Alentejo, a victory in the Trofeo Piva, second overall in the Course de la Paix and Tour de Savoie Mont Blanc, and sixth overall in the Tour de l'Avenir in 2016. He also had strong rides in tougher races, taking 12th overall in the Tour of California and Tour of Utah, including a second-place in a bunch sprint in Bountiful.
Merckx said he always knew Geoghegan Hart would make a great stage racer, but Sky were careful to wait a year before putting him into a Grand Tour. He raced the Vuelta a España in 2018 and made it halfway through the 2019 Giro d'Italia before breaking his collarbone in a crash. Then, without a dedicated team leader in the Vuelta, Geoghegan Hart ended up 20th overall.
Geoghegan Hart and Guerreiro took more measured approaches in their paths to the WorldTour. Guerreiro had three solid WorldTour seasons - two with Trek-Segafredo and one with Katusha in 2019 where he banked his first Grand Tour in his legs during the Vuelta - he only found success at age 26 with EF Pro Cycling, taking second to Mathieu van der Poel in a stage of Tirreno-Adriatico before soloing to victory in the Giro d'Italia at Roccaraso on stage 9 and then going on to win the mountains classification.
Almeida, however, jumped right into his first WorldTour season after signing with Deceuninck-Quickstep from Axeon Hagens Berman and, amid a pandemic, with half the season crammed into a few months, racked up a podium in the Vuelta a Burgos, a top 10 in Tour de l'Ain, second in the Giro dell'Emilia, third overall in the Settimana Internazionale Coppi e Bartali. After taking the pink jersey on stage 3 of the Giro d'Italia, he held it for 15 stages and ended the race fourth overall with a determined fight back during the final stages. "I was super excited already the first day when he was second in the time trial, I thought it was it was pretty cool," Merckx said of Almeida.
"I know him a little bit. I know he's a decent climber, but he was able to stay relatively close to the best in one of the first stages in Etna. Then he was able to maintain it. It's pretty cool to see that he could keep his calm, he's pretty laid back and pressure doesn't seem to get him. It's quite amazing as a first-year." Almeida came to the team courtesy of Merckx's former teammate Marco Milesi, who was managing the Unieuro Trevigiani team the Portuguese rider raced for in 2017.
"He was looking for a program that has delivered more International [racing] than just Italian. He thought it would be good for himself to develop and to grow in a more international program and team. I took him on and he came to the team and did a few races in Belgium, Flanders and then obviously Liege and the Giro and just you know, you saw that he was moving very fast, and he was some incredible talent." Almeida's first win with the Axeon team came in the 2018 U23 Liège-Bastogne-Liège, and then a second overall and best young rider at the Baby Giro and seventh in the Tour de l'Avenir proved his stage racing abilities. In 2019, Almeida continued his rapid upward trajectory with fourth overall and best young rider in the Tour of Utah before his impressive 2020 season.
"He's getting stronger and stronger every year and this year he stepped it up even higher than I ever expected him to do the first year," Merckx says. The coronavirus-hit season threw off the usual pattern for the seasoned professionals, with two early months of racing before the season screeched to a stop after Paris-Nice because of COVID-19.
The re-start of racing after four months out of competition seemed to have favoured younger riders. Classics winners Wout van Aert (Milan-San Remo), Mathieu van der Poel (Tour of Flanders), Marc Hirschi (Liège-Bastogne-Liège), and Mads Pedersen (Gent-Wevelgem), Vuelta Burgos and Tour de Pologne winner Remco Evenepoel (Deceuninck-Quickstep), Tour de France winner Tadej Pogačar (UAE Team Emirates), Dani Martinez (EF Pro Cycling) are all 26 or under.
"Young Riders they get in shape much faster than riders from a certain age in the thirties or mid-30s," Merckx says. "[Older riders] are used to getting the engine going and it takes a long time for the engines to get going after you shut them down for four, five, six months. Everybody kept training but racing is different and as a young rider, I think you get back to your best much faster than maybe more of a veteran. I think you can really see that this year in the Tour also in the Giro and the Vuelta."
For most of the Axeon team's history, the squad has been 16 riders and a mix of European and North American races. Merckx had only 12 riders this season but, with most of the programme cancelled because of the pandemic, his contacts came in handy as the only races that went on this summer were in Europe. While many teams struggled to race even a single day, Axeon Hagens Berman secured invitations to Tour de l'Ain - where many of the Tour de France contenders tested their legs - Tour de Wallonie, the Baby Giro, and one-day races the GP d'Isbergues, Piccolo Lombardia and Paris-Tours Espoirs.
Even with the reduced season, Andre Carvalho signed with Cofidis and Kevin Vermaerke with Sunweb - keeping the team's record putting at least one rider in a WorldTour team every year. Merckx is hoping to keep the momentum going in 2021, but with the budget limited, the team will be reduced to 10 riders and the programme a bit smaller. "Not a lot of development teams can say that they've done all those big races and U23 races in a year where some guys didn't even race one race at all. We are in a good position because we have good contacts in Europe to be able to race - 2021 will be a challenge for sure, but I still feel confident that at some point in 2021 we will be racing and our team will be able to race in Europe a decent amount of races."
Merckx is currently finalising contracts, with Matthew Riccitello, Sean Quinn and Michael Garrison remaining with the team and six as yet unnamed signings. "The idea so far is to have a team of 10 and then wait and see if we can get some extra funding and maybe add some riders later in the winter.
"We are pretty close to being done. I signed Matthew Riccitello early in the year. I really believe that he has a lot of potential and keeps growing and developing in his progress becoming a very strong rider in the future. We have riders like Michael Garrison also Sean Quinn that were here for a couple of years getting better, they should get their chances to eventually move up."
He hopes to get some more funding to be able to expand the roster, especially since the market is tough with the CCC Team most likely folding and NTT under threat after losing their title sponsor. There might be more than a few very talented riders who will disappear from the sport if they can't find an opportunity for the coming season.
"A lot of riders are in a very difficult situation where they, you know, they haven't been races, they haven't been really exposed and there's limited spots in every team. So I'm just afraid that we might lose some of those potential riders moving forward, but we can only do the best with what we have and that's where the funding of the team is so important. 10 riders is not a lot - I wish I could have more money so I can hire more riders and do a bigger program but that's just the situation we're in right now and I can only do as much as I can with this budget money that I have."
The next Tao Geoghegan Hart or João Almeida could be out there and Merckx says his roster is not quite complete."Unless there is more funding coming and I might be able to add more riders. But up until now. I think I still have one spot left maybe in the team and that will be it for now."
Put these foolish ambitions to rest.
Het was m'n planning om na de race even terug ruim te blikken, maar de volgende image wilde ik toch wel even delen. Wat het waard is in dit rare jaar is een vraag die we pas over een paar jaar kunnen beantwoorden en de sterkte van zijn ploeg is absurd, maar hij staat er toch maar mooi, als eerstejaars, in de leiderstrui van de grootste rittenkoers voor beloften buiten Europa. Ook nog even een shout-out naar Martin Lopez, die vandaag zijn tweede rit in Guatemala wint. 19 lentes jong en een nieuwe aanstaande ster uit Ecuador.
Put these foolish ambitions to rest.
Wie gaat Juan Mardoqueo Vásquez een contract durven geven?quote:Op vrijdag 30 oktober 2020 20:23 schreef Koffieplanter het volgende:
Het was m'n planning om na de race even terug ruim te blikken, maar de volgende image wilde ik toch wel even delen. Wat het waard is in dit rare jaar is een vraag die we pas over een paar jaar kunnen beantwoorden en de sterkte van zijn ploeg is absurd, maar hij staat er toch maar mooi, als eerstejaars, in de leiderstrui van de grootste rittenkoers voor beloften buiten Europa. Ook nog even een shout-out naar Martin Lopez, die vandaag zijn tweede rit in Guatemala wint. 19 lentes jong en een nieuwe aanstaande ster uit Ecuador.
[ afbeelding ]
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
Zie hier het eindpodium van de Juventud, jawel. In het midden zien we Diego Camargo, logischerwijs de eindwinnaar. Hij was het aan zijn reputatie wel enigszins verplicht te winnen. Hij is al wat ouder, 22 namelijk, doet al regelmatig mee bij de profs (waar hij zelfs eindklassementen heeft gewonnen) en heeft relatief veel ervaring in Europa. Dan is het wel logisch dat je hier boven komt drijven.
Links zien we een jongen waar ik tot drie weken geleden nog nooit van had gehoord, Oscar Galvis. Inmiddels heb ik al mijn databases doorgespit, maar verder dan wat resultaten in 2019 kom ik eigenlijk niet. Dat doet mij vermoeden dat hij nog niet heel lang met wielrennen bezig is. In Tolima en Antioquia eindigde hij al als eerste van de subtop en hier wint hij prompt de twee zwaarste ritten door Camargo twee keer uit de wielen te rijden. Zijn voorbeeld is Chris Froome, pik je toch weer even mee.
Rechts zien we de zeer sympathieke German Gomez, die, zoals je in post #27 kunt zien, even leider was. Het lag in de lijn der verwachting dat hij die leiderstrui zou verliezen in de laatste twee bergritten, want, zoals opgemerkt kan worden in bovenstaande foto, is hij allemaal wat breder en dus zwaarder. 67 kilo schoon aan de haak. In het land van pocketklimmers is hij eigenlijk bijzonder, door ten eerste een klimmende tijdrijder te zijn. Hij is ook de jongste van het stel en pas eerstejaars, dus dit is een heel sterk resultaat. Als hij volgend jaar wat ervaring op kan doen in Europa (wat dit jaar al op de planning stond, helaas moest UAE hun kat sturen voor de Girobio i.v.m. corona) denk ik dat de weg naar de World Tour open ligt.
Volgende afspraak: de Porvenir, ergens in december. Dan voor junioren in plaats van beloften. BRYAN OBANDO!
Put these foolish ambitions to rest.
Donderdag aanstaande de officiële poging van Sheffield de 03:09.710 van Finn Fisher-Black te verbeteren.quote:
Op
Put these foolish ambitions to rest.
Laat ik voor de verandering nog eens een post plaatsen die er een beetje toe doe – werd wel weer eens tijd, inderdaad – want, hoewel de ene na de andere race geannuleerd wordt door hijgerige ambtenaren, zijn er deze winter wel gewoon weer nieuwelingen doorgestroomd naar de juniorencategorie. In deze post wil ik er, zoals inmiddels gebruikelijk, een paar uitlichten die over een paar jaar allicht schijnen op de lokale beeldbuis. Hier niet geremd door vlaggetjes of wat dan ook, gewoon puur kijkend naar degenen die indruk hebben gemaakt. Het is een stuk lastiger dan normaal, de Copa d’Oro, zeg maar de belangrijkste koers voor nieuwelingen (kijk de erelijst er maar op na), is niet eens gereden, maar we gaan een poging wagen. Volgorde is pure willekeur.
Beginnen zal ik doen met een naam die ik al regelmatig heb laten vallen in deze prachtige reeks: Alex Gustin. Amerikanen zijn hot, en dit is mogelijk de volgende in een rij met impressionante figuren en namen. Brandon McNulty, Quinn Simmons, Matteo Jorgenson, Kevin Vermaerke, Ian Garrison, Magnus Sheffield, Matthew Riccitello, Luke Lamperti, Kyle Chromy, Jared Scott, Colby Simmons, Michael Garrison. Het lijstje gaat door, en door, en door. Daar mag deze Gustin nu bij komen te staan. Hij rijdt voor Lux, het programma waar een groot deel van de zojuist opgesomde namen ook vandaan komt. Door corona zijn z’n adelbrieven beperkt, maar wat hij vorig jaar, vroeg in het seizoen liet zijn was briljant.
Om gauw weer naar veilige oorden te trekken, verschuif ik de blik naar mijn geliefde Italië. De afgelopen seizoenen heb ik vaak georeerd over de geweldige lichting(en) aan Italianen die zomaar eens door zouden kunnen breken naar de top. Van Andrea Piccolo en Antonio Tiberi tot Alessio Martinelli en Lorenzo Balestra (en Samuel Quaranta). Nu hebben ze wederom een jongen in de rangen wiens naam heerlijk in de mond ligt: Dario Igor Belletta. Hij komt uit Milaan, is geboren in 2004 en is een veelwinnaar. Zoon van Serse, vernoemd naar de broer van Fausto. Dit gaf hem de insparatie te worden wat hij is: wielrenner. 33 overwinningen, maar de belangrijkste wedstrijd was er een die hij verloor: de Spelen in Baku, Azerbeidzjan. Twee keer pakte hij zilver, achter ene Madis Mihkels (die vorig jaar in deze rubriek voorbijkwam). De favoriete wedstrijd van Belleta is San Remo, zijn voorbeeld is Remco, de grootste is Merckx en op zijn fiets prijkt Pantani: dit is een jongen van smaak. Om bij Pantani te blijven, 'hij' heeft een juniorenploeg. In die ploeg zit ene Carlo Sciortino, eveneens een sterke knaap. Sciortino komt uit Palermo en wordt getraind door Giuseppe Di Salvo, die een tiental jaren geleden als Italiaan opdook in allerlei obscure koersen in de zandbak. Zijn debuut zal plaatsvinden in Abruzzo, volgende maand.
Over Esten gesproken, ja, daar ben ik weer! Na Gleb Karpenko staat inmiddels ook de Madis Mihkels bandwagon op de rails en dendert hij voort. Op het station dient een nieuwe wagon aan het geheel te worden toegevoegd. De naam van deze wagon? Frank Aron Ragilo, jawel. Hij rijdt voor het geweldige Cannibal Team. Opgericht in Litouwen, werkend vanuit België en het zit vol met Finnen, Esten, Letten en Duitsers. Zo ook Ragilo, die als 16-jarige ALLE Esten, van junioren tot profs, het nakijken gaf in Talinn. Dan heb ik het over Arm, Mihkels, Pajur en ook Gert Kivistik van de ploeg Hawaii Express. Volgen.
Ook in Portugal hebben ze een jongen in aantocht. Normaliter is het dat voor het woordje ‘’jongen’’ het woord ‘’mooie’’ voorafgaat, maar dat gaat in dit geval niet op. Het is gewoon een jongen en het draagt de naam Antonio Morgado. Waarom dan geen mooie? Omdat hij een hoofd heeft zoals Figo, zoals Maniche. Een hoofd waar je normaal Boulahrouz voor inhuurt. Deze jongen is in staat tijdens de koers een schwalbe te maken. Maar goed, alle gekheid op een stokje, hij valt vooral op door hard te fietsen. Binnen Portugal, maar ook daarbuiten. De Vuelta al Besaya is een begrip in Spanje, echt een grote wedstrijd voor dergelijke categorieën. Door de ploegentijdrit zat eindwinst er niet in, maar zijn solotocht in de koninginnenrit bracht hem wel de etappezege en een tweede plek op het eindpodium. Nog leuker, maar ook minder indrukwekkend getuige zijn nationaliteit, is dat hij nationaal kampioen is in alles. Op de weg, in de tijdrit, in het veld, op de mountainbike. Bedenk een discipline en de kans dat hij de regerend kampioen is, is 101%. Hij komt trouwens uit dezelfde gemeente als João Almeida, pik je toch weer even mee.
Wie datzelfde kan zeggen, maar bij wie het allemaal nog net wat indrukwekkender klinkt, is Jan Christen. Dit is het jongere broertje van Fabio Christen, die ook geen onverdienstelijk wielrenner dreigt te worden. Het verschil tussen Jan en Antonio is dat Jan een Zwitser is, waar het talent natuurlijk niet aan te slepen is. Jan gaat doorgaans schandalig hard en had eigenlijk een gooi moeten doen naar de wereldtitel in Oostende een paar weken geleden. Dat werd hem dwarsgezeten door een ietwat overschat griepje. Laatst deed Jan, als nieuweling, mee aan een wedstrijd bij de junioren. De ‘straf’ was dat hij drie minuten later moest starten dan de junioren, om ophoping zodoende tegen te gaan. Veel nut had het niet, Jan ging als een bezetene tekeer en eindigde aan de streep in het wiel van Andrea Montoli, de winnaar bij de junioren. Montoli heeft ook nog wel een leuk verhaal, maar is helaas geen eerstejaars. Als u meer wilt weten hierover: WLR / Beloften- en juniorenwielrennen #1 Het pedofielenhoekje
Oostende, ik noemde het al. Oostende had de plek moeten zijn waar de eerste van mogelijk vele regenboogtruien zou worden opgehaald door een nieuw Belgisch fenomeen: Aaron Dockx. Deze naam zal mogelijk al wat bekender klinken, daar ik hem al een paar keer heb laten vallen in eerdere posts. Sinds 1 januari 2018 won Aaron, dit is echt waar, 59 keer. Dat is ondanks de vele corona afgelastingen. Die overwinningen behaalde hij vooral in het veld, maar indrukwekkend is het desalniettemin. Wereldkampioen in Leuven? Waarom niet. Voor zover specialisatie in deze rangen bestaat, heeft hij die. Maak u derhalve alvast gereed voor Wout van Aert vergelijkingen, want ze komen uit dezelfde provincie. Dan weet je het wel.
Later allicht deel twee, als ik weer eens niets te doen heb. Over Elmar Abma uit Wolvega misschien, wellicht Nieuw-Zeelandse input, wie zal het zeggen?
[ Bericht 0% gewijzigd door Koffieplanter op 25-02-2021 13:48:00 ]
Beginnen zal ik doen met een naam die ik al regelmatig heb laten vallen in deze prachtige reeks: Alex Gustin. Amerikanen zijn hot, en dit is mogelijk de volgende in een rij met impressionante figuren en namen. Brandon McNulty, Quinn Simmons, Matteo Jorgenson, Kevin Vermaerke, Ian Garrison, Magnus Sheffield, Matthew Riccitello, Luke Lamperti, Kyle Chromy, Jared Scott, Colby Simmons, Michael Garrison. Het lijstje gaat door, en door, en door. Daar mag deze Gustin nu bij komen te staan. Hij rijdt voor Lux, het programma waar een groot deel van de zojuist opgesomde namen ook vandaan komt. Door corona zijn z’n adelbrieven beperkt, maar wat hij vorig jaar, vroeg in het seizoen liet zijn was briljant.
Om gauw weer naar veilige oorden te trekken, verschuif ik de blik naar mijn geliefde Italië. De afgelopen seizoenen heb ik vaak georeerd over de geweldige lichting(en) aan Italianen die zomaar eens door zouden kunnen breken naar de top. Van Andrea Piccolo en Antonio Tiberi tot Alessio Martinelli en Lorenzo Balestra (en Samuel Quaranta). Nu hebben ze wederom een jongen in de rangen wiens naam heerlijk in de mond ligt: Dario Igor Belletta. Hij komt uit Milaan, is geboren in 2004 en is een veelwinnaar. Zoon van Serse, vernoemd naar de broer van Fausto. Dit gaf hem de insparatie te worden wat hij is: wielrenner. 33 overwinningen, maar de belangrijkste wedstrijd was er een die hij verloor: de Spelen in Baku, Azerbeidzjan. Twee keer pakte hij zilver, achter ene Madis Mihkels (die vorig jaar in deze rubriek voorbijkwam). De favoriete wedstrijd van Belleta is San Remo, zijn voorbeeld is Remco, de grootste is Merckx en op zijn fiets prijkt Pantani: dit is een jongen van smaak. Om bij Pantani te blijven, 'hij' heeft een juniorenploeg. In die ploeg zit ene Carlo Sciortino, eveneens een sterke knaap. Sciortino komt uit Palermo en wordt getraind door Giuseppe Di Salvo, die een tiental jaren geleden als Italiaan opdook in allerlei obscure koersen in de zandbak. Zijn debuut zal plaatsvinden in Abruzzo, volgende maand.
Over Esten gesproken, ja, daar ben ik weer! Na Gleb Karpenko staat inmiddels ook de Madis Mihkels bandwagon op de rails en dendert hij voort. Op het station dient een nieuwe wagon aan het geheel te worden toegevoegd. De naam van deze wagon? Frank Aron Ragilo, jawel. Hij rijdt voor het geweldige Cannibal Team. Opgericht in Litouwen, werkend vanuit België en het zit vol met Finnen, Esten, Letten en Duitsers. Zo ook Ragilo, die als 16-jarige ALLE Esten, van junioren tot profs, het nakijken gaf in Talinn. Dan heb ik het over Arm, Mihkels, Pajur en ook Gert Kivistik van de ploeg Hawaii Express. Volgen.
Ook in Portugal hebben ze een jongen in aantocht. Normaliter is het dat voor het woordje ‘’jongen’’ het woord ‘’mooie’’ voorafgaat, maar dat gaat in dit geval niet op. Het is gewoon een jongen en het draagt de naam Antonio Morgado. Waarom dan geen mooie? Omdat hij een hoofd heeft zoals Figo, zoals Maniche. Een hoofd waar je normaal Boulahrouz voor inhuurt. Deze jongen is in staat tijdens de koers een schwalbe te maken. Maar goed, alle gekheid op een stokje, hij valt vooral op door hard te fietsen. Binnen Portugal, maar ook daarbuiten. De Vuelta al Besaya is een begrip in Spanje, echt een grote wedstrijd voor dergelijke categorieën. Door de ploegentijdrit zat eindwinst er niet in, maar zijn solotocht in de koninginnenrit bracht hem wel de etappezege en een tweede plek op het eindpodium. Nog leuker, maar ook minder indrukwekkend getuige zijn nationaliteit, is dat hij nationaal kampioen is in alles. Op de weg, in de tijdrit, in het veld, op de mountainbike. Bedenk een discipline en de kans dat hij de regerend kampioen is, is 101%. Hij komt trouwens uit dezelfde gemeente als João Almeida, pik je toch weer even mee.
Wie datzelfde kan zeggen, maar bij wie het allemaal nog net wat indrukwekkender klinkt, is Jan Christen. Dit is het jongere broertje van Fabio Christen, die ook geen onverdienstelijk wielrenner dreigt te worden. Het verschil tussen Jan en Antonio is dat Jan een Zwitser is, waar het talent natuurlijk niet aan te slepen is. Jan gaat doorgaans schandalig hard en had eigenlijk een gooi moeten doen naar de wereldtitel in Oostende een paar weken geleden. Dat werd hem dwarsgezeten door een ietwat overschat griepje. Laatst deed Jan, als nieuweling, mee aan een wedstrijd bij de junioren. De ‘straf’ was dat hij drie minuten later moest starten dan de junioren, om ophoping zodoende tegen te gaan. Veel nut had het niet, Jan ging als een bezetene tekeer en eindigde aan de streep in het wiel van Andrea Montoli, de winnaar bij de junioren. Montoli heeft ook nog wel een leuk verhaal, maar is helaas geen eerstejaars. Als u meer wilt weten hierover: WLR / Beloften- en juniorenwielrennen #1 Het pedofielenhoekje
Oostende, ik noemde het al. Oostende had de plek moeten zijn waar de eerste van mogelijk vele regenboogtruien zou worden opgehaald door een nieuw Belgisch fenomeen: Aaron Dockx. Deze naam zal mogelijk al wat bekender klinken, daar ik hem al een paar keer heb laten vallen in eerdere posts. Sinds 1 januari 2018 won Aaron, dit is echt waar, 59 keer. Dat is ondanks de vele corona afgelastingen. Die overwinningen behaalde hij vooral in het veld, maar indrukwekkend is het desalniettemin. Wereldkampioen in Leuven? Waarom niet. Voor zover specialisatie in deze rangen bestaat, heeft hij die. Maak u derhalve alvast gereed voor Wout van Aert vergelijkingen, want ze komen uit dezelfde provincie. Dan weet je het wel.
Later allicht deel twee, als ik weer eens niets te doen heb. Over Elmar Abma uit Wolvega misschien, wellicht Nieuw-Zeelandse input, wie zal het zeggen?
[ Bericht 0% gewijzigd door Koffieplanter op 25-02-2021 13:48:00 ]
Put these foolish ambitions to rest.
quote:
https://www.directvelo.co(...)rs-debuts-en-espoirs
Alex en Nico blijven voorlopig in Monaco.
Zoals Theo Reitsma zou zeggen....
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Of zoals Columbiafan zou zeggen...quote:
[..]
[ afbeelding ]
Zoals Theo Reitsma zou zeggen....
Qhubeka had gisteren een leuke dag in Italië. 2, 3, 4, 7. (lol)
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Om een zelfgegeven voorzet in post #34 ook nog even eigenhandig binnen te koppen, ga ik graag nog even door met name dropping. Deze post zal vol gaan zitten met AG2R talent, en dan heb ik het nog niet eens over exclusief een lading Fransen. Het geeft echter wel aan dat dit programma steeds beter aan het worden is. Nu is het nog zaak aan Lavenu om dit bij de profs voort te zetten. Enfin, laat ons eens kijken, te beginnen met Estevan Delaunay uit Châteauroux. Een klimmer. Het was de Tour van 2017 die hem liet dromen: Froome tegen Bardet. Hij dacht maar één ding: dat wil ik ook. Frankrijk wacht al honderd jaar op een opvolger van Hinault en, hoewel het me erg vroeg lijkt om te zeggen dat de verlosser is gevonden, heeft hij met de winst in de Trophée Madiot in ieder geval zijn allereerste adelbrief te pakken. Omdat ik het even per nationaliteit zal behandelen: ook zijn landgenoot Noa Isidore gaat het volgen waard zijn. Hij is de nummer drie van het algemene klassement in de beker van Marc.
Laat ons het lijntje doortrekken naar een ander van AG2R, dit keer een Spanjaard. Het zag er lang slecht en bleek uit voor Spanje. De toekomst na Valverde, Contador en Purito leek lange tijd jaren van afschuw te worden, maar met Carlos Rodriguez en Juan Ayuso zijn er nu twee toppers opgestaan, aangevuld met een heel aardig middenveld, onder andere bestaande uit Raul Garcia Pierna en Igor Arrieta Wie weet wat vriend van de show en het grote vraagteken Javier Romo ons nog gaat brengen. Enfin, de volgende bouwsteen is mogelijk daar: Abel Odon Rosado Novillo. Abel is de regerend kampioen in de Vuelta al Besaya, de grootste wedstrijd in Spanje voor nieuwelingen en junioren. Het is een klimmer en dat is ook wel te zien aan zijn postuur. De stap naar Frankrijk is vrij onorthodox, maar voor de volgers leuk: Rodriguez en Ayuso zaten in een binnenlandse bubbel en werden regelmatig de wielen uitgekletst toen ze incidenteel de grens over moesten, Abel zal met AG2R door Europa zwerven.
Klaar met AG2R nu? Welnee, want ze hebben er nog een. Een Brit ditmaal. Britten zijn vrij hot in Frankrijk en een enorm deel van de vlaggetjes heeft eigenlijk zijn opleiding hier gehad, Adam Yates incluis. Zo ook Maximilian Cushway, een jongen met een imposante naam. Het leuke aan Maximilian is: hij heeft een blog. Die blog kun je hier vinden. Max is in de eerste plaats een puncheur, die hadden de Britten nog niet. Hij komt uit een familie van zeven en ze rijden allemaal op de fiets, heel leuk. Frankrijk heeft verder een vaag systeem waarbij de renners in Frankrijk bij lokale teams rijden - in het geval van Cushway zal dat Véloces Vannetais zijn - en buiten de landsgrenzen en UCI wedstrijden met de grote ploeg, AG2R dus. Met triggerhappy zijnde burgemeesters en overheden zal hij vermoedelijk vooral bij Vannetais zijn kilomeetjes maken, maar zonder meer een jongen om te volgen.
In mijn vorige post had ik over Alex Gustin, de volgende in lijn van schroeiende Yanks, wie weer achter Gustin komt is zijn landgenoot. De zoon van Didier, Christian Deschamps. Hij komt van de baan en zal, in tegenstelling tot de meesten, niet koersen bij LUX, maar bij Hot Tubes. Het schijnt vooral een sprinter te zijn, maar ik heb daar nog niet heel veel zicht op kunnen krijgen. Feit is wel dat hij het Gustin knap lastig maakte in de Southern Highlands en Valley of the Sun. We gaan hem in het oog houden en laten we hopen dat beide heren snel de oversteek naar Europa kunnen maken om zich hier met de rest te meten.
Voor een ietwat onconventionele tussenstop te maken: Ierland, jawel. Het draagt de naam Adam Gilsenan. Het is moeilijk om uitslagen en verhalen uit Ierland te duiden, omdat je niet te maken hebt met een enorm arsenaal aan talent. Hij is in ieder geval een nationale veelwinnaar en derhalve toch de moeite waard om te benoemen. Meer heb ik eigenlijk niet te melden over Gilsenan.
Om, last but not least, nog even een lange reis naar Australië en Nieuw-Zeeland te maken, begin ik bij Lachlan Miller. Lachlan is goed begonnen, want hij heeft zijn eerste nationale juniorentitel al binnen, in de tijdrit welteverstaan. Australië sneeuwt een beetje onder als wielerland en het talent plukken ze niet bepaald van de bomen. Het baanbrekende (pun intended) van de baan is een beetje verdwenen en Luke Plapp lijkt op dit moment de enige die door zou kunnen stoten tot het hoogste. Jarrad Drizners en Seb Berwick is leuk, maar meer is nodig. Allicht kan Miller daar iets in betekenen. Wat het vooral zo zielig maakt voor Australië is dat de buren ze op allerlei manieren voorbij razen. Nieuw-Zeeland bulkt van het talent, van Corbin Strong tot Finn-Fisher Black en Jack Carswell. Het is ongekend. De jongste spruit is ook al eens in de topics gevallen: Lewis Bower. Context is dat hij de titel pakte door een mechanisch defect van Carswell, maar als eerstejaars is hij nationaal kampioen. Bower is de Kiwi Purito, zeg ik even gekscherend. Hij is nu eerstejaars, maar kwam vorig jaar, als 16-jarige, al concurreren met van die semi-profs als deze Aaron Gate en Corbin Strong in South Waikato. Nieuw-Zeeland boven.
Laat ons het lijntje doortrekken naar een ander van AG2R, dit keer een Spanjaard. Het zag er lang slecht en bleek uit voor Spanje. De toekomst na Valverde, Contador en Purito leek lange tijd jaren van afschuw te worden, maar met Carlos Rodriguez en Juan Ayuso zijn er nu twee toppers opgestaan, aangevuld met een heel aardig middenveld, onder andere bestaande uit Raul Garcia Pierna en Igor Arrieta Wie weet wat vriend van de show en het grote vraagteken Javier Romo ons nog gaat brengen. Enfin, de volgende bouwsteen is mogelijk daar: Abel Odon Rosado Novillo. Abel is de regerend kampioen in de Vuelta al Besaya, de grootste wedstrijd in Spanje voor nieuwelingen en junioren. Het is een klimmer en dat is ook wel te zien aan zijn postuur. De stap naar Frankrijk is vrij onorthodox, maar voor de volgers leuk: Rodriguez en Ayuso zaten in een binnenlandse bubbel en werden regelmatig de wielen uitgekletst toen ze incidenteel de grens over moesten, Abel zal met AG2R door Europa zwerven.
Klaar met AG2R nu? Welnee, want ze hebben er nog een. Een Brit ditmaal. Britten zijn vrij hot in Frankrijk en een enorm deel van de vlaggetjes heeft eigenlijk zijn opleiding hier gehad, Adam Yates incluis. Zo ook Maximilian Cushway, een jongen met een imposante naam. Het leuke aan Maximilian is: hij heeft een blog. Die blog kun je hier vinden. Max is in de eerste plaats een puncheur, die hadden de Britten nog niet. Hij komt uit een familie van zeven en ze rijden allemaal op de fiets, heel leuk. Frankrijk heeft verder een vaag systeem waarbij de renners in Frankrijk bij lokale teams rijden - in het geval van Cushway zal dat Véloces Vannetais zijn - en buiten de landsgrenzen en UCI wedstrijden met de grote ploeg, AG2R dus. Met triggerhappy zijnde burgemeesters en overheden zal hij vermoedelijk vooral bij Vannetais zijn kilomeetjes maken, maar zonder meer een jongen om te volgen.
In mijn vorige post had ik over Alex Gustin, de volgende in lijn van schroeiende Yanks, wie weer achter Gustin komt is zijn landgenoot. De zoon van Didier, Christian Deschamps. Hij komt van de baan en zal, in tegenstelling tot de meesten, niet koersen bij LUX, maar bij Hot Tubes. Het schijnt vooral een sprinter te zijn, maar ik heb daar nog niet heel veel zicht op kunnen krijgen. Feit is wel dat hij het Gustin knap lastig maakte in de Southern Highlands en Valley of the Sun. We gaan hem in het oog houden en laten we hopen dat beide heren snel de oversteek naar Europa kunnen maken om zich hier met de rest te meten.
Voor een ietwat onconventionele tussenstop te maken: Ierland, jawel. Het draagt de naam Adam Gilsenan. Het is moeilijk om uitslagen en verhalen uit Ierland te duiden, omdat je niet te maken hebt met een enorm arsenaal aan talent. Hij is in ieder geval een nationale veelwinnaar en derhalve toch de moeite waard om te benoemen. Meer heb ik eigenlijk niet te melden over Gilsenan.
Om, last but not least, nog even een lange reis naar Australië en Nieuw-Zeeland te maken, begin ik bij Lachlan Miller. Lachlan is goed begonnen, want hij heeft zijn eerste nationale juniorentitel al binnen, in de tijdrit welteverstaan. Australië sneeuwt een beetje onder als wielerland en het talent plukken ze niet bepaald van de bomen. Het baanbrekende (pun intended) van de baan is een beetje verdwenen en Luke Plapp lijkt op dit moment de enige die door zou kunnen stoten tot het hoogste. Jarrad Drizners en Seb Berwick is leuk, maar meer is nodig. Allicht kan Miller daar iets in betekenen. Wat het vooral zo zielig maakt voor Australië is dat de buren ze op allerlei manieren voorbij razen. Nieuw-Zeeland bulkt van het talent, van Corbin Strong tot Finn-Fisher Black en Jack Carswell. Het is ongekend. De jongste spruit is ook al eens in de topics gevallen: Lewis Bower. Context is dat hij de titel pakte door een mechanisch defect van Carswell, maar als eerstejaars is hij nationaal kampioen. Bower is de Kiwi Purito, zeg ik even gekscherend. Hij is nu eerstejaars, maar kwam vorig jaar, als 16-jarige, al concurreren met van die semi-profs als deze Aaron Gate en Corbin Strong in South Waikato. Nieuw-Zeeland boven.
Put these foolish ambitions to rest.
De rit van zestig kilometer is prima, daar het alternatief een rustdag is. Het is een mooi, selectief en all-round parcours, maar het enige wat me tegenstaat, zoals inmiddels bijna jaarlijks gebruik, is de ploegentijdrit. Dat vind ik in een landenconcept al onzin, maar iemand als Gloag krijgt met typetjes als Hayter, Vernon en Alfred George toch al gauw een dikke bonus in de schoot geworpen. Dat is in een koers van anderhalve week niet leuk.quote:
[ twitter ]
[ twitter ]
Nee dit kan niet.
Put these foolish ambitions to rest.
Tweede koers bij Colpack, eerste overwinning.quote:
Wisten jullie dat de zoon van Ivan Quaranta meedoet vrijdag? Samuel, net als papa een sprinter, met als grote droom het winnen op de Via Roma.
Put these foolish ambitions to rest.
quote:Geen Parijs-Roubaix voor beloften
Parijs-Roubaix voor beloften gaat niet door nadat in het noorden van Frankrijk opnieuw een strenge lockdown werd afgekondigd. Normaal gezien zou de wedstrijd op 16 mei plaatsvinden. Vorig jaar werd Parijs-Roubaix voor beloften ook al afgelast.
Speciaal voor @Columbiafan wil ik nog een laatste toevoeging plaatsen bij post #34 en #37: Emil Herzog. Duitsland blinkt behoorlijk uit in wegwielrennende mountainbikers en na Ben Zwiehoff, Anton Palzer en Lennart-Jan Krayer is Emil Herzog de volgende. Herzog komt uit oktober 2004 en is daarmee soms bijna twee jaar jonger dan z'n concurrentie. Dit jaar rijdt hij voor Auto Eder Bayern (lokaal voor Simmerberg), hetzelfde programma als waar Marco Brenner is opgeleid en waar Cian Uijtdebroeks nu inzit. Afgelopen zondag werd hij derde ginder in Oostenrijk, maar, net als Jan Christen, is hij waanzinnig dominant in allerlei disciplines. Soms gaat het dan over 12 minuten voorsprong. Duitsland lijkt wéér een klimtalent rijker.
Put these foolish ambitions to rest.
Morgen een tamelijk interessante wedstrijd in het Spaanse amateurcircuit in het kader van de Torneo Abiatzen. Die wedstrijd is in Azkoitia om precies te zijn, in het hoge noorden in de buurt van San Sebastian. Dan weet je het wel: klimmen. Gorla Gaina is >7 kilometer, >7%. Volgens mij de eerste serieuze aankomst bergop sinds Arrate in Valenciaga vorig jaar. Er is alleen één probleem: heel Caja Rural en Lizarte zitten in quarantaine omdat de besmettinkjes niet aan te slepen waren. 
Desalniettemin toch wel leuk om te kijken, want een Toby Perry is zich aan het presenteren als een leuke Britse wildcard voor, bijvoorbeeld, l'Avenir later dit jaar.
Om het ook nog over wél rijdende figuren te hebben, vandaag werd er gekoerst in Saint-Etienne, waar de Franse bond zich dood de vele afgelastingen genoodzaakt voelt junioren in het nationale amateurcircuit te gooien. Romain Gregoire en Lenny Martinez (allebei uit 2003) maakte beste beurten. Dat worden gevaarlijke klanten als het juniorenprogramma weer een beetje normaal opstart. Ik kijk alvast naar Leuven. Lenny Martinez volgt overigens het traject van Eddy Le Huitouze en wordt volgend jaar prof bij Groupama. Nou, fantastisch.
Desalniettemin toch wel leuk om te kijken, want een Toby Perry is zich aan het presenteren als een leuke Britse wildcard voor, bijvoorbeeld, l'Avenir later dit jaar. Om het ook nog over wél rijdende figuren te hebben, vandaag werd er gekoerst in Saint-Etienne, waar de Franse bond zich dood de vele afgelastingen genoodzaakt voelt junioren in het nationale amateurcircuit te gooien. Romain Gregoire en Lenny Martinez (allebei uit 2003) maakte beste beurten. Dat worden gevaarlijke klanten als het juniorenprogramma weer een beetje normaal opstart. Ik kijk alvast naar Leuven. Lenny Martinez volgt overigens het traject van Eddy Le Huitouze en wordt volgend jaar prof bij Groupama. Nou, fantastisch.
Put these foolish ambitions to rest.
Als Laboral Kutxa morgen niet wint doeken we de boel op.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
quote:
Als Laboral Kutxa morgen niet wint doeken we de boel op.
Put these foolish ambitions to rest.
Nou, dan hoeft de boel dus niet opgedoekt te worden.
Erg sympathiek van Iribar.
Erg sympathiek van Iribar.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Dit paasweekend worden heugelijke dagen: eindelijk nog eens echte beloftenkoersen in Treviso. Grote favoriet zonder enige twijfel twee keer Juan Ayuso, maar er zijn nog veel meer mooie jongens. Allemaal opsommen zal ik niet daar een groot deel de revue al eens gepasseerd is. Toch wil ik stilstaan bij Florian Lipowitz, een biatleet met nummers tot en met, een interessante figuur bij Tirol. Jeferson Ruiz gaat starten, een Colombiaan van D'Amico. Hij zou vorig jaar al mee moeten hebben gedaan in het juniorencircuit, maar covid. Johannes Staune-Mittet, een erg talentvolle Noor, gaat hier volgens mij debuteren namens Jumbo. Jared Scott, een ondergesneeuwde Amerikaan van LUX, en een hele rits aan Mexicanen. We zoeken naar de nieuwe Villalobos.
Put these foolish ambitions to rest.
quote:Cian Uijtdebroeks zal komende winter een aantal cyclocrossen in ons land rijden. Het 18-jarige Belgische toptalent stapt volgend jaar over van opleidingsploeg Auto Eder naar World Tour-team Bora-Hansgrohe, maar duikt eerst nog even het veld in.
“Maar verwacht nu niet dat ik meteen ga proberen om Wout van Aert en Mathieu van der Poel te volgen”, zegt Uijtdebroeks. “Ik ben een klimmer en mijn explosiviteit ligt erg laag. Die hoop ik in het veld dan wat aanscherpen. Ik wil er ook mijn stuurvaardigheid verbeteren. Cyclocross is gewoon een heel goede leerschool, daar zijn ze bij Bora-Hansgrohe ook van overtuigd.”
De 18-jarige Uijtdebroeks is momenteel op klimstage aan het Gardameer. Twee weken gelden won hij nog een juniorenkoers in Oostenrijk, door corona oogt zijn wedstrijdkalender voorlopig tamelijk leeg. Gelukkig mag hij maandagavond om 20u40 op het gratis Telenet-kanaal Play Sports Open de Container Cup voor beloften op gang trappen. “Ik wil vooral niet afgaan. Als klimmer ben ik niet de meest gespierde gast. Tijdens het fietsen is mijn doel om nooit onder de vierhonderd watt te duiken.”
Ik kom u melden dat in Amorebieta, Baskenland, met klimmen over Muniketas en Autzagane, de Primavera bij de junioren -die volgende week door de profs gereden wordt- gewonnen is door Samuel Fernandez van MMR, voor Samuel Fernandez van MMR. MMR is de opleidingsschool van Samuel Sanchez. Het grote talent Abel Rosado van AG2R, hier rijdend voor Teika, werd derdes. Estanislao Calabuig ook als eerstejaars mee in de elitegroep.
[ Bericht 7% gewijzigd door Koffieplanter op 03-04-2021 15:56:23 ]
[ Bericht 7% gewijzigd door Koffieplanter op 03-04-2021 15:56:23 ]
Put these foolish ambitions to rest.
![72° Trofeo Piva - 72nd Piva Trophy [Live]](https://i.ytimg.com/vi/__u9h292LCM/0.jpg)
