[Giro] Etappe 6: Castrovillari - Matera #1

Tappa 6: Castrovillari - Matera, 188 km

Jezus, wat is die Mathieu een oetlul he? Oh wacht, verkeerde koers weer. Jezus, wat is die De Gendt een oetlul he? Beetje de overwinning laten schieten omdat een of ander Colombiaantje waar je voor vandaag nog nooit van had gehoord niet wil overnemen, het is allemaal wat. Terwijl De Gendt nochtans imponerend bezig was, al die inspanningen voor niets. Na een lange periode vol aanvallen in het begin van de rit reed er uiteindelijk een groepje van acht renners weg, zonder De Gendt. De vluchters kregen nooit enorm veel voorsprong, Quick Step besloot de boel toch redelijk strak te controleren. Veel meer dan vijf minuten kregen ze nooit, toch opvallend. Richting het eind van de rit zaten er een paar gevaarlijke afdaling in het parcours, waar de klassementsrenners alleen al om uit de problemen te blijven hun ploegen lieten rijden, waardoor het verschil met de koplopers snel terugliep. Aan de voet van de lange klim naar Valico de Montescuro had de kopgroep nog minder dan drie minuten voorsprong. Dat was het signaal voor De Gendt om toch maar te proberen de oversteek te maken. Hij kreeg Rubio mee, die in het wiel bleef hangen omdat zijn ploeggenoot Carretero in de kopgroep zat. De kopgroep werd langzaam uitgedund, de namen die je vooraf had opgeschreven moesten verrassend genoeg als eerste lossen. Conti en Hagen hadden duidelijk hun klimmersbenen niet bij. Carretero leek dat wel te hebben, hij ging regelmatig in de aanval. Dat bleek lichtelijke zelfoverschatting, want uiteindelijk was het de Italiaanse Wout van Aert die vooraan de sterkste klimmer bleek. Filippo Ganna, drie meter lang en 200 kilo zwaar, weergaloze klimmer. In de laatste kilometers voor de top wisten De Gendt en Rubio aan te sluiten, een straffe prestatie. Rubio ging daarna in de aanval, dat vond De Gendt niet zo leuk. Daarom reageerde hij niet toen Ganna met een versnelling kwam. Even later verdween Ganna in de mist, voor we het wisten had hij een minuut voorsprong. Je hebt die Colombiaan maar mooi een les geleerd, Thomas. Zelf gaf je de overwinning weg, want Ganna wist te volharden tot aan de finish. In het peloton lag het tempo behoorlijk hoog, maar echte aanvallen zagen we niet. Zelfs niet in de natte afdaling, ze hielden het beschaafd. Kwam goed uit voor Ganna, voor het eerst dat hij als prof een rit in lijn wint. Die man kan alles, in Italië vragen ze zich nu waarschijnlijk af of hij niet de kopman van Ineos zou moeten zijn en of hij niet meteen de hele Giro kan winnen. Achter Ganna won Konrad het pelotonsprintje voor Almeida, de roze Portugees pakt nog wat extra tellen mee en verstevigt zijn leidinde positie. Verder toch wel een rit zonder veel geschiedenis. We gaan verder met de volgende rit, een geïmproviseerde rit. Matera stond oorspronkelijk niet op het programma, maar dankzij corona dus wel.




De rit gaat van start in Castrovillari, zoals altijd al de bedoeling was. Van Castrovillari zouden we alleen rechtstreeks naar Brindisi rijden, iets wat we nu niet doen. Nee, Brindisi staat morgen op het programma. Nu gaan we naar Matera, dat ligt een stuk dichterbij. Was een lange rit geweest anders, dat in tweeën knippen komt niet eens zo slecht uit. Goed, Castrovillari dus. Daar waren we in 2017 ook al eens en dat jaar besteedde ik aandacht aan de Giro. We nemen het lekker integraal over, scheelt weer wat werk. De start is in Castrovillari, een stad met 22.000 inwoners in de provincie Cosenza. De stad ligt aan de rand van het nationaal park van Pollino, wat best een aardig stukje natuur is. Castrovillari zelf is opgericht in de tijd van de Romeinen. In de jaren daarna zijn ze hier vooral bezig geweest met het bouwen van statige gebouwen. Er staan liefst zes palazzo's in Castrovillari, allemaal op een steenworp afstand van elkaar. Je struikelt hier ook over de religieuze gebouwen, in en om Castrovillari kom je een stuk of zeven kerken, kapelletjes en andere heiligdommen tegen. Het hoogtepunt van de stad is uiteindelijk toch wel het kasteel, dat vele eeuwen geleden door wat mannetjes uit Aragón is gebouwd. In deze stad, gebouwd op een heuvel en omgeven door nog veel meer heuvels, is de Giro al een aantal keer geweest. In 1975 bijvoorbeeld, toen de allerbeste renner die ooit heeft geleefd besloot om dit nietige stadje op de kaart te zetten door zijn naam eraan te verbinden. Jullie weten dan natuurlijk meteen dat ik het over Roger De Vlaeminck heb, die in die bewuste Giro maar liefst zeven ritten won. Die andere ritten won hij niet omdat hij de tegenstand ook nog wat gunde, want zo is Roger dan ook wel weer. In 1997 was de Giro hier weer en de overwinning ging toen naar Dimitri Konyshev. In 2017 vertrokken we vanuit Castrovillari naar Alberobello, de stad van de trulli. Ook de stad van de altijd macabere Leonardo Piepoli. Ewan won daar, een rit om snel te vergeten dus.



In 2017 reden we vanuit Castrovillari meteen naar de kust om te beginnen aan een lange en vlakke tocht. Nu duiken we juist het binnenland in, daar waar de heuvels zijn. Na de neutralisatie gaat het direct een kilometer omhoog, waarna een korte afdaling van anderhalve kilometer volgt. Hierna gaat het 11 kilometer omhoog aan 5%, een lekker begin van de rit. Hier kan een sterke kopgroep ontstaan, wat dan weer negatief zou kunnen zijn voor de plannen van de Sagannetjes en Matthewsjes van deze wereld. We rijden dwars door het nationale park van Pollino, het is hier groen en grillig. Na de klim gaat het heel kort naar beneden, waarna het nog eens 1,5 kilometer aan 5% omhoog gaat. Hierna volgt er een vrij lange afdaling van een kilometer of 17, toch weer opletten geblazen. Brede weg, maar het is wel behoorlijk bochtig. Tijdens de afdaling rijden we ook weer door een aantal dorpjes, Rotonda bijvoorbeeld. We bevinden ons inmiddels in Basilicata, Calabrië hebben we achter ons gelaten. In Rotonda staan ze vooral bekend om de productie van de Ethiopische aubergine, dat vind ik dan wel weer een grappig feitje. Enige plaats in Europa waar ze deze Afrikaanse aubergine, die meer lijkt op een tomaat, weten te produceren. De beklimming het begin heet overigens de Valico di Campotenese. Bent u weer helemaal bij.




In Rotonda hebben we toch al snel een kilometer of 30 afgewerkt. We dalen nog even een stukje verder, kilometer of zeven. We komen nog heel wat bochten tegen, plus een paar dorpjes. Eenmaal beneden gaat het direct weer omhoog, een nieuw klimmetje wacht op de renners. Weer ongecategoriseerd, uiteraard. Elf kilometer aan 5%, niet eens vierde categorie. Kan allemaal in Italië. Ook dit klimmetje van acht kilometer aan 5% doet er blijkbaar niet toe. En dan te bedenken dat het na het lastige stuk nog een paar kilometer vals plat verder omhoog gaat, het is niet helemaal niets allemaal. In totaal gaat het 12 kilometer omhoog, maarja, achja. Een ietwat gekkige fase volgt daarna. Eerst een afdaling van een kilometer of vijf, wederom met de nodige bochten. Daarna gaat het twee kilometer omhoog richting San Severino Lucano, redelijk vals plat. Na 62 kilometer volgt hier de eerste tussensprint van de dag, boven in het dorp. Buiten het dorp gaat het zes kilometer naar beneden, weer over een bochtige weg. We fietsen ook weer door wat dorpjes en we rijden langs Bosco Magnano - Torrente Peschiera. Een mooi bos in het nationale park, met ook wat water en zelfs wat watervalletjes enzo. Haske leuk. In de buurt van het bos gaat het nog eens twee kilometer omhoog, iets meer dan vals plat. Vervolgens volgt er een veel langere afdaling.



Die afdaling is lang, maar kent maar een kort serieus gedeelte. Het gaat vijf kilometer echt naar beneden, met de nodige bochten onderweg. Paar haarspeldbochtjes ook. Even later komen de renners uit in de buurt van Francavilla in Sinni, alwaar we aansluiten op een brede en rechte weg, dwars door een vallei. De weg door de vallei volgen we enorm lang. Het gaat 20 kilometer vooral rechtdoor, over een weg die vooral vlak is. Het loopt een beetje licht naar beneden, terwijl we door behoorlijk open terrein fietsen. Een moment om tot rust te komen, na de heuvelachtige openingsfase. Uiteindelijk komen we uit bij een best wel groot stuwmeer, waar we een tijdje naast gaan fietsen. Aan het eind van het stuwmeer fietsen we door een paar tunneltjes, daarna gaat het eigenlijk nog een keer 20 kilometer verder over brede en vrij rechte wegen. Vrij vlak ook, steeds een beetje naar beneden zonder dat het opvalt. Er valt niet veel te beleven hier, lichte gaap. Af en toe fietsen we langs een dorpje, zoals Valsinni bijvoorbeeld. Daar staat een kasteel, hoera. We volgen de loop van de Sinni, totdat we dat niet meer doen. Een kilometer of 40 over zo'n brede weg, en dan uit het niets een bocht naar links. Na deze bocht is het even vlak, vervolgens gaat het een kilometer of drie vals plat omhoog. Oké, geinig. Het gaat daarna een tijdje licht naar beneden, waarna er een langer stuk vals plat omhoog volgt. Zes kilometer vals plat, jeetje! In de laatste twee kilometer van dit stuk gaat het aan een procentje of drie omhoog ofzo, tja.



Na het klimmetje gaat het vier kilometer naar beneden richting Craco Peschiera, waar de tweede tussensprint van de dag volgt na 135 kilometer. De weg in de afdaling is iets minder breed en in het begin vrij bochtig, daarna wordt het recht en breed richting Craco. Vanuit Craco is het ongeveer 23 kilometer fietsen tot de voet van de volgende klim. In die 23 kilometer gaat er niet gek veel gebeuren. Buiten Craco loopt het een paar kilometer heel minimaal vals plat omhoog, daarna gaat het ook weer even vals plat naar beneden. Brede wegen, in een eindeloze leegte. Er woont niet veel volk hier, lekker rustig. Het gaat vooral veel rechtdoor, weinig bochten van belang. Na een tijd komen we op een nog bredere weg terecht, lekker over de snelweg naar het noorden. Het is een kilometer of tien gewoon vlak, dat lijkt me de meest accurate omschrijven. Vooral rechtdoor, niks aan de hand. In de buurt van Ferrandina verlaten we de snelweg, vrij snel daarna begint de eerste en enige gecategoriseerde klim van de dag. We beklimmen een bergje van de derde categorie, de Millotta. Deze klim is 4,7 kilometer lang, in deze 4,7 kilometer gaat het aan 7% gemiddeld omhoog. Best pittig dus, een ideale gelegenheid voor iemand als Matthews of Sagan om wat overbodig sprintersvolk overboord te gooien. Al zou de aankomst op zichzelf al lastig genoeg moeten zijn, dus misschien doen ze het ook wel niet. De weg omhoog is breed en recht, daardoor lijkt de klim al snel heel wat. Het is wel vrij gelijkmatig. Er schijnt ergens tussendoor een halve kilometer aan 8% te zijn, verder blijven we toch wel gewoon netjes rond de 7% hangen. Het terrein is wel behoorlijk open, de wind zou eventueel invloed kunnen hebben. Na 162 kilometer komen we boven op deze klim, da's op 26 kilometer van het eind. Op de top rijden we door een tunneltje, spannend. Vervolgens duiken we de afzink in, tijdens de afdaling fietsen we langs Miglionico. Eigenlijk komt dat hele dorp niet in beeld, maar hey, ze hebben er wel een kasteel.




Het gaat zeven kilometer naar beneden, maar heel enerverend wordt het niet. De weg is breed, weinig gekke bochten en het gaat niet eens bijzonder steil naar beneden. Het is alleen opletten voor het asfalt dat op sommige plaatsen vrij slecht is, verder niets. Aan het eind van deze afdaling zal het een kilometer of acht vooral heel erg vlak zijn. Drie kilometer helemaal vlak, daarna loopt het hooguit een klein beetje vals plat omhoog. Vooral rechtdoor over een brede weg, deels door open terrein. Ook deels langs bomen, desalniettemin gaan we dadelijk toch eens even naar de wind kijken. Verder, ja, niks eigenlijk. Pas op tien kilometer van het eind wordt het leuk, er gaat iets gebeuren. We bereiken de buitenrand van Matera. Bij de afslag Matera Sud gaan we gewoon rechtdoor, hierna begint de weg omhoog te lopen. Anderhalve kilometer in licht stijgende lijn, laten we het op maximaal een procentje of vier houden. Hierna is het meer dan een kilometer eigenlijk volledig vlak, terwijl we over de brede weg in een boog om Matera fietsen. Een nieuw klimmetje volgt na het vlakke stuk, het gaat drie kilometer omhoog. Drie kilometer aan 3%, dat wordt flink stoempen geblazen. Boven op dit klimmetje moet er nog vier kilometer gefietst worden. We blijven de rondweg volgen en dalen anderhalve kilometer af over deze weg. Even verderop houden we de rechterkant van de weg aan, waar we de afslag meepakken. Kleine versmalling hier in dalende lijn, toch even opletten weer. Een paar flauwe bochten later slaan we rechtsaf, we rijden een kleine kilometer verder over een net iets minder maar nog steeds brede weg die een beetje blijft kronkelen. Op iets minder dan drie kilometer van het eind komen de renners een soort van rotonde tegen, waar ze rechtsaf slaan. Kleine versmalling terwijl we rechts opdraaien richting het volgende stuk in stijgende lijn. Het gaat nu even steil omhoog, 750 meter aan 6% gemiddeld met een zwaarste strook aan 10%. Op twee kilometer van het eind zijn ze boven, we hebben ons door een flink aantal bochten de stad Matera binnen weten te fietsen. In Matera slaan we scherp rechtsaf, waarna er een lichte afdaling van 750 meter volgt. Een aantal flauwe bochten wachten op de renners, maar de belangrijkste bocht van de dag volgt op 1200 meter van het eind. We slaan scherp linksaf. De vorige keer dat we in Matera aankwamen ging het op die afstand van de finish mis, al lijkt het niet over dezelfde bocht te gaan. Na de bocht naar links, hopelijk zonder caduta, duiken we de laatste kilometer in. In de slotkilometer gaat het vals plat omhoog, het is een eindeloos lange kilometer. Paar bochten ook nog. Op 750 meter van het eind naar rechts, dat is zelfs een beetje een terugdraaiende bocht. Niet evident. De bocht op 400 meter van de finish naar links is dan weer een stuk makkelijker, twee keer kort naar links achter elkaar en vervolgens gaat het rechtdoor vals plat omhoog. In de slotkilometer komen we 26 meter hoger uit, het is dus niet buitengewoon lastig. Al gaat het in de laatste hectometers wel nog vrij fors omhoog, een goede timing is geen overbodige luxe.




Na 188 kilometer zijn we aangekomen in Matera, een van de mooiste steden van Italië. Zo mooi, dat we hier niet alleen eindigen, nee, we gaan hier mogen ook weer van start. Dit terwijl Matera oorspronkelijk niet eens op de planning stond, het kan verkeren. De laatste keer dat de Giro aankwam in Matera dateert alweer van 2013, ik dacht eigenlijk dat het minder lang geleden was. We kwamen toen aan in dezelfde straat, de Via Dante Alighieri, maar wel via een andere aanloop. Een makkelijkere aanloop, via de andere kant van de stad. De steile 750 meter zaten er toen niet in, bijvoorbeeld. De rit in 2013 werd gewonnen door John Degenkolb, in die jaren niet echt een verrassende naam. De manier waarop was dan wel weer enorm verrassend, de finale werd volledig ontregeld door een valpartij. Een van de eerste renners die door de bocht ging besloot onderuit te gaan. Hij had wel een excuus, de weg was nat. Bijna alle renners werden opgehouden door de val, waardoor Marco Canola ineens op kop reed. Degenkolb zat goed gepositioneerd en had geen last van de val, hij reed naar Canola toe en liet de Italiaan in de laatste meters achter. Daarachter was er totaal geen organisatie, iedereen was een beetje van slag. Een paar meter achter Degenkolb wist Vicioso tweede te worden, voor Pol Martens of all places. Nouja, zo'n finale was het toen dus. Een val kan een hoop verschil maken. Daarvoor kwam de Giro in 2003 aan in Matera, eigenlijk hadden we dus pas in 2023 terug moeten keren. Ook die finale was blijkbaar nog wel bijzonder. Robbie McEwen won in eerste instantie, maar werd teruggezet wegens stout sprinten. Daardoor ging de overwinning naar Fabio Baldato, dat kunnen we vrij moeilijk een vooruitgang noemen. Wel een terechte deklassering, dat was de deur toch net iets te agressief dichtdoen. Daarvoor won in 2000 Mario Cipollini in de straten van Matera, een herhaling van zijn overwinning in 1998. Over Matera zelf, waar 60.000 mensen wonen, valt veel te vertellen. Maarja, aangezien ze hier morgen ook weer van start gaan zal ik maar wat informatie bewaren. Al kan het simpel samengevat worden: De stad is vooral bekend vanwege de Sassi, een wijk die bestaat uit huizen die deels uit de bergen uitgehouwen zijn. De oorsprong van Matera ligt in de prehistorie toen men begonnen is met het uithakken van woningen in de kloven in de streek. De rest mag Jeroen vertellen, vul ik hem later nog wel aan.



In startplaats Castrovillari schijnt het prima weer te gaan worden. Een graad of 20 in de middag, geen kans op neerslag en amper wind. Prima joh. In de finishplaats is het toch een ander verhaal. Qua temperatuur lijkt het op elkaar, maar in Matera hangt er wat meer bewolking. Tevens schijnt het hier mokerhard te gaan waaien. 30 km/u vanuit het noorden/noordwesten. Dan staat ie in aanloop naar Matera enorm tegen, da's geen feest voor eventuele koplopers. Het grootste deel van de ring rond Matera hebben we dan ook tegenwind, maar in de slotkilometers zou ie dan vol in de rug staan. Spannend wel, hoor. In aanloop naar Matera is er wel wat open terrein, maar zoals het er nu naar uitziet staat de wind daar dus vooral op kop. Geen waaiers, wel zwaar. De rit zal beginnen om 11:40, we zijn er niet meteen bij. Eurosport 1 begint om 12:25 met de uitzending, op hetzelfde moment gaat ook de PLAYER pas live. Tussen 16:12 en 16:41 wordt de aankomst verwacht. Kan gezien het weerbericht ook iets later worden.



Gezien de tegenwind gedurende de dag geef ik de kopgroep toch wat minder kans. Het had eventueel gekund, afhankelijk van de sprintersploegen. De volgende rit is volledig vlak, dat wordt sowieso een sprint. Het zou kunnen dat bepaalde ploegen nu een snipperdagje nemen, met het oog op de volgende rit. Maar goed, als het toch tegenwind is en de finale is wat lastiger, dan zie ik Bora en Sunweb hier wel wat doen. Sunweb heeft ook wel iets goed te maken na de flater van een paar dagen geleden. Sagan moet dan weer enorm geïrriteerd zijn ondertussen, de eerste overwinning van het jaar was dichtbij maar het lukte weer net niet. Nouja, laten we maar gewoon de gedachte omarmen dat die ploegen gaan werken voor hun beter klimmende sprinters. Quick Step wil misschien ook nog wel een beetje meehelpen, dit zou immers ook iets voor Ballerini kunnen zijn. Of Honore. Of Almeida. Of Ho... nee, niet overdrijven.
1. Matthews. Als ik Matthews op 1 blijf zetten, blijft hij dan verliezen? Laten we het hopen! Of dat hij anders net als McEwen wint maar dan gedeklasseerd wordt, zou ook lachen zijn.
2. Sagan. Weer een tweede plaats. Of niet dan.
3. Ballerini. Altijd iemand van Quick Step meenemen.
4. Vendrame. Die moeten we nu ook ineens heel serieus gaan nemen. Na deze prachtige prestatie krijgt hij een contract tot 2024. Voor iedere vierde plaats een jaar erbij, met Citroën erbij hebben ze toch geld zat daar.
5. Ulissi. Eventueel misschien wel een optie, allicht realistischer dan de altijd lossende Nando. Of toch gewoon Demare? Zou ook zomaar allemaal kunnen, het blijft een onvoorspelbare sport.

quote:

Op donderdag 8 oktober 2020 12:43 schreef Mani89 het volgende:
Volgens De Mol wordt het vandaag een ontsnapping, een sprint, of een late aanval.
[ twitter ]

Zo had ik het nog niet bekeken.