[Giro] Etappe 4: Catania - Villafranca Tirrena #1

Tappa 4: Catania - Villafranca Tirrena, 140 km

Het blijft toch een merkwaardige sport he? Amaro Antunes die ineens vanuit het niets zijn beste tijdrit ooit rijdt, waardoor hij de eindzege in de Volta binnen weet te halen. Gustavo Cesar Veloso die er nog maar eens een lap op geeft en de afsluitende tijdrit wint, bovendien opschuift naar de tweede plaats in het klassement. Zijn we er toch weer ingetuind, zelfs in het vreemdste jaar ooit wordt de hegemonie van W52 niet doorbroken. Oh, wacht, verkeerde koers. Nou, de Giro was anders ook best merkwaardig. Nog voor de koers begon hoorden we al dat Geraint Thomas gevallen was. Over een bidon, bleek achteraf. De geluiden waren dat het een zware val was, maar verder wisten we niets. Toen Thomas voor het eerst in beeld werd gebracht zagen we dat hij flink wat schade had opgelopen. Even later kwam hij nog eens in beeld, toen leek hij toch behoorlijk hoekig te draaien. Bij het volgende shot was hij al allerlei gekke bekken aan het trekken, de kroniek van een aangekondigde dood van een klassementsambitie. Ver voor de slotklim moest Thomas al lossen, het werd een ware lijdensweg. 's Ochtends was hij nog een van de grote kanshebbers om de Giro te winnen, zo niet de grootste. Eén bidon later ziet de wereld er helemaal anders uit. Terwijl dit zich afspeelde zagen we vooraan een kopgroep van acht renners met een voorsprong van ongeveer drie minuten naar de voet van de Etna rijden. Mitchelton controleerde lang, maar gaf het na een tijd op. Een veeg teken, zo bleek achteraf. Simon Yates moest zonder dat iemand de reden weet vroeg lossen op de slotklim. Vooraf gingen we eigenlijk allemaal uit van een strijd tussen Yates en Thomas, na de eerste bergrit zijn ze allebei weggevallen uit het klassement. Door de verwarring in het peloton liep de voorsprong van de koplopers niet snel terug. Vooraan bleken Caicedo en Visconti de sterkste twee te zijn. Visconti viel aan, maar werd vrij snel gecounterd door Caicedo. De kleine man uit Ecuador reed onbedreigd naar de zege, het zijn ongekende glorietijden voor het Ecuadoraanse wielrennen. Overigens is vandaag ook maar weer aangetoond dat je af en toe geluk moet hebben. Caicedo maakte als laatste de oversteek van het peloton naar de kop van de koers. Dankzij de lekke band van Holmes kwam hij vooraan terecht, zonder de steun van de Brit en later Bjerg was hij of de ganse rit aan het zwemmen geweest of hij had zoveel krachten moeten verspillen dat op de slotklim de tank leeg was geweest. Het zit soms mee, en daar is niks mis mee natuurlijk. Achter Caicedo zagen we vooral heel weinig, de boel werd vreselijk slecht in beeld gebracht. Vanhoucke werd derde achter Caicedo en Visconti, zonder in beeld te zijn geweest. De regie was zo verrast door de aanval van Kelderman dat ze hem ook niet in beeld brachten, dat snap ik dan op zich weer wel. Kelderman wist vierde te worden, een aantal seconden voor een groepje met Fuglsang en Majka. Kruijswijk wist de schade aardig te beperken. De strijd om de eindzege lijkt nu ineens tussen Nibali, Kelderman, Majka, Fugslang en Kruijswijk te gaan. Waarbij je met Fuglsang eigenlijk niet eens rekening mag houden in een grote ronde, Kelderman is nu ook niet echt de meest stabiele factor. Blijft een merkwaardig jaar he, dat 2020. Niet merkwaardig: Joao Almeida neemt de roze trui over van Ganna. Met Yvan en José aan het roer zijn de tegenstanders vissenvoer. Klein dompertje op de feestvreugde wel voor Jonathan Caicedo, hij loopt op een paar tienden de roze trui mis. Al snap ik ook wel weer dat je die eend op je shirt niet graag wil inruilen voor zo'n roze vodje. Wellicht denkt hij er tijdens de vierde rit anders over en gaat er heftig gesprint worden bij de tweede tussensprint van de dag, of aan de streep. We gaan fietsen van Catania naar de omgeving van Messina. Een lange beklimming onderweg, maar een vlakke aankomst. Kan zomaar alle kanten op. We zijn bijna bij Nibali thuis, de meester van de voodoo lijkt het ook dit jaar weer te gaan flikken.




Na het showtje op de vulkaan bevinden de renners zich in Cataniä, met 300.000 inwoners na Palermo de grootste stad van Sicilië. Ik ken de stad eigenlijk vooral vanwege de lokale voetbalclub, die door een omkoopschandaal (wat een cliché) nu al een aantal jaar actief is in de Serie C. Calcio Catania, met dat logo waar een olifant de show steelt. De olifant is een beetje het symbool van de stad, dankzij een standbeeld op de Piazza Duomo. Een enorm oud beeld, gemaakt van lavasteen. Aangezien de Etna niet ver weg is hebben ze hier nogal wat dingen gemaakt van vulkanisch materiaal, je zou voor minder. De olifant zou een soort van talisman moeten zijn, in een poging allerlei onheil weg te houden. Geen overbodige luxe, met een altijd borrelende vulkaan om de hoek. Hoewel dat niet het enige onheil is dat op de loer ligt, voor een aardbeving meer of minder draaien ze hun hand niet om in deze stad. Er was ergens in de 17e eeuw een keer een grote aardbeving, maar daarna hebben ze de boel weer mooi opgebouwd. Barok, vooral veel barok. Siciliaanse barok zelfs, extra speciaal. De kathedraal op de Piazza Duomo is een voorbeeld, maar zo zijn er nog wel wat kerken en palazzo's te vinden. Er zijn ook nog wat oude Romeinse overblijfselen te vinden, uiteraard is er tevens een kasteel. Gewoon een keer bezoeken joh, hartstikke leuke stad. Dat heeft de Giro overigens al een aantal keer gedaan, voor het laatst in 2018. Toen ging hier de eerste rit na het Israëlische avontuur van start. In een verder verleden kwamen er ook nog wel eens wat ritten aan in Catania, zo wist Jean-Paul van Poppel hier zelfs twee keer te winnen. De laatste winnaar in Catania is Alessandro Petacchi, hij sprintte hier in 2001 naar de zege. Twee jaar eerder gaf Mario Cipollini al het goede voorbeeld, Catania is vooral een stad voor grote sprinters. En voor Vacansoleilgoden, want niemand minder dan Santo Anzà werd hier geboren. Die kent u waarschijnlijk niet. Leuk feitje is wel dat Mario Fazio hier in 1949 de eerste rit van die Giro wist te winnen, terwijl hij afkomstig was uit Catania. Lachen man, winnen in je eigen stad en meteen de leiderstrui erbij cadeau. De componist Vincenzo Bellini is ook van Catania afkomstig, daar is bijna geen ontkomen aan in de stad. Het lokale theater is naar hem vernoemd, net als een park en dan heeft ie ook nog eens een standbeeld gekregen. Bovendien hebben ze een lokaal gerecht naar een van zijn stukken vernoemd, grote jongen. In deze stad aan de kust, waar de belangrijkste economische activiteiten in de haven plaatsvinden, richten we onze blik nog maar eens op de olifant. De Fontana dell'Elefante werd in 1736 opgericht naar het ontwerp van Giovanni Battista Vaccarini. De olifant is gebeeldhouwd uit zwarte lavasteen en draagt een granieten obelisk. Vaccarini ontdekte de olifant toevallig in de puinhopen van de stad na de aardbeving van 1693. De olifant stamt uit de Romeinse tijd en stond waarschijnlijk op het uiteinde van de verhoging in het midden van een renbaan. Ook de obelisk werd toevallig gevonden. Hij komt oorspronkelijk uit Egypte en er zijn symbolen ter ere van Isis in gegraveerd. Vaccarini plaatste de zwarte olifant op een witte, met beelden versierde sokkel. Vervolgens plaatste hij boven op de olifant de obelisk, met daarop een kruis, om de stad tegen verder onheil te beschermen. Goed verhaal wel, uiteindelijk. u Liotru in het Siciliaans, voor de volledigheid.



Als je vertrekt vanuit Catania kun je mooie plaatjes schieten, dat hebben we in het verleden al gezien:



Zo, nu de rit zelf. We beginnen zo'n beetje aan de kust en daar gaan we de eerste kilometers van de rit ook blijven. Over licht glooiend terrein fietsen we langs de zee. De eerste tien kilometer zonder te overdrijven, daarna wijken we iets verder af van de kustlijn. De renners rijden door talloze dorpjes, opletten geblazen zoals we inmiddels weten. Wel lachen dorpjes, Acireale bijvoorbeeld. Van Acireale is het 15 kilometer grotendeels rechtdoor fietsen richting Giarra, met ondertussen twee kleine stukjes in stijgende lijn. Stelt allemaal niet veel voor, voorbij Giarra wordt het zelfs nog wat makkelijker. Stuk vals plat naar beneden en dan is het een kilometer of 20 zo goed als vlak. We volgen steeds een brede weg, alleen in de dorpjes moet er soms wat gestuurd worden. Na 40 kilometer komen de renners uit in Chianchitta, niet ver van het fraaie Taormina. Die stad doen we alleen niet aan, helaas. In Chianchitta gaat het naar links, op weg naar het binnenland en ook meteen het heuvelachtige deel van de rit. Zodra we de kust achter ons laten gaat het al eens een aantal kilometer vals plat omhoog, waarna er richting Francavilla di Sicilia een korte afdaling volgt. Dat duurt maar een kilometer of twee, daarna zijn we begonnen aan de allesbepalende klim van deze rit. Een lange, lange klim. Voordat we de tussensprint in Francavilla bereiken zijn we al een tijdje bezig met dit ding, in totaal zou je kunnen stellen dat er 25 kilometer geklommen moet worden. Wel eerst een heel stuk vals plat, maar in Francavilla di Sicilia zelf gaat het al wat serieuzer omhoog. Na 55 kilometer volgt hier de eerste tussensprint van de dag. Best een aardig dorpje hoor, weer typisch gesitueerd op een heuvel uiteraard. Omdat Taormina nog wat mooier is krijgen jullie daar een foto van, kan ik gewoon allemaal bepalen.



Laten we zeggen dat na Francavilla di Sicilia de klim officieel begint, al zijn we eigenlijk al een paar kilometer langer omhoog aan het gaan. Het officiële gedeelte van de klim is 20 kilometer lang. De Portella Mandrazzi gaat gemiddeld aan 4% omhoog, wat niet alles zegt. Er zit heel wat vals plat tussen, en een paar kilometer waarin het daadwerkelijk aan 4% omhoog gaat. Toch wordt het richting de top een stuk lastiger, het gaat een tijd aan 6% omhoog. Hier kun je de sprinters toch wel ferm onder druk zetten, me dunkt. Zeker met de zware benen na de beklimming van de Etna zal dit geen feestje zijn voor de Viviani's, Gaviria's en Demaartjes van deze wereld. Ik verwacht wel weer wat van Bora, eigenlijk. Sunweb zou het ook moeten doen, maar dat is niet echt hun hobby. Na 75 kilometer, toch al dik over de helft van de kortste rit in lijn van deze Giro, komen de renners boven. Beklimming van de derde categorie, in Italië delen ze die categorieën altijd uit met een blinddoek. Als ze hier rustig doen kan iedereen overleven. Als ze hier hard fietsen niet. Groetjes, Sven Nys. Leuk vervallen hutje op de top.




Na de klim volgt een behoorlijk lange afdaling, in verschillende etappes gaat het toch al snel een kilometer of 30 naar beneden. Het begint met twee steile kilometers in dalende lijn, daarna is het twee kilometer vrij vlak voor er een nieuw steil gedeelte van zes kilometer volgt. De weg is breed, van boven ziet het er niet overdreven bochtig uit. Wel een paar haarspeldbochten in de buurt van Novara di Sicilia, waar de renners na tien kilometer in dalende lijn passeren. Restanten van een oud kasteeltje hier, en flink wat bochten. Buiten Novara di Sicilia is het een kilometer of drie vrij vlak, voordat we nog eens zeven kilometer verder gaan dalen. Flink wat stukken aan zes procent in dalende lijn, met zo nu en dan ook wat (haarspeld)bochtenwerk. Het schijnt dat sprinters de beste dalers zijn, mogen ze hier laten zien. Geen idee hoe de afdaling er precies uitziet, mag niet kijken van mezelf. Goed, de renners rijden door Mazzarà Sant'Andrea, na nog eens vier kilometer in dalende lijn. Gaat inmiddels een beetje op en af, voorbij dit dorpje wordt het vlakker en vlakker en vlakker. Uiteindelijk komen we uit aan de andere kant van Sicilië, terug bij de zee. Hier slaan we rechtsaf, wat ook geen onbelangrijk moment is. De windrichting gaat hier veranderen. Een klein waaieralarmpje kan er wel af, we gaan dadelijk maar eens inspecteren of het een groot waaieralarm moet worden. Nadat we rechtsaf zijn geslagen rijden we over een brede weg naar de tweede tussensprint van de dag, waar wat bonificaties vallen te rapen. Nu wel opletten, Jonathan. Het is niet volledig vlak, als we beneden zijn. Gaat toch een paar keer licht op en af, al zal dat ongetwijfeld weinig invloed hebben. Via Terme Vigliatore rijden we naar Barcellona Pozzo di Gotto, wat ontegenzeggenlijk een gruwelijke plaatsnaam is. Kicken duomo ook hoor, daar. Midden in het centrum van Barcellona ligt na 114 kilometer de tweede tussensprint van de dag.



Windtechnisch gezien is het wel relevant om op te merken dat we nu vooral door dorpjes fietsen, waar wel wat lintvorming te vinden is. Als er al wind staat zal er niet altijd vrij spel zijn. Na een tijd fietsen de renners langs de raffinaderij van Milazzo, in deze omgeving komen ze kort achter elkaar een stuk of drie rotondes tegen. Altijd een risico, vooral in Italië, en al helemaal in de buurt van een raffinaderij. De renners fietsen nog een tijd verder over een industrieterrein, het gaat nu weer vooral rechtdoor. We fietsen door ontelbaar veel dorpjes, waar het asfalt over het algemeen dramatisch slecht is. Het is wel helemaal vlak inmiddels, dat blijft ook wel zo tot aan de finish. Alleen nog maar minimale hoogteverschillen, daar zal het niet aan liggen. In de buurt van San Pier Marina fietsen de renners na een paar bochten ineens een donker tunneltje in, als we weer bovengronds zijn heeft de wind een aantal meter vrij spel, maar al vrij snel fietsen we weer het volgende dorpje in. Monforte Marina, je kan er maar geweest zijn. Tegen die tijd is het nog maar een kilometer of 12 fietsen tot de finish, schiet wel lekker op zo. Paar bochtjes hier, en we moeten over het spoor. Over een brede weg zonder veel verkeersobstakels rijden de renners verder richting Fondachello. Dorp na dorp na dorp, zeker in het laatste deel van de rit heeft de wind weinig kans. Er komt geen eind aan de bebouwing. De naam verandert om de zoveel meter, maar je kan het net zo goed allemaal als één stad beschouwen. Het gaat vooral rechtdoor, weinig bijzondere taferelen. Kasteeltje in Spadafora, op een kilometer of acht van het eind.



Voorbij het kasteel rijden we verder, immer geradeaus. De eindeloze Siciliaanse bebouwing kent geen eind. Het is bijzonder hoeveel slecht onderhouden gebouwen een mens naast elkaar kan plaatsen. Er valt weinig te melden verder. Weinig bochten, weinig hoogteverschil, veel flatjes. Op een kilometer of vier van het eind wordt de weg plotseling nog een stuk breder, even verderop volgt dan een versmalling. Er komen iets meer bochten in beeld, maar de eerste serieuze bocht volgt pas op iets meer dan drie kilometer van het eind. Het gaat scherp naar links, daarna gaat het naar links waarna we een tijd min of meer rechtdoor rijden in licht dalende lijn. Op het slechte wegdek en een paar flauwe bochten na komen we voorlopig niets tegen, pas op iets minder dan twee kilometer van het eind volgt er weer een echte bocht. We slaan linksaf, even later gaat het nog een keer naar links en dan meteen naar rechts. Dit alles in licht dalende lijn. Een kleine chicane later rijden we rechtdoor de ultimo chilometro binnen. Op 750 meter van de streep volgt er aan de kust een scherpe bocht naar links, daarna rijden we langs het water rechtdoor tot aan de streep. De slotkilometer is goed als vlak, we bevinden ons immers op zeeniveau. Een brede boulevard, daar ligt het niet aan.




Villafranca Tirrena is dus een plaatsje aan de kust, ergens in de eindeloze urbanisatie tussen Milazzo en Divieto. De Giro was hier nog nooit, wat zou kunnen liggen aan het feit dat er geen reet te doen is hier. Ja, water. En een paar meter strand. Ik zou niet weten wat ik over dit dorp moet vertellen, net als het roadbook. Daar beginnen ze over een of ander heiligdom in Calvaruso, een paar kilometer verderop. Dat zal bij dezelfde gemeente horen, maar het heeft weinig met Villafranca Tirrena zelf te maken. In de hele gemeente wonen 8500 mensen, het is maar dat je het weet. De Giro is hier in het verleden wel eens geweest, tijdens de editie van 1993 vertrok hier bijvoorbeeld een rit. In 1989 ook, ploegentijdritje tussen Villafranca en Messina. Normaal zou ik nu moeite doen om nog wat meer informatie te zoeken, maar nu mooi niet. Op de Italiaanse Wikipediapagina zie ik dat ze hier een vrij nieuwe kerk hebben, vernoemd naar Lourdes. Mag je het mooi mee doen. Oja, Messina is dichtbij. Groetjes aan de familie Nibali.



In het altijd fantastische Catania is het overdag 26 graden. Een minimale kans op regen, wel wat wind. Die wint komt vooral vanuit het noordoosten, daardoor krijgen we in het begin van de rit tegenwind. Niet echt ideaal voor de vroege vluchters. Op de Portella Manzella zou er ook wat kans op regen zijn, daar schijnt de wind dan weer vanuit het noordwesten te komen. Tegenwind op de klim, is dat de redding voor de sprinters? Beneden is er nog wat meer kans op regen, aan de andere kant van de heuvels is het weer wat slechter blijkbaar. De wind blijft vanuit het noordwesten komen. Daardoor zou er kans op waaiers kunnen zijn, maar zoals we inmiddels weten zal er zeker de laatste 20 kilometer vooral door dorpen gefietst worden. Wellicht dat het in het eerste stuk na de afdaling wat meer open is, dat heb ik mooi niet gecontroleerd. In een volledig open vlakte zou ik m'n waaieralarm wel aanzetten, nu denk ik dat het wel los zal lopen. In Villafranca Tirrena wordt het 's middags 23 graden. Klein beetje kans op regen, wind ergens tussen de 16 en 18 kilometer per uur. Schuin tegen in de slotkilometer, ideaal voor Ew... oh die is er gelukkig niet. Beginnen doen we om 12:15, een kwartier later gaat de rit echt van start. De finish is daardoor nóg vroeger dan normaal, ergens tussen 15:49 en 16:12. Heeft misschien te maken met het feit dat we hierna Sicilië gaan verlaten, maar alsnog. Vroeg. Eurosport is er uiteraard meteen bij, of wat had u dan gedacht?




Dit is zo'n rit die best leuk zou kunnen worden. Als Bora en Sunweb alles op alles zetten op de klim raken ze met gemak van figuren als Demare, Gaviria en Hodeg af. Daarna een kilometer of 30 in dalende lijn en vervolgens nog maar een kilometer of 40 door de vlakte. Is in principe best wel te doen, zeker aan het begin van de ronde. De wind zou een spelbreker kunnen zijn, als het op de klim tegenwind is nodigt dat niet echt uit tot kopwerk. Ik weet het dus zo net nog niet. Het is wel zo dat Sagan iets moet doen als hij wil winnen, in een normale sprint waar alle sprinters aanwezig zijn gaat hij niet winnen. Enige kans is dus een bommetje gooien op de lange klim en dan maar kijken of zijn team het kan volhouden tot het eind. Omdat ik een positief ingestelde jongen ben (haha) ga ik er maar gewoon vanuit dat dit droomplan ten uitvoering gaat worden gebracht. Een sprintje van een ietwat uitgedunde groep, dat lijkt mij een leuke optie. De vluchters zullen weinig kans hebben, gok ik. Er zijn niet veel kansen voor de sprinters, dus zal men proberen om de weinige kansen niet te laten lopen. Dat zou de logica zelve zijn, maar goed, het blijft wielrennen natuurlijk. Enfin, ik heb gesproken.
1. Matthews. Nu Ewan er niet is moet Matthews de Australiaanse honneurs waarnemen. Ik zit er niet op te wachten, dring er niet op aan en kijk er niet naar uit.
2. Sagan. In de Giro gaat hij vrolijk verder met ereplaatsen verzamelen.
3. Ballerini. In ieder geval geen Hodeg, dat lijkt me heel stug. Misschien wel weer vriend Honore, of Almeida. Grappige ploeg, we blijven genieten.
4. Vendrame. Als ik denk dat jongens als Demare en Gaviria niet mee gaan sprinten kom ik bij dit soort namen uit. Een onverantwoorde gok, misschien. Maarja, je moet toch af en toe lekker gek doen.
5. Restrepo. Lijkt me vrij onwaarschijnlijk, maar misschien dat iemand toch zijn Rwandabenen heeft gevonden in de tussentijd.

[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 06-10-2020 01:57:55 ]

Tiesj zei vorig jaar toch al dat ketonen gebruikt worden bij Lotto-Soudal? Dat geheimzinnige heeft dan sowieso weinig zin.

LIF / Ketonen in urine gevonden

Harm heeft een account hier.

Dan zetten we een streep door de Vuelta.