[Etappe 21] Mantes-la-Jolie - Paris Champs-Élysées #1

Etappe 21: Mantes-la-Jolie - Paris Champs-Élysées, 122 km

Allereerst wil ik beginnen met mijn welgemeende excuses richting Jumbo-Visma, ik vrees dat ik de boel toch een beetje hebt gejinxt. Zeggen dat de zege al binnen was voor Roglic was achteraf een beetje een onfortuinlijke uitspraak. Al hebben ze het zelf ook iets te licht opgenomen. De zege was al voor 95% binnen, er kon niets meer gebeuren. Alleen een lekke band of een valpartij stond de eindzege in de weg. Dat bleek toch iets anders af te lopen. Nadat we vroeg op de dag Remi Cavagna hadden zien schroeien was het lang wachten op de echte kleppers. Van Aert was de eerste van de grote namen, aan het eerste tussenpunt viel zijn tijd tegen maar hij deelde goed in. Dumoulin had dan weer een betere tijd aan het eerste tussenpunt, waarna we Pogacar en Roglic zagen vertrekken. Al vrij snel kwam in beeld dat Pogacar sneller was dan Roglic, een daverende verrassing. Hoewel ik toen nog dacht aan een kwestie van indeling, maar daar bleek geen sprake van te zijn. Roglic bezweek toch lichtelijk onder de druk, is het vermoeden dat nu overheerst. Het verliep ook allemaal een beetje rommelig. Z'n helm zat scheef, blijkbaar droeg ie dat ding pas voor het eerst. Onvoorstelbaar als dat waar is, moeilijk te geloven eigenlijk. Zijn zadel moest nog wat bijgesteld worden na een controle door de UCI, blijkbaar hadden de mecaniciens hun zaken ook niet op orde. Iedereen binnen Jumbo wist zeker dat ze gingen winnen, desondanks sloeg de plankenkoorts toe. Of misschien juist wel daarom, wie zal het zeggen. Aan de voet van de slotklim naar La Planche des Belles Filles lag Pogacar al een halve minuut voor, het werd een grimmige zaak. Vooral na de slechte fietswissel van Roglic wist je wel ongeveer hoe laat het was, het ondenkbare ging dan toch gebeuren. Pogacar knalde naar boven. Van Aert noteerde de snelste tijd, maar werd snel overvleugeld door ploeggenoot Dumoulin. Die wisselde niet, ook maar de vraag of dat zo slim was. Pogacar liet ondertussen bij het derde tussenpunt zien dat hij met niets en niemand rekening hield. Veel sneller dan wie dan ook, ongekend. Nog nooit van m'n leven gezien. Roglic ging alleen maar hoekiger fietsen, het ging steeds langzamer in plaats van sneller. Wellicht breekt de valpartij in de Dauphiné hem hier dan toch op, dat laatste procentje heeft tijdens deze Tour toch ontbroken. Sprankelend was het sowieso al niet, maar nu werd het wel heel erg grauw. Een pijnlijke affaire voor de mannen van Jumbo. Van Aert en Dumoulin keken toe en zagen het vol ongeloof gebeuren.

Op het moment dat het moest steeg Pogacar boven zichzelf uit. Hij liet geen spaan heel van de tegenstand. Bijna anderhalve minuut sneller dan Dumoulin, of je een emmer leeg gooit. We zijn nu een halve dag verder en ik kan het nog steeds niet geloven. Een ongeziene ommekeer. Ook wel met dank aan Roglic, die gewoon ver onder zijn niveau zat. Hij werd vijfde, op bijna twee minuten van Pogacar. Vijfde is in principe niet eens slecht, maar voor hem dus wel. Hij had hier normaal moeten winnen, maar het draaide vandaag niet. Vooral bergop verloor hij veel tijd, dat mogen we toch wel merkwaardig noemen. Al het opportunistische gezever achteraf laat ik overigens graag aan me voorbij gaan. Dit zag niemand aankomen, bovendien had niemand dit móéten zien aankomen. Zelden kwam iets zo uit de lucht vallen, nooit gezien. Du jamais vu. Uiteindelijk kun je stellen dat degene die zonder blessure uit de Dauphiné kwam het spel heeft gewonnen. Bijna alle andere toppers kwamen wel iets tegen. Rugblessures, valpartijen. Pogacar bleef mooi onder de radar, had niet te maken met pech en piekte op het juiste moment. Op de voorlaatste dag van de ronde zo verschroeiend uithalen, dat is ongezien. Hij had wel het mentale voordeel dat hij niets te verliezen had, terwijl de druk bij Roglic lag, maar dat scheelt geen twee minuten. Een record bergop, met fietswissel. Na drie weken koers. Ik kan het eigenlijk nog steeds niet geloven. Voor de ASO wel een geweldige uitkomst, zij hebben het parcours precies zo uitgetekend in een poging de strijd tot het laatste moment levend te houden. Dat lukte tijdens deze Tour eigenlijk niet echt, want we hebben vrij weinig strijd gezien. Het was eigenlijk geen al te beste Tour, ik denk niet dat er veel ritten gaan blijven hangen, maar deze tijdrit is er wel een voor de eeuwigheid. La Planche des Belles Filles heeft nu helemaal een mythische status, daar komen we helaas nooit meer vanaf. Ik voorspel de komende 100 jaar iedere keer een laatste tijdrit met aankomst op deze berg.

Tadej Pogacar wint dus onverwacht de Tour. We kennen het buitengewone talent van Pogacar, maar toch. Dit is weer net even een stap meer, een trapje hoger. We benaderen de grenzen van het waarschijnlijke. Het helpt niet mee dat dit is gebeurd onder de bezielende leiding van het gouden koppel Matxin en Gianetti. Maar dit soort insinuaties zijn verder vooral heel zuur. We hebben een spectaculair slot gezien met een uitkomst die niemand ooit had verwacht, daar gaat het nog jaren over. Het is wel extra knap van Pogacar dat hij dit voor elkaar krijg met een zwakke ploeg. Perfecter hadden ze het niet uit kunnen kienen, dit was voor zo'n ploeg de ideale dag om het geel te veroveren. Geen moment op kop hoeven te rijden, geen moment hoeven te verdedigen. Hij heeft vooral kunnen profiteren van het werk van Jumbo-Visma, waarbij ik niet vind dat die mannen heel veel verkeerd hebben gedaan. Uiteindelijk heb je te maken met een mindere dag op het verkeerde moment van Roglic en misschien wel de beste dag ooit op de fiets van Pogacar op het goede moment. De laatste week van de Tour leek Pogacar niet veel beter te zijn, maar gisteren waren de verhoudingen duidelijk. Aangezien hij van alle klassementsrenners het meest heeft aangevallen valt er met hem als winnaar te leven, toch vind ik het ook wel treurig voor Roglic. Twee weken in het geel en eigenlijk de boel onder controle hebben, en dan dit. We moeten verder vooral medelijden hebben met de mannen van Jumbo, die gaan tijdens het rondje richting Parijs uitgelachen worden. Drie weken voor lul op kop gereden, veel pijnlijker wordt het niet. Toch niet het nieuwe Sky, het blijven gewoon onze gezellige Nederlandse heikneuters. Met een gele, witte en bespikkelde Pogacar trekken we naar Parijs, dat heeft ook nog nooit iemand hem voorgedaan. Hij is ook meteen een van de jongste winnaars ooit, hij moet godbetert nog 22 worden. Gelukkig was hij wel zo sympathiek om de groene trui aan iemand anders te laten, Sam Bennett mag gaan proberen die trui van wat extra glans te voorzien.




Amai, amai, amai. Zonder gele Bianchi gaan we na een lange verplaatsing van start in Mantes-la-Jolie. Een stad met 45.000 inwoners op een kilometer of 60 van Parijs, gelegen aan de Seine. Het is voor het eerst dat hier een Tourrit gaat vertrekken, maar men heeft in Mantes-la-Jolie zeker enige affiniteit met de koers. Zo kwam hier al twee keer een rit van Parijs-Nice aan. In 2014 startte de eerste rit van de koers naar de zon in deze stad, een kilometer of 160 later kwamen we weer terug voor een massasprint. Die werd gewonnen voor Nacer Bouhanni, voor John Degenkolb en Gianni Meersman. Meer recent werden de Franse kampioenschappen wielrennen hier georganiseerd, in 2018 om precies te zijn. Bij de mannen ging de zege naar Anthony Roux, hij was in een spurt met een klein groepje sneller dan Anthony Turgis en Julian Alaphilippe. Daarnaast komen er twee oud-profs uit Mantes-la-Jolie. De eerste, Ludovic Martin, is niet zo bekend. De tweede wel, die kennen we allemaal. De altijd droevig kijkende Sandy Casar. Oh, wat keek die man toch altijd beteuterd. Alsof de hele wereld tegen hem was. Terwijl daar moeilijk sprake van kon zijn, hij won gedurende zijn carrière drie ritten in de Tour. Overigens hebben ze hier ook hun eigen 1.2-koersje, Paris - Mantes-en-Yvelines. Voor de amateurs, die moeten ook wat te koersen hebben. Mantes heeft een klein beetje geschiedenis, wordt gefluisterd. Tijdens het beleg van Mantes in 1087 werd Willem de Veroveraar ziek of werd verwond door de voorste zadelboog. Hij werd naar de priorij van Saint-Gervase in Rouen gebracht, waar hij op 9 september van hetzelfde jaar stierf. Slechte plaats voor koningen, Filips II van Frankrijk kwam hier ook al aan zijn einde. Hoewel het voor Karel III van Navarra wel meeviel. Die is hier geboren, hij werd ook wel Karel de Goede genoemd. Een van de grootste miskopen uit de geschiedenis van de voetballerij is overigens ook in Mantes-la-Jolie geboren. Ik heb het dan over Nicolas Pepe. Tachtig miljoen. Tach-tig mil-joen. Voetbal is geen sport. In de tijd van Lodewijk XIV (of was het XVI? @Sjerrie) werden hier muziekinstrumenten gefabriceerd, amai. Een paar eeuwen later kwam er dan weer vooral schilders naartoe, vooral om de lokale brug en de kathedraal vast te leggen. Want dat zijn wel de belangrijkste gebouwen hier, vooral de lokale Notre Dame steelt de show. De kerk van Saint-Anne deGassicourt zou ook de moeite waard moeten zijn, net als de Tour Saint-Maclou. Voorts hebben we dus een oude brug over de Seine en er zouden nog wat restanten van middeleeuwse fortificaties zichtbaar moeten zijn. En dan is er ook nog eens het Musée de l'Hôtel-Dieu, het kan niet op in Mantes-la-Jolie.



De renners starten helemaal aan het uiteinde van Mantes-la-Jolie, ergens tussen de grasvelden en vijvers in. Vervolgens rijden ze langs de Seine over een brede weg. Het wordt weer zo'n vervelende rit, waarbij het altijd toch wel buitengewoon bijzonder blijft dat deze rit een officiële neutralisatie heeft. Over een paar kilometer gaat Prudhomme dus gewoon met een vlaggetje zwaaien, terwijl iedereen weet dat ze tot in Parijs geen reet gaan doen. UAE gaat de champagne waar Jumbo nu niets meer aan heeft opdrinken, Marco Marcato en Alexander Kristoff komen naast Pogacar te rijden voor een groepsfoto, alsof ze daadwerkelijk iets bij hebben gedraagd aan zijn zege. Pogacar wilde heel, heel graag zijn ploeg bedanken, maar waarvoor eigenlijk? Alleen David de la Cruz verdient een pluim, die heeft doorgezet na zijn val aan het begin van de Tour en heeft in de laatste weet nog wat kunnen betekenen. Polanc kon er ook nog wel mee door, verder was het toch wel erg mager. Aru meenemen, daarom zou je eigenlijk de Tour uit principe al niet mogen winnen. Maar afijn, we rijden dus eigenlijk een beetje langs Mantes-la-Jolie af. Daarna steken we via een brug over naar een van de twee eilandjes die hier midden in de Seine liggen. Het Île l'Aumône en het Île de Limay, ook wel Île aux Dames genoemd. Over dat tweede eilandje fietsen we, hier in de buurt schijnen ze tijdens de Tweede Wereldoorlog nog flink gevochten te hebben. Een van de eerste bruggetjes over de Seine die Patton wilde veroveren onderweg naar Parijs. Van een gevecht zal vandaag geen sprake zijn. We rijden dwars over het eiland en komen aan de andere kant van de Seine uit, daar gaan we een tijdje blijven. Geneutraliseerd tot in Porcheville, en daarna nog steeds geneutraliseerd. Blijft een kutrit, heb ik dat al ooit gezegd? Het is alsof je bij een voetbalwedstrijd de laatste vijf minuten besluit de bal continu naar elkaar over te spelen. Want ja, in die 85 minuten daarvoor was de wedstrijd natuurlijk al beslist. Kolder. Nouja, goed, uiteindelijk begint de rit echt en dan rijden we weer over de Seine. Hoewel de rit dan nog steeds niet is begonnen, maar officieel wel. Officieus niet. Lekker peddelen. Slakkengangetje. Fietsen door een paar dorpjes, Épone en Aubergenville bijvoorbeeld. Daarna rijden we nog naar een klimmetje ook, waarom weet niemand. Een klimmetje van de vierde categorie, hebben we niets meer aan. Pogacar heeft alle truien meegenomen, zo ongeveer. De bolletjestrui kan hem niet meer ontgaan, Carapaz hoeft hier geen sprintje te trekken. Côte de Beulle, 2,3 kilometer aan 3,6%. Dat is niet eens een klim, zwaardere beklimmingen hebben tijdens deze Tour geen categorie gekregen. Nouja, het zal ook allemaal wel. Na 13,5 kilometer komen we hier boven, Parijs is nog ver. Vorig jaar tijdens Parijs tegen Nice reden we overigens nog over de côte, in een rit die werd gewonnen door moordenaar Groenewegen. Zit ook in een lokale amateurkoers, daardoor zijn er zelfs foto's van.



Na dit kutklimmetje rijden de renners door een troosteloos leeg landschap, het is bijna net zo troosteloos en leeg als deze rit. We fietsen door een aantal dorpjes, zoals Les Alluets-le-Roi, daar slaan we dan weer rechtsaf richting Crespières. En daar gaat het dan weer links naar Feucherolles. Vooral rechtdoor, langs met dank aan de Seine vruchtbare velden. Extreem rustige tocht, over kaarsrechte hoofdwegen gaan we richting Parijs. Hoewel dat nu echt niets uitmaakt, maar goed. Voorbij Feucherolles gaat het weer een paar kilometer rechtdoor tot in Saint-Nom-le-Breteche, alle dorpen worden met een bezoekje vereerd. Hier pakken we een paar bochten mee zodat we uit kunnen komen in Villepreux, je kan er maar vast geweest zijn. Ze hebben veel akkers en weilanden in deze streek, dat valt wel op. Letterlijk en figuurlijk gras kunnen zien groeien, zin in. In Villepreux staat nog een chateautje, gaaf hoor. Daarna fietsen we weer verder door de laaglanden richting Fontenay-le-Fleury. Hier hebben ze veel verkeersmeubilair joh, sodeknetters. Maarja, care. We fietsen dwars door dit stadje en daarna komen we ook meteen door Saint-Cyr-l'École, vooraleer we rechtdoor naar Versailles fietsen. Ja, op het eind van de Tour moet er ook nog even wat toeristische propaganda door onze strotten geduwd worden. Want ja, uiteraard fietsen we langs het paleis. Omdat ze dat hele landgoed toch wel uitgebreid in beeld gaan brengen ga ik lekker voor een ander fotootje. Het gemeentehuis van Versailles, daar fietsen we ook langs. Na een kilometer of 40, hebben we toch al snel een derde van de kwelling die we de slotrit plegen te noemen afgewerkt.



In Versailles rijden we lang rechtdoor over een weg die 300 meter breed is. Daar kan het hele peloton naast elkaar gaan rijden voor een leuke foto, misschien een idee. We komen uit in Viroflay, ze hebben hier nogal wat steden. Daar rijden we onder een kicken bruggetje door, vervolgens komen we uit in Chaville. In dit dorpje slaan we snel rechtsaf, waarna we een tijd over wat smallere wegen gaan rijden. Buiten dit dorpje rijden we een aantal kilometer door een bos, ter variatie. De weg is hier dus wat smaller, het is een alternatief weggetje dat ons aan de andere kant van een snelweg moet gaan brengen. We mogen het verkeer blijkbaar niet te erg ontregelen. Nouja, een paar bochten later fietsen we onder de snelweg door en daarna rijden we Meudon binnen, een van de voorsteden van Parijs. Die stad is plotseling dichtbij. In Meudon fietsen we langs het Observatoire de Paris, pik je ook weer even mee. Niet veel later bereiken de renners de oevers van de Seine, ze fietsen een tijd langs die rivier. Even later slaan ze rechtsaf en fietsen ze door een aantal arrondissementen richting de Notre Dame. De enige echte Notre Dame, die ene die in de fik stond weet je wel. Inmiddels al weer dusdanig opgeknapt dat men de boel in beeld durft te brengen. Goed, rondje door Parijs dus. Allemaal lachen gebouwtjes onderweg, maar dat zal iedereen wel weten. Luxemburgs tuintje ligt bijna op de route, Pantheonnetje ook. Voorbij de Notre Dame steken we de Seine over via de Pont Neuf en dan gaan we weer beginnen aan een van de nieuwste gimmicks die de Tour rijk is. Vorig jaar deed men het voor het eerst en het is blijkbaar zo goed bevallen dat we het nu nog maar eens doen. We rijden dwars door het Louvre en daarna over het plein langs de glazen piramide. Mooie plaatjes hoor, hi ha ho.



Nou, goed, na het Louvre slaan we linksaf en dan rijden we een tijdje rechtdoor. Ter hoogte van de Jardin des Tuileries sluiten we 66 kilometer aan op het lokale rondje. 1,5 kilometer later passeren we voor het eerst aan de meet en dan gaan we acht rondjes afwerken. Het rondje is hetzelfde als altijd, voor de volledigheid lepelen we 'm nog maar even op: Over de Champs-Élysées naar de Arc de Triomphe, daar helemaal omheen fietsen, dan weer terug over de Champs-Élysées. Over het Place de la Concorde en dan langs de Tuileries weer terug naar de Champs-Élysées. Heel erg spannend is het niet en ieder jaar neemt de zin verder af om er woorden aan te besteden. Na 82 kilometer is er nog een tussensprint. Deze tussensprint volgt na de derde passage aan de meet, een kilometertje verderop. Er wordt gesprint op het hoogste punt van de Champs-Élysées, jawadde! Na die acht rondjes en in totaal 122 kilometer koers zal de Tour voorbij zijn.



Voor de 46e keer vormt de Champs-Élysées het slotstuk van de Tour de France. De laatste jaren is het iedere keer een rit voor de sprinters. Vorig jaar zagen we de altijd irritante Ewan hier Groenewegen verslaan, daar zijn verder geen woorden voor nodig. Het jaar daarvoor waren alle sprinters uitgevallen dus zagen we hier alleen maar mongolen sprinten. Kristoff won de sprint van de mindere goden voor Degenkolb en Demare. Het jaar daarvoor was de vlaggetjesbrigade hier aan het feest omdat Dylan Groenewegen iedereen regelrecht naar huis fietste. Voor Dillie juichen we tegenwoordig niet meer, maar zijn overwinning in 2017 was best prima. Zijn eerste van vier ritzeges in de Tour, daar zal het ook wel bij gaan blijven. In 2016 redde Greipel hier zijn Tour, na een aantal kansloze sprints wist hij op de Champs-Élysées toch nog een rit te winnen. Het jaar daarvoor ging dat hem beter af, toen won Greipel er zijn vierde rit van die Tour. De twee jaar daarvoor was Marcel Kittel met afstand de sterkste en de vier jaar daar weer voor was deze rit iedere keer een prooi voor Mark Cavendish. In 2008 won Gert Steegmans verrassend en in 2007 ging de rit naar Daniele Bennati. 2006 was het jaar dat Thor Hushovd won op de Champs-Élysées en 2005 was dan weer het laatste jaar dat de rit niet eindigde in een massasprint. Alexandre Vinokourov muisde er vanonder in de straten van Parijs en hij won, net voor de sprinters. Op die manier schoof hij ook nog een plekje op in het klassement, het kan dus nog wel in deze rit. Net als de afgelopen jaren hoop ik weer op een nieuwe Vino, maar waarschijnlijk wordt het wel weer heel erg saai. Ben überhaupt vergeten of er vorig jaar nog wat gebeurde, hoewel ik twijfel of ik toen überhaupt heb gekeken. Volgens mij alleen de sprint gezien en toen heel snel een tv door de baksteen gegooid. In 2018 zagen we wel bijna Lampaert winnen, daar was de verrassing dichtbij. Maar goed, dit wordt weer helemaal niks. Over de stad Parijs zelf weiger ik ondertussen al een paar jaar iets te zeggen, veel valt er eigenlijk ook niet meer te vertellen. Ik bedoel ja, alles wat ik vertel weet iedereen al, want het is Parijs. Dus ja, dan maar niet.



De laatste jaren zijn we gewend geraakt aan een avondrit in Parijs. Dat zal dit jaar iets anders zijn, misschien omdat de koers een paar maanden later wordt verreden. Vorig jaar kwamen we nog aan rond 21:00, nu zal het rond 18:00 zijn. De laatste rit begint om 15:45, daarna duurt het tot 17:30 voor we Parijs eindelijk bereiken. Rond 18:00 beginnen we waarschijnlijk aan het eerste rondje zo'n beetje, dan hoef je dus pas de tv aan te zetten. De finish wordt verwacht tussen 18:50 en 19:08. Sporza is er meteen bij om 15:45, als je ook die vervelende parade wil zien. Eurosport is er uiteraard ook direct bij en de NOS, ja, ook. In Parijs wordt het 28 graden. Heel klein beetje kans op regen, bijzonder weinig wind. Zou wel vooral in de rug staan in de laatste kilometer, dat nodigt uit tot een lange sprint. Ik gooi er een keer een foto in van de Sacre Coeur, gewoon, omdat we al die andere bekende plaatsen toch wel zien.



Ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat dit een massasprint gaat worden.
1. Ewan. Aangezien mijn voorspellingen vanaf nu prima als een jinx door het leven kunnen gaan feliciteerd ik bij dezen Caleb Ewan alvast van harte met zijn ritzege! Dat kan niet meer missen.
2. Bennett. Moet eigenlijk wel winnen om die groene trui wat extra glans te geven. De groene trui winnen met maar één ritzege, dat voelt toch vrij mager aan. Al is het verder wel een formidabele prestatie. Sagan verslaan is geen sinecure, ook al is het niet meer de Sagan van weleer. Gefeliciteerd Sam, goed gedaan jongen. Al is dit wel zo'n winnaar waarvan niemand de naam meer weer over tien jaar. Gaat een leuke worden voor quizjes en dergelijke.
3. Sagan. Waardeloze Tour. Einde tijdperk. RIP skibril.
4. Kristoff. Altijd goed op de Champs-Élysées, met uitzondering van vorig jaar. Maar nu krijgt hij vleugels omdat zijn ploeggenoot de Tour wint. Een knappe vierde plaats derhalve. Want verder kwam deze papzak weer niet in het stuk voor, met uitzondering van de eerste rit dan.
5. Boasson Hagen. Edvald sinds 2015 in Parijs: 4e, 4e, 3e, 4e, 5e. Dat zou je regelmatig kunnen noemen.

De vaste lezers worden weer bedankt voor het doorstaan van mijn eindeloze stroom aan bagger.

Ik ga me nu maar eens beraden wat te doen met de Giro en de Vuelta. Op voorhand ben ik niet erg enthousiast, vooral niet vanwege het korte tijdsbestek tussen het eind van de Tour en het begin van de Giro. Dat de laatste week van de Giro en de eerste week van de Vuelta overlappen vind ik ook niet echt een topshow. Het ligt voor de hand dat ik de Giro over ga slaan, maar ik ben nu net een wielrenner na een zware bergrit dus het kan morgen ook zomaar weer anders zijn.

Enfin, tot zover.

Au revoir.