[Etappe 16] La Tour-du-Pin - Villard-de-Lans #1

Etappe 16: La Tour-du-Pin - Villard-de-Lans, 164 km

Jeetje jongens, we gaan gewoon alweer aan de laatste week van de Tour beginnen. Wie had dat ooit gedacht? Ik niet in ieder geval. Hoewel, een kleine slag om de arm, de uitslagen van de coronatests moeten nog binnenkomen, misschien heeft iedereen wel corona. Als dat niet zo is gaan we beginnen aan een razend spannende slotweek, want ook na de tweede Tourweek is de koers nog niet beslist. Het ligt nog lang niet in de plooi, wat voor ons als kijker een bijzonder goede zaak is. De tweede week begon met een rit voor de sprinters, over een levensgevaarlijk parcours volgens alle betrokkenen. Van het Île d'Oléron naar het Île-de-Ré, met onderweg vooral veel verkeersmeubilair. Waaierkansen ook, waardoor het een nerveuze rit werd. Een paar valpartijen onderweg, maar uiteindelijk niet echt veel waaierwerk. In de sprint wist Sam Bennett eindelijk een rit te winnen, hij was Ewan net te snel af. Eén dag later was het net andersom, in Poitiers wist Ewan wél in de laatste vijf meter zijn wiel voor dat van Bennett te schuiven. Een matig begin van de week, mogen we wel stellen. Gelukkig werd het daarna een stuk leuker. Donderdag kwam er een mooi eerbetoon aan Raymond Poulidor en Jacques Chirac. Onderweg naar Sarran kregen we een iets andere rit dan we hadden verwacht. Sagan was een dag eerder gedeklasseerd en dat zat hem niet lekker, hij liet zijn ploeg op kop rijden. Daardoor kreeg de kopgroep van de dag niet veel ruimte, terwijl het wel op een rit voor de vluchters leek. Door het werk van Bora en ook CCC leek het dan misschien wel een sprint te gaan worden, maar men had niet gerekend op de kracht van Sunweb. In de lastige finale gingen heel wat renners in de aanval, waarvan Marc Hirschi met afstand de sterkste bleek te zijn. Op een klimmetje reed hij weg en in de afdaling daarna wist hij zijn voorsprong weer eens uit te bouwen. Na twee mislukte pogingen lukte het de derde keer wel, de aanhouder wint. Dat geldt zowel voor Hirschi als Sunweb, allebei zeer sterk bezig.

Op vrijdag lag er weer een aankomst bergop in het verschiet. We gingen naar Puy Mary. Weer een rit voor de vluchters, uiteindelijk. Een rit met een behoorlijk leuke finale, de koplopers maakten er een spannende strijd van. Schachmann ging namens Bora in de aanval en reed behoorlijk lang op kop. Hij leek even te gaan winnen, totdat Dani Martinez vanuit de achtergrond begon op te schuiven. Met Kämna in zijn wiel, een ploeggenoot van Schachmann, reed Martinez zich op de steile stroken van de Pas de Peyrol naar Schachmann toe. Toen hij eenmaal aangesloten was ging Kämna meteen in de aanval, maar de Colombiaan kon die aanval volgen. Een spannende slotkilometer volgde, uiteindelijk bleek Martinez de sterkste te zijn. Een leuke overwinning voor hem, zeker nadat hij in het begin van de Tour hard onderuit ging. De mannen van Bora visten weer achter het net, voorlopig het verhaal van hun Tour. De strijd tussen de klassementsrenners was minder spannend, maar toch ging het in de laatste steile kilometers van de slotklim los. Roglic en Pogacar reden samen weg van de rest. Bernal haakte af, een eerste teken dat het met hem niet goed ging. De Slovenen pakten een paar seconden op Porte, Landa en Lopez, de rest raakte helemaal ver achterop. Daarna gingen we naar Lyon, alwaar we weer werden getrakteerd op een voorstelling van Sunweb. Eerst in negatieve zin, aan het begin van de rit. Een vreemde tactiek, waardoor we slechts een kopman van twee overhielden. Die twee hielden het uiteraard niet vol tot in Lyon, waardoor we op de heuveltjes in de stad een showtje van jewelste kregen. Benoot beet het spits af, daarna mocht Hirschi het nog een keer proberen. Toen iedereen klaar was met aanvallen koos Soren Kragh Andersen het perfecte moment. Hij kwam na een solo van drie kilometer alleen aan in Lyon, daarachter werd de steeds wanhopiger wordende Sagan slechts vierde. De tweede ritzege voor Sunweb, dat hadden we vooraf toch niet verwacht.

En dan moest de rit van zondag nog komen. Een aankomst bergop, een rit met drie zware beklimmingen zou eindigen op de Grand Colombier. Het werd een leuke rit. In het begin een leuk gevecht tussen alle renners die graag in de vlucht van de dag wilden zitten. Met één minder leuk element, de vreemde manoeuvre van Bob Jungels waardoor Higuita ten val kwam. Niet veel later moest Higuita opgeven, een treurig einde van zijn eerste Tour. Opmerkelijk genoeg hebben we niets meer gehoord over Jungels, als hij zoiets in de sprint deed was hij meteen uit koers gegooid. Hoewel hij het natuurlijk niet opzettelijk deed was het wel een onhandige move, eentje waar je blijkbaar mee weg kunt komen. Al is dat ook weer niet helemaal waar, want later op de dag werd Jungels onderuit gereden door een ambulance. Ironie en karma tegelijk, zou je kunnen stellen. De bestuurder van die ambulance is overigens wel uit de Tour gegooid, toch een vorm van willekeur. Enfin, na alle aanvalspogingen reed er uiteindelijk een groepje van acht renners weg zonder veel grote namen. Rolland, Geschke, dat soort werk. Omdat de groep niet zo groot was besloot Jumbo te controleren, met het oog op de ritzege. Een grote groep hadden ze laten rijden, maar dit was te doen. De voorsprong werd nooit groter dan vijf minuten, dankzij het werk van Tony Martin. Bergop bleek Rolland al snel de sterkste te zijn van de kopgroep, maar in de afdalingen kon Michael Gogl steeds aansluiten en zelfs wegrijden. Allemaal niet bijster interessant, aangezien het wel duidelijk werd dat de klassementsrenners voor de ritzege zouden gaan.

Richting de slotklim van de dag hadden de resterende koplopers nog maar een kleine voorgift. Gesink zette zich op kop van het peloton en dan weet je hoe laat het is. Niet veel later nam Van Aert het commando over en dat hebben vooral de Colombianen geweten. Al op 13 kilometer van het eind moesten Bernal en Quintana lossen. Vooral Bernal zag er bijzonder slecht uit, eerder op de dag al. Hij schudde van nee, nee en nog eens nee. Weg klassement, het verdict aan de streep was meer dan zeven minuten. Wout van Aert bleef vrolijk op kop stoempen, een kilometer of zes later mocht Bennett het stokje overnemen. Sjors hield dat vol tot Yates op zeven kilometer van het eind een aanval plaatste. De enige aanval van de klassementsrenners, zou achteraf blijken. Het treintje van Jumbo is beangstigend goed, ze rijden zo hard dat er voor de rest niet veel te beginnen valt. Als we de verhalen vanuit het peloton mogen geloven zijn de renners niet laf, eerder blij dat ze überhaupt het tempo kunnen volgen. Yates werd ook op een kinderlijk eenvoudige manier bijgehaald door Dumoulin, die daarna besloot op kop te gaan rijden tot de slotkilometer. Een beurt van zes kilometer bergop, dan ben je nog eens een luxeknecht. De jarige Sepp Kuss mocht daarna het commando overnemen, waarna Roglic op een meter of 600 van het eind een versnelling leek te plaatsen. Pogacar zat meteen op het wiel, Kuss ook. Kuss ging daarna maar weer op kop rijden, tot Porte versnelde. De bijzonder verrasende Porte, na twee weken koers heeft hij op een lekke band na nog niets geks meegemaakt. De aanval van Porte werd geneutraliseerd door Roglic. De Slovenen hadden de zaak weer eens onder controle. Links van Porte ging Roglic aan, rechts van Porte ging Pogacar net iets eerder aan. Roglic leek even langszij te komen, maar moest de zege uiteindelijk toch aan zijn jongere landgenoot laten. Door de bonificaties pakt Pogacar vier seconden terug, waardoor het uiteindelijk toch geen perfecte dag werd voor Jumbo. Wel weer heel wat concurrenten definitief uitgeschakeld en op een paar andere renners flink uitgelopen, maar Pogacar kwam dichterbij. Ik weet nog steeds niet helemaal zeker of het niet van beter kunnen was bij Roglic. De logica zegt dat hij niet beter kon, maar wielrennen is niet zo logisch. Ik houd ook nog altijd rekening met een cadeautje en ik denk dat we sowieso nog weinig weten over de krachtsverhoudingen tussen de twee.

Daar zullen we tijdens de slotweek achter moeten komen. We hebben nog twee kandidaten over voor de eindzege, twee Slovenen. Vroeger moesten ze het hebben van Brajkovic, of Bozic, of Spilak. Of die andere Tadej, de altijd onzichtbare Valjavec. Nu hebben ze alleen maar toppers, zo ongeveer. Goud en zilver in de Tour, zonder ongelukken gaat dat gebeuren. Na de rustdag gaan we verder met alleen maar bergritten, zo ongeveer. De eerste bergrit brengt ons naar Villard-de-Lans. Lijkt op papier niet lastig genoeg om voor veel verschillen te zorgen, maar het blijft natuurlijk een onvoorspelbare sport. De beslissing zal eerder vallen op woensdag, tijdens de 17e rit. We gaan dan naar de Col de la Loze, een nieuwe klim in de Tour. Een loodzware klim, dat gaat echt helemaal nergens over. Daar krijgen we waarschijnlijk geen sprintje aan het eind, dat wordt man tegen man. Een dag daarna krijgen we een rit die moeilijker in te schatten is. Wel een paar lastige beklimmingen onderweg, maar het eind is niet zo lastig. Een laatste klim die zo ongeveer vals plat is en daarna een afdaling, dat zou te controleren moeten zijn voor de killer bees. Rit 19 is helemaal een vreemde rit, kan voor de vluchters zijn of voor de wat beter klimmende sprinters, in ieder geval niet direct voor de klassementsrenners. Nee, als het dan nog niet bekend is zal het van de tijdrit moeten komen. De enige tijdrit van deze Tour, volgt pas op de laatste zaterdag van de ronde. Langs het huis van de altijd ontgoochelde Pinot fietsen we voor de zoveelste maal naar La Planche des Belles Filles. Daar kunnen de verschillen wel aardig oplopen, als er nog wat beslist moet worden. En dan gaan we daarna naar Parijs, misschien. Met of zonder fans, niemand die het weet. Voor het zover is gaan we eerst maar eens naar Villard-de-Lans. Op papier een dagje voor de vluchters, met beperkte verschillen tussen de klassementsrenners. Desalniettemin laten we ons graag verrassen.




Na de rustdag bevindt het peloton zich in La Tour-du-Pin, een stadje met iets meer dan 8000 inwoners in de Isère. Best dicht bij de finishplaats van de vorige rit, in tegenstelling tot de vorige rustdag zal het nu een keer rustig zijn geweest voor de renners. In La Tour-du-Pin was de Tour één keer eerder, in 1983 om precies te zijn. De 17e rit ging hier van start, we zouden aankomen op Alpe d'Huez. Het verhaal van die etappe is dat de drager van de gele trui, Pascal Simon, tijdens deze rit ten val kwam. Hij brak zijn schouderblad, maar reed wel verder. Desondanks moest hij de gele trui afstaan aan Laurent Fignon, die vervolgens de trui zou houden tot in Parijs. Peter Winnen won overigens op Alpe d'Huez, groot feest in huize Anacona. Het is met een vergrootglas zoeken naar de noemenswaardige gebouwen van La Tour-du-Pin. Buiten het stadje is een kasteel te vinden, het Château de Tournin. Kan er best mee door. In de stad zelf is er een mooie kerk te vinden, de Notre-Dame de L’Assumption. Vooral mooi vanwege de inhoud, er is een prachtig schilderij te vinden. Een drieluik, zeer de moeite waard. Uit de 16e eeuw bovendien, daarom moet je dus je ouwe meuk nooit weggooien. Eveneens uit de 16e eeuw stamt het Maison des Dauphins, een fraai herenhuis. Verder zou de overdekte markt de moeite waard moeten zijn. Ik weet niet of er veel meer is dan dat, in La Tour-du-Pin. Als je goed zoekt zouden er nog wat restanten van een oude stadsmuur te vinden moeten zijn, een torentje onder meer. Ik denk dat we hier maar beter zo snel mogelijk weg kunnen wezen, zeker als ik dit soort dingen vind: Het werkloosheidspercentage voor de gemeente in 2014 was 18,9%, een cijfer dat aanzienlijk hoger ligt dan het landelijk gemiddelde. En: In 2010 bedroeg de mediane inkomstenbelasting van het huishouden 20992 ¤ , waarmee La Tour-du-Pin op de 29221ste plaats kwam te staan ​​van de 31525 gemeenten met meer dan 39 huishoudens in Europees Frankrijk. Wat een pauperbende joh, hoezo hebben ze hier geld om de Tour binnen te halen? En dan ook nog eens de Dauphiné in 2017, La Tour-du-Pin was toen de startplaats van een tijdrit met aankomst in Bourgion-Jalieu, waar Richie Porte de snelste bleek te zijn.



De renners hervatten de wedstrijd in het centrum van La Tour-du-Pin, in de buurt van een aantal statige gebouwen. Voor de verandering is de neutralisatie weer eens vrij lang. Eerst rijden we in La-Tour-du-Pin door het centrum, daarna fietsen we ook nog een tijdje over de grote weg richting Saint-Clair-de-la-Tour. In dit dorpje slaan we dan weer rechtsaf, waarna de rit pas echt gaat beginnen als we Saint-Didier-de-la-Tour achter ons hebben gelaten. Tijdens het laatste deel van de neutralisatie loopt de weg al omhoog en ook als we officieel beginnen is het van dat. De eerste vijf kilometer van de rit loopt de weg grotendeels vals plat omhoog, door een landschap vol akkers en weilanden. Een vrij smalle weg, met behoorlijk wat bochten. Het gaat niet continu omhoog, eigenlijk komen we in die vijf kilometer drie klimmetjes tegen met vlakke stukjes en ook een afdalinkje tussendoor. Na anderhalve kilometer slaan we rechtsaf en rijden we door Marlieu, waar aan de buitenrand een vervallen château te vinden is. Hier gaat het een halve kilometer wat pittiger omhoog, maar dan is het een kilometer min of meer vlak. Richting Montagieu gaat het dan weer anderhalve kilometer omhoog, over een weg die inmiddels wat breder is geworden. Buiten Montagieu loopt het nog een kilometertje verder omhoog, daarna is het even vlak alvorens we aan een afdalinkje van vier kilometer beginnen. Best een stevige afdaling, eigenlijk. Paar lastige bochten en een haarspeldbocht onderweg. Als je bedenkt dat hier de vlucht van de dag waarschijnlijk nog niet is vertrokken vind ik het toch een beetje link. Maar goed, beneden komen we uit in Panissage, alwaar we over het spoor rijden. Daarna rijden we Virieu binnen, waar we bij een rotonde schuin naar rechts moeten. Na deze bocht loopt de weg plotseling weer omhoog, we gaan beginnen aan de eerste gecategoriseerde klim van de dag. De Côte de Virieu, iets meer dan twee kilometer aan 7% gemiddeld. Je zou verwachten dat de vlucht van de dag hier gaat ontstaan. De kans is dan ook groot dat we een mooie kopgroep krijgen, hier kan niet zomaar iedereen mee. Brede weg ook, dus de etterbakjes van Jumbo kunnen niet zo makkelijk de boel blokkeren. Na 12,5 kilometer bereiken we de top van dit klimmetje, je kan maar beter vroeg vertrokken zijn want hierna volgt een makkelijker deel van de rit. De vrienden van Steef houden het overigens op drie kilometer aan 6,5%, mag van mij ook. Tevens staat er in de buurt van Virieu een kasteel, waar we overigens bij lange na niet langs gaan fietsen.




Na een vals platte uitloper volgt er een vrij minimale afdaling van twee kilometer. Een brede en niet al te bochtige weg brengt ons door open velden naar beneden. Als we beneden zijn volgen we vijf kilometer een behoorlijk rechte weg richting Charavines. Een makkelijk stuk, al komen we in het dorpje Le Pin wel wat verkeersremmers tegen. Buiten dit dorpje ook nog een rotonde, maar daarna gaat het rechtdoor verder langs het Lac de Paladru. We komen uit in Charavines, waar de passage ook vrij recht is. Buiten dit dorp gaat het kort omhoog, waarna er een afdalinkje van een kilometer of drie volgt. Brede weg, weinig echte bochten en steil gaat het ook niet naar beneden, boeiend. Na deze afdaling is het weer een kilometer of vier vooral vlak, het gaat een paar keer heel licht op en af. Paar bochten onderweg, terwijl we naar La Murette fietsen. In La Murette komen we een aantal rotondes tegen, terwijl het twee kilometer zo goed als vlak is. Daarna gaat het nog eens een aantal kilometer licht naar beneden, waarbij het gevaar vooral komt van een aantal rotondes. Na een van die rotondes gaat het naar rechts en rijden we over een weg met een afscheiding in het midden Voiron binnen. In deze stad rijden we recht op de kerk af, waarna de renners kort achter elkaar eerst linksaf en daarna meteen rechtsaf slaan. Ze rijde nu door een winkelstraat, waar de weg omhoog begint te lopen. Dat is het verhaal van de acht kilometer hierna, het gaat steeds een beetje vals plat omhoog. Buiten Voiron is de weg breed, redelijk recht ook. We fietsen door een groene omgeving en komen ondertussen een paar dorpjes tegen. In die dorpjes vooral veel vluchtheuvels, verder is het makkelijk fietsen. Al gaat het dus wel steeds een beetje vals plat omhoog, in acht kilometer tijd komen we ongeveer 200 meter hoger uit. Na een tijd rijden we Saint-Étienne-de-Crossey binnen, waar we rechtsaf slaan. De weg wordt wat smaller na deze bocht, maar dat duurt niet lang. Buiten het dorp wordt de weg weer breed, terwijl we ondertussen nog maar een kilometer of vijf hoeven af te werken tot aan de tussensprint van de dag. Het gaat nog een kilometer of twee omhoog, het laatste stuk wordt het zelfs iets steiler. We fietsen richting de top tussen de rotswanden door, we bevinden ons inmiddels in de Chartreuse. Na deze klim - als we het zo mogen noemen - gaat het een kilometertje naar beneden, over een brede weg. Geen linke soep, het wordt bovendien vrij snel vlak. De laatste kilometers voor de tussensprint rijden we voornamelijk rechtdoor over een brede en vlakke weg. Door dat lange stuk vals plat kan Sagan hier misschien wel wat ondernemen, evident zal het niet zijn. De tussensprint volgt na 44,5 kilometer in Saint-Joseph-de-Rivière.



Voorbij de tussensprint fietsen de renners een kilometer of drie verder over een rechte en vlakke weg richting Saint-Laurent-du-Pont. Toch weer redelijk wat vluchtheuvels hier, en een paar bochten. In het schattige centrumpje gaat het naar rechts, even later nog een keer. We rijden het dorp uit en bereiken een prachtige bosweg, tussen de bergen door. We fietsen nu echt de Chartreuse in, het wordt genieten van het uitzicht. Een ernstig kicken weggetje, de fraaiste rotsformaties vliegen ons om de oren. We rijden door een aantal tunneltjes en over een paar bruggetjes, terwijl de omgeving alleen maar mooier wordt. De Pic de l'½illette bijvoorbeeld, machtig mooi. De Gorges van Les Guiers Mort, moet je geweest zijn. Gewoon, even een fotootje tussendoor omdat het kan.



We rijden tien kilometer door deze kloof, tien kilometers vol genot. Hoewel het voor de renners ondertussen ook wel wat minder genot begint te worden, want de weg begint omhoog te lopen. Hoewel het er niet enorm steil uitziet komen we in tien kilometer tijd toch 400 meter hoger uit, wat dus wil zeggen dat het aan 4% gemiddeld omhoog gaat. Vind ik verbazingwekkend, via Streetview valt dat niet echt waar te nemen. Toch liegen de hoogtekaartjes, er wordt dus geklommen. Ergens halverwege fietsen we langs het Musée de la Grande Chartreuse, niet ver verwijderd van het Monastère de la Grande Chartreuse. Kicken complex, met een geschiedenis naar het zich laat aanzien. De Grande Chartreuse is het moederhuis en het eerste klooster van de orde van de Kartuizers. Nog nooit van de Kartuizers gehoord, maar zo leer je nog eens wat. Even verderop rijden we door Porte de l'Enclos, een nauwe doorgang tussen twee rotswanden in. Daarna weer een smal bruggetje over en zo blijft het spektakel nog even duren. Aan het eind van deze weg komen we na 58 kilometer uit in Saint-Pierre-de-Chartreuse, in het hart van dit massief. Een toeristisch dorpje, met een skistation. Daar hebben we verder weinig aandacht voor, want we slaan zo snel mogelijk rechtsaf. De renners rijden na die bocht over een wat smallere brug en komen op een weg terecht die een kilometer vlak zal zijn. Daarna gaan we echt klimmen, heel erg echt. De Col de Porte staat op het programma, een beklimming van de tweede categorie. De klim is 7,5 kilometer lang, het gaat aan 7% gemiddeld omhoog. We beginnen met een kilometer aan 6%, daarna is het twee kilometer vrij makkelijk. Beetje rond de 4% hangen, niks aan de hand. Daarna begint het toch lastig te worden. We fietsen over een brede weg door het bos, een weg met weinig bochten. Wel een weg met hoge percentages na een tijd, twee kilometer aan 9% en daarna een kilometer aan 8%. Richting de top gaat het daarna verder aan 6%. Toch een leuke eerste serieuze klim van de dag, al dient het uiteraard vooral als opwarmertje. Na 66,5 kilometer komen de renners boven op deze klim die voor de duidelijkheid niet vernoemd is naar Richie Porte. Een paar weken geleden kwam de tweede rit van de Dauphiné aan op deze berg, de Col de Porte. We hadden allemaal verwacht dat hij zou winnen, maar hij werd slechts 9e. Primoz Roglic won, uiteraard. Op het eind sprintte hij van iedereen weg alsof ze allemaal op een kinderfietsje met zijwieltjes reden. Dat degraderen van de tegenstand hebben we deze Tour nog niet echt gezien.




In de Dauphiné beklommen we de Col de Porte overigens wel van de andere kant, de kant waarlangs we nu gaan afdalen. Het is een bekende klim in de Tour, in het verleden waren we hier ontzettend vaak. Sinds 1907 werd de Col de Porte 18 keer beklommen. Vooral in de jaren '60 kwam de klim bijna jaarlijks voorbij, daarna is de klim langzaam steeds minder populair geworden. De laatste beklimming in de Tour dateert alweer van 1998, toen kwam Stéphane Heulot hier als eerste boven. Een minder bekende naam in vergelijking met de rest van de erelijst. Bartali, Gaul, Poulidor, Bahamontes, Merckx, Ocaña, Delgado, allemaal kwamen ze ooit als eerste boven op de Col de Porte. Het is wel altijd een klim die als pas wordt gebruikt, tijdens de Dauphiné eindigde hier pas voor het eerst een rit. Na de klim gaat het een kilometer of 14 naar beneden, over een weg waar waarschijnlijk wat stukjes asfalt ontbreken naar de verschroeiende demarrage van Roglic. De weg naar beneden is breed en leidt door een bos. Het stuk in het bos is nog enigszins lastig, met een paar flinke bochten onderweg. Daarna rijden de renners door Le Sappey-en-Chartreuse, alwaar een heuse chicane valt te ontwaren in het dorp. Buiten het dorp is de afdaling een kilometer of vijf niet zo lastig, we komen weinig bochten tegen. Richting het eind bereiken we dan wel weer een bochtigere fase, maar al bij al stelt het niet veel voor. Het wordt pas echt gek als we bijna beneden zijn, in het dorp Corenc, aan de buitenrand van Grenoble, slaan we rechtsaf. Daarna rijden we een supersmal straatje in. Heb het drie keer gecontroleerd omdat ik het niet helemaal vertrouwde, maar er gaat echt twee kilometer gedaald worden over deze smalle weg. Paar haarspeldbochten hier ook, linke soep. Als de renners dit overleven slaan ze helemaal beneden linksaf, waarna ze een tijd over een weg gaan fietsen die ook tijdens de volgende rit terug zal komen. We bevinden ons dus aan de rand van Grenoble, daar zal de volgende rit van start gaan. Nu rijden we drie kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg die tijdens rit 17 in het begin zal figureren. Wel wat verkeersmeubilair hier, dat zal vooral voor de volgende rit van belang zijn. We fietsen langs Meylan richting Montbonnot-Saint-Martin, alwaar in het centrum een bocht naar rechts volgt. Tijdens de volgende rit gaan we hier rechtdoor, je kan het maar vast weten. Overigens fietsen we tijdens de afdaling langs een paar van die forten, hebben ze er in Grenoble en omgeving genoeg van. Het Fort du Saint-Eynard bijvoorbeeld, gaaf he?



Maar afijn, na die bocht naar rechts slaan we nog eens rechtsaf, vervolgens rijden de renners een kilometer of vier verder over een zo goed als vlakke weg richting Domène. Wel een beetje een irritante weg, want we komen ondertussen een rotonde of vijf tegen. Veel vluchtheuvels ook, we zitten duidelijk in een gebied waar veel mensen wonen. Na een aantal van die rotondes gaat het een tijd rechtdoor. We rijden over de Isère en bereiken daarna Domène, waar de voet van de volgende klim ligt. Na nog een rotonde met een mooi tuintje in het midden rijden we rechtdoor het centrum van dit dorpje in, waar de weg alvast begint op te lopen. De weg wordt steeds een beetje smaller, vooral als we de lokale winkelstraat bereiken. Na een bocht naar links is het heel smal, al snel slaan we rechtsaf en dan wordt het weer breed. Hier laten we de Côte de Revel officieel beginnen, een beklimming van de tweede categorie. Zes kilometer aan 8%, geen kattenpis. Best een leuke klim, stiekem. Brede weg door het bos, niet gek veel bochten. Vooral omhoog, op een redelijk onregelmatige manier. We beginnen met een kilometer aan 8%, waarna het even wat vlakker wordt. Daarna volgt er een enorm steile kilometer, het gaat aan bijna 12% omhoog. Is wel meteen de enige écht lastige kilometer van de klim, hierna gaan we verder aan 6%. Vervolgens gaat het richting de top, die we na 94,5 kilometer bereiken aan 8% omhoog. Hoewel we er dan nog niet helemaal zijn. We fietsen door het dorpje Revel, alwaar het redelijk bocht is. Daarna gaat het weer vooral rechtdoor omhoog, tot we rechtsaf slaan. Dit is volgens de ASO de top, maar het gaat hierna nog drie kilometer verder aan een procent of drie gemiddeld. De renners rijden verder omhoog door een prachtig bos, op een paar verdwaalde huizen na komen ze voorlopig niets tegen. Nadat ze door het gehucht Croix de Pinet zijn gereden begint er een afdaling van een kilometer of acht richting Uriage-les-Bains, een kuuroord waar boven op een heuvel een kasteeltje te vinden is.




Om in Uriage-les-Bains te komen moet er dus eerst gedaald worden. In principe geen al te lastige afdaling, vooral niet omdat het meer dan de helft van de tijd maar heel licht naar beneden gaat. Hoewel het asfalt er niet echt goed uitziet, maar de beelden zijn wel al een jaar of tien oud. De lastigste passages volgen in de dorpjes die we doorkruisen, zoals Saint-Nizier. Hier ligt een bocht naar links, met in het midden van de weg ineens een vluchtheuvel. Dat is even gevaarlijk, verder is de afdaling goed te doen. Aan het eind loopt het iets steiler naar beneden, met een paar flinke bochten in een bos. Daarna komen we uit bij een kruispunt, waar we naar rechts gaan. Links zou eigenlijk leuker zijn, dan gaan we omhoog naar Chamrousse. Daar kwam in 2014 nog een rit aan, Vincenzo Nibali won toen. Niet heel relevant aangezien we naar rechts gaan, we rijden daarna Saint-Martin-d'Uriage binnen. Wel een lastige bocht weer, vooral dankzij de aanwezige vluchtheuvels. Na deze bocht rijden we min of meer rechtdoor het centrum in, waar ze wat stenen hebben neergelegd in plaats van asfalt. Op dat gegeven na maken we weinig mee, behalve dat er nog meer vluchtheuvels aanwezig zijn. Buiten Saint-Martin-d'Uriage wordt er nog twee kilometer gedaald richting de thermen van Uriage-les-Bains. Het wordt wat bochtiger, met zelfs een haarspeldbocht onderweg. De weg is alleen zo breed dat we hier weinig problemen hoeven te verwachten. Beneden komen we uit bij een rotonde, waar de renners linksaf slaan. Vervolgens rijden de renners een aantal kilometer min of meer rechtdoor, terwijl het vals plat omhoog gaat. We komen onderweg een paar rotondes tegen, bij een van die rotondes gaat het naar rechts. Daarna rijden we door over een brede weg verder langs de bomen. In die kilometers komen we een meter of 100 hoger uit, niet heel spannend. Na dit klimmetje is het een kilometer of twee vrij vlak, waarna we in het gehucht Mont Rolland linksaf slaan. Leuk voor Pierre. Na deze bocht naar links gaat het een kilometer of drie naar beneden, over een brede en goed geasfalteerde weg. Een weg die in de Tour van 2018 nog beklommen werd, getuige de namen op de weg. Antwan is vereeuwigd op het Franse asfalt, dat is toch prachtig. De Côte de Brie, zo moeten we dat hier noemen. Vooral langs de kant die we afdalen de moeite waard, het gaat een paar kilometer aan 7% naar beneden. Het gaat vooral rechtdoor, we komen één haarspeldbocht tegen en rijden daarna rechtdoor Vizille binnen. Hier slaan we vrij snel rechtsaf, waarna we voorbij een rotonde een kilometer of acht vooral rechtdoor rijden richting Le Pont-de-Claix, alwaar de lokale brug zeker de moeite waard is.



De weg naar Le Pont-de-Claix is gigantisch breed en vooral ook gigantisch vlak. We rijden blijkbaar weer over de Route Napoléon, die route is hier praktisch een snelweg. De renners rijden een keer via een brug over de Romanche, verder maken ze erg weinig mee. Een paar rotondes onderweg, maar dat is het dan ook wel. Op het eind gaat het drie kilometer volledig rechtdoor, waarna we het centrum van Le Pont-de-Claix betreden. Als we een huis met een muurschildering aantreffen slaan we linksaf, zodra we het volgende geschilderde huis zien slaan we nog eens linksaf. Daarna rijden we langs de brug, de lokale VVV heeft het weer perfect uitgekiend. We fietsen nog eens over de Romanche, terwijl we ondertussen toch al snel een kilometer of 123 hebben afgelegd. Voorbij de brug rijden we een tijd rechtdoor, even verderop slaan we rechtsaf en een paar bochten later rijden we over de A51. Het peloton rijdt vervolgens rechtdoor Claix in, waar het volgende klimmetje van de dag gaat beginnen. Geen gecategoriseerd klimmetje, maar toch. Na nog een rotonde begint de weg omhoog te lopen, tijdens de bochtige passage in Claix gaat het toch omhoog aan 6%. In totaal gaat het 3,5 kilometer omhoog, waarvan 2,5 kilometer vrij serieus. Zo'n beetje 6% dus tijdens dat stuk, daarna loopt het nog een beetje vals plat omhoog verder buiten het dorp. We zien in de verte een fraaie rots liggen, met boven op die rots een fort, het Fort de Comboire. Na het klimmetje rijden we Seyssins binnen over een rechte weg die licht naar beneden loopt. Direct aan het begin van dit stadje slaan we rechtsaf een smallere weg in. Deze weg loopt weer iets omhoog, aan een procent of vier ongeveer. We gaan bijna beginnen aan de volgende klim, een zware klim.



Aan het eind van de smalle weg omhoog, die ook nog eens voorzien is van allerlei paaltjes, volgt er een gek bochtje naar rechts in dalende lijn. Daarna gaat het naar links en bevinden we ons plots op een brede weg. Deze weg loopt omhoog, de beklimming van de Montée de Saint-Nizier-du-Moucherotte is begonnen. Elf kilometer lang aan 6,5% gemiddeld, daardoor een beklimming van de eerste categorie. Een behoorlijk mooie klim, we fietsen grotendeels door een bos. De brede weg kent wat bochten, maar het gaat toch ook lange stukken rechtdoor. Na een kilometer aan iets meer dan 5% gaat het aan 7,5% omhoog, het wordt wel weer een vrij onregelmatige klim. Na een kilometer aan 6% gaat het weer aan 7,5% omhoog, daarna volgt er zelfs een kilometer aan 8% en eentje aan 9%. Dat is wel meteen het lastigste deel van de klim, daarna wordt het niet bijzonder ingewikkeld meer. Wel nog een keer een kilometer aan 7%, maar verder zitten we zo rond de vijf procent richting de top. Voor de top komen we langs de Nécropole de la Resistance, ook wel bekend als het Memorial de Vercors. In de verte zien we de lokale berg liggen, de Moucherotte. Vooral de toppen van deze berg vallen op, de Trois Pucelles. Blijkbaar een populaire bestemming voor bergbeklimmers. Waarom ze dat doen? Omdat de berg er nu eenmaal is. Even verderop rijden we Saint-Nizier-de-Moucherotte binnen, een toeristisch ingesteld dorpje waar de klim makkelijker en makkelijker wordt. In het centrum van dit dorp ligt na 143,5 kilometer de top van de klim. Er zijn hier weer bonificatieseconden te verdienen, een feit waar niemand aandacht voor lijkt te hebben. Dat mislukte experiment kan weer mooi opgeborgen worden. Hoewel Roglic misschien wel gemotiveerd wordt door de achtergrond van Saint-Nizier-de-Moucherotte. Tijdens de winterspelen van 1968, die werden georganiseerd in Grenoble, werd in dit dorp het schansspringen afgewerkt. De schans schijnt er nog te staan, al doen ze er sinds 1980 niets meer mee. In het verleden is de Tour hier al een paar keer eerder geweest, voor het laatst in 1989. Mocht wel weer een keer dus. Na deze beklimming van eerste categorie is het nog 20 kilometer fietsen tot aan de finish, het wordt een snelle finale.





Buiten Saint-Nizier-de-Moucherotte rijden de renners vier kilometer over een bochtige en glooiende weg. De afdaling begint nog niet echt, het gaat een beetje op en af. Een kilometer of twee is het redelijk vlak, daarna gaat het een kilometer naar beneden voor we een nieuw knikje omhoog krijgen. Stukje aan 5%, om het ritme lekker te breken. We rijden door de bossen en soms verschijnen er ook wat uitgestrekte grasvelden in beeld. De weg is breed, het asfalt is slecht. Veel scheuren in de weg, dat mag wel eens opgelapt worden. Het stukje in dalende lijn is ondanks een paar bochtjes niet zo spannend. Na het stuk in stijgende lijn volgt er een langere neerwaartse fase, we dalen zo'n vijf kilometer af richting Lans-en-Vercors. Een buitengewoon makkelijke afdaling, ik kom amper een noemenswaardige bocht tegen. Dat de weg breed is helpt, dat we vooral als we bijna in Lans-en-Vercors zijn door een open veld rijden scheelt ook. Als we uitkomen in Lans-en-Vercors, in het hart van het Parc naturel régional de Vercors, rijden we een tijd rechtdoor over een vlakke weg in het centrum. We komen wat verkeersmeubilair tegen en aan het eind van het dorp een rotonde, waar we naar links moeten. Weggetje wordt hier even gesplitst, toch een vervelend punt. Na deze rotonde is het nog een kilometer of elf fietsen tot de finish. Wel een bekende naam overigens, Lans-en-Vercors. De Tour was hier ooit, in 1985. Fabio Parra won toen, een van de eerste Colombianen die succes wist te boeken in Europa. De Dauphiné was hier dan weer in 2018. Na een lastige finale wist Alaphilippe Dan Martin en Geraint Thomas te kloppen in de sprint. Toen was ie nog goed.



Na de rotonde in Lans-en-Vercors rijden we eigenlijk zes kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg. Door de open velden gaan we op weg naar Villard-de-Lans, waar de rit gaat eindigen. Al is er wel de nuance dat we nog moeten klimmen naar een heuveltje boven het dorp. Voor we kunnen klimmen eerst de tocht langs de grasvelden dus, terwijl we links en rechts mooie bergen zien liggen. Een makkelijke aanloop richting de slotklim, tenzij het hier enorm hard waait. Op een paar verdwaalde vluchtheuvels na kan alleen de wind hier voor wat spektakel zorgen. Als we Villard-de-Lans bereiken komen we wel een paar rotondes tegen. We rijden via een brede weg eigenlijk langs het dorp af, het gaat nog steeds vooral rechtdoor. Bij de vier rotondes moet er wat gestuurd worden, maar eigenlijk is dit een enorm makkelijke aanloop. Op vier kilometer van het eind gaat het al eens korte een halve kilometer iets meer dan vals plat omhoog, waarna het wat vlakker wordt. Op drie kilometer van het eind komen we uit bij een kruispunt, waar we naar links gaan. Die weg loopt omhoog. De slotbeklimming is begonnen, we beginnen aan de Côte 2000. Na een vals platte aanloop gaat het op 2,5 kilometer van het eind echt omhoog, aan een procent of vijf. Daarna volgt een halve kilometer aan 7%, voor we weer verder mogen klimmen aan 5%. De renners rijden over een brede weg omhoog, die richting de top wat bochtiger wordt. We zien in de verte de hotels al liggen, we rijden naar het skigebied van Villard-de-Las. Op een kilometer van het eind gaat het aan 10% omhoog, een steile halve kilometer waar het verschil gemaakt zal moeten worden. Vervolgens zwakt het op een enorm brede parkeerplaats af naar 5%, zo zal het blijven tot aan de meet. De finishlocatie is overigens wel een beetje vreemd gekozen, want na de parkeerplaats moeten we nog verder. De weg wordt smaller, aan het eind van de parkeerplaats splitst de weg zich op. We rijden over een eenbaansweg verder en komen nog een rotonde tegen, waar de renners overigens niet veel last van zullen hebben. De finish ligt daarna op de volgende parkeerplaats. Die laatste 300 meter hadden ze wel kunnen schrappen, maar afijn. Voor de winnaar liggen er nog wat bergpunten klaar, de Côte 2000 is een klimmetje van de derde categorie. 2,2 kilometer aan 6,5% volgens de organisatie.




We finishen dus op Côte 2000, bij het skiresort van Villard-de-Lans. Hier zijn naar het schijnt 50 pistes aanwezig met een lengte van 125 kilometer, daarnaast zijn er 18 liften. De boel schijnt vorig jaar opgekocht te zijn door Tony Parker, een voormalig beoefenaar van Amerikaans korfbal. Geboren in België, opgegroeid in Frankrijk, zoon van een Amerikaan. Lekker internationaal. Hij doet nu vooral aan skiën dus, blijkbaar. Aan de andere kant van de berg heb je ook nog het skigebied Haut Vercors, daar hebben ze zelfs 150 kilometer aan piste, beweren ze. In 1906 werd Villard-de-Lans voor het eerst als skiresort erkend. In de jaren daarna hebben ze de boel steeds verder uitgebouwd, waardoor de winterspelen van 1968 ook hier een evenementje organiseerden. In Lans-en-Vercors konden we schansspringen, in Villard-de-Lans moest je zijn voor het rodelen. Dat kun je hier overigens nog steeds doen, ook zonder sneeuw valt er wat te beleven. Je moest hier ook best een aantal keer zijn voor de koers, zes keer eerder kwam er een rit aan in Villard-de-Lans. Vooral in de jaren '80 kwamen ze hier vaak voorbij, het toerisme zal hier toen hoogtij hebben gevierd. De eerste winnaar in Villard-de-Lans werd Eric Vanderaerden, dat zal dan wel geen aankomst bergop zijn geweest. Zowel in 1987 als 1988 kwam de Tour terug naar Villard-de-Lans, beide keren won Pedro Delgado. In 1987 in een rit in lijn, een jaar later in de tijdrit. In 1988 zou Perico uiteindelijk de Tour winnen, het fundament voor die eindzege werd hier toch maar mooi gelegd. In 1989 en 1990 kwam de Tour ook voorbij, vier jaar achter elkaar gewoon. Het La Planche des Belles Filles van die tijd. Zeges voor Laurent Fignon en niemand minder dan Erik Breukink. Die zei dat het goed was, waarschijnlijk. Daarna waren we hier lang tot, tot 2004. Niemand won toen, dan weet u het wel. Sindsdien is de Tour hier niet meer geweest, maar met de centen van Tony Parker en zijn zakenpartners is er plotseling een boel mogelijk. Al is de Dauphiné hier in de tussenliggende jaren wel nog eens gepasseerd, in 2015 voor het laatst, toen won Rui Costa op dezelfde aankomst als nu. Villard-de-Lans heeft overigens vrij weinig te bieden. De meeste slaapplekken in de hele Vercors, dat dan weer wel. Een casino, dat ook. Je moet het kermisvolk dat aan wintersport doet toch zien te vermaken, daarom is er ook een bowlingbaan.. Al kun je hier meer doen dan wintersport alleen. In de zomer kun je hier hiken of een rondje vliegen met een luchtballon. In de gemeente schijnen 4400 mensen te wonen, waaronder een bekende biatleet. Niemand minder dan Martin Fourcade schijnt hier samen met zijn broer Simon te trainen.



In La Tour-du-Pin wordt het overdag behoorlijk warm, 30 graden. Net zo warm als in Nederland dus haha. Geen kans op regen, bijzonder weinig wind. In Villard-de-Lans zal het een paar graden frisser zijn, het ligt net een paar meter hoger. Een minimale kans op regen daar, maar het zal wel droog blijven. Weinig wind, heel weinig wind. Nee, daar gaat het tijdens deze rit niet van komen. De renners beginnen om 13:05, als het goed afloopt met alle coronatests. Het is weer die tijd, we gaan bussen spotten en kijken of iedereen op tijd is voor de start. Na een neutralisatie van een kwartier gaat de rit om 13:20 pas echt van start. De notoire domoren die naar de NPO kijken moeten even goed opletten. Het is Prinsjesdag! Dus begint de uitzending om 14:20 op NPO2. Om 15:50 wordt er dan geschakeld naar NPO1. Hopelijk is dit voor niemand relevant, de echte kenners schakelen direct na het onvermijdelijke nieuws om 13:30 in bij Sporza. Benieuwd wie er nu weer op de motor zit, Carl of Renaat? En hoe zou het inmiddels met Vandegoor gaan? Heeft hij tijdens de rustdag nog avonturen beleefd? We gaan weer naar een skigebied, dus misschien zijn ze wel weer tot in het holst van de nacht geluid aan het maken, de schavuiten. Eurosport is er meteen om 13:00 bij, overigens. De rit eindigt tussen 17:23 en 17:52, vrij laat weer.



Dit lijkt me een rit voor de vluchters. Lastig, maar niet lastig genoeg voor de klassementsrenners. Al weet je nooit wat voor wilde plannen iedereen heeft. Misschien wil iemand als Pogacar wel op de verrassing spelen en op een plaats waar niemand het verwacht aanvallen. Die kans lijkt me alleen vrij klein, bovendien heeft hij geen ploeg die op kop kan rijden. Jumbo zal het niet doen, die kunnen er waarschijnlijk prima mee leven als de bonificaties worden weggesnoept door een paar onbeduidende vluchters. Daags hierna volgt de loodzware Col de la Loze, ik denk dat de klassementsrenners een snipperdag nemen. Alles op woensdag, dan moet het gaan gebeuren. Deze rit leent zich er uiteindelijk ook niet optimaal voor. De voorlaatste klim heeft een zwaar stuk, maar ook wat beter lopende kilometers. Daarna nog een vrij lang vlak stuk richting het laatste klimmetje, daar wil je niet in je eentje voor de Jumbotrein fietsen. De Côte 2000 is waarschijnlijk ook niet lastig genoeg om voor grote verschillen te zorgen. Laf sprintje bergop en daar houdt het wel bij op. Nee, voor het klassement verwacht ik een flopshow, die hopelijk gecompenseerd wordt door een showdown op de Col de la Loze. Dag voor de vluchters, maar welke vluchters? Hangt misschien ook wel weer van Bora af. Tussensprint vrij vroeg op de dag, wel na wat heuveltjes. Daar kan Sagan proberen Bennett te lossen, dus misschien moet je als vluchter wat geduld hebben vandaag. Door het redelijk geaccidenteerde begin verwacht ik wel wat sterke vluchters. Als het zelfs tot na de tussensprint duurt krijg je helemaal een sterke groep, ook omdat daarna een klim begint. Maarja, deze Tour is onvoorspelbaar, dus ik neem geen enkele verantwoordelijkheid voor de namen hieronder.
1. Hirschi. Beetje saai dit, sorry. Als hij nog steeds zo goed in vorm is zou dit een inkoppertje moeten zijn.
2. Rolland. Gewoon, omdat ie vanaf nu iedere dag in de aanval gaat. Geeft de Tour van B&B toch wat glans, waardoor het bijna een goede beslissing lijkt om deze ploeg uit te nodigen in plaats van de troepen van Hilaire.
3. Schachmann. Of een andere renner van Bora. Kämna, Buchmann. Haha, nee, niet Buchmann natuurlijk. Je zal eens aanvallen. Ligt er overigens ook wel een beetje aan of ze hard moeten werken voor Sagan. In ieder geval tot de tussensprint waarschijnlijk. Maarja, daarna zitten ze vooraan, kunnen ze beter gewoon blijven rijden. Ofzo.
4. Gaudu. Omdat Groupama-FDJ toch een keer een fatsoenlijk resultaat moet weten te behalen. Van Pinot zal het nog niet komen, met z'n rug. Voor de rustdag was Gaudu al een pak beter, als hij die vorm doortrekt kan het nog een fatsoenlijke derde week worden.
5. Neilands. Omdat Kristststststs zo'n sympathieke jongen is. Het kan ook weer voor Dan Martin zijn, maar dan kijken we liever naar de stylist Neilands. Dat hij maar een Portugese dag mag hebben.